Το 1727 καταγόμενος πιθανόν από την Μαγιόρκα της Ισπανίας, γεννήθηκε ο Jacques de Livron Joachim de la Tour de la Casa Martinez de Pasqually στην Γκρενόμπλ της Γαλλίας. Αναφέρεται ακόμα και ως Πορτογαλλικής καταγωγής και κάποιοι ισχυρίστηκαν ότι πρέπει να ήταν καθολικός. Ο Μαρτινέζ ντε Πασκουαλί όμως ήταν γόνος ευκατάστατης Εβραϊκής οικογένειας, γεγονός που του έδινε την ευχέρεια της πολύ καλής γνώσης της Εβραϊκής γλώσσας. Αν και δεν έτυχε κάποιας υψηλής ακαδημαϊκής μόρφωσης, δεν του έλλειψε όμως η βασική μόρφωση που λάμβαναν οι Εβραίοι που μορφώνονταν, διδασκόμενοι Ελληνικά και Λατινικά. Η καλή οικογενειακή οικονομική του κατάσταση του επέτρεψε να ταξιδέψει σχεδόν σε ολόκληρη την Ευρώπη, να μεταβεί στην Ελλάδα και να φτάσει μέχρι την Κωνσταντινούπολη, την Αραβία και την Παλαιστίνη.
Από Ραβίνους διδάχθηκε την πεντάτευχο και μυήθηκε στα μυστικά του Εβραϊκού δόγματος. Το ανήσυχο πνεύμα του και η έφεσή του για τις εσωτερικές διδασκαλίες, του επέτρεψαν να προσεγγίσει την Καμπαλιστική φιλοσοφία. Βέβαια, δεν κατάφερε ποτέ να αγγίξει και να κατανοήσει την υψηλή Καμπαλιστική φιλοσοφία. Στην εποχή του όμως ήδη μιλούσαν για δογματική Καμπάλα που φαίνεται από το μοναδικό του ημιτελές έργο ότι τον επηρέασε και ασκήθηκε επαρκώς στην πρακτική Καμπάλα.
Με αυτά τα εφόδια, διαμόρφωσε μία θεουργική Καμπαλιστική τελετουργία, την οποία δίδασκε και ασκούσε τους μαθητές του μέσα από την οργάνωση που ίδρυσε, το “Ordre des Elus Cohen de l’Univers”. Το «Τάγμα των εκλεκτών ιερέων του κόσμου». (Cohen=ιερέας στην Εβραϊκή γλώσσα).
Κεντρικός πυρήνας στην διδασκαλία και πρακτική του Πασκουαλί, ήταν η θεωρία περί «Επανενσωμάτωσης» (reintegration). Θεωρία που έχει την αρχή της στην αλληγορία του κομματιάσματος του Υιού του θεού, του Διόνυσου, από τους Τιτάνες, σύμφωνα με την οποία ο κόσμος ολάκερος είμαστε κομμάτια (υποπολλαπλάσια) του θείου σώματος και κάποια στιγμή θα καταφέρουμε να επανενσωματωθούμε στην αρχική κατάσταση του θεού.
Την θεώρηση αυτήν την αναλύει περίφημα ο Στανισλάς Ντε Γκουαϊτά στο μνημειώδες έργο του «Η προέλευση του κακού στον αστρικό κόσμο». Για τον Γκουαϊτά όπως και για τον Πασκουαλί, αρχή της δημιουργίας και της πτώσης, θύτης και θύμα της ήταν ο πρωταρχικός ΑΔΑΜ και το μυθολόγημα που χρησιμοποιούν και οι δύο, είναι η Εβραϊκή πεντάτευχος και κυριώτερα το βιβλίο Σεφέρ Μπερεσίτ (η γνωστή μας Γένεση).
