Σε αγγίζει ο Πόνος του άλλου?

[Avaris]

Αλήθεια,

μας αγγίζει ο Πόνος και η θλίψη των άλλων?

Ή είμαστε "θωρακισμένοι", "κουμπωμένοι" και ασφαλείς απο το "αρνητικό φορτίο" των άλλων?

Τι κάνουμε αλήθεια γι' αυτό?

Άραγε, βαδίζεται (ουσιαστικά) η Ατραπός εαν πρώτα δεν έχουν βιωθεί οι έννοιες "Συμπόνοια", "Συμπάσχω" και "Βοηθώ"?

Ή μήπως, όσο είμαστε "κουμπωμένοι" απέναντι στον Πόνο των άλλων, απλώς νομίζουμε πως "πατήσαμε την Ατραπό"?

Και τι σημαίνει: "είμαι ανοιχτός στον Πόνο και τη Θλίψη των άλλων"?

Πως βιώνεται αυτό το συναίσθημα?

Πως αντιμετωπίζεται? (Τόσο Ψυχικά όσο και πρακτικά/εξωτερικά, τουτέστιν με "πράξεις")

Πως χειριζόμαστε αυτό το "ισχυρότατο φορτίο εξωτερικής πίεσης" ώστε απο " Καυτό αίμα Οδύνης" να μετατραπεί σε "Εσωτερικό Χρυσό"?

Το ότι κάνουμε πως δεν τον βλέπουμε και δεν "μας αγγίζει", δεν σημαίνει πως ο ανθρώπινος πόνος δεν υπάρχει....

Εκεί, δίπλα μας είναι....και μας χαμογελάει χαιρέκακα....

Περαστικά μας....

[Ορφέας]

Αλήθεια,


Πως βιώνεται αυτό το συναίσθημα?

Πως αντιμετωπίζεται? (Τόσο Ψυχικά όσο και πρακτικά/εξωτερικά, τουτέστιν με "πράξεις")

Περαστικά μας....

Ωχ, φίλε μου
ω, τι κατακλυσμός συναισθήματος !!!

Καλά τα ερωτήματα που τίθενται, αλλά λίγο ...περιοριστικά...
Πρώτον, όλοι οι άνθρωποι συμπαθητικά αλληλοεπηρεάζονται.  Όμως, υπάρχει μεγάλη ποικιλία αιτιών στις αντιδράσεις των ανθρώπων απέναντι σε αυτόν που υποφέρει.
Πολλοί φαίνονται αποστασιοποιημένοι, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι είναι αμέτοχοι και αναίσθητοι στον πόνο του άλλου.
Π.χ. υπάρχουν κάποιοι που δεν προστρέχουν για βοήθεια του πληγωμένου και ματωμένου, επειδή απλά λιποθυμούν στην θέα του αίματος, οπότε, δεν μπορούμε να κρίνουμε την εσωτερική στάση του εκάστοτε ατόμου από τις αντιδράσεις που δείχνει στις περιπτώσεις του πόνου του συνανθρώπου του.

Έτσι, κάποιοι ίσως άδικα κατηγορούνται ως αναίσθητοι...
Και ίσως κάποιοι πράγματι να είναι !!!
Όπως ο μύστης, ο οποίος μετά την πληθώρα δοκιμασιών που πέρασε, έχει αποκτήσει πλέον ανοσία στον πόνο (δικό του ή των άλλων). Ίσως να φανεί ότι δεν συμπονά, ακόμα ίσως και να μην προστρέχει στην καταπράυνση του υποφέροντα, όμως πριν κρίνουμε, ας σκεφτούμε μήπως αυτός εργάζεται στην αντιμετώπιση των αιτιών του πόνου και όχι άμεσα στα συμπτώματα...

Από την άλλη, θεωρείται προσόν και ανθρωπιά το νάναι κάποιος ανοιχτός και να συνυποφέρει στον πόνο του άλλου;
ΜΕΓΑ ΛΑΘΟΣ...
Αλίμονο αν ο χειρούργος φορτίζει συναισθηματικά και κλαίει αντάμα με τον ασθενή και ακόμα χειρότερα, συμπονά και λυπάται να κόψει το μέλος του ασθενή που βρίσκεται συνθλιμμένο στα σίδερα του τρακαρισμένου αυτοκινήτου.
Τέτοιοι συναισθηματισμοί βάζουν δυστυχώς σε μεγάλο κλινδυνο τους ασθενείς και πάσχοντες.

