Το Μονοπάτι του Δον Χουάν (Ινδιάνικος Σαμανισμός)

[Avaris]

"Ένας άνθρωπος παίρνει το Δρόμο της Γνώσης όπως ακριβώς πηγαίνει και στον Πόλεμο, με "πλήρη συνείδηση", "γεμάτος φόβο", "σεβασμό" και "απόλυτη αυτοπεποίθηση".

Το να βαδίζεις προς τη Γνώση ή να πηγαίνεις στον πόλεμο με οποιονδήποτε άλλο τρόπο είναι σφάλμα κι όποιος το κάνει, μετανοιώνει για το Δρόμο που ακολούθησε".

"Η Διδασκαλία του Δον Χουάν", Κάρλος Καστανέντα.

Σχόλια?

[Rose]

Αγαπητέ Avaris,

o δρόμος της Γνώσης εξελίσσεται καθημερινά είτε τον επιλέξουμε είτε όχι...
Η συνειδητή επιλογή απλά επιταχύνει την διαδικασία μάθησης...
αλλά ο κάθε σπουδαστής μπορεί να βιώσει διαφορετικά την προσωπική οδό της σωτηρίας του...

Με τις καλύτερες ευχές για Βαθιά Γαλήνη

[Ορφέας]

...ο κάθε σπουδαστής μπορεί να βιώσει διαφορετικά την προσωπική οδό της σωτηρίας του...

Rose_777
Όμορφα μας τάπε ο Καστανέντα, αλλά, όπως δείχνει και η παράθεση της Rose_777,  ο δρόμος της γνώσης δεν είναι απαραίτητα ο δρόμος του πολεμιστή. Κάλλιστα θα μπορούσε νάναι και ο δρόμος του ειρηνιστή !

Στον δυτικό εσωτερισμό, έγιναν διακριτοί δύο διαφορετικοί δρόμοι γνώσης, ο αποκρυφισμός και ο μυστικισμός, παράλληλοι και ισοδύναμοι και το μόνο που συμβούλευαν οι πραγματικοί δάσκαλοι, ήταν, προτού ακολουθήσει τον δρόμο του ο αναζητητής, τον δρόμο για τον οποίο  είχε την έφεση και τα ταλέντα, να ασκηθεί πρωταρχικά στον πολικά αντίθετο μονοπάτι αναζήτησης. Τον φύσει μυστικιστή τον συμβούλευαν στην αρχή να μελετήσει αποκρυφισμό και τον φύσει αποκρυφιστή να ασκηθεί πρωταρχικά στον μυστικισμό...
Σοφή διδαχή !!!

Ακόμα όμως και αυτός ο καταμερισμός είναι ελλειπής και δεν ανταποκρίνεται σε όλους τους τύπους των ανθρώπων.
Από την εποχή του Πλάτωνα ήτανε γνωστό ότι ο δρόμος της γνώσης δεν είναι μοναδικός και ήταν διακριτοί οι ρόλοι -αλλά και η εκπαίδευση- π.χ. της Πυθίας και του Ιεροφάντη, κάτι που στην πλειοψηφία τους οι αρχαίοι λαοί τηρούσαν ευλαβικά. Δυστυχώς μερικοί σημητικοί λαοί σατανοποίησαν την θηλυκή φύση και ενέργεια και στη συνέχεια μας την επέβαλαν με τους γνωστους ιστορικούς τρόπους, πτωχαίνοντας και ανισορροπώντας εν γένει την εξελικτική πορεία της ανθρωπότητας.

Για τον Πλάτωνα, οι βασικές ιδιοσυγκρασίες των ανθρώπων είναι τέσσερις:
1.Οι της νοημοσύνης, λογικής, του καθαρού λόγου.
2.Οι της γνώμης, πίστης, της πεποίθησης.
3.Οι της φαντασίας, της εικασίας.
4.Οι της απόδειξης, κατανόησης.

Με τον καταμερισμό αυτόν, χρειάζονται τέσσερις διακριτοί δρόμοι γνώσης που να ικανοιποιοπούν και τους τέσσερις γενικούς διακριτούς τύπους ανθρώπων.
Ερμηνεία και σύγχρονη παρουσίαση των τεσσάρων τύπων ανθρώπων, μας έδωσε ο Γιουνγκ.Κατά τον μεγάλο αυτόν ερευνητή, οι τύποι είναι οι παρακάτω τέσσερις, πλήρως αντιστοιχούντες στον καταμερισμό του Πλάτωνα και διακρίνονται αναλογα με την κυρίαρχη λειτουργία τους:
1.Με έντονη λειτουργία σκέψης.
2.Με έντονη λειτουργία συναισθήματος.
3.Με έντονη λειτουργία Διαίσθησης.
4.Με έντονη λειτουργία των αισθήσεων.

Αν παρατηρήσουμε τους τέσσερις τύπους ανθρώπων, οι μεν 1 και 4 είναι εξωστρεφείς, οι δε 2, και 3 εσωστρεφείς, γεγονός ίσως που δικαιολογεί εν μέρει τον διαχωρισμό των ατραπών σε αποκρυφιστική και μυστικιστική ατραπό. Περαιτέρω όμως συμπύκνωση των διακριτών δρόμων, δεν είναι δυνατόν να επέλθει. Κατ΄επέκταση, ένας και μοναδικός δρόμος γνώσης είναι ελλειματικός και άδικος για μια μεγάλη μερίδα ανθρώπων και το χειρότερο, μπορεί πολύ εύκολα να οδηγήσει σε αντιπαράθεση με τους οδοιπόρους άλλων δρόμων και να καταλήξει σε δογματικούς αφορισμούς.

