"Πότε Συγχωρούμε"?

[Κανένας]

Δηλαδή, ας πούμε ο τάδε θα σε καταδιώκει διαρκώς, έτσι, επειδή δεν του αρέσει η φάτσα σου (ή τα πιστεύω σου), θα σου καταστρέφει σαδιστικά τον ιστό της ζωής σου κομμάτι κομμάτι, κι εσύ παρ'όλα αυτά θα τον συγχωρείς διαρκώς.

Εξαρτάται.  Αν ο τάδε είναι αρκετά δυνατός ώστε να αποτελεί απειλή για εμένα, τότε θα ενεργοποιηθούνε οι μηχανισμοί αυτοσυντήρησης μου.  Θα αμυνθώ όπως μπορώ.  Η απειλή αυτή μπορεί να είναι φυσική ή ψυχολογική.  πχ μου έκλεψε χρήματα ή με προσέβαλε.

Αν όμως αισθάνομαι συγκριτικά πολύ πιο δυνατός, τότε η απειλή εξαφανίζεται.  Όχι μόνο τον συγχωρώ, αλλά τον συμπονάω και για τη μιζέρια του.
http://www.amorc.gr/forum/index.php/topic,79.msg814.html#msg814

θα σου καταστρέφει σαδιστικά τον ιστό της ζωής σου κομμάτι κομμάτι

Α, συγνώμη, τώρα το είδα.  Μιλάς για την πρώτη περίπτωση.  Όπου ο τάδε πράγματι έχει τη δύναμη να σε βλάψει (φυσικά ή ψυχολογικά).  Ε, τότε και φυσικά θα αμυνθείς, δεν έχει νόημα να τον συγχωρέσεις. 

Αυτό θα ισχύει μέχρι το ισοζύγιο δύναμης να κλίνει προς το μέρος σου.  Το οποίο γίνεται με δύο τρόπους.  Ή με την αποδυνάμωση του τάδε, ή με τη δική μας ενδυνάμωση.

[El Morya]

Τι σημαίνει συγχωρώ ; Ποια είναι η ουσία της λέξης ; (Δεν χρειάζεται να συνδέεις την συγχώρεση με το σφάλμα ή την "αμαρτία") Τι σημαίνει ;  Μπορείς να μου πεις ;

Συν + χώρος.

πάμε παρακάτω..

"Πότε Συγχωρούμε"?

Να πώ την αλήθεια ή να το ρίξω στην φιλοσοφία;Ας κάνω το πρώτο.

Όταν έχουμε πάρει την εκδίκηση μας.

[Trithemius]

Αγαπητέ El Morya, θα μου επιτρέψεις να μην συμφωνήσω με την ερμηνεία της λέξης συγχώρεση. Μπορεί μεν στην καθομιλουμένη να την προφέρουμε ως συνχώρεση αλλά η σωστή λέξη είναι συγχώρεση. Κατά συνέπεια η ερμηνεία που σχετίζεται με το συν+χώρος, νομίζω πως δεν αποδίδει σωστά τη σημασία της.

Επίσης θεωρώ πως η διαδικασία της συγχώρεσης είναι μία από τις καλύτερες πνευματικές ασκήσεις και ταυτόχρονα, ένας από τους καλύτερους τρόπους για να εξελιχθούμε. Δεν είναι λίγες οι φορές που πραγματικά, μια απόδοση συγγνώμης αποτελεί για τα δικά μας δεδομένα, πραγματική υπέρβαση. Πιάνουμε τον εαυτό μας να εκπλήσσεται με το πως καταλήξαμε να συγχωρέσουμε κάποιον που κρίναμε πως είναι καθ' όλα ανάξιος της συγγνώμης μας.

Εδώ κρύβονται δύο μεγάλες αλήθειες.