Ο πραγματικός διδάσκαλος μάλλιστα, φαινομενικά όχι μόνον είναι αναίσθητος στον πόνου των άλλων, αλλά ενίοτε τον επιδεινώνει.
«Η σχολή του φιλοσόφου, άνδρες, είναι ιατρείο, δεν πρέπει να βγαίνετε χαρούμενοι αλλά πονεμένοι. Δεν έρχεστε βέβαια αν είστε υγιείς, ο ένας έχει τον ώμο βγαλμένο, ο άλλος έχει απόστημα, ο άλλος συρίγγιο κι ο άλλος πονοκέφαλο. Και θα καθίσω εγώ να σας λέω ωραία λόγια και φρασούλες, για να με επαινέσετε και να φύγετε, ο ένας με τον ώμο όπως τον έφερε, ο άλλος με τον ίδιο πονοκέφαλο, ο άλλος με το συρίγγιο κι ο άλλος με το απόστημα;» ΕΠΙΚΤΗΤΟΣ, Διατριβές Γ/κγ,29-32.

[Avaris]

Ωχ, φίλε μου
ω, τι κατακλυσμός συναισθήματος !!!

Καλά τα ερωτήματα που τίθενται, αλλά λίγο ...περιοριστικά...
Πρώτον, όλοι οι άνθρωποι συμπαθητικά αλληλοεπηρεάζονται.  Όμως, υπάρχει μεγάλη ποικιλία αιτιών στις αντιδράσεις των ανθρώπων απέναντι σε αυτόν που υποφέρει.
Πολλοί φαίνονται αποστασιοποιημένοι, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι είναι αμέτοχοι και αναίσθητοι στον πόνο του άλλου.
Π.χ. υπάρχουν κάποιοι που δεν προστρέχουν για βοήθεια του πληγωμένου και ματωμένου, επειδή απλά λιποθυμούν στην θέα του αίματος, οπότε, δεν μπορούμε να κρίνουμε την εσωτερική στάση του εκάστοτε ατόμου από τις αντιδράσεις που δείχνει στις περιπτώσεις του πόνου του συνανθρώπου του.

Έτσι, κάποιοι ίσως άδικα κατηγορούνται ως αναίσθητοι...
Και ίσως κάποιοι πράγματι να είναι !!!
Όπως ο μύστης, ο οποίος μετά την πληθώρα δοκιμασιών που πέρασε, έχει αποκτήσει πλέον ανοσία στον πόνο (δικό του ή των άλλων). Ίσως να φανεί ότι δεν συμπονά, ακόμα ίσως και να μην προστρέχει στην καταπράυνση του υποφέροντα, όμως πριν κρίνουμε, ας σκεφτούμε μήπως αυτός εργάζεται στην αντιμετώπιση των αιτιών του πόνου και όχι άμεσα στα συμπτώματα...

Από την άλλη, θεωρείται προσόν και ανθρωπιά το νάναι κάποιος ανοιχτός και να συνυποφέρει στον πόνο του άλλου;
ΜΕΓΑ ΛΑΘΟΣ...
Αλίμονο αν ο χειρούργος φορτίζει συναισθηματικά και κλαίει αντάμα με τον ασθενή και ακόμα χειρότερα, συμπονά και λυπάται να κόψει το μέλος του ασθενή που βρίσκεται συνθλιμμένο στα σίδερα του τρακαρισμένου αυτοκινήτου.
Τέτοιοι συναισθηματισμοί βάζουν δυστυχώς σε μεγάλο κλινδυνο τους ασθενείς και πάσχοντες.

Ο πραγματικός διδάσκαλος μάλλιστα, φαινομενικά όχι μόνον είναι αναίσθητος στον πόνου των άλλων, αλλά ενίοτε τον επιδεινώνει.
«Η σχολή του φιλοσόφου, άνδρες, είναι ιατρείο, δεν πρέπει να βγαίνετε χαρούμενοι αλλά πονεμένοι. Δεν έρχεστε βέβαια αν είστε υγιείς, ο ένας έχει τον ώμο βγαλμένο, ο άλλος έχει απόστημα, ο άλλος συρίγγιο κι ο άλλος πονοκέφαλο. Και θα καθίσω εγώ να σας λέω ωραία λόγια και φρασούλες, για να με επαινέσετε και να φύγετε, ο ένας με τον ώμο όπως τον έφερε, ο άλλος με τον ίδιο πονοκέφαλο, ο άλλος με το συρίγγιο κι ο άλλος με το απόστημα;» ΕΠΙΚΤΗΤΟΣ, Διατριβές Γ/κγ,29-32.

