Ο ΠΛΑΝΗΤΗΣ ΚΡΟΝΟΣ ΣΤΟ ΖΩΔΙΟ ΤΗΣ ΠΑΡΘΕΝΟΥ.
Στις 2 Σεπτεμβρίου το 2007 το απόγευμα, ο πλανήτης Κρόνος εγκατέλειψε τον Λέοντα και εισήλθε στο ζώδιο της Παρθένου. Για τους πολλούς προφανώς δεν σημαίνει αυτό τίποτα, αλλά για τους λίγους που μελετούν σοβαρά, σημαίνει πολλά. Κυριολεκτικά για όλους σημαίνει πάρα πολλά κάθε «πέρασμα» των αργών πλανητών από μια θέση του κοσμικού ρολογιού, απλά οι ελάχιστοι μόνον το αντιλαμβάνονται και ακόμα λιγότεροι μελετάν και κατανοούν αυτές τις μεταβάσεις.
Τα δύο προηγούμενα ζώδια, Καρκίνος και Λέων δεν θεωρούνται και οι καλύτερες θέσεις για τον Κρόνο. Αρκετοί με τέτοια στοιχεία στο ωροσκόπιό τους θα έχουν νοιώσει το «βάρος» του Κρόνου εδώ και πέντε χρόνια. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι ο Κρόνος είναι ένας κακός πλανήτης, όπως δυστυχώς μερικοί αστρολογίζοντες θέλουν να υποστηρίζουν. Ο Κρόνος είναι ο μεγάλος και σοφός διδάσκαλος που έρχεται μέσα από πνεύμα αρχών και κανόνων να «δοκιμάσει» και να κρίνει το έργο που κάναμε, τα μαθήματα που μάθαμε στις προηγούμενες διαδικασίες και να μας τιμήσει με τα έπαθλα και τα δώρα επιδοκιμασίας και ανάδειξης του είναι μας. Είναι πρώτιστα δίκαιος και αποδίδει και ανταποδίδει για τα όσα αγωνιστήκαμε και πετύχαμε. Αν όμως παραμελήσαμε να εργαστούμε, κυριολεκτικά «μας πιάνει αδιάβαστους» και μας αποδίδει αυτό που δικαιούμαστε. Μας υποχρεώνει στην επανάληψη του μαθήματος.
Μέσα από αυτήν την διαδικασία των τελικών εξετάσεων, ο άνθρωπος μαθαίνει σιγά σιγά την φυσική διαδικασία της ωρίμανσης και της υπευθυνότητας, καθώς ως ανεύθυνο παιδάκι ο καθένας πάμπολλες φορές συνελήφθη από το εξεταστικό μάτι του Κρόνου να «κλέπτει οπώρας» και να «ξεμπροστιάζεται». Ίσως κιόλας η εμφάνιση του Κρόνου να είναι και μια απαλλαγή από τα συνεχόμενα οδυνηρά καρδιοκτύπια των παραλείψεων και των κατεργαριών μας, από τις ενοχές μας, για τις οποίες με ανακούφιση ενίοτε δεχόμαστε την ποινή, βάλσαμο για την δυσαρμονία που είχε επέλθει στην ψυχή και στην συνείδησή μας.
Στο ζώδιο της Παρθένου ο Κρόνος, βρίσκεται σε καλή θέση, σε στοιχείο Γη, κάτι που ενισχύει την πρακτικότητα του πλανήτη. Από την άλλη, η μεταβλητότητα της Παρθένου, εξισορροπεί ικανοποιητικά την παρορμητική φύση του Κρόνου. Η υπομονή του Κρόνου αυξάνεται, όπως και η ακρίβεια και η παρατηρητικότητα. Παρατηρώντας όμως στατιστικά την πλειονότητα των ανθρώπων, βλέπουμε ότι το βάρος του Κρόνου είναι αρκετά μεγάλο. Με την είσοδό του στο Ζώδιο της Παρθένου, σε άτομα που δεν έχουν ακόμα κατασταλάξει (όπως δηλαδή η συντριπτική πλειονότητα των ανθρώπων), διεγείρεται το μειονέκτημα της θέσης αυτής πρώτιστα. Η παρατηρητικότητα έρχεται να υπηρετήσει τον ωφελισμό της Γης, με αποτέλεσμα να αναδύεται ο συμφεροντολογισμός και να ωθεί τον καθένα σε κοινωνικούς μηχανισμούς που αποκομίζουν ιδιοτελή οφέλη. Η αξία της υπηρεσίας και της προσφοράς αλλοιώνεται και εξανεμίζεται κάτω από την πίεση του ωφελιμισμού. Φτάνει μάλλιστα να γίνεται σκεπτικιστής ακόμα και ο άνθρωπος που έχει αφιερώσει χρόνια στην αναζήτηση, αναρωτώμενος για την χρησιμότητα και το όφελος που έχει αποκομίσει, φτάνοντας ενίοτε και στην ακραία αντίληψη –ειδικά όταν υποκρύπτονται και λοιποί ύπουλοι κρυφοί παράγοντες – να τα θεωρεί ακόμα και μάταια. Δυστυχώς η παγίδα που στήνει ο κατώτερος ιδιοτελής εαυτός, βρίσκει συνδρομητή και συνήγορο έναν αρρωστημένο Κρόνο, ερχόμενος να εξυπηρετήσει μόνον προσωπικές φιλοδοξίες, πασχίζοντας να διακριθεί και να αποκτήσει δύναμη, απορρίπτοντας δυστυχώς το ιδανικό της Υπηρεσίας προς τους άλλους. Ενίοτε τέτοιο άτομο, πέραν του ότι θεωρεί ματαιότητες όλες τις αλτρουιστικές πράξεις, φτάνει ακόμα να θεωρεί «κορόιδα» και «θύματα» τους αλτρουιστές.
Από την άλλη μεριά, το να θυσιαστεί ο Κρόνος και να εγκλωβιστεί σε ιδανικά υπηρεσίας, χάνοντας ολοκληρωτικά τα στοιχεία των προσωπικών φιλοδοξιών, είναι εξίσου ανόητο και μη υγιές. Ο άνθρωπος που εντάσσεται άβουλα σε δράσεις κάτω από την καθοδήγηση άλλων, υπηρετώντας στην ουσία άλλους σκοπούς, αγνοώντας τον δικό του σκοπό, τον λόγο της δικής του ενσάρκωσης, εγκληματεί κατά του εαυτού του, αποστερώντας τον να αγωνιστεί και να ενηλικιωθεί ο ίδιος, παραμένοντας ουσιαστικά «δούλος», αρνούμενος να εξελιχθεί και να γίνει αυτόβουλος, αυτοκυρίαρχος και ελεύθερος.
«Και στις δύο παραπάνω περιπτώσεις διακρίνουμε την νοοτροπία του θύματος», όπως έγραψε σοφά η μεγάλη αστρολόγος Θεοδώρα Ντάκου . «Ο εργάτης της ανθρωπότητας, οφείλει να έχει φιλοδοξίες και προβολή, για να γίνει δύναμη, παράδειγμα και διδάσκαλος για τους συνανθρώπους του. Όπως και ο υπηρέτης, χρειάζεται να μάθει κάποτε να εκτιμά το έργο του, να νοιώθει ισότιμος και το βασικότερο, να πολεμάει με σθένος κάθε απόπειρα εκμετάλλευσης.
Στην υγιή του εκδήλωση, αυτό το πέρασμα του Κρόνου από την Παρθένο που θα κρατήσει περίπου δυόμισι χρόνια, περιορίζει το άγχος για την τελειότητα και την λεπτομέρεια, προικίζει με σύνεση και συνέπεια τον ειλικρινή οδοιπόρο, βοηθώντας τον να αξιοποιεί όσα έχουν ουσία και να σταματήσει να αναλώνεται σε ανούσια θέματα και ανθρώπους. Παράλληλα, ετοιμάζεται για νέα ξεκινήματα και δημιουργίες, για δράσεις κοινωνικής προσφοράς και υπηρεσίας, εστιάζοντας σε πρώτη φάση σε θέματα οικολογίας και περιβάλλοντος. Ουσιαστικά όμως εμψυχώνεται και υπερδραστηριοποείται γεννώμενος ακούραστος, αποκτά ικανότητα κριτικής διαύγειας, διακρίνοντας το κάλπικο, δομεί ένα συνετό και οργανωμένο πλαίσιο λειτουργίας και με επιμονή και υπομονή κατευθύνει όλο το έργο του προς τον δρόμο της ανθρωπιστικής δημιουργίας, της καταξίωσης και της επιτυχίας, στον δρόμο της αληθούς αναγέννησης.