Δυστυχώς, η χριστιανική μας παιδεία μας μόλυνε με την δογματική πεποίθηση της μίας και μοναδικής αυθεντικής αλήθειας και έτσι είμαστε πολύ επιρρεπείς στο να γινόμαστε οπαδοί μιας και πολέμιοι όλων των άλλων δρόμων.

Τα χαρακτηριστικά που διακρίνουν τον οδοιπόρο της ατραπού, είναι ανάλογα της ατραπού που ακολουθεί και της ιδισυγκρασίας του οδοιπόρου και σίγουρα δεν μπορούν να περιοριστούν σε αυτά που περιέγραψε ο Καστανέντα, παρότι θα ταίριαζαν σε έναν συγκεκριμένο τύπο αναζητητή, αλλά μόνο σε αυτόν...

Έρρωσθε...

[Κανένας]

Avaris

Όταν ξεκίνησα τη συνειδητή εντατική αναζήτηση και εκπαίδευση στον εσωτερισμό είχα μία γενική ιδέα τι θα αντιμετωπίσω, αλλά αυτά που γνώρισα με εξέπληξαν.  Δεν είχα καθόλου φόβο.  Είχα σεβασμό.  Δεν είχα καθόλου αυτοπεποίθηση, νόμιζα ότι ποτέ δε θα γίνω αρκετά ευαίσθητος και δυνατός ώστε να χειρίζομαι τις ενέργειες του σώματος και να επικοινωνώ με το υποσυνείδητο.  Ποτέ δε μετάνιωσα για το δρόμο που ακολούθησα.

Ορφέα.  Όσο μαθαίνω, τόσο διαπιστώνω την τεράστια άγνοιά μου.  Μα εδώ δε ξέρω τη διαφορά μυστικισμό από αποκρυφισμό.  Στάσιμος.

[Ορφέας]

Ορφέα.  Όσο μαθαίνω, τόσο διαπιστώνω την τεράστια άγνοιά μου.  Μα εδώ δε ξέρω τη διαφορά μυστικισμό από αποκρυφισμό.  Στάσιμος.
Κανένας

Στάσιμος ;;;
Λάθος !!!
Ακριβώς το αντίθετο ... Προαγώγιμος και με καλό βαθμό μάλλιστα ...
Η αναγνώριση και η παραδοχή της άγνοιας για κάποια θέματα, είναι το πιο ασφαλές κριτήριο για προαγωγή και εισδοχή στην τάξη όπου αυτά διδάσκονται.

Τα μαθήματα στα οποία μαθητεύουμε, είναι αυτά για τα οποία αναγνωρίσαμε την άγνοιά μας και αναρωτηθήκαμε.


Υ.Γ.  Ας πρόσεχες να μην ήσουν ...περίεργος !!!

[Rose]

...δεν είναι απαραίτητα ο δρόμος του πολεμιστή. Κάλλιστα θα μπορούσε νάναι και ο δρόμος του ειρηνιστή !

Αγαπητέ Ορφέα,

συμφωνώ μαζί σου... Ο δρόμος προς την θέωση είναι η Αρμονία... ο Ειρηνιστής και ο Πολεμιστής χρειάζεται να συνεργαστούν έτσι ώστε να επιφέρουν ένα υγιή αποτέλεσμα είτε στον εσωτερικό μας κόσμο, είτε στην κοινωνία μας...

Και στην Καμπάλα, ο Άρης χρειάζεται να εναρμονιστεί με τον Δία, το σπαθί με το έλεος, ο Στρατηγός με τον Ιερέα, ο Νους με την Καρδιά, έτσι ώστε να γεννήσουν τον 'Ηλιο, τον 'Ηρωα...

Η ψυχική δύναμη, η γνώση, και η δράση, για να είναι δημιουργική και όχι καταστροφική, χρειάζεται να έχει πάντα αποτέλεσμα την Ειρήνη... όμως για να υπάρχει δημιουργικότητα χρειαζόμαστε την πολικότητα, γιατί μέσω της πολικότητας γεννιέται το Νέο (9), και συνεχίζεται η Πρόοδος...

Με τις καλύτερες ευχές για Βαθιά Γαλήνη...

[Avaris]

"Ένας άνθρωπος παίρνει το Δρόμο της Γνώσης όπως ακριβώς πηγαίνει και στον Πόλεμο, με "πλήρη συνείδηση", "γεμάτος φόβο", "σεβασμό" και "απόλυτη αυτοπεποίθηση".

Το να βαδίζεις προς τη Γνώση ή να πηγαίνεις στον πόλεμο με οποιονδήποτε άλλο τρόπο είναι σφάλμα κι όποιος το κάνει, μετανοιώνει για το Δρόμο που ακολούθησε".

Άραγε η απόφαση να "Βαδίσεις την Ατραπό" δεν πρέπει να παίρνεται "εν πλήρει συνειδήσει" και όχι "ελαφρά τη καρδία"?

