"Πότε Συγχωρούμε"?

[Avaris]

"Συγχώρεσέ τους Κύριε, ου γαρ οίδασι τι ποιούσι".

Πασίγνωστη η ρήση αυτή του Χριστού. Και υπάρχει ως Φιλοσοφική Θέση παντού...ή σχεδόν παντού καθότι υπάρχουν και "εκδικητικές θρησκείες"....

Μέχρι πριν λίγο καιρό, πίστευα περισσότερο στο άλλο ρητό που λέει :

"Ζήτα συγχώρεση απο τον Θεό και θα την λάβεις".

 Υπονοεί, βεβαίως,

"νοιώσε το παράπτωμά σου, μετανόησε και ζήτα συγχώρεση. Και τότε να είσαι σίγουρος πως θα την λάβεις".

Οπότε, δεν συγχωρούσα με τίποτα κάποιον και μάλιστα σκεπτόμουν και την εκδίκηση. Ήμουν όμως έτοιμος, όσο κι αν τον είχα μισήσει, να συγχωρήσω τον άλλον, όσο μεγάλο κακό κι αν μου είχε κάνει, αρκεί να μου το ζητούσε.

Προσέξτε την διαφορά μεταξύ των δύο ρήσεων: Στην πρώτη περίπτωση το "θύμα" συγχωρεί χωρίς να του ζητηθεί κάτι τέτοιο. Μάλιστα "μεσολαβεί γι' αυτούς στο Θεό ζητώντας με συντριβή Ψυχής να συγχωρεθούν οι Θύτες του".

Το θέμα όμως είναι πως σε αυτή την περίπτωση, οι "Θύτες"  δεν μεταννόησαν. Μετά την (όποια) "επαίσχυντη πράξη" τους, συνέχισαν να διαπράττουν είτε την ίδια είτε εξίσου επαίσχυντες πράξεις. Δεν αποδέχτηκαν την "κακή φύση" της πράξης τους, συνεπώς "δεν διορθώθηκαν". Κατ' αυτούς και τον δικό τους κώδικα τιμής, Ηθικής και υποχρεώσεων, είχαν ενεργήσει σύμφωνα με τον Νόμο. Συνεπώς Ηθικά και Θεμιτά. Άρα, δεν υπήρχε κάτι να τους συγχωρεθεί.

Το ερώτημα φυσικά που προκύπτει είναι το εξής:

Πότε συγχωρούμε (για να είμαστε "Συμβατοί" με τις "Εσωτερικές απαιτήσεις της Ατραπού")?

Συγχωρούμε μόνον εαν και εφόσον μεταννοήσει ο άλλος για το "κακό" που μας έκανε και μας ζητήσει συγχώρεση?

Ή μήπως,

Οφείλουμε να συγχωρούμε τον άλλον ούτως ή άλλως, διότι το κάνουμε για την δική μας Ψυχή και μόνον? Που σημαίνει, να μην συσσωρεύουμε "βάρος", τουτέστιν "αρνητικά συναισθήματα αδικίας και αντεκδίκησης"?

Εαν όμως ενεργούμε έτσι διαρκώς (οι άλλοι να μας κάνουν κακό κι εμείς αμέσως να τους συγχωρούμε χωρίς αυτοί να έχουν αποδεχτεί την "κακή φύση" της πράξης τους), μήπως απλώς συντηρούμε την "κακή φύση" του άλλου και τελικά κάνουμε κακό αντί για καλό?

Στην τελική, είναι σαν να του λέμε, "κάνε μου όσο κακό θέλεις, εκμεταλεύσου με, εγώ θα σε συγχωρώ διαρκώς". Συνεπώς, ο "κακός" αφήνεται ελεύθερος (πριμοδοτείται μάλιστα) για να γίνει ακόμη πιο ασύδοτος.

Μπερδεμένα τα πράγματα, ε?

Για να το δούμε λίγο, τι λέτε?

