Το Μονοπάτι του Δον Χουάν (Ινδιάνικος Σαμανισμός)

[Avaris]

CC: «Αυτά που είπες τα’ απόγευμα για την ελεγχόμενη τρέλα, με αναστάτωσαν πολύ», είπα. «Πραγματικά δε μπορώ να καταλάβω τι εννοούσες».

DJ: «Είναι φυσικό που δεν καταλαβαίνεις», είπε. «Προσπαθείς να τα σκεφτείς και βλέπεις ότι αυτά που λέω δεν ταιριάζουν με τις σκέψεις σου».

«Προσπαθώ να τα σκεφτώ» , είπα, «γιατί προσωπικά μονάχα μ’ αυτό τον τρόπο μπορώ να καταλάβω κάτι. Ας πάρουμε ένα παράδειγμα. Λέγοντας ότι όταν ένας άνθρωπος μαθαίνει να «βλέπει», καταλαβαίνει ότι όλα είναι χωρίς σημασία, εννοείς ότι το κάθετι στον κόσμο είναι άχρηστο»?

«Δεν είπα άχρηστο. Είπα ασήμαντο. Όλα τα πράγματα είναι το ίδιο και κατά συνέπεια, χωρίς σημασία. Δεν υπάρχει λόγου χάρη τρόπος να πω ότι οι δικές μου πράξεις είναι πιο σημαντικές από τις δικές σου ή ότι ένα πράγμα είναι πιο ουσιαστικό από ένα άλλο. Κατά συνέπεια, όλα τα πράγματα είναι ίσα και με το νάναι ίσα παύουν να είναι σημαντικά».

«Τον ρώτησα αν οι παρατηρήσεις του ήταν μια δήλωση ότι αυτό που είχε αποκαλέσει «βλέπειν» αποτελούσε στην πραγματικότητα έναν «καλύτερο τρόπο» από το να «κοιτάζεις τα πράγματα» απλώς. Είπε ότι τα μάτια του ανθρώπου μπορούσαν να εκτελέσουν και τις δύο λειτουργίες, αλλά ότι καμιά απ’ αυτές δεν ήταν καλύτερη από την άλλη. Ωστόσο, το να μάθει κανείς τα μάτια του μόνο να κοιτάζουν ήταν, κατά τη γνώμη του, περιττός κόπος….

….» Χρειάζεται, λόγου χάρη,  να κοιτάξουμε με τα μάτια μας για να γελάσουμε», είπε, « γιατί μονάχα όταν κοιτάζουμε τα πράγματα μπορούμε να συλλάβουμε την αστεία όψη του κόσμου. Από την άλλη πλευρά, όταν τα μάτια μας «βλέπουν», όλα είναι τόσο όμοια ώστε τίποτα δεν είναι αστείο».

(Μια Ξεχωριστή Πραγματικότητα», Κ. Καστανέντα, σ. 103).

[Avaris]

DJ: «Το γέλιο μου όπως και καθετί άλλο που κάνω, είναι αληθινό», είπε, «αλλά είναι επίσης και ελεγχόμενη τρέλα γιατί είναι ανώφελο: δεν αλλάζει τίποτε κι όμως το κάνω».

«Μα όπως το καταλαβαίνω εγώ Δον Χουάν, το γέλιο σου δεν είναι ανώφελο. Σε κάνει ευτυχισμένο».

«Όχι. Είμαι ευτυχισμένος γιατί αποφασίζω να κοιτάξω σε πράγματα που με κάνουν ευτυχισμένο και κατόπι τα μάτια μου συλλαμβάνουν την αστεία πλευρά τους και γελώ. Αυτό σου το’ χω πει αναρίθμητες φορές. Πρέπει πάντα να διαλέγει κανείς το μονοπάτι που περπατάει με την καρδιά του, ώστε να είναι ευχαριστημένος. Ίσως τότε να μπορεί κανείς να γελάει πάντα».

«Από τα λόγια του έβγαλα το συμπέρασμα ότι θεωρούσε το κλάμα κατώτερο από το γέλιο ή τουλάχιστον σα μια ενέργεια που μας έκανε πιο αδύναμους. Με βεβαίωσε ότι δεν υπήρχε πραγματική διαφορά μεταξύ τους και ότι και τα δυο ήταν χωρίς σημασία. Παρατήρησε ωστόσο ότι προτιμούσε να γελάει γιατί το γέλιο έκανε το σώμα του να νιώθει καλύτερα από το κλάμα.

…» Στο σημείο αυτό εξέφρασα τη γνώμη πως από τη στιγμή που έχει κανείς μια προτίμηση, δεν υπάρχει ομοιότητα. Αν προτιμούσε το γέλιο απ’ το κλάμα, αυτό σήμαινε ότι το πρώτο ήταν πιο σημαντικό από το δεύτερο.

….» Επέμεινε πεισματικά ότι η προτίμησή του δε σήμαινε πως τα παραπάνω ήταν όμοια. Κι εγώ επέμεινα ότι το επιχείρημά μας θα μπορούσε να προχωρήσει παραπέρα και να πούμε πως αν τα πράγματα ήταν όμοια γιατί τότε να μη διαλέγουμε το θάνατο»?

«Πολλοί σοφοί άνθρωποι το κάνουν αυτό», είπε. «Κάποια μέρα απλώς εξαφανίζονται. Οι άνθρωποι μπορεί να νομίζουν ότι έπεσαν σε ενέδρα και τους σκότωσαν γι’ αυτά που έκαναν. Διαλέγουν να πεθάνουν επειδή δεν τους ενδιαφέρει. Από την άλλη μεριά, εγώ επιλέγω να ζήσω και να γελώ όχι γιατί με πειράζει να πεθάνω, αλλά γιατί αυτή η εκλογή αποτελεί κλίση της φύσης μου. Ο λόγος που λέω ότι επιλέγω στο ότι «Βλέπω», αλλά δεν είναι γι’ αυτό που επιλέγω να ζήσω. Η θέλησή μου με κάνει να συνεχίζω να ζω, ανεξάρτητα (και στο πείσμα) από οτιδήποτε θα μπορούσα να «δω»…

(Μια Ξεχωριστή Πραγματικότητα», Κ. Καστανέντα, σ. 105).

[Avaris]

….»Δε με καταλαβαίνεις τώρα γιατί έχεις συνηθίσει να σκέφτεσαι όπως κοιτάζεις και να σκέφτεσαι όπως σκέφτεσαι».

«Η παρατήρηση αυτή με αναστάτωσε πολύ. Του ζήτησα να μου εξηγήσει τι εννοούσε…

…»Επανέλαβε το ίδιο σχήμα πολλές φορές σα να’ θελε  να δώσει καιρό στον εαυτό του να το διατυπώσει με διαφορετικά λόγια και κατόπιν εξήγησε πως λέγοντας «σκέπτεσθαι» εννοούσε τη σταθερή έννοια που έχουμε για ότι υπάρχει στον κόσμο.

 Το «Βλέπειν» καταργούσε αυτή τη συνήθεια και συνεπώς ώσπου να μάθω να «βλέπω» δεν ήταν δυνατό να καταλάβω τι εννοούσε….

….»Αλλά, αν τίποτε δεν έχει σημασία, Δον Χουάν, γιατί θα είχε σημασία το να μάθω να «βλέπω»?».

«Σου είπα κάποτε ότι η μοίρα μας σαν ανθρώπων είναι να μαθαίνουμε για καλό ή για κακό», είπε. «Έμαθα να «βλέπω» και σου λέω πως τίποτα πραγματικά δεν έχει σημασία.

 Τώρα είναι η σειρά σου. Ίσως κάποια μέρα να «δεις» κι εσύ και τότε θα μάθεις αν τα πράγματα έχουν σημασία ή όχι. Για μένα τίποτα δεν έχει σημασία, αλλά για σένα μπορεί να έχουν όλα.

Θα πρέπει να γνωρίζεις από τώρα ότι ο σοφός άνθρωπος ζει δρώντας και όχι σκεφτόμενος πάνω στη δράση, ούτε στοχαζόμενος αυτό που θα σκεφτεί όταν θα έχει τελειώσει την πράξη.

 Ο σοφός άνθρωπος εκλέγει μια κατεύθυνση με την καρδιά και την ακολουθεί.

Και κατόπι κοιτάζει και χαίρεται και γελά. Και κατόπι «βλέπει» και «γνωρίζει».

 Γνωρίζει ότι η ζωή του θα τελειώσει πολύ γρήγορα. Γνωρίζει ότι τόσο αυτός, όσο και κάθε άλλος δεν πηγαίνει πουθενά (μετά το θάνατο).

Γνωρίζει επειδή «βλέπει», ότι τίποτα δεν είναι πιο σημαντικό από ένα άλλο.

Μ’ άλλα λόγια, ένας σοφός άνθρωπος, δεν έχει τιμή, αξιοπρέπεια, οικογένεια, όνομα, χώρα, αλλά μονάχα μια ζωή για να τη ζήσει και κάτω από αυτές τις συνθήκες το μόνο που τον δένει με τους συνανθρώπους του είναι η ελεγχόμενη τρέλα του. ….

…» Έτσι, ο σοφός άνθρωπος αγωνίζεται, ιδρώνει, λαχανιάζει κι όταν τον βλέπουν οι άλλοι άνθρωποι τους φαίνεται σαν ένας συνηθισμένος άνθρωπος. Η μόνη διαφορά του είναι ότι ελέγχει την τρέλα της ζωής του.

Κι αφού τίποτα δεν είναι πιο σημαντικό από κάτι άλλο, ο σοφός άνθρωπος εκλέγει μια οποιαδήποτε ενέργεια και την ολοκληρώνει σαν να είχε σημασία για τον ίδιο. Η ελεγχόμενη τρέλα του τον κάνει να λέει πως ότι κάνει έχει σημασία γι’ αυτόν και ενεργεί σάμπως  πραγματικά να είχε, ενώ ξέρει πως δεν έχει….

…»Έτσι, όταν φέρει σε πέρας τις πράξεις του, αποσύρεται ειρηνικά, χωρίς να ενδιαφέρεται αν οι πράξεις αυτές ήταν καλές ή κακές, αποτελεσματικές ή όχι….

….» Ο σοφός άνθρωπος μπορεί εξάλλου να αποφασίσει να παραμείνει εντελώς απαθής και να μη δράσει ποτέ.

 Να συμπεριφέρεται με τέτοιο τρόπο που να μοιάζει ότι η απάθεια έχει γι’ αυτόν πραγματική σημασία. Και η συμπεριφορά του αυτή είναι επίσης αληθινή, γιατί δεν είναι παρά η ελεγχόμενη τρέλα του».

(Μια Ξεχωριστή Πραγματικότητα», Κ. Καστανέντα, σ. 106).

[Avaris]

«…προσπάθησα, όσο μπορούσα, να εξηγήσω στον Δον Χουάν ότι εκείνο που μ’ ενδιέφερε να μάθω ήταν το κίνητρο που έκανε το σοφό άνθρωπο να ενεργεί μ’ έναν ιδιαίτερο τρόπο, παρά το γεγονός ότι γνώριζε πως τίποτα δεν έχει σημασία.

Γέλασε συγκρατημένα πριν απαντήσει».

«Σκέφτεσαι αυτά που κάνεις», είπε. «Κατά συνέπεια πρέπει να πιστεύεις πως οι πράξεις σου είναι τόσο σημαντικές όσο νομίζεις πως είναι, ενώ στην πραγματικότητα τίποτα απ’ ότι κάνει κάποιος δεν έχει σημασία. Τίποτα!

 Αν όμως τίποτα δεν έχει σημασία, με ρώτησες, πως μπορώ να συνεχίσω να ζω? Θα ήταν πιο απλό να πεθάνω.

 Αυτό λες και πιστεύεις, επειδή σκέφτεσαι τη ζωή με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που σκέφτεσαι τώρα το «βλέπειν».

 Θέλεις να σου το περιγράψω ώστε να αρχίσεις να το σκέφτεσαι κι αυτό όπως κάνεις και με όλα τα άλλα.

…..» Στην περίπτωση του «βλέπειν» όμως, η σκέψη δεν οδηγεί πουθενά και συνεπώς δε μπορώ να σου πω πως είναι όταν «βλέπεις».

Θέλεις ακόμα να σου περιγράψω τις αιτίες της ελεγχόμενης τρέλας μου, αλλά το μόνο που μπορώ να σου πω είναι ότι η ελεγχόμενη τρέλα μου μοιάζει πολύ με το «βλέπειν»: είναι κάτι που δε μπορείς να σκεφτείς»…….

….»Έλειψες για πολύ καιρό», είπε. «Σκέφτεσαι πάρα πολύ».