Για τον Πασκουαλί, η δοξασία της «Επανενσωμάτωσης» και η πρακτική της θεουργίας, έλκουν την καταγωγή τους από την εποχή του Ενώχ. Βέβαια, για τον σοβαρό μελετητή, στις τεχνικές της θεουργίας του Πασκουαλί, αναγνωρίζουμε αυτούσιες τις θεουργικές τεχνικές των Νεοπλατωνικών, με κορυφαίο θεουργό τον Πλωτίνο. Η Νεοπλατωνική θεουργία και κάθε μετέπειτα εξωτερική θεουργική τεχνική, εξαναγκάζει τις πνευματικές δυνάμεις και οντότητες να ικανοποιήσουν το θέλημα του θεουργού. Εξαίρετοι θεουργοί όπως ο Πλωτίνος, είχαν την δυνατότητα να κατεβάζουν ακόμα και θεούς. Στο ίδιο πνεύμα κινείται και η πρακτική Καμπάλα, όπου με τις θεουργικές τεχνικές της, γίνεται επίκληση των θείων ονομάτων των Αγγέλων, Αρχαγγέλων, ακόμα και θεών. Ο θεουργός με τον τρόπο αυτό καταφέρνει να κοινωνεί των αντίστοιχων ενεργειών και να προσγειώνει και να κατευθύνει κατά την βούλησή του τα υψηλά αυτά ενεργειακά δυναμικά. Βέβαια, για την χριστιανική νοοτροπία, είναι ανήκουστο ο άνθρωπος να τολμά να εκβιάζει τον ίδιο τον θεό και να επικαλείται εξουσιαστικά τις θείες δυνάμεις του. Δυστυχώς ο δυστυχής χριστιανοτραφής, αγνοεί ότι η υγιής θέληση του ανθρώπου είναι η θέληση του θεού.
Συνέπεια της χριστιανικής νοοτροπίας περί δούλων θεού και ταπεινωτικής παράκλησης για χάρη από τον θεό, οι δύο βασικότεροι μαθητές του Πασκουαλί, ο Ζαν Μπατίστ Βιλλερμόζ από το 1766 και ο Λουί Κλωντ Ντε Σεν-Μαρτέν από το 1768, αλλοίωσαν την διδασκαλία του δασκάλου τους. Ο μεν Βιλλερμόζ προήγαγε την «ιπποτική οδό» της χριστιανικής ιπποσύνης, ο δε Σεν Μαρτέν ανέπτυξε την εσωτερική «οδό της καρδιάς», κατά την οποία, όντας δούλος του θεού, έρχεσαι παρακλητικά ως ικέτης, ικετεύοντας την χάρη του θεού. Ήταν τέτοια η διαφορά των διδασκαλιών του δασκάλου και των δύο βασικότερων μαθητών του, ώστε πολλοί μελετητές μιλάνε για διαφορετικά κινήματα. Του Πασκουαλί ως κίνημα Μαρτινεζισμού, του Βιλλερμόζ ως κίνημα Βιλλερμιζισμού και του Σεν Μαρτέν ως εσωτερικό κίνημα Μαρτινισμού.
Η τέχνη του Μαρτίνεζ Πασκουαλί, του Ιδρυτή του μυητικού κινήματος που, με βάση το όνομά του, αποκαλέστηκε «Μαρτινεζισμός» και του οποίου το κύριο χαρακτηριστικό ήταν η Τελετουργική Θεουργία, φαίνεται πως ήταν συνυφασμένη με τις ικανότητες του Δασκάλου. Οι δύο μεγάλοι του μαθητές, ο Ζαν-Μπατίστ Βιλλερμόζ και ο Λουί-Κλωντ ντε Σαιν-Μαρτέν, ακολούθησαν μεν την βασική γραμμή του Δασκάλου τους και επιδίωξαν τον ίδιο σκοπό αλλά, μέσα από την δική τους ανομοιότητα και τεχνοτροπία.
Οι σύγχρονοι Μαρτινιστές βλέπουν στο πρόσωπο του Δον Μαρτίνεζ Πασκουαλί την σπερματική έμπνευση της ουσιαστικής τους διδασκαλίας. Γι’ αυτό και θεωρείται επίσης, απαραίτητη συμπληρωματικά, η μελέτη του μοναδικού και ημιτελούς συγγράμματός του: “Le Traite sur la Reintegration des Etres” «Πραγματεία για την Επανενσωμάτωση / Αποκατάσταση των Όντων», που κυκλοφορεί και σε ελληνική μετάφραση. Πρόκειται για ένα εκτεταμένο σχόλιο πάνω στις Εβραϊκές γραφές, που συμπλήρωνε τις προφορικές διδαχές που έδινε ο Μαρτίνεζ, σταδιακά, στους μαθητές του, στο “Ordre des Elus Cohen de l’Univers”, που ίδρυσε και του οποίου ήταν ο επί κεφαλής.
