Anon χαμογελάω...είναι τόσα πολλά αυτά που θίγεις και το θέμα τόσο περίπλοκο και φιλοσοφικό που κάθε μια πρόταση μπορεί να γίνει και μια έκθεση ιδεών.
θα σταθώ στα πιο ''δυνατά'' για μένα [ τωρα δλδ κρίνω...ε?]
Συμφωνώ μαζί σου σε πολλά απο αυτά που λες αλλά έχω ένστάσεις σε κάποια άλλα.
Για παράδειγμα, αν είχες κάνει μία πράξη που σε προβληματίζει, δεν θα ήθελες να έχεις την ευκαιρία να τη συζητήσεις ως κριτική με τον Καστανέντα, τον Βούδα, τον Γκάντι, τον Κομφούκιο, τον Αριστοτέλη, τον Σωκράτη, τη Blavatsky, τον Νίτσε ή τον Francis Bacon; Φυσικά δεν συναντάμε εύκολα άτομα τέτοιου πνευματικού βεληνεκούς αλλά ακόμη και light εκδοχές αυτών σίγουρα θα μας φανούν χρήσιμοι.
Εγώ πολύ θα ήθελα, αυτοί δεν ξέρω αν θα μου έκαναν την χάρη!!!
Για τις Light εκδοχές είναι που έχω αμφιβολίες, μια και μέχρι τώρα δεν έχω συναντήσει στο ορατό βασίλειο, κανένα άνθρωπο που να μου δημιουργεί με την παρουσία του, τα συναισθήματα και την συγκίνηση που νιώθω όταν διαβάζω. Και επειδή αυτό το θέμα με έχει απασχολήσει αρκετά, έχω καταλλήξει οτι οταν διαβάζουμε, αυτό που ''βλέπουμε'' είναι αυτό που είμασταν , που είμαστε, και που θέλουμε να γίνουμε...τον εαυτό μας δλδ.
Αναφερόμενος στα πνευματώδη άτομα, μιλάω για εκείνους τους ανθρώπους που στο πέρας των ετών έχουν αποδείξει πως δεν είναι απλά φορείς μιας σωστής ιδέας και άποψης αλλά την κάνουν και πράξη. Όλοι μας στο πρειβάλλον όπου ζούμε έχουμε ξεχωρίσει κάποια άτομα και λέμε πως εκείνον τον "πάω" σαν άτομο, με έχει κερδίσει ο χαρακτήρας του, με ενδιαφέρει η γνώμη του κλπ. Όπως επίσης υπάρχουν και άτομα του περιβάλλοντός μας, για τα οποία έχουμε σχηματίσει απαξιωτική γνώμη. Όλα λοιπόν κινούνται αναγκαστικά πάνω στη βάση της κριτικής γιατί έτσι είναι η φύση μας. Κι αυτό δεν είναι ελλάτωμά μας αλλά ιδίωμα. Αναλόγως με το πως θα ασκηθεί (κι εδώ η κρίση λοιπόν!) θα μιλήσουμε για ελλάτωμα (κουτσομπολιό-άδικη κρίση) ή για προτέρημα (καλή και δίκαιη κρίση).
Αυτό που περιγράφεις οντως συμβαίνει, υποθέτω με όλους μας. Ομως προχωράω πιο μέσα και ψάχνω να βρώ τις αιτίες, του γιατί προτιμάμε η οχι, ένα άνθρωπο.
Πολύ περιληπτικά ...αυτά που έχω βρεί είναι εντελώς διαφορετικά απο αυτά που φαίνονται.
Τις περισσότερες φορές ο βαθύτερος λογος είναι οτι ο εν λόγω άνθρωπος διάθέτει κάτι που το θέλουμε διακαώς ανεξάρτητα αν το εχουμε εντοπίσει. Δεν αναφέρομαι σε υλικά αγαθά αλλά σε στοιχεία του χαρακτήρα του που είτε δεν εχουμε , είτε πάμε να αναπτύξουμε.
Αντίθετα σε αυτούς που αποφεύγουμε παρατηρούμε κάτι που το έχουμε κρυμμένο και δεν το έχουμε ακόμη ''δουλέψει'' [ απο τα μειονεκτήματα μας] η που το είχαμε στο παρελθόν και μας θυμίζει κάτι δυσάρεστο.
Για να γίνει αυτή η διαπίστωση πρέπει ο εγωισμός μας να ''κοιμηθεί'' οσο περισσότερο γίνεται για λίγο, επειδή το οικοδόμημα μας τρίζει συνθέμελα με αυτές τις διαπιστώσεις.
