"Διαχείριση Συναισθημάτων"

[Avaris]

Ποιός δεν έχει νοιώσει το αίμα να του ανεβαίνει στο κεφάλι απο το θυμό?

Και ποιός δεν έχει ακούσει για την Ολύμπια Γαλήνη του Μύστη?

Ποιός δεν εζήλεψε αυτή την μακαριότητα ?

Να ξέρεις πως καταρρέει το σύμπαν γύρω σου και όμως να μην σου έχει ανεβεί ο σφυγμός ούτε κατά έναν παλμό. Να συνεχίζεις να χαμογελάς, να σκέφτεσαι γαλήνια και ψύχραιμα, να σκορπάς σιγουριά, ασφάλεια και γαλήνη γύρω σου και στο τέλος να έχει βρεθεί η βέλτιστη λύση χωρίς να χάσεις ούτε κατά χιλιοστό την νηφαλιότητά σου.....

Πόσο όμορφος και ζηλευτός στόχος, αλήθεια!....

Πως πραγματοποιείται όμως? (εκτός απο τα ηρεμιστικά, έτσι? να μην "κλέβουμε")..... Απο ποιά βήματα περνάει η κατάκτησή του?

Και φυσικά, πως συνδέεται αυτή η "κατάκτηση" με την Ατραπό?

Τι λέτε, να το αναλύσουμε λίγο?

[Avaris]

Ο Μαθητής ρώτησε το Δάσκαλο:

"Τι να κάνω με το Θυμό μου Δάσκαλε? πως να τον υπερνικήσω?"

Ο Δάσκαλος άρχισε να τον ρωτάει τότε:


Τι σημαίνει άραγε η φράση "Υπό εξέλιξη"?

Λογικά, σημαίνει "Βαθμίδες Εξέλιξης".

Και "Βαθμίδες" τι σημαίνει?

Βαθμός κατάκτησης της Γνώσης.

Δηλαδή?

Επίπεδο Συνειδητότητας.

Που σημαίνει?

Βλέπω, νοιώθω, αισθάνομαι, αντιλαμβάνομαι, διαισθάνομαι, καταννοώ "χροιές των πραγμάτων" που δεν "έβλεπα" πριν.

Δάσκαλε,  γιατί δεν μπορώ να "σηκώσω μία κι έξω το πέπλο της Ίσιδας"?

Διότι θα τρομάξεις μέχρι θανάτου απο «αυτά» που θα δεις απο κάτω.

Γιατί δεν μπορώ να ζητήσω απο το Δία να εμφανιστεί μπροστά μου με όλη τη λαμπρότητά του?

Γιατί θα καείς απο το σοκ της τρομερής Λάμψης Συνειδητοποιήσεων.

Άρα, πρέπει να εκπαιδευτώ για να αντέξω εκείνο το τελικό σοκ.

"Ακριβώς", είπε ο Δάσκαλος. Και εκπαίδευση τι σημαίνει?

Βίωση.

Και Βίωση?

Χείμαρρος Συναισθημάτων, Αισθήσεων, Διοράσεων κι Ενέργειας.

Και η κάθε μια Βίωση θα μου τα δώσει όλα αυτά μαζί?

Όταν μαθαίνεις μια γλώσσα, κατευθείαν μαθαίνεις πολύπλοκες εκφράσεις?

Όχι. Πρώτα μαθαίνω τα γράμματα, μετά λέξεις, μετά απλές εκφράσεις και στο τέλος πολύπλοκες.

Άρα, εδώ πως θα βιώσεις όλα αυτά μαζί? Πως θα τα αντέξεις εάν σου τα πετάξει στο κεφάλι κάποιος όλα μαζί σε μια Διαδικασία Βίωσης?

Όλα αυτά βασίζονται στα «συναισθήματα». Χωρίς «έλεγχο» επί των συναισθημάτων σου, δεν θʼ αντέξεις το σοκ των υπολοίπων χαρακτηριστικών των βιώσεων.

