Μία ενδιαφέρουσα τοποθέτηση από ένα άλλο φόρουμ...
http://www.e-steki.gr/showthread.php?t=16931
[...]Ο Όμηρος ήταν τυφλός. Ο Σωκράτης ασχημότατος. Ο Γκαίτε φυματικός και νευρασθενής ( οι απότομοι θόρυβοι τον έριχναν σε νευρικές κρίσεις , κι ήταν υποκείμενος στον ίλιγγο). Ο Μπετόβεν κουφός και αλκοολικός.
Ο Τολστόι νευρασθενής με φανερό μυστικιστικό παραλήρημα. Οι δύο μεγαλύτεροι μυθιστοριογράφοι των αιώνων, ο Φλωμπέρ κι ο Ντοστογιέφσκι, ήταν επιληπτικοί.
Επιληπτικός κι ο Βύρων.
Ο Μωπασάν, ο Σούμαν, ο Βιζυηνός πέθαναν στο φρενοκομείο. Ο Σολωμός, κι ο Παπαδιαμάντης, αλκοολικοί κι οι δυο, όπως κι ο Βερλαίν κι ο Πορφύρας.
Ο Μπωντλαίρ τοξικομανής, ο Κιτς, ο Μότσαρτ, ο Σούμπερτ, ο Καρκαβίτσας φυματικοί. Ο Ούγκο Βολφ παράφρων. Ο Βικτώρ Ουγκώ αδελφός μανιακού και πατέρας παράφρονος.
Ο Φρ. Κοπέ φυματικός. Ο Νίτσε νευρασθενής, άϋπνος εθισμένος στη βερονάλη,
κλ.π...
Το περίεργο είναι πως όλοι αυτοί οι ψυχικά άρρωστοι δημιούργησαν όχι μόνο μεγάλα έργα, μα και ξέχειλα από υγεία. Το γιατί; δεν το ξέρω. Ίσως σ' αυτό το σημείο η φροϋδική επεξήγηση της καλλιτεχνικής δημιουργίας να είναι η σωστότερη.
Κι αντίθετα, ελάχιστοι ήταν οι ψυχικά υγιείς Μεγάλοι Δημιουργοί. Ενώ στην τάξη των μετρίων δημιουργών, η υγεία βασιλεύει σε άτομα κι είναι ανύπαρκτη στα έργα. [...]
Οι ανωτέρω περιπτώσεις είναι πράγματι αληθείς...Εξάλλου, ποιος σοβαρός και λογικός άνθρωπος δεν σέβεται αυτές τις μεγάλες προσωπικότητες και τα μεγάλα έργα και δημιουργήματα τους, που κληρονόμησε η ανθρωπότητα από αυτούς, ως πνευματική παρακαταθήκη...Διότι αποτελούν ένα φωτεινό οδηγό για έναν καλύτερο κόσμο, οπού είναι ο κρυφός πόθος του καθενός μας...
Δεν θα πρέπει όμως να οδηγηθούμε στο βιαστικό συμπέρασμα, πως οι μεγάλες ιδέες και εμπνεύσεις κατακτώνται μέσω...Της διαστροφής! Ή της απόλυτης παράνοιας ή άλλων αρρωστημένων καταστάσεων...
Ο άνθρωπος, δεν έχει φτάσει ακόμα στο πνευματικό εκείνο επίπεδο που να αντιλαμβάνεται και να ορίζει το αληθώς εννοούμενο φυσικό-φυσιολογικό, όπως αυτό εκδηλώνεται και προκύπτει ως φαινόμενο, από τους λειτουργούντες νόμους της φύσης. Έτσι αυτός βρίσκεται ακόμη σε μια επιφανειακή προσέγγιση, που τον εξωθεί στο να καταλήγει σε επιπόλαια συμπεράσματα... Πολλοί, στις μέρες μας πιστεύουν, πως για να είσαι σπουδαίος και τρανός και για να κατακτήσεις την <<πνευματικότητα>>, πρέπει να είσαι άρρωστος ή ψυχικά διεστραμμένος ή να εκφράζεσαι με χυδαίο και απρεπή τρόπο...
Είναι γεγονός, πως όταν ένας άνθρωπος εκφράζει την επιθυμία και την θέληση να εναντιωθεί στους συνήθεις τρόπους ζωής που ορίζει η συνήθης καθημερινή πρακτική, εκδηλώνει μεγαλύτερη ελευθερία, από κάποιον που θέλει να εγκλωβίζεται στα <<καθέκαστα>>... Η ελευθερία, ως ένας νόμος της φύσης και σε όποιον την ακολουθεί, θα τον καταστήσει <<προνομιούχο>> και θα τον προικίσει με σπουδαίες ιδιότητες και μεγάλα χαρίσματα. Όμως και ο κάθε άνθρωπος, θα πρέπει να γνωρίζει και που φτάνουν τα πραγματικά του όρια(αναλόγως με τα δεδομένα που κυριαρχούν μια συγκεκριμένη χρονική στιγμή), διότι μπορεί κάποια στιγμή να <<αδειάσει>> η δυναμικότητα της ύπαρξης του και τότε...
Εξάλλου, θα πρέπει να θυμόμαστε ότι στον υλικό μας οργανισμό, πολλές φορές, δεν κατοικεί μονάχα η δική μας συνείδηση.
Και όταν εκφράζουμε ιδέες και απόψεις, μπορεί να προκαλούμε την συμπάθεια πολλών, τόσο στον φυσικό κόσμο όσο και στις άλλες διαστάσεις ύπαρξεις και πολλές φορές, γίνονται και αρωγοί στις προσπάθειες μας, ενώ άλλες φορές μπορεί να προκαλέσουμε και την οργή ορισμένων, οι οποίοι θα επιδιώξουν την φθορά και την διάβρωση που μπορούν να οδηγήσουν στην ολοκληρωτική καταστροφή μας...
ΝΑ ΥΠΑΡΧΕΙΣ ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ:
<<Να υπάρχεις ελληνικός δηλώνει τέσσερες τρόπους συμπεριφοράς.
Ότι δέχεσαι την αλήθεια που έρχεται μέσα από την φύση. Όχι την αλήθεια που φτιάχνει το μυαλό των ανθρώπων.
Ότι ζεις σύμφωνα με την ηθική της γνώσης. Όχι με την ηθική της δεισιδαιμονίας και των προλήψεων.
Ότι αποθεώνεις την εμορφιά. Γιατί η εμορφιά είναι δυνατή σαν το νου σου και φθαρτή σαν τη σάρκα σου.
Και κυρίως αυτό.. Ότι αγαπάς τον άνθρωπο. Πως αλλιώς!
Ο άνθρωπος είναι το πιο τραγικό πλάσμα μέσα στο σύμπαν>>.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΛΙΑΝΤΙΝΗΣ 