Με προβληματίζεις φίλε Ορφέα. Και μάλιστα πολύ σοβαρά....

χμμμμ.....

Δηλαδή, η "Συμπόνοια" (ως προσωπική κατάκτηση και ως βίωση) δεν είναι απαραίτητη για την βάδιση της Ατραπού?

Εκτός εαν η έννοια "Συμπόνοια"  μεθερμηνεύεται με κάποιον άλλον τρόπο στην Μεταφυσική που δεν μπορώ να "συλλάβω".....

Νομίζω πως στην ανάλυση αυτής της έννοιας θα έπρεπε να "εστιάσουμε" τώρα φίλε μου.....

ΥΓ:να σου πω την μαύρη αλήθεια, κι εγώ "κλειδωμένος" είμαι, "κουμπωμένος", "θωρακισμένος" απέναντι στον πόνο και την θλίψη των άλλων.....

απο "τύψεις" έβαλα το θέμα....

ή μήπως, δεν θάπρεπε να έχω τύψεις? 

Μπερδεύτηκα τελείως τώρα φίλε μου!!!

[Ορφέας]

Συμπόνοια-συμπονώ: Συν + πονώ, συμπάσχω, κοπιάζω μαζί ...

Μήπως η μητέρα οφείλει να συμπονά και να απαλύνει από το βάρος το παιδί της που "υποφέρει" όταν πιέζεται από τον όγκο και τις ασκήσεις των μαθημάτων του ;

Μήπως ο πατέρας οφείλει να συμπονά και να απαλύνει από το βάρος το μονάκριβό του που "υποφέρει", όταν ιδρώνει και "ματώνει" την αθλητική του φανέλα στα γυμναστήρια και στους στίβους άθλησης ;

Οφείλει άραγε ο συμπονετικός γονιός να λύσει τις μισές ασκήσεις των μαθηματικών ή να σηκώσει τα μισά τουλαχιστον κιλά από το εκπαιδευόμενο και το ασκούμενο στην άρση βαρών παιδί του ;

Θάταν αληθινά ανθρωπιστικό, ο δάσκαλος να απαλάσσει από τα μαθήματα τον μαθητή ;

Είναι άραγε απάνθρωπο, στον αθλητή που "αντέχει" να σηκώνει κάποια κιλά, να του προσθέτουμε συνεχώς και άλλα ;

[Avaris]

Συμπόνοια-συμπονώ: Συν + πονώ, συμπάσχω, κοπιάζω μαζί ...

Μήπως η μητέρα οφείλει να συμπονά και να απαλύνει από το βάρος το παιδί της που "υποφέρει" όταν πιέζεται από τον όγκο και τις ασκήσεις των μαθημάτων του ;

Μήπως ο πατέρας οφείλει να συμπονά και να απαλύνει από το βάρος το μονάκριβό του που "υποφέρει", όταν ιδρώνει και "ματώνει" την αθλητική του φανέλα στα γυμναστήρια και στους στίβους άθλησης ;

Οφείλει άραγε ο συμπονετικός γονιός να λύσει τις μισές ασκήσεις των μαθηματικών ή να σηκώσει τα μισά τουλαχιστον κιλά από το εκπαιδευόμενο και το ασκούμενο στην άρση βαρών παιδί του ;

Θάταν αληθινά ανθρωπιστικό, ο δάσκαλος να απαλάσσει από τα μαθήματα τον μαθητή ;

Είναι άραγε απάνθρωπο, στον αθλητή που "αντέχει" να σηκώνει κάποια κιλά, να του προσθέτουμε συνεχώς και άλλα ;

ΟΚ. ....αντιληπτό....

Και αποδεκτό....πως μπορώ να μην το αποδεχτώ άλλωστε....

Ο καθείς το κάρμα του .....έτσι πάει...ο καθένας το Σταυρό του....

Τον οποίο Σταυρό εαν δεν καταφέρει να τον μεταφέρει μόνος του σε αυτή την ζωή, δεν την γλιτώνει....θα τον "μεταφέρει στην επόμενη"...

Δηλαδή, ότι "βαρύ φορτίο" κι αν βιώνει κάποιος (είτε λέγεται ασθένεια, είτε πολεμικές κακουχίες, είτε φτώχεια, είτε, είτε, είτε) είναι ένα "καρμικό μάθημα" γι' αυτόν και δεν έχουμε το δικαίωμα να του το στερήσουμε.....