Δεν το καταλαβαίνω.

Κλείσε τα μάτια σου και φαντάσου σε κάθε λεπτομέρεια ένα απέραντο πεδίο μάχης με 1,000,000 νεκρούς. Πως νοιώθεις?

Φριχτά.

Φαντάσου αυτό το συναίσθημα επί 1000 όταν φτάσεις σε κάποιες «Ανώτερες Βιώσεις». Άρα, οφείλεις να «εξοικειωθείς» με τα συναισθήματα πχ αυτής της εικόνας εάν δεν θέλεις να πεθάνεις από το σοκ μια μέρα σε μια «απόπειρα ανώτερης βίωσης».

Κάθε φορά θα «μαθαίνεις», θα «βιώνεις» κι από ένα συναίσθημα. Το κάθε συναίσθημα έχει μια ιεραρχική θέση. Υπάρχουν «αδύναμα» και «ισχυρά» συναισθήματα. Υπάρχουν «κατώτερα» και «ανώτερα» συναισθήματα. Και ενδιάμεσα μια πληθώρα συναισθημάτων. Το κάθε ένα σου προσφέρει κι έναν διαφορετικό «τρόπο ζωής». Είναι κι ένα διαφορετικό πρίσμα «αποσυμβολισμού» των πραγμάτων.

Το κάθε συναίσθημα είναι κι ένα «Όχημα» για να σε πάει «παραπάνω» στην «Κλίμακα της Εξέλιξής» σου.

Το καθένα έχει την «αξία» του, την «ενέργειά» του, το «δυναμικό» του. Και πάνω απʼ όλα την ώρα του.

Εσύ πρέπει να "κυριαρχήσεις" σε όλα.

Εάν «σνομπάρεις» ένα, το οποιοδήποτε, όσο κατώτερο ή ανίσχυρο ή ποταπό κι αν σου φαίνεται, τότε σε κάποια «Μελλοντική Ανώτερη Βίωση» θα το βρεις μπροστά σου και θα «βραχυκυκλώσεις». Και θάναι «οδυνηρό» το «βραχυκύκλωμα». Και πιθανότατα θα «κατρακυλήσεις» πίσω. Εάν δεν πάθεις τίποτα χειρότερο.

«Βίωσε» λοιπόν το καθένα από αυτά όσο πιο έντονα και συνειδητά μπορείς, ζήσε μαζί του, ανάπνευσε μαζί του, δούλεψε μαζί του, κυριάρχησε πάνω του, μέχρι να νοιώσεις «έτοιμος» για το «επόμενο στάδιο».

Το καθένα από αυτά, θα σου προσφέρει κι ένα κομματάκι της Σοφίας.

Και ο "Θυμός"? Και η «Αλαζονεία»? Και η «Ματαιοδοξία»? Και η «Επιθυμία»?

Όλα. Τα πάντα.

[Avaris]

Το θέμα τελικά, μάλλον θα έπρεπε να έχει τίτλο το "Διαχείριση Συναισθημάτων".

( Εαν θέλει, ας το "ρυθμίσει" η Διαχείριση του Φόρουμ).


Και αναρωτιέμαι όντως τι έννοια θα έπρεπε να πάρει αυτή η λέξη: Διαχείριση

Δηλαδή?

"Κυριαρχία επι των συναισθημάτων"?

"Εξαφάνιση συναισθημάτων"?

"Αναδιαμόρφωση συναισθημάτων"?

"Αναβάθμιση Συναισθημάτων"?

"Μεταστοιχείωση συναισθημάτων"?

"Μετατροπή συναισθημάτων απο το ένα στο άλλο"?

ή τί άλλο?

Τα  παραπάνω είναι απλώς μερικές "ενδεικτικές" και όχι "δεσμευτικές" πιθανές "εννοιοδοσίες" στη φράση " Διαχείριση Συναισθημάτων".

