(Φανταστική Ιστορία
Τι λέτε να την σχολιάσουμε?)
*************************************
Ο 20χρονος Χ είχε έντονες μεταφυσικές ανησυχίες. Και αναρωτιόταν τι θα μπορούσε να κάνει για να τους δώσει διέξοδο.
Χρειαζόταν κάποιον γνώστη να ρωτήσει αλλά δεν είχε κανέναν. Έπρεπε λοιπόν να τον βρει. Αλλά από πού να ξεκινήσει? Αυτό δεν το ήξερε. Είχε ακούσει επίσης πως υπήρχαν κίνδυνοι σε αυτή την Αναζήτηση. Αλλά αυτό πως θα το «διέκρινε» δεν είχε ιδέα.
Άρχισε να πηγαίνει λοιπόν στην τύχη, σε σεμινάρια, σε Σχολές, Ομάδες διάφορες και πάνω απ’ όλα διάβαζε πολύ. Αναζητούσε γενικώς χωρίς να ξέρει τι. Άρπαζε ως φυσικό κι επόμενο λοιπόν, σκόρπιες γνώσεις από δω κι από κει.
Στις ομιλίες άκουγε άλλα εδώ κι άλλα εκεί. Τίποτα δεν συνδέονταν με τα υπόλοιπα. Μια απόλυτη θολούρα επικρατούσε στο κεφάλι του.
Βουδιστικές θεωρίες, Ιαπωνικές, Σαμανικές, Μεσανατολικές, Βορειοευρωπαϊκές, Αιγυπτιακές είχαν γίνει μια σούπα στο κεφάλι του που δεν έβγαζε άκρη.
Αναζητούσε τον δρόμο μέσα απ’ όλα αυτά αλλά δεν ήξερε που να στραφεί. Δοκίμαζε τον Διαλογισμό αλλά δεν ένοιωθε να βγάζει πουθενά. Είχε την αίσθηση ότι κάτι δεν έκανε σωστά, αλλά δεν ήξερε που να ρωτήσει.
Διάβασε λοιπόν κάποτε σ’ ένα βιβλίο για τα συμπτώματα της Μεσκαλίνης.
Ινδιάνοι, πεγιότ, διεύρυνση της Συνείδησης , όλα έπαιρναν «ονειρικές διαστάσεις» στη φαντασία του.
Διάβασε για τα «ταξιδέματα» που έκαναν οι Σαμάνοι σε άλλα Πεδία, για τις οντότητες που συναντούσαν,για τις ιδιαίτερες δυνάμεις που αποκτούσαν, για την θεραπευτική ικανότητα που ανέπτυσσαν και γενικά για την Εσωτερική Γνώση που αποκτούσαν.
Και το κλειδί που άνοιγε την Πύλη για τον «θαυμαστό αυτό Κόσμο των Θαυμάτων» ήταν η Μεσκαλίνη. Είχε αρχίσει να «γοητεύεται» επικίνδυνα.
Από την άλλη όμως διάβαζε πως την δεκαετία του ’60 χρησιμοποιήθηκαν κατά κόρον τέτοιες ουσίες παρόμοιας δράσης με τη Μεσκαλίνη. «Για να τα χρησιμοποίησαν τόσα εκατομμύρια δυτικοί , σημαίνει πως δεν υπάρχει κίνδυνος» , σκεφτόταν απλοϊκά. Βιαζόταν να καταλήξει σε «θετικό συμπέρασμα» και ωραιοποιούσε τα πάντα. Από ελλιπή στοιχεία έβγαζε μεγάλα και κρίσιμα συμπεράσματα.
Μετά, σε κάποιο άλλο βιβλίο διάβασε ότι το «αδρενόχρωμα» είναι ένα προιόν της αποσύνθεσης της αδρεναλίνης, το οποίο προκαλεί «Συμπτώματα Μέθης» παρόμοια με αυτά της Μεσκαλίνης.
« Και η αδρεναλίνη – σκέφτηκε – παράγεται από τον ίδιο μας τον οργανισμό».
Πείστηκε έτσι ότι ο οργανισμός μπορεί να παρασκευάσει μια «ουσία» που ακόμη και σε ελάχιστες δόσεις προκαλεί «βαθιές αλλαγές στη συνείδηση».
Το συμπέρασμα βγήκε αβίαστα από τον 20χρονο ένθερμο ζηλωτή φέρελπι.
«Άρα, οι «φτασμένοι μύστες» - σκέφτηκε υπεραπλουστευμένα– όταν πέφτουν σε διαλογισμό , αυτό συμβαίνει μέσα τους και επιτυγχάνουν την έκσταση και τη «Γνώση». Ο οργανισμός τους παράγει το «αδρενόχρωμα» που τους διευρύνει τη συνείδηση και τους βυθίζει σε έκσταση» , σκέφτηκε ενθουσιασμένος για το ανέλπιστο «εύρημά» του. «Αυτό είναι λοιπόν το κλειδί της Πύλης», κατέληξε όλο υπερδιέγερση.
