(Β' μέρος)
Ο κόσμος του συναισθήματος και της ατομικότητας:
Είμαστε ένα σύνολο από χημικές ουσίες και συναισθήματα, κάτι που δεν είναι απαραίτητα κακό, μέχρι που θα το περιορίσουμε όταν αρχίσουμε να βιώνουμε τα ίδια συναισθήματα σε καθημερινή βάση. Αυτό δεν μας οδηγεί πουθενά από πλευράς εξέλιξης και αλλαγών στη ζωή μας. Αυτό που συμβαίνει, είναι ότι εθιζόμαστε σε ένα σύνολο σκέψεων και συναισθημάτων και τελικά ζούμε καθημερινά με τα δεδομένα που το περιβάλλον μας έχει ορίσει ως απαραίτητα. Καθημερινά ζούμε προσπαθώντας να εκπληρώσουμε την ικανοποίηση του εθισμού μας στα ίδια συναισθήματα. Αντίθετα, κάποιος που έχει έλεγχο της ζωής του, βλέπει την κάθε μέρα που ξημερώνει με ένα διαφορετικό μάτι. Βλέπει την κάθε μέρα ως μία ευκαιρία για να δημιουργήσει οδούς προς νέες πραγματικότητες, σύμφωνες με τις επιθυμίες του. Βλέπει την κάθε μέρα ως μήτρα αγέννητων συναισθημάτων, ως το υπόβαθρο άπειρων αύριο, ως τη λαμπερή αρχή της υπόλοιπης ζωής του κι όχι απλά ως άλλη μια μέρα αυτής. Αλλαγή στη ζωή μας, σημαίνει να εγκαταλείψουμε τον παλιό εαυτό μας. Σημαίνει μα σταματήσουμε να σκεφτόμαστε τι είμαστε και να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε τι μπορούμε και τι θέλουμε να γίνουμε. Η αλλαγή θα είναι επιτυχής όταν καταστεί μόνιμη.
Η επιστήμη έχει αποδείξει πως κάθε σκέψη και κάθε συναίσθημά μας, σχετίζεται με συγκεκριμένες ουσίες, τα νευροπεπτίδια και τις νευροορμόνες που παράγονται στον υποθάλαμο του εγκεφάλου. Αυτές οι χημικές ουσίες, μέσω του αίματος, κυκλοφορούν στο σώμα μας και επικάθονται σε συγκεκριμένους υποδοχείς των κυττάρων και σταδιακά τροποποιούν τον πυρήνα αυτών. Όσο περισσότερο σκεφτόμαστε κάτι συγκεκριμένο, τόσο θα παράγουμε το συναίσθημα που προκαλεί η σκέψη μας, άρα τόσο περισσότερο ο υποθάλαμος θα παράγει τα ίδια πεπτίδια και τελικά τόσο περισσότερο θα τροποποιείται ο πυρήνας των κυττάρων μας. Σταδιακά, επέρχεται η εξάρτηση, η δημιουργία δηλαδή στα κύτταρά μας της ανάγκης να τραφούν όχι μόνον με τις ίδιες αλλά με περισσότερες ποσότητες πεπτιδίων και ορμονών, γιατί οι υποδοχείς καταστρέφονται από τη συχνή χρήση κι έτσι, το ίδιο αποτέλεσμα θα φέρει μόνον η μεγαλύτερη κάθε φορά δόση της ίδιας χημικής ουσίας. Τότε, το κάθε κύτταρο, έχοντας δική του συνείδηση, στέλνει τα ανάλογα σήματα στον εγκέφαλο, έτσι ώστε αυτός να προβεί στις κατάλληλες ενέργειες που τελικά θα ικανοποιήσουν την νέα ανάγκη του κυττάρου.