1. Η συγγνώμη είναι αμιγώς εγωϊστική πράξη. Την αποδίδουμε γιατί είναι από τα πιο δυνατά εργαλεία που μας κάνουν να αισθανόμαστε όμορφα, γεμάτοι, ευτυχισμένοι. Ακόμη κι αν συγχωρέσουμε κάποιον που μέχρι πριν λίγο επιθυμούσαμε να τιμωρηθεί, κάποιον που τον βλέπουμε σχεδόν με μίσος, είναι σίγουρο πως βαθιά μέσα μας, η συγγνώμη που θα δώσουμε θα μας στείλει, έστω και για λίγο, σε πελάγη ευτυχίας. Εκείνη τη στιγμή κάνουμε κάτι ασυνήθιστο, κάτι διαφορετικό από αυτά που ορίζει-απαιτεί η καθημερινότητά μας. Νοιώθουμε πως είμαστε μικροί θεοί, πως κάποιος άνθρωπος περιμένει από εμάς τη σωτηρία του. Αν μη τι άλλο, είναι από τις πιο αξιόπιστες ψυχοτρόπες τεχνικές που πάντα έχουν ευεργετικά αποτελέσματα και μάλιστα με σκοπό να προκαλέσουν εθισμό...

2. Η συγγνώμη, αν αποδίδεται χωρίς να μας τη ζητήσουν, έχει τα καλύτερα αποτελέσματα. Όταν κάποιος μας ζητάει συγγνώμη, στην ουσία έχει αποδεχτεί πως έσφαλε και ανάλογα με τη βαρύτητα-σπουδαιότητα της περίπτωσης, μία συγγνώμη μπορεί να αποτελεί απλώς μια τυπική διαδικασία. Ο άνθρωπος που ζητάει συγγνώμη, στην ουσία έχει ήδη αναγνωρίσει το λάθος του, απλά, με το να τη ζητά από αυτόν στον οποίο έκανε κακό, δείχνει πως θέλει να γνωστοποιήσει τη μεταμέλειά του στον "παθόντα".

Αντίθετα, αν πούμε στον άνθρωπο που μας έκανε κακό, πως τον συγχωρούμε χωρίς αυτός να μας το ζητήσει, πραγματικά, μία τέτοια ανακοίνωση θα έχει για εκείνον τρομακτικά αποτελέσματα. Μπορεί αρχικά να μας χλευάσει, ή να μην δώσει αξία στη συγγνώμη μας, όμως όταν περάσουν λίγες μέρες από τη συγγνώμη μας, αυτό που του είπαμε, πραγματικά θα τον βάλει σε σκέψεις. Κι εκεί πρέπει να σημειώσουμε πως δεν είναι απαραίτητο να μας πει κάποιος ευχαριστώ για τη συγγνώμη που του δώσαμε. Κι αυτό γιατί εμείς ήδη έχουμε αισθανθεί καλά με αυτό που κάναμε. Το να ζητάμε το ευχαριστώ, δείχνει πως ο εγωϊσμός μας έχει ξεπεράσει τα όρια του θεμιτού.

[Κανένας]

Όταν έχουμε πάρει την εκδίκηση μας.

Δηλαδή όταν έρθει ένα 3χρονο παιδάκι και μας χτυπήσει στο πόδι με όλη του τη δύναμη, πότε το συγχωρούμε?  Αφού πρώτα το ξυλοφορτώσουμε?

[Avaris]

Όταν έχουμε πάρει την εκδίκηση μας.

Δηλαδή όταν έρθει ένα 3χρονο παιδάκι και μας χτυπήσει στο πόδι με όλη του τη δύναμη, πότε το συγχωρούμε?  Αφού πρώτα το ξυλοφορτώσουμε?

Φίλε Κανένα,

ο El Morya, εαν κατάλαβα καλά δεν εξέφρασε θέση επι του πως ΘΑ έπρεπε να λειτουργούμε στο θέμα της Συγχώρεσης.

Ουσιαστικά, έκανε ένα "εύστοχο σχόλιο" επι του τι συμβαίνει στην πραγματικότητα.

Και αν κατάλαβα καλά το σκεπτικό του, θέλει να μας προσγειώσει λίγο στην "πραγματικότητα" για ν' αρχίσουμε απο πιο "πραγματική" βάση την διερεύνηση του θέματος.

Κι όντως έτσι είναι.

Η ανθρώπινη ψυχολογία πως λειτουργεί? Κι εννοείται φυσικά, η "Μέση Ψυχολογία".

Με το που μας κάνουν κάτι θέλουμε να πάρουμε το αίμα μας πίσω.

"Να εκδικηθούμε".

Το νοιώθουμε κάτι σαν "γνήσια και πρωτογενής απόδοση δικαιοσύνης".

"Μου έκανες, σου έκανα τα ίσα".

