author=try link=topic=76.msg670#msg670 date=1177740548]
Fr Avaris, κατα την δική μου γνώμη ο εγωισμός δεν είναι τα αδύνατα μας σημεία.Αντίθετα είναι, αυτό το συναίσθημα που θα παρομοίαζα με άμυνα, το οποίο μας εμποδίζει να τα δούμε, επειδή εχουμε λάβει μια τέτοια εκπαίδευση και μηνύματα που μας κάνουν και αντιστεκόμαστε σε ότι εμείς θεωρούμε αδυναμία η έλλειψη.
Αν μπροστά απο ένα ελάττωμα σηκώσουμε ένα τοίχο απο εγωισμό στολισμένο με μια ''βολική εκλογίκευση'' της όποιας κατάστασης, αρνούμενοι να δούμε που μπορεί και εμείς να έχουμε '' βάλει το χεράκι μας'' , όλα κρύβονται και μάλιστα έντεχνα.
- Και ποιά είναι αυτά τα "αδύνατα σημεία" άραγε που δύνανται να "θιχτούν" και να "νοιώσουν προσβεβλημένα"?
- Και πως "δουλεύουμε" επάνω σε αυτά για να πάψουν να είναι πια "αδύνατα σημεία"?
Παραθέτω επίσης υποκειμενικές απόψεις.....
Τα αδύνατα σημεία του καθενός διαφέρουν...άλλος αισθάνεται οτι μειονεκτεί σε θέματα εικόνας, άλλος σε θέματα αξιών, άλλος σε θέματα κοινωνικά, άλλος σε πνευματικά, μορφωτικά κλπ.
Ανάλογα του προτύπου που έχουμε σχηματίσει στο μυαλό μας κατόπιν των αλλοτριων επηρροών.
Συνήθως δεν αναγνωρίζουμε το γεγονός οτι νιώθουμε κάποια ανασφάλεια απέναντι σε κάποιον η κάτι, αφού το πρώτο που κάνουμε είναι να ''θυμώσουμε'' και να ''αμυνθούμε'' για να μην ......πονέσουμε.
Η ''δουλειά'' γίνεται ξεκινώντας με την παραδοχή [ για μένα] του προβλήματος...μετά τα άλλα έρχονται μόνα τους. Σε εμένα, βοηθάει ο στοχασμός, δλδ μια καθαρά λογική σκέψη σε συνθήκες χαλάρωσης, ετσι ωστε να μειώνω σχεδόν τελείως το συναίσθημα για να μπορώ να συνεχίσω.
Αν δεν απαλλαγούμε απο την συναισθηματική φόρτιση που αναβλύζει με τέτοιες σκέψεις, είναι αρκετά δύσκολο να συνεχίζουμε αφού αυτά που ανακαλύπτουμε δεν είναι πάντα ευχάριστα...
Ελπίζω να βοήθησα λίγο με τις εντελώς εμπειρικές μου ιδέες.
Try,
είτε ονομάσουμε τον Εγωϊσμό ως "Τοίχο", είτε "ως το σύνολο των Αδύνατων Σημείων" , η ουσία είναι η ίδια.
Έχουμε κάποιο πρόβλημα "αυτοεκτίμησης" σε σχέση με κάποιο (οποιοδήποτε) στοιχείο μας και αντιδρούμε αρνητικά στην αντιπαράθεσή μας με άλλους όταν "αγγίζεται" αυτό το "στοιχείο" μας.
Συμφωνούμε όμως πως δεν είναι μια μη αναστρέψιμη κατάσταση.
Αρκεί να βρούμε που "χωλαίνουμε" και να το "αντιμετωπίσουμε".
Εδώ είναι που προκύπτει το ερώτημα του "πως" όμως.
Τι σημαίνει
"δουλεύω με το πρόβλημα"?
Μίλησες για
κατ' αρχήν "παραδοχή του προβλήματος".
Συμφωνώ.
Μίλησες για Λογικό, ψύχραιμο στοχασμό επι του προβλήματος και της ρίζας του με "αφαίρεση όμως του συναισθήματος"....
Εδώ θα διαφωνήσω.
Γνωρίζω πως υπάρχουν Τεχνικές που σε βάζουν να πας συνειρμικά πίσω στα "περιστατικά ρίζες του προβλήματος" και να τα βιώσεις ξανά και ξανά στην ολότητά τους....Δηλαδή, να
ξαναβιώσεις και μάλιστα έντονα τα συναισθήματα εκείνης της στιγμής που συνέβαινε το περιστατικό.
Είτε σαν "Προχωρημένο Οραματισμό", είτε σαν "Περιγραφή του περιστατικού" στον Ψυχοθεραπευτή σου (κάτι σαν "Ψυχανάλυση εν Υπνώσει").
Με την επανάληψη, το παρελθοντικό περιστατικό χάνει την "συναισθηματική έντασή" του και παύει πλέον να "καθορίζει" αρνητικά την συμπεριφορά σου.
Το έχεις "ξαναβιώσει", το "ανέλυσες", το έκανες φύλο και φτερό και στο τέλος χάνει την φόρτισή του και τη δύναμή του να σε "καθορίζει".
Κάποιος θα μπορούσε να πει ότι με την ζωγραφική μπορεί να λύνει προβλήματα του ψυχισμού του...
Εμένα μου κάνει πολύ καλό να γράφω γι' αυτά....σε ιδιωτικά κείμενα....να τα δραματοποιώ....να τα περιγράφω με κάθε λεπτομέρεια....
Έχω ακούσει για τις τρομακτικές δυνατότητες των Θεατρικών Δρώμενων....Φαντάσου ένα συνδυασμό Παντομίμας, Χορού και Κραυγών....αλλά είναι πολύ εξειδικευμένα και ούτε πιστεύω πως είναι τα μόνα....
Και φυσικά, ο Διαλογισμός επί των προβλημάτων....με την προυπόθεση πως ο Διαλογιζόμενος μπορεί να είναι τόσο εκπαιδευμένος και πειθαρχημένος στο να αναλύει και να βιώνει πολλαπλές διαδρομές του προβλήματος....ποτέ βλέπεις το πρόβλημα δεν έχει μια και μοναδική διαδρομή προς τα πίσω...μπορεί να νομίσαμε πως βρήκαμε τη ρίζα κι όμως να έχει κι άλλες πιο πίσω, αλλά που για να τις βρούμε θα έπρεπε να ακολουθήσουμε εναλλακτικές πλαϊνές διαδρομές....
Εκεί είναι που υπερέχει το "γράψιμο".....
φυσικά, ο συνδυασμός και των τριών (Διαλογισμός, Οραματισμός και Γράψιμο) είναι ακόμη καλύτερο.....
Αυτό που έχω επιφυλάξεις είναι το να "μιλήσεις" για το πρόβλημα σε τρίτον....
Αυτή η διαδικασία τύπου "εξομολόγησης" , κάπου σε "ξεγυμνώνει", σε "αδειάζει" απο "άμυνες"....μοιάζει λίγο με "ταπείνωση"....αλλά δεν ξέρω....ίσως τελικά αυτό νάναι και το "ζητούμενο"....ίσως αυτή νάναι και η πιο αποτελεσματική μέθοδος αν και σκληρότερη όλων....
Προσωπικές γνώμες και σκέψεις...