Όταν λοιπόν σκεφτόμαστε συνεχώς τα ίδια στενάχωρα πράγματα, όπως η άσχημη οικονομική μας κατάσταση ή μία χαμένη αγάπη, βαθμιαία ο οργανισμός μας θα μας ζητά ολοένα και περισσότερο να το επαναλάβουμε, ή τουλάχιστον να συντηρούμε τη συχνότητα της σκέψης προς αυτά. Είναι προφανές πως πρέπει να απαλλαγούμε από αρνητικές και δυσάρεστες σκέψεις και να αρχίσουμε να βομβαρδίζουμε τον εγκέφαλό μας με ευχάριστες σκέψεις και επιθυμίες, όπως το πώς θα θέλαμε να είναι η ζωή μας. Πρώτα στον εγκέφαλό μας και μετά γύρω μας, φτιάχνουμε καταστάσεις που ικανοποιούν τις συναισθηματικές (δηλαδή χημικές) ανάγκες μας.
Φυσικά, σε όλες αυτές τις εξαρτήσεις, υπάρχουν και οι θετικές όπως ένα συγκεκριμένο είδος μουσικής που μας αρέσει ή ένα είδος αρώματος από λουλούδια που έχουμε στον κήπο μας, ή μία κατηγορία κινηματογραφικών ταινιών ή ένα είδος φαγητού. Όλα σχετίζονται με το πώς είναι φτιαγμένο το νευρικό σύστημα του κάθε ανθρώπου και φυσικά, σε αυτόν τον τομέα, ο κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός. Αυτό όμως που είναι κοινό γνώρισμα σε όλους μας, είναι η διαδικασία της απόφασης να καταργήσουμε τις αρνητικές εξαρτήσεις μας γιατί σταδιακά μας καταστρέφουν.
Πρόσφατα, εμφυτεύτηκαν σε πειραματόζωα, ηλεκτρόδια που προκαλούσαν στον εγκέφαλό τους την παραγωγή συγκεκριμένων νευροπεπτιδίων. Τα πειραματόζωα εκπαιδεύτηκαν να πατάνε ένα κουμπί που θα προκαλούσε την παραγωγή των συγκεκριμένων νευροπεπτιδίων. Σταδιακά, τα πειραματόζωα χρειαζόντουσαν αυτά τα νευροπεπτίδια περισσότερο από εκείνα που θα παρήγαγε ο εγκέφαλός τους για το αίσθημα-ανάγκη της πείνας, της δίψας ή του ύπνου, με τελικό αποτέλεσμα τη φυσική τους κατάρρευση και τον θάνατο.
Μία εφαρμογή αυτής της διαδικασίας στον άνθρωπο, είναι το stress. Είμαστε τόσο εθισμένοι στο stress που μας δημιουργεί π.χ. μία θέση εργασίας που αν και δεν μας ικανοποιεί, τελικά δεν μπορούμε να παραιτηθούμε, ή ακόμα δεν σταματάμε μία ερωτική σχέση όταν ο/η σύντροφός μας δεν μας ικανοποιεί αλλά αδυνατούμε να τη σταματήσουμε γιατί είμαστε εθισμένοι σε αυτή, γιατί ο εγκέφαλός μας έχει προγραμματιστεί με τρόπο που να παράγει χημικές ουσίες ανάλογες του τι βιώνουμε και τελικά, αυτό το σύννεφο χημικών ουσιών μας εμποδίζει από το να πάρουμε αποφάσεις για να αλλάξουμε τη ζωή μας.
