Τεκτονισμός και κράτος Σκοπίων

[Οίαγρος]

ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΤΕΚΤΟΝΙΚΟ FORUM
www.masonicforum.gr
ΕΝΗΜΕΡΩΤΙΚΟ ΔΕΛΤΙΟ - ΜΑΙΟΣ 2008

   To  2005 η Ηνωμένη  Μεγάλη Στοά της Αγγλίας, δημιούργησε,  από το μηδέν,  με μεγάλη φροντίδα και ταχύτητα μια νέα Μεγάλη Στοά, σ' ένα νέο μικρό κράτος της Ευρώπης και έσπευσε να εγκαταστήσει με πανηγυρικούς τύπους, αλλά και να αναγνωρίσει άμεσα. Οι διεθνείς τεκτονικοί κύκλοι παρατήρησαν ότι κάτι τέτοιο, η ΗΜΣΤΑ κάνει κάθε εκατό χρόνια.  Το όνομα με το οποίο αναγνωρίσθηκε αυτή η μεγάλη Στοά δεν ταυτίζεται με το όνομα του κράτους, στο οποίο ανήκει και με το οποίο το κράτος αυτό συμμετέχει στον Ο.Η.Ε..  Το κράτος αυτό στον Ο.Η.Ε.  ονομάζεται  F.Y.R.O.M., αλλά η Μεγάλη Στοά του, που δημιουργήθηκε και αναγνωρίσθηκε εσπευσμένα και  από το τίποτα, ονομάζεται Μεγάλη Στοά της Μακεδονίας.

   Όλοι αντιλαμβάνονται τη σημασία των ενεργειών των Άγγλων. Το πρόβλημα όμως δεν είναι τα συμφέροντα των Άγγλων. Το μέγα πρόβλημα του Ελληνικού Τεκτονισμού είναι ότι δεν αντέδρασε. Εκπρόσωποι Ελληνικών Τεκτονικών Μεγάλων δυνάμεων συμμετείχαν σε διεθνή  fora, μαζί με εκπρόσωπους της Μεγάλης Στοάς της γειτονικής χώρας και δεν αντέδρασαν για το όνομα ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ,  όταν και στην τελευταία μουσική αθλητικήδιεθνή συνάντηση, οι Έλληνες αξίωναν και πετύχαιναν τη συμμετοχή των εκπροσώπων της γείτονος,  με το όνομα που είναι ενταγμένη στον Ο.Η.Ε.

   Η διοίκηση της Μεγάλης Στοάς της Ελλάδος, επί πολλούς μήνες,  ερωτάται τι έχει κάνει με το θέμα του ονόματος της Μεγάλης Στοάς της  F.Y.R.O.M. και σιωπά.

   Η Ελληνική κοινωνία επί χρόνια παρακολουθεί και αξιολογεί. Ο Ελληνικός Τεκτονισμός από την ίδρυσή του έχει έντονο πατριωτικό και κοινωνικό προσανατολισμό. Η γενικευμένη και αποφασιστική συμμετοχή του Ελληνικού Ελευθεροτεκτονισμού στον Μακεδονικό Αγώνα έχει καταγραφεί από την ιστορία και αποτελεί παρακαταθήκη και περηφάνεια για τους Έλληνες Τέκτονες.  Τα ίδια ισχύουν και για τον Κρητικό Αγώνα όπου η ιστορία καταγράφει “Μεγάλην επί του ζητήματος ήσκησεν επιρροήν εν Ευρώπη και Αμερική, ο Τεκτονισμός.  Αι διαμαρτυρίαι  των Ελευθέρων Τεκτόνων εκδηλούμεναι ομαδικώς και προσυπογραφόμεναι  υπό βουλευτών και ανεγνωρισμένου διεθνούς κύρους επιστημόνων εχαρακτηρίζοντο εν Ελλάδι ως γεγονότα εξαιρετικής πολιτικής σημασίας.

   Ο Τεκτονισμός καθ'  όλην την διάρκειαν της σκληράς εκείνης κρίσεως επεδείξατο ενάρετον αλληλεγγύην και έπραξε μετ'  ηθικής και θερμουργότητος  παν ότι επέτρεπον αι δυνάμεις αυτού...(Γεωργίου Ασπρέα Πολιτική Ιστορία Της Νεωτέρας Ελλάδος Α'  βραβείο Ακαδημίας Αθηνών)”

   Τα κάστρα πάντα εκπορθούνται έσωθεν.

   Οι διοικήσεις των Ελληνικών Τεκτονικών σωμάτων, κατά τα τελευταία σαράντα,  περίπου χρόνια ήσαν,  κατά κανόνα,  ανίκανες και κατώτατες των περιστάσεων.  Γι' αυτό τα εργαστήρια οδηγήθηκαν στην ερημία και το Τάγμα στο σχίσμα και στην περιθωριοποίηση. Απέτυχαν κυρίως να καλλιεργήσουν και να προβάλλουν την Εθνική και κοινωνική προσφορά και διάσταση του Τάγματος. Απέτυχαν να εμπνεύσουν και να προσελκύσουν εκλεκτούς και δημιουργούς της κοινωνίας μας και βέβαια οι ελάχιστες εξαιρέσεις επιβεβαιώνουν την παντοδυναμία του κανόνα.

   Εθνική προσφορά δεν είναι μόνο να καταθέτεις ένα στεφάνι στο μνημείο του Ξάνθου και κοινωνική προσφορά δεν είναι μόνο να δωρίζεις χρήματα. Είναι κοινά αποδεκτό ότι τα εργαστήριά μας, που κάποτε ήσαν γεμάτα από αδελφούς, τώρα μετά βίας συγκεντρώνουν λίγους,  που πολλές φορές δεν μπορούν να ανοίξουν εργασίες.

   Όλοι πια γνωρίζουν ότι στα εργαστήριά μας δεν θα συναντήσουν και τους πρωταγωνιστές  του κοινωνικού βίου και ότι  το Τάγμα έχει αποκοπεί πλήρως από τα λεγόμενα μέσα και ψηλά κοινωνικά στρώματα.

   «…Αφελείς συμβολαιογράφοι και ανίδεοι μικροβιολόγοι που παίζουν με τα σπαθάκια και τις ποδίτσες τους…» έγραφε κορυφαίος Έλληνας χρονογράφος πριν τριάντα χρόνια. Δεν θέλω να σκεφτώ τι θα έγραφε σήμερα.

   Την ώρα που η Μεγάλη Ανατολή της Ιταλίας επιτυγχάνει την έκδοση ιστορικών αποφάσεων του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων,  την ώρα που η Μεγάλη Στοά της Αυστρίας καλείται να συμμετάσχει στις εργασίες για την αναθεώρηση του Συντάγματος της χώρας,  την ώρα που η Μεγάλη Ανατολή της Γαλλίας συνεχίζει να πρωτοπορεί σε ευρύτερα κοινωνικά θέματα και ο Μεγάλος Διδάσκαλός της αντιμετωπίζεται ως αρχηγός κράτους (βλ.  πρόσφατη επίσκεψή του στον πρόεδρο της Δημοκρατίας της Αλβανίας),  οι μοιραίες διοικήσεις του Ελληνικού Τεκτονισμού βιώνουν την ερημία του περιθωρίου.  (Ακόμη και το Μονομελές Πρωτοδικείο Αθηνών τους «απέπεμψε» το Δεκέμβρη του 2007).  Η κριτική μας δεν είναι τόσο σκληρή όσο η πραγματικότητα.