Άκρως κατανοητό.....Το Κοσμικό Δόγμα της "Μή παρέμβασης"....

Αυτό που εμπλέκεται όμως και με προβληματίζει είναι :

1) Πως εμπλέχτηκε (απο ποιούς και απο πότε) το - τελικά δήθεν - Κοσμικό Δόγμα της Συμπόνοιας?

2) Μήπως το Δόγμα της Μή - Παρέμβασης καταργεί και το άλλο το Δόγμα, αυτό της "Υπηρεσίας"? Άλλωστε, η "Υπηρεσία" έχει νόημα μόνον  εαν παρέχεται προς αυτόν που την έχει ανάγκη. Δηλαδή, τον "αναξιοπαθούντα". Εαν τον "Υπηρετήσουμε" όμως (δηλαδή, "συμπονετικά να τον βοηθήσουμε"), διαπράττουμε το Κοσμικό Αδίκημα της Καρμικής Παρέμβασης.

Ή μήπως εν τέλλει, και η "Υπηρεσία" είναι Κοσμικός Μύθος και δεν είναι ούτε αυτή απαραίτητη στην Ατραπό?

[Ορφέας]

Αυτό που εμπλέκεται όμως και με προβληματίζει είναι :

1) Πως εμπλέχτηκε (απο ποιούς και απο πότε) το - τελικά δήθεν - Κοσμικό Δόγμα της Συμπόνοιας?

2) Μήπως το Δόγμα της Μή - Παρέμβασης καταργεί και το άλλο το Δόγμα, αυτό της "Υπηρεσίας"? Άλλωστε, η "Υπηρεσία" έχει νόημα μόνον  εαν παρέχεται προς αυτόν που την έχει ανάγκη. Δηλαδή, τον "αναξιοπαθούντα". Εαν τον "Υπηρετήσουμε" όμως (δηλαδή, "συμπονετικά να τον βοηθήσουμε"), διαπράττουμε το Κοσμικό Αδίκημα της Καρμικής Παρέμβασης.

Ή μήπως εν τέλλει, και η "Υπηρεσία" είναι Κοσμικός Μύθος και δεν είναι ούτε αυτή απαραίτητη στην Ατραπό?

1. Το περί συμπόνοιας, είναι μια εμπειρική κατάσταση που όλοι οι άνθρωποι εμπειριώνονται στη ζωή τους.
Η "συμπάθεια" του συναισθηματικού πεδίου, είναι κοινή ιδιότητα σε ολάκερη την ανθρωπότητα και άπαντες συμπάσχουν όταν πάσχουν οι συνάνθρωποί τους (τουλάχιστον).
Ελάχιστοι άνθρωποι κάποτε ωριμάζουν και λειτουργούν πλέον με την λογική, βρίσκονται πλέον στο νοητικό επίπεδο.

Αφού όμως η συντριπτική πλειονότητα βιώνει ακόμα στο συναισθηματικό, γνωρίζει ο κάθε απατεώνας ότι για να επηρεάσει τους άλλους, μόνον ένας τρόπος υπάρχει. Να αποτανθεί στο συναισθηματικό.
Το συναισθηματικό δυστυχώς, δεν έχει την ικανότητα να διακρίνει το σωστό από το λάθος.
Ο τρόπος που επιλέγει είναι, μ' αρέσει - δεν μ' αρέσει.

Οι ιεραρχίες και τα ιερατεία, για να διασφαλίσουν και να παρατείνουν την ύπαρξή τους, μόνον αν διέγειραν το συναισθηματικό, θα μπορούσαν να παρασύρουν και να παγιδεύσουν τους αφελείς, παράλληλα θα τους κρατούσαν διαρκώς αφελείς, αν δαιμονοποιούσαν την γνώση που είναι ο μοναδικός κίνδυνος να  "ξυπνήσει" τα "κορόιδα", πράγμα φυσικά που πρώτο πρώτο έπραξαν με μαεστρία, με τον μύθο του προπατορικού αμαρτήματος...

Συμπάθειες, συμπόνοιες, αγάπες, έρωτες κλπ, επιστρατεύτηκαν ως τα κατάλληλα και τα πιο ύπουλα όπλα για να κρατήσουν τον κάθε άνθρωπο, ανώριμο μέσα στην συναισθηματική σφαίρα λειτουργίας. Και τα κατάφεραν μια χαρά....

