Μυήσεις....

[Ορφέας]

Μετά τις οκτώ πρώτες μονογραφίες του δοκίμου, ακολουθεί ο κύκλος του Νεόφυτου στο amorc..

Στην πρώτη του κύκλου του τμήματος Νεοφύτου, διαβάζουμε:

 "

Ο ΣΚΟΠΟΣ ΤΗΣ ΡΟΔΟΣΤΑΥΡΙΚΉΣ ΜΥΗΣΗΣ

Ψυχολογικά, είναι πολύ δύσκολο να προετοιμάζεται κανείς μόνος του για ν' αποκτήσει τη γνώση των απορρήτων. Γι' αυτό το λόγο, οι αρχαίοι Αιγύπτιοι ίδρυσαν τις πρώτες μυστηριακές σχολές. Για να γίνει κανείς δεκτός σ' αυτές τις σχολές, έπρεπε να κριθεί άξιος της σοφίας που οι Διδάσκαλοι θεωρούσαν ιερή και έβαζαν πάνω από κάθε τι.

Εκείνοι που αποδείκνυαν την αξία τους, εκπαιδεύονταν σ' αυτή τη σοφία και μυούνταν στα μυστήρια. Η λέξη «μυστήριο» δεν είχε στους αρχαίους χρόνους την ίδια σημασία με αυτήν που έχει στις ημέρες μας. Δεν υπονοούσε τίποτε «παράξενο», «μαγικό» ή «φοβερό». Αφορούσε εκείνη την εσωτερική γνώση που αποκαλυπτόταν μονάχα μέσω των μυήσεων.

Στην αρχαία Ρώμη, τα μυστήρια αποκαλούνταν initia και οι μυούμενοι mystae. Η λατινική λέξη initiare σημαίνει εμπνέω και η λέξη initium έναρξη ή εκπαίδευση. Η σχέση αυτών των δύο λέξεων αποκαλύπτει ξεκάθαρα τον σκοπό των μυστικιστικών μυήσεων που δίδονταν στις μυστηριακές σχολές. Ο μυούμενος βίωνε μία εμπνευστική εμπειρία που τον εντυπωσίαζε συγκινησιακά και ψυχικά, προσφέροντας του ταυτόχρονα και καινούργια γνώση.

Οι αιγυπτιακές μυήσεις είχαν μορφή τελετουργικού δράματος που θυμίζει τα μυστήρια των παθών κάποιων θρησκειών.  Αποσκοπούσαν στη συνειδητοποίηση των μεγάλων αληθειών της ζωής, με βάση τη θεατρική παράσταση που περιείχε πολυάριθμες αλληγορίες. Εκείνοι που υποδύονταν τους διάφορους ρόλους, γνώριζαν πως κάποιες πράξεις, λέξεις ή αντικείμενα αφύπνιζαν ή διευκόλυναν την κατανόηση νόμων κι αρχών απρόσιτων από την ανθρώπινη λογική. Τα μαθήματα που παρουσιάζονταν με αυτή την μορφή, άγγιζαν βαθύτερα την συνείδηση από οποιαδήποτε καθαρά διανοητική ομιλία.

Συνοψίζοντας τους σκοπούς των μυστηριακών μυήσεων, έτσι όπως γίνονταν στην Αίγυπτο κι αργότερα στην Ελλάδα, μπορούμε να πούμε πως επεδίωκαν τα εξής: α) να οδηγήσουν τον μυούμενο σε βαθύτερη ενδοσκόπηση, β) να καλλιεργήσουν και να ικανοποιήσουν την αναζήτηση της Γνώσεως , γ) ν' αναλάβει ο μυούμενος την υποχρέωση να τελειοποιηθεί και να υποσχεθεί στον εαυτό του και στους άλλους πως δεν θα προδώσει ποτέ τα ιδανικά του.

Εδώ κι αιώνες, η ροδοσταυρική παράