Περί αμορφωσιάς και αδυναμιών και του πως αυτά σχετίζονται με τις μεταφυσικές επιλογές μας, θέλω να σημειώσω τα εξής:
Ασχέτως του τι ακολουθεί ο καθένας (ακόμη και το να μην ακολουθεί τίποτα είναι μια "άποψη" κι επιλογή), θεωρώ πως σε κάθε φιλοσοφικό σύστημα υπάρχουν θετικά και αρνητικά στοιχεία που το αποτελούν. Πραγματικά δεν υπάρχει απόλυτα λανθασμένο ή απόλυτα σωστό σύστημα στον εσωτερισμό, επειδή όμως το συνολικό αποτέλεσμα (θετικό ή αρνητικό) της επιλογής του Χ δόγματος δεν μπορεί να μπει σε καταστάσεις αξιολόγησης τύπου "ISO", κατά συνέπεια πιστεύω πως αν κάποιος οδηγηθεί πχ στον χριστιανισμό ή στον Τεκτονισμό κλπ, δεν είναι απαραίτητα κακή επιλογή
αν κι εφόσον ήταν όντως επιλογή του. Θεωρώ λοιπόν πως αν κάποιος δεν έχει επιλέξει πχ τον Ροδοσταυρισμό συνειδητά και κατόπιν έρευνας, είναι το ίδιο αμόρφωτος και πλανεμένος με κάποιον που χωρίς έρευνα κατέληξε στον χριστιανισμό.
Το να οδηγηθεί κάποιος είτε στον χριστιανισμό, είτε στην αθεΐα, είτε στον Τεκτονισμό, στη Θεοφσοφία κλπ θα αποτελεί πάντοτε μία ΚΑΚΗ και ΛΑΝΘΑΣΜΕΝΗ απόφαση αν την ακολουθεί λόγω οικογενειακής παράδοσης ή τυπολατρείας. Αιτίες του τύπου "έγινα χριστιανός γιατί οι γονείς μου είναι χριστιανοί αλλά και το 100% των κατοίκων του χωριού μου είναι επίσης χριστιανοί" ή λογικές του τύπου "έγινα Τέκτονας ή Θεοσοφιστής γιατί μου αρέσουν οι συγκεντρώσεις εν κρυπτώ ή η αμφίεση των μελών ή γιατί είναι "cool" να είσαι Τέκτονας", κατά τη γνώμη μου είναι σημάδια ανωριμότητας, τουλάχιστον όσον αφορά στην εσωτερική αναζήτηση.
Κανείς δεν αμφιβάλλει πως όλα τα δόγματα αναγκαστικά ομαδοποιούν αυτό που ευαγγελίζονται και θεωρούν πως δίνουν μία λύση που θα λειτουργήσει για όλους τους ανθρώπους. Με απλά λόγια λένε πως το σύστημα που προάγουν είναι σωστό αλλά αν δεν λειτουργήσει επάνω σου, τότε εσύ δεν το εφαρμόζεις σωστά! Κατά τη γνώμη μου, είτε αυτή η πεποίθηση εκφράζεται μέσα από ένα γνωστό δόγμα (πχ χριστιανισμός), είτε εκφράζεται μέσα από ένα πιο εσωτερικό-φιλοσοφικό κίνημα (πχ Τεκτονισμός), είναι το ίδιο λάθος και ισάξια απορριπτέο. Η γνώμη μου είναι πως ένα εσωτερικό τάγμα ή ακόμη κι ένα δόγμα, πρέπει να έχει ως σκοπό την επάνδρωση του μέλους με τα κατάλληλα εφόδια και φιλοσοφικά εργαλεία, έτσι ώστε να φτάσει το μέλος αυτό σε μία κατάσταση που θα είναι έτοιμο να βρει πλέον το δικό του δρόμο. Πιστεύω πως το λάθος ή αν θέλετε η αποτυχία οποιουδήποτε δόγματος, τάγματος κλπ να κάνει πράξη
σε κάθε μέλος αυτό που ευαγγελίζεται, έγκειται στο ότι θεωρούν πως ο δρόμος προς τη "θέωση"* είναι κοινός για όλους και δεν δέχονται πως αν τα στάδια της θέωσης είναι πχ 10, τότε κοινή πορεία μπορούν να έχουν τα μέλη μέχρι το στάδιο πχ 7. Από εκεί και μετά, το κάθε μέλος θα πρέπει να φτάσει στο δικό του "10". Όσο αυτό δεν γίνεται κατανοητό, τόσο σταθερά θα αποτυγχάνουν δόγματα και τάγματα και τόσο θα μιλάμε για αμόρφωτους και πλανεμένους.
