Ας το εξηγήσουμε λίγο παραπάνω:
μέσα σε κάθε κοινωνικοπολιτική ή και πολιτιστική του διεκδίκηση ο άνθρωπος, σε όλη την ιστορία του, ένα απο αυτά που διεκδικούσε πάντα μετά μανίας ήταν η
ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ του.
Είτε ήταν "πολιτική", είτε "κρατική", είτε "εθνική", είτε "ατομική", είτε "ενδοοικογενειακή", είτε "πολιτιστική", είτε "φιλοσοφική", είτε, είτε....
Παντού σε κάθε είδους διεκδίκηση , πρώτη πρώτη φιγουράρει η "ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ"....
Και λέμε τώρα....
Αντε και μετά την διεκδίκηση, ήρθε η πολυπόθητη ελευθερία για το άτομο ή την ομάδα...
Την αντέχει?
Ή μήπως την αντιλαμβάνεται ως άλλο ένα είδος "αλυσσίδων" διότι πλέον δεν έχει κάποιον να ρίχνει τις ευθύνες?
Πλέον, αφού κατέκτησε την ελευθερία του, ο μόνος στον οποίο έχει να απολογείται για τις πράξεις του είναι ο εαυτός του.
Συνεπώς, θα νοιώσει στο έπακρο το "τι εστί βάρος ευθύνης των πράξεών του".....
Δεν μπορεί να τα "φορτώσει" πλέον πουθενά αλλού και σε κανέναν άλλον...
Γνωρίζοντας αυτό το "αφόρητο συναίσθημα", μήπως επιλέγει τελικά, απλώς να αντικαταστήσει τον έναν "τύρανο" με κάποιον "άλλον"?