Το ερώτημα όμως παραμένει αμείλικτο:

"Τι κάνουμε εν τέλλει με τα συναισθήματα? Ποιά είναι η θέση τους στην Ατραπό"?

[livelove]

Καλησπέρα σε όλους...
Θα έλεγα μάλλον οτι πρόκειται για αναγνώριση των συναισθημάτων...

[Avaris]

Κάτι εξαιρετικά ενδιαφέρον και σχετικό με το εδώ θέμα (περί "Συναισθημάτων") παρέθεσε ο  Ορφέας στο θέμα περί Διαλογισμού ( http://www.amorc.gr/forum/index.php/topic,15.msg532.html#msg532 )

Το παρακάτω:

3.Στη σφαίρα της Αφροδίτης θα αναγνωρίσει την κυριαρχία που ασκούν πάνω μας οι ίδιες μας οι επιθυμίες, όταν έχουν γίνει πάθη. Η λαγνεία πρός κάθε ομορφιά της φύσης δεν φέρνει πλέον ευφορία αλλά καταντά πλέον αφόρητη παθολογία, δυνάστης στην ίδια μας την ύπαρξη.
Τα συναισθήματα, ως αυτόνομες οντότητες, μας δυναστεύουν και μας τυρρανούν κυριολεκτικά...
Η εγκράτεια είναι η πρώτη άμυνά μας, προετοιμάζοντάς μας για την τελική αναμέτρηση και την ηρωική ΝΙΚΗ.

Θα ήταν επίσης εκπληκτικά ενδιαφέρον, εαν το ανέλυες περισσότερο φίλε Ορφέα.

[Eleni]

Και αναρωτιέμαι όντως τι έννοια θα έπρεπε να πάρει αυτή η λέξη: Διαχείριση

Δηλαδή?

"Κυριαρχία επι των συναισθημάτων"?

"Εξαφάνιση συναισθημάτων"?

"Αναδιαμόρφωση συναισθημάτων"?

"Αναβάθμιση Συναισθημάτων"?

"Μεταστοιχείωση συναισθημάτων"?

"Μετατροπή συναισθημάτων απο το ένα στο άλλο"?

ή τί άλλο?

Πιστεύω οτι η λέξη κατανόηση και η αναγνώριση που αναφέρθηκε πιο πρίν είναι πιο συμβατές με την διαχείρηση του συναισθήματος.
Δεν μπορώ να ξέρω αν μπορούμε να συμπεριφερθούμε με όλα τα συναισθήματα και σε κάθε περίπτωση με τον ίδιο τρόπο και εχω αμφιβολία για το αν αυτό θα ήταν υγιές αν συνεβαινε.

Κατα την γνώμη μου και το συναίσθημα, οπως και κάθε τι άλλο που μας απασχολεί, πρέπει να περνάει κατα πρώτον απο το κόσκινο της λογικής και μετά να εξετάζουμε την επιθυμία.
Σε αυτή την περίπτωση αυτό που ελέγχεται [ αν τα καταφέρουμε] είναι η παρόρμηση μέσω της αυτοκυριαρχίας και της αυτοσυγκράτησης, ωστε να δώσουμε χρόνο στον εαυτό μας να εξετάσει ξάνα την βαρύτητα και το σημαντικό η ασήμαντο του γεγονότος.
Προσωπικά ο ηρεμος στοχασμός οπου αφαιρείται το συναίσθημα παροδικά, με βοηθάει τις περισσότερες φορές, ακόμη και αν πρόκειται για πολύ βιαστικές αποφάσεις.

Κλείσε τα μάτια σου και φαντάσου σε κάθε λεπτομέρεια ένα απέραντο πεδίο μάχης με 1,000,000 νεκρούς. Πως νοιώθεις?

Φριχτά.

Φαντάσου αυτό το συναίσθημα επί 1000 όταν φτάσεις σε κάποιες «Ανώτερες Βιώσεις». Άρα, οφείλεις να «εξοικειωθείς» με τα συναισθήματα πχ αυτής της εικόνας εάν δεν θέλεις να πεθάνεις από το σοκ μια μέρα σε μια «απόπειρα ανώτερης βίωσης».