Διάβασε επίσης, κάποιες επισημάνσεις του ίδιου βιβλίου που έλεγαν πως «οι αλλαγές αυτές μοιάζουν μ’ εκείνες που συνοδεύουν τη σχιζοφρένεια». Δεν έδωσε όμως καμία σημασία. Ήταν πλήρως απορροφημένος από την «θετική» πλευρά του θέματος. Το επίπεδο «Διάκρισης» που κατείχε τη δεδομένη στιγμή, «μέχρι εκεί έφτανε». Του επέτρεπε να «βλέπει» μόνον ότι τον «ενθουσίαζε» και ν’ αφήνει στην άκρη τις όποιες «αρνητικές παραμέτρους».
Άρχισαν να του μπαίνουν ιδέες. Δεν μπορούσε άλλο να περιμένει. Του έμοιαζε σαν Περιπετειώδες Ταξίδι που τον «τραβούσε στην Δίνη του». Λες και ζωντάνευαν μέσα του μαγικές θύμισες , όπως ο Πήτερ Παν, η Αλίκη με τον Κόσμο των Θαυμάτων, ο Τζακ κι η Φασολιά, ο Υφαντόκοσμος, η Μέση Γη, η Βαλχάλα. Βιαζόταν να μπει σε αυτούς τους κόσμους. Γιατί λοιπόν να μην χρησιμοποιήσει αυτό το «Κλειδί» που του δίνονταν?
Κίνδυνοι ? Από πού κι ως που?
Άλλωστε, τόσοι και τόσοι λένε πως «Δεν χρειάζεται Δάσκαλος για να κάνεις το Ταξίδι. Δεν λένε πουθενά για κινδύνους. Τα περί κινδύνων μάλλον τα βγάζουν αυτοί που θέλουν να βάλουν εμπόδια στον κόσμο να ανακαλύψει τη Γνώση», σκέφτηκε.
«Ο καθένας πρέπει να βρει το Δικό του Δρόμο», έτσι δε λένε? Ότι μην αναζητάτε τον Δρόμο σας σε Σχολές, Αδελφότητες και Μεθόδους. Παρά δημιουργείστε τη δική σας Μέθοδο. Η Γνώση είναι μέσα σας και μόνοι σας θα την ανακαλύψετε».
Αυτά του είχαν μπει στο μυαλό και είχε πέσει με τα μούτρα να πειραματίζεται αδιάκριτα με ότι έπεφτε στα χέρια του.
Μια Βουδιστική μέθοδος - άποψη από δω, μια Σαμανιστική – ινδιάνικη από κει, λίγη Καμπάλα από την άλλη, άντε και λίγο Υπνωτισμό, λίγο Πνευματισμό, και λίγες επιπόλαιες Τελετές που κάποιες ομάδες ισχυρίζονταν ότι κατέχουν πώς να τις κάνουν, νάσου ο αχταρμάς. Όλα αυτά διανθισμένα και με απόπειρες αυτοσυγκέντρωσης και κένωσης του νου, όπως έλεγαν και πάλι κάποια βιβλία, κυλάει ο καιρός του νεαρού Χ με ένα τεράστιο μπέρδεμα στο κεφάλι του.
Η απέλπιδα προσπάθειά του τον «ρούφηξε» κυριολεκτικά. Έκοψε από παρέες, σπουδές, οικογένεια. Νυχθημερόν ασχολείται με το ίδιο πράγμα. Του έγινε μονομανία.
Πρώτα ήρθε η Υπερένταση, ακολούθησαν οι Νευρώσεις, η Μελαγχολία και τέλος η Κατάθλιψη.
Έχει απορίες για τα πάντα, γι’ αυτά που διαβάζει, αυτά που συμπεραίνει και που τον οδηγούν σε χίλιες δυο διαφορετικές κατευθύνσεις, για πειράματα και αποτελέσματα που δεν ξέρει να ερμηνεύσει, για χίλια δυο πράγματα που του προκύπτουν και δεν ξέρει ποιο είναι δημιουργικό και ποιο καταστροφικό. Μα δεν υπάρχει κάποιος να ρωτήσει. Νοιώθει συνεχώς την ανάγκη κάποιου έμπειρου Συνταξιδιώτη, καθοδηγητή αλλά βουίζει στο κεφάλι του η προσταγή : «Δεν χρειάζονται οι Δάσκαλοι και οι Αδελφότητες. Πετάξτε τους στα σκουπίδια, εκεί που ανήκουν. Μόνοι σας ψάξτε για τον Δρόμο σας προς τη Γνώση».
«Άρα, μόνος μου πρέπει ν’ αποφασίσω», σκέφτηκε, και κατέληξε με μια αναλαμπή αισιοδοξίας πως όλα αυτά τα «δυσάρεστα» που περνάει και νοιώθει είναι μάλλον φυσιολογικά.
«ΟΚ», σκέφτηκε, «κατ’ αρχήν, για να ηρεμήσω και να κινηθώ ψύχραιμα χρειάζομαι ηρεμιστικά».
Τα ηρεμιστικά σε συνδυασμό με τις προσπάθειες Διαλογισμού άρχισαν να προκαλούνε διάφορες άλλες δυσάρεστες καταστάσεις.
Ο Διαλογισμός άλλωστε, μόνον κατ’ ευφημισμόν θα μπορούσε να ονομαστεί έτσι. Προσπαθούσε να εφαρμόσει ότι είχε «αρπάξει» δεξιά κι αριστερά, αγνοώντας τους πιθανούς κινδύνους. Ποιόν να ρωτήσει για «τεχνικές διευκρινήσεις»?
Μα…κανέναν….η Εντολή είναι σαφής…. «Δεν χρειάζονται οι Δάσκαλοι»…. Και συνεχίζει να κάνει την μία επικίνδυνη γκάφα μετά την άλλη….παγιδεύεται στον Αστρικό Διαλογισμό….έτσι πιστεύει τουλάχιστον….χωρίς να ξέρει καλά καλά τι είναι αυτό…..ή πώς να ξεφύγει …..
Η ψυχολογία του πλέον είχε γίνει πολύ εύθραυστη….όλο νεύρα και υπερένταση συνοδευόμενα από περιόδους κατατονίας και μελαγχολίας…..
«Αυτή είναι λοιπόν η Γνώση», σκέφτεται οργισμένος. «Αυτό είναι η Αναζήτηση του Δισκοπότηρου»?....Και επιτέλους χρειάζομαι βοήθεια…αλλά που να την ζητήσω…», σκέφτονταν και ο Νους του σιγά σιγά έπαιρνε επικίνδυνες διαδρομές υπό το κράτος του Φόβου, της Κώπωσης και της Οργής….
Σε μια στιγμή οργής αποφάσισε να πάρει «δραστικά μέτρα»….Άρχισε να διαβάζει γύρω από τα «χημικά»…ανακάλυψε λοιπόν πως κάποια «χάπια» - διάδοχοι του LSD – προσομοιάζουν στην δράση και συμπτωματολογία με τη Μεσκαλίνη….Μα υπάρχουν τόσα και τόσα που κυκλοφορούν στην αγορά….Ποιό θα εξυπηρετούσε το σκοπό του άραγε?
Και τελικά αποφασίζει να δοκιμάσει τα πάντα….Από χάπια μέχρι «Ντάτουρα» και από Χασίς μέχρι Πεγιότ φερμένο μέσω Internet…..
«Ετσι, θα διαλογίζομαι βαθιά και σωστά επιτέλους….Θα πέφτω σε έκσταση», σκεφτόταν ήδη διεγερμένος από την απόφασή του κι ένοιωθε την έξαψη να φουντώνει μέσα του….
Μέσα στην πρώτη εβδομάδα είχε ήδη δοκιμάσει να διαλογιστεί με χασίς και με ένα από τα χάπια που ανακάλυψε….
Σε έναν μήνα είχε προσθέσει άλλα πέντε χάπια και συνέχιζε και το χασίς…..
Τον επόμενο μήνα πειραματίστηκε με ντάτουρα και πεγιότ….κόντεψε να πεθάνει….το σόκ, οι εμετοί, οι παραισθήσεις ήταν λες και άναψαν μέσα του όλους τους διακόπτες του τρόμου….
Επιβίωσε αλλά δεν ήταν ποτέ ξανά ο ίδιος…
Συνέχισε σαν «Αυτόματο» πλέον τα «χημικά του πειράματα» , χωρίς να ξέρει πια αν το έκανε από «κεκτημένη ταχύτητα», από «εθισμό» ή από «συνειδητή επιλογή» - ήταν όλα τόσο μπερδεμένα πλέον μέσα του…..
…..Και κάθε φορά χανόταν σε άγνωστους κόσμους μα τίποτα δεν του χάριζε την Διαλογιστική ευδαιμονια που κάποιοι υπόσχονταν….
….Η ήδη κακή ψυχολογία του όλο και χειροτέρευε…Η συνείδησή του όλο και αλλοιωνόταν…Γινόταν όλο και πιο ελαστική….να δοκιμάσω και τούτο, να δοκιμάσω και τ’ άλλο….
Αναρωτιόταν πλέον μήπως χρειαζόταν κάτι βαρύτερο….Ήταν πλέον ένα ψυχικό ράκος….ο εγκέφαλός του είχε διαλυθεί από τα τοξικά….
….Μια μέρα τον βρήκανε να βολοδέρνει χωρίς προορισμό στους δρόμους…..Τον μαζέψανε….δεν μπορούσε να επικοινωνήσει με το περιβάλλον….Φαινόταν «σαλεμένος»….Σαν νάταν χαμένος κάπου σ’ έναν δικό του κόσμο….
….Τον έκλεισαν σε Ψυχιατρείο….όπου ακολούθησε βαριά αγωγή ψυχοφαρμάκων….
….Μα κανείς δεν ήξερε τι «πάθηση» έχει ή τι γίνεται στο μυαλό του….
….Άλλωστε, ήταν πολύ αργά…κανείς δεν μπορούσε να δει από πού ξεκίνησαν όλα…..ούτε πως έφτασε εδώ…
……ή «κάπου αλλού» που κανείς δεν «έβλεπε»…
_________________
