Η πρώτη «δοκιμασία» που ο Δον Χουάν επέβαλλε στον Καστανέντα, προκειμένου να κρίνει εάν θα τον δεχτεί ως Μαθητή του ή όχι, ήταν να του δείξει έναν υπαίθριο χώρο (βεράντα) και να του ζητήσει να εντοπίσει το «Σημείο» του.
ΚΑΣΤΑΝΕΝΤΑ : « Μου τόνισε πως είχα κουραστεί να κάθομαι στο πάτωμα κι ότι αυτό που έπρεπε να κάνω ήταν να βρω ένα «σημείο» (sitio) που θα μπορούσα να κάθομαι χωρίς να κουράζομαι….
……………………..
….» …μου τόνισε κατηγορηματικά και ξεκάθαρα πως «σημείο» σημαίνει ένα μέρος στο οποίο κάποιος αισθάνεται εντελώς φυσιολογικά ευτυχισμένος και δυνατός….
………………………
….»….μου εξήγησε πως δεν είναι κάθε μέρος κατάλληλο για να κάθομαι ή να βρίσκομαι και ότι μέσα στα όρια της βεράντας υπήρχε ένα «μοναδικό σημείο», ένα σημείο στο οποίο θα αισθανόμουν όσο το δυνατόν καλύτερα. Αυτό που έπρεπε να κάνω ήταν να το ξεχωρίσω απ’ όλα τα άλλα σημεία. Ο τρόπος που θα έπρεπε να ενεργήσω ήταν να «νοιώσω» όλα τα δυνατά και προσιτά σημεία μέχρις ότου αποφασίσω χωρίς αμφιβολία ποιο ήταν το σωστό…..
……………………..
(….»διαμαρτυρήθηκα, του είπα πως δεν το έχω ξανακάνει και πως δεν ξέρω τι να κάνω, πως θα μου πάρει πολλές ώρες….)
…………………..
…»Μου είπε επίσης (ο Δον Χουάν) ότι στο δικό του κόσμο τίποτε δεν προσφερόταν σα δώρο και πως ότι υπήρχε για να μάθει κανείς έπρεπε να το μάθει με το δύσκολο τρόπο..
………………………
…»Του είπα ότι απέτυχα. Κυλιόμουνα στο πάτωμα όλη νύχτα σαν ηλίθιος κι ακόμη δεν είχα καταλάβει τίποτα από το αίνιγμά του.
Γέλασε και είπε πως αυτό δεν τον παραξένευε γιατί απλούστατα δεν είχα προχωρήσει σωστά. Δεν είχα χρησιμοποιήσει τα μάτια μου. Αυτό ήτανε σωστό βέβαια, αλλά ήμουνα σίγουρος πως μου είχε πει να «νοιώσω» τη διαφορά. Του υπενθύμισα αυτό το σημείο, αλλά μου είπε ότι, μπορείς να «νοιώσεις και με τα μάτια», όταν τα μάτια δεν κοιτάζουν κατ’ευθείαν τα πράγματα. Όσο αφορούσε εμένα τουλάχιστον, είπε, δεν είχα άλλο τρόπο για να λύσω το πρόβλημα, παρά να χρησιμοποιήσω ότι είχα και δεν είχα – τα μάτια μου.
………………………
….»Άρχισα να κυλιέμαι στο πάτωμα γιατί αυτή ήτανε η πιο ξεκούραστη διαδικασία. Αυτή τη φορά πάντως, ακουμπούσα το σαγόνι στα χέρια μου και κοιτούσα κάθε λεπτομέρεια.
Μετά από λίγο το σκοτάδι γύρω μου άλλαξε. Όταν συγκέντρωνα το βλέμμα μου σ’ ένα σημείο ακριβώς μπροστά μου, όλη η περιφερειακή περιοχή του οπτικού μου πεδίου χρωματιζόταν έντονα μ’ ένα ομοιογενές κίτρινο χρώμα που πρασίνιζε ελαφρά. Η εντύπωση ήτανε τρομακτική. Κράτησα τη ματιά μου καρφωμένη στο σημείο που ήτανε ακριβώς μπροστά μου κι άρχισα να σέρνομαι με την κοιλιά προς τα πλάγια, σταματώντας κάθε 40 πόντους περίπου.
Ξαφνικά, ενώ βρισκόμουν σχεδόν στη μέση του πατώματος αντιλήφθηκα μια αλλαγή απόχρωσης. Σ’ ένα μέρος προς τα δεξιά μου, που ήταν μέσα στην περιφέρεια του οπτικού μου πεδίου, το πρασινισμένο κίτρινο άλλαξε σ’ ένα έντονο βυσσινί. Συγκέντρωσα την προσοχή μου πάνω του. Το βυσσινί έσβησε σ’ ένα αχνό, αλλά παρόλα αυτά, λαμπερό χρώμα που έμενε σταθερό όση ώρα το πρόσεχα. Σημάδεψα το μέρος αυτό με το σακάκι μου και φώναξα το Δον Χουάν. Ήρθε στη βεράντα……κάθησα στο σημείο που είχα βρει…..Μετά από 15 λεπτά αισθάνθηκα αηδία.. Είχα μια μεταλλική γεύση στο στόμα μου. Έτσι στα ξαφνικά με είχε πιάσει πονοκέφαλος. Είχα αρχίσει να μην αισθάνομαι και τόσο καλά…..
….»Ο Δον Χουάν δεν γέλασε αλλά πολύ σοβαρά μου είπε πως έπρεπε να είμαι αμείλικτος με τον εαυτό μου αν ήθελα να μάθω. Δύο δρόμοι ανοίγονταν εμπρός μου, μου είπε: ή να τα εγκαταλείψω και να γυρίσω σπίτι μου οπότε δεν θα μάθαινα ποτέ μου ή να λύσω αυτό το αίνιγμα.
….»…το ότι είχα δει αυτούς τους χρωματισμούς, ήταν τόσο καταπληκτικό που ήμουν βέβαιος πως είχα βρει ένα κριτήριο κάποιου είδους και πως ίσως υπήρχαν κι άλλες διαφορές που θα μπορούσα να εντοπίσω. ….
…………
….»…Αυτή τη φορά κυλίστηκα στα γρήγορα …..σαν έφτασα στο κέντρο του πατώματος αντιλήφθηκα μια αλλαγή χρωματισμού στην άκρη του οπτικού μου πεδίου. Το ομοιόμορφο πρασινοκίτρινο που έβλεπα παντού άλλαξε σ’ ένα σημείο στα δεξιά μου σ’ ένα έντονο χρώμα σαν την πατίνα του χαλκού. Έμεινε έτσι για λίγο κι έπειτα ξαφνικά μεταμορφώθηκε σε μια άλλη σταθερή απόχρωση, διαφορετική απ’ την άλλη που είχα αντιληφθεί προηγουμένως. Σημάδεψα το σημείο και συνέχισα να κυλιέμαι στο πάτωμα μέχρις ότου το είχα καλύψει απ’ όλες τις πιθανές κατευθύνσεις. Δεν έγινε καμιά άλλη αλλαγή χρωματισμού.
……..τελικά, όταν πήγαινε στο ένα σημείο ένοιωθε άσχημα, ανήσυχος, αρρώσταινε και όταν πήγαινε στο άλλο χαλάρωνε , μέχρι που τον πήρε ο ύπνος….
………………….
….» Τον ρώτησα αν το καθένα από τα δύο σημεία είχε ένα ιδιαίτερο όνομα. Μου είπε πως το καλό λεγόταν sitio («σημείο») και το κακό ο «εχθρός». Είπε πως τα δυο αυτά μέρη ήτανε τα κλειδιά της ευτυχίας ενός ανθρώπου, ιδιαίτερα ενός ανθρώπου που αναζητά τη Γνώση. Η απλή και μόνο πράξη του να καθήσει κάποιος στο «σημείο» του έχει σαν αποτέλεσμα υπέρμετρη Δύναμη. Αντίθετα, ο «εχθρός» εξασθενεί τον άνθρωπο και μπορεί να προκαλέσει ακόμα και το θάνατό του. Είπε πως είχα αναπληρώσει την ενέργειά μου, που είχα ξοδέψει σπάταλα τη χτεσινή νύχτα με το να πάρω ένα υπνάκο στο «Σημείο» μου.
Μου είπε επίσης πως τα χρώματα που είχα δει σε σχέση με κάθε ιδιαίτερο σημείο είχαν το ίδιο γενικό αποτέλεσμα, να δίνουν ή να περιορίζουν τη Δύναμη…
….»Τον ρώτησα αν υπήρχαν άλλα «Σημεία» σαν αυτά τα δυο που είχα βρει και πως έπρεπε να ενεργώ για να τα βρίσκω. Μου είπε πως πολλά μέρη στον κόσμο ήτανε ανάλογα μ’ αυτά τα δυο και πως ο καλύτερος τρόπος για να τα βρω ήτανε να εντοπίζω τα αντίστοιχα «χρώματά» τους.»
( "Η Διδασκαλία του Δον Χουάν,σ. 32 -39)