(Μια Ξεχωριστή Πραγματικότητα», Κ. Καστανέντα, σ. 108).

[Avaris]

ΔΟΝ ΧΟΥΑΝ: "...Το να "Βλέπεις"

                                                χωρίς πρώτα να είσαι Πολεμιστής,

                                                                                                 θα σ' "εξασθένιζε".

Θα σου έδινε μια απατηλή ηρεμία, θα σου γεννούσε την επιθυμία της απόσυρσης.

Το σώμα σου θα έφθινε γιατί θα γινόσουν αδιάφορος. Είναι προσωπική μου δέσμευση να σε κάνω Πολεμιστή, ώστε να μη συντριβείς..."

(Κ.Καστανέντα, "Μια Ξεχωριστή Πραγματικότητα", σ.261)

******************************************************************************************


Το ....."Υπουργείο Μαγείας προειδοποιεί":


Τα ...."αστρικά ταξίδια" και η χρήση της "Όρασης του Τρίτου Ματιού" καθώς και της "Κουνταλίνι",


                                                                          χωρίς να έχει προηγηθεί η επιτυχής Εσωτερική Λάξευση του Εαυτού (Αυτοβελτίωση)

μέσω της "Αυτογνωσίας",  (δηλ. να γίνει Πολεμιστής).....


                                          ......βλάπτουν σοβαρά την υγεία....." 

[Avaris]

(Μια Ξεχωριστή Πραγματικότητα, σ.185)

ΔΟΝ ΧΟΥΑΝ: « Άρχισες να μαθαίνεις τους τρόπους των μάγων. Δεν έχεις πια καιρό για υποχωρήσεις και παράπονα. Έχεις καιρό μόνο για να ζήσεις σαν πολεμιστής και να καλλιεργήσεις την Υπομονή και τη Θέλησή σου, είτε σου αρέσει αυτό, είτε όχι»

Κ.ΚΑΣΤΑΝΕΝΤΑ: « Και πως τα καλλιεργεί αυτά ένας πολεμιστής?»

Δ.Χ.: «Νομίζω πως δεν υπάρχει τρόπος να μιλήσει κανείς γι’ αυτά», είπε τελικά. «Ιδιαίτερα για τη θέληση. Η θέληση είναι κάτι ξεχωριστό. Εμφανίζεται με μυστηριακό τρόπο. Δεν υπάρχει συγκεκριμένος τρόπος για να σου πω πως μπορεί κανείς να τη χρησιμοποιήσει.

Το μόνο που μπορώ να σου πω είναι πως τ’ αποτελέσματα της χρήσης της είναι εκπληκτικά.

Ίσως το πρώτο πράγμα που πρέπει να μάθει κανείς να κάνει, είναι να μάθει να καλλιεργεί τη θέλησή του.

Ο πολεμιστής το ξέρει αυτό  και προχωρεί περιμένοντάς το. Το λάθος σου βρίσκεται στο ότι δεν ξέρεις να περιμένεις τη θέλησή σου.

Ο Δάσκαλός μου έλεγε ότι ο πολεμιστής γνωρίζει ότι περιμένει και για τι πράγμα περιμένει. …….ξέρει πως περιμένει για τη Θέλησή του.

………………………………………….

Η Θέληση είναι κάτι που χρησιμοποιεί, λόγου χάρη, ένας άνθρωπος για να κερδίσει μια μάχη που σύμφωνα με όλους τους υπολογισμούς, θα πρέπει να τη χάσει.

…………………………………………….

Η  Θέληση έχει σχέση με εκπληκτικά κατορθώματα και προκαλεί την κοινή μας λογική.
……………………………………………….

Η Θέληση είναι Δύναμη. Κι αφού είναι Δύναμη πρέπει να την ελέγχουμε και να τη συντονίζουμε, πράγμα που χρειάζεται καιρό. …..Η Θέλησή μας λειτουργεί παρά τις ιδιοτροπίες μας.

………………………………………………..

Αυτό που ο Μάγος ονομάζει Θέληση είναι μια Εσωτερική Δύναμη. Δεν είναι ούτε σκέψη, ούτε αντικείμενο, ούτε ευχή.

Θέληση είναι ότι σε κάνει να πετύχεις όταν οι Σκέψεις σου σου λένε ότι θα ηττηθείς. Η Θέληση είναι κάτι που σε κάνει άτρωτο. Η Θέληση είναι αυτή που κάνει ένα Μάγο να διαπεράσει έναν τοίχο, να πετάξει στο διάστημα ή στη Σελήνη – αν το θελήσει.

………………………………

Ο Δον Χουάν περιέγραψε τη Θέληση σαν μια Δύναμη που αποτελεί την αληθινή σύνδεση ανάμεσα στους ανθρώπους και στον κόσμο……Ο κόσμος είναι οτιδήποτε αντιλαμβανόμαστε και μ’ οποιοδήποτε τρόπο κι αν διαλέξουμε για την αντίληψή του.

Η «Αντίληψη του κόσμου» συνεπάγεται μια διαδικασία πρόσληψης κάθε πράγματος που εμφανίζεται μπροστά μας. Αυτή η ιδιαίτερη αντίληψη είναι συνδεδεμένη με τις αισθήσεις και τη  Θέλησή μας.

Τον ρώτησα αν η Θέληση ήταν μια έκτη αίσθηση. Είπε πως ήταν μάλλον μια σχέση ανάμεσα σ’ εμάς και στον αντιληπτό κόσμο.

………………………………………….
«Αυτό που εσύ ονομάζεις Θέληση», είπε ο Δον Χουάν, « είναι αυτό που λένε χαρακτήρα και ισχυρή διάθεση. Αυτό που ένας Μάγος ονομάζει Θέληση είναι μια Δύναμη που βγαίνει από μέσα μας και συνδέεται με τον έξω κόσμο».

………………………………………..

Η Θέληση είναι μια Δύναμη, μια Εξουσία…..

………………………………………..

«Τώρα ξέρεις ότι περιμένεις για τη Θέλησή σου. Δεν ξέρεις ακόμα τι είναι ακριβώς ή πως θα μπορούσε να σου εκδηλωθεί. Γι’ αυτό να παρατηρείς προσεκτικά κάθετι που κάνεις. Το ειδικό πράγμα που θα σε βοηθήσει ν’ αναπτύξεις τη θέλησή σου βρίσκεται ανάμεσα σ’ όλα τα μικρά πράγματα που κάνεις».
……………………………………………..
Έτσι, με την επίγνωση του θανάτου του, με την απόσπασή του και με τη δυνατότητα των αποφάσεών του, ο πολεμιστής ρυθμίζει τη ζωή του με στρατηγικό τρόπο.