Όμως εσύ θα δεχόσουν τη θετική κριτική ενός κατά συρροή παιδεραστή, ενός επαγγελματία τοκογλύφου, ενός "ξερόλα" ή ενός βασανιστή παιδιών; Με το να ρωτάω αν θα δεχόσουν, εννοώ αν δίνεις αξία στην κριτική τους. Πιστεύω πως η γνώμη τους δεν μετράει για 'σένα γιατί ήδη τους έχεις κρίνει, ήδη έχεις σχηματίσει ένα προφίλ ηθικής για εκείνους, οπότε κάθε κριτική που σου κάνουν, είτε θετική, είτε αρνητική, τελικά δεν έχει καμιά ουσία
Αν και θα έπρεπε να μπορώ να τούς ακούσω χωρίς τον τoίχο της προ-κατάληψης που προέρχεται απο τις ιδέες μου, δυστυχώς σε αυτή την ακραία περίπτωση θα επηρεαζόμουν και μάλλον δεν θα άκουγα τίποτα.
Πιστεύω οτι χάνουμε πολλές αλήθειες η αλλιώς το δάσος, σκεφτόμενοι πάντα μέσα απο τις δικές μας κατασκευές[ που δεν είναι και δικές μας σε τελική ανάλυση].
.
Μα δεν γίνεται αλλοιώς! Γι' αυτό λέω πως η κριτική αποτελεί μια θαυμάσια πνευματική άσκηση γιατί μας κάνει να "στίψουμε" το μυαλό μας και να παιδέψουμε την πνευματικότητά μας. Άλλωστε κι εσύ πιο πάνω γράφεις πως δεν θέλεις την κριτική αν δεν τη ζητήσεις πρώτα. Όπως βλέπεις κι εσύ όταν κριθείς, αυτό θα γίνει αναγκαστικά με τα μέτρα και σταθμά του κριτή σου. Δεν γίνεται αλλοιώς!
Αν με την λέξη'' κριτική ''εννοείς τον εσωτερικό στοχασμό, την παρατήρηση για λόγους μαθήσεως, τότε συμφωνώ απολύτως. Δεν γίνεται να προχωρήσουμε αλλιώς.
Εκεί που εγώ αντιδρώ είναι στην λεκτική έκφραση αυτής πρός τα έξω, αν δεν μας ζητηθεί.
Προσωπικά επιθυμω να παρατηρώ και τις σκέψεις μου όσο μπορώ, ωστε να μην επικρίνω κάτι που δεν γνωρίζω έστω και σιωπηλά.
Ναι όμως κάτω από ποιά κριτήρια θα ζητήσεις κριτική; Για να μπεις σε διαδικασία να ζητήσεις πχ την δική μου κριτική, πρέπει πρώτα να κρίνεις εσύ εμένα ως ικανό προς κάτι τέτοιο. Άρα είσαι η πρώτη που θα την ασκήσει! Δεν γίνεται αλλοιώς. Επίσης δεν πρόκειται να ζητήσεις την κριτική ενός ατόμου που δεν σου προκαλεί κανένα πνευματικό ενδιαφέρον, έτσι δεν είναι;
Θα το κάνω αν θεωρήσω οτι η γνώμη που θα ακούσω θα είναι ''καθαρή'' και όχι προιόν προκατάληψης.
Επίσης αν νιώσω οτι αυτός που θα την εκφράσει μπορεί να με βοηθήσει να σκεφτώ και δεν το κάνει μόνο για να επιβεβαιώσει το εγώ του, παραθέτοντας μεγαλεπήβολες ιδέες και λόγια.
Μια τέτοια γνώμη μπορεί να προέρχεται απο οποιονδήποτε σε δεδομένες στιγμές, αν την δούμε...
Δεν συμφωνώ. Πιστεύω πως κριτική πρέπει και χρειάζεται να ασκούμε γιατί (και) μέσω της κριτικής, ο νους μας βρίσκεται σε εγρήγορση, "παιδεύουμε" την πνευματικότητά μας με το να εξετάζουμε λεπτομερώς θέματα και ζητήματα που μας κινούν το ενδιαφέρον, είτε αυτά μας αφορούν άμεσα, είτε όχι. Εδώ όμως είναι πολύ σημαντικό να προσθέσω πως η όποια κριτική πρέπει να γίνεται με σύνεση κι όχι χωρίς μέτρο και κριτήρια. Έτσι θα αποφύγουμε τόσο την άδικη και λανθασμένη κριτική, όσο και την άσκοπη κριτική για ζητήματα ανούσια.
Μα έτσι μετατρέπουμε τούς άλλους σε αντικείμενα πρός εξάσκηση μονόπλευρα, ξεχνώντας την οντότητα και τις ευαισθησίες τους. Αν κάνουμε κριτική επειδή έτσι μας αρέσει , είμαστε σίγουροι οτι αυτό που λέμε ο άλλος μπορεί να το αντέξει η γνωρίζουμε εκ των προταίρων πως θα τον επηρεάσουμε και αν αυτό είναι το σωστό για εκείνον εκείνη την στιγμή?