Άραγε η "Αποκρυφιστική" και η "Μυστικιστική" δραστηριότητα δεν περιέχει "κινδύνους" ? Εδώ ένας απλός διαλογισμός (βλ. topic περί Διαλογισμού) και δημιουργεί ενίοτε "προβλήματα" εαν δεν υπάρχει "οδηγός" να σε βοηθήσει. Δεν πρέπει να φοβόμαστε αυτούς τους κινδύνους ώστε να τους πάρουμε στα "σοβαρά" και όχι "αψήφιστα"?

Μήπως ο "Φόβος" δεν είναι η ίδια η "προστασία" μας?

Κι αυτή η "προστασία" (ελέω Φόβου) πως μεθερμηνεύεται?

Σημαίνει να "σεβαστούμε" αυτή την "Δυνητικά Ακανθώδη Εσωτερική Διαδρομή". Διαφορετικά, χωρίς σεβασμό, ή θα κάνουμε μια τρύπα στο νερό ή θα κινδυνεύσουμε σοβαρά (εφόσον ο Εσωτερισμός - ανεξαρτήτως Μονοπατιού - δεν είναι αθώο παιγνίδι).

Άραγε, τέλος, χωρίς "αυτοπεποίθηση" (πίστη δηλ. στον εαυτό μας και τις δυνατότητές του που έρχεται μέσα απο την εμπειριωμένη Γνώση) είναι δυνατόν να ασχοληθούμε σοβαρά με τον Εσωτερισμό και δη την Απαιτητική Βάδιση της Ατραπού?

Φιλικά

[Ορφέας]

Εστάλη στις: Απρίλιος 07, 2007, 11:09:53 από: Avaris

"Ένας άνθρωπος παίρνει το Δρόμο της Γνώσης όπως ακριβώς πηγαίνει και στον Πόλεμο, με "πλήρη συνείδηση", "γεμάτος φόβο", "σεβασμό" και "απόλυτη αυτοπεποίθηση".

Πολλάκις αναρρωτιέμαι, αφού το έπαθλο στο τέλος του δρόμου της Γνώσης είναι "η πλήρης συνείδηση", πως γίνεται να θέτουμε σαν προαπαιτούμενο για το ξεκίνημα το ζητούμενο αποτέλεσμα;

Όχι μόνον δεν ξεκινάμε τον δρόμο με πλήρη συνείδηση, αλλά τουναντίον, με ΑΠΟΛΥΤΗ ασυνειδησία !!!
Το ξεκίνημα του δρόμου αρχίζει μετά από μία χαρακτηριστική φάση στη ζωή μας, μια περίοδο πλήρους σύγχισης και εγκατάλειψης, μια στιγμή βαθιάς κατάθλιψης που έχουμε αφεθεί ολωκληρωτικά πλέον και κάθε ίχνος συνείδησης έχει εκλείψει.
Είναι χαρακτηριστική αυτή η φάση και μπορεί να εκληφθεί και ως το κλητήριο κάλεσμα που ενεργοποιεί τον υποψήφιο ζηλωτή.
Τότε όμως, το μόνο που λειτουργεί και μας καθοδηγεί, είναι η ίδια η ορμή της ζωής, σε αυτήν επαφιόμαστε και αυτή μας καθοδηγεί την κρίσιμη αυτή στιγμή.

Γιαυτό και σε οποιονδήποτε μελλοντικό αναζητητή, το μόνο που έχουμε να συμβουλέψουμε για το ποιο δρόμο πρέπει να ακολουθήσει, είναι να του υποδείξουμε ότι χρειάζεται να αφουγκραστεί και να ακολουθήσει το ένστικτό του και μόνον αυτό.

"Γεμάτος φόβο".
Αλίμονο !!!
Αλίμονο αν ξεκινάμε γεμάτοι φόβο, γιατί αυτό που έχουμε να αντιμετωπίσουμε στην αρχή, τρέφεται και γιγαντώνεται από τον φόβο μας...
Θα επεκταθούμε σε πιο επίκαιρη στιγμή σ' αυτό
και προς ώρας ας μείνουμε μόνον στην αναφορά που κάνει ο Sun Tzu στην "Τέχνη του πολέμου", όπου εμφαντικά τονίζει ότι ο φόβος για τον στρατηγό που προετοιμάζεται για πόλεμο, είναι ένα από τα πέντε θανάσιμα ελαττώματά του.

"Σεβασμό".
Η ίδια η ετυμολογία της λέξης μας αποκαλύπτει ότι η ρίζα που προέρχεται σημαίνει "κάνω πίσω",
γεγονός που μας υποδεικνύει σαφέστατα ότι, όχι μόνον δεν είναι χρήσιμη ιδιότητα για το ξεκίνημα, αλλά απεναντίας είναι σοβαρό μειονέκτημα για τον φιλόδοξο ζηλωτή - πολεμιστή.
Γνωρίζουμε φυσικά ότι εννοιολογικά ο σεβασμός υποδηλώνει και τον μεταφυσικό φόβο...