[NAPOLEON]

καλησπέρα, ευτυχώς στην ελληνική, έχουμε τη λέξη "συγχώρεση" που αναφέρεται στην ψυχή, και συγκεκριμένα στο χώρο που πρέπει να δώσει η ψυχή μας στους άλλους. Άρα, "συγχωρούμε" στην ουσία, σημαίνει, να διευρύνουμε την ψυχή μας, να αποδεχτούμε το πλησίον μας, και βέβαια το δύσκολο είναι, να αποδεχτούμε τη φύση και τις πράξεις κάποιου, όταν αυτές, δεν είναι συμβατές με τη δική μας θεώρηση των πραγμάτων. Οπότε, όταν "συγχωρούμε" απλά καταφέρνουμε να "νιώσουμε" περισσότερο την ανθρώπινη φύση,όπως αυτή είναι στην ολότητά τη(είτε συμφωνούμε, είτε όχι) και όχι μόνο στην εξωραϊσμένη της μορφή . Είναι πράξη εσωτερική, που δεν απευθύνεται στους άλλους. Αποσκοπεί στην ολοκλήρωση του εαυτού μας.
από την άλλη, έχουμε και τη λέξη "συγγνώμη", όπου αναφέρεται καθαρά στο νοητικό μας επίπεδο, και απλά, μας ζητάει να ακούσουμε και μια άλλη γνώμη.
Εδώ δε βρίσκουμε ρήμα προερχόμενο από τη λέξη αυτή, (όπως συγχώρεση-συγχωρώ) για τον απλό λόγο πως αρκεί να δεχτούμε ότι υπάρχει και μια άλλη γνώμη. Η κρίση μας θα την αποδεχτεί ή όχι.

[Rose]

Αγαπητέ Fr. Avaris,

ευχαριστούμε που κάθε φορά μας οδηγείς να λύσουμε ακόμα έναν μήτο της Αριάδνης...

Σιγά σιγά ίσως να τα προσεγγίσουμε και όλα, να τα κατανοήσουμε, να τα λύσουμε...
και να αποκτήσουμε το έπαθλο της Φώτισης, που δεν είναι τίποτα άλλο από το ξεκαθάρισμα των πληροφοριών,
έτσι ώστε να χτίσουμε υγιή πεποιθήσεις που οδηγούν σε γαλήνιους ψυχισμούς...

Μέσω της Γαλήνης και της Σοφίας, απόκτημα της Νοητικής Ανάλυσης, και Βιωματικής Έμπνευσης, ο κόσμος μας μπορεί να μεταστοιχειωθεί σε μία υγιή κοινωνία, και η ζωή μας σε έναν επίγειο παράδεισο...

Επιστρέφοντας στο θέμα μας, η συγχώρεση για μένα, είναι επιτακτική ανάγκη αν θέλουμε να βιώνουμε ψυχική γαλήνη... Όσο τρέφουμε αρνητικά συναισθήματα για τους άλλους, τόσο και υποφέρουμε...

Η συγχώρεση είναι να "συζώ στον ίδιο χώρο γαλήνια με τον πλησίον μου", "να μοιράζομαι τον ίδιο χώρο αρμονικά και όχι ανταγωνιστικά".

Η συγχώρεση επιτυγχάνεται μέσω της κατανόησης των ανθρώπινων ιδιοτήτων και κυρίως του εαυτού μας... Γνωρίζοντας ότι το καλό και το κακό συνυπάρχουν μέσα μας, το Φως και η Σκιά μας, ο Χριστός και ο Αντίχριστος, ο Θεός και το θηρίο... μαθαίνουμε να συγχωρούμε τον πλησίον μας, διότι ουδείς αναμάρτητος, και ουδείς θνητός τέλειος...