Συνεπώς, το πρώτο που έχουμε να νικήσουμε είναι αυτή η αίσθηση "αδικίας" που μας γίνεται (άρα να "δουλέψουμε" τα "φίλτρα ψυχοπνευματικών προσλήψεών" μας) και δεύτερον η αίσθηση περί "δικαίου" και "απόδοσης δικαιοσύνης".....

Εμένα, πάντως, η απάντηση του El Morya, αυτούς τους "βασικούς συνειρμούς" μου προκαλεί.

Περιμένω με ενδιαφέρον πάντως τις δικές του περαιτέρω διευκρινήσεις επι του θέματος.

[Κανένας]

Όταν έχουμε πάρει την εκδίκηση μας.

Δηλαδή όταν έρθει ένα 3χρονο παιδάκι και μας χτυπήσει στο πόδι με όλη του τη δύναμη, πότε το συγχωρούμε?  Αφού πρώτα το ξυλοφορτώσουμε?

ο El Morya, εαν κατάλαβα καλά δεν εξέφρασε θέση επι του πως ΘΑ έπρεπε να λειτουργούμε στο θέμα της Συγχώρεσης.

Ουσιαστικά, έκανε ένα "εύστοχο σχόλιο" επι του τι συμβαίνει στην πραγματικότητα.

Ακριβώς.  Κι εγώ θέτω ένα παράδειγμα από την καθημερινή ζωή.  Σε κανέναν δεν έτυχε να τον χτυπήσει ένα παιδάκι με μανία?  Πως αντιδρά ο ενήλικας στην πραγματικότητα και γιατί? 

Συμφωνεί η αντίδραση αυτή με τη θέση του El Morya? Αν Ναι, τότε έχουμε ένα παράδειγμα που επιβεβαιώνει τη θέση του.  Αν όχι, να ψάξουμε το γιατί.

[Avaris]

Οι λέξεις με την πάροδο των αιώνων χάνουν συνήθως την ετυμολογία τους.....

Παραλάσσεται η έννοιά τους, κυρίως όσον αφορά την "καθομιλουμένη".....

Έτσι, ούτε το "Συν-χωρώ" αποδίδει το νόημα που "στοχεύει" το παρόν θέμα, ούτε το "Συγγνώμη" άλλωστε (συν-γνώμη)....

Ίσως, το "έλεος" είναι πιο κοντά.....

Όπως είπα και πιο πάνω, το θέμα υποννοεί την "άφεση αμαρτιών" τροποντινά αλλά "εξατομικευμένο".....

Δηλαδή,


"μου έκανες κάτι που θεωρώ ότι είναι κακό, κι εγώ θεωρώ πως πρέπει να πάρω το αίμα μου πίσω".....


πές το εκδίκηση, πές το άμεση παραδειγματική αυτοδικία ώστε να μην αποπειραθεί κανείς ξανά το ίδιο εναντίον μου, πές το όπως θέλεις, το συναίσθημα της "άμεσης ανταπόδοσης" υπάρχει , ζει και βασιλεύει.

Σαφώς φίλε Κανένα, δεν είναι το ίδιο να σου κάνει κάτι ένα παιδί.....

Σου θυμίζω όμως πως υπάρχουν και πολύ ενοχλητικά παιδιά που κανείς δεν τα θέλει δίπλα του...

Δώσε όσες ψυχιατρικές εξηγήσεις θέλεις, αλλά έτσι λειτουργεί το θέμα....

Δεν θέλεις να εκδικηθείς το παιδάκι, αλλά όταν σου σπάει το σπίτι δεν θα ξανακαλέσεις τους γονείς του στο σπίτι σου.....(να γιατί τα παντρεμένα ζευγάρια με ζωηρά παιδιά, συνήθως (αυτο ή ετερο) απομονώνονται  ).....

Τώρα, όταν ο άλλος - ο ενήλικας - σου κάνει κάτι "ενοχλητικό", θέλει πολύ υψηλό προσωπικό ψυχικό μεγαλείο για να δώσεις τόπο στην οργή και να τον συγχωρέσεις....

Επίσης, ξέρεις πως εαν δώσεις τόπο στην οργή, περνάς στους γύρω το μήνυμα, "εδώ είμαι, ενοχλείστε με όσο θέλετε, περιγελάστε με και εκμεταλλευθείτε με όσο θέλετε, δεν πρόκειται να αντιδράσω γιατί είμαι ανώτερος..."