Το κλειδί της ευτυχίας βρίσκεται μέσα μας:
Ένας πολύ σημαντικός παράγοντας αξιολόγησης της ποιότητας στη ζωή μας, είναι το πόση ευτυχία βιώνουμε. Η ζωή του μεσοαστού είναι ιδιαίτερα λειψή από ευτυχία. Αυτή η έλλειψη σχετίζεται με τη μη συγκέντρωσή μας σε τρόπους και μεθόδους που θα μας κάνουν πιο ευτυχισμένους. Σε πολλούς ανθρώπους, η ζωή τους είναι γεμάτη με δυστυχία, αποτυχίες και τραγωδίες κυρίως γιατί μέσα τους έχουν αποδεχθεί πως πλέον αυτή είναι η ζωή τους και βλέποντάς την πολλές φορές ως θεϊκή δοκιμασία, δεν κάνουν τίποτα για να ανατρέψουν αυτή την κατάσταση. Τίποτα δεν θα αλλάξει αν πρώτα εμείς δεν αποφασίσουμε να αλλάξουμε τον τρόπου που βλέπουμε τη ζωή μας. Το μυαλό μας έχει στρέψει την προσοχή του στα αρνητικά συναισθήματα της δυστυχίας μας κι όχι στο πως θα την ανατρέψει.
Ένα σημαντικό βήμα προς την ανατροπή μιας διαρκώς αρνητικής κατάστασης, είναι το να ξυπνάμε κάθε μέρα 5 λεπτά νωρίτερα απ’ ότι συνήθως και να οραματιζόμαστε το πώς θα θέλαμε να είναι φτιαγμένη η μέρα μας. Αν και σίγουρα αυτή η διαδικασία κάποιες μέρες δεν θα εφαρμοστεί, είναι δεδομένο πως η επαναληπτικότητα δρα αθροιστικά προς την επίτευξη αυτού που επιζητούμε. Όσο πιο συχνά οραματιζόμαστε ένα ιδανικό 24ωρο, τόσο περισσότερο δημιουργούμε το ανάλογο νευρικό δίκτυο στον εγκέφαλό μας. Κατά συνέπεια, πλην εκτάκτων γεγονότων, η ζωή μας είναι το αποτέλεσμα αυτού που κυριαρχεί στο μυαλό μας. Το βήμα για τη μεγάλη αλλαγή είναι το να σταματήσουμε να λειτουργούμε με τα απλά αντανακλαστικά του εγκεφάλου και να αρχίσουμε να λειτουργούμε με βάση τη δημιουργικότητα και το τι πραγματικά θέλουμε να έχουμε στη ζωή μας. Κάθε φορά που μας συμβαίνει ένα δυσάρεστο γεγονός, πρέπει άμεσα να φέρουμε στο νου μας τον στόχο μας. Μία αποτελεσματική τεχνική είναι, τη στιγμή που συμβαίνει το δυσάρεστο γεγονός, να κοιτάμε το ρολόι μας. Σταδιακά ο εγκέφαλός μας θα συνδέσει αυτή την ενέργεια με την προσήλωση στον στόχο μας και από απλά αντανακλαστικά, κάθε φορά που θα κοιτάμε τι ώρα είναι, πέραν από την κυριολεξία, θα στέλνουμε μήνυμα στον εγκέφαλό μας πως είναι ώρα να προσηλωθούμε πάλι στον στόχο μας.
Άρα λοιπόν, πρώτα αφιερώνουμε όσο χρόνο χρειαζόμαστε για την καταγραφή (ακόμα και σε μια κόλα χαρτί) του πως θέλουμε να είναι η ζωή μας και στη συνέχεια τρέφουμε καθημερινά αυτή την επιθυμία και όπως ο γεωργός λιπαίνει τον σπόρο και αυτός γίνεται δέντρο που καρποφορεί, έτσι και η ζωή που οραματιστήκαμε θα γίνει πράξη μέσω της θέλησης.