Αν και χρειάζεται πάντα και άμεσα να συγχωρούμε, δεν σημαίνει ότι θα πρέπει να είμαστε παθητικοί απέναντι σε ένα εγκληματικό γεγονός, και να γινόμαστε συνυπεύθυνοι μέσω της σιγής και της ανοχής μας...

Το σπαθί ή το έλεος είναι εργαλεία, που μόνο η εμπειρία μας θα μας δείξει ποιο χρειάζεται να εφαρμόσουμε κάθε φορά, και μοναδικός κριτής είναι το θετικό αποτέλεσμα, το αποτέλεσμα που είναι ωφέλιμο για το σύνολο.

Με τις καλύτερες ευχές για Βαθειά Γαλήνη

[livelove]

Αν και χρειάζεται πάντα και άμεσα να συγχωρούμε, δεν σημαίνει ότι θα πρέπει να είμαστε παθητικοί απέναντι σε ένα εγκληματικό γεγονός, και να γινόμαστε συνυπεύθυνοι μέσω της σιγής και της ανοχής μας...

Πράγματι δεν πρέπει να είμαστε παθητικοί. Δεν πρέπει να είμαστε παθητικοί ποτε και μπροστά σε κανένα γεγονός/συμβάν, πόσο μάλλον απέναντι σε ένα εγκληματικο γεγονός. Μολονότι φαίνεται αναγκαίος ο ορισμός του τί τελικά είναι το "εγκληματικό", θα περιοριστώ απλά στο εξής:

η συγχώρεση έχει την αρχή της στο να αναγνωρίσει κανείς, να παραδεχτει και να κατονομάσει την αδικία - όποια μορφή μπορεί αυτη να φέρει-και συχνά να καταστήσει σαφές στον εαυτό του και στον αδικούντα οτι γνωρίζει οτι έχει αδικηθεί, πράγμα το οποίο του επιτρέπει και να συγχωρέσει.. Διαφορετικά δεν μπορει κανείς να συν+χωρέσει.
 

[livelove]

* Οι ηλίθιοι ούτε συγχωρούν, ούτε ξεχνούν. Οι αφελείς συγχωρούν αλλά ξεχνούν. Οι σοφοί συγχωρούν αλλά δεν ξεχνούν.

Απλά πήρα ένα απόφθεγμα απο εκείνα που έχει παραθέσει ο Anon.... που έχει άμεση σχέση με το θέμα..Ίσως αξίζει την προσοχή μας..!!!

[Avaris]

author=Rose_777 link=topic=79.msg482#msg482 date=1177011908]


Αγαπητέ Fr. Avaris,

ευχαριστούμε που κάθε φορά μας οδηγείς να λύσουμε ακόμα έναν μήτο της Αριάδνης...

Σιγά σιγά ίσως να τα προσεγγίσουμε και όλα, να τα κατανοήσουμε, να τα λύσουμε...
και να αποκτήσουμε το έπαθλο της Φώτισης, που δεν είναι τίποτα άλλο από το ξεκαθάρισμα των πληροφοριών,
έτσι ώστε να χτίσουμε υγιή πεποιθήσεις που οδηγούν σε γαλήνιους ψυχισμούς...

Μέσω της Γαλήνης και της Σοφίας, απόκτημα της Νοητικής Ανάλυσης, και Βιωματικής Έμπνευσης, ο κόσμος μας μπορεί να μεταστοιχειωθεί σε μία υγιή κοινωνία, και η ζωή μας σε έναν επίγειο παράδεισο...

Πολύ σωστά αγαπητή Rose___777.

Ξεκαθάρισμα πληροφοριών > Υγιείς πεποιθήσεις > Γαλήνιος Ψυχισμός > Σοφία (Φώτιση)....

Γι' αυτό και δεν πρέπει να θεωρούμε τίποτε ως δεδομένο....Νομίζουμε πως "γνωρίζουμε" μέχρι την ώρα που θα χρειαστεί να καταγράψουμε με το νου και το χέρι αυτά που έχουμε μέσα μας....και τότε, ενίοτε βρισκόμαστε προ "εκπλήξεως"....