Το 1771 ο Σεν Μαρτέν έγινε ο προσωπικός γραμματέας του Πασκουαλί, κάτι που φανερώνει την πολύ στενή σχέση που αναπτύχθηκε μεταξύ τους. Ο Πασκουαλί ταξίδεψε κατόπιν στο Σαν Ντομίνικο, όπου κατείχε κτηματική περιουσία, από όπου όμως δεν επέστρεψε ποτέ, αφού το 1774 απεβίωσε.
Η δογματική χριστιανική αντίληψη των μαθητών του Πασκουαλί, δεν τους επέτρεψε να κατανοήσουν σε βάθος την θεουργική διδασκαλία και τεχνική του διδασκάλου. Ο ίδιος ο Σεν-Μαρτέν παραδεχόταν ότι ο Μαρτίνεζ Πασκουάλες ήταν ο μόνος θνητός τον οποίον δεν κατάλαβε ποτέ εντελώς και ο άλλος γνωστός μαθητής του, ο Ζαν-Μπατίστ Βιλερμόζ, έλεγε πως δεν γνώριζε δεύτερον σαν κι αυτόν.
Κατά την διάρκεια της διαμονής του στην Λυών (1773 – 1774), και την χρονιά που πέθαινε ο διδάσκαλός του, ο Σαιν-Μαρτέν σε ηλικία 32 ετών, ολοκλήρωσε το πρώτο του έργο: «Περί Πλανών και Αληθείας», το οποίο εκδόθηκε το 1775, με το μυητικό όνομα «Άγνωστος Φιλόσοφος», όπως άλλωστε και όλα τα γραπτά του. Το δεύτερο έργο του: «Ο Φυσικός Πίνακας των σχέσεων μεταξύ Θεού, Ανθρώπου και Σύμπαντος» επεκτείνει τα όσα αναπτύσσονται στο πρώτο. Κατά τα έτη 1788-1791 βρίσκουμε τον Σεν Μαρτέν στο Στρασβούργο, όπου ήρθε σε επαφή με την διδασκαλία του Γερμανού χριστιανού θεόσοσφου και εισηγητή της χριστιανικής Καμπαλά, Γιάκομπ Μπέμε (Jacob Boehme) (1575-1624), ανακαλύπτοντας τη σημασία του πνεύματος του «Τεύτονα Φιλοσόφου», που έγινε ο δεύτερος Δάσκαλός του. Γι’αυτό και ανάμεσα στα πολυάριθμα γραπτά του Σεν-Μαρτέν, βρίσκουμε επίσης έξοχες μεταφράσεις στα γαλλικά των γραπτών του Γιάκομπ Μπέμε. Ταξίδεψε στην Ιταλία, στην Αγγλία, στην Γερμανία κ.λ.π. Το καλοκαίρι του 1803 επέστρεψε στην Αμπουάζ και απεβίωσε, το βράδυ της 13 Οκτωβρίου στο Ωναί (Aunay), κοντά στο Sceaux, μετά από αποπληξία, αφού προέτρεψε τους φίλους του να ζήσουν με Αγάπη και με εμπιστοσύνη στην Θεία Πρόνοια.
Τα φιλοσοφικά γραπτά του Λουί-Κλοντ ντε Σεν-Μαρτέν, έγιναν δεκτά με άμεσο ενδιαφέρον και γνώρισαν πλατειά αποδοχή. Ομάδες, που αυτοαποκαλούνταν: «Εταιρείες του Αγνώστου Φιλοσόφου», σχηματίζονταν σε διαφορετικές πόλεις της Γαλλίας για να μελετήσουν τις διδασκαλίες του.
Ο Λουί-Κλωντ ντε Σαιν-Μαρτέν (ο «Άγνωστος Φιλόσοφος»), υπήρξε ο Ιδρυτής του Μαρτινισμού, ως κινήματος κοινωνικο-μυστικιστικού, - από τον οποίο πήρε και το όνομα - ενώ αργότερα, ο Δρ. Ζεράρ ντ’Ανκώς (ο «Παπύς») (1865-1916) υπήρξε ο Ιδρυτής του πρώτου Μαρτινιστικού Τάγματος, με οργανωμένη δομή και τελετουργικό και μυητικό μυσταγωγικό χαρακτήρα.