Για την όλη διαδικασία της αλλαγής στη ζωή μας και την απαλλαγή από τις αρνητικές εξαρτήσεις, αρκεί μία σπίθα σκέψης κι επιθυμίας προς τη νέα ζωή που θέλουμε να βιώσουμε. Πρόκειται για την περιπέτεια που ξεκινά από μία σκέψη που μέσω της επαναληπτικότητας γίνεται πράξη. Άπαξ και δημιουργηθεί στο μυαλό μας η σκέψη της αλλαγής, βρισκόμαστε στο σημαντικότερο, στο πιο κρίσιμο σημείο. Πρέπει να εξελίξουμε αυτή τη σκέψη σε μήνυμα και για λίγες στιγμές να ζήσουμε μέσα στο μυαλό μας την πραγματικότητα που επιθυμούμε. Ίσως όταν επιστρέψουμε στη συνήθη πραγματικότητα να μας φαίνονται όλα ίδια, όμως ποτέ πια δεν θα είμαστε ίδιοι γιατί θα έχουμε αφήσει πίσω μας ίχνη που μπορούν να μας οδηγήσουν πάλι σε αυτό που οραματιστήκαμε. Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως η επαναληπτικότητα στη νέα σκέψη είναι ένας από τους σημαντικότερους παράγοντες που θα φέρουν την αλλαγή.
Κατανοούμε λοιπόν πως ενώ αρχικά βλέπαμε τον εγκέφαλό μας και το νευρικό μας σύστημα ως κάτι που λειτουργεί μηχανικά και παθητικά, τελικά συμπεραίνουμε πως έχει κατασκευαστεί για πολύ περισσότερα πράγματα όπως η δύναμη της αλλαγής και η ανάγκη για εξέλιξη, αυτό που οι αρχαίοι Έλληνες ονόμαζαν ενδελέχεια.
Σε αυτή τη διαδικασία υπάρχουν και κάποιες παγίδες. Πολλές από αυτές βρίσκονται στο εξωτερικό μας περιβάλλον. Αυτές οι παγίδες σταδιακά δημιουργούν εξαρτήσεις ακριβώς γιατί είναι επαναλαμβανόμενες. Οι άνθρωποι διαρκώς βομβαρδίζονται κυρίως από τα ΜΜΕ με διάφορα άπιαστα πρότυπα και ιδανικά που αποτελούν προϊόντα της βιομηχανίας του θεάματος. Οι γυναίκες βομβαρδίζονται από πρότυπα που τις θέλουν με σώμα αγάλματος, από τη μικρή-σχολική ηλικία με την κούκλα Barbie, μέχρι την εφηβεία και λίγο μετά μέσω των μοντέλων στο χώρο της μόδας ή με τις πανέμορφες ηθοποιούς του κινηματογράφου. Οι άντρες βομβαρδίζονται με πρότυπα καλογυμνασμένων αθλητών διάπλασης σώματος γεμάτων γραμμώσεις και επιτυχημένων χρηματιστών με πλαστικά χαμόγελα και ακριβά αυτοκίνητα. Η επιθυμία του μεσοαστού να γίνει αυτό που βλέπει πουλά και θα πουλά για πάντα, γιατί τα πρότυπα είναι αυτό που η ίδια η λέξη ορίζει, κάτι το απόλυτο, άπιαστο αλλά και ασύμβατο με τις λογικές επιδιώξεις. Όλες αυτές οι παραισθήσεις που αγοράζει ο άνθρωπος, τελικά τον αποπροσανατολίζουν από τους στόχους του και είναι πολύ πιθανό να μην βγουν ποτέ στην επιφάνεια οι αληθινές του επιθυμίες.
