Νύχτα της Απελπισίας, ε?
Κατάθλιψη,ε?
Και όλα αυτά εν καιρώ - κι ενίοτε εν μέσω - Διαδικτύου, χμμμ......
Για κοιτάξτε και την παρακάτω παράμετρο....
Γιατί, πλέον, το διαδίκτυο μας κάνει "εν δυνάμει κοινωνούς" σε πολλά πράγματα....και μάλιστα, "άκρως δυσάρεστα πράγματα"......
Μήπως, πχ όταν βλέπουμε απέναντί μας (στην οθόνη) έναν "ψυχικά ευαίσθητο" χρήστη, θα πρέπει να είμαστε όλοι κάπως πιο "πράοι" και "συγκαταβατικοί"?
***************************************************************
Το παρακάτω άρθρο είναι άκρως διαφωτιστικό γύρω απο το θέμα. Και αρκούντως σοκαριστικό :**********************************************************
Αυτοκτονίες «μέσω Διαδικτύου»:
Ο νέος επικίνδυνος «ιός» που εξαπλώνεταιΟι καθημερινά αυξανόμενες αυτοκτονίες «μέσω του Διαδικτύου» έχουν κηλιδώσει την εικόνα του νέου μέσου και καθιστούν επιτακτική την ανάγκη εντοπισμού των αιτίων που οδήγησαν στην εκδήλωση του ανησυχητικού αυτού φαινομένου. Το π@π@κι αναζήτησε τα αίτια μέσα από συγκεκριμένα περιστατικά, αναλύσεις ψυχολόγων και παιδαγωγών, γνώμες απλών χρηστών, αλλά και εμβαθύνοντας στις κοινωνικές και πολιτιστικές συνθήκες που ωθούν χρήστες του Διαδικτύου σε ομαδικές, online αυτοκτονίες.
Ήταν 19 Σεπτεμβρίου όταν ο Dan Bucci, 19 ετών, από τα προάστια του Κλίβελαντ, ανακοίνωσε στους φίλους του στο chatroom όπου σύχναζε ότι θα αυτοκτονήσει. Οι περισσότεροι σταμάτησαν να γράφουν, φοβούμενοι μήπως θεωρηθούν συνεργοί. Ορισμένοι επιχείρησαν να τον αποτρέψουν, ενώ κάποιοι άλλοι προσπαθούσαν να τον ενθαρρύνουν να το κάνει, προκαλώντας τον. Κάποιες ώρες αργότερα, ο Dan σκοτώθηκε από έναν αστυνομικό, καθώς προσπαθούσε να μαχαιρώσει έναν συνάδελφό του. Είχε ήδη αυτομαχαιρωθεί στον λαιμό και το στέρνο.
Στις 23 Αυγούστου ένας 28χρονος από το Τόκιο συνάντησε δύο άλλους νεαρούς και αφού πήγαν με αυτοκίνητο σε απόμερη περιοχή, πήραν ηρεμιστικά χάπια, έβαλαν φωτιά σε κάρβουνο και πέθαναν από ασφυξία στο αυτοκίνητο. Στις 11 Φεβρουαρίου άλλοι τρεις Ιάπωνες νεαρής ηλικίας αυτοκτόνησαν σε διαμέρισμα στο Τόκιο. Όλοι είχαν συναντηθεί για πρώτη φορά την ημέρα της αυτοκτονίας τους, μετά από ραντεβού που κανόνισαν μέσω του Διαδικτύου.
Στις 12 Ιανουαρίου ο Brandon Vedas, 21 ετών, από το Φοίνιξ, αυτοκτόνησε ενόσω οι «φίλοι» του τον παρακολουθούσαν από την κάμερά του να παίρνει υπερβολική δόση ναρκωτικών χαπιών, για να τους αποδείξει «πόσο σκληρός είναι», όπως είπε. Κάποιοι προσπάθησαν να τον βοηθήσουν, οι περισσότεροι του ζητούσαν να αποδείξει ότι μπορεί να πάρει πολλά χάπια. Ο ίδιος τους έδωσε το νούμερο του κινητού του τηλεφώνου, μήπως γινόταν κάτι κακό. Όταν λιποθύμησε, κάποιοι τηλεφώνησαν, αλλά ο ήχος του κινητού ήταν χαμηλωμένος και η μητέρα του, που βρισκόταν στο διπλανό δωμάτιο, δεν το άκουσε.