   Απευθυνόμαστε στους λίγους πραγματικούς Έλληνες Ελευθεροτέκτονες που έχουν πια απομείνει σ'  αυτή τη χώρα και τους ζητούμε να αντιδράσουν.  Ο καθένας μας ας γίνει ένας πανίσχυρος πομπός του Εθνικού μηνύματος σ'  όλο το κόσμο και να ενημερώσει για την αδικία σε βάρος της Ελλάδας.  Ήδη οι φιλέλληνες ενημερώνονται και αντιδρούν.  Η περίπτωση της δήλωσης Σαρκοζί  μας δείχνει ότι ο αγώνας δεν χάθηκε.
 
   Οι Τεκτονικές δυνάμεις όλου του κόσμου και οι πνευματικοί άνθρωποι,  που είναι μέλη τους,  ας ενημερωθούν για τις ενέργειες της παρούσας διοίκησης της Ηνωμένης Μεγάλης Στοάς της Αγγλίας και για τον τρόπο που αντιλαμβάνεται και χρησιμοποιεί το Τάγμα.

   Κάτι θα γνωρίζουν και αυτοί.

   Σ'  αυτούς που υποκλίνονται και υποκρίνονται με άλλοθι τα της μη ανάμιξης σε πολιτικά θέματα και άλλες προστακτικές ευήθειες αποικιοκρατικής νοοτροπίας του περασμένου αιώνα,  αφιερώνουμε τμήματα της νουβέλλας του Μεγάλου Λογοτέχνη και Ελευθεροτέκτονα που γεννήθηκε στην Ινδία και μυήθηκε σε Αγγλική Στρατιωτική Στοά εκεί, του Ρ. Κίπλινγκ, που στην Ελλάδα έγινε γνωστός από τις εξαίσιες μεταφράσεις ενός μεγάλου Ελευθεροτέκτονα και ιδεολόγου κομουνιστή, του Νίκου Καρβούνη. 

   Στην νουβέλλα του  “ο άνθρωπος που θα γινόταν βασιλιάς”  ο Κίπλινγκ περιγράφει την ιστορία δύο τυχοδιωκτών Άγγλων ελευθεροτεκτόνων,  που με όπλα την δολιότητα,  την βαναυσότητα,  τον σύγχρονο εξοπλισμό,  τον Ελευθεροτεκτονισμό και τις διαφορές των λιγότερο  “πολιτισμένων”  ανθρώπων,  προσπαθούν να τους υποδουλώσουν και να τους εκμεταλλευθούν.

   Κάθε συγκλονιστική ομοιότητα με καταστάσεις,  πρόσωπα,  ιστορίες,  παλιές και νέες,  της κοινωνίας μας,  της χώρας μας η άλλων κοινωνιών και χωρών δεν είναι καθόλου τυχαία η συμπτωματική.  Οι υπογραμμίσεις είναι δικές μας.     

"Ονομάζεται Καφιριστάν. 

   Aπ'  όσο  γνωρίζω,  βρίσκεται  στην  άνω  δεξιά  γωνία  του  Αφγανιστάν,  το  πολύ τρακόσια  μίλια  μακριά από το Πεσάβαρ.   Eκεί έχουν τριάντα δύο παγανιστικά είδωλα, κι εμείς θα γίνουμε το τριακοστό τρίτο.  

   Είναι χώρα ορεινή, και οι γυναίκες των ̟περιοχών αυτών είναι ̟πανέμορφες ».  « Μα το συμβόλαιο  μας το απαγορεύει », είπε ο Κάρνεχαν. « Ούτε γυναίκες  ούτε οινόπνευμα, Ντάνιελ ».  Αυτά  είναι  όλα  όσα  γνωρίζουμε,  καθώς  επίσης  και  ότι  κανείς  δεν  έφτασε  ποτέ  ως  εκεί,  και  ότι,  οι  κάτοικοι  πολεμούν  μεταξύ  τους    και  όπου  γίνεται  πόλεος,  εκείνος  που  ξέρει  να  εκπαιδεύει  τους  άλλους έχει τη δυνατότητα να γίνει βασιλιάς. 

   «Θα  πάμε  στον  τόπο  αυτό  και  θα πούμε  στον  πρώτο  βασιλιά  που  θα  ανταμώσουμε:  "Θέλεις  να  συντρίψεις  τους  εχθρούς  σου;"  και θα  του  μάθουμε  πως  να  εκγυμνάζει  στρατιώτες,  διότι  είναι  κάτι  που  το  ξέρουμε καλύτερα από καθετί άλλο.  Κατόπιν θα ανατρέψουμε το βασιλιά που λέμε, θα αρπάξουμε το θρόνο του, και θα δημιουργήσουμε δυναστεία.

   ………………………………………..................................................

   «Πρόκειται για ετερόκλητο συνονθύλευμα από διάφορα έθνη», παρατήρησε ο Ντράβοτ  στοχαστικά,  «  και  δεν  κερδίζουμε  τίποτα   με το  να  γνωρίζουμε  τα ονόματά  τους.  «Οσο  περισσότερες  φυλές  τόσο  περισσότερο  θα τρώγονται εταξύ τους, πράγμα που μας συμφέρει.  Από το Τζαγκνταλλάκ στό "Ασανγκ. Χ  ! »

…………………………………………………………………

   «Στο διάβολο ο Μπέλλιου! », είπε ο Κάρνεχαν.  «Νταν,  είναι  πέρα  για  πέρα  ένα  τσούρμο  ειδωλολάτρες,  αλλά ετούτο το βιβλίο λέει πως πιστεύουν ότι συγγενεύουν με μας τους  Εγγλέζους ».

   …………………………………………………………………

   «Όχι, τίποτα απ’ όλα αυτά. Μα τι λέτε; Στρίψαμε πριν από το Τζαγκνταλλάκ,  γιατί ακούσαμε ότι οι δρόμοι ήταν βατοί. Όμως δεν ήταν αρκετά στρωτοί για  τις δυό καμήλες — τη δική μου και του Ντράβοτ. Όταν εγκαταλείψαμε  το καραβάνι, ο Ντράβοτ έβγαλε όλα τα ρούχα του, μου  πήρε και  τα  δικά  μου  και  είπε  ότι  θα  γινόμαστε  ειδωλολάτρες,  επειδή  οι Καφίρ  δεν  επέτρεπαν  σε   μωαμεθανούς  να  τους  απευθύνουν  το  λόγο.  Έτσι φορέσαμε  ότι  βρίσκαμε  και  ποτέ  δεν  έχω  δει  ούτε  περιμένω  να  ξαναδώ  το θέαμα που παρουσίαζε ο Ντάνιελ Ντράβοτ. Έκοψε τα  μισά του γένια, έριξε στον ώμο  μια προβιά και ξύρισε το κεφάλι σχηματίζοντας σχέδια στο κρανίο του. Έπειτα ξύρισε το δικό  μου και  με ανάγκασε να φορέσω ρούχα φρικαλέα για  να   μοιάζω   με  ειδωλολάτρη.  Αυτά  συνέβησαν  σε   μια  περιοχή  ορεινή, απροσπέλαστη για τις καμήλες  μας. 