Έτσι, την επόμενη φορά θα σου κάνουν ακόμη περισσότερα....και θα σου τα κάνουν ακόμη πιο πολλοί.....

Δυστυχώς, η Συλλογική Ψυχή λειτουργεί με πολύ κατώτερους κανόνες....αυτούς των "πρωτόγονων ενστίκτων"....

Έτσι, φοβάμαι πως το "Συγχωρούμε τους πάντες και τα πάντα διαρκώς και χωρίς δεύτερη σκέψη" έχει ισχύ κι εφαρμογή μόνον σε μια πιο "εξελιγμένη" Ψυχοπνευματικά μελλοντική κοινωνία......

Εκτός φυσικά, εαν ο άλλος "αντιληφθεί το σφάλμα του", "μεταννοήσει" και ζητήσει ο ίδιος την συγχώρεσή σου.....

Τότε, κατ' εμέ, είσαι "Ψυχικά και Ηθικά" υποχρεωμένος να του την προσφέρεις με όλη σου την καρδιά....

[Κανένας]

Σαφώς φίλε Κανένα, δεν είναι το ίδιο να σου κάνει κάτι ένα παιδί.....

Α μπράβο!  ΓΙΑΤΙ όμως "δεν είναι το ίδιο να σου κάνει κάτι ένα παιδί"? 

Σου θυμίζω όμως πως υπάρχουν και πολύ ενοχλητικά παιδιά που κανείς δεν τα θέλει δίπλα του...
......
Δεν θέλεις να εκδικηθείς το παιδάκι, αλλά όταν σου σπάει το σπίτι δεν θα ξανακαλέσεις τους γονείς του στο σπίτι σου.....(να γιατί τα παντρεμένα ζευγάρια με ζωηρά παιδιά, συνήθως (αυτο ή ετερο) απομονώνονται  ).....

Όχι, όχι.  Μη μπλεκόμαστε.  Μιλάω για ένα πολύ συγκεκριμένο παράδειγμα, για να μπορέσουμε να βγάλουμε άκρη.

Όταν έχουμε πάρει την εκδίκηση μας.

Δηλαδή όταν έρθει ένα 3χρονο παιδάκι και μας χτυπήσει στο πόδι με όλη του τη δύναμη, πότε το συγχωρούμε?  Αφού πρώτα το ξυλοφορτώσουμε?

Αν η θέση του El Morya είναι σωστή, θέλω ανάλυση και εξήγηση πάνω στην περίπτωση που αναφέρω.  Αν η περίπτωση που αναφέρω είναι εξαίρεση, τότε θέλω τροποποίηση της θέσης, η οποία να συμπεριλαμβάνει τις όποιες εξαιρέσεις.  Έτσι θα κατανοήσουμε καλύτερα την απάντηση στο θέμα που διαπραγματευόμαστε.

Τώρα, όταν ο άλλος - ο ενήλικας - σου κάνει κάτι "ενοχλητικό", θέλει πολύ υψηλό προσωπικό ψυχικό μεγαλείο για να δώσεις τόπο στην οργή και να τον συγχωρέσεις....

Συμφωνώ απόλυτα.

Επίσης, ξέρεις πως εαν δώσεις τόπο στην οργή, περνάς στους γύρω το μήνυμα, "εδώ είμαι, ενοχλείστε με όσο θέλετε, περιγελάστε με και εκμεταλλευθείτε με όσο θέλετε, δεν πρόκειται να αντιδράσω γιατί είμαι ανώτερος..."

Χμ, όχι πάντα.  Μπορεί κάποιοι να το εκλάβουνε όπως το λές.  Άλλοι μπορεί να προβληματιστούνε και να λειτουργήσει θετικά πάνω τους.  Στο μυθηστόρημα "Οι Άθλιοι", ο Γιάννης Αγιάνης από κλέφτης έγινε ευεργέτης, όταν ο ίδιος ευεργετήθηκε από τον παπά που πήγε να κλέψει.  (Ναι, είναι μυθιστόρημα.  Είναι ακραίο το παράδειγμα.  Έχω παραδείγματα από τη ζωή μου, που όμως δεν είναι τόσο ακραία.)