Επιστρέφοντας στο θέμα μας, η συγχώρεση για μένα, είναι επιτακτική ανάγκη αν θέλουμε να βιώνουμε ψυχική γαλήνη... Όσο τρέφουμε αρνητικά συναισθήματα για τους άλλους, τόσο και υποφέρουμε...

Όντως...."εσωτερική ανάγκη" είναι τελικά η Συγχώρεση....για να "αισθανθούμε" εμείς καλύτερα...για να μην αφήσουμε χώρο μέσα μας για αρνητικά φορτία που θα μας κάνουν να υποφέρουμε....

Η συγχώρεση είναι να "συζώ στον ίδιο χώρο γαλήνια με τον πλησίον μου", "να μοιράζομαι τον ίδιο χώρο αρμονικά και όχι ανταγωνιστικά".

Κι εδώ αρχίζουν τα προβλήματα....τι γίνεται, ας πούμε εαν ο άλλος "τρώγεται" διαρκώς για "ένταση"? Για "κόντρα", για "αντιπαράθεση" μαζί μας? Όταν έχει φιλοσοφία παράσιτου και μονίμως προσπαθεί να μας εκμεταλλεύεται?

Η συγχώρεση επιτυγχάνεται μέσω της κατανόησης των ανθρώπινων ιδιοτήτων και κυρίως του εαυτού μας... Γνωρίζοντας ότι το καλό και το κακό συνυπάρχουν μέσα μας, το Φως και η Σκιά μας, ο Χριστός και ο Αντίχριστος, ο Θεός και το θηρίο... μαθαίνουμε να συγχωρούμε τον πλησίον μας, διότι ουδείς αναμάρτητος, και ουδείς θνητός τέλειος...

Ναι όντως, "ουδείς αναμάρτητος", αλλά πόσες φορές μπορείς να συγχωρήσεις τον ίδιο άνθρωπο?

Αν και χρειάζεται πάντα και άμεσα να συγχωρούμε, δεν σημαίνει ότι θα πρέπει να είμαστε παθητικοί απέναντι σε ένα εγκληματικό γεγονός, και να γινόμαστε συνυπεύθυνοι μέσω της σιγής και της ανοχής μας...

Σαφώς και στο έγκλημα θα πρέπει να "αντιπαρατεθούμε"....αλλά δεν είναι όμως όλες οι "κακές πράξεις" εγκλήματα....δεν παύουν όμως να είναι ενοχλήσεις....

Αυτές τις ενοχλήσεις, τις μικρές ή μεγάλες που όμως έχουν καθημερινό, χρόνιο κι επίμονο χαρακτήρα, τις αφήνουμε να περάσουν έτσι?

Καθημερινά γύρω μας υπάρχουν άτομα που με την συμπεριφορά τους μας εκμεταλλεύονται, μας πιέζουν, μας χλευάζουν, μας προσβάλλουν, μας εμπαίζουν...

Εαν δεν αντιδράσουμε δυναμικά - πχ στην ουρά μιας δημόσιας υπηρεσίας που οι υπάλληλοι τεμπελιάζουν ή εξυπηρετούν κυρίως "ημέτερους" και "φίλους" - η "δουλειά" μας δυστυχώς δεν γίνεται....

Αυτοί οι άνθρωποι, οι καθημερινοί κηφήνες, τα κοινωνικά παράσιτα, αντιδρούν θετικά μόνον σε απειλές και σε δυναμικές αντιδράσεις. Δεν καταλαβαίνουν ούτε απο ευγένεια ούτε απο συγχώρεση...

Δεν καταλαβαίνουν ούτε απο "αναφορές" στη Διοίκηση καθότι ο ένας καλύπτει τον άλλον....