   Τα βουνά υψώνονταν σκοτεινά και, καθώς επέστρεφα, τα είδα να παλεύουν σαν αγριοκάτσικα — στο Καφιριστάν υπάρχουν του κόσμου τα κατσίκια.  Κι  αυτά  τα  βουνά  ποτέ  δεν  ησυχάζουν,  ακριβώς  σαν  τα  κατσίκια.  Όλο παλεύουν,  και  τη νύχτα δεν  σ’  αφήνουν  να  κοιμηθείς

   …………………………………………………………………

   Ώσπου φάνηκαν δύο άντρες που οδηγούσαν τέσσερα  μουλάρια. Ο Ντράβοτ σηκώνεται  και  χορεύει   μπροστά  τους  τραγουδώντας  :  "  Πούλησέ   μου τέσσερα  μουλάρια ". Οπότε λέει ο ένας απ' αυτούς : «Aν έχεις αρκετά για να  τα  αγοράσεις,  έχεις  αρκετά  για  να  σε  ληστέψουν»   μα  πριν  προλάβει  ν’ αγγίξει το  μαχαίρι, ο Ντράβοτ του τσακίζει το λαιμό πάνω στο γόνατο, και ο άλλος  το  βάζει  στα  πόδια.  Έτσι,  ο  Κάρνεχαν  φόρτωσε  στα   μουλάρια  τα τουφέκια που είχαν ξεφορτωθεί από τις καμήλες, και παρέα συνεχίσαμε  μέσα στο τσουχτερό κρύο την πορεία  μας στα βουνά, όπου ούτε ένα πέρασμα δεν βρήκαμε φαρδύτερο από την ανάστροφη της παλάμης…………………… 

   Τότε,  δέκα  άντρες   με  τόξα  και  βέλη  κατηφόρισαν  στην  κοιλάδα καταδιώκοντας  είκοσι  άντρες  οπλισμένους  με  τόξα  και  βέλη,  και  γινόταν φοβερός σαματάς. 

   Ήταν  άνθρωποι  ανοιχτόχρωμοι  —πιο  ανοιχτόχρωμοι  από  σας   ή εμένα—, κιτρινομάλληδες, πολύ καλοφτιαγμένοι.  Αδειάζοντας  τα  όπλα,  ο  Ντράβοτ  λέει  :  «Αρχίζει  η  επιχείρηση.  Θα πολεμήσουμε  στο πλευρό των δέκα », και  μ' αυτά τα λόγια ρίχνει δυο τουφεκιές  και  σκοτώνει  έναν  από  τους  άλλους,  στα  διακόσια   μέτρα  από  το βράχο που καθόμαστε. 

   Οι  υπόλοιποι  άρχισαν  να  τρέχουν,  αλλά  ο  Κάρνεχαν   με  τον  Ντράβοτ κάθονται στα κιβώτια σημαδεύοντάς τους σ’ οποιαδήποτε ακτίνα κατά  μήκος της κοιλάδας.   Εν συνεχεία,  ζυγώνουμε τους δέκα άντρες που είχαν φύγει τρέχοντας  μέσα στο χιόνι, κι αυτοί ρίχνουν εναντίον  μας ένα  μικροσκοπικό βέλος.  Ο Ντράβοτ πυροβολεί στον αέρα, και πέφτουν όλοι με την κοιλιά στο έδαφος. Κατόπιν εκείνος πάει κοντά τους, τους ποδοπατά και ύστερα  τους  σηκώνει  και  σφίγγει  τα  χέρια  όλων  για  να  πιάσει φιλία.  Τους  φωνάζει  και  τους  δίνει  τα  κιβώτια  να  τα   μεταφέρουν,  κουνώντας  το χέρι σαν να ήταν κιόλας βασιλιάς. Αυτοί τον παίρνουν  μαζί  με τα κιβώτια και τον  οδηγούν  στο  ύψωμα  της  αντικρινής  πλευράς  της  κοιλάδας,  σ’  ένα πευκόδασος  στην  κορυφή  του  λόφου,  όπου  ήταν  στημένα   μισή  δωδεκάδα πέτρινα είδωλα. 

   Ο Ντράβοτ πλησιάζει το μεγαλύτερο —"Ιμπρα το ονομάζουν— και απιθώνει στα πόδια του ένα τουφέκι μ’ ένα φυσίγγι, τρίβοντας ευλαβικά τη μύτη του στη μύτη του αγάλματος, χαϊδεύει το κεφάλι του και υποκλίνεται μπροστά του.  Γυρίζει  τότε  στους  άντρες,  γέρνει  ελαφρά  το  κεφάλι  και  λέει  :  «  Μην ανησυχείτε. Ξέρω απ’ αυτά, και τούτα τα  μαραφέτια που βλέπετε είναι φίλοι μου». ΄ Έπειτα  ανοίγει  το  στόμα  δείχνοντας  το  εσωτερικό  του,  και  όταν  ο  πρώτος του  φέρνει  φαγητό,  αυτός  λέει  :  «Όχι»  κι  όταν  ο  δεύτερος  του  φέρνει φαγητό,  λέει  πάλι  :  «Όχι» -  μα   μόλις  του  φέρνει  να  φάει  ένας  από  τους γέρους  ιερείς   με  τον  αρχηγό  του  χωριού,  τότε  λέει  :  «Ναι»,   με  ύφος υπεροπτικό, και τρώει αργά.  Να  πώς  φτάσαμε  στο  πρώτο   μας  χωριό,  χωρίς  δυσκολίες,  λες  και  είχαμε πέσει εξ ουρανού Όμως εμείς, βλέπετε, είχαμε πέσει από  ια από εκείνες τις καταραμένες σχοίνινες γέφυρες, και δεν  μπορεί να αξιώνει κανείς από έναν άνθρωπο να γελά κατόπιν τούτου ». « Πάρτε λίγο ακόμα ουίσκι και συνεχίστε », είπα. « Ήταν το πρώτο χωριό που  πέρασε στην κυριότητά σας.  Πως καταλήξατε να γίνετε βασιλιάς; » «  Δεν  έγινα  εγώ  βασιλιάς  »,  είπε  ο  Κάρνεχαν.  « Ό  Ντράβοτ  ήταν  ο βασιλιάς, και φάνταζε πολύ όμορφος  με τη χρυσή κορόνα στο κεφάλι και τα συνακόλουθα. 

   Αυτός   μαζί  με  τον  άλλο,  τον  σύντροφό  του,  εγκαταστάθηκαν  στο  εν  λόγω χωριό, και κάθε πρωί ο Ντράβοτ στεκόταν πλάι στον γερο Ίμπρα, και ο λαός ερχόταν να τον προσκυνήσει.  Τέτοιες ήταν οι εντολές του Ντράβοτ.  Λίγο αργότερα έφτασε στην κοιλάδα  μια ομάδα ανδρών. Ο Κάρνεχαν  με τον Ντράβοτ τους εξολόθρευσαν με τα τουφέκια,  προτού καταλάβουν που βρίσκονταν  και  οι  δυο  φίλοι  κατηφορίζουν  στην  κοιλάδα,  σκαρφαλώνουν στους  αντικρινούς  λόφους  και  ανακαλύπτουν  άλλο  ένα  χωριό,  όμοιο   με  το προηγούμενο, όπου οι κάτοικοι. πέφτουν στα πόδια και σκύβουν το κεφάλι.