Δεν θέλω να αμφισβητίσω τον δάσκαλο ...αλλά είμαι [ προς το παρόν] της άποψης οτι δεν βιώνονται όλα τα πράγματα με την βοήθεια της φαντασίας, οπως θα ήταν στην πραγματικότητα.

Εχει τύχει να βρεθώ σε κατάσταση που είχα παρακολουθήσει σε ταινία...και είχα φανταστεί... αλλά  οταν συνέβει, αληθινά, τα πράγματα ήταν εντελώς διαφορετικά απο την πλευρά των συναισθημάτων [ που ούτε καν τα ήξερα μερικά] και απο την εξέλιξη των γεγονότων μια και στην πραγματικότητα εμείς οι ίδιοι αντιδρούμε διαφορετικά απ' οτι στην φαντασία μας και αλλάζουμε την ροή.

 

[Rose]

Αγαπητοί φίλοι,

ζητήθηκε από τον Fr. Avaris να αλλαχθεί ο τίτλος του θέματος "Θυμός και Ατραπός" σε "Διαχείριση Συναισθημάτων".

[Avaris]

"Η πραγματική γαλήνη του πνεύματος δοκιμάζεται με μικροπράγματα μες στην καθημερινή ζωή....."

Το Κάλεσμα, Μορύα.

[Trithemius]

Η δική μου γνώμη για τη διαχείρηση των συναισθημάτων μας είναι η εξής:

Κατ' αρχήν καμία εκδήλωση συναισθημάτων δεν πρέπει να αξιολογηθεί αν δεν έχουμε σαφή εικόνα του αποτελέσματος και των συνεπειών που προκαλούν. Τόσο ο υπέρτατος θυμός όσο και η πιο γαλήνια αποδοχή δεν μπορούν να χαρακτηριστούν σωστή ή λάθος συμπεριφορά αν πρώτα δεν δούμε τις συνέπειες που προκάλεσαν, ακριβώς επειδή εκ του αποτελέσματος κρίνονται τα πάντα.

Κατά βάση οι ακρότητες είναι λανθασμένη κίνηση αλλά νομίζω πως δεν πρέπει να κινούμαστε βάσει στατιστικής για το πως θα συμπεριφερθούμε. Πρέπει να κινούμαστε βάσει επίγνωσης της κατάστασης που αντιμετωπίζουμε.

Για παράδειγμα, αν ένας γονέας είναι πάντα πράος και ήρεμος απέναντι στις αταξίες του παιδιού του, ποτέ δεν πρόκειται να το κάνει να καταλάβει πιο είναι το σωστό. Φυσικά η λύση του ξύλου κλπ είναι εξ' ορισμού αποριπτέα...

Αν θέλετε τη γνώμη μου, πρέπει να είμαστε τόσο εγωϊστές και τόσο γαλήνιοι όσο χρειάζεται κατά περίπτωση.

Ξαναγυρνάω στην πάγια αντίληψή μου πως πρέπει να αποδεχτούμε και να αναγνωρίσουμε τα ανθρώπινα χαρακτηριστικά και τις ιδιαιτερότητές μας. Από τη στιγμή που γίνει αυτό δεν μπορούμε να περιμένουμε πλέον πως για μια ολόκληρη ζωή θα είμαστε κενοί κάποιων συναισθημάτων και εκδηλώσεων και ταυτόχρονα πλήρεις κάποιων άλλων.

