"Αρνητική Ύπαρξη"
13."...Σιγά σιγά, σαν ανερχόμενη παλίρροια, η συνειδητοποίηση συγκεκριμενοποιεί το Αφηρημένο, αφομοιώνοντας και εκφράζοντας με δικούς της όρους πράγματα που ανήκουν σε μια διαφορετική σφαίρα.
Θα κάνουμε μεγάλο λάθος αν προσπαθήσουμε να αποδείξουμε μαζί με το Χέρμπερτ Σπένσερ ότι επειδή ένα πράγμα είναι άγνωστο για την τωρινή κατάσταση του νου πρέπει να παραμείνει για πάντα Ακατάληπτο.
Ο Χρόνος αυξάνει τη Γνώση μας και η εξέλιξη αυξάνει την ικανότητα της Γνώσης.
Η Μύηση, που επισπεύδει ουσιαστικά την εξέλιξη, προκαλεί την εμφάνιση καινούριων ικανοτήτων την κατάλληλη εποχή και οδηγεί τη συνείδηση του Μύστη σε συλλήψεις μακρινές, που βρίσκονται πέρα απο τον ορίζοντα του ανθρώπινου μυαλού.
Αυτές οι ιδέες, αν και είναι καθαρά αντιληπτές απο το Μύστη με ένα διαφορετικό είδος συνείδησης, εντούτοις, δεν μπορούν να μεταδοθούν σε κάποιον που δε γνωρίζει αυτό το είδος συνείδησης.
Επιπλέον, μπορεί να τις διατυπώσει μόνο σε Συμβολική Μορφή.
Όποιος νους έχει την εμπειρία αυτού του πλατύτερου είδους λειτουργίας, θα μπορέσει ίσως να τις μεταφράσει στη σφαίρα της συνειδητής σκέψης.
Με αυτό τον τρόπο υπάρχουν στη φιλολογία της εσωτερικής επιστήμης διασκορπισμένες σπερματικές σκέψεις όπως " Ο Θεός είναι Πίεση" και "Το Κέτερ είναι το Μαλκούτ της Αρνητικής Ύπαρξης".
Αυτές οι εικόνες, που το περιεχόμενό τους δεν ανήκει καν στη σφαίρα της δικής μας λογικής, είναι τα σπέρματα σκέψης που γονιμοποιούν το ωάριο της Συγκεκριμένης Αντίληψης.
Απο μόνα τους είναι ανίκανα να διατηρήσουν κάτι περισσότερο απο μια φευγαλέα εικόνα στη συνείδηση, σαν μια αναλαμπή συνειδητοποίησης.
Χωρίς αυτά, το ωάριο της φιλοσοφικής σκέψης θα παραμείνει αγονιμοποίητο. Γονιμοποιημένο απο αυτά πάντως - αν και η ουσία τους απορροφιέται και χάνεται σε αυτή την ίδια την πράξη - πραγματοποιείται αύξηση μέσα στο άμορφο σπέρμα της σκέψης και τελικά, μετά την απαιτούμενη κυοφορία πέρα απο το κατώφλι της συνείδησης, το μυαλό γεννά μια ιδέα..." (σ.54 - 55)