Πολλοί υποστηρίζουν ότι ήδη προϋπήρχε του Ζεράρ ντ’Ανκώς, από τον Σεν Μαρτέν μια χαλαρή μυητική δομή και διαδοχή. Υποστηρίζουν ότι μετά τον θάνατό του, οι μυημένοι μαθητές του σε πάμπολλες χώρες, συνέχισαν την μεταβίβαση της Μύησής του μαζί με τις ιδέες του «Αγνώστου Φιλοσόφου», από άτομο σε άτομο. Ο ίδιος ο Ζεράρ ντ’ Ανκώς δήλωσε ότι έλαβε την Μύηση του Σεν Μαρτέν «κατά διαδοχή», την οποία ενίσχυσε, ανταλλάσσοντας αμοιβαία την Μύηση με τον Π.-Α. Σαμποζώ (1868-1946), ο οποίος επίσης, ισχυριζόταν ότι έλαβε την ίδια Μύηση από άλλη Γραμμή. Άλλοι πάλι, ισχυρίζονταν ότι έλαβαν την Μύηση του Σεν Μαρτέν «κατά διαδοχή» που δεν περνούσε ούτε από τον Ζεράρ ντ’ Ανκώς, ούτε από τον Π.-Α. Σαμποζώ αλλά, από πού προερχόταν από ρωσική Γραμμή κατ’ ευθείαν από τον Σεν Μαρτέν και αναφέρονται στον Ρώσο Πρίγκιπα Αλέξη Β. Κουράκιν (1752-1818) ή τον Πρίγκιπα Γκαλίτζιν.
Ο Robert Ambelain και άλλοι, αναφέρουν μεταξύ άλλων πηγών, ως πηγή της Μαρτινεζιστικής-Μαρτινιστικής Παράδοσης και τους “Rose Croix d’ Orient”, οι οποίοι υποτίθεται ότι ιδρύθηκαν στην Κωνσταντινούπολη το 1090, με Πάτρωνα τον Αυτοκράτορα Αλέξιο Κομνηνό και συνδέονται με το "Ordres des Chevaliers EASIA-EASIE" (‘Eques A Santo Iohanne Apocalypta - Eques A Sancto Iohanne Evangelista’) το οποίο αναδιοργανώθηκε κατά το 1750 και έπειτα, γύρω στο 1780 και του οποίου η έδρα βρισκόταν στην Θεσσαλονίκη. Ο Ρενέ Γκενόν (1886-1951), ο αναγνωρισμένος ως ο μεγαλύτερος μεταφυσικός του 20ου αιώνα, δίκαια άσκησε αυστηρή κριτική πάνω σε όλη αυτήν την «διαδοχολογία», στιγματίζοντας έντονα την πνευματική κατάπτωση του Εσωτερισμού στη Δύση.
Η αλήθεια είναι ότι ο Σεν Μαρτέν δεν διενεργούσε καμία μύηση. Απλά με δύο λέξεις όριζε και διόριζε κάποιον Μαρτινιστή. Το τελετουργικό και το μυητικό του το συνέταξε ο Παπύς, ο ιδρυτής του αρχικού Μαρτινιστικού Τάγματος, το οποίο απαρτίζονταν από έναν μόνο βαθμό. Η γραμμή της Ρωσίας που αναφέρεται, ήταν ένας κλάδος που ο ίδιος ο Παπύς ίδρυσε στην Ρωσία, όταν έτυχε σχεδόν διετούς φιλοξενίας από τον Τσάρο Νικόλαο Ρομανόφ, ο οποίος μαζί με την Τσαρίνα ενδιαφέρονταν σφόδρα για εσωτερικά και πνευματιστικά θέματα.
Συνοπτικά αν παρουσιάσουμε την ιστορία του Μαρτινισμού, θα βρούμε το 1758 τον Martinez de Pasqually να ξεκινά την εγκαθίδρυση του "Τάγματος των Τεκτόνων Ιπποτών Εκλεκτών Κοέν του Σύμπαντος". Κολλέγια του Τάγματος εγκαθιδρύονται στην Μασσαλία, στην Τουλούζ, στην Αβινιόν, στο Μονπελλιέ και αλλού. Στόχος του Τάγματος ήταν η πνευματική αποκατάσταση της ανθρωπότητος μέσω θεουργικών τελετουργιών.