Η επίγνωση του θανάτου του τον οδηγεί και τον κάνει ν’ αποσπαστεί από τη ζωή και ταυτόχρονα να την ποθεί σιωπηλά.

Η δυνατότητα των τελικών του αποφάσεων, τον καθιστά ικανό να εκλέγει χωρίς μετανιώματα κι αυτό που εκλέγει είναι πάντα, από στρατηγική άποψη, το καλύτερο.

Έτσι, εκτελεί το καθετί που πρέπει να εκτελέσει με γούστο και με την ποθητή αποτελεσματικότητα.

Όταν ένας άνθρωπος συμπεριφέρεται μ’ αυτό τον τρόπο, μπορεί κανείς να πει δίκαια ότι είναι πολεμιστής και έχει αποκτήσει Υπομονή….»
………………………………………………….
«Όταν ο Πολεμιστής αποκτήσει Υπομονή, έχει μπει στο Δρόμο για την απόκτηση της Θέλησής του. Ξέρει πώς να περιμένει………

……..Και ο Πολεμιστής περιμένει! Θάλεγα πως ο Πολεμιστής μαθαίνει χωρίς να βιάζεται καθόλου, γιατί γνωρίζει πως περιμένει τη Θέλησή του…

Και μια μέρα καταφέρνει να κάνει κάτι που κανονικά θα του ήταν τελείως αδύνατο να το κάνει. Πιθανό μάλιστα να μην παρατηρήσει ότι το κατόρθωμά του είναι εξαιρετικό.

Καθώς όμως συνεχίζει να εκτελεί αδύνατες κανονικά πράξεις, ή καθώς του συμβαίνουν συνέχεια αδύνατα κανονικά πράγματα, αρχίζει να συνειδητοποιεί ότι κάποια Δύναμη έχει κάνει την εμφάνισή της.

Μια Δύναμη που βγαίνει από το σώμα του όσο περισσότερο προχωρεί στο Μονοπάτι της Γνώσης….

Στην αρχή μοιάζει σαν φαγούρα στην κοιλιά ή σαν ενόχληση που δεν μπορεί να την καταπραϋνει τίποτε. Μετά γίνεται πόνος, μια μεγάλη δυσφορία. Μερικές φορές ο πόνος και η δυσφορία είναι τόσο έντονα ώστε ο Πολεμιστής έχει σπασμούς για ολόκληρους μήνες, αλλά όσο πιο σοβαροί είναι οι σπασμοί, τόσο το καλύτερο για κείνον. Μια εξαιρετική δύναμη, αναγγέλεται πάντα από έναν μεγάλο πόνο.

Όταν οι σπασμοί σταματήσουν, ο Πολεμιστής αντιλαμβάνεται ότι βλέπει τα πράγματα με παράξενα συναισθήματα. Παρατηρεί πως μπορεί ν’ αγγίξει ότι θέλει μ’ ένα αίσθημα που βγαίνει από το σώμα του, από ένα σημείο ακριβώς από πάνω ή ακριβώς από κάτω από τον αφαλό του.

Αυτή η αίσθηση είναι η Θέληση και όταν εκείνος είναι σε θέση να την αδράξει, τότε μπορεί κανείς δικαιωματικά να πει ότι ο Πολεμιστής είναι Μάγος και ότι έχει αποκτήσει Θέληση.
…………………………………
Ο Δον Χουάν είπε ότι ο πόνος δεν ήταν απόλυτα αναγκαίος. Αυτός λόγου χάρη , δεν τον είχε υποστεί ποτέ και παρ’ όλα αυτά, είχε αποκτήσει τη Θέληση….».

(σημ. Τα στάδια Πόνου που περιγράφονται μοιάζουν με την Πρώτη Φάση της (Σκοτεινής) Νύχτας της Απελπισίας, την Σωματική Φάση. Την Φάση των Πυρετών και της Σωματικής Κακουχίας) όπως περιγράφονται από άλλες Μυστικές Παραδόσεις. Πχ Περσική – Μαγική)

[Avaris]

"......Αν επιζήσεις απ' το σοκ που θα πάθεις (σημ. απο την Μύηση σε κάποιο υψηλό επίπεδο Συνειδητότητας), πράγμα που είμαι βέβαιος πως θα καταφέρεις γιατί είσαι δυνατός και ζεις πολύ καιρό τώρα σαν πολεμιστής, θα βρεθείς μόνος σου σε μια "άγνωστη Γη"....

Τότε, όπως είναι φυσικό για όλους μας, το πρώτο πράγμα που θα θελήσεις να κάνεις θάναι να γυρίσεις πίσω στο Λ.Αντζελες (σημ. η πόλη του, ο τόπος του).  Αλλά δεν θα υπάρχει πια τόπος για το Λ. Αντζελες.

Ότι άφησες εκεί, το έχεις χάσει για πάντα.

Μέχρι τότε βέβαια, θα έχεις γίνει Μάγος, αλλά αυτό δεν βοηθάει. Εκείνο που έχει σημασία για όλους μας εκείνη την ώρα, είναι το γεγονός πως ότι αγαπήσαμε, μισήσαμε ή επιθυμήσαμε, έχει πια μείνει πίσω μας.

Όμως τα αισθήματα του ανθρώπου δεν πεθαίνουν, ούτε αλλάζουν (σημ.προσκόλληση) και ο Μάγος αρχίζει το ταξίδι της επιστροφής για το σπίτι του ξέροντας πως ποτέ δεν θα φτάσει εκεί.

Ξέροντας πως καμιά δύναμη στη γη, ούτε και ο θάνατός του δεν θα του ξαναδώσουν τον τόπο, τα πράγματα, τους ανθρώπους που αγάπησε...."

Ταξίδι στο Ιξτλάν, Κ.Καστανέντα, σ.343)

[Avaris]

ΔΟΝ ΧΟΥΑΝ: «…Ο Δάσκαλός μου έλεγε ότι όταν ένας άνθρωπος μπει στα μονοπάτια της μαγείας, καταλαβαίνει σιγά σιγά ότι η συνηθισμένη ζωή έμεινε πίσω του για πάντα.

Ότι η Γνώση είναι μια πραγματικά τρομερή υπόθεση. Ότι τα μέσα του συνηθισμένου κόσμου δεν αποτελούν πλέον εμπόδιο γι’ αυτόν. Και ότι πρέπει να υιοθετήσει ένα καινούριο τρόπο ζωής αν θέλει να επιβιώσει.

 Το πρώτο πράγμα που οφείλει να κάνει τότε είναι να γίνει πολεμιστής. Πρόκειται για ένα βήμα και μια απόφαση πολύ  σημαντικά.

 Η τρομακτική φύση της Γνώσης δεν του αφήνει άλλη διέξοδο από το να γίνει πολεμιστής.

Ώσπου να γίνει η Γνώση μια τρομακτική υπόθεση, ο άνθρωπος έχει αντιληφθεί επίσης ότι ο θάνατος είναι ο αναντικατάστατος σύντροφος που κάθεται δίπλα του πάνω στο ψάθινο χαλί.

Κάθε κομματάκι Γνώσης που γίνεται ισχύς, έχει το θάνατο σαν κεντρική πηγή δύναμης. Ο θάνατος παρέχει το τελικό άγγιγμα και ότι αγγίζεται από το θάνατο γίνεται Δύναμη.

Ο άνθρωπος που ακολουθεί τα μονοπάτια της μαγείας αντιμετωπίζει σε κάθε τους στροφή τον κίνδυνο της εκμηδένισής του.

Αποκτάει λοιπόν αναπόφευκτα, βαθιά επίγνωση του θανάτου του.

Χωρίς αυτή την επίγνωση, δε θα ήταν παρά ένας συνηθισμένος άνθρωπος που κάνει συνηθισμένες πράξεις. Θα του έλειπε η απαραίτητη ισχύς, η απαραίτητη συγκέντρωση που μεταβάλλει το συνηθισμένο χρόνο στη γη σε μαγική δύναμη.

Έτσι, για να είναι πολεμιστής ένας άνθρωπος, πρέπει πρώτα απ’ όλα, να έχει σαφή επίγνωση του θανάτου του. Το να ενδιαφερθούμε όμως για το θάνατο, θα μας ανάγκαζε να συγκεντρώσουμε την προσοχή μας στο Εγώ, πράγμα που θα ήταν εξουθενωτικό.

Γι’ αυτό, το επόμενο βήμα που πρέπει να κάνει κανείς για να γίνει πολεμιστής, είναι η «Απόσπαση». Η ιδέα του επικείμενου θανάτου, αντί να γίνει έμμονη ιδέα, γίνεται αδιαφορία.

Κ.ΚΑΣΤΑΝΕΝΤΑ: «…Καταλάβαινα τι είχε πει. Αλλά δεν μπορούσα να συλλάβω πως ήταν δυνατό να φτάσει κανείς στην απόσπαση. Του είπα ότι από την ίδια τη Μαθητεία μου, είχα ήδη γνωρίσει τη στιγμή όπου η Γνώση αρχίζει  να γίνεται μια τόσο τρομακτική υπόθεση.

Μπορούσα επίσης να πω με ειλικρίνεια ότι δεν έβρισκα πλέον στήριγμα μέσα στα συνηθισμένα πλαίσια της καθημερινής μου ζωής. Ήθελα λοιπόν, ή μάλλον είχα ανάγκη να ζήσω σαν πολεμιστής….»..

Δ.Χ.: «..Τότε θα πρέπει ν’ αποσπαστείς», είπε.

Κ.Κ.: « Από τι?»

Δ.Χ.: « Από το κάθετι».

Κ.Κ.: «Αυτό είναι αδύνατο. Δε θέλω να γίνω ερημίτης».

Δ.Χ.: «Το να γίνεις ερημίτης είναι μια ικανοποίηση κι εγώ δεν είπα ποτέ κάτι τέτοιο. Ο ερημίτης δεν είναι αποσπασμένος, γιατί εγκαταλείπεται θεληματικά στον ασκητισμό….

…Μονάχα η ιδέα του θανάτου κάνει τον άνθρωπο ν’ αποσπαστεί πραγματικά, κι αυτό σημαίνει πως του είναι αδύνατο να εγκαταλειφθεί ολοκληρωτικά σε οτιδήποτε.

Μονάχα η ιδέα του θανάτου κάνει τον άνθρωπο ν’ αποσπαστεί πραγματικά κι αυτό σημαίνει πως δεν μπορεί ν’ αρνηθεί τίποτα στον εαυτό του.

Ένας τέτοιος άνθρωπος ωστόσο δεν εκλιπαρεί, γιατί έχει αποκτήσει στο μεταξύ το προσόν να ποθεί σιωπηλά τη ζωή και όλα τα πράγματα της ζωής.

Γνωρίζει ότι ο θάνατός του τον παρακολουθεί και δεν του δίνει τον απαραίτητο χρόνο να Προσκολληθεί σε τίποτα και γι’ αυτό προσπαθεί, χωρίς να εκλιπαρεί, να τα δοκιμάσει όλα.

Ο αποσπασμένος άνθρωπος, που ξέρει ότι δεν έχει τη δυνατότητα να προφυλαχτεί από το θάνατό του, έχει μονάχα ένα πράγμα που τον στηρίζει: τη δυνατότητα να παίρνει αποφάσεις.

Πρέπει να είναι δηλαδή, ο αφέντης της κάθε εκλογής του Πρέπει να καταλαβαίνει απόλυτα ότι η εκλογή του είναι δική του ευθύνη, και από τη στιγμή που θα την κάνει, δεν έχει πια καιρό για μετανιώματα και υπαναχωρήσεις.

Οι αποφάσεις του είναι τελεσίδικες γιατί απλούστατα ο θάνατός του δεν του επιτρέπει να προσκολληθεί σε τίποτα.

Έτσι, με την επίγνωση του θανάτου του, με την απόσπασή του και με τη δυνατότητα των αποφάσεών του, ο πολεμιστής ρυθμίζει τη ζωή του με στρατηγικό τρόπο.

Η επίγνωση του θανάτου του τον οδηγεί και τον κάνει ν’ αποσπαστεί από τη ζωή και ταυτόχρονα να την ποθεί σιωπηλά.

Η δυνατότητα των τελικών του αποφάσεων, τον καθιστά ικανό να εκλέγει χωρίς μετανιώματα κι αυτό που εκλέγει είναι πάντα, από στρατηγική άποψη, το καλύτερο.