Και αυτή δυστυχώς είναι η κατάσταση στην πολιτισμένη κοινωνία μας....αφόρητες απόπειρες "στυγνής εκμετάλλευσης" και "ψυχικών πιέσεων" απο παντού....

πως μπορεί άραγε να αντιμετωπιστεί αυτή η κατάσταση μέσω της "κατανόησης" και της "συγχώρεσης"?

Το σπαθί ή το έλεος είναι εργαλεία, που μόνο η εμπειρία μας θα μας δείξει ποιο χρειάζεται να εφαρμόσουμε κάθε φορά, και μοναδικός κριτής είναι το θετικό αποτέλεσμα, το αποτέλεσμα που είναι ωφέλιμο για το σύνολο.

Πολλές απο τις παραπάνω "δυσάρεστες περιπτώσεις" έχουν ως μόνον τρόπο "πολιτισμένης αντιμετώπισής" τους την προσφυγή στα Δικαστήρια και γενικά στις Αρχές. Αυτό άλλωστε είναι το "νόμιμο σπαθί" που μας επιτρέπεται να χρησιμοποιήσουμε.

Η στατιστική όμως δείχνει πως δεν βγαίνει "άκρη" απο εκεί....αντιθέτως προκύπτει ακόμη μεγαλύτερη ταλαιπωρία για τον προσφυγούντα νόμιμο πολιτισμένο πολίτη....

Με αυτό το σκεπτικό, σπάνια κάποιος το τραβάει και προτιμάει να το "καταπίνει"....όχι και να "συγχωρήσει" όμως.....και έτσι, η "ψυχοκοινωνική παθογένεια" συνεχίζεται .....

Τι κάνεις άραγε απέναντι σε όλη αυτή την συντριπτική πλειοψηφία ατόμων γύρω μας που καθημερινά ασκούν τον "Ψυχικό Βιασμό" των πολιτών ως σπορ?

Απλώς τους συγχωρούμε διαρκώς?

[Rose]

Τι κάνεις άραγε απέναντι σε όλη αυτή την συντριπτική πλειοψηφία ατόμων γύρω μας που καθημερινά ασκούν τον "Ψυχικό Βιασμό" των πολιτών ως σπορ?

Η επιτυχής αντιμετώπιση δύσκολων καταστάσεων... εξαρτάται από την εσωτερική μας γαλήνη...

[livelove]

Τι κάνεις άραγε απέναντι σε όλη αυτή την συντριπτική πλειοψηφία ατόμων γύρω μας που καθημερινά ασκούν τον "Ψυχικό Βιασμό" των πολιτών ως σπορ?

Η επιτυχής αντιμετώπιση δύσκολων καταστάσεων... εξαρτάται από την εσωτερική μας γαλήνη...

Συμφωνώ με όλα αυτά... και καμιά φορά αναρωτιέμαι μήπως η εσωτερική γαλήνη ενός ατόμου αποτελεί τρόπον τινα πρόκληση, το κόκκινο πανί για εκείνους που ασυνείδητα ή συνειδητά αρέσκονται να ασκούν ψυχολογική βία.
Και κάτι άλλο... Είναι δυνατόν η εσωτερική γαλήνη του ενός, με τον τρόπο που αυτή σίγουρα διαχέεται και -απ΄ό,τι τουλάχιστον νομίζω- γίνεται αντιληπτή απο τους άλλους να αποτελεί με κάποιον τροπο ψυχική βία (όχι όμως "της ίδιας υφής και ποιότητας", ας το πώ αναστάτωση, κάτι τέλος πάντων γι' αυτούς που δεν γνωρίζουν την εσωτερική γαλήνη;

[Trithemius]

Είναι δυνατόν η εσωτερική γαλήνη του ενός, με τον τρόπο που αυτή σίγουρα διαχέεται και -απ΄ό,τι τουλάχιστον νομίζω- γίνεται αντιληπτή απο τους άλλους να αποτελεί με κάποιον τροπο ψυχική βία (όχι όμως "της ίδιας υφής και ποιότητας", ας το πώ αναστάτωση, κάτι τέλος πάντων γι' αυτούς που δεν γνωρίζουν την εσωτερική γαλήνη;

