author=Therapis link=topic=76.msg446#msg446 date=1176718861]
Απ' ό,τι έχω μέχρι τώρα καταλάβει, ο εγωισμός πρέπει να αποδυναμωθεί & να παραμεριστεί εάν θέλουμε να αρχίσει να λειτουργεί ο Ανώτερος Εαυτός σε όλο και πιο συνειδητό επίπεδο.
Παντού και πάντα το ζητούμενο. Τόσο στον Εσωτερισμό όσο και στην "Εξωτερικά" ιδωμένη πολιτισμένη κοινωνική ζωή.
Πως αποδυναμώνεται όμως, άραγε?
Πως παραμερίζεται?
Οπωσδήποτε, κανένα συναίσθημα (όπως λέγαμε και κάπου αλλού) δεν είναι "κουμπί να το πατήσεις" και να μεταμορφωθεί. Σίγουρα, μιλάμε για μια "μεθοδευμένη σειρά βημάτων". Μικρών βημάτων που συνδέονται μεταξύ τους με σειρά "προαπαιτούμενου - επόμενου" (θυμάστε τα μαθήματα στις Σχολές ?).
Ποιά είναι αυτά τα βήματα άραγε?
Μια πολύ καλή παράθεση κάνει η αγαπητή Rose_777 επί τούτου :
Να δυναμώσουμε την Θέληση, την Ψυχική μας προσωπικότητα, την προσωπική μας έκφραση, (το θετικό μας ΕΓΩ), και να το θέσουμε στην υπηρεσία της Ανθρωπότητας (ταπεινότητα).
Therapis:
Ο εγωισμός έχει να κάνει κυρίως με τη ζωώδη μας πλευρά - τα χαμηλής ποιότητας συναισθήματα - αλλά μάς προσφέρει κι όλας συγκεκριμένα οφέλη, σε επίπεδο αυτοσυντήρησης και διατήρησής μας στη ζωή.
Όταν ας πούμε λόγω δουλειάς συναναστρέφεσαι καθημερινά με ανθρώπους που θεωρούν την ευγένεια αδυναμία και την ειρηνική υποχωρητικότητα ως δουλικότητα και κατωτερότητα, ε πως να το κάνουμε....σε αναγκάζει και σένα να φερθείς ολίγοντι ως "λαικατζής" (επιεικώς για να μην πω τίποτα χειρότερο) για να επιβληθείς των καταστάσεων ....εφόσον δεν καταλαβαίνουν άλλη γλώσσα.....
Μπαίνονοτας σε μια διαδικασία πνευματικής ανάπτυξης όμως, σιγά σιγά παραμερίζεται, και σε πρώτο και κυρίαρχο πλάνο μπαίνουν ανιδιοτελή συναισθήματα, σκέψεις για το καλό της ανθρωπότητας και του πλανήτη. Όσο ανεβαίνουμε επίπεδα τόσο αντιλαμβανόμαστε την εσωτερική ενότητα όλων.
Κι εκεί αρχίζει το πρόβλημα! Γιατί οι γύρω σου ακόμη δεν έχουν "αντιληφθεί έτσι τα πράγματα" κι εξακολουθούν να φέρονται ως "αγενής και μανιασμένος ταύρος εν υαλοπωλείο"....Όταν σε κλέβει στο ζύγι ας πούμε ο τάδε, ή ο άλλος σου πουλάει σάπιο κρέας ή ο άλλος σου χαλάει περισσότερο αντί να σου επισκευάσει το αυτοκίνητο ή το κράτος θέλει να σου τα παίρνει στην ώρα τους, με υψηλότατο τόκο και πρόστιμο αλλά ποτέ δεν είναι συνεπής στις υποχρεώσεις του, ε τότε εσύ πως θα διατηρηθείς "ανιδιοτελής" σε ένα περιβάλλον "κακόβουλης ιδιοτέλειας"?
Ναι, καλέ μου Ορφέα, δεν ξεχνάω.....Όλα Ντάρμα είναι...κι όποιος δεν το έχει αντιληφθεί αυτό....ακόμη δεν έχει αντιληφθεί τίποτα.....(αλλά αυτό θα το βάλω ως ξεχωριστό θέμα γιατί απο μόνο του είναι το άπαν καθώς φαίνεται....)
Ο εγωισμός πρεσβεύει τη χωριστικότητα, δεν επιτρέπει την είσοδο σε ανώτερα πεδία, αλλά και δεν επιβιώνει σε αυτά.
Σαφώς...εγώ είμαι εδώ κι εσείς εκεί....τραβήξτε το ξίφος κι όποιος νικήσει....κάπως έτσι είναι....εγωϊσμός λοιπόν ίσον με επιβίωση?...χμ..., και τα λιοντάρια πολεμάνε για την περιοχή τους αλλά δεν έχουν εγωϊσμό....και οι Μοναχοί Σαολίν πολεμούσαν (και πολύ αποτελεσματικά μάλιστα) ενίοτε, αλλά δεν είχαν εγωϊσμό....και οι Σαμουράϊ πολεμούσαν αλλά απο εγωϊσμό μάλλον έσφιζαν.....το Μπουσίντο εκεί δεν τους ωφέλησε προφανώς.....
Μπερδεμένα τα πράγματα.....
Ξανά απο την αρχή.....όντως ο εγωϊσμός μοιάζει με "Άγκυρα" που σε κρατάει "καθηλωμένο" σε "πρωτόγονα υλιστικά πεδία"....αν δεν "απαλλαγείς απο την άγκυρα", πως θα "πετάξεις" σε "ανώτερα πεδία"?
......αλλά και δεν επιβιώνει σε αυτά.
Μήπως, δηλαδή, μπορεί να πάει και ανάποδα? Δηλαδή, πρώτα να αρχίσουμε να μπαίνουμε σε "ανώτερες σφαίρες" και συνεπώς αφού δεν επιβιώνει "εκεί" ο εγωϊσμός, να αρχίσει να "ατονεί" μέχρις "εκλείψεως"....σχεδόν απο μόνος του?
Είναι θέμα δικής μας θέλησης να έχουμε το νου μας συνεχώς στα κίνητρά μας και να ελέγχουμε το πόσο ατομιστικά ή οικουμενικά θωρούμε τα πράγματα.
Νομίζω ότι εδώ είναι ένα τεράστιο μέρος της "ουσίας" της "Μεθοδολογίας".....ο "διαρκής αυτοέλεγχος" εν είδη "διαρκούς αυτολογοκρισίας" με "φίλτρο" το "πόσο εγωϊστικό είναι το τάδε κίνητρο ή η τάδε σκέψη μας ή η τάδε αντίδρασή μας".....που σημαίνει, μάλλον να "καθυστερούμε τις αντιδράσεις μας και να δίνουμε χρόνο στα πράγματα να ωριμάσουν προτού εκδηλωθούν...."...
Προσωπικά ως πιο επικίνδυνη μορφή εγωισμού θεωρώ αυτήν την πνευματικής αλαζονείας, καταρχήν γιατί καμουφλάρεται πολύ καλύτερα από τις πιο χονδροειδής μορφές του και διότι είναι πολύ εύκολο σε εκείνους που ακολουθούν έναν δρόμο εσωτερικής ανάπτυξης να νιώσουν ξεχωριστοί, εκλεκτοί, ότι γνωρίζουν περισσότερα και πιο μεγάλης αξίας από τους άλλους, ότι προοδεύουν πιο γρήγορα από τους αδελφούς τους, κλπ.
Άλλο ένα κεντρικό σημείο της όλης "περί Εγωϊσμού υπόθεσης".....
Εαν λοιπόν, καταφέρουμε να ανεβαίνουμε "κλίμακες", δύο δρόμους έχουμε: ή έχουμε "νοιώσει ως Ντάρμα" τα πάντα γύρω μας μέχρι τα τρίσβαθα της ψυχής μας και διερχόμαστε εν μέσω των πραγμάτων με τελείως "άλλη οπτική" (που είναι φαντάζομαι η "τέλεια κατάσταση") .......
....ή , βιώνοντας τη δική μας Νύχτα και βγαίνοντας σταδιακά απο αυτή, ναι μεν καταφέρνουμε να πολεμάμε τον εγωϊσμό, αλλά επειδή δεν έχουμε ακόμη την ικανότητα της "ταύτισης με το Ντάρμα", ασυναίσθητα απομακρυνόμαστε απο τον περίγυρω....αρχίζουμε να δομούμε πλέον έτσι τις καταστάσεις των "σχέσεων" γύρω μας που "αποπνέουμε" πλέον μια "αύρα απόμακρου", "σνομπισμού", "αλαζονείας"....ή τουλάχιστον, κάπως έτσι φαίνεται στους γύρω μας....και ίσως και μέσα μας να νοιώθουμε κάπως έτσι σε κείνο το στάδιο που βρισκόμαστε....
....και αυτή είναι φαντάζομαι η "επόμενη μάχη στο Πεδίο πολέμου του Εγωϊσμού".....Η "Αλαζονεία"....
Η αυτοταπείνωση δεν μου πάει. Έχω ήδη την τάση να μειώνω τον εαυτό μου - κατάσταση προβληματική για μένα, γιατί δεν αναγνωρίζω στον εαυτό του την αυθύπαρκτη αξία του - αλλά αυτό δεν με σώζει από το να θεωρώ ώρες-ώρες εαυτήν καλύτερη από τους άλλους. Την ταπεινότητα και την καλοσύνη προσπαθώ να καλλιεργώ και να θυμάμαι κατά καιρούς το γνωστό ρητό: "είσαι ένα μυρμήγκι πάνω σε έναν μικρό πλανήτη ενός ηλιακού συστήματος που μαζί με πόσα άλλα ηλιακά συστήματα με εκατομμύρια πλανήτες αποτελούν έναν γαλαξία που είναι ένας από τους δεκάδες? εκατοντάδες? χιλιάδες? γαλαξίες του σύμπαντος."
Η ταπεινότητα είναι μάλλον το ζητούμενο....μήπως όμως, την ώρα που ακόμη είμαστε στο στάδιο της Κυριαρχίας του Εγωϊσμού, οποιαδήποτε πράξη ταπεινότητας χρειαστεί να κάνουμε (έστω εσκεμμένα χάριν αυτοεκπαιδεύσεως), μας μοιάζει σαν "αυτοταπείνωση"?
Θυμάμαι στον Στρατό, τις πρώτες ημέρες οι νεοσύλλεκτοι κουβαλάνε ακόμη τις εγωϊστικές αντιδράσεις που είχαν κι εκτός Στρατού....του λες να πάει να καθαρίσει τουαλέττες και τα παίρνει στο κρανίο....μετά απο μερικές εβδομάδες και μήνες όμως, κάνει τα πάντα αγόγγυστα ως μέρος του έργου του .....χωρίς να νοιώθει "προσβεβλημένο το γόητρό" του....(εκτός απο τις celebrities που δεν καταδέχονται να φτάσουν σε αυτό το στάδιο....δεν πειράζει , αυτοί "χάνουν" το εκπληκτικό αυτό μάθημα)....