Έχει τεράστια διαφορά η μή αντίδραση και αναγκαστική συγχώρεση-συμβιβασμός από κάποιον που συγκαταβατικά υπομένει τη μοίρα του.  Αυτός θα έλκει πάνω του τα δεινά όλου του κόσμου μέχρι να βάλει μυαλό.  Και έχει τεράστια διαφορά αυτός που από θέση ισχύος, ενώ θα μπορούσε να λιώσει τους εχθρούς του, τους συγχωρεί.  Ε, πρέπει να είναι πού μπούφος ό άλλος για να μη καταλάβει τη διαφορά, να μη παραδειγματιστεί.

Δυστυχώς, η Συλλογική Ψυχή λειτουργεί με πολύ κατώτερους κανόνες....αυτούς των "πρωτόγονων ενστίκτων"....

Τι είναι "Συλλογική Ψυχή"?  Μπορείς να το εξηγήσεις αυτό?

Έτσι, φοβάμαι πως το "Συγχωρούμε τους πάντες και τα πάντα διαρκώς και χωρίς δεύτερη σκέψη" έχει ισχύ κι εφαρμογή μόνον σε μια πιο "εξελιγμένη" Ψυχοπνευματικά μελλοντική κοινωνία......

Κι εγώ διαφωνώ με αυτή τη στάση.  Από την άλλά είναι πλάνη να περιμένουμε να ζήσουμε σε ένα ιδανικό και ανώτερο κόσμο, ώστε να συγχωρήσουμε.  Σε ένα τέτοιο κόσμο, δε θα κάνει κανένας σφάλματα και δε θα χρειαστεί ποτέ να συγχωρήσουμε.  Η συγχώρεση είναι για εδώ, για το βέβηλο κόσμο που ζούμε.  Όταν θα έχουμε γίνει Βούδες, θα ασχολούμαστε με άλλα πράγματα.

Συγχωρώ εκεί που μπορώ.  Πασχίζω όμως να γίνομαι όλο και πιο δυνατός, για να μπορώ και να συγχωρώ.

[Avaris]

Υπάρχουν περιπτώσεις αδικίας που μπορεί κάποιος πραγματικά να διεκδικήσει την δικαίωσή του με νόμιμα μέσα και να δικαιωθεί.

Αυτές όμως είναι οι λιγότερες διότι είναι τρομερή η επένδυση πόρων (οικονομικοί, χρόνος, συναισθηματική φόρτιση, υγεία ενίοτε) και είναι πολύ λίγοι αυτοί που μπορούν να "αντεπεξέλθουν".

Στις περισσότερες των παραπάνω περιπτώσεων απλώς το "καταπίνει" κάποιος προκειμένου να μην "επιβαρυνθεί" περισσότερο αποσπώντας αυτούς τους "πόρους" απο άλλα πιο δημιουργικά πεδία.

Δεν συγχωρεί.

Απλώς το "καταπίνει" με δυσφορία διότι γνωρίζει πως γνωρίζουν και οι "απέναντι" αυτήν την "δυσαρμονική κατάσταση" (όσον αφορά στην  τραγική ανεπάρκεια του Μηχανισμού Δικαίωσης) και γι' αυτό τον λόγο θα το επαναλάβουν το "ατόπημά" τους εναντίον του.

Μέσα σε αυτή την μεγάλη ομάδα "αδίκων καταστάσεων" που δεν πρόκειται ποτέ να δικαιωθούν απο Πολιτειακούς μηχανισμούς ανήκουν και οι περιπτώσεις όπου ενώ υπάρχει η αδικία, τίποτα δεν αποδεικνύεται.

Τι και πως να συγχωρήσεις λοιπόν όταν όχι μόνον τίποτα δεν πρόκειται να σε δικαιώσει αλλά ξέρεις πως σύντομα θα επαναληφθεί η αδικία ?

Κι αυτό δεν είναι καθόλου θεωρητικό σχήμα. Όπου και να γυρίσεις το κεφάλι σου θα δεις το απαίσιο κεφάλι της Οδύνης λόγω της αδικίας.

Καρμική δικαιοσύνη?

Να συμφωνήσω.....

Τράβα πες το όμως σε όλη αυτή την συντριπτική πλειοψηφία γύρω σου που υποφέρει.

Πες του "τάθελες και τάπαθες, μην κλαις και συγχώρεσε τους πάντες γύρω σου.....μάλιστα θάπρεπε να τους λατρεύεις διότι όλοι είναι δάσκαλοί σου για την εσωτερική σου ανάπτυξη".....