Έτσι, εκτελεί το καθετί που πρέπει να εκτελέσει με γούστο και με την ποθητή αποτελεσματικότητα.

Όταν ένας άνθρωπος συμπεριφέρεται μ’ αυτό τον τρόπο, μπορεί κανείς να πει δίκαια ότι είναι πολεμιστής και έχει αποκτήσει Υπομονή….»

(Μια Ξεχωριστή πραγματικότητα, σ.194)

[Avaris]

ΔΟΝ ΧΟΥΑΝ: "....Το πνεύμα του πολεμιστή δεν αφήνεται και δεν παραπονιέται, ούτε έχει σαν κίνητρο το κέρδος ή τη ζημιά.

 Το πνεύμα του πολεμιστή κινείται μόνο για τον αγώνα και κάθε αγώνας αποτελεί για τον πολεμιστή την τελευταία μάχη του πάνω στη γη.

Έτσι, το αποτέλεσμα πολύ λίγο τον ενδιαφέρει. Κατά την τελευταία του μάχη πάνω στη γη, ο πολεμιστής αφήνει το πνεύμα του να πετάξει ελεύθερο και καθάριο.

Και καθώς κάνει τη μάχη του γνωρίζοντας ότι η θέλησή του είναι αλάνθαστη και άμεμπτη, δεν κάνει άλλο παρά να γελάει....".


(Κ. Καστανέντα, "Μια Ξεχωριστή Πραγματικότητα", σ. 262)

[Avaris]

Κ.ΚΑΣΤΑΝΕΝΤΑ: "Του είπα πως ότι έκανα εκείνη τη νύχτα ήταν αποτέλεσμα του φόβου μου και δεν είχε καμία σχέση με οποιαδήποτε διάθεση ελέγχου και εγκατάλειψης". (σημ. ανέβηκε εν ριπή οφθαλμού σε έναν απότομο βράχο μέσα σε πηχτό σκοτάδι για να γλιτώσει απο ένα λιοντάρι).

ΔΟΝ ΧΟΥΑΝ: "Το ξέρω αυτό", έκανε χαμογελώντας. "Θέλησα όμως να σου δείξω ότι μπορείς να ξεπεράσεις τις δυνατότητές σου, αν βρίσκεσαι σε κατάλληλη διάθεση.

                              Ο πολεμιστής δημιουργεί μόνος του τη Διάθεσή του.

Εσύ δεν το γνώριζες αυτό. Ο φόβος σου σε όπλισε με τη Διάθεση του πολεμιστή, τώρα όμως που το γνωρίζεις, όλα μπορούν να σου χρησιμεύουν για να περάσεις σ' αυτή τη διάθεση".


"Είναι εύκολο να ενεργείς πάντα με τέτοια διάθεση", συνέχισε. "Είναι μια διάθεση που περνάει σα ρυάκι απο μέσα σου και σε καθαρίζει. Πρέπει να ένοιωσες πολύ ωραία όταν έφτασες στην κορφή του βράχου, έτσι δεν είναι?"

Κ.Κ: "Του είπα πως καταλάβαινα τι εννοούσε, αλλά ένοιωθα πως θά'ταν ανόητο να προσπαθήσω να εφαρμόσω αυτά που μου δίδασκε στην καθημερινή μου ζωή".

Δ.Χ.: "Η Διάθεση του Πολεμιστή χρειάζεται για όλες μας τις πράξεις", είπε. "Διαφορετικά, η ζωή μας παραμορφώνεται κι ασχημίζει. Δεν υπάρχει Δύναμη σε μια ζωή που της λείπει αυτή η Διάθεση.

 Πάρε παράδειγμα τον εαυτό σου. Όλα σε προσβάλλουν και σ' αναστατώνουν. Κλαψουρίζεις συνέχεια, παραπονιέσαι και νοιώθεις πως ο καθένας μπορεί να σε μεταχειριστεί κατά το κέφι του. Είσαι ένα φύλλο που το πάει όπου θέλει ο άνεμος. Δεν υπάρχει Δύναμη στη ζωή σου. Πόσο άσχημο πρέπέι νάναι αλήθεια αυτό το αίσθημα!

 Ο Πολεμιστής, αντίθετα, είναι κυνηγός. Υπολογίζει το καθετί. Δηλαδή, το ελέγχει. Και μόλις τελειώσουν οι υπολογισμοί του, Δρα. Αφήνεται να προχωρήσει. Αυτό είναι που ονομάζω  "εγκατάλειψη". Ο πολεμιστής δεν είναι φύλλο στο έλεος του ανέμου. Κανένας δεν μπορεί να τον παρασύρει. Κανένας δεν μπορεί να τον υποχρεώσει να κάνει πράγματα που δεν θέλει ή που δεν τα έχει πριν υπολογίσει ο ίδιος. Ο πολεμιστής έχει μάθει να επιβιώνει και επιβιώνει με τον καλύτερο τρόπο".

Κ.Κ.: "Μου άρεσε η στάση του αν και μου φαινόταν εξωπραγματική. Έμοιαζε πολύ απλουστευτική για τον περίπλοκο κόσμο μέσα στον οποίο ζούσα.

Γέλασε με τα επιχειρήματά μου, αλλά εγώ επέμενα ότι η ψυχική διάθεση του πολεμιστή δεν θα μπορούσε μάλλον να με βοηθήσει να κατανικήσω το αίσθημα της προσβολής ή ν' αποφύγω τη ζημιά που θα μου προκαλούσαν ενδεχόμενα οι πράξεις των συνανθρώπων μου, όπως λογουχάρη στην περίπτωση που κάποιος απ' αυτούς, όντας σκληρός και δόλιος και διαθέτοντας εξουσία, θα επιχειρούσε και θα κατάφερνε να με τραυματίσει σωματικά.

Γέλασε με την καρδιά του και παραδέχτηκε πως το παράδειγμά μου ήταν ότι χρειαζόταν.

Δ.Χ.: "Τον πολεμιστή μπορούν να τον τραυματίσουν αλλά όχι να τον προσβάλλουν", είπε. "Για τον πολεμιστή δεν υπάρχει τίποτε προσβλητικό στις ενέργειες των συνανθρώπων του, εφόσον εκείνος δρα πάντα με σωστή ψυχική διάθεση".

