Όταν μπαίνεις σε ένα σπήλαιο με σταλακτίτες, εκτός απο αυτούς και τους σταλαγμίτες, παρατηρείς κι ένα ακόμη πιο εντυπωσιακό φαινόμενο ενίοτε.
Κάτι βράχους με "περίεργες τρύπες" στην επιφάνειά τους.
Τρύπες "στρογγυλεμένες" λες και τις πέρασε ένα εξαιρετικά ικανό "λειαντικό μηχάνημα".
Τρύπες που διαπερνάνε αυτούς τους βράχους σε όλο τους το βάθος ενίοτε και σχηματίζουν εσωτερικά κανάλια που καταλήγουν στον πάτο του βράχου.
Καμιά φορά, όταν ο βράχος φαίνεται σε όλο του το μήκος και πλάτος, βλέπεις το τελείωμα αυτής της τρύπας απο κάτω του και το νερό των σταγόνων να ρέει ανεμπόδιστο πλέον.
Μια σταγόνα, τι δύναμη έχει άραγε?
Καμία.
Πέφτει επάνω στον βράχο και απλώς διαλύεται.
Απο πίσω της όμως έρχεται κι άλλη σταγόνα. Κι άλλη. Κι άλλη. Κι άλλη.
Χιλιάδες σταγόνες. Πέφτουν ξανά και ξανά.
Επίμονα.
Για μέρες, εβδομάδες, μήνες, χρόνια, αιώνες, χιλιετίες.
Ασταμάτητα και σταθερά.
Μέχρι που απο την Επίμονη Επανάληψη, στο τέλος μέχρι και ο ίδιος ο βράχος "λειώνει".
Τρυπάει.
Το παραπάνω περιστατικό το διάβασα πριν είκοσι περίπου χρόνια στο βιβλίο "Η Επιστήμη του Διαλογισμού". Το ανέφερε στον πρόλογο ως προσωπικό του βίωμα ο συγγραφέας του Τορκόμ Σαραϊνταριάν.
Και ήταν ένα εύστοχο παράδειγμα.
Όντως.
Για να επιτευχθούν Εσωτερικά Αποτελέσματα πρέπει η ατομική προσπάθεια (στο οποιοδήποτε Εσωτερικό Εγχείρημα) να μοιάζει με την λειτουργία της Σταγόνας.
Επίμονη Επανάληψη, ξανά και ξανά και ξανά.
Στο τέλος τα "Εσωτερικά Αποτελέσματα" μοιάζουν με το εκπληκτικό θέαμα ενός πανίσχυρου βράχου που όμως τον τρύπησαν "μερικές" σταγόνες!