 Ό Ντράβοτ λέει : 

   " Τι συμβαίνει, λοιπόν, ανάμεσα σε σας τα δυο χωριά; ".  Οι  κάτοικοι  του  δείχνουν   μια  γυναίκα  λευκή,  σαν  εσάς  κι  εμένα, που  είχαν απαγάγει,  και  ο  Ντράβοτ  τη  φέρνει  στο  πρώτο  χωριό  και   μετρά  τους σκοτωμένους — βγήκαν οχτώ.  Για  κάθε  νεκρό  ο  Ντράβοτ  χύνει  στο  έδαφος  λίγο  γάλα  και  διαγράφει κύκλους  με τα χέρια, όπως κάνει ένας  μύλος, λέγοντας :  «όλα καλά». ΄

   Έπειτα,  αυτός  και  ο    Κάρνεχαν  παίρνουν  από  το  μπράτσο  τους φύλαρχους των δύο χωριών, κατεβαίνουν μαζί τους στην κοιλάδα κι  αφού  τους  έδειξαν  πως  να  χαράξουν  με  τη  λόγχη  μια  ίσια γραμμή  κατά  μήκος  της  κοιλάδας,  δίνουν  στον  καθένα  από  ένα χορταριασμένο κομμάτι της γης εκατέρωθεν της γραμμής.  Τότε έρχονται  κάτω  όλοι  οι  κάτοικοι  ξεφωνίζοντας  σαν  δαίμονες  και  ο Ντράβοτ  τους  λέει  :  "  Πηγαίνετε  να  σκάψετε  τη  γη,  αυξάνεσθε  και πληθύνεσθε  ",  πράγμα  που  έκαναν,   μολονότι  δεν  καταλάβαιναν.  Έν συνεχεία  τους  ρωτάμε  τις  λέξεις  των  πραγάτων  —  ψωμί,  νερό, φωτιά, άγαλμα και διάφορα άλλα, και ο Ντράβοτ φέρνει τον ιερέα κάθε  χωριού  μπρος  στο  είδωλο  και  του  δίνει  εντολή  να  καθήσει εκεί για να διατάζει τους ανθρώπους, κι αν κάτι πήγαινε στραβά, θα τον τουφέκιζε.»

   Την  επόμενη  εβδομάδα  είχαν  όλοι  στρωθεί  στο  σκάψιμο  της  κοιλάδας, αθόρυβοι  σαν  τις  μέλισσες  κι  ακόμα  πιο  όμορφοι  από  αυτές,  ενώ  οι  ιερείς άκουγαν  τα  παράπονα  και  εξηγούσαν  στον  Ντράβοτ  μ ε  νοήματα  περί  τίνος επρόκειτο.  "Και αυτή δεν είναι παρά η αρχή", λέει ο Ντράβοτ.  «Μας νομίζουν θεούς».  Διαλέγουν   με  τον  Κάρνεχαν  είκοσι  άντρες  γερούς  και τους   μαθαίνουν  πως να  χτυπούν  κάτω  το  τουφέκι,  να  σχηματίζουν  τετράδες,  να  παρατάσσονται στη  σειρά,  κι  εκείνοι  ήταν  πολύ  ευχαριστημένοι,  και   μπήκαν  εύκολα  στο νόημα, χάρη στην εξυπνάδα τους.  Έπειτα,  βγάζει  την  πίπα  και  την  καπνοθήκη  του  και  αφήνει  το  ένα  στο πρώτο χωριό, το άλλο στο δεύτερο, και βάζου ε πλώρη οι δυο  μας για την επόμενη κοιλάδα,  μήπως  μπορέσουμε να κάνουμε κάτι κι εκεί.  Εκεί, ανάμεσα στους  βράχους συναντήσαμε ένα χωριουδάκι. Λέει λοιπόν ο Κάρνεχαν :  «Ας τους στείλουμε στην άλλη κοιλάδα να την καλλιεργήσουν», και τους οδηγεί σ’ αυτή και τους παραχωρεί ένα κομμάτι γης που δεν είχε δοθεί στην προηγούμενη διανομή". 

[Οίαγρος]

  Ήταν άνθρωποι φτωχοί, και ̟προτού τους δεχτούμε στο καινούργιο βασίλειο, σφάξαμε για χάρη τους ένα ερίφιο.  Η  ενέργεια  αυτή  απέβλεπε  στον  εντυπωσιασμό  του  λαού.  Αφού εγκαταστάθηκαν εκεί ήσυχα, ο Κάρνεχαν επέστρεψε κοντά στον Ντράβοτ, ο οποίος  είχε  φτάσει  σε   μια  άλλη  κοιλάδα   με  χιόνια  και  πάγους  και  θεόρατα βουνά.  Τα  μέρη ήταν ακατοίκητα, και οι στρατιώτες φοβήθηκαν, οπότε ο Ντράβοτ σκοτώνει  έναν  από  αυτούς  και  συνεχίζει  την  πορεία,  ώσπου  βρίσκει  ένα χωριό  με λίγους κατοίκους, και οι στρατιώτες τους προειδοποιούν ότι αν δεν θέλουν να πεθάνουν, καλύτερα να  μη χτυπήσουν με τα  μικρά  μουσκέτα  με το φιτίλι,  καθότι ήταν οπλισμένοι  με  μουσκέτα.  Πιάνουμε φιλία με τον ιερέα, και  μένω μ όνος εκεί,  με δύο στρατιώτες, για να εκπαιδεύσουμε τούς άντρες τότε, εμφανίζεται  μέσα από τα χιόνια ένας φοβερός  και  τρομερός  φύλαρχος,  βροντώντας  τα  τύμπανα  και  ηχώντας  τα κέρατα,  ο  οποίος  είχε  πληροφορηθεί  για  κάποιον  καινούργιο  θεό  πού περιφερόταν στην περιοχή. 

   Ό  Κάρνεχαν  σημαδεύει  στο  σωρό  από  μισό  μίλι  μακριά  και σκοτώνει έναν από τούς άντρες του. Κατόπιν στέλνει μήνυα στον φύλαρχο ότι αν θέλει τη ζωή του, οφείλει να έρθει να δώσουμε τα χέρια χωρίς τα όπλα του.   Πρώτος έρχεται ο φύλαρχος,  μόνος, και ο Κάρνεχαν σφίγγει, τα χέρια  μαζί του και τα κουνά γύρω - γύρω, κατά τη  μέθοδο του Ντράβοτ. 

   Ό  φύλαρχος  είχε  σαστίσει  και  του  άγγιζε  τα  φρύδια.  Στη συνέχεια, ο Κάρνεχαν πηγαίνει στη μεριά του φύλαρχου, μόνος κι αυτός, και τον ρωτά με νοήματα αν έχει κάποιο μισητό εχθρό. " Έχω ", αποκρίνεται, ο φύλαρχος.  Σαν  τ’ άκουσε  ο  Κάρνεχαν,  διαλέγει  τούς  καλύτερους  και  αναθέτει  στους δυο στρατιώτες να τους εκγυμνάσουν  μετά από δύο εβδομάδες, οι άντρες τα καταφέρνουν  στους  ελιγμούς  σαν  να  ήταν  απ’  το  σώμα  των  εθελοντών. Πηγαίνει,  λοιπόν,   με  τον  φύλαρχο  σ’  ένα  οροπέδιο  στην  κορυφή  κάποιου βουνού,  και  οι  άντρες  του  φύλαρχου  εισβάλλουν  σ’  ένα  χωριό  και  το καταλαμβάνουν.  Χτυπούσαμε  τον  εχθρό   με  τρία   μαρτίνια.  Κάπως  έτσι  υποτάξαμε  και  το χωριό  εκείνο,  κι  εγώ  έδωσα  στον  φύλαρχο  μια  λουρίδα  από  το επανωφόρι  μου  λέγοντάς  του  :  «Ανάλαβε  εσύ  μέχρι  να  γυρίσω», όπως  αναφέρουν  οι  Γραφές.  Όταν  είχα  απομακρυνθεί   με  τους  στρατιώτες στα  χίλια  οχτακόσια   μέτρα,  ρίχνω   μια  σφαίρα  πολύ  κοντά  του,  εκεί  πού στεκόταν πάνω στο χιόνι, εν είδει υπενθύμισης, και όλοι οι κάτοικοι πέφτουν στα πόδια.  Στέλνω  κατόπιν  γράμμα  στον  Ντράβοτ,  δίχως  να  ξέρω  αν  βρισκόταν  σε στεριά ή σε θάλασσα ».