Κατά συνέπεια, το να διδασκόμεθα να είμαστε αμιγώς και μονίμως πράοι, καλοί, ήρεμοι, συγκαταβατικοί κλπ είναι κατ' ουσίαν μία τεχνική που ενώ όλοι γνωρίζουν πως το απόλυτα καλό είναι αδύνατο να συμβεί, πάραυτα μας το δείχνουν ως σημείο αναφοράς, ως "Ιθάκη" με σκοπό να επωφεληθούμε από το "ταξίδι"

Κατ' εμέ, το παν είναι να ελέγχουμε τα συναισθήματα και τις εκδηλώσεις μας. Κατ' ουσίαν δηλαδή, πρέπει να μάθουμε να έχουμε άμεση επίγνωση πως εκείνη τη στιγμή που έκδηλωνόμαστε λανθασμένα, όντως γίνεται κάτι λάθος. Αν το καταφέρουμε αυτό, τότε πιστεύω πως κάθε φορά θα επιλέγουμε την καλύτερη δυνατή συμπεριφορά.

Τέλος, θέλω να πω πως θεωρώ λανθασμένη την άποψη πως πρέπει να "εκβάλλουμε" μια για πάντα κάποια χαρακτηριστικά μας και ιδίως τα αρνητικά. Αυτό γιατί αν συμβεί κάτι τέτοιο, τότε θα χάσουμε την αίσθηση του αντιθέτου. Δεν θα έχουμε πια μέτρο στην αξιολόγηση των πράξεών μας. Αν μας μείνει να αισθανόμαστε μόνον το ζεστό νερό, δεν θα μπορούμε να το χαρακτηρίσουμε πλέον ως ζεστό νερό αλλά μόνον ως "νερό". Δηλαδή κάθε ιδέα και εκδήλωση θα χάσει την αξία της ακριβώς γιατί ο άνθρωπος δεν θα χρησιμοποιεί το δίπολο "καλό-κακό" σε οποιαδήποτε μορφή του. Άρα λοιπόν λέω όχι στην πλήρη κατάργηση των αρνητικών συναισθημάτων αλλά και όχι στον μόνιμο συμβιβασμό και αποδοχή μιας κατάσταση εκδηλώσεων που δεν συμβάλλει στην εξέλιξή μας.

Κλείνω με μερικές απαντήσεις στον Fr. Avaris, ο οποίος ρωτά:

"Κυριαρχία επι των συναισθημάτων"?
Ναι, ο ενσυνείδητος περιορισμός των ακροτήτων είναι η καλύτερη λύση

"Εξαφάνιση συναισθημάτων"?
Όχι γιατί έτσι δεν αποδέχεσαι τη φύση σου (δες λίγο πιο πάνω κάτι σχετικό που έγραψα περί αυτού)

"Αναδιαμόρφωση συναισθημάτων"?
Χμμ, πολύ extreme sports μου φαίνεται αυτό...

"Αναβάθμιση Συναισθημάτων"?
Δύσκολο, γιατί το να αναβαθμίσεις-βελτιώσεις άμεσα ένα συναίσθημα που ήδη έχει εκδηλωθεί πιστεύω πως δεν μπορεί να γίνει. Το θέμα είναι να το προλάβεις πριν εκδηλωθεί.

"Μεταστοιχείωση συναισθημάτων"?
Μάλλον θα κοροϊδεύμαμε τον εαυτό μας...

"Μετατροπή συναισθημάτων απο το ένα στο άλλο"?
Ίδια απάντηση με την "αναβάθμιση" συναισθημάτων.

Πάντα καλοπροαίρεται και πάντα κατά τη γνώμη μου

[Avaris]

Κάτι "σχετικό" απο το Ταο Τε Τσινγκ:


"...Ο Ουρανός και η Γη δεν έχουν ευσπλαχνία....

Οι νόμοι τους εφαρμόζονται ψυχρά προς όλα τα όντα.

Όποιος Γνωρίζει, δεν είναι φιλεύσπλαχνος....

Συμπεριφέρεται προς όλους χωρίς να παρασύρεται απο συναισθηματισμούς...."


Ενδιαφέρον....Εξαιρετικά ενδιαφέρον θα έλεγα!!!

[Avaris]

"Γιατί άραγε η Παράδοση λέει ότι .....

