Ι. ΜΑΘΗΤΗΣ
Ο Κανόνας των Δώδεκα ιντσών και η κοινή Σφύρα
"...Θα ήταν ανόητο να ισχυριστούμε πως η προσευχή είναι παράλογη, επειδή δεν είναι δυνατόν για έναν άνθρωπο, με την πραγματοποίησή της, να πείσει τον Θεό ν' αλλάξει τα σχέδιά Του.
Ο Θεός δημιουργεί προκαθορισμένα και εκ των προτέρων γνωστά αποτελέσματα, δια της μεσολαβήσεως των δυνάμεων της φύσεως, επειδή όλα αυτά αποτελούν δικές Του δυνάμεις.
Αυτές που κατέχουμε εμείς, αποτελούν μέρος αυτών των δυνάμεων. Η Ελευθερία δράσεως που έχουμε καθώς και η Θέλησή μας, αποτελούν δυνάμεις.
Επειδή δεν μπορούμε να αλλάξουμε αυτό που έχει ήδη προκαθοριστεί, δεν σημαίνει ότι ξαφνικά παύουμε να κανουμε προσπάθειες είτε για να αποκτήσουμε πλούτη ή ευτυχία, είτε για να επιμηκύνουμε τη ζωή και να διατηρηθούμε σε καλή υγεία.
Ακόμη κι εαν είναι προκαθορισμένη αυτή η προσπάθεια, δεν παύει να είναι η δική μας προσπάθεια που γίνεται με την ελεύθερη θέλησή μας.
Γι' αυτόν ακριβώς το λόγο προσευχόμαστε. Η θέληση είναι μια δύναμη. Η σκέψη είναι μια δύναμη. Η προσευχή είναι μια δύναμη.
Γιατί λοιπόν να μην αποτελεί νόμο του Θεού ότι η προσευχή, όπως η Πίστη και η Αγάπη, θα έχει επίσης τ' ανάλογα αποτελέσματα?
Ο άνθρωπος δεν πρέπει να θεωρήσει πως αποτελεί το σημείο εκκινήσεως (της Δημιουργίας), ή ότι η πρόοδος αποτελεί τον τελικό στόχο, χωρίς αυτές τις δύο μεγάλες δυνάμεις που επενεργούν, την Πίστη και την Αγάπη.
Η Προσευχή έχει μεγαλείο. Οι παρακλητικές και θορυβώδεις δεήσεις είναι αξιολύπητες. Εαν αρνηθούμε την αποτελεσματικότητα της προσευχής είναι σαν να αρνούμαστε την αποτελεσματικότητα της Πίστεως, της Αγάπης και της Προσπάθειας.
Όπως το χέρι μας, που κινείται απο τη βούλησή μας, εαν πετάξει ένα βότσαλο στον ωκεανό, τα αποτελέσματα που θα παραχθούν ποτέ δεν σταματούν, έτσι, και κάθε λέξη που εκφέρουμε, καταγράφεται αιώνια πάνω στον αόρατο αιθέρα...." (σ. 20)