"Απόλυτη αυτοπεποίθηση".
Ένα από τα λαμπρά επιτεύγματα και αποτελέσματα της διαδρομής, είναι και η αυτοπεποίθηση.
Δεν υπάρχει από την αρχή -πως άλλωστε θα ήταν δυνατόν- αλλά κατακτάται στη διάρκεια της πορείας και μετά από επιτυχημένα βιώματα και νικηφόρους αγώνες.
 Η αυτοπεποίθηση είναι δείκτης της ωρίμανσης και συνέπεια της επιτυχημένης διαδρομής στην ατραπό και επ' ουδενί λόγω τίθεται ως προαπαιτούμενη ιδιότητα από τον υποψήφιο ζηλωτή.
Το μόνο που είναι απαραίτητο, είναι η σταθερότητα...

Έρρωσθε και ευδαιμονείτε...

[Avaris]

Είναι τόσο ισχυρά, λογικά και ακαταμάχητα τα σχόλια του Ορφέα που νοιώθω πως για να είμαστε έντιμοι απέναντι στον Δον Χουάν, θα πρέπει να παραθέσω μερικά ακόμη κεντρικά τμήματα της φιλοσοφίας του για να λειτουργήσουν παραπληρωματικά ως προς το θέμα.

Πάντως, επειδή με προβλημάτισε πολύ ο Ορφέας, τόσο που δεν μπορώ να εγείρω κάποιους αντιλογισμούς στις τεκμηριώσεις του, καταλήγω μόνον σε τούτο:

ίσως, ο Δον Χουάν να αναφέρεται σε πιο "προχωρημένα στάδια" της "Εσωτερικής Μαθητείας" και όχι στον "Νεόφυτο", στον "εντελώς Αρχάριο".

Ίδωμεν.

[Avaris]

"Ένας άνθρωπος παίρνει το Δρόμο της Γνώσης όπως ακριβώς πηγαίνει και στον Πόλεμο, με "πλήρη συνείδηση", "γεμάτος φόβο", "σεβασμό" και "απόλυτη αυτοπεποίθηση".

Το να βαδίζεις προς τη Γνώση ή να πηγαίνεις στον πόλεμο με οποιονδήποτε άλλο τρόπο είναι σφάλμα κι όποιος το κάνει, μετανοιώνει για το Δρόμο που ακολούθησε".

"Η Διδασκαλία του Δον Χουάν", Κάρλος Καστανέντα.

Σχόλια?

"Κ.ΚΑΣΤΑΝΕΝΤΑ : Τον ρώτησα γιατί συμβαίνει κάτι τέτοιο και μου είπε (ο Δον Χουάν) πως όταν ένας άνθρωπος εκπληρώνει αυτές τις τέσσερις αναγκαίες προϋποθέσεις, δεν υπάρχουν λάθη για τα οποία πρέπει να λογοδοτήσει. Κάτω απ' αυτές τις συνθήκες οι πράξεις του χάνουν τον επιπόλαιο χαρακτήρα των πράξεων ενός ανόητου. Αν ένας τέτοιος άνθρωπος αποτύχει ή νικηθεί, το μόνο που θα έχει χάσει είναι μια μάχη και δε θα μετανοιώσει πικρά γι' αυτό που έκανε...."

"Η Διδασκαλία του Δον Χουάν", Κ. Καστανέντα, σ. 57

[Avaris]

ΔΟΝ ΧΟΥΑΝ: «Άνθρωπος της Γνώσης» είναι εκείνος που έχει ακολουθήσει με συνέπεια το δύσκολο δρόμο της Μάθησης. Ένας άνθρωπος που χωρίς να βιάζεται αλλά και χωρίς να ξεστρατίζει έχει προχωρήσει όσο μπορεί στο ξεδιάλυμα των μυστικών της Δύναμης και της Γνώσης».

ΚΑΣΤΑΝΕΝΤΑ: «Τι πρέπει να κάνει ένας άνθρωπος για να γίνει άνθρωπος της Γνώσης»?

ΔΟΝ ΧΟΥΑΝ : « Πρέπει να προκαλέσει σε αναμέτρηση και να νικήσει τους τέσσερις φυσικούς εχθρούς του»…… «….οι εχθροί που αντιμετωπίζει ο άνθρωπος στο δρόμο της Μάθησης για να γίνει άνθρωπος της Γνώσης, είναι στ' αλήθεια φοβεροί. Οι περισσότεροι άνθρωποι υποκύπτουν»…..

ΚΑΣΤΑΝΕΝΤΑ: «Τι είδους εχθροί είναι αυτοί Δον Χουάν»?

Ο Δον Χουάν, αρνήθηκε να μιλήσει γι' αυτούς. Είπε πως θα έπρεπε να περάσει πολύς καιρός για να καταλάβω αυτό το θέμα……..

ΔΟΝ ΧΟΥΑΝ: «….Όταν κάποιος αρχίζει να μαθαίνει, ποτέ δεν έχει ξεκαθαρισμένους στόχους. Οι επιδιώξεις του είναι λαθεμένες, οι προθέσεις του ακαθόριστες. Ελπίζει σε ανταμοιβές που ποτέ δεν θα υλοποιηθούν κι αυτό γιατί δεν ξέρει τιποτε από τις ταλαιπωρίες της Μάθησης.

..»Σιγά σιγά, αρχίζει να μαθαίνει. Λίγο λίγο στην αρχή κι έπειτα όλο και περισσότερο. Και οι σκέψεις του αλληλοσυγκρούονται. Τα πράγματα που μαθαίνει δεν είναι ποτέ αυτά που είχε στο νου του ή αυτά που φανταζόταν κι έτσι αρχίζει να φοβάται. Η Μάθηση ποτέ δεν είναι αυτό που περιμένεις. Κάθε βήμα της Μάθησης είναι ένας νέος άθλος και ο «Φόβος» που νοιώθει αρχίζει να μεγαλώνει ανελέητα και πεισματικά. Ο σκοπός του μετατρέπεται σε πεδίο μάχης.

