ΔΟΝ ΧΟΥΑΝ: «…Ο Δάσκαλός μου έλεγε ότι όταν ένας άνθρωπος μπει στα μονοπάτια της μαγείας, καταλαβαίνει σιγά σιγά ότι η συνηθισμένη ζωή έμεινε πίσω του για πάντα.
Ότι η Γνώση είναι μια πραγματικά τρομερή υπόθεση. Ότι τα μέσα του συνηθισμένου κόσμου δεν αποτελούν πλέον εμπόδιο γι’ αυτόν. Και ότι πρέπει να υιοθετήσει ένα καινούριο τρόπο ζωής αν θέλει να επιβιώσει.
Το πρώτο πράγμα που οφείλει να κάνει τότε είναι να γίνει πολεμιστής. Πρόκειται για ένα βήμα και μια απόφαση πολύ σημαντικά.
Η τρομακτική φύση της Γνώσης δεν του αφήνει άλλη διέξοδο από το να γίνει πολεμιστής.
Ώσπου να γίνει η Γνώση μια τρομακτική υπόθεση, ο άνθρωπος έχει αντιληφθεί επίσης ότι ο θάνατος είναι ο αναντικατάστατος σύντροφος που κάθεται δίπλα του πάνω στο ψάθινο χαλί.
Κάθε κομματάκι Γνώσης που γίνεται ισχύς, έχει το θάνατο σαν κεντρική πηγή δύναμης. Ο θάνατος παρέχει το τελικό άγγιγμα και ότι αγγίζεται από το θάνατο γίνεται Δύναμη.
Ο άνθρωπος που ακολουθεί τα μονοπάτια της μαγείας αντιμετωπίζει σε κάθε τους στροφή τον κίνδυνο της εκμηδένισής του.
Αποκτάει λοιπόν αναπόφευκτα, βαθιά επίγνωση του θανάτου του.
Χωρίς αυτή την επίγνωση, δε θα ήταν παρά ένας συνηθισμένος άνθρωπος που κάνει συνηθισμένες πράξεις. Θα του έλειπε η απαραίτητη ισχύς, η απαραίτητη συγκέντρωση που μεταβάλλει το συνηθισμένο χρόνο στη γη σε μαγική δύναμη.
Έτσι, για να είναι πολεμιστής ένας άνθρωπος, πρέπει πρώτα απ’ όλα, να έχει σαφή επίγνωση του θανάτου του. Το να ενδιαφερθούμε όμως για το θάνατο, θα μας ανάγκαζε να συγκεντρώσουμε την προσοχή μας στο Εγώ, πράγμα που θα ήταν εξουθενωτικό.
Γι’ αυτό, το επόμενο βήμα που πρέπει να κάνει κανείς για να γίνει πολεμιστής, είναι η «Απόσπαση». Η ιδέα του επικείμενου θανάτου, αντί να γίνει έμμονη ιδέα, γίνεται αδιαφορία.
Κ.ΚΑΣΤΑΝΕΝΤΑ: «…Καταλάβαινα τι είχε πει. Αλλά δεν μπορούσα να συλλάβω πως ήταν δυνατό να φτάσει κανείς στην απόσπαση. Του είπα ότι από την ίδια τη Μαθητεία μου, είχα ήδη γνωρίσει τη στιγμή όπου η Γνώση αρχίζει να γίνεται μια τόσο τρομακτική υπόθεση.
Μπορούσα επίσης να πω με ειλικρίνεια ότι δεν έβρισκα πλέον στήριγμα μέσα στα συνηθισμένα πλαίσια της καθημερινής μου ζωής. Ήθελα λοιπόν, ή μάλλον είχα ανάγκη να ζήσω σαν πολεμιστής….»..
Δ.Χ.: «..Τότε θα πρέπει ν’ αποσπαστείς», είπε.
Κ.Κ.: « Από τι?»
Δ.Χ.: « Από το κάθετι».
Κ.Κ.: «Αυτό είναι αδύνατο. Δε θέλω να γίνω ερημίτης».
Δ.Χ.: «Το να γίνεις ερημίτης είναι μια ικανοποίηση κι εγώ δεν είπα ποτέ κάτι τέτοιο. Ο ερημίτης δεν είναι αποσπασμένος, γιατί εγκαταλείπεται θεληματικά στον ασκητισμό….
…Μονάχα η ιδέα του θανάτου κάνει τον άνθρωπο ν’ αποσπαστεί πραγματικά, κι αυτό σημαίνει πως του είναι αδύνατο να εγκαταλειφθεί ολοκληρωτικά σε οτιδήποτε.
Μονάχα η ιδέα του θανάτου κάνει τον άνθρωπο ν’ αποσπαστεί πραγματικά κι αυτό σημαίνει πως δεν μπορεί ν’ αρνηθεί τίποτα στον εαυτό του.
Ένας τέτοιος άνθρωπος ωστόσο δεν εκλιπαρεί, γιατί έχει αποκτήσει στο μεταξύ το προσόν να ποθεί σιωπηλά τη ζωή και όλα τα πράγματα της ζωής.
Γνωρίζει ότι ο θάνατός του τον παρακολουθεί και δεν του δίνει τον απαραίτητο χρόνο να Προσκολληθεί σε τίποτα και γι’ αυτό προσπαθεί, χωρίς να εκλιπαρεί, να τα δοκιμάσει όλα.
Ο αποσπασμένος άνθρωπος, που ξέρει ότι δεν έχει τη δυνατότητα να προφυλαχτεί από το θάνατό του, έχει μονάχα ένα πράγμα που τον στηρίζει: τη δυνατότητα να παίρνει αποφάσεις.
Πρέπει να είναι δηλαδή, ο αφέντης της κάθε εκλογής του Πρέπει να καταλαβαίνει απόλυτα ότι η εκλογή του είναι δική του ευθύνη, και από τη στιγμή που θα την κάνει, δεν έχει πια καιρό για μετανιώματα και υπαναχωρήσεις.
Οι αποφάσεις του είναι τελεσίδικες γιατί απλούστατα ο θάνατός του δεν του επιτρέπει να προσκολληθεί σε τίποτα.
Έτσι, με την επίγνωση του θανάτου του, με την απόσπασή του και με τη δυνατότητα των αποφάσεών του, ο πολεμιστής ρυθμίζει τη ζωή του με στρατηγικό τρόπο.
Η επίγνωση του θανάτου του τον οδηγεί και τον κάνει ν’ αποσπαστεί από τη ζωή και ταυτόχρονα να την ποθεί σιωπηλά.
Η δυνατότητα των τελικών του αποφάσεων, τον καθιστά ικανό να εκλέγει χωρίς μετανιώματα κι αυτό που εκλέγει είναι πάντα, από στρατηγική άποψη, το καλύτερο.
Έτσι, εκτελεί το καθετί που πρέπει να εκτελέσει με γούστο και με την ποθητή αποτελεσματικότητα.
Όταν ένας άνθρωπος συμπεριφέρεται μ’ αυτό τον τρόπο, μπορεί κανείς να πει δίκαια ότι είναι πολεμιστής και έχει αποκτήσει Υπομονή….»
(Μια Ξεχωριστή πραγματικότητα, σ.194)
