Ο ΜΑΘΗΤΗΣ του R. Kipling

[Ορφέας]

Ο ΜΑΘΗΤΗΣ
R.KIPLING
(Μτφρ. Ν.Καρβούνη)

 

Όποιος έχει ένα Ευαγγέλιο

στους ανθρώπους να κηρύξει,

Όσο κι αν το υπηρετεί πιστά

με το νού, με το κορμί, με την καρδιά,

Κάθε μέρα αν ανεβαίνει

στον πικρό το Γολγοθά -

Θα του κάμει ο Μαθητής Του

μάταια κι άπιαστα όλ' αυτά.

 

Όποιος έχει ένα Ευαγγέλιο

για τη διψασμένη γή -

Ή σε ατσάλι το χαράξει

ή στην πέτρα το σκαλίσει -

για να μείνει στους αιώνες

ό,τι κι όπως τόχει πει,

Θα διαβάζει ο Μαθητής Του

όπως κι αν του κατεβεί.

 

Κι έτσι θάναι ο Μαθητής Του

(πριν τα κόκκαλά Του λιώσουν)

που τη διδαχή θ' αλλάξει,

Την Κληρονομιά σκορπώντας

με σοφίσματα βαθειά,

Κι άλλ' αντ' άλλων θα κηρύττει,

Λέγοντας πως κι ο Διδάσκαλος

όμοια θάκανε όλ' αυτά.

 

Και θε νάναι ο Μαθητής Του

στους ανθρώπους που θα πει,

σαν τι θάγραφε ο Διδάσκαλος -

αν βρισκόταν στη ζωή -

Τι από κείνα που άλλοτε είπε

θ' άλλαζε προσεκτικά.

Όλα τούτα ο Μαθητής Του

κι άλλα τόσα θα τα ειπεί σοφά.

 

Όποιος έχει ένα Ευαγγέλιο

που στον Ουρανό οδηγεί,

(Μαραγκός ή Καμηλιέρης

ή της Μάγιας ονειρόπαρτο Παιδί),

Χίλια μύρια το κορμί του

θα τρυπήσουνε σπαθιά,

μα του Μαθητή Του θάναι

η πιό βαθιά κι η πιό πικρή λαβωματιά.

[suida]

              ΑΝ    μπορεις   να' σαι   Αταραχος   οταν  τριγυρω   οι   αλλοι
                      σε   σενα  ριχνουν  τ'   αδικο  μεσα  στην   παραζαλη

              ΑΝ     σε   μισουν    να  μη   μισεις

              ΑΝ     υπομενεις   τους   ΚΑΚΟΥΣ   ν'  ακους   που   θα   ΧΑΛΝΟΥΝΕ
                       τα  λογια  σου    τ'  αληθινα   κι'  αμυαλους   θα  πλανουνε

              ΑΝ     οσα    ΠΛΟΥΤΗ   κερδισες   ΜΠΟΡΕΙΣ   να  τα  σωριασεις
                       να    μην   τα    λογαριασεις

              ΑΝ     μπορεις    να'  σαι   ΑΚΟΥΡΑΣΤΟΣ   οταν   ΠΡΟΣΜΕΝΕΙΣ   κατι
                       με    ΨΕΜΑ  να  μην  απαντας   στων   ΑΛΛΩΝ   την    ΑΠΑΤΗ

              Εισ'    ΑΞΙΟΣ/Α    που   κανεις   ΔΕΝ    θα  σε   ξεπερασει....

[Ορφέας]

Αν (Ποίημα του Ρ. Κίπλινγκ)