   …………………………………………………………………

   Με κίνδυνο να διακόψω τον ειρμό της σκέψης αυτού του άθλιου πλάσματος, ρώτησα : « Πως ήταν δυνατό να γραφτεί γράμμα εκεί πέρα;»  « Γράμμα;  "Α  .  .  .  Γράμμα!  Μην  αποσπάτε  το  βλέμμα  σας  από  τα   μάτια  μου,  παρακαλώ.  «Ήταν  ένα  γράμμα  από  σπάγκο,  που   μας  είχε   μάθει  ένας τυφλός ζητιάνος στο Παντζά ̟ ». Θυμήθηκα  πως  κάποτε  είχε  παρουσιαστεί  στο  γραφείο  ένας  τυφλός  με   μια βέργα, που είχε πάνω της κόμπους, κι ένα κομμάτι σπάγκο τον οποίο τύλιγε γύρω  από  τη  βέργα  σύμφωνα   με  κάποιο  κρυπτογραφικό  κώδικα  δικής  του επινόησης.  Μετά την πάροδο λίγων ωρών ή λίγων ημερών  μπορούσε να επαναλάβει την πρόταση  που  είχε  σχηματίσει  τυλίγοντας  το  σπάγκο.  Είχε  περιορίσει  το αλφάβητο  σε  έντεκα  πρωτογενείς  ήχους  και  προσπάθησε  να   μου  διδάξει  τη μέθοδό του, αλλά χωρίς επιτυχία.

   «Έστειλα το γράμμα στον Ντράβοτ », συνέχισε ο Κάρνεχαν, « ζητώντας του να επιστρέψει, καθόσον το βασίλειο είχε επεκταθεί τόσο, ώστε να μ ην  μπορώ να  το  επιβλέπω   μονάχος  ύστερα,  κατευθύνθηκα  κατά  την  πρώτη  κοιλάδα, για να ελέγξω πως τα πήγαιναν οι ιερείς.  Το  πρώτο  χωριό  πού  είχαμε  καταλάβει   με  τον  φύλαρχο  ονομαζόταν Μpακσάι, και το πρώτο που είχαμε  καταλάβει  εμείς Ερ Χέμπ.  Ό  ιερέας  του  Έρ  Χέμπ   τα  κατάφερνε  καλά,  αλλά  είχαν  να   μου  δείξουν αρκετές εκκρεμείς διαφορές σχετικά  με εδαφικές εκτάσεις και επιπλέον, τις νύχτες δέχονταν επιθέσεις  με βέλη απο κατοίκους κάποιου άλλου χωριού.  Βγήκα  προς  αναζήτηση  του  χωριού  και  πυροβόλησα  εναντίον  του  τέσσερις φορές από απόσταση χιλίων  μέτρων. Τόσα φυσίγγια ήθελα να χαραμίσω.  Στη  συνέχεια  περίμενα  τον  Ντράβοτ,  ο  οποίος  έλειπε  τρεις   μήνες, επιβάλλοντας, εν τω μεταξύ, τάξη στο λαό  μου.  Ένα πρωί ακούω δαιμονισμένο θόρυβο τυμπάνων και κεράτων, και να σου ο Νταν  Ντράβοτ  που  κατηφόριζε  την  πλαγιά   με  το  στρατό  του, ακολουθούμενος  από  εκατοντάδες  ανθρώπους,  και  —το  πλέον εντυπωσιακό—  με  μια κορόνα χρυσή στο κεφάλι.  " Μα τήν πίστη mου, Κάρνεχαν ", λέει ο Ντάνιελ, «η επιχείρηση έχει  πάρει  ασύλληπτες  διαστάσεις.  Έχουμε  όλη  τη  χώρα  στην κατοχή  μας,  ή  τουλάχιστον  όλα  όσα  αξίζει  να  κατέχει  κανείς.

   Είμαι  γιός  του  Αλέξανδρου  από  τη  βασίλισσα  Σεμίραμη,  κι  εσύ είσαι ο νεότερος αδελφός μου, επίσης θεός!»  Πρόκειται  για  τη   μεγαλύτερη  επιχείρηση  πού  οργανώσαμε  ποτέ.  Επί  έξι εβδομάδες προελαύναμε  με το στρατό και πολεμούσαμε, και κάθε ασήμαντο χωριουδάκι  σε  ακτίνα  πενήντα   μιλίων  παραδόθηκε   με  χαρές  και  πανηγύρια και το πιο σπουδαίο είναι ότι έχω το κλειδί της όλης παράστασης, όπως θα διαπιστώσεις, και έχω φέρει ένα στέμμα για σένα!  Έβαλα  να   μου  φτιάξουν  δύο  σε   μια  περιοχή  πού  λέγεται  Σού,  όπου  το χρυσάφι  σκεπάζει  τους  βράχους  όπως  το  ξίγκι  το  αρνίσιο  κρέας.  Είδαν  τα  μάτια   μου  χρυσάφι  και   με  κλωτσιές  ξεκόλλησα  τα  τυρκουάζ  από  τους βράχους,  και  υπήρχαν  γρανάτες  στου ποταμού την  άμμο. Ιδού ένα κομμάτι κεχριμπάρι που  μου έδωσαν. Κάλεσε όλους  τούς ιερείς και, ορίστε, λάβε  το στέμμα σου. 

    Ένας από τους άντρες ανοίγει έναν  μαύρο τρίχινο σάκο, και φοράω την κορόνα στο κεφάλι.  Μου  έπεφτε  υπερβολικά   μικρή  και  βαριά,   μα  την  εφόρεσα  για  τη δόξα.  Ήταν  από  σφυρήλατο  χρυσό  —  ζύγιζε  πέντε  λίβρες,  σαν  τσέρκι βαρελιού. » " Πήτσυ ", λέει ο Ντράβοτ, " δεν χρειάζεται να πολεμήσουμε περισσότερο. Αυτό που τόσο με βοήθησε ήταν ο τεκτονισμός! ".  Φωνάζει  τον  φύλαρχο  που  είχα  αφήσει  στο  Μπακσάι  —Μπίλλυ  Φίς  τον βαφτίσαμε αργότερα, επειδή είχε  μεγάλη ομοιότητα  με τόν Μπίλλυ Φίς που οδηγούσε παλιότερα την υδροφόρο στο Ματς, στο Μολάν.  "Δώσε  του  το  χέρι  ",  λέει  ο  Ντράβοτ,  κι  εγώ  του  το  δίνω  και  τα  'χασα, γιατί ο Μπίλλυ Φίς με χαιρέτησε με τη μασονική χειραψία.  Δεν  είπα  τίποτα,  αλλά  θέλησα  να  τον  δοκιμάσω   με  τη  χειραψία  των Δοκίμων  της  Αδελφότητας.  Απάντησε  σωστά,  και  τότε  δοκίμασα  τη χειραψία των Διδασκάλων,  μα την αγνοούσε.  " Είναι Αδελφός μασόνος! ", λέω στον Νταν. " Γνωρίζει τή λέξη; ".  Βεβαίως,  καθώς  και  όλοι  οι  ιερείς.  Πρόκειται  για  θαύμα!  Οι φύλαρχοι και οι ιερείς ξέρουν πως γίνονται οι εργασίες της Στοάς. Ο τρόπος τους είναι παραπλήσιος του δικού μας.  Έχουν  χαράξει  τα  σημάδια  στους  βράχους,  αλλά  αγνοούν  τον Τρίτο Βαθμό, τον οποίο θα τους δείξουμε.  Αυτή είναι η Αλήθεια του Θεού. 