2. Όχι, δεν μιλάμε για την "μη παρέμβαση". Είμαστε υπέρ της παρέμβασης, όπως παρεμβαίνει η μητέρα του ασκούμενου μαθητή, όπως παρεμβαίνει ο προπονητής στον ασκούμενο αθλητή...

Είναι υποχρέωση του δασκάλου να παρεμβαίνει, όταν του ζητάνε βοήθεια.
Είναι καθήκον του μυημένου να συμπαρίσταται και να βοηθά στην κατανόηση της καλύτερης τεχνικής και στην αξάσκησή της, που θα κάνει το έργο του καθενός πιο εύκολο, το βάρος του σταυρού πιο υποφερτό.
Δεν έχει δικαίωμα όμως να στερήσει τα μαθήματα και την δημιουργικότητα από κανέναν.

[Avaris]

Αυτό που εμπλέκεται όμως και με προβληματίζει είναι :

1) Πως εμπλέχτηκε (απο ποιούς και απο πότε) το - τελικά δήθεν - Κοσμικό Δόγμα της Συμπόνοιας?

2) Μήπως το Δόγμα της Μή - Παρέμβασης καταργεί και το άλλο το Δόγμα, αυτό της "Υπηρεσίας"? Άλλωστε, η "Υπηρεσία" έχει νόημα μόνον  εαν παρέχεται προς αυτόν που την έχει ανάγκη. Δηλαδή, τον "αναξιοπαθούντα". Εαν τον "Υπηρετήσουμε" όμως (δηλαδή, "συμπονετικά να τον βοηθήσουμε"), διαπράττουμε το Κοσμικό Αδίκημα της Καρμικής Παρέμβασης.

Ή μήπως εν τέλλει, και η "Υπηρεσία" είναι Κοσμικός Μύθος και δεν είναι ούτε αυτή απαραίτητη στην Ατραπό?

1. Το περί συμπόνοιας, είναι μια εμπειρική κατάσταση που όλοι οι άνθρωποι εμπειριώνονται στη ζωή τους.
Η "συμπάθεια" του συναισθηματικού πεδίου, είναι κοινή ιδιότητα σε ολάκερη την ανθρωπότητα και άπαντες συμπάσχουν όταν πάσχουν οι συνάνθρωποί τους (τουλάχιστον).
Ελάχιστοι άνθρωποι κάποτε ωριμάζουν και λειτουργούν πλέον με την λογική, βρίσκονται πλέον στο νοητικό επίπεδο.

Αφού όμως η συντριπτική πλειονότητα βιώνει ακόμα στο συναισθηματικό, γνωρίζει ο κάθε απατεώνας ότι για να επηρεάσει τους άλλους, μόνον ένας τρόπος υπάρχει. Να αποτανθεί στο συναισθηματικό.
Το συναισθηματικό δυστυχώς, δεν έχει την ικανότητα να διακρίνει το σωστό από το λάθος.
Ο τρόπος που επιλέγει είναι, μ' αρέσει - δεν μ' αρέσει.

Οι ιεραρχίες και τα ιερατεία, για να διασφαλίσουν και να παρατείνουν την ύπαρξή τους, μόνον αν διέγειραν το συναισθηματικό, θα μπορούσαν να παρασύρουν και να παγιδεύσουν τους αφελείς, παράλληλα θα τους κρατούσαν διαρκώς αφελείς, αν δαιμονοποιούσαν την γνώση που είναι ο μοναδικός κίνδυνος να  "ξυπνήσει" τα "κορόιδα", πράγμα φυσικά που πρώτο πρώτο έπραξαν με μαεστρία, με τον μύθο του προπατορικού αμαρτήματος...

Συμπάθειες, συμπόνοιες, αγάπες, έρωτες κλπ, επιστρατεύτηκαν ως τα κατάλληλα και τα πιο ύπουλα όπλα για να κρατήσουν τον κάθε άνθρωπο, ανώριμο μέσα στην συναισθηματική σφαίρα λειτουργίας. Και τα κατάφεραν μια χαρά....

2. Όχι, δεν μιλάμε για την "μη παρέμβαση". Είμαστε υπέρ της παρέμβασης, όπως παρεμβαίνει η μητέρα του ασκούμενου μαθητή, όπως παρεμβαίνει ο προπονητής στον ασκούμενο αθλητή...