Χμμ δε νομίζω. Απλώς αυτοί οι άνθρωποι βρίσκονται σε χαμηλότερο ψυχοπνευματικό επίπεδο (Ροδοσταυρικά) και κατά συνέπεια δεν μπορούν να αντιληφθούν μία τέτοια κατάσταση όπως είναι η εσωτερική γαλήνη. Κατά βάθος βέβαια (υποσυνείδητα-αρχετυπικά) γνωρίζουν πως η στάση ζωής που βλέπουν από αυτόν τον νηφάλιο άνθρωπο αποτελεί την καλύτερη δυνατή, όμως εκνευρίζονται που δεν μπορούν να την επιτύχουν και κατά συνέπεια στρέφονται εναντίον αυτού του ανθρώπου. Αισθάνονται "λίγοι" μπροστά του και το άμεσο αποτέλεσμα είναι το να προσπαθούν να μειώσουν και να ισοπεδώσουν αυτή τη στάση ζωής. Κοινώς, όσα δεν φτάνει η αλεπού, τα κάνει κρεμαστάρια

Να σας πω τώρα κι εγώ πότε συγχωρώ.

Κατ' αρχήν πιστεύω πως ο πρωταρχικός παράγοντας που καθορίζει το αν θα συγχωρέσουμε κάποιον είναι το πόσο σημαντικός είναι αυτός ο άνθρωπος για εμάς. Αν ο άνθρωπος αυτός δεν μας ενδιαφέρει καθόλου ή αν δεν τον έχουμε σε εκτίμηση, είναι πολύ πιθανό να μην ασχοληθούμε καν με τη διαδικασία του να τον συγχωρέσουμε.

Επίσης, η συγχώρεση έχει άμεση σχέση με το πόσο καθοριστική είναι η πράξη του αυτή για εμάς. Αν η πράξη είνα επουσιώδης, η συγχώρεση θα δοθεί, ίσως πιο πολύ εγωϊστικά, με την έννοια πως ενώ η πράξη δεν είναι και τόσο σημαντική, πάραυτα εμείς τον συγχωρούμε, κυρίως για να αισθανθούμε εμείς καλά κι όχι απαραίτητα κι εκείνος.

Φυσικά, υπάρχουν και περιπτώσεις που δεν θέλουμε να αποδόσουμε συγχώρεση είτε γιατί είμαστε πολύ θυμωμένοιμ είτε γιατί... έτσι πρέπει! Ναι, σε μερικές περιπτώσεις ισχύει και το τελευταίο! Πάντα δρώντας υπέρ του άλλου, το να μην τον συγχωρήσουμε, γίνεται για να γνωρίσει τη βαρύτητα κάποιων πράξεών του. Έτσι, η απώλεια της αξιοπρέπειας από τη μη συγχώρεση, δίνει ένα μάθημα στον άνθρωπο αυτό για να γίνει καλύτερος μέσα από τα λάθη του.

Μου έρχονται όμως στο μυαλό και κάποιες περιπτώσεις υπέρβασης στη συγχώρεση, δηλαδή να αποδόσουμε συγχώρεση όπως κάποτε έκανε πχ ο Ιησούς.

- Μία περίπτωση είναι όταν ο άνθρωπος αυτός μας έχει κάνει σημαντικό κακό. Τότε, η υπέρβαση στη συγχώρεση αφορά κυρίως εμάς κι έρχεται να επιβεβαιώσει πως πραγματικά οδεύουμε προς την πνευματική ολοκληρωση. Είναι ίσως η πιο δύσκολη περίπτωση συγχώρεσης.

