Ο Πλάτωνας έγραψε:
"Μέχρι τώρα μιλήσαμε για το τέταρτο και τελευταίο είδος της μανίας που καταλαμβάνει εκείνον που όταν αντικρύσει το γήινο κάλλος, αναπτερώνεται από την ανάμνηση του αληθινού κάλλους. Και θέλει να πετάξει -προς αυτό- αλλά δεν μπορεί. Και σαν πουλί πια κοιτάζει προς τα πάνω και αδιαφορεί για ότι βρίσκεται από κάτω του. Και γιαυτό φαίνεται να ενεργεί σαν μανιακός. Και απέδειξα ότι από όλες τις εμπνεύσεις αυτή είναι η άριστη και καθιστά άριστον και εκείνον που γίνεται κοινωνός της και την κατέχει. Και μόνον αυτός που κατέχεται από αυτήν την μανία και λατρεύει κυριολεκτικά το ωραίο, διακιούται να λέγεται εραστής.
Γιατί όπως είπαμε, κάθε ανθρώπινη ψυχή από την φύση της ορέγεται να αντικρύσει την αληθινή ουσία των πραγμάτων. Αλλά καθώς κατέβηκε σε αυτό το ανθρώπινο σώμα, δεν είναι εύκολο να αναθυμηθεί βυθισμένο στα γήινα, εκείνα που είδε τότε φευγαλέα εκεί, και καθώς ξεπέφτει εδώ στην δυστυχία, τυχαίνει κάτω από ορισμένες συνθήκες να διαφθαρεί, να πάρει τον κακό τον δρόμο μολυσμένη από το άδικο και να ξεχάσει αυτά τα ιερά πράγματα που είχε τότε αντικρύσει.
Πολύ λίγες ψυχές πράγματι υπάρχουν που διατηρούν σε ικανοποιητικό βαθμό αυτήν την ανάμνηση. Και είναι αυτές που όταν αντικρύσουν εδώ κάποια αντανάκλαση του άλλου κόσμου, εκστασιάζονται και γίνονται ασυγκράτητες. Και δεν ξέρουν βέβαια γιατί παθιάστηκαν τόσο πολύ, επειδή απλά δεν έχουν καθαρή αίσθηση της αιτίας του πάθους τους.
Δεν υπάρχει λοιπόν πραγματική ανταύγεια δικαιοσύνης και σωφροσύνης ή οποιασδήποτε άλλης αρετής από αυτές που είναι ζωτικές για την ψυχή, στα γήινα αντίγραφά τους. Γιατί με ατελή όργανα μόλις και μετά βίας μερικοί αναγόμενοι από τις εικόνες τους, μπορεί να οραματισθούν απλά τα αρχέτυπά τους.
Αλλά αυτοί που έλαβαν μέρος σε εκείνη από τις τελετουργίες που είναι νόμιμο να την ονομάζουμε μακαριότατη, βλέπουν την λαμπρή ωραιότητα και την μακάρια όψη και την πραγματική θέασή τους, καθώς εν χορώ με τους άλλους, πανευτυχείς μύστες, γίνονται ακόλουθοι του Δία ή κάποιου άλλου πάτρωνα θεού.
Και τότε πανηγυρίζουμε ευδαιμονικά, καθώς βιώνουμε μιαν ολοκλήρωση μέσα μας και αισθανόμαστε ότι είμαστε πια απρόσβλητοι από οποιοδήποτε κακό, και βλέπουμε παντού τέλειες και καθαρές εικόνες, καθώς αναγορευτήκαμε πια μυημένοι και επόπτες μυστηρίων, λουσμένοι σε ένα λαμπρό φως και νοιώθουμε ότι είμαστε εξαγνισμένοι και απαλλαγμένοι από τους περιορισμούς του σώματος, από αυτό δηλαδή το μνήμα που το περιφέρουμε κολλημένο πάνω μας σαν όστρακο"
ΠΛΑΤΩΝΑΣ "ΦΑΙΔΡΟΣ"