    Όλα αυτά τα χρόνια ήξερα ̟ως οι Αφγανοί γνώριζαν τα της  μυήσεως των Δοκίμων, αλλά εδώ πρόκειται για θαύμα!  Είμαι θεός  και Διδάσκαλος του  Τάγματος. Θα ανοίξω  μια Στοά στον  Τρίτο  Βαθμό  όπου  θα  μυήσουμε  τους  αρχιερείς  και  τούς αρχηγούς των χωριών ". Απαγορεύεται το άνοιγμα Στοάς χωρίς εντολή ", λέω. " Εξάλλου ουδέποτε κατείχαμε θέση σε Στοά ". Είναι  ένας  αριστοτεχνικός  πολιτικός  ελιγμός  ",  λέει  ο  Ντράβοτ. Κάτι  τέτοιο  συνεπάγεται  πως  από δω  και  στο  εξής  η  διακυβέρνηση της  χώρας  θα  είναι  πανεύκολη,  λες  και  κατηφορίζεις  πλαγιά   με τετράτροχο  αμαξάκι.  Δεν  γίνεται  τώρα  να  χάσουμε  χρόνο  διερευνώντας  το ζήτημα, διότι θα στραφούν εναντίον  μας.  Σαράντα αρχηγοί με ακολούθησαν από κοντά θα μυηθούν και θα λάβουν αξιώματα ανάλογα με την αξία τους.  Βρες κατάλυμμα για τούς άντρες στα χωριά και φρόντισε να στηθεί έστω και  μια  υποτυπώδης  Στοά.  Ο  ναός  του  Ίμπρα  προσφέρεται  για  αίθουσα συνεδριάσεων. 

    Οι  γυναίκες  να  ράψουν  ποδιές  σύμφωνα   με  τις  υποδείξεις  σου.  Απόψε  θα καλέσω τους αρχηγούς σε ακρόαση, και αύριο θα συνεδριάσει η Στοά ".

    Τα  είχα  κυριολεκτικά  χαμένα,  αλλά  δεν  ήμουν  τόσο  ανόητος  ώστε  να   μην αντιληφθώ τα  πλεονεκτήματα  τούτης  της  ιστορίας  με  την Αδελφότητα.  Έδειξα  στις  οικογένειες  των  ιερέων  πως  να  φτιάξουν  ποδιές  για διάφορους  βαθμούς,  πως  το  γαλάζιο  σιρίτι  της ποδιάς  του Ντράβοτ,  καθώς  και  τα  διακριτικά,  κεντήθηκαν  με  τυρκουάζ πάνω σε λευκή προβιά, αντί σε ύφασμα.Μεταφέραμε  στο  ναό  μια  πελώρια  τετράγωνη  πέτρα  για  να κάθεται  ο  Διδάσκαλος,  και  μικρότερες  πέτρες  για  τους αξιωματικούς,  χρωματίσαμε  το   μαύρο  πλακόστρωτο   με  λευκά  τετράγωνα και βάλαμε τα δυνατά  μας για να γίνουν όλα όπως έπρεπε. Εκείνη τη νύχτα, στη συνάθροιση των φυλάρχων στη βουνοπλαγιά όπου είχαμε ανάψει μεγάλες φωτιές,  ο Ντράβοτ αναγγέλλει πως εκείνος  και  εγώ  ήμαστε  θεοί,  γιοί  του  Αλέξανδρου,  τιτλούχοι Σεβάσμιοι  του  Τάγματος,  και  πώς  είχαμε  έρθει  για  να μετατρέψουμε  το  Καφιριστάν  σε  χώρα  όπου  οι  άνθρωποι  θα τρώγουν  και  θα  πίνουν  εν  ειρήνη  και,  προπαντός,  θα  μας υπακούν.  

    Κατόπιν  οι  αρχηγοί   μας  έσφιξαν  τα  χέρια  ένας  ένας,  και  ήταν  τόσο δασύτριχοι  και  ανοιχτόχρωμοι  που  θαρρούσες  πως  πρόσφερες  το  χέρι  σε παλιούς φίλους. Τους δώσαμε ονόματα σύμφωνα  με τις ομοιότητές τους  με  ανθρώππους  που  είχαμε  γνωρίσει  στην  Ινδία  —  Μπίλλυ  Φις,  Χόλλυ Ντίλγορθ,  Πίκκυ  Κέργκαν,  ο  οποίος  ήταν  επόπτης  στο  Παζάρι  την  εποχή που βρισκόμουν στο Μόου, και διάφορα τέτοια ονόματα.  To  πιό  απίστευτο  θαύμα  συνέβη  την  επόμενη  νύχτα  στη  Στοά.  Ένας  από τούς  ιερείς   μας  παρακολουθούσε  αδιάκοπα,  κι  ένιωθα  δυσάρεστα,  γιατί  το τυπικό  θα  το  επινοούσαμε  μόνοι   μας,  και  δεν  ήξερα  ως  που  έφταναν  οι γνώσεις αυτών των ανθρώπων. 

   Ο  γερο-ιερέας  ήταν  ξένος  στα   μέρη,  ερχόταν  από  μ ια  περιοχή  πέρα  από  το Μπακσάι. Μόλις ο Ντράβοτ κάνει να φορέσει την ποδιά που του είχαν ράψει οι κοπέλες, ο ιερέας βγάζει  μια κραυγή, έπειτα ένα ουρλιαχτό, και δοκιμάζει να αναποδογυρίσει την πέτρα που πάνω της καθόταν ο Ντράβοτ. " Χάθηκαν όλα  ",  λέω.  "  Να  τι  παθαίνει  όποιος  ανακατεύεται   με  τα  του  Τάγματος δίχως εντολή! ". Ό Ντράβοτ δεν σάλεψε τα  μάτια ούτε όταν δέκα ιερείς τον κύκλωσαν  και  έσκυψαν  πάνω  από  το  κάθισμα  του  Σεβάσμιου  —  το  οποίο, σημειωτέον,  ήταν  η  πέτρα  του  "Ιμπρα.  Ο  ιερέας  άρχισε  να  τρίβει  τη βάση  για  να  την  καθαρίσει  από  τη  μαυρίλα,  και  εντός  ολίγου αποκάλυψε  στους συγκεντρωένους τα διακριτικά  του Διδασκάλου, που ήταν λαξευμένα πάνω στην πέτρα, ήταν ολόιδια με κείνα που είχε ο Ντράβοτ κεντημένα στην ποδιά.  Ακόμα και οι ιερείς του "Ιμπρα αγνοούσαν την ύπαρξή τους. Ο γεροντάκος πέφτει στα  πόδια του  Ντράβοτ και τα φιλά. “Πάλι η τύχη  μας  ευνόησε ", μου  φωνάζει  ο  Ντράβοτ  από  την  άλλη  άκρη  της  Στοάς.  "  Λένε  πως πρόκειται  για  το  χαμένο  σημάδι  που  κανείς  δεν  καταλάβαινε  τι  σημαίνει. Είμαστε  πλέον  κάτι  περισσότερο  από  ασφαλείς  ".  Βροντάει  τότε  κάτω τoν υποκόπανο του όπλου του, αντί για σφυρί, και λέει :  “Εν ονόματι των εξουσιών πού έχω συγκεντρώσει στα χέρια μου, με τη συνδροή του Πήτσυ, ανακηρύσσοαι Μέγας Διδάσκαλος απάντων  των  Ελευθεροτεκτόνων  του  Καφιριστάν  σ'  αυτή  τη Μητέρα Στοά της χώρας, και Βασιλεύς του Καφιριστάν εξίσου με τον Πήτσυ! ". 

