Αγαπητέ/ή clarion, σωστά αυτά που γράφεις αλλά μην ξεχνάς πως ζεις στην Ελλάδα. Όλα όσα αναφέρεις περί πνευματικής ελευθερίας είναι πολύ σωστά όμως η πραγματικότητα στην Ελλάδα είναι πολύ διαφορετική από αυτό που θα "θέλαμε" να ισχύει.
Ας μην ξεχνάμε πως όποιος δηλώσει άθεος, ή ακόμα κι ένθεος αλλά μη ορθόδοξος χριστιανός,
αυτόματα βιώνει τον κοινωνικό αποκλεισμό που το επικρατούν θρήσκευμα δημιούργησε. Θυμάμαι πολύ καλά το πως εγώ και άλλοι συνομήλικοί μου στο δημοτικό και μετά στο γυμνάσιο συμπεριφερόμασταν σε παιδιά μαρτύρων του Ιεχωβά. Δεν εξετάζω την ορθότητα του ιρησκεύματός του, εξετάζω τη συμπεριφορά της μάζας απέναντί τους.
Θέλουμε δεν θέλουμε, όποιος στην Ελλάδα δηλώσει μη χριστιανός, γίνεται ο απόκληρος της κοινωνίας. Σε πληροφορώ πως ακόμα η Ελλάδα δεν έχει ωριμάσει σε αυτά τα θέματα, δεν είναι έτοιμη να δεχτεί πως υπάρχουν κι άλλα δόγματα ή συστήματα πίστης που όχι μόνον διεκδικούν τη μοναδικότητα της αλήθειας αλλά ταυτοχρονα φέρνουν τον χριστιανισμό σε πολύ δύσκολη θέση σχετικά με τα πιστεύω του.
Εδώ δεν πρόκειται μόνον περί ικανοποίησης μιας να ανάγκης να ανήκουμε κάπου. Ο χριστιανός, διακατέχεται από αυτή την υπέρμετρη αλαζονεία πως αυτός είναι που φέρει την ορθή πίστη και φτάνει μάλιστα σε σημείο να λυπάται και να ειρωνεύεται τους αλλόθρησκους ή τους άθεους (ταπεινός γαρ
). Όταν οι "πατέρες" της εκκλησίας και κάποιοι ψαλμοί καταφέρονται εναντίον κάθε αλλότριας σκέψης κι έκφρασης, όταν ο χριστιανός πιστός αισθάνεται ότι απειλείται από κάθε εκδήλωση διαφορετικής θρησκείας, όταν νοιώθει πως του τρώνε μερίδιο από την "αγορά", τότε επαναστατεί, εναντιώνεται και τα αποτελέσματα δυστυχώς είναι πολύ αρνητικά αλλά μόνον για τον αλλόθρησκο.
Εσύ μπορεί να θέλεις να αφήσεις το παιδί σου αβάπτιστο και ως πολίτης της Ελλάδος που πληρώνει τους φόρους του, έχεις κάθε δικαίωμα να εκφραστείς όπως σου αρέσει γιατί συνταγματικά υπάρχει ανεξιθρησκεία. Για πήγαινε όμως το παιδί σου στο σχολείο την πρώτη μέρα των μαθημάτων και μέσα στους γονείς των άλλων παιδιών, πες πως είσαι πχ άθεος και πως απαιτείς το παιδί σου να έχει την αποδοχή που συνταγματικά του αξίζει. Αφού τελειώσεις την πρότασή σου, γύρισε το κεφάλι σου και δες πόσοι από τους γονείς θα σε κοιτούν άλλοι τρομαγμένοι, άλλοι γελώντας, άλλοι με μηδίαμα, άλλοι απορημένοι και άλλοι με μια αρρωστημένη συμπόνοια γιατί σε λυπούνται που είσαι μακριά από τον δρόμο του θεού, έναν δρόμο που ούτε κι αυτοί γνωρίζουν που θα τους βγάλει, μιας και (το βασικότερο όλων) δεν έχουν αποσαφηνίσει στο μυαλό τους την έννοια του θεού.
Επί δεκαετίες στα σχολεία (τον κύριο τόπο ζύμωσης σκέψεων, τάσεων και συμπεριφορών), ψάλονταν η χριστιανική προσευχή και ο κάθε μαθητής, είτε ήταν χριστιανός, είτε όχι, την άκουγε υποχρεωτικά. Στις διάφορες τάξεις δημοτικού, γυμνασίου και λυκείου διδάσκονται τα θρησκευτικά που κάθε άλλο παρά θρησκευτικά είναι. Θα έπρεπε να λέγονται "χριστιανικά" γιατί εκείνες οι ώρες αποτελούν μια freeware έκδοση χριστιανικού κατηχητικού. Το Ελληνόπουλο δεν μαθαίνει ολοκληρωμένα τα διάφορα δόγματα και συστήματα πίστης αλλά ποτίζεται κατά 95% με τις χριστιανικές διδαχές και κατά 5% με κάτι τρίτο. Περιττό βέβαια να σχολιάσουμε πως μέσα στην ανάλυση αυτού του 5% των τρίτων δογμάτων, υπάρχουν αμέτρητα σχόλια περί πλάνης και ατυχούς επιλογής των ακολούθων αυτών των δογμάτων, κάτι που όπως γνωρίζουμε είναι ηθικά παράνομο και αντισυνταγματικό. Μήπως μπορούμε να βρούμε λύση για τον δάσκαλο του δημοτικού ο οποίος καλείται να διδάξει το μάθημα των θρησκευτικών αλλά τυγχάνει να είναι άθεος; Καταλαβαίνουμε πως αυτός ο επικίνδυνος εναγκαλισμός κι εμπλοκή της εκκλησίας σε κάθε θεσμό και κάθε δρώμενο στην Ελλάδα καταντά πλέον δυσβάσταχτος.
Η Ελλάδα δεν έχει ούτε τις δικλείδες ασφαλείας για να προστατέψει ηθικά και κοινωνικά τους αλλόθρησκους, αλλά ούτε και τη διάθεση να το κάνει. Όταν το κάθε επίδοξο κυβερνών κόμμα κάνει "πλάτες" στην εκκλησία για ψηφοθηρικούς λόγους, όταν σε κάθε κοινωνική εκδήλωση το πρωτόκολλο προβλέπει και την παρουσία του παπά και μάλιστα στους επισήμους, όταν ο κάθε πιστός γλύφει το χέρι του παπά μόλις τον βλέπει, νομίζοντας πως εκείνη την ώρα πιάνει τον θεό, όταν ο ίδιος ο πολίτης δεν θέλει να ασχοληθεί και αισθάνεται ανίκανος να αναλάβει την ευθύνη της δικής του επιλογής για πνευματική αναζήτηση αλλά και τόσα άλλα, πως μπορούμε να μιλήσουμε για υποδομές που μας επιτρέπουν να ζήσουμε αυτή την πνευματική ελευθερία που μας αξίζει; Η πραγματικότητα στην Ελλάδα, μας δείχνει πως δεν έχουμε επιλογές, πως η πνευματική ελευθερία είναι ακόμα στο στάδιο του ιδεατού, χωρίς την αντίστοιχη υλοποίηση στην καθημερινότητά μας. Όμως αυτή η κατάσταση θεωρώ πως σταδιακά είναι δυνατό να αλλάξει.
Όλα είναι θέμα παιδείας. Όλα ξεκινούν από το αν θα γίνει κάποτε ένα μεγάλο βήμα στην Ελλάδα που θα καταργήσει αυτούς τους άγραφους νόμους και το αρρωστημένο de jure υπερφίαλο θρησκευτικό αίσθημα των Ελλήνων χριστιανών. Το 2030 υπολογίζεται πως η Ελλάδα θα αποτελείται από μουσουλμάνους περίπου στο 28-30%. Θα είναι πολύ ενδιαφέρον να δούμε το πως θα προχωρήσει το θέμα της θρησκευτικότητας.
Όσο λοιπόν και να θέλουμε να λέμε πως μέσα μας και στο μυαλό μας αισθανόμαστε πως δεν μπορούν να μας αγγίξουν και πως όντως είμεθα πνευματικά ελεύθεροι ανεξάρτητα του τι συμβαίνει γύρω μας, καταλαβαίννουμε πως οδηγούμαστε σε αδιέξοδο γιατί η πραγματικότητα είναι διαφορετική και πολύ οδυνηρή. Δεν τίθεται θέμα του τι αισθανόμαστε και αν μας επηρεάζει αυτή η κατάσταση, είναι θέμα το ότι η πραγματικότητα μας καλεί να πάρουμε μέτρα για την εξυγίανσή της. Θεωρώ πως επειδή η δύναμη της εκκλησίας είναι η μάζα των λαϊκών, από εκεί μπορεί τελικά να αρχίσει η αλλαγή. Η εκκλησία απέκτησε τη δύναμη που έχει γιατί πλέον την ασκεί παραδοσιακά-τυπολατρικά. Αρχικά επένδυσε πάνω στην ανασφάλεια του πιστού, πάνω στην ελπίδα του για έναν καλύτερο επίγειο βίο και όταν απέτυχε σε αυτό του υποσχέθηκε καλύτερο μεταθανάτιο βίο. Οι πόλεμοι, οι φυσικές κατάστροφές, η πνευματικά ευνουχισμένη καθημερινότητα του ανθρώπου, η απειλή με θάνατο όσων δεν γινόντουσαν χριστιανοί και τόσα άλλα, έδωσαν τροφή και λόγο ύπαρξης στην εκκλησία. Αυτή η κατάσταση ξεκίνησε πριν αιώνες βασισμένη στην πνευματική κατάσταση και επιδιώξεις των τότε ανθρώπων. Σαφώς και υπήρχαν φωτεινά μυαλά και υπαρασπιστές της αλήθειας και του πνεύματος αλλά η ροή, το "ποτάμι" είχε άλλη φορά και γι' αυτό επικράτησε. Μπορεί για μερικούς να είμαι υπερβολικός αλλά θεωρώ πως στην Ελλάδα του 2008, εκτός από την κατάργηση της θανατικής ποινής των αλλόθρησκων, πολύ λίγα έχουν αλλάξει από το μεσαίωνα έως τώρα.
Σήμερα όμως, με τόσους επιστήμονες, τέτοιο εξελιγμένο πνευματικό επίπεδο που πλέον το συναντάς και σε μικρές ηλικίες, είναι απαράδεκτο να τηρούμε σιγή ιχθύος για όσα συμβαίνουν γύρω μας. Θεωρώ πως η λύση για την ανατροπή του σκηνικού στην Ελλάδα δεν είναι το να ακολουθήσουμε τα "γιούρια" της εκκλησίας, η οποία πάντα ενδιαφερόταν για τον αριθμό των πιστών κι όχι για την ποιότητα της πίστης αυτών. Ας μη γίνει πάλι το ίδιο λάθος. Η εισβολή στα σχολεία και σε δημόσιους χώρους με πανώ και μεγάφωνα κατά της εκκλησίας, δεν είναι η λύση στο πρόβλημα. Θεωρώ πως αυτό που πρέπει να γίνει, είναι αρχικά η σταδιακή κατάργηση δικαιωμάτων και εξουσιών που παράνομα και αντισυνταγματικά κατέχει ο κλήρος και η θεσμοθέτηση νέων κανόνων που θα προστατεύουν πραγματικά κι όχι θεωρητικά όλους τους πολίτες της Ελλάδος. Σαφώς και υπάρχουν άτομα σε θέσεις-κλειδιά τόσο στη δημόσια διοίκηση, όσο και στα πανεπιστήμια. Πιστεύω πως η δύναμή τους είναι μεγάλη και σταδιακά έχουν τη δυνατότητα να αλλάξουν πολλά θεσμικά λάθη.
Από εκεί και μετά, έγκειται στον κάθε έναν από εμάς να προσεγγίσουμε με ποιοτικό τρόπο το συγκεκριμένο θέμα και να θέσουμε σε συζήτηση όπου μας δοθεί η ευκαιρία τα συγκεκριμένα ζητήματα. Θεωρώ πως είναι χάσιμο χρόνου να προσπαθούμε να μιλήσουμε για τέτοια ζητήματα σε ανθρώπους που αισθάνονται στρατιώτες της πίστεώς τους. Η αρχή πρέπει να γίνει σε άτομα που μπορεί μεν να μην κατέχουν κάποια εξουσία στο χώρο του, πλην όμως είναι σκεπτόμενοι νόες και έχουν μέσα τους μεγάλες δυνατότητες επεξεργασίας και εκλογίκευσης τέτοιων ζητημάτων.