..» Κι έτσι, έχει συναντήσει τον πρώτο από τους φυσικούς του εχθρούς. Το «Φόβο». Έναν εχθρό τρομακτικό, ύπουλο και δυσκολοκατάκτητο. Παραφυλάει κρυμμένος σε κάθε στροφή του δρόμου, ενεδρεύοντας, περιμένοντας. Και αν ο άνθρωπος, τρομοκρατημένος από την παρουσία του το βάλει στα πόδια, ο εχθρός του θα έχει βάλει ένα τέλος στην αναζήτησή του….»

ΚΑΣΤΑΝΕΝΤΑ: «Τι συμβαίνει στον άνθρωπο που τα παρατάει από το φόβο του»?

ΔΟΝ ΧΟΥΑΝ : «Δεν παθαίνει τίποτα εκτός του ότι ποτέ δεν θα μάθει. Ποτέ δεν θα γίνει άνθρωπος της Γνώσης. Θα καταντήσει πιθανόν ένας θρασύδειλος ή ένας άκακος, φοβισμένος άνθρωπος. Όπως και να καταλήξει όμως ο άνθρωπος αυτός θα είναι νικημένος. Ο πρώτος του εχθρός θα έχει βάλει μια για πάντα ένα τέλος στους πόθους του».

ΚΑΣΤΑΝΕΝΤΑ: «Και τι πρέπει να κάνει για να ξεπεράσει το φόβο του»?

ΔΟΝ ΧΟΥΑΝ : «Η απάντηση είναι πολύ απλή. Δεν πρέπει να τα παρατήσει. Πρέπει ν' αψηφήσει το φόβο του και ενάντια σ' αυτόν να συνεχίζει να προχωράει ολοένα και πιο μπροστά. Να είναι εντελώς φοβισμένος και παρ' όλα αυτά να μη σταματήσει. Αυτός είναι ο κανόνας! Και θα' ρθει η στιγμή που ο πρώτος εχθρός θα υποχωρήσει. Ο άνθρωπος αρχίζει να αισθάνεται σίγουρος για τον εαυτό του. Ο σκοπός του γίνεται πιο σταθερός. Η Μάθηση παύει να είναι κάτι το τρομακτικό.
…» Όταν φτάσει η χαρούμενη αυτή στιγμή μπορεί ο άνθρωπος να πει χωρίς δισταγμό πως νίκησε τον πρώτο φυσικό του εχθρό».

ΚΑΣΤΑΝΕΝΤΑ: «Ναι, αλλά δεν θα ξανανοιώσει φόβο ο άνθρωπος αν του συμβεί κάτι το καινούριο»?

ΔΟΝ ΧΟΥΑΝ: «Όχι. Απ' τη στιγμή που ο άνθρωπος θα κατανικήσει το φόβο ελευθερώνεται απ' αυτόν για την υπόλοιπη ζωή του, γιατί στη θέση του φόβου αποκτά τη «Διαύγεια», μια καθαρότητα σκέψης που σβήνει το Φόβο. Τότε πλέον ο άνθρωπος γνωρίζει τις επιθυμίες του. Τότε ξέρει να ικανοποιήσει αυτές τις επιθυμίες του. Μπορεί να προβλέπει τα επόμενα βήματα της Μάθησης και καταλαβαίνει το κάθετι ξεκάθαρα. Τότε ο άνθρωπος νοιώθει πως τίποτε δεν είναι κρυφό.

..»Και να που συναντά το δεύτερο εχθρό του: Τη Διαύγεια! ……»……

«Η Διδασκαλία του Δον Χουάν», Κ. Καστανέντα (σ. 92)

[Avaris]

ΔΟΝ ΧΟΥΑΝ: «….Και να που συναντά το δεύτερο εχθρό του: Τη Διαύγεια! Η «Διαύγεια» της σκέψης, η τόσο δύσκολο ν' αποκτηθεί, μπορεί να εξαφανίζει το φόβο αλλά σε δεσμεύει…

…»Υποχρεώνει τον άνθρωπο να μην αμφιβάλλει ποτέ για τον εαυτό του. Του δίνει τη βεβαιότητα πως μπορεί να κάνει ότι θέλει γιατί διακρίνει ξεκάθαρα το κάθετί. Και είναι άφοβος γιατί είναι βέβαιος. Τίποτα δεν τον σταματάει γιατί είναι ξεκάθαρος. Αλλά όλ' αυτά είναι λάθος. Λες και κάτι λείπει. Αν υποχωρήσει σ' αυτή την απατηλή δύναμη, έχει υποταχτεί στο δεύτερο εχθρό του και έχει χειριστεί άσχημα τη Μάθηση. Θα βιάζεται εκεί που πρέπει να δείχνει υπομονή ή θα αργοπορεί περιμένοντας εκεί που πρέπει να βιαστεί. Κι έτσι θ' ασχολείται αδέξια με τη Μάθηση μέχρι να καταλήξει ανήμπορος να «Μάθει» οτιδήποτε άλλο».