   Μ'  αυτά  τα  λόγια  βάζει  το  στέμμα  του,  βάζω  κι  εγώ  το  δικό   ου  —εκτελούσα  χρέη  Πρώτου  Επόπτη—  και  ανοίγουμε  τη  Στοά   με  όλους  τους τύπους.  Ήταν απίστευτο θαύμα! Οι ιερείς προχώρησαν στους δύο πρώτους βαθμούς σχεδόν χωρίς υποδείξεις, λες και ξανάβρισκαν τη χαμένη τους  μνήμη. 

   Λίγο αργότερα, ο Πήτσυ με τον Ντράβοτ μύησαν σε ανώτερους βαθμούς  αρχιερείς  και  φύλαρχους  απομακρυσμένων  χωριών  — διότι  αυτό  τους  συνέφερε.  Πρώτος  μυήθηκε  ο  Μπίλλυ  Φίς,  και, σας  διαβεβαιώ,  τον  τροοκρατήσαμε  για  τα  καλά.  Φυσικά,  κάτι τέτοιο ερχόταν σε αντίθεση  με τό τυπικό, αλλά εξυπηρετούσε το σκοπό μας.  Δεν χρίσαμε πάνω από δέκα αξιωματικούς, επειδή δεν θέλαμε ο Βαθμός να είναι κάτι κοινό. Κι εκείνοι διαμαρτύρονταν  με φωνές για να  μυηθούν. Σε  έξι   μήνες ", λέει  ο  Ντράβοτ,"  θα  έχουμε   μία  ακόμα  συνεδρίαση  για  να εξετάσουμε το έργο σας ".  Τους  ρωτά  κατόπιν  τι  γίνεται  στα  χωριά  τους  και   μαθαίνει  ότι  έχουν κουραστεί  από  τους  διαρκείς  πολέμους   μεταξύ  τους.  Και  ότι  όταν  δεν μάχονται  ο  ένας  τον  άλλο,  έχουν  να  αντιμετωπίζουν  τούς μωαμεθανούς.  " Αυτούς  να  τούς  πολεμάτε  οπότε  εισβάλλουν  στη  χώρα μας ", λέει ο Ντράβοτ. " Διαλέξτε έναν άντρα στους δέκα από κάθε φυλή για τη φρουρά των συνόρων και στέλνετε από διακόσιους άντρες κάθε φορά εδώ στην κοιλάδα για να τους εκπαιδεύουμε.  Στο  εξής  κανένας  δεν  θα  τουφεκίζεται  ούτε  θα  λογχίζεται,  εφόσον  κάνει σωστά  τη  δουλειά  του,  και  είμαι  σίγουρος  πως  δεν  πρόκειται  να  με ξεγελάσετε, επειδή είστε λευκοί —γόνοι του  Αλέξανδρου- δεν   μοιάζετε   με  τους  τιποτένιους   μαύρους   μωαμεθανούς.  Είστε  ο  λαός μου, και, που να με πάρει και να με σηκώσει", συμπληρώνει στα αγγλικά,  "  ή  θα  σας  αναδείξω  σε  έθνος  περίτρανο  ή  θα  πεθάνω πάνω στην προσπάθεια!
…………………………………………………………………

   Δεν  θα  δημιουργήσω  έθνος",  έλεγε.  “Θα  δημιουργήσω  αυτοκρατορία! Τούτοι δω οι   άνθρωποι δεν είναι νέγροι είναι Εγγλέζοι! Κοίταξε τα  μάτια — κοίταξε το στόμα τους. Κοίταξε πως στέκονται. Στα σπίτια τους κάθονται σε καρέκλες. Πρόκειται για τις Χαμένες Φυλές, κάτι τέτοιο τέλος πάντων, και  έχουν  γίνει  Εγγλέζοι.  Την  άνοιξη  θα  κάνω  απογραφή,  αν  δεν  το φοβούνται  οι  ιερείς.  Υπολογίζω  ότι  οι  κάτοικοι  αυτών  των  λόφων  θα πλησιάζουν τα δύο εκατομμύρια. Τα χωριά βρίθουν από  μικρά παιδιά.  δύο  εκατομμύρια  ψυχές  —διακόσιες  πενήντα  χιλιάδες  μάχιμοι και ολοι "Αγγλοι! Απαιτούνται  μονάχα τα τουφέκια και λίγη εξάσκηση. 

   Διακόσιες  πενήντα  χιλιάδες  άντρες,  έτοιμοι  να  πέσουν  στό  δεξί πλευρό  της  Ρωσίας,   αν  επιχειρήσει  εισβολή  στην  Ινδία! Πήτσυ,  φίλε  μου, έλεγε   μασουλώντας  τα  γένια  του,  “θα  γίνουμε  αυτοκράτορες  — επίγειοι  αυτοκράτορες!  Ο  ρατζάς  Μπρούκ  θα  είναι  βυζασταρούδι  μπροστά μας. Θα συνδιαλέγομαι  με τον Αντιβασιλιά επί ίσοις όροις. 

   Θα  του  ζητήσω  να   μου  στείλει  δώδεκα  επίλεκτους  Εγγλέζους  —δώδεκα άντρες τους οποίους θα γνωρίζω— για να  μας βοηθήσουν στη διακυβέρνηση.  Υπάρχει  ο  Μάκρεϊ,  ο  απόστρατος  λοχίας  από  το  Σεγκόβλι  —  συχνά   μου παρέθετε  ωραία  δείπνα  η  γυναίκα  του,   μάλιστα, μου  είχε  δώσει  ένα παντελόνι.  Έπειτα  είναι  ο  Ντόνκιν,  ο  δεσμοφύλακας  των  φυλακών  του Τουνγκού θα  μπορούσα να προσεγγίσω εκατοντάδες, αν ήμουν στην Ινδία. Ο Αντιβασιλιάς δε θα  μου το αρνηθεί. Την  άνοιξη θα στείλω  κάποιον να  μου μαζέψει αυτούς τους  ανθρώπους  εξάλλου  θα γράψω στη  Μεγάλη Στοά να ζητήσω άφεση για όσα έπραξα ως Διδάσκαλος.  Αυτά . . . Επιπλέον, θα συγκεντρώσω ό,τι τουφέκι Σνάιντερ πεταχτεί, όταν οι  ομάδες  των  ιθαγενών  της  Ινδίας  εφοδιαστούν   με   μαρτίνια.  Βέβαια,  θα έχουν  φθαρεί  από  τη  χρήση,  αλλά  εδώ  πάνω  στα  υψώματα  θα  κάνουν  τη δουλειά τους. 

   Δώδεκα  "Αγγλοι,  εκατό  χιλιάδες  Σνάιντερ  που  θα  έφταναν  σε μικρές δόσεις διαμέσου της χώρας του εμίρη —με είκοσι χιλιάδες μέσα σ' ένα χρόνο θα ήμουν ικανοποιημένος— και θα γινόμαστε αυτοκρατορία. 