Το 1768, τον Οκτώβριο, ο Louis-Claude de Sain-Martin μυείται στο Τάγμα των Εκλεκτών Κοέν. Το 1774, στις 20 Σεπτεμβρίου, ο Martinez de Pasqually αποβιώνει στο Πορτ ο Πρενς. Το 1788-1791 βρίσκουμε τον Sain-Martin στο Στρασβούργο, όπου γνωρίζοντας τα έργα του Jacob Boehme, ακολούθως μυείται στην "Εταιρεία των Κοσμοπολιτών ή Αγνώστων Φιλοσόφων", η οποία ιδρύθηκε το 1643 από τον Σαξώνιο Κομνηνό (R. Ambelain, Le Martinisme, σελ.97). Τότε εγκαταλείπει την οδό των εξωτερικών τελετουργιών και στρέφεται στην οδό της εσωτερικής θεουργίας, την "οδό της καρδιάς", όπως την περιέγραφε..
Το 1803, στις 13 Οκτωβρίου, επέρχεται ο θάνατος του Louis-Claude de Saint-Martin στο Aulnay. Μέχρι περίπου το 1890, η Μαρτινιστική Μύηση μεταδίδεται ατομικώς, από μυητή σε μυούμενο, αποτελούμενη από έναν και μόνον βαθμό, αυτόν του S*I* (Serviteur Inconnu ή Superieur Inconnu). Κατ' αυτόν τον τρόπο δημιουργούνται πολλές διαφορετικές γραμμές μυητικής διαδοχής.
Το 1884-1890, ο Gerard Encause (Papus) με τον Augustin Chaboseau ιδρύουν το πρώτο Μαρτινιστικό Τάγμα. Από τότε η Μαρτινιστική Μύηση μεταδίδεται κυρίως εντός Μαρτινιστικού Κολλεγίου, συνθέτοντας κατά τα επόμενα χρόνια ένα σύστημα απαρτιζόμενο από τέσσερις διαδοχικούς βαθμούς. Τον πρώτο βαθμό του Εταίρου, τον δεύτερο του Μεμυημένου, τον τρίτο του S*I* και τον τέταρτο και τελευταίο του S*I*I* (Μηυτή). Το 1916 πεθαίνει ο Papus στο Παρίσι. Το 1946 πεθαίνει και ο Augustin Chaboseau στο Παρίσι.
Όπως μας πληροφορεί ο R.Ambelain, ( Le Martinisme, σελ. 150 και 170), το 1884-1890 ο Gerard Encausse ή Papus, σε συνεννόηση με τον Augustin Chaboseau, συνέλαβε την ιδέα να ιδρύσει ένα Τάγμα, το οποίο θα είχε ως στόχο να στεγάσει, να διαφυλάξει και να προάγει την Μαρτινιστική παράδοση. Έτσι, ιδρύει το πρώτο Ύπατο Συμβούλιο, το οποίον συγκροτείτο από τους εξής δώδεκα: Gerard Encausse, Augustin Chaboseau, Stanislas de Guaita, Chamuel, Sédir (Yvon Leloup), Paul Adam, Maurice Barrès, Jules Lejay, Montiere, Charles Barlet, Jacques Burget, Joséphin Péladan. Το πρώτο τούτο Ύπατο Συμβούλιο είχε τις εξής δύο γραμμές μυητικής διαδοχής:
Από μεν τον Chaboseau: Saint Martin - Abbe de la Noue - Antoine Hannequin - Adolphe Desbarolles - Henri de la Touche - A. de Boisse Mortemart - Augustin Chaboseau από δε τον Papus: Saint Martin - Chaptal - (άγνωστος) - Henri Delaage - Gerard Encausse.
Πάντως, η διαδοχή του Μαρτινισμού δεν περιορίζεται στις δύο αυτές γραμμές. Σήμερα υπάρχει μία πλειάδα ανεξάρτητων μεταξύ τους Μαρτινιστικών Ταγμάτων, τα οποία εν πολλοίς αλληλοαναγνωρίζονται, κάθε ένα εκ των οποίων ακολουθεί την δική του ιδιαίτερη παράδοση εντός του γενικοτέρου πλαισίου της Μαρτινιστικής Μυήσεως.