..."Εκείνη τη νύχτα, δε νομίζω πως προσβάλθηκες απ' το λιοντάρι. Το γεγονός ότι μας κυνήγησε, δεν σε θύμωσε. Δεν σ' άκουσα να το βλαστημάς ούτε να λες πως δεν είχε δικαίωμα να μας ακολουθήσει. .....

.....αν ήσουν μόνος σου και το λιοντάρι κατάφερνε να σε πιάσει και να σε πληγώσει θανάσιμα, δεν θα σκεφτόσουν ποτέ να παραπονεθείς ή να νοιώσεις πως σε πρόσβαλλαν οι πράξεις του"....

("Ταξίδι στο Ιξτλάν", σ. 165)

[Avaris]

Aπο το "Ταξίδι στο Ιξτλάν" (σ.130) το τρίτο βιβλίο του Κ.Καστανέντα.

Έχει να κάνει με τα Lucid Dreams. Ή αλλιώς, το "Συνειδητό Ονείρεμα". Δηλαδή, "ταξίδι σε μια άλλη πραγματικότητα".....

****************************************************


ΔΟΝ ΧΟΥΑΝ: «Να γίνεις προσιτός στη “Δύναμη”, να καταπιαστείς με τα όνειρά σου», αποκρίθηκε. «Τ’ αποκαλείς όνειρα γιατί δεν έχεις “Δύναμη”. Ο πολεμιστής, όντας ο άνθρωπος που αναζητεί τη Δύναμη, δεν τ’ αποκαλεί όνειρα, τ’ αποκαλεί πραγματικότητα».

Κ.ΚΑΣΤΑΝΕΝΤΑ: « Θέλεις να πεις ότι παίρνει τα όνειρά του σαν πραγματικότητα»?

ΔΟΝ ΧΟΥΑΝ: «Δεν παίρνει τίποτα σαν να ‘ναι κάτι άλλο. Αυτά που αποκαλείς εσύ όνειρα, για τον πολεμιστή είναι πραγματικότητα. Θα πρέπει να’ χεις υπόψη σου ότι ο πολεμιστής δεν είναι κανένας ηλίθιος. Ο πολεμιστής είναι ένας άψογος κυνηγός που κυνηγάει τη Δύναμη. Δεν είναι ούτε μεθυσμένος, ούτε τρελλός και δεν έχει ούτε το χρόνο, ούτε τη διάθεση να μπλοφάρει, να πει ψέμματα στον εαυτό του ή να κάνει λαθεμένες κινήσεις. Οι φιλοδοξίες του βρίσκονται πολύ ψηλά για κάτι τέτοιο. Οι φιλοδοξίες του είναι η απόλυτα ισορροπημένη ζωή του που του πήρε τόσο χρόνο να την οργανώσει και τελειοποιήσει. Δεν είναι διατεθειμένος λοιπόν να τα κλωτσήσει όλα αυτά με κάποιον ανόητο χειρισμό, εκλαμβάνοντας κάτι για κάτι άλλο.

..»Το “όνειρο” είναι πραγματικό για τον πολεμιστή γιατί μέσα σ’ αυτό μπορεί να δρα συνειδητά, μπορεί να εκλέγει και ν’ απορρίπτει, μπορεί να επιλέγει από μια ποικιλία πραγμάτων εκείνα που οδηγούν στην Δύναμη και σε συνέχεια έχει την ικανότητα να τα επεξεργάζεται και να τα χρησιμοποιεί, ενώ στο συνηθισμένο όνειρο δεν μπορεί να δράσει σκόπιμα».

Κ.ΚΑΣΤΑΝΕΝΤΑ: «Θέλεις να πεις ότι το όνειρο είναι πραγματικότητα»?

ΔΟΝ ΧΟΥΑΝ: «Και βέβαια είναι».

Κ.ΚΑΣΤΑΝΕΝΤΑ: «Τόσο πραγματικό όσο αυτό που κάνουμε αυτή τη στιγμή»?

ΔΟΝ ΧΟΥΑΝ: «Αν θέλεις να κάνεις συγκρίσεις, μπορώ να πω ότι ίσως να είναι και πιο πραγματικό. Στο όνειρο διαθέτεις Δύναμη. Μπορείς ν’ αλλάξεις τα πράγματα. Μπορείς να βρεις αναρίθμητους κρυμμένους παράγοντες. Μπορείς να ελέγξεις ότι θέλεις».
 

[Avaris]

(Κ. Καστανέντα, "Μια Ξεχωριστή Πραγματικότητα",σ.260)

"ΔΟΝ ΧΟΥΑΝ: ...Το Μονοπάτι της Γνώσης είναι πολύ δύσκολο. Για να μάθεις, πρέπει να είσαι διαρκώς άγρυπνος. Στο Μονοπάτι της Γνώσης πολεμάς πάντα με κάτι, αποφεύγεις κάτι, ετοιμάζεσαι για κάτι και αυτό το κάτι είναι πάντα ανεξήγητο, μεγαλύτερο και πιο δυνατό απο σένα. Αυτές οι ανεξήγητες δυνάμεις θάρθουν κοντά σου.....Δεν έχεις λοιπόν να κάνεις τίποτε άλλο τώρα απο το να προετοιμάζεσαι για τη μάχη.....

.....Ο κόσμος είναι πραγματικά γεμάτος απο πράγματα που προκαλούν φόβο κι εμείς είμαστε αβοήθητα πλάσματα τριγυρισμένα απο δυνάμεις ανεξήγητες κι αδυσώπητες.

Ο μέσος άνθρωπος, που ζει στην άγνοια, πιστεύει ότι αυτές οι δυνάμεις μπορούν να εξηγηθούν και ν' αλλάξουν.....Δεν ξέρει πως θα γίνει αυτό, αλλά ελπίζει ότι οι δραστηριότητες του ανθρώπινου γένους θα τις εξηγήσουν ή θα τις αλλάξουν  αργά ή γρήγορα.

Ο Μάγος, απο τη μεριά του, δε νομίζει πως θα τις εξηγήσει ή θα τις αλλάξει....αντί γι' αυτό, μαθαίνει να τις χρησιμοποιεί αναπροσαρμόζοντας τον εαυτό του και υιοθετώντας την κατεύθυνσή τους. Αυτό είναι το τέχνασμά του.

Απ' τη στιγμή όμως που ανακαλύπτεις τα τεχνάσματά της, η μαγεία δεν αξίζει και πολλά πράγματα. Ο μάγος ελάχιστα διαφέρει απο τον μέσο άνθρωπο. Η Μαγεία δεν τον βοηθάει να ζήσει μια καλύτερη ζωή.....θάλεγα μάλιστα πως τον εμποδίζει:κάνει το βίο του δύσκολο κι αβέβαιο.