Είναι υποχρέωση του δασκάλου να παρεμβαίνει, όταν του ζητάνε βοήθεια.
Είναι καθήκον του μυημένου να συμπαρίσταται και να βοηθά στην κατανόηση της καλύτερης τεχνικής και στην αξάσκησή της, που θα κάνει το έργο του καθενός πιο εύκολο, το βάρος του σταυρού πιο υποφερτό.
Δεν έχει δικαίωμα όμως να στερήσει τα μαθήματα και την δημιουργικότητα από κανέναν.

Λογικό ακούγεται.....

εαν σου κλαίγεται διαρκώς ο άλλος και σου ζητάει να του δώσεις έτοιμο ψάρι για να φάει, τότε μην του δώσεις....

εαν όμως σου ζητήσει να του μάθεις να ψαρεύει, τότε κάντο με την καρδιά σου....

Άρα, εαν κάποιος έχει διάθεση να "δράσει" για να βγεί απο την δύσκολη κατάστασή του και σου ζητήσει βοήθεια σε επίπεδο "γνώσεων" και "τεχνικών" (και μόνον), τότε ναι, βοήθησέ τον.

Δηλαδή, μόνον τότε επιτρέπεται η "παρέμβαση".

Εαν απλώς όμως παραμένει "παθητικός" και "κλαίει" την μοίρα του και "επαιτεί", τότε γύρνα του την πλάτη.....

Τι γίνεται με τα "παιδιά αναξιοπαθούντες" όμως?

πχ αυτό το 1 δις παιδιών που υποφέρουν καθημερινά απο την πείνα, τη δίψα, τις αρρώστιες, τους πολέμους, την κακοποίηση?

Γυρνάμε και σε αυτά την πλάτη?

Επίσης, τι γίνεται με την "Υπηρεσία"?

Μύθος κι αυτό? Κι αυτό απο τα Ιερατεία εφευρέθηκε? Δίδυμο αδελφάκι της Συμπόνοιας?

[Ορφέας]

Τι γίνεται με τα "παιδιά αναξιοπαθούντες" όμως?

πχ αυτό το 1 δις παιδιών που υποφέρουν καθημερινά απο την πείνα, τη δίψα, τις αρρώστιες, τους πολέμους, την κακοποίηση?

Γυρνάμε και σε αυτά την πλάτη?

Επίσης, τι γίνεται με την "Υπηρεσία"?

Μύθος κι αυτό? Κι αυτό απο τα Ιερατεία εφευρέθηκε? Δίδυμο αδελφάκι της Συμπόνοιας?

ΚΑΘΕ παιδί στον κόσμο δικαιούται την απαραίτητη τουλάχιστον διατροφή, αρωγή υγείας και εκπαίδευση.
Για κάθε ανήλικο οι ενήλικες οφείλουν να του τα παρέχουν.
Οπότε στο θέμα των παιδιών, όλοι έχουμε ιερό χρέος να συμβάλλουμε στο να καλυφθούν οι στοιχειώδεις ανάγκες τους.

Όσο για την υπηρεσία, όχι, αυτό δεν είναι μύθος.
Είναι μια φυσιολογική διαδικασία, μια ανθρώπινη ανάγκη, ένα εξελικτικό στάδιο που ο καθένας που βρίσκεται στην ατραπό οφείλει να εξασκήσει....

Είναι απαραίτητη η άσκηση της υπηρεσίας για πολλούς λόγους.
Αλλά ακόμα και αν εξέλιπαν όλοι οι λόγοι, θα παρέμενε ένας και μόνος αυτός θα αρκούσε.
Η υπηρεσία, είναι το έκτο σκαλοπάτι από τα δώδεκα της εξελικτικής κλίμακος και απαραίτητο βίωμα για την ωριμότητα που θα μας οδηγήσει στην εσωτερική μας αρμονία...

[Avaris]

ΚΑΘΕ παιδί στον κόσμο δικαιούται την απαραίτητη τουλάχιστον διατροφή, αρωγή υγείας και εκπαίδευση.
Για κάθε ανήλικο οι ενήλικες οφείλουν να του τα παρέχουν.
Οπότε στο θέμα των παιδιών, όλοι έχουμε ιερό χρέος να συμβάλλουμε στο να καλυφθούν οι στοιχειώδεις ανάγκες τους.

Όσο για την υπηρεσία, όχι, αυτό δεν είναι μύθος.
Είναι μια φυσιολογική διαδικασία, μια ανθρώπινη ανάγκη, ένα εξελικτικό στάδιο που ο καθένας που βρίσκεται στην ατραπό οφείλει να εξασκήσει....