Σίγουρα θα πάρει πολύ περισσότερο χρόνο αυτή η διαδικασία σε σχέση με τη μέθοδο που χρησιμοποίησε η εκκλησία αλλά πιστεύω πως θα αποκτήσει μόνη της τα στεγανά που θα δόσουν στην Ελλάδα μας ίσα δικαιώματα και υποχρεώσεις σε όλους τους πολίτες, χριστιανούς και μη. Πρέπει να απαλαχθούμε από τη λογική του κακού δασκάλου, ο οποίος λέει στον "μαθητή" του: Πίστεψε αυτό γιατί έτσι είναι, γιατί το λέει ο Θεός, γιατί σου το λέω εγώ ή γιατί αν δεν το πιστέψεις θα τιμωρηθείς κλπ. Αντίθετα, πρέπει να ακολουθήσουμε τη λογική του καλού δασκάλου, ο οποίος απαλαγμένος από θρησκευτικούς ενθουσιασμούς, λέει στον "μαθητή" του: Πίστεψε αυτό γιατί μόλις τώρα σου απέδειξα το ότι ισχύει.
Αν τώρα μιλήσουμε στα παιδιά μας για τέτοια ζητήματα, ίσως ένα 8χρονο παιδί αρχίσει να επεξεργάζεται αυτά τα ζητήματα στα 16 του. Σταδιακά, όταν αυτό το παιδί γίνει γονέας, θα κάνει το ίδιο και στο δικό του παιδί και σιγά-σιγά θα αρχίσει να αλλάζει η κατεύθυνση της "ροής" του πνευματικού-θρησκευτικού ποταμού. Η εκκλησία θα είναι στο απυρόβλητο όσο οι πιστοί συντηρούν αυτή την κατάσταση. Αν αλλάξει η στάση των πιστών, θα αλλάξει και η στάση της εκκλησίας. Μέχρι τότε, θα είναι ανενόχλητη να βασιλεύει και να κυριαρχεί. Σίγουρα είναι δύσκολο να απεκδυθείς τους αιώνες εξουσίας αλλά κάποια στιγμή θα συμβεί σε όλους μας. Τίποτε δεν κρατά για πάντα και μέσα σε αυτά, ούτε η παράνομη εξουσία κάποιων.
Είμαι πολύ αισιόδοξος για το μέλλον της Ελλάδας γιατί τόσο πνευματικά, όσο και ως μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, είμαστε υποχρεωμένοι να αλλάξουμε πολλά ζητήματα που αφορούν στο θρησκευτικό γίγνεσθαι. Θεωρώ πως σύντομα η εκκλησία θα "μετρήσει τα κουκιά της", και θα κληθεί να αποδείξει την (μοναδικότητα της) αληθοφάνειάς της. Είναι δεδομένο πως σήμερα, ένα μεγάλο ποσοστό των πιστών καλούνται χριστιανοί καθαρά παραδοσιακά (έτσι το βρήκαν από τους γονείς τους) και τυπολατρικά. Ακολουθούν τον χριστιανισμό γιατί δεν θέλουν να γίνουν "παράπλευρες απώλειες" μιας ενδεχόμενης αντίστασης στο σύστημα. Βλέπουμε πως τελικά το οικοδόμημα που λέγεται χριστιανισμός εν Ελλάδι, πλέον δεν έχει τις βάσεις για εξουσία που είχε παλαιότερα αλλά και τους λόγους για να συντηρηθεί αυτή η κατάσταση. Το ζητούμενο δεν είναι να καταργηθεί ο χριστιανισμός (πραγματικά θα ήταν παράνομο και ανήθικο) αλλά να περιοριστεί στον πραγματικό του ρόλο και να γίνει πλέον κατανοητό πως ο ήλιος βγαίνει για όλους και πως δεν υπάρχουν εκλεκτοί και απόκληροι.
Σε όλο αυτό το σκεπτικό, είναι πιστεύω χρήσιμο να διαβάσουμε όλοι το βιβλίο της Λιλής Ζωγράφου "Αντιγνώση - Τα δεκανίκια του χριστιανισμού". Το θεωρώ σημαντική επένδυση στην πνευματικότητά μας.
Έσσεται ήμαρ λοιπόν... 
*θέλω να σημειώσω και κάτι τελευταίο αλλά πολύ σημαντικό. Την ίδια στάση που τηρώ απέναντι στη δράση της εκκλησίας, θα τηρούσα και απέναντι στην οποιοδήποτε άλλη θρησκεία απειλούσε με υπερεξουσίες την κοινωνική και πνευματική ελευθερία της χώρας μου. Θέλω να γίνει κατανοητή αυτή η διάκριση...