Όταν λοιπόν οι άνθρωποι βομβαρδίζονται με αυτές τις εξωπραγματικές επιθυμίες και από την άλλη βγουν στην επιφάνεια ερωτήματα όπως το γιατί γεννηθήκαμε ή ποιος είναι ο σκοπός της ζωής ή το τι μας συμβαίνει αφού πεθάνουμε κλπ, εβρισκόμενοι ανάμεσα στα εξωπραγματικά πρότυπα και αυτές τις βαθυστόχαστες μεταφυσικές ερωτήσεις, τελικά οι άνθρωποι νομίζουν ότι καταρρέουν ψυχολογικά, ότι κάτι δεν πάει καλά στο μυαλό τους αλλά αυτό που τελικά συμβαίνει είναι ότι βιώνουν τα πρώτα αποτελέσματα της αλλαγής. Ο παλιός τους εαυτός, μαζί με τα παλιά ιδεώδη και πρότυπα που κουβαλούσε, αρχίζει να καταρρέει. Ακριβώς για αυτόν τον λόγο η πρόθεση για αλλαγή δεν είναι τόσο δημοφιλής, γιατί οι άνθρωποι δύσκολα καταργούν τις εξαρτήσεις τους, γιατί τους πιάνει πανικός όταν αντιληφθούν πως πλέον αυτοί είναι οι άρχοντες της ζωής τους, κάτι που γεννά ευθύνες, κάτι που δεν θέλει να αναλάβει ο άνθρωπος που μια ζωή είχε μάθει να φέρουν άλλοι την ευθύνη των όσων ζει και πιστεύει, είτε σε κοινωνικό, είτε σε θρησκευτικό επίπεδο γιατί η αλλαγή είναι πολυδιάστατη. Τελικά, οι άνθρωποι φτάνουν στο τέλος της ζωής τους έπειτα από μία ήσυχη ζωή, χωρίς εξάρσεις κι ευθύνες αλλά συγχρόνως και χωρίς καμία εξέλιξη στην πνευματικότητά τους και θα έχουν αποτύχει στο πείραμα που λέγεται ζωή.
Από τον άνθρωπο στον Θεό. Μία νέα “σκάλα του Ιακώβ”:
Ένας πολύ σημαντικός παράγοντας στην περιγραφή της συνείδησης, είναι το να καταφέρουμε μέσω αυτής να γνωρίσουμε τον Θεό. Μία παράμετρος αυτής της κατανόησης, είναι το αν είμαστε τελικά ικανοί να τον προσβάλλουμε, αγνοώντας τις (αμφιβόλου προελεύσεως) εντολές του. Αυτή η σχέση θεού και ανθρώπου, είναι γεμάτη φόβο, περιορισμούς και ανασφάλειες και είναι αυτά ακριβώς τα χαρακτηριστικά απ’ τα οποία φτιάχνονται τα θεμέλια μιας θρησκείας.
Είμαστε τόσο απασχολημένοι με το να τσεκάρουμε διαρκώς μια προκατασκευασμένη ηθική που πρέπει να συντηρήσουμε, με συνέπεια να αγνοούμε πλέρως όλα όσα σχετίζονται με τη θέση μας μέσα στο σύμπαν και τις κρυφές ικανότητες που διαθέτουμε. Ακόμη κι αν κάποιος αποφασίσει να μην σχετίζεται πλέον με κάποια θρησκεία, έχει ακόμα πολύ δρόμο μπροστά του στο να αλλάξει την κοσμοθέασή του γιατί αυτή επί χρόνια καθορίστηκε από την θρησκεία που είχε επιλέξει. Εδώ ακριβώς βρίσκεται ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα που έχουν δημιουργήσει οι οργανωμένες θρησκείες: το ότι η κάθε μια δίνει τη δική της εκδοχή για την κοσμοθέαση (μακροκοσμικά και μικροκοσμικά), με αποτέλεσμα να υφίστανται ανά τον κόσμο εκατοντάδες διαφορετικές κοσμοθεάσεις, ενώ τελικά η ορθή εκδοχή είναι μία και μοναδική. Σε αυτή την οπτική, συμβάλλει ουσιαστικά η προσέγγιση της κβαντικής φυσικής που ορίζει πως όλα συνδέονται μεταξύ τους, πως δεν υπάρχει θρησκευτική κοσμοθέαση καλύτερη από κάποια άλλη, γιατί όλα συνδέονται μεταξύ τους. Στο σύμπαν δεν υπάρχουν καθολικοί, μορμόνοι, ορθόδοξοι ή μουσουλμάνοι. Υπάρχει μόνον ένα αχανές σύνολο γεγονότων και ατομικοτήτων που συνδέονται μεταξύ τους. Όσο σκεφτόμαστε τον Θεό ως έναν ηλικιωμένο με λευκή γενειάδα που κάθετε στα σύννεφα και μας ελέγχει, απλώς καταφέρνουμε να βρισκόμαστε διαρκώς μακριά από την πνευματική εξέλιξη που μας αξίζει.