Είναι απαραίτητη η άσκηση της υπηρεσίας για πολλούς λόγους.
Αλλά ακόμα και αν εξέλιπαν όλοι οι λόγοι, θα παρέμενε ένας και μόνος αυτός θα αρκούσε.
Η υπηρεσία, είναι το έκτο σκαλοπάτι από τα δώδεκα της εξελικτικής κλίμακος και απαραίτητο βίωμα για την ωριμότητα που θα μας οδηγήσει στην εσωτερική μας αρμονία...

Ναι αλλά Υπηρεσία προς τους Ευτραφείς Δημότες της Πολιτείας και του Κολωνακίου δεν "εννοείται", έτσι?

Η "Υπηρεσία" παίρνει "νόημα" μόνον εαν παρασχεθεί προς Αναξιοπαθούντες.

Αυτοί όμως (πλην των παιδιών) είπαμε πως πρέπει να "αφεθούν" να κουβαλήσουν μόνος του ο καθένας τον Σταυρό του....

Συνεπώς, πως "ερμηνεύεται" και πως "εφαρμόζεται" στην πράξη η τόσο βασική αυτή "παράμετρος" της Ατραπού?

[Ορφέας]

Η υπηρεσία, δεν κατευθύνεται ούτε αποδίδεται σε πρόσωπα, αλλά μόνον σε σύνολα.
Είναι το ιερό καθήκον προς την κοινωνία...

[Avaris]

Η υπηρεσία, δεν κατευθύνεται ούτε αποδίδεται σε πρόσωπα, αλλά μόνον σε σύνολα.
Είναι το ιερό καθήκον προς την κοινωνία...

Δηλαδή, εαν εγώ αύριο το πρωί ενταχθώ στην χ Οργάνωση προστασίας Αστέγων και αφιερώσω μία ημέρα την εβδομάδα για να είμαι κοντά τους, να συλλέγω και να μοιράζω τρόφιμα, να τους κάνω παρέα, να τους πηγαίνω αν πρέπει στο νοσοκομείο ή στην Εστία τους ή οτιδήποτε άλλο αποφασίσει η Διοίκηση της Οργάνωσης, υπηρετώ το σύνολο ή όχι?

Και αυτή η μία ημέρα την εβδομάδα είναι αρκετή ή όχι?

Εαν παράσχω υπηρεσίες σε μια τέτοια οργάνωση μέσω Internet, κάνω υπηρεσία ή όχι?

[Ορφέας]

Κάθε κοινωνική προσφορά είναι υπηρεσία
και ο μόνος κριτής για την επάρκεια, αξία και ποιότητα,
είναι μονον η συνείδηση του ιδίου και μόνον αυτή...

[Avaris]

Κάθε κοινωνική προσφορά είναι υπηρεσία
και ο μόνος κριτής για την επάρκεια, αξία και ποιότητα,
είναι μονον η συνείδηση του ιδίου και μόνον αυτή...

Ορφέα,

ακόμη και η ομάδα των "κουκουλοφόρων γνωστών αγνώστων" που σπάει βιτρίνες και αυτοκίνητα, νοιώθει πως εκτελεί κοινωνικό λειτούργημα εκείνη την ώρα. Νοιώθει πως έτσι αλλάζει τον κόσμο προς το καλύτερο. Η θεωρία τους είναι πως δεν κάνεις ομελέττα εαν δεν σπάσεις αυγά. Αυτός μέσα του νοιώθει πως εκτελεί λειτούργημα, υπηρεσία προς το κοινωνικό σύνολο.

Ακόμη και το κομματικό μέλος όταν αφισοκολλεί, νοιώθει πως κάνει τον κόσμο καλύτερο, πως υπηρετεί το κοινωνικό σύνολο.

Ακόμη και η Οικολογική Ακτιβιστική δράση. Αυτοί που συμμετέχουν νοιώθουν πως προσπαθούν να σώσουν τον πλανήτη. Κάποιοι άλλοι όμως τους θεωρούν γραφικούς.

Ξέρουμε άλλωστε πόσο "ελαστική" μπορεί να γίνει η συνείδηση. Ακόμη κι ένα φανατικό μέλος μιας "Αυτοκτονικής Θρησκευτικής Σέχτας" που προσηλυτίζει πιεστικά νέα μέλη, νοιώθει πως υπηρετεί το κοινωνικό σύνολο εκείνη την ώρα.

Δεν μπορεί. Πρέπει να υπάρχουν κάποιες ποιοτικές σταθερές του τι σημαίνει "Υπηρεσία" απο "Μεταφυσικής Σκοπιάς".