Ο δρόμος που πορευόμαστε στην εσωτερική αναζήτηση, θεωρώ πως είναι ίσως ό,τι πιο προσωπικό έχουμε στη ζωή μας. Μπορείς να το μοιραστείς, όμως κανείς δεν θα μπορέσει να νοιώσει 100% όσα του μεταφέρεις. Το ίδιο θα συμβεί όταν εμείς γινόμαστε δέκτες πληροφοριών κι εμπειριών από άλλα άτομα. Σε έναν περιορισμένο βαθμό "ζούμε" την εμπειρία του άλλου αλλά αυτό δεν συμβαίνει ποτέ ολοκληρωμένα, καθώς τόσο από βιολογικής, όσο και από διανοητικής πλευράς, ο καθένας μας αποτελεί κάτι το μοναδικό κι ανεπανάληπτο. Η θεωρία των κλώνων δεν μπορεί να εφαρμοστεί στην εσωτερική αναζήτηση γιατί ποτέ δεν θα υπάρξει εγκέφαλος όμοιος με κάποιον άλλο ή διανοητική ταυτότητα όμοια με κάποια άλλη.
Περιμένω λοιπόν από ένα τάγμα, δόγμα ή σύστημα πίστης να προάγει την προσωπική προσπάθεια και βιωματική εμπειρία ως ύψιστα ιδεώδη και απαραίτητες συνθήκες σε αυτά τα ζητήματα. Να έχει μεν ως στόχο την πνευματική ολοκλήρωση του ατόμου αλλά να έχει ως σκοπό τον εφοδιασμό του με τα κατάλληλα εργαλεία κι εφόδια που μόνος ων ο καθένας θα μπορεί να προχωρήσει πλέον σε εντελώς προσωπικό επίπεδο στο δρόμο της εσωτερικής αναζήτησης. Αυτό δεν είναι ευχή αλλά απαραίτητη επιδίωξη κάθε οργανωμένου κινήματος που αξιώνει υψηλή πνευματική πορεία για τα μέλη του. Θεωρώ πως δεν υπάρχει άλλος τρόπος από τη μοναχική πορεία στον εσωτερισμό αν θέλουμε να έχουμε αποτελέσματα που μας γεμίζουν και νοιώθουμε πως ζούνε μέσα μας και λειτουργούν.
Πάντοτε θα είμαι θετικά κείμενος στη δράση (και λόγο ύπαρξης) των διαφόρων ταγμάτων και κινημάτων εσωτερικής αναζήτησης, είτε αυτά εμπεριέχουν περιορισμένης απήχησης διδασκαλίες, είτε έχουν ένα πιο "mass market" προφίλ αλλά όλα αυτά υπό μια προϋπόθεση: να προάγουν την αξία της ατομικότητας του μέλους, τη χρησιμότητα των προσωπικών του επιλογών κι ερμηνειών αλλά και την υιοθέτηση ενός προφίλ του τύπου "στην αρχή σε παίρνω από το χέρι και σου διδάσκω τα εργαλεία και στο τέλος σε αφήνω μόνο σου να τα χρησιμοποιήσεις όπως κρίνεις εσύ καλύτερα για την ατομικότητά σου". Δηλαδή σε παίρνω από το "1", σε φτάνω στο "7" και μετά σε αφήνω μόνο σου να φτάσεις στο
δικό σου "10". Υπό αυτή λοιπόν τη συνθήκη, καταλαβαίνουμε πως το πεδίο στο οποίο θα εντάσσονταν τάγματα, δόγματα κλπ στα οποία εισέρχονται αμόρφωτοι και πλανεμένοι θα μεγαλώσει εντυπωσιακά!...
Άλλωστε, το κακό δεν είναι να μπεις σε ένα σύστημα ως αμόρφωτος και πλανεμένος αλλά το να "αποφοιτήσεις" μεν από αυτό αλλά να συνεχίσεις να είσαι αμόρφωτος και πλανεμένος
Αυτή είναι η δική μου οπτική.
*όπου "θέωση" αναφέρομαι στην απώτατη πνευματική επιδίωξη του τάγματος, όποια κι αν είναι αυτή.