Για άλλη μια φορά, το κλειδί στην προσέγγιση του Θεού, είναι η απαλλαγή μας από το σύμπλεγμα της “σωτηρίας” και της μη θέλησης ανάληψης ευθυνών για το άτομό μας. Προτιμούμε να φροντίζει κάποιος άλλος για εμάς, να μας σώσει από μια λίστα από προκατασκευασμένες αμαρτίες και κατά συνέπεια, αφήνουμε την τύχη μας σε τρίτα χέρια. Άλλοτε ένας πόλεμος, άλλοτε μία φυσική καταστροφή, άλλοτε το πρόβλημα της επιβίωσης, άλλοτε η ψυχική μας καταρράκωση από τις καθημερινές δυστυχίες, πάντοτε η θρησκεία έβρισκε λόγους ύπαρξης στη ζωή των ανθρώπων.
Το κλειδί σε αυτή την αλλαγή, βρίσκεται στο να κατανοήσουμε πως τελικά δεν υπάρχει κάτι από το οποίο πρέπει να σωθούμε αλλά κάτι το οποίο πρέπει να βελτιώσουμε και αυτό είναι η πνευματική μας ανάπτυξη. Αυτή η οπτική ούτε προσβάλλει, ούτε περιορίζει την υπόσταση του Θεού. Αντίθετα αποτελεί εργαλείο για την πληρέστερη κατανόησή του.
Παρ’ όλες τις διδαχές των θρησκειών, αυτή τη στιγμή το διαστημικό τηλεσκόπιο Hubble, έχει βρει στα πέρατα του σύμπαντος γαλαξίες εξαιρετικής ομορφιάς, μέσα στους οποίους υπάρχουν περιβαλλοντικές συνθήκες που επιτρέπουν την ύπαρξη οντοτήτων ανώτερης ή κατώτερης διάνοιας από τη δική μας. Αν και βαθιά μέσα μας όλοι αναγνωρίζουμε το δέος και τον πόθο να γνωρίσουμε αυτές τις οντότητες, καμία θρησκεία δεν πρόκειται να αποδεχθεί την ύπαρξή τους. Αυτό θα περιέπλεκε τη σχέση θεού (ορισμός σύμφωνα με τις θρησκείες) και ανθρώπου. Από τη μία πλευρά θα δημιουργούνταν μία κατάσταση που καμία θρησκεία δεν θα μπορούσε να ελέγξει και από την άλλη, ο άνθρωπος θα ήταν μόνος του σε αυτή την αποκάλυψη και θα έπρεπε να αναλάβει την ευθύνη για την μετέπειτα πορεία του. Αυτή ακριβώς η ανασφάλειά του και η αδυναμία ανάληψης ευθυνών, τον οδηγούν στη λύση της θρησκείας, η οποία απλώς τρέφει και τρέφεται από αυτό το σύμπλεγμα.