                       .....Υποφέρουμε Ψυχικά,

                                                      επειδή υπάρχουν τα συναισθήματά μας...?

Αυτό πρέπει να το δεχτείς , αν προσέξεις τις ακόλουθες σκέψεις:

Όταν κερδίζουμε,
                      γεννιέται μέσα μας κάποιο συναίσθημα.....

Όταν χάνουμε,
                      πάλι γεννιέται μέσα μας κάποιο συναίσθημα....

Γι' αυτό η Παράδοση λέει ότι υποφέρουμε ψυχικά,

                                                 επειδή υπάρχουν τα συναισθήματά μας....."


Ταο Τε Τσινγκ

[Avaris]

author=try link=topic=77.msg548#msg548 date=1177258726]

Κλείσε τα μάτια σου και φαντάσου σε κάθε λεπτομέρεια ένα απέραντο πεδίο μάχης με 1,000,000 νεκρούς. Πως νοιώθεις?

Φριχτά.

Φαντάσου αυτό το συναίσθημα επί 1000 όταν φτάσεις σε κάποιες «Ανώτερες Βιώσεις». Άρα, οφείλεις να «εξοικειωθείς» με τα συναισθήματα πχ αυτής της εικόνας εάν δεν θέλεις να πεθάνεις από το σοκ μια μέρα σε μια «απόπειρα ανώτερης βίωσης».

Δεν θέλω να αμφισβητίσω τον δάσκαλο ...αλλά είμαι [ προς το παρόν] της άποψης οτι δεν βιώνονται όλα τα πράγματα με την βοήθεια της φαντασίας, οπως θα ήταν στην πραγματικότητα.

Εχει τύχει να βρεθώ σε κατάσταση που είχα παρακολουθήσει σε ταινία...και είχα φανταστεί... αλλά  οταν συνέβει, αληθινά, τα πράγματα ήταν εντελώς διαφορετικά απο την πλευρά των συναισθημάτων [ που ούτε καν τα ήξερα μερικά] και απο την εξέλιξη των γεγονότων μια και στην πραγματικότητα εμείς οι ίδιοι αντιδρούμε διαφορετικά απ' οτι στην φαντασία μας και αλλάζουμε την ροή.

 

Ο επιτυχημένος Οραματισμός φίλη Try μπορεί να σου δώσει τρομερές προσομειώσεις.....

Όπως και η Θεατρική (Υποκριτική) εκπαίδευση, επίσης, μπορεί (σε δεύτερη συμπληρωματική φάση ως εκπαιδευτικό Δρώμενο) να κάνει θαύματα στην Έμπρακτη "Διαχείριση Συναισθημάτων"....γι' αυτό άλλωστε και οι καλοί ηθοποιοί, τραγουδιστές και γενικά perfomateurs και animateurs έχουν την εκπληκτική ικανότητα να "δημιουργούν κέφι" γύρω τους "βγάζοντας κέφι" απο μέσα τους, ασχέτως εαν πριν μια ώρα βρισκόντουσαν στην χειρότερη διάθεση!

Όταν "προσομοιώνεις" (οραματιστικά αλλά και θεατρικά) ξανά και ξανά την Μεταπήδηση απο συναίσθημα σε συναίσθημα, στο τέλος μπορείς να κάνεις θαύματα....

Εαν δε, λάβουμε υπόψη, ότι τα συναισθήματα "υπακούν σε μια κλίμακα" απο το "κατώτερο" προς το "ανώτερο" , τότε βλέπουμε πως μεταξύ τους έχουν "συγγένειες αποστάσεως"....άρα, μας είναι πιο εύκολο να "μεταπηδήσουμε" (με την εξάσκηση) απο το ένα στο άλλο....και σιγά σιγά προς την "πλησιέστερη κορυφή"...

Μετά απο καιρό, συνηθίζεις όπως ο Ηθοποιός να ανακαλείς μέσα σου το "κατάλληλο" και πιο "συγγενές" συναίσθημα, ανεβαίνοντας μέχρι το ανώτερο επιθυμητό....

