Με την θέλησή μας μήπως πεινάμε;
Με την θέλησή μας μήπως θυμώνουμε;
Με την θέλησή μας και με την ΔΙΚΗ μας νόηση μήπως διαπραγματευόμαστε "λογικά" τα οποιαδήποτε θέματα ή μήπως ακόμα και η λειτουργία της σκέψης μας είναι ένα έτοιμο πρόγραμμα το οποίο "τρέχει" στο μυαλό μας, πέρα από την δική μας βούληση;
Με τη Νόησή μας ελεύθερα αποφασίζουμε να θέλουμε να φάμε ή όχι.
Με την Νόησή μας ελεύθερα επιλέγουμε αν θα θυμώσουμε ή όχι.
Με την Νόηση μάς θα διαπραγματευτούμε λογικά, σύμφωνα με τον Λόγο (τουτέστιν όχι παράλογα-- Παρα+Λόγος) κάθετι και ελεύθερα θα αποφασίσουμε τί είναι ωφέλιμο και τί όχι.
Δυστυχώς (ίσως και ..ευτυχώς !) με την νόησή μας, ΔΕΝ αποφασίζουμε ΝΑ ΘΕΛΟΥΜΕ να φάμε. Τα ένστικτα είναι αυτόνομες-αυτόματες αναδυόμενες "θελήσεις" και το μόνο που έχουμε την δυνατότητα να κάνουμε, είναι να επιλέξουμε το πότε θα τα ικανοποιήσουμε.
Το αν θα θυμώσουμε, σίγουρα δεν το αποφασίζουμε εμείς. Τα συναισθήματά μας, όπως και τα ένστικτα, λειτουργούν αυτόματα και τελείως αυτόνομα και το μόνο που κάνει αυτό που εσύ φίλε μου αποκαλείς νόηση και ελεύθερη βούληση, είναι να εφευρίσκει τρόπους για να τα ικανοποιεί, δημιουργώντας συνθήκες και επαναλαμβανόμενα συμβάντα, όπου θα βρίσκουν ευκαιρία τα συναισθήματα να αναπαράγονται.
Η νόηση, είναι η πρώτη μας ευκαιρία για ανάπτυξη πραγματικής ελεύθερης βούλησης.
Όμως βρίσκεται εγκλωβισμένη και υποχρεωμένη, κάτω από την δύναμη της συνήθειας, να ΥΠΗΡΕΤΕΙ κυριολεκτικά τα ένστικτα και τα συναισθήματα.
Στην πράξη, παγιδεύεται σε μια ακόμα πιο ποταπή λειτουργία.
Δυναστευόμενη από τα ένστικτα και τα συναισθήματα, το μόνο που αναλαμβάνει να κάνει πέρα από το να τα ικανοποιεί, είναι να εφευρίσκει λογικοφανείς δικαιολογίες για να δικαιολογεί εκ των υστέρων τις αυτοματοποιημένες λειτουργίες έκφρασης και δράσης της προσωπικότητας.
Σαν λειτουργία η νόηση, παρότι φαινομενικά δείχνει ως εκφραστής της βούλησής μας, στην πράξη, αναπαράγει ασυνείδητες λειτουργίες, λειτουργώντας και η ίδια με ένα πρόγραμμα το οποίο μας εμφυτεύθηκε.
Το πρόγραμμα αυτό είναι το λειτουργικό που προγραμμάτισε τον τρόπο έκφρασης και δράσης της ύπαρξής μας.
Οι αλγόριθμοί του, εν μέρει οφείλονται στην κληρονομικότητα και εν μέρει στην πρώιμη εκπαίδευσή μας.
Στην πράξη όμως ΕΠΙΒΑΛΛΟΥΝ σε μας, όχι μόνον τον τρόπο συμπεριφοράς μας, αλλά ακόμα και τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε και αναλύουμε τα εσωτερικά ή εξωτερικά ερεθίσματα.
Η try το παραθέτει πολύ εύστοχα
Η δική μου γνώμη, είναι οτι υπάρχει μια τεχνική σκέψεως που λειτουργεί ως πρόγραμμα και που καθορίζει πολύ έντεχνα και υπόγεια τις επιθυμίες μας και τις αποφάσεις μας κλπ.
Αυτό φαίνεται πολύ ξεκάθαρα στα παιδιά.
Βλέπουμε λοιπόν ότι, όταν μιλάμε για νόηση, στην ουσία καταλήγουμε να αναφερόμαστε σε τρόπους σκέψης.
Ο τρόπος σκέψης είναι αυτός που αλλάζει και η αλλαγή έχει δύο τρόπους να επιτευχθεί.
α) Να αντιγράψουμε τον τρόπο σκέψης που η κοινωνία θεωρεί αποδεκτό.
β) Να δομήσουμε σιγά σιγά έναν τελείως ατομικό τρόπο σκέψης.
Η πρώτη περίπτωση είναι ότι απλά αντικαθιστούμε το λειτουργικό πρόγραμμα του νού μας με κάποιο άλλο και δρούμε πλέον σύμφωνα με το καινούριο λειτουργικό.
Είναι προφανές βέβαια ότι όλες οι λειτουργίες που επιτελούμε, ελέγχονται και κατευθύνονται από το ΞΕΝΟ λειτουργικό που εγκαταστήσαμε (στην πράξη μας το εγκατέστησαν), οπότε δεν μπορούμε να μιλάμε για ΔΙΚΗ ΜΑΣ ελεύθερη βούληση, αλλά για την βούληση του λειτουργικού προγράμματος, το οποίο φυσικά δεν είμαστε εμείς.
Στην δεύτερη περίπτωση, γίνεται μια σταδιακή προσπάθεια να επαναπρογραμματίσουμε τον εαυτό μας ΜΟΝΟΙ ΜΑΣ.
Για να έχει δυνατότητα να γίνει κάτι τέτοιο, απαιτείται αυτογνωσία και σαν πρώτο βήμα προς την αυτογνωσία, είναι η αυτοπαρατήρηση.
Εδώ ακριβώς έγκειται και η μέγιστη συμβολή των μυητικών διδασκαλιών, γιατί μας παρέχουν μεθόδους εκπαίδευσης που οδηγούν σταδιακά στην αυτογνωσία.
Αυτή είναι ουσιαστικά η γνώση της αλήθειας.
"Όποιος γνωρίσει τον εαυτό του, γνωρίζει τον θεό".
Ακόμη, "γνωρίστε την αλήθεια και η αλήθεια θα σας απελευθερώσει".
Μετά από αυτήν την διαδικασία, μπορούμε να λέμε ότι έχουμε πλέον ελεύθερη βούληση...
Μέχρι τότε,
ετεροπρογραμματισμένα ρομποτάκια