Οι συμβατικές θρησκείες έχουν συνδέσει τη λάθος πράξη με την τιμωρία, την επίγεια ή μετά θάνατον καταδίκη. Κι όμως, ακριβώς για αυτόν τον λόγο υπάρχει η ζωή, για να ψάξουμε λύσεις, να κάνουμε λάθη και μέσα από αυτά να μάθουμε να χρησιμοποιούμε τη νόησή μας για να κατασκευάσουμε το μέλλον μας. Ο σοφός άνθρωπος κρατά αρχεία από τις επιλογές του και είναι αμείλικτος με τα λάθη του γιατί δεν συγχωρεί, γιατί δεν ξέρει πως ότι έγινε δεν μπορεί να αναιρεθεί. Αυτή η διαδικασία είναι πιο δύσκολη και οδυνηρή από το να μας ελέγχει κάποιος γέρος με μακριά γενειάδα, γι’ αυτό και τον ακολουθεί. Αντίθετα, ο αγωνιστής, αυτός που έχει θέσει ως σκοπό της ζωής του την πνευματική εξέλιξη, στις λανθασμένες επιλογές του δεν βλέπει κάποια τιμωρία αλλά μία νέα κατάσταση που πρέπει να αντιμετωπίσει και τελικά μία ευκαιρία για να βγει πιο σοφός από πριν.
Όλα αυτά φέρνουν μία σύγχιση στον άνθρωπο γιατί μέχρι τώρα έχει μάθει να προσδιορίζει τον θεό σε ένα πεδίο έξω από τον ατομικότητά του. Ο άνθρωπος πλέον εκτίθεται σε μία νέα οπτική που τοποθετεί τον θεό μέσα του κι όχι γύρω του. Ταυτόχρονα, κατανοούμε πως δεν υπάρχει ξεχωριστός εσώτερος θεός για τον κάθε άνθρωπο, γιατί όλοι οι άνθρωποι μακροκοσμικά συνδέονται μεταξύ τους, άρα τελικά υφίσταται μόνον ένας (1) θεός, κοινός για κάθε άνθρωπο. Κάποιοι θα χαρακτήριζαν αυτή την οπτική ως βλασφημία ή γέννημα του διαβόλου αλλά αν όντως είναι έτσι, τότε αυτό που ορίζουμε ως βλασφημία και προσβολή του θεού, είναι πως ο άνθρωπος και ο θεός συνδέονται άρρηκτα μεταξύ τους…
Επίλογος – Ο κόσμος της “λαγουδότρυπας”:
Όλα τα ανωτέρω δεδομένα αυτής της εργασίας, δεν έχουν σκοπό να αλλάξουν ακαριαία τον τρόπο σκέψης και δράσης μας. Το μόνο που είναι ικανά να επιτύχουν είναι το να αφήσουν μικρά ίχνη που θα συνδέουν την καθημερινότητά μας με μία περίεργη λαγουδότρυπα, με ένα σύνολο επιστημονικών ανακαλύψεων και αποκαλύψεων με τελικό αποτέλεσμα την εμφύτευση στο κοσμικό μυαλό μας μίας νέας οπτικής για τη δομή του σύμπαντος, μίας οπτικής που μας ορίζει πρωταγωνιστές σε κάθε ώρα και στιγμή που ζούμε και αισθανόμαστε. Αυτή η λαγουδότρυπα δεν διαφέρει και πολύ από εκείνη στην οποία έπεσε η Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων και εισήλθε σε έναν πρωτόγνωρο για εκείνη κόσμο.
Το πόσο βαθιά μέσα στη λαγουδότρυπα θα φτάσουμε εξαρτάται από την ένταση της έλξης που όλα αυτά τα δεδομένα μας δημιούργησαν και από το πόσους πνευματικούς υποδοχείς θέλουμε να αφιερώσουμε σε αυτή την αλλαγή της κοσμοθέασής μας, μιας κοσμοθέασης που μας αποκαλύπτει πως όλα είναι Ένα, αυτό που ο αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος Ξενοφάνης ονόμασε “Εν το Παν”. Είναι ο συμπαντικός νόμος που υπήρξε η βάση του μονισμού (ενισμού) και χρησιμοποιήθηκε από τους γνωστικούς έως τον Τζιορντάνο Μπρούνο και από τους αλχημιστές έως τους βουδιστές, μία κοσμική αρχή που κάθε ώρα και στιγμή θα φέρουμε μέσα μας…