Εν τέλλει γίνεται "βίωμα" η διαδικασία και αποκτάει "εγγενή ταχύτητα".....

[Avaris]

Σχετικό με τη "Διαχείριση Συναισθημάτων" είναι και το παρακάτω απόσπασμα απο το "Μαθητευόμενος στη Μαγεία" του W.E.BUTLER (εκδ. Ιάμβλιχος, σ. 79).

"...Θυμάμαι την περίπτωση κάποιας αποκρυφιστικής σχολής που οι μαθητές της ζούσαν όλοι μαζί σε μια κοινότητα. Κάθε μαθητής είχε ένα μικρό κομμάτι κήπου που καλλιεργούσε ο ίδιος όταν η άσκηση μετατοπιζόταν απο το νοητικό στο υλικό επίπεδο. Καμιά φορά τύχαινε, εκεί που έτρωγαν το μεσημέρι να βλέπουν απο το παράθυρο κάποιο απο τα ζώα που έτρεφαν, να μπαίνει στον κήπο και να καταστρέφει μέσα σε λίγα λεπτά τη δουλειά και το μόχθο μηνών.

Η "δοκιμασία" ήταν να μπορούν να αντιμετωπίζουν αυτή την αναποδιά χωρίς πίκρα ή θλίψη.

 Εκπαιδεύονταν για να μάθουν πως η "Μή-Προσκόλληση στο αποτέλεσμα" είναι μια ανώτερη αρετή. Σύμφωνα με την Dion Fortune, που είχε ζήσει σε αυτή την Κοινότητα, η δοκιμασία κάποτε άλλαξε στο κατά πόσο μπορούσε ο καθένας να κρατάει ανέκφραστο το πρόσωπό του, αντικρύζοντας την καταστροφή.

Πίστευαν βέβαια, ότι ο διευθυντής της Κοινότητας θα μπορούσε να αντιληφθεί "διορατικά" τα πραγματικά τους αισθήματα, κάτι που δεν επαληθεύτηκε απο τις κριτικές του......

.....η ίδια η ζωή θα σε δοκιμάσει και ο ίδιος ο εσωτερικός σου εαυτός θα κρίνει τις αντιδράσεις σου σε αυτές".....

[Avaris]

Λοιπόν, πιστεύω πως άνθρωποι όπως οι γιατροί που επιδεικνύουν "συναισθηματική αταραξία" έναντι του πόνου, το επιτυγχάνουν μέσω της "απόσπασης απο το γεγονός"......

Αν υποθέσουμε λοιπόν πως καταφέρνουμε να "αποσπασθούμε απο το δυσάρεστο γεγονός" που συμβαίνει μπροστά μας και μας αφορά, τότε δεν θα βιώσουμε ούτε τα δυσάρεστα συναισθήματα που το συνοδεύουν.

Αυτό όμως μήπως θα ήταν "απάθεια" ή και "αδιαφορία" ίσως?

Χωρίς συναισθηματική εμπλοκή και με τέτοια "αποστασιοποίηση" απο το "γεγονός", λογικά θα θέλαμε να γυρίσουμε ακόμη και την πλάτη σε αυτό που διαδραματίζεται και μάλλον "απαιτεί την εμπλοκή" μας.

Να όμως που μπορεί να χρειάζεται η "εμπλοκή" μας προκειμένου να "διαχειρισθεί η κατάσταση".....

Έτσι, απο τη μια η "απόσπαση" θα βοηθούσε να μην βιώσουμε κάποιο αρνητικό συναίσθημα, απο την άλλη όμως θα μας απομάκρυνε απο την ίδια την διαχείριση της "κρίσης"....

Σαν να σου λέει δηλαδή, "ΟΚ, αποσπάσου μεν συναισθηματικά, πλην όμως, διαχειρίσου την κατάσταση χωρίς κανένα συναίσθημα"......