Είμαστε εμείς τέλειοι για να αποφαινόμαστε για τις πράξεις των άλλων?
Επίσης πιστεύω πως η κρίση δεν πρέπει απαραίτητα να διαμορφώνεται βάσει του τι χαρακτηρίζει το κοινωνικό σύνολο ως "αρμόζουσα πράξη". Αυτό γιατί πρώτον με αυτό το σκεπτικό, πάλι ανάγουμε τη διαδικασία σε μια ευρύτερη (άρα με πολλές πιθανότητες λάθους) κρίση, την οποία εκφράζει το κοινωνικό σύνολο. Επίσης δεν μπορώ να δεχτώ πως σε όλα τα ζητήματα η ηθική είναι θέμα στατιστικής. Ίσως στις μέρες μας αποδίδουμε πολύ εύκολα τον χαρακτηρισμό σε κάτι ως "ηθικό" εν αντιθέσει με το σχετικά άμεσο παρελθόν όπου ο χαρακτηρισμός μιας πράξης ως ηθική δινόταν με το σταγονόμετρο.
Όλα είναι σχετικά στη διαδικασία της κριτικής. Σαφώς και υπάρχουν παγκόσμιες σταθερές, ηθικοί νόμοι αν θέλεις που μας κάνουν να ξεχωρίζουμε από τα ζώα, όμως οι άνθρωποι είναι ικανοί να ενεργήσουν με πολλές πιθανές πράξεις για το ίδιο αίτιο.
Η έννοια της ηθικής είναι πολύ μπερδεμένη ...για μενα ηθικό είναι οτι δεν αντιβαίνει στην συνείδηση μου ΟΤΑΝ όμως είμαι σε θέση να την ακούσω.
Επειδή αυτό δεν είναι έυκολο, ούτε για εμας, ούτε για τους άλλους, προτιμώ σε περιπτώσεις ''κρίσεως'' να λαμβάνω υπ όψιν την γενική παραδοχή για να μην πάρω κανένα στον λαιμό μου.
Συμφωνούμε πάντως για τις παγκόσμιες σταθερές.
Αναγκαστικά πάντοτε κρίνουμε εξ ιδίων τα αλλότρια! Όμως ένα σημάδι της πνευματικής μας εξέλιξης είναι και το να καταφέρουμε να μπούμε στο "πετσί" της περίπτωσης σαν να βιώναμε από πρώτο πρόσωπο τηνκατάσταση. Σαφώς υπάρχουν περιπτώσεις όπου δεν μπορούμε να αντιληφθούμε τη θέση και τα συναισθήματα αυτού που επιτελεί μια πράξη κι εκεί το μόνο που δικαιούμαστε να κάνουμε (κι εφόσον αξίζει τον κόπο να ασχοληθούμε) είναι το να υποθέσουμε πως αυτή την κατάσταση τη βιώνουμε εμείς και να έλθουμε στη θέση του άλλου, παίζονταις έναν εικονικό ρόλο.
Αυτό είναι που με προβληματίζει σχετικά με την ορθότητα της κρίσεως η μη.
Δεν πιστεύω οτι όλα βιώνονται με τον εικονικό ρόλο, ούτε μπορούμε να νιώσουμε τα ίδια συναισθήματα στην ίδια κατάσταση με κάποιον άλλο.
Ο βασικός λόγος είναι οτι δεν επεξεργαζόμαστε όλοι το ίδιο πράγμα με τα ίδια δεδομένα η με τα ίδια κέντρα.
Ενα απλό παράδειγμα που μου έχει τύχει προσωπικά.
Ας υποθέσουμε οτι δύο άνθρωποι επισκέπτονται μια περιοχή. Ο ένας βλέπει τον χώρο, κοιτάει τα κτίσματα, συλλογίζεται την αξία τους, παρατηρεί το κλίμα, την διαδρομή οσον αφορά την πρόσβαση κλπ.
Ο άλλος νίωθει το ''περιβάλλον'' του χώρου, μυρίζει τον αέρα, παρατηρεί τα χρώματα της φύσης και τα λοιπά.
Οταν θα εχουν φύγει η κρίση που θα έχουν για το ίδιο σημείο θα είναι εντελώς διαφορετική αφού τα κριτήρια θα είναι τελείως άλλα...καθώς και οι αναμνήσεις...που θα φέρουν.
Ποιά θα είναι η σωστή?
Κλείνοντας και με βάση το παράδειγμα που ανέφερα, αναρρωτιέμαι μήπως λέμε τα ίδια με άλλα λόγια