- Μια άλλη περίπτωση είναι όταν μετά από μια σοβαρή πράξη, συγχωρούμε κάποιον χωρίς όμως να μας το ζητήσει (κυρίως από ντροπή). Αφού όμως ο άνθρωπος αυτός ντρέπεται να ζητήσει συγχώρεση, σημαίνει πως ήδη έχει αναγνωρίσει το λάθος του γιατί η πράξη του αυτή του προκαλεί ντροπή. Επομένος δεν είναι ανάγκη να προφέρει τη φράση "ζητώ συγγνώμη" γιατί ακόμη και η στάση του αυτό δηλώνει. Φαντάζεστε την "αναγέννηση" που θα ζήσει κάποιος όταν χωρίς να μας το ζητήσει εμείς τον συγχωρέσουμε;

Τέλος πιστεύω πως με τη διαδικασία της συγχώρεσης κατ' ουσίαν δρούμε μέσα από την ελεύθερη βούληση και ενεργοποιούμε-τροποποιούμε τους κοσμικούς νόμους. Δημιουργούμε αιτίες επίδρασης κάποιων νόμων επάνω στον άνθρωπο αυτόν. Είναι το διπολικό αντίθετο της επιθυμίας μας να καταστραφεί αυτός ο άνθρωπος κατόπιν μιας πράξης του. Σημαντική δράση και ενεργοποίηση δυνάμεων θα υπάρξει και στις δύο περιπτώσεις. Η διαφορά όμως στο αποτέλεσμα είναι επίσης αντιδιαμετρική

[Κανένας]

Περίπτωση 1: Ένα παιδάκι 3 χρονών παίρνει φόρα και μας χτυπάει με όλη του τη δύναμη.  Θα το συγχωρέσουμε?  Πιστεύω ότι όλοι θα το συγχωρούσανε.  Μάλιστα θα ανυσηχούσαμε μήπως πόνεσε το χέρι του παιδιού από το χτύπημα.

Περίπτωση 2: Ένας μεγαλόσωμος πυγμάχος μας δίνει ένα πολύ δυνατό χτύπημα.  Θα τον συγχωρέσουμε?   Πιστεύω ότι οι περισσότεροι δε θα τον συγχωρούσανε. 

Γιατί αυτή η διαφορά στη συμπεριφορά μας?  Μήπως είμαστε ρατσιστές εναντίων των πυγμάχων και μεροληπτούμε μονίμως υπέρ των παιδιών? 

Μήπως η διαφορά δε βρίσκεται τόσο στον εξωτερικό παράγοντα, αλλά στον εσωτερικό?  Μήπως στην πρώτη περίπτωση νιώθουμε δυνατοί και ασφαλείς.  Άρα μπορούμε να αγαπάμε και να συγχωρούμε τον «εχθρό» μας.  Ενώ στη δεύτερη περίπτωση νιώθουμε ανασφάλεια?  Και σαν αποτέλεσμα καταλαμβανόμαστε από μίσος, εκδικητικότητα και άλλα ένστικτα και συναισθήματα τα οποία έχουν στόχο την αυτοσυντήρηση?

Το ερώτημα της συγχώρεσης μοιάζει πολύ με το ερώτημα της αγάπης.  Αν πιέσουμε τον εαυτό μας να αγαπάμε και να συγχωρούμε, πάμε ενάντια στη φύση μας.  Ο σωστός δρόμος είναι να προσπαθούμε να εξελισσόμαστε.  Τα υπόλοιπα έρχονται μόνα τους.
[AMORC Ελλάδας > Θέματα Ροδοσταυρισμού > Ροδοσταυρικές Τεχνικές > "Αγάπη" : άραγε επιτυγχάνεται εσκεμμένα?]
http://www.amorc.gr/forum/index.php/topic,74.msg470.html#msg470

[Ορφέας]

Μπορούμε να συγχωρέσουμε στον θεό να κάνει λάθος ;;;;

[akhenaton]

Ποτε συγχωρουμε: ΠΟΤΕ! Γιατι απλα δεν υπαρχει κριτης με βαση δεδομενων σωστη.Ολοι κανουμε τις κινησεις μας στην σκακιερα της ζωης..Μπορουμε να ξερουμε το λαθος:Λοιπον συγχωρηστε με για την αποψη μου........
φιλια σε ολους .