Συν τοις άλλοις, "Απόσπαση" θα σήμαινε ότι "δεν είσαι εκεί", "δεν βιώνεις τη στιγμή" (που λέγαμε σε άλλο topic), δεν "ακολουθάς τη ροή" .....

Κάτι που θεωρήθηκε ως "εκ των ων ουκ άνευ" απο πλευράς ανάπτυξης της Συνειδητότητας.....

Ένα σχετικό παράδειγμα θα μπορούσε να είναι ο θάνατος προσφιλούς ατόμου. Αποσπάσαι απο το γεγονός, δεν κλαις, δεν θρηνείς, και μετά απο απροσδιόριστο χρονικό διάστημα "καταρρέεις"....

Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και μετά απο πολεμικές συρράξεις.....

την ώρα του θανάτου, δεν υπάρχει χρόνος για "συναισθηματική βίωση και εκτόνωση του γεγονότος", τα γεγονότα τρέχουν πολύ γρήγορα, δεν αφήνουν περιθώρια, προέχει η επιβίωση.....

(παραδόξως σε πολεμικές συνθήκες και κατά τη διάρκεια των συρράξεων, όπου προέχει η επιβίωση, τα περιστατικά "Κατάθλιψης" πέφτουν κατακόρυφα)

....αλλά μετά τις συρράξεις, αρχίζει η θλίψη και τα μεταπολεμικά ψυχικά τραύματα....

Αναρωτιέμαι εαν και πως θα μπορούσαν να "συνδυαστούν" η "Απόσπαση απο το δυσάρεστο γεγονός" με το "βίωσε τη στιγμή"......

[Trithemius]

Σαφώς και μπορούν να συνδυαστούν γιατί δεν γίνεται και διαφορετικά, είτε το θέλουμε, είτε όχι. Το να βιώσουμε ένα γεγονός, σημαίνει να αφήσουμε τον ψυχισμό μας να κυριευτεί από ένα συναίσθημα και να το εξωτερικεύσει όσο πιο έντονα κρίνει πως πρέπει να γίνει. Το να βιώσουμε ένα γεγονός, να ζήσουμε τη στιγμή, σημαίνει πως αφήνουμε ελεύθερο τον εαυτό μας να κυριευτεί από αυτό το συναίσθημα-αποτέλεσμα της δράσης ενός γεγονότος επάνω μας.

Από την άλλη πλευρά, η τακτική της νηφαλιότητας που φτάνει μέχρι τα όρια της φαινομενικής ψυχρότητας μπορεί να επέλθει αν κι εφόσον έχουμε δώσει σαφείς και ξεκάθαρες απαντήσεις σε ότι υπάρχει σχετικό με ένα συμβάν. Αναφέρεις το παράδειγμα του θανάτου ενός προσφιλούς μας προσώπου και αν τελικά θρηνούμε για τον θάνατό του ή όχι. Μα αν γνωρίζαμε επακριβώς και χωρίς κάποια αμφιβολία τα σχετικά με τη μεταθανάτια ζωή μας, τότε στις κηδείες δεν θα ακούγονταν το παραμικρό. Όμως από την άλλη δεν παύουμε να έχουμε και αδυναμίες. Αυτή η περίπτωση με τον θάνατο δείχνει πως όχι μόνον δεν γνωρίζουμε τι συμβαίνει μετά αλλά δείχνει και ότι όσο κι αν δεν θέλουμε να το παραδεχτούμε, ο θρήνος είναι καθαρά εγωϊστικής προέλευσης. Δεν κλαίμε κάποιον γιατί "εξαφανίστηκε" αλλά γιατί δεν θα τον έχουμε πλέον στη ζωή μας. Δηλαδή κλαίμε για εμάς...

Τι δείχνουν όλα αυτά; Δείχνουν πως τα έντονα συναισθήματα εκφράζονται από τους αμύητους στα μυστήρια της ζωής, ενώ η νηφαλιότητα εκφράζεται από τους μυημένους σε αυτά...