Οι περισσότεροι άνθρωποι με ικανή κοινωνική δράση και συναναστροφές, σε μικρό ή μεγάλο βαθμό, εντάσσουν στη ζωή τους άτομα με διαφορετικές νοοτροπίες, τάσεις και απόψεις. Συνηθίζουμε να λέμε πως η πιο αντικειμενική προσέγγιση του χαρακτήρα ενός ανθρώπου είναι το να τον δεχτούμε όπως είναι, να δεχτούμε δηλαδή τόσο τα θετικά, όσο και τα αρνητικά του χαρακτηριστικά, χωρίς δικαίωμα να προσπαθήσουμε να τον "αλλάξουμε".
Το ερώτημα έχει σχέση με το αν και σε τι βαθμό πρέπει να μείνουμε αμέτοχοι σε περίπτωση που κατανοήσουμε πως ο συνάνθρωπός μας ενσωματώνει στο χαρακτήρα του συγκεκριμένα αρνητικά στοιχεία. Τι κάνουμε λοιπόν;
Τον δεχόμαστε ως είναι, τόσο με τα θετικά, όσο και με τα αρνητικά του χαρακτηριστικά ή μήπως (στα πλαίσια του ανθρωπισμού) προσπαθούμε να τον βοηθήσουμε να βελτιωθεί; Έχουμε το δικαίωμα να του ορίσουμε τρόπους βελτίωσης του χαρακτήρα του;
Πρέπει να μείνουμε ανενεργοί ή να τηρήσουμε στάση διατήρησης των θετικών του χαρακτηριστικών;
Επίσης, όλη αυτή η διαδικασία (της δράσης μας ή μη προς βελτίωση του συνανθρώπου μας) τι αποτελέσματα μπορεί να έχει στη δική μας πορεία αυτοβελτίωσης; Είναι η προσπάθεια αυτή διαδραστική; (αμοιβαία).