Αν μπορείς στην πλάση τούτη να περιφρονείς τα πλούτη
κι αν οι έπαινοι των γύρω δεν σου παίρνουν το μυαλό,
αν μπορείς στην τρικυμία να κρατήσεις ψυχραιμία,
κι αν μπορείς και στους εχθρούς σου να σκορπίσεις το καλό,
αν μπορείς με μιας να παίξεις κάθε τι που ’χεις κερδίσει,
στην καταστροφή ν’ αντέξεις και να δώσεις κάποια λύση,
αν μπορείς να υποτάξεις πνεύμα, σώμα και καρδιά
αν μπορείς όταν σε βρίζουν να μην βγάζεις τσιμουδιά,
αν μπορείς στην καταιγίδα να μη χάνεις την ελπίδα,
κι αν μπορείς να συγχωρήσεις όταν σ’ έχουν αδικήσει,
αν μπορέσεις τ' όνειρό σου να μη γίνει ο όλεθρός σου,
κι αν μπορέσεις ν’ αγαπήσεις όσους σ’ έχουνε μισήσει,
αν μπορείς να είσαι ο ίδιος στην χαρά και στην οδύνη,
αν η πίστη στην ψυχή σου μπρος σε τίποτα δεν σβήνει,
αν μιλώντας με τα πλήθη τη συνείδηση δεν χάνεις,
αν μπορέσεις να χωνέψεις πως μια μέρα θα πεθάνεις,
αν ποτέ δεν σε μεθύσει του θριάμβου το κρασί,
αν στα ψέματα των άλλων δεν λες ψέματα κι εσύ,
αν μπορείς να μη θυμώνεις, αλλά μήτε και να κλαις
όταν άδικα σου λένε πως εσύ μονάχα φταις.
Αν μπορείς με ηρεμία δίχως νεύρα ή δυσφορία
και τα ίδια σου τα λόγια να τ’ ακούς παραλλαγμένα,
αν μπορείς κάθε λεπτό σου να ’ναι μια δημιουργία
και ποτέ σου να μην μένεις με τα χέρια σταυρωμένα.
Αν οι φίλοι σου κι οι εχθροί σου δεν μπορούν να σε πληγώσουν
αν οι σχέσεις με μεγάλους τα μυαλά δεν σου σηκώνουν
αν τους πάντες λογαριάζεις μα… κανένα χωριστά,
αν μπορέσεις να φυλάξεις και τα ξένα μυστικά…
Έ! Παιδί μου τότε…
Θα μπορέσεις ν’ απολαύσεις όπως πρέπει τη ζωή σου…
Θα ’σαι άνθρωπος σπουδαίος κι όλη η γη θα ’ναι δική σου!

(Ρ. Κίπλινγκ, Άγγλος ποιητής & πεζογράφος 1865-1936, Βρ. Νόμπελ 1907)

[Ορφέας]

ΤΟ «ΑΝ» ΤΟΥ ΚΙΠΛΙΓΚ

παρωδία από τον Κώστα Βάρναλη
 

Αν ημπορείς την παλαβή να κάνεις, όταν οι άλλοι

σου κάνουνε το γνωστικό κι όλοι σε λένε φταίχτη,

αν δεν πιστεύεις τίποτα κι άλλοι δε σε πιστεύουν,

αν σχωρνάς όλα τα δικά σου, τίποτα των άλλων,

κι αν το κακό που πας να κάνεις, δεν το αναβάλλεις,

κι αν όσα ψέματα σου λεν με πιότερα απανταίνεις,

κι αν να μισείς ευφραίνεσαι κι όσους δε σε μισούνε

κι αν πάντα τον πολύξερο και τον καλόνε κάνεις.

 

Αν περπατάς με την κοιλιά κι ονείρατα δεν κάνεις

κι αν να στοχάζεσαι μπορείς μονάχα το ιντερέσο,

το νικημένο αν παρατάς και πάντα διπλαρώνεις

το νικητή, μα και τους δυό ξετσίπωτα προδίνεις,

αν ο τι γράφεις κι ο τι λες, το ξαναλέν κ' οι άλλοι

γι' αληθινό- να παγιδεύουν τον κουτό κοσμάκη,

αν λόγια κ' έργα σου καπνόν ο δυνατός αέρας

τα διαβολοσκορπά και συ ξαναμολάς καινούριον.

 

Αν όσα κέρδισες μπορείς να τα πληθαίνεις πάντα

και την πατρίδα σου κορώνα γράμματα να παίζεις,

κι αν να πλερ`νεις την πεντάρα που χρωστάς αρνιέσαι

και μόνο να πληρώνεσαι σωστό και δίκιο το ' χεις,

αν η καρδιά, τα νεύρα σου κι ο νους σου εν αμαρτίαις

γεράσανε κι όμως εσύ τα στύβεις ν' αποδίδουν,

αν στέκεις πάντα δίβουλος και πάντα σου σκυμμένος

κι αν όταν φωνάζουν οι άλλοι «εμπρός»! εσύ φωνάζεις «πίσω»!

 

Αν στην πλεμπάγια να μιλάει αρνιέται η αρετή σου

κι όταν ζυγώνεις δυνατούς, στα δυό λυγάς τη μέση

κι αν μήτε φίλους μήτε εχθρούς ποτέ σου λογαριάζεις

και κάνεις πως τους αγαπάς, αλλά ποτέ κανέναν,

αν δεν αφήνεις ευκαιρία κάπου να κακοβάνεις

και μόνο, αν κάνεις το κακό, η ψυχή σου γαληνεύει,

δικιά σου θά ναι τούτ' η Γης μ' όλα τα κάλλη πού χει

κ' έξοχος θά σαι Κύριος, αλλ'  Άνθρωπος δε θά σαι.

ΚΩΣΤΑΣ ΒΑΡΝΑΛΗΣ