Ένα τυχαίο γεγονός έδωσε ώθηση και μεγάλη ανάπτυξη στο Μαρτινιστικό Τάγμα του Παπύς. Το 1910, στο Κάιρο της Αιγύπτου, ο Έλληνας Δημήτριος Σεμελάς (θα παρουσιάσουμε την εξέχουσα αυτήν μορφή στο θέμα για το Τάγμα του Κρίνου και του Αετού), γνώρισε το ζεύγος Ευγενίου και Μαρίας Dupré, που είχαν έρθει από την Γαλλία και όντας εκείνοι Μαρτινιστές, τον έφεραν σε επαφή με το Μαρτινιστικό Τάγμα. Μετά από αλληλογραφία με τον Ζεράρ ντ’Ανκώς (“Papus”), ιδρυτή και πρώτο Μεγάλο Διδάσκαλο του Μ.Τ., μυήθηκε στον Μαρτινιστικό Τάγμα της Αιγύπτου τον Ιανουάριο του 1911, ανυψούμενος σε S*I*I*, με το μυητικό όνομα ”Selait Ha”. Στις 28 Μαϊου του 1911 έλαβε Χάρτα για να ιδρύσει και να προεδρεύσει την Μαρτινιστική Στοά «Ναός των Εσσαίων» Νο. ΙΙΙ, στο Κάιρο, ενώ παράλληλα του ανετέθησαν τα καθήκοντα του Γενικού Εκπροσώπου του Μ.Τ. για την Αίγυπτο. Ένα Τιμητικό Δίπλωμα με ημερομηνία 8 Φεβρουαρίου 1912, μαρτυρεί για τις υπηρεσίες του Δ.Σεμελά υπέρ του Μαρτινιστικού Τάγματος της Αιγύπτου.
Το Μάϊο του 1912, ο Papus ενέκρινε τα «Τυπικά Εισδοχής» στους διάφορους βαθμούς του Τάγματος, που συνέγραψε ο Δ.Σεμελάς. Κατά την περίοδο εκείνη, συνέγραψε και πλήθος μαρτινιστικών μονογραφιών, όπως:
«Οι Αρχές των S*I*»,
«Διαλέξεις περί Αλχημείας & Καμπαλά»,
«Το Βιβλίο της Αιώνιας Σοφίας»,
«Η επιστήμη των Αριθμών»,
«Τα Θεωρήματα του ΦΥΣΙΚΟΥ ΠΙΝΑΚΑ του Αγνώστου Φιλοσόφου»,
«Η Παγκόσμια Κλείδα»,
«Τα Ταρώ της Παγκόσμιας Κλείδας»,
«Μυητικές Αφηγήσεις από την Αρχαία Αίγυπτο», κ.λ.π.
Ένας από τους στενούς συνεργάτες του Παπύς, ακόμα από τα πρώτα χρόνια της οργάνωσης «Ανώτερη Ελεύθερη Σχολή Ερμητικών Επιστημών», όπου ο Παπύς έδινε διαλέξεις για εσωτερικά θέματα, και από την αρχή της ίδρυσης του Μαρτινιστικού τάγματος, ήταν ο Βικτόρ Μπλανσάρ ήδη από το 1900 (Βερσαλλίες, 10.7.1877 – Παρίσι, 14.3.1953), Γάλλος που διετέλεσε Ανώτερος Υπάλληλος της Δημόσιας Διοίκησης, Προϊστάμενος της Γενικής Γραμματείας της Βουλής της Γαλλίας.
Ήταν τακτικός συνεργάτης στο περιοδικό “Initiation” και τον Ιούνιο του 1908 διοργάνωσε, το «Πνευματιστικό Συνέδριο» με τον Παπύς. Παράλληλα, ήταν μαθητής και μεγάλος θαυμαστής του Σαιν-Υβ ντ’ Αλβέντρ. Αποκαλέστηκε χριστιανός αποκρυφιστής. Σύμφωνα με τον Ζαν Μαλανζέ (Jean Mallinger – “Sar Elgim”), «οι γνώσεις του πάνω στον μαγνητισμό και στην ιερή φιλολογία της Αρχαίας Αιγύπτου ήταν αξιοσημείωτες».
Το όνομα του Μπλανσάρ ταυτίστηκε με την πλευρά εκείνη των Μαρτινιστών, που, μετά τον θάνατο του Δρος Ζεράρ Ανκώς («Παπύς») το 1916 και του διαδόχου του, Σάρλ Ντετρέ («Τεντέρ»), διαφωνούσαν με την ιδέα ότι το Μαρτινιστικό Τάγμα θα επιβίωνε καλύτερα, εάν συνδεόταν με κάποια Τεκτονική Δύναμη και εάν επέβαλε τις Τεκτονικές προαπαιτήσεις (ως μέλη μόνον άνδρες, τουλάχιστον του τρίτου βαθμού, κλπ). Ο Βικτόρ Μπλανσάρ ήταν τότε, Αναπληρωτής Μέγας Διδάσκαλος. Ωστόσο, όταν ο Τεντέρ πέθανε το 1918, ο Βικτόρ Μπλανσάρ συνέχισε την γραμμή του Παπύς, αφού θεωρούσε ότι η σύνδεση με τον Τεκτονισμό και κατ’ επέκταση οι Τεκτονικοί περιορισμοί, θα απομάκρυναν το Μαρτινιστικό Τάγμα από το αληθινό πνεύμα του Μαρτινισμού. Η άλλη αντίληψη συνέχισε με τον Ζαν Μπρικώ, που ως Μέγας Διδάσκαλος, μετέφερε το Αρχηγείο του στη Λυών. Εκεί, έγινε γνωστό ως το: «Μαρτινιστικό Τάγμα της Λυών» (“Ordre Martiniste de Lyon”). Τον διαδέχτηκε ο Κ.Σεβιγιόν, τον οποίον δολοφόνησαν οι Ναζί.