Ανοίγοντας τον εαυτό του στη Γνώση, ο Μάγος γίνεται περισσότερο τρωτός απο τον μέσο άνθρωπο. Απο τη μια μεριά οι συνάνθρωποί του τον μισούν, τον φοβούνται και θα προσπαθήσουν να τον βγάλουν απ' τη μέση.....

...Απο την άλλη μεριά, οι ανεξήγητες και αδυσώπητες δυνάμεις που τριγυρίζουν τον καθένα απο μας όσο είμαστε ζωντανοί, αποτελούν για το μάγο ακόμα μεγαλύτερο κίνδυνο.

Το να σε τρυπήσει ένας συνάνθρωπός σου είναι πραγματικά οδυνηρό, αλλά δεν είναι τίποτα σε σύγκριση με την "επαφή σου με έναν Σύμμαχο" (σημ. Οντότητα).

Ο Μάγος, μπαίνοντας στον Δρόμο της Γνώσης, γίνεται λεία αυτών των δυνάμεων και μόνο ένα μέσο έχει για να εξισορροπήσει μαζί τους: τη θέλησή του. Έτσι, είναι υποχρεωμένος να νοιώθει και να δρα σαν Πολεμιστής....."

[Avaris]

 "Ταξίδι στο Ιξτλάν" , (σ.137), Κ.Καστανέντα:

ΔΟΝ ΧΟΥΑΝ: "Υπάρχουν μερικά πράγματα που απο δω και πέρα θα τα συζητάμε μόνο στα μέρη όπου υπάρχει Δύναμη", συνέχισε. "Σ' έφερα εδώ, γιατί απο σήμερα αρχίζει η άσκησή σου. Αυτό εδώ είναι ένα μέρος όπου κατοικεί Δύναμη, κι εδώ μπορούμε να μιλάμε μόνο για Δύναμη".

Κ.ΚΑΣΤΑΝΕΝΤΑ: "Μου είναι πραγματικά αδύνατο να καταλάβω τι είναι Δύναμη", είπα.

ΔΟΝ ΧΟΥΑΝ: "Η Δύναμη είναι κάτι με το οποίο ασχολείται ο πολεμιστής", είπε. "Στην αρχή είναι μια απίστευτα δύσκολη υπόθεση. Σου είναι δύσκολο ακόμα και να σκεφτείς γύρω απ' αυτή. Είναι αυτό ακριβώς που σου συμβαίνει εσένα τώρα. Μετά, η Δύναμη γίνεται μια σοβαρή υπόθεση. Μπορεί κανείς να μην την αποκτήσει ή ακόμα και να μην αντιλαμβάνεται την ύπαρξή της, αλλά "ξέρει" πως "υπάρχει κάτι", κάτι που πριν δεν μπορούσε να το "συλλάβει".

.."Έπειτα, η Δύναμη εκδηλώνεται σαν κάτι ανεξέλεγκτο που έρχεται προς κάποιον. Δεν μου είναι εύκολο να σου πω πως έρχεται ή τι πραγματικά είναι. Δεν είναι τίποτα κι όμως μπορεί να κάνει θαύματα. Τελικά, η Δύναμη είναι κάτι που υπάρχει στον καθένα, κάτι που κανονίζει τις πράξεις μας αλλά και υπακούει στις προσταγές μας".

[Avaris]

Κ.ΚΑΣΤΑΝΕΝΤΑ: "Θέλεις να πεις ότι δεν ακολουθείς ποτέ σχέδιο?"

ΔΟΝ ΧΟΥΑΝ : "Το κυνήγι της Δύναμης είναι πολύ παράξενη υπόθεση", είπε. "Δεν υπάρχει τρόπος να το προσχεδιάσεις απο καιρό. Εκεί βρίσκεται το μεγάλο του ενδιαφέρον. Ο Πολεμιστής προχωρεί  βέβαια σαν να είχε κάποιο σχέδιο, γιατί έχει εμπιστοσύνη στην προσωπική του Δύναμη. Γνωρίζει ότι σε δεδομένη στιγμή θα τον κάνει να δράσει με τον πιο κατάλληλο τρόπο".

(Ταξίδι στο Ιξτλάν, σ. 214).

[Avaris]

ΔΟΝ ΧΟΥΑΝ : "Μονάχα ένας τρόπος υπάρχει για να Μάθεις κι αυτός ο τρόπος είναι η "άμεση εμπειρία". Το να συζητάμε απλώς είναι άχρηστο.

           Αν θέλεις να μάθεις τι είναι Δύναμη και να δημιουργήσεις αποθέματα απ' αυτή, πρέπει να τα κάνεις όλα μονάχος σου.

................

Κ.ΚΑΣΤΑΝΕΝΤΑ: "Πως μπορώ όμως ν' αποκτήσω Προσωπική Δύναμη"?

Δ.Χ. : "Αυτό κάνεις όταν ζεις με τον τρόπο που σου έχω συστήσει. Σιγά σιγά φράζεις όλα τα σημεία διαρροής. Δεν χρειάζεται ιδιαίτερος ζήλος σ' αυτό, γιατί η Δύναμη πάντα βρίσκει έναν τρόπο να σε πλησιάζει.

 Πάρε παράδειγμα εμένα. Δεν ήξερα ότι συσσώρευα Δύναμη όταν πρωτάρχισα να μαθαίνω τους τρόπους του Πολεμιστή. Ακριβώς όπως εσύ, νόμιζα πως δεν έκανα τίποτα το ιδιαίτερο, αλλά δεν ήταν έτσι το πράγμα.

                      Η Δύναμη έχει την παράξενη ιδιότητα να μην γίνεται αντιληπτή όταν συσσωρεύεται".
..........................

Δ.Χ.: ...."Μη σπαταλάς τον εαυτό σου σε εξηγήσεις", είπε, " Αυτό που είπα δεν έχει νόημα για σένα, απλώς γιατί δεν έχεις ακόμη αρκετή Προσωπική Δύναμη.

      Τώρα ωστόσο έχεις περισσότερη απ' όση όταν άρχισες κι έτσι αρχίζουν να σου συμβαίνουν ορισμένα πράγματα....."

(Ταξίδι στο Ιξτλάν, σ. 236)