   Όταν θα είχαν όλα τακτοποιηθεί, θα παρέδιδα το στέμμα —το στέμμα που φορώ  ετούτη  τη  στιγμή—  στη  Βασίλισσα  Βικτωρία  γονατίζοντας   μπροστά της,  κι  εκείνη  θα  έλεγε  :  Σηκωθείτε,  σερ  Ντάνιελ  Ντράβοτ.  Ώ  ! Μεγαλειώδες ! Μεγαλειώδες, σου λέω ! "Ομως  μένουν τόσα να γίνουν σε κάθε χωριό — στο Μπακσάι, το Χαβάκ, το Σού και σ' όλα τα υπόλοιπα ".
Σαν  τι  δηλαδή;  ",  τον  ρωτώ.  "  Το  φετινό  φθινόπωρο  δεν  πρόκειται  να έρθουν άλλοι για εκπαίδευση. Κοίταξε εκείνα τα χοντρά  μαύρα σύννεφα. Θα φέρουν χιόνι ".

" Δεν εννοώ αυτό ", λέει ο Ντάνιελ ακουμπώντας βαριά το χέρι στον ώμο μου.  "  Άλλωστε  δεν  θέλω  να  πω  τίποτα  εναντίον  σου,  γιατί  κανένα  άλλο ζωντανό πλάσμα δεν  θα μ ε  είχε ακολουθήσει, ούτε θα  με  είχε  βοηθήσει να γίνω ό,τι έγινα, έτσι όπως έκανες εσύ. Είσαι πρώτης τάξεως αρχιστράτηγος, και  ο  πληθυσμός  σε  γνωρίζει  ωστόσο  η  χώρα  είναι   μεγάλη,  και,  κατά  έναν τρόπο,  αδυνατείς  να   μου  προσφέρεις  αυτό  που  χρειάζομαι,    Πήτσυ...”

ΓΙΑ ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΤΕΚΤΟΝΙΚΟ FORUM - Σπήλιος Αναγνωστόπουλος

[Trithemius]

Τι να πω...

Η φράση "η Ελλάς κινδυνεύει με άλωση εκ των έσω" μοιάζει πλέον διαχρονική...

[Rose]

   To 2005 η Ηνωμένη  Μεγάλη Στοά της Αγγλίας, δημιούργησε,  από το μηδέν,  με μεγάλη φροντίδα και ταχύτητα μια νέα Μεγάλη Στοά, σ' ένα νέο μικρό κράτος της Ευρώπης και έσπευσε να εγκαταστήσει με πανηγυρικούς τύπους, αλλά και να αναγνωρίσει άμεσα. [...]

  Το κράτος αυτό στον Ο.Η.Ε. ονομάζεται  F.Y.R.O.M., αλλά η Μεγάλη Στοά του, που δημιουργήθηκε και αναγνωρίσθηκε εσπευσμένα και από το τίποτα, ονομάζεται Μεγάλη Στοά της Μακεδονίας.

   Όλοι αντιλαμβάνονται τη σημασία των ενεργειών των Άγγλων. Το πρόβλημα όμως δεν είναι τα συμφέροντα των Άγγλων. Το μέγα πρόβλημα του Ελληνικού Τεκτονισμού είναι ότι δεν αντέδρασε. [...]

   Η διοίκηση της Μεγάλης Στοάς της Ελλάδος, επί πολλούς μήνες,  ερωτάται τι έχει κάνει με το θέμα του ονόματος της Μεγάλης Στοάς της  F.Y.R.O.M. και σιωπά. [...]

   Οι διοικήσεις των Ελληνικών Τεκτονικών σωμάτων, κατά τα τελευταία σαράντα,  περίπου χρόνια ήσαν,  κατά κανόνα,  ανίκανες και κατώτατες των περιστάσεων.   Γι' αυτό τα εργαστήρια οδηγήθηκαν στην ερημία και το Τάγμα στο σχίσμα και στην περιθωριοποίηση. Απέτυχαν κυρίως να καλλιεργήσουν και να προβάλλουν την Εθνική και κοινωνική προσφορά και διάσταση του Τάγματος. Απέτυχαν να εμπνεύσουν και να προσελκύσουν εκλεκτούς και δημιουργούς της κοινωνίας μας και βέβαια οι ελάχιστες εξαιρέσεις επιβεβαιώνουν την παντοδυναμία του κανόνα. [...]

   Απευθυνόμαστε στους λίγους πραγματικούς Έλληνες Ελευθεροτέκτονες που έχουν πια απομείνει σ'  αυτή τη χώρα και τους ζητούμε να αντιδράσουν.  Ο καθένας μας ας γίνει ένας πανίσχυρος πομπός του Εθνικού μηνύματος σ'  όλο το κόσμο και να ενημερώσει για την αδικία σε βάρος της Ελλάδας.  Ήδη οι φιλέλληνες ενημερώνονται και αντιδρούν.  Η περίπτωση της δήλωσης Σαρκοζί  μας δείχνει ότι ο αγώνας δεν χάθηκε.
 
   Οι Τεκτονικές δυνάμεις όλου του κόσμου και οι πνευματικοί άνθρωποι, που είναι μέλη τους, ας ενημερωθούν για τις ενέργειες της παρούσας διοίκησης της Ηνωμένης Μεγάλης Στοάς της Αγγλίας και για τον τρόπο που αντιλαμβάνεται και χρησιμοποιεί το Τάγμα.

'Ωρες ώρες, είναι να απορεί κανείς, σε τι ποσοστό φταίει η ανθρώπινη βλακεία, και σε τι ποσοστό η ιδιοτελής σκοπιμότητα.  Ακόμα και η ιδιοτέλεια τις περισσότερες φορές ζημειώνει και πάλι το ίδιο το άτομο, από την στιγμή που βλάπτεται το σύνολο, πράγμα που οι "μυημένοι" τουλάχιστον πρέπει να γνωρίζουν...

Μυημένος στα μυστήρια της ζωής και του σύμπαντος δεν σημαίνει να ανήκεις σε ένα ελίτ κλάμπ, και να αρκείσαι σε ανούσιες φιλοσοφικές συζητήσεις και φαγοπότια...

Μυημένος στα μυστήρια της ΖΩΗΣ σημαίνει, την προαγωγή της Ελευθερίας και της Αρετής.

Δυστυχώς στις μέρες μας, πολλά παραδείγματα δείχνουν, ότι οι αυθεντικοί Ελευθεροτέκτονες είναι η μειοψηφία... Αποτελεί μία πραγματικότητα πλέον, πως οι περισσότερες "παραδοσιακές" σχολές εσωτερισμού, έχουν πάρει την φθίνουσα...

[ΣΕΡΑΠΙΣ]

Γιαυτο και διαλύονται, ο θείος νούς, η συνείδηση του σύμπαντος, όπως έχει αποδείξει η ιστορία σε διάφορους θεσμούς μυητικά κέντρα του παρελθόντος, μακρινού η κοντινού, αποσύρει την χορηγεία του, όταν αρχίζει ο εκφυλισμός, όταν κάτι δεν στηρίζεται στην αλήθεια, την ευθικρισία, την τόλμη και την αρετή. Οι νόμοι του Σύμπαντος δεν μεταβάλονται κατά το συμφέρων, πλέον σε όλους αυτούς τους χώρους, νοσούν, και οι λίγοι και καθαροί, αγνοί μυσταγωγοί και  μύστες, αποσύρονται, για να σχηματίσουν νέες ομάδες κυτάρων.