 Ας τα ονομάσουμε, χάριν συζητήσεως, τα ποιοτικά κριτήρια που θέτει η Ατραπός για να θεωρηθεί μια "Δράση" ως "Αγαθή Υπηρεσία προς το κοινωνικό σύνολο".

[Ορφέας]

Ξέρουμε άλλωστε πόσο "ελαστική" μπορεί να γίνει η συνείδηση. Ακόμη κι ένα φανατικό μέλος μιας "Αυτοκτονικής Θρησκευτικής Σέχτας" που προσηλυτίζει πιεστικά νέα μέλη, νοιώθει πως υπηρετεί το κοινωνικό σύνολο εκείνη την ώρα.

Δεν μπορεί. Πρέπει να υπάρχουν κάποιες ποιοτικές σταθερές του τι σημαίνει "Υπηρεσία" απο "Μεταφυσικής Σκοπιάς".

 Ας τα ονομάσουμε, χάριν συζητήσεως, τα ποιοτικά κριτήρια που θέτει η Ατραπός για να θεωρηθεί μια "Δράση" ως "Αγαθή Υπηρεσία προς το κοινωνικό σύνολο".

Όπως πολύ σωστά γράφεις, κι ένα φανατικό μέλος....νοιώθει πως υπηρετεί......κλπ

Αυτός ΝΟΙΩΘΕΙ απλά, άρα είναι κάτω από την επιρροή των συναισθημάτων του....
Αυτό δεν είναι συνείδηση...

Η συνείδηση απλά διακρίνει το σωστό από το λάθος και κάπου βαθιά μέσα τους όλοι την έχουν...
Και τον καθένα τον ελέγχει...

Αν θες έναν απόλυτο ορισμό για την υπηρεσία από την πλευρά του εσωτερισμού,
ας κάνουμε την προσπάθεια...

Η οφειλόμενη υπηρεσία του κάθε ταγμένου, είναι να αναγνωρίσει και να συνταχθεί με το μεγάλο σχέδιο, με το σχέδιο της ζωής που εκπληρώνεται ο σκοπός της εξέλιξης του σύμπαντος και κατ' επέκταση και ολάκερης της ανθρωπότητας...

[Avaris]

Όπως πολύ σωστά γράφεις, κι ένα φανατικό μέλος....νοιώθει πως υπηρετεί......κλπ

Αυτός ΝΟΙΩΘΕΙ απλά, άρα είναι κάτω από την επιρροή των συναισθημάτων του....
Αυτό δεν είναι συνείδηση...

Η συνείδηση απλά διακρίνει το σωστό από το λάθος και κάπου βαθιά μέσα τους όλοι την έχουν...
Και τον καθένα τον ελέγχει...

Αν θες έναν απόλυτο ορισμό για την υπηρεσία από την πλευρά του εσωτερισμού,
ας κάνουμε την προσπάθεια...

Η οφειλόμενη υπηρεσία του κάθε ταγμένου, είναι να αναγνωρίσει και να συνταχθεί με το μεγάλο σχέδιο, με το σχέδιο της ζωής που εκπληρώνεται ο σκοπός της εξέλιξης του σύμπαντος και κατ' επέκταση και ολάκερης της ανθρωπότητας...

Ωωπ....να τα δύσκολα....

που σημαίνει, πρώτα να "αντιληφθείς και να συντονιστείς με το Ντάρμα"....δηλαδή, "υψηλότατο επίπεδο συνειδητότητας".

Μόνον τότε φαντάζομαι αποκτάς την απαραίτητη "Διάκριση" για να "εντοπίσεις τον σωστό τρόπο Υπηρεσίας του κοινωνικού συνόλου"...

Μέχρι τότε, ακόμη και να προσφέρεις Υπηρεσία, θάναι μια συναισθηματική (δηλαδή "ανώριμη") επιλογή άνευ "Αξίας για την Ατραπό"...πως λέμε "επιταγή χωρίς αντίκρυσμα"?

Με αυτό όμως το σκεπτικό, αφού ακόμη εγώ και το Ντάρμα είμαστε μεταξύ μας "Δυό Ξένοι", "κάθομαι στ' αυγά μου και δεν προσφέρω καμία υπηρεσία".....(ενώ μέσα μου ας πούμε πως κάτι μου λέει "Ξεκίνα να προσφέρεις" και θα μάθεις το "γιατί" στην "Πορεία")....

Τώρα αυτό είναι "καλό"?