[Ορφέας]

Ποτε συγχωρουμε: ΠΟΤΕ! Γιατι απλα δεν υπαρχει κριτης με βαση δεδομενων σωστη.Ολοι κανουμε τις κινησεις μας στην σκακιερα της ζωης..Μπορουμε να ξερουμε το λαθος:Λοιπον συγχωρηστε με για την αποψη μου........
φιλια σε ολους .

"Ποτε συγχωρουμε: ΠΟΤΕ!" - ΠΑΝΤΑ, κάθε στιγμή, κάθε λεπτό, για να ξαναφθονήσουμε το επόμενο λεπτό !
                                          π.χ., "άστον μωρέ μ...ς είναι" και την άλλη στιγμή, "αλλά θα τον γ... τον π..." !

"Γιατι απλα δεν υπαρχει κριτης .." - άλλος εκτός από εμάς ....

"με βαση δεδομενων σωστη" - Ε, ας μη μένουμε σε λεπτομέρειες ....

"Ολοι κανουμε τις κινησεις μας στην σκακιερα της ζωης.." - υπνοβατώντας !!!!

"Μπορουμε να ξερουμε το λαθος" - που κάνουν οι άλλοι ....

"Λοιπον συγχωρηστε με για την αποψη μου........" - Μη βιάζεσαι. Δεν είναι ακόμα η μέρα σου για συγχώρεση.    Γνωρίζεις ότι, μόνον στον επικήδειο συγχωρούμε....

"φιλια σε ολους ." - Ακόμα και στους ...αξύριστους !!!!

[Avaris]

Κι αν δεν σου βγαίνει η "Συγχώρεση" απο μέσα σου για κάποιον που σε έβλαψε?

Πόσες "μετάνοιες" ή πόσα "αυτομαστιγώματα" λένε οι "Σοφές Γραφές"  πως πρέπει να υποστείς για να "Συγχωρεθείς" εσύ που ως αδύναμος άνθρωπος δεν μπορείς να "συγχωρέσεις"?

Άντε, τουλάχιστον οι Εξωτερικές (δήθεν) Θρησκείες σου δίνουν και αυτήν την εναλλακτική λύση.....

Τα παραμάγαζά τους πάντα πουλούσαν "Συγχωροχάρτια".....πες 100 φορές το "Πάτερ Ημών" και καθάρισες....

Στον Εσωτερισμό όμως δεν είναι τόσο εύκολα τα πράγματα......

Η "αυτοσυγχώρεση" για την ανικανότητά σου να "συγχωρέσεις" πως επιτυγχάνεται άραγε?

Ή,

κατά πόσον είναι απαραίτητη άραγε?

[Ορφέας]

Κι αν δεν σου βγαίνει η "Συγχώρεση" απο μέσα σου για κάποιον που σε έβλαψε?

Άφησέ την να υπάρχει.
Μάλλιστα υπενθύμιζε στον εαυτό σου την σκηνή που σε έβλαψε
για να ξαναφουντώνει με ότι χειρότερο συναίσθημα
και να δηλητηριάζεις τον εαυτό σου και να τον κάνεις να αγριεύει, να τον κάνεις θηρίο,
να τον κάνεις να μή βρίσκει ηρεμία και ησυχία,
μπας και καταλάβει κάποια στιγμή ότι,
η μη συγχώρεση δεν τον αφήνει να ηρεμήσει, να χαρεί, να ευημερήσει,
ενώ η συγχώρεση τον απαλάσσει από ένα τεράστιο βάρος και γαληνεύει....