Τον Νοέμβριο του 1920, ο Βικτόρ Μπλανσάρ συνέστησε την «Γενική Ένωση των Μαρτινιστών και των Συναρχιστών» («Συναρχιστών», προς τιμήν του Σαιν-Υβ ντ’Αλβέντρ, που ο Ζεράρ Ανκώς θεωρούσε έναν από τους πνευματικούς Δασκάλους του). Σε μια ειδική συνάντηση, που αποτελούνταν από I*L* («Ελεύθερους Μυητές»), που παρέμεναν πιστοί στην αρχική Ιδέα του Μαρτινισμού, στις 3.1.1921 συγκροτήθηκε το «Συναρχικό Μαρτινιστικό Τάγμα» (“Ordre Martiniste et Synarchique-O.M.&S.”) με τον Βικτόρ Μπλανσάρ ως Κυρίαρχο Μέγα Διδάσκαλό του, με το μυητικό όνομα “Sar Paul Yesir”. Στο περιοδικό “Voile d’Isis” o Victor Blanchard έδωσε την εξής ανακοίνωση: « l’Ordre Martiniste ancien et primitif, dénommé légalement Ordre Martiniste et Synarchique, a repris officiellement ses travaux le 3 janvier 1921, et que sa première tenue a été consacrée à l’inauguration solennelle et rituellique du Suprême Collège de Synthèse Initiatique d’Occident ».
Για μικρό χρονικό διάστημα, συνδέθηκε και με τον Ρενέ Γκενόν, όταν ο τελευταίος προσπαθούσε μάταια να συστήσει και να καθιερώσει το, “Ordre du Temple renove” (1908). Όταν όμως ο Ρενέ Γκενόν του έθεσε το δίλημμα να επιλέξει ανάμεσα σ’ αυτό και στο Μ.Τ., ο Μπλανσάρ έμεινε πιστός στον Παπύς. Μυήθηκε στον Κριναετό όταν ανέλαβε Μέγας Ταξιάρχης ο Δημήτρης Σεμελάς και τον Ιανουάριο του 1919, υπογράφηκε μια Συνθήκη Συμμαχίας μεταξύ του «Τάγματος του Κρίνου και του Αετού» και του «Μαρτινιστικού Τάγματος», η οποία όμως διακόπηκε σύντομα. Τον Νοέμβριο του 1920, ο Victor Blanchard ίδρυσε το «Συναρχικό Μαρτινιστικό Τάγμα» («Ordre Martiniste & Synarchique»).
Ήταν ένας από τους πιο ενθουσιώδεις ιδρυτές της F.U.D.O.S.I., που του επέτρεψε να συνεχίσει την διεθνή δράση που εγκαινίασε με τον Papus, τον Ιούνιο του 1908. Ήταν ο ένας από τους τρεις Ιμπεράτορες της F.U.D.O.S.I., που διορίστηκε το 1934, με ειδική δικαιοδοσία επί του Μαρτινισμού και των χωρών της Ανατολής. (Ο Sar Hieronymus ήταν ο Ιμπεράτωρ για την Ευρώπη και ο Sar Alden ήταν ο Ιμπεράτωρ για τις Η.Π.Α.) Ο Ωγκυστέν Σαμποζώ τον αντικατέστησε ως Ιμπεράτωρ το 1939.
Ο Βικτόρ Μπλανσάρ παρέμεινε ως Μέγας Διδάσκαλος του «Συναρχικού Μαρτινιστικού Τάγματος», μέχρι τον θάνατό του το 1953, όταν τον διαδέχτηκε ο Δρ. Εντουάρ Μπερτολέ (Sar Alkmaion) από την Ελβετία. O Sar Gulion, που ήταν Μέγας Διδάσκαλος (1967), μέχρι τον θάνατό του (2003), της Βρετανικής Μεγάλης Στοάς του O.M.&S., ενέκρινε το 2001 την ίδρυση της Ελληνικής Περιφερειακής Μεγάλης Στοάς του O.M.&S. ._
Ένα άλλο πολύ γνωστό πρόσωπο που το συναντάμε να μετέχει του Μαρτινιστικού Τάγματος, ήταν ο Υβόν Λε Λού (Yvon Le Loup) (1871-1926).Γάλλος, γεννήθηκε στις 2 Ιανουαρίου του 1871 στο Dinan. Βαθύτατος Xριστιανός, γύρω στο 1909, σε κατάπληξη των φίλων και μαθητών του, εγκατέλειψε όλες τις άλλες δραστηριότητές του και αφοσιώθηκε στον καθαρό Χριστιανικό Μυστικισμό. Υπήρξε στενός συνεργάτης του Στανισλάς ντε Γκουαϊτά και του Ζεράρ ντ’Ανκώς (Papus). Χρημάτισε μέλος του πρώτου Υπάτου Συμβουλίου του Μαρτινιστικού Τάγματος στο Παρίσι και ήταν μόνιμος συνεργάτης του στο περιοδικό “Initiation” από 21 ετών, στο οποίο έγραψε πολυάριθμα άρθρα. Το συγγραφικό του έργο είναι σημαντικότατο και ιδιαίτερα, τα περί Ροδοσταυρισμού συγγράμματά του θεωρούνται θεμελιώδη.
Το μυητικό του όνομα, καθώς και το λογοτεχνικό του ψευδώνυμο, ήταν “Paul Sedir”. Το όνομα Sedir είναι αναγραμματισμός της λέξης desir=επιθυμία, που αποτελεί όρο κλειδί στην μυστικιστική φιλοσοφία του Λουί-Κλωντ ντε Σαιν-Μαρτέν, γνωστού ως «Αγνώστου Φιλοσόφου». Με λίγα λόγια, «ο άνθρωπος της Επιθυμίας», είναι η κατάσταση εκείνη στην οποία φτάνει ένας άνθρωπος, όταν τιθασεύσει όλες τις γήινες επιθυμίες και δεν απομένει παρά μόνο μία, το ότι ποθεί διακαώς το Φως του Χριστού.
Ίδρυσε την Aνεξάρτητη Xριστιανική Kίνηση: “Amities Spirituelles”. Αποκαλούσε τον Χριστό «Φίλο» του Ανθρώπου και απευθύνθηκε προς όλους εκείνους τους «Πνευματικούς Φίλους» του Χριστού, του «Φίλου», προσκαλώντας τους να μιμηθούν τον Χριστό, προσφερόμενοι σε θυσία όπως κι Εκείνος. Ζητούσε από τους οπαδούς του να μελετούν την ζωή, τους λόγους και τις πράξεις του Χριστού, θεωρώντας πως περικλείουν ό,τι χρειάζεται να μάθει ο άνθρωπος. Ασκώντας την ταπεινοφροσύνη, θα κατορθώσουν να ακούσουν μέσα τους την φωνή του Λόγου, αποκτώντας έτσι την Γνώση. Τους καλούσε να υπηρετούν όλα τα όντα δίχως να προσδοκούν τη οποιαδήποτε ανταμοιβή, να προσφερθούν ως καύσιμα για να δυναμώσει το Πυρ του Λόγου.
Από τα συγγράματά του, στα ελληνικά έχουν μεταφραστεί αρκετοί τίτλοι, όπως οι παρακάτω, από τις εκδόσεις «Αλντεμπαράν» & «Κυβέλη»:
«Η Θυσία του Μαθητή»,
«Προσευχή»,
«Σίβα εναντίον Ιησού»,
«Άσμα Ασμάτων»,
«Οι Επτά Μυστικοί Κήποι»,
«Οι Μαγικοί Καθρέπτες»,
«Οι Μαγικές Επωδοί»,
«Οι Θεραπείες του Χριστού»,
«Σύνοψις Μυστικών».
Ο Sedir απεβίωσε στις 3 Φεβρουαρίου 1926, σε ηλικία 56 ετών στο Παρίσι.
(Συνεχίζεται.......)