Κ. ΚΑΣΤΑΝΕΝΤΑ: «Τι γίνεται ο άνθρωπος που νικιέται μ' αυτό τον τρόπο, Δον Χουάν? Πεθαίνει?»

ΔΟΝ ΧΟΥΑΝ : « Όχι, δεν πεθαίνει. Ο δεύτερος εχθρός του έχει βάλει τέρμα στην προσπάθειά του να γίνει ένας άνθρωπος της Γνώσης. Αντί γι' αυτό ο άνθρωπος μπορεί να γίνει ένας ζωηρός πολεμιστής ή γελωτοποιός. Κι όμως η Διαύγεια που τόσο ακριβά πλήρωσε ποτέ δε θα μετατραπεί σε «Φόβο» και ασάφεια. Όσο ζει, το μυαλό του θα είναι ξεκάθαρο, αλλά δε θα μάθει κι ούτε ποτέ θα ποθήσει κατιτί».

Κ. ΚΑΣΤΑΝΕΝΤΑ: «Ναι, αλλά τι πρέπει να κάνει για ν' αποφύγει την ήττα?»

ΔΟΝ ΧΟΥΑΝ : «Πρέπει να κάνει ότι ακριβώς έκανε και με το «Φόβο». Πρέπει ν' αψηφίσει τη Διαύγεια της σκέψης του και να τη χρησιμοποιήσει μόνο για ν' αντιλαμβάνεται τα πράγματα. Πρέπει να περιμένει υπομονετικά και να υπολογίζει με προσοχή από πριν, κάθε καινούρια κίνηση. Και πάνω απ' όλα πρέπει να έχει πάντα στο μυαλό του πως αυτή η καθαρότητα είναι σχεδόν λάθος. Και θα' ρθει κάποια στιγμή που θα καταλάβει πια πως η Διαύγεια αυτή δεν ήταν παρά μια κηλίδα μπρος στα μάτια του. Έτσι, θα έχει νικήσει το δεύτερο εχθρό του και θα έχει φτάσει εκεί που τίποτα δε μπορεί να τον βλάψει πια. Δε θα έχει κάνει λάθος. Αυτή θα είναι η «πραγματική Δύναμη».

…»Σ' αυτό το σημείο θα ξέρει πως η Δύναμη που επιζητούσε τόσο καιρό είναι επιτέλους δική του. Μ' αυτή μπορεί να κάνει ότι θέλει. Ο "Σύμμαχός" του (βλ. ας την ονομάσουμε χονδρικά ως κάποια Προστατευτική Οντότητα) είναι κάτω απ' την κυριαρχία του. Η Θέλησή του είναι Νόμος. Καταλαβαίνει τα πάντα γύρω του. Αλλά συνάντησε κιόλας τον τρίτο εχθρό του: Τη Δύναμη!»

" Η Διδασκαλία του Δον Χουάν", Κ. Καστανέντα (σ. 95)

[Avaris]

ΔΟΝ ΧΟΥΑΝ : «……Αλλά συνάντησε κιόλας τον τρίτο εχθρό του: Τη Δύναμη!.......

…» Η Δύναμη είναι ο πιο ισχυρός απ’ τους εχθρούς του. Και φυσικά το πιο εύκολο πράγμα είναι να της παραδοθεί. Γιατί πέρα απ’ όλα αυτά ο άνθρωπος είναι στ’ αλήθεια ακατανίκητος. Διατάζει. Αρχίζει με το να εκτίθεται σε υπολογισμένους κινδύνους και φτάνει στο σημείο να φτιάχνει νόμους, γιατί στ’ αλήθεια είναι πια κυρίαρχος.

…» Ένας άνθρωπος όταν έχει φτάσει σ’ αυτό το στάδιο σπάνια αντιλαμβάνεται πως ο τρίτος εχθρός του τον πλησιάζει για να του επιτεθεί. Και ξαφνικά χωρίς καν να το καταλάβει, έχει χάσει στα σίγουρα πια τη μάχη. Ο εχθρός του τον έχει μεταβάλλει σ’ ένα σκληρό και ιδιότροπο άτομο».

Κ.ΚΑΣΤΑΝΕΝΤΑ: « Τη Δύναμή του τη χάνει?»

ΔΟΝ ΧΟΥΑΝ : «Όχι, ποτέ δεν πρόκειται να χάσει ούτε τη «Διαύγεια» ούτε τη «Δύναμή» του».

Κ. ΚΑΣΤΑΝΕΝΤΑ: «Τι θα τον ξεχωρίζει τότε από έναν άνθρωπο της Γνώσης»?

ΔΟΝ ΧΟΥΑΝ : « Ένας άνθρωπος που νικιέται από τη «Δύναμη», πεθαίνει χωρίς να μάθει ποτέ πώς να τη χρησιμοποιεί. Η «Δύναμη» δεν είναι τίποτε άλλο από ένα βάρος πάνω στη μοίρα του. Ένας τέτοιος άνθρωπος δεν εξουσιάζει τη ζωή του και δεν ξέρει που και πότε να χρησιμοποιήσει τη δύναμή του».

Κ. ΚΑΣΤΑΝΕΝΤΑ: « Είναι μια ήττα απ’ αυτούς τους εχθρούς τελειωτική»?

ΔΟΝ ΧΟΥΑΝ : « Και βέβαια είναι τελειωτική. Απ’ τη στιγμή που ένας άνθρωπος κατανικηθεί από κάποιον απ’ αυτούς τους εχθρούς δε μπορεί να κάνει τίποτα».

Κ. ΚΑΣΤΑΝΤΕΝΤΑ: «Για παράδειγμα, είναι δυνατόν ο άνθρωπος που έχει νικηθεί από τη «Δύναμη» να μπορέσει να δει το λάθος του και να διορθώσει τη συμπεριφορά του»?

ΔΟΝ ΧΟΥΑΝ : « Όχι. Απ’ τη στιγμή που θα υποκύψει τελείωσε μια για πάντα».

Κ. ΚΑΣΤΑΝΕΝΤΑ : « Ναι, αλλά, τι συμβαίνει αν τυφλωθεί προσωρινά απ’ τη Δύναμη και αργότερα την απαρνηθεί»?

ΔΟΝ ΧΟΥΑΝ : « Αυτό σημαίνει πως ο αγώνας του συνεχίζεται. Αυτό σημαίνει πως προσπαθεί ακόμα να γίνει άνθρωπος της Γνώσης. Ένας άνθρωπος είναι νικημένος μόνο όταν δεν προσπαθεί πια, μόνο όταν έχει εγκαταλείψει τον εαυτό του».

Κ. ΚΑΣΤΑΝΕΝΤΑ : « Μα τότε Δον Χουάν είναι δυνατόν ένας άνθρωπος να έχει εγκαταλείψει τον εαυτό του στο φόβο για χρόνια και τελικά να τον κατακτήσει?»

ΔΟΝ ΧΟΥΑΝ : « Όχι, αυτό δεν μπορεί να συμβεί. Αν υποχωρήσει μπροστά στο «Φόβο» ποτέ δε θα τον νικήσει, γιατί θα στραφεί μακριά απ’ τη Μάθηση και δε θα ξαναδοκιμάσει. Αλλά αν κυκλωμένος απ’ το φόβο του, προσπαθεί επι χρόνια να μάθει, είναι αναπόφευκτο πως θα τον κατακτήσει γιατί ποτέ δε θα έχει εγκαταλείψει τον εαυτό του στο Φόβο».

Κ. ΚΑΣΤΑΝΕΝΤΑ : « Πως μπορεί να νικήσει τον τρίτο του εχθρό, Δον Χουάν»?

ΔΟΝ ΧΟΥΑΝ : « Πρέπει προμελετημένα να τον προκαλέσει ανοιχτά. Πρέπει να φτάσει στο σημείο να συνειδητοποιήσει πως η «Δύναμη» που φαινομενικά κατέκτησε δεν είναι στην πραγματικότητα ποτέ κτήμα του. Πρέπει πάντοτε να κινείται μέσα στα όριά του και να καταλάβει πως η «Διαύγεια» της σκέψης του και η «Δύναμη», χωρίς τον έλεγχο πάνω στον εαυτό του, είναι κάτι παραπάνω από λάθος. Θα φτάσει σ’ ένα σημείο που όλα θα βρίσκονται υπό έλεγχο. Τότε θα ξέρει πως και πότε θα χρησιμοποιήσει τη Δύναμή του. Και έτσι, θα έχει νικήσει τον Τρίτο Εχθρό του…..

….» Τότε ο άνθρωπος θα βρίσκεται πια στο τέλος του ταξιδιού του για τη Γνώση κι έτσι στα ξαφνικά χωρίς καμιά προειδοποίηση θα συναντήσει τον τελευταίο από τους εχθρούς του. Τα Γηρατειά!....»

« Η Διδασκαλία του Δον Χουάν», Κ. Καστανέντα (σ. 95)

[Avaris]

ΔΟΝ ΧΟΥΑΝ: ….» Τότε ο άνθρωπος θα βρίσκεται πια στο τέλος του ταξιδιού του για τη Γνώση κι έτσι στα ξαφνικά χωρίς καμιά προειδοποίηση θα συναντήσει τον τελευταίο από τους εχθρούς του. Τα Γηρατειά! Αυτός ο αντίπαλος είναι ο πιο σκληρός απ’ όλους. Είναι αυτός ο αντίπαλος που ποτέ δε θα μπορέσει να νικήσει απόλυτα αλλά μόνο να τον απωθήσει για λίγο.

…» Αυτή είναι η στιγμή που ένας άνθρωπος δεν έχει πια άλλους φόβους, ούτε αυτή την ανυπόμονη καθαρότητα της σκέψης. Αυτή είναι η στιγμή που όλη η Δύναμή του ελέγχεται απόλυτα αλλά όμως αυτή είναι και η στιγμή που νοιώθει μια ακατανίκητη επιθυμία να ξεκουραστεί. Αν παραδοθεί εντελώς σ’ αυτή του την επιθυμία να αναπαυτεί και να ξεχάσει, αν παραδοθεί στην κούραση θα έχει χάσει τον τελευταίο γύρο του και ο εχθρός του θα τον έχει κατατροπώσει και θα τον καταντήσει ένα αδύναμο γέρικο πλάσμα. Η επιθυμία του να αποσυρθεί θα παραμερίσει όλη του τη Διαύγεια, τη Δύναμη και τη Γνώση.

….» Αλλά αν ο άνθρωπος πετάξει από πάνω του την κούρασή του και ζήσει ακολουθώντας μέχρι το τέλος τη μοίρα του, τότε, μπορεί να ονομαστεί Άνθρωπος της Γνώσης έστω και μόνο γι’ αυτή τη μικρή χρονική στιγμή. Τότε που θα καταφέρει να απωθήσει τον τελευταίο ανίκητο εχθρό του. Αυτή η στιγμή της Διαύγειας, της Δύναμης και της Γνώσης αρκεί».

« Η Διδασκαλία του Δον Χουάν», Κ. Καστανέντα (σ. 96)

[Avaris]

ΔΟΝ ΧΟΥΑΝ : «……Κατάλαβα πως η …… δεν ήταν για μένα όταν ακόμη μάθαινα γι’ αυτήν κι έτσι δεν ακολούθησα άλλο πια το Δρόμο της».

Κ. ΚΑΣΤΑΝΕΝΤΑ : « Τι σ’ έκανε να πάρεις μια τέτοια απόφαση, Δον Χουάν?»

ΔΟΝ ΧΟΥΑΝ : «…..Μια φορά έγινα τόσο άσχημα που νόμιζα πως θα πέθαινα. Κι όμως, μπορούσα να έχω αποφύγει όλους αυτούς τους πόνους».

Κ. ΚΑΣΤΑΝΕΝΤΑ : « Γιατί, υπάρχει τρόπος ν’ αποφεύγεις τους πόνους»?

ΔΟΝ ΧΟΥΑΝ: «Ναι, υπάρχει ένας τρόπος».

Κ. ΚΑΣΤΑΝΕΝΤΑ : «Είναι συνταγή ή διαδικασία ή τίποτε άλλο?»

ΔΟΝ ΧΟΥΑΝ : « Είναι ένας τρόπος για ν’ αρπάζεσαι απ’ τα πράγματα. Για παράδειγμα, όταν μάθαινα για το …….. ήμουνα πολύ πρόθυμος. Πιανόμουν απ’ τα πράγματα όπως αρπάζουν τα παιδιά τις καραμέλες. Το…….. δεν ήταν παρά ένα από τα εκατομμύρια Μονοπάτια. Πρέπει λοιπόν να έχεις πάντα στο μυαλό σου πως ένας Δρόμος είναι ένας Δρόμος, τίποτα παραπάνω. Αν αισθάνεσαι πως δεν πρέπει να τον ακολουθήσεις, δεν πρέπει να μείνεις σ’ αυτόν ότι κι αν συμβεί. Για να έχεις όμως μια τέτοια διαύγεια πρέπει να ζεις πειθαρχημένη ζωή.

….» Μόνο τότε θα καταλάβεις πως ένας Δρόμος δεν είναι τίποτε παραπάνω από ένας Δρόμος και πως δεν προσβάλλεις ούτε τον εαυτό σου ούτε κανέναν άλλο αν τον παρατήσεις εφόσον αυτό σου λέει να κάνεις η καρδιά σου.

…» Αλλά η απόφασή σου ν’ ακολουθήσεις ή να παρατήσεις αυτό το Δρόμο δεν πρέπει να βασίζεται στο Φόβο ή στη Φιλοδοξία. Σε προειδοποιώ. Εξέταζε το κάθε Μονοπάτι με προσοχή και περίσκεψη. Δοκίμασέ τον όσες φορές νομίζεις πως χρειάζεται.

...." Κι έπειτα κάνε στον εαυτό σου και μόνο στον εαυτό σου μια ερώτηση. Είναι μια ερώτηση που μόνο ένας πολύ γέρος άνθρωπος μπορεί να κάνει. Ο ευεργέτης μου (βλ. ο Μέντοράς του) μου μίλησε γι’ αυτήν όταν ήμουν πολύ νέος. Αλλά το αίμα μου έβραζε τότε πάρα πολύ για να την καταλάβω. Τώρα όμως την καταλαβαίνω. Θα σου πω ποια είναι:

….» Έχει αυτό το Μονοπάτι Καρδιά?

….» Όλα τα Μονοπάτια είναι ίδια. Δεν οδηγούν πουθενά. Υπάρχουν Μονοπάτια που περνάνε μέσα απ’ τους θάμνους ή που οδηγούν μέσα στους θάμνους. Στη ζωή μου μπορώ να πω πως έχω διασχίσει μεγάλους, πολύ μεγάλους Δρόμους αλλά δεν βρίσκομαι πουθενά.

….» Η ερώτηση του ευεργέτη μου αποκτάει τώρα νόημα.

Έχει αυτό το Μονοπάτι καρδιά? Αν έχει, το Μονοπάτι είναι καλό. Αν όχι, είναι άχρηστο. Και οι δύο Δρόμοι δεν οδηγούν πουθενά, αλλά ο ένας έχει «Καρδιά», ο άλλος όχι. Ο ένας είναι φτιαγμένος για χαρούμενο ταξίδι. Όσο καιρό τον ακολουθείς γίνεσαι ένα μαζί του. Ο άλλος θα σε κάνει να βλαστημήσεις τη ζωή σου.

….» Ο ένας σε κάνει Δυνατό, ο άλλος σου αφαιρεί τη Δύναμη»……

( " Η Διδασκαλία του Δον Χουάν", Κ. Καστανέντα, σ. 118)