Οι περιπτώσεις αυτοκτονίας κατά τη διάρκεια της σύνδεσης στο Διαδίκτυο, είτε εκτός αυτού, ατόμων που γνωρίστηκαν εκεί, γίνονται όλο και περισσότερες. Οι αριθμοί μιλούν από μόνοι τους: 32 τέτοιου είδους θάνατοι κατεγράφησαν στην Ιαπωνία τους πρώτους έξι μήνες του 2003 και αρκετοί στις Η.Π.Α., την Κορέα και άλλες χώρες του κόσμου. Τα ερωτήματα που εγείρονται από αυτού του είδους τη συμπεριφορά είναι πολλά. Σε μια προσπάθεια να εμβαθύνουμε στην ψυχή αυτών των ανθρώπων, εστιάσαμε στα όσα συμβαίνουν στη χώρα του Ανατέλλοντος Ηλίου.
Η κατάσταση στην Ιαπωνία
«Μία αιτία είναι ότι οι νέοι έχουν ελάχιστες στενές σχέσεις. […] Ακόμη, ρόλο παίζει και η ύπαρξη των sites, καθώς είναι πιθανό ότι χωρίς παρέα αυτοί οι άνθρωποι δεν θα μπορούσαν ν’ αυτοκτονήσουν μόνοι τους», υποστηρίζει ο καθηγητής Mafumi Usui, που διευθύνει ιστοσελίδα αποτροπής αυτοκτονιών. Η άποψη ότι χωρίς συντροφιά οι άνθρωποι αυτοί δεν θα αυτοκτονούσαν υποστηρίζεται από πολλούς, οι οποίοι θεωρούν πως οι ιστοσελίδες αυτές –πάνω από 8.000 στη χώρα– δίνουν «δύναμη» για την τέλεση τέτοιων πράξεων.
Στην Ιαπωνία έχει επίσης επικριθεί ο Τύπος πως ωθεί τους εφήβους σε μίμηση πράξεων αυτοκτονίας, παρουσιάζοντας ανάλογα περιστατικά με εκτενείς λεπτομέρειες. Οι προσπάθειες εντυπωσιασμού του κοινού μέσω αναλυτικών περιγραφών στα άρθρα θεωρείται ότι συμβάλλει στην ανάπτυξη διάθεσης για μίμηση τέτοιων πράξεων, είτε από περιέργεια είτε επειδή κάποιος που σκέφτεται ν’ αυτοκτονήσει γνωρίζει πια τον τρόπο για να το κάνει.
Ιάπωνες ψυχολόγοι έχουν διατυπώσει την άποψη ότι αυτού του τύπου οι αυτοκτονίες είναι η τελευταία κραυγή ενός πληγωμένου, διογκωμένου, αλλά και ανώριμου εγωισμού ατόμων που δεν μπορούν να βρουν πουθενά αλλού την ικανοποίηση και την προσωπική ολοκλήρωση, παρά μόνο στην αυτοκτονία. Νιώθουν μόνοι, αποφασίζουν να πεθάνουν, αλλά με τη στάση τους και τον τρόπο που επιλέγουν να το κάνουν (όλοι ζητούν είτε να συζητούν με άλλους είτε να αυτοκτονήσουν με άλλους) φωνάζουν πως νιώθουν πολύ μόνοι για να πεθάνουν χωρίς παρέα.
Πολιτισμικές ιδιαιτερότητες της χώρας
Σίγουρα στην περίπτωση της Ιαπωνίας πρέπει να ληφθεί υπόψη και η θέση που έχει η αυτοκτονία στην κοινωνία. Τις περισσότερες φορές θεωρείται πράξη θάρρους και τιμής, κάτι «όμορφο και δοξαστικό», όπως περιγράφεται στην ιαπωνική κουλτούρα. Οι νέοι από μικροί θαυμάζουν τις αυτοκτονίες των πολεμιστών Σαμουράι στα μυθιστορήματα της χώρας, πράξεις τιμής προς τους αφέντες τους. Προσοχή, επίσης, πρέπει να δοθεί και στο είδος της παιδείας που λαμβάνουν οι νέοι. Ο τύπος της παιδείας που δίνει έμφαση στην ατομικότητα και τη θεωρεί υπέρτερη όλων των άλλων χαρακτηριστικών ωθεί κάποιες φορές σε ακραίου τύπου συμπεριφορές τους εφήβους, θεωρούν πολλοί Ιάπωνες παιδαγωγοί, όπως ο καθηγητής Κιγιοχίκο Ικέντα.
Η κάμψη της ιαπωνικής οικονομίας, οι απολύσεις, η οικονομική καταστροφή πολλών επιχειρηματιών, σε συνδυασμό με το πολιτισμικό υπόβαθρο του ιαπωνικού λαού, συμβάλλουν σε μια άκρως κυνική διάθεση των νέων απέναντι στον κόσμο και μια πεσιμιστική θεώρηση του μέλλοντός τους. Νιώθουν μπερδεμένοι και χαμένοι, ακόμη και προδομένοι, βλέποντας την πατροπαράδοτη κατεύθυνση και τους στόχους της ιαπωνικής κοινωνίας να καταρρέουν. Ιδεολογίες πολλών χρόνων συνθλίβονται και παρά την έντονη προσωπική προσπάθεια στο σχολείο ή στη δουλειά, δεν υπάρχει η ανάλογη ανταμοιβή, όπως παλαιότερα. Εκτός από την αυτοκτονία, αυτό αντικατοπτρίζεται και σε άλλες «κοινωνικές ασθένειες», όπως στο γεγονός ότι όλο και περισσότεροι απογοητευμένοι νέοι αποσύρονται από την κοινωνία και μένουν κλειδωμένοι στο δωμάτιό τους χωρίς καμιά επαφή με τον κόσμο για διαστήματα που κυμαίνονται από έξι μήνες ως πολλά χρόνια.
Η γνώμη του κόσμου του Διαδικτύου – Αποτροπή των αυτοκτονιών
Οι χρήστες του Διαδικτύου διχάζονται ως προς τις απόψεις τους πάνω στο θέμα. Οι περισσότεροι από αυτούς με τους οποίους μιλήσαμε θεωρούν ότι οι άνθρωποι που ανακοινώνουν στο Διαδίκτυο την πρόθεσή τους ν’ αυτοκτονήσουν ουσιαστικά ζητούν βοήθεια και λόγους να μην το κάνουν. Κάποιοι, όμως, παρουσιάζονται σκληρότεροι στις κρίσεις τους, λέγοντας πως όταν συναντούν κάποιον που λέει πως θα αυτοκτονήσει, τον πιέζουν να το κάνει ή τον ενθαρρύνουν, θεωρώντας ότι απλώς προσπαθεί να τραβήξει την προσοχή και να προκαλέσει τη συμπόνια των υπολοίπων.
Αξίζει να σημειωθεί ότι έχουν δημιουργηθεί πολλοί δικτυακοί τόποι αποτροπής αυτοκτονιών. Τόποι που προσφέρουν τη βοήθεια ειδικών, αλλά και ομάδες συνομιλίας με άλλους χρήστες που είχαν περάσει από ανάλογη κατάσταση. Ένας από τους υπευθύνους τέτοιου δικτυακού τόπου μάς είπε ότι θεωρούν την κάθε περίπτωση ξεχωριστή και προσπαθούν να βοηθήσουν όσο μπορούν περισσότερο τον άνθρωπο που υποφέρει. Ακόμα κι αν πιστέψουν ότι δεν το εννοεί πραγματικά, συνεχίζουν να τον βοηθούν, καθότι το θέμα της αυτοκτονίας «είναι πολύ σοβαρό για να παίζει κανείς μαζί του». Πράγματα που πρέπει να γνωρίζει κανείς (αποτυχημένες απόπειρες που έχουν συνέπειες σε όλη την υπόλοιπη ζωή, συνέπειες για τους συγγενείς, εμπειρίες άλλων, μέρη για βοήθεια, ψυχολογική στήριξη, πληροφορίες για το πώς οι συγγενείς μπορούν να καταλάβουν αν κάποιος έχει τάσεις αυτοκτονίας) διατίθενται εύκολα προς άμεση χρήση, με ένα σύνθημα που ισχύει για όλες τις περιπτώσεις: ποτέ δεν είναι αργά για ζωή…
Του Νίκου Κουσούλη
απο το περιοδικό Παπάκι
www.papaki.panteion.gr/teuxos18/diktya.htm