Εξ' όσον γνωρίζω πάντως εγώ, μόνον ο Σωκράτης κατάφερε να ευγνωμονεί την μέγαιρα την γυναίκα του την Ξανθίππη για το ότι ήταν μέγαιρα.

Φίλε μου, όταν ο άλλος βιώνει την οδύνη της αδικίας κάθε οδυνηρό δευτερόλεπτο της ζωής του, το μόνο που θέλει είναι ακαριαία απόδοση δικαιοσύνης και να μην ξαναβιώσει την αδικία.

Η ακαριαία απόδοση διαιοσύνης ιστορικά είχε μια και μόνον μορφή. Την "αυτοδικία", το οποίο μετονομάστηκε σε "εκδίκηση" κατόπιν.

Πες σε αυτόν τον άνθρωπο πως έχει άδικο να μην θέλει να ξαναβιώσει την αδικία και πως έχει άδικο που δεν μπορεί να συγχωρήσει αυτούς που τον έβλαψαν και σε λίγο χαιρέκακα θα τον ξαναβλάψουν.

[El Morya]

Avaris με εννόησες

>>>παμε παρακάτω?>>>

>Ποιά είναι η πιο ύπουλη εκδίκηση;

Nα συγχωρείς.

Τα φιλιά μου.

[Avaris]

Avaris με εννόησες

>>>παμε παρακάτω?>>>

>Ποιά είναι η πιο ύπουλη εκδίκηση;

Nα συγχωρείς.

Τα φιλιά μου.

Αυτό ομολογώ πως δεν το "εννοώ" φίλε μου.

Την "αδιαφορία" για τον πόνο μπορώ να την κατανοήσω.

Θεωρείς πως αυτή η στάση (αδιαφορία) είναι πλήγμα στον εγωϊσμό του Θύτη?

Επειδή δεν ασχολείται το θύμα του με τον θύτη του?

Γι' αυτό αποκαλείς την Συγχώρεση ως την "πιο ύπουλη εκδίκηση"?

[El Morya]

Θεωρείς πως αυτή η στάση (αδιαφορία) είναι πλήγμα στον εγωϊσμό του Θύτη?

Είπα κάτι για αδιαφορία;
Eίπα μήπως να σκεφτόμασταν οτι και η συγχώρεση είναι μια μορφή εκδίκησης.

Αυτό είναι όλο.

[Κανένας]

Καλά και γνωστά όλα αυτά. 

Εγώ όμως έκανα μία πάρα πολύ συγκεκριμένη ερώτηση πάνω σε θέση που εκφράστηκε εδώ.  Απάντηση σε αυτό δεν πήρα.

[Avaris]

Θεωρείς πως αυτή η στάση (αδιαφορία) είναι πλήγμα στον εγωϊσμό του Θύτη?

Είπα κάτι για αδιαφορία;
Eίπα μήπως να σκεφτόμασταν οτι και η συγχώρεση είναι μια μορφή εκδίκησης.

Αυτό είναι όλο.

Όχι, δεν είπες για αδιαφορία.

Προσπαθώ όμως να μπω στην σκέψη σου γι' αυτό και αναγκαστικά δημιουργώ και πιθανά διανοητικά σχήματα που θα δικαιολογούσαν αυτό που λες.

Αφού όμως απορρίπτεις την "αδιαφορία", δεν βλέπω με ποιόν άλλον τρόπο μπορεί να θεωρηθεί η Συγχώρεση ως μια μορφή εκδίκησης.

Προφανώς, κάτι μου διαφεύγει....

Αλλά για την ώρα τουλάχιστον, δεν μπορώ να το εντοπίσω.

Αν θέλεις, το αναλύεις λίγο σε παρακαλώ?

[El Morya]

Εγώ όμως έκανα μία πάρα πολύ συγκεκριμένη ερώτηση πάνω σε θέση που εκφράστηκε εδώ.  Απάντηση σε αυτό δεν πήρα.

Κανένας ευχομαι να την πάρεις κάποια στιγμή. Εγώ δεν μπορώ να σου την δώσω, γιατί δεν γνωρίζω. Αλλά εσύ ήδη γνωρίζεις. Έτσι δεν είναι;Η διανοητική παγίδα σου είναι πρόχειρη, στήσε καλύτερη και σε ακολουθώ, γιατί η συγκεκριμένη είναι καλή μεν, γνωστή δε. Προχώρα λοιπόν την σκέψη σου και εδω είμαι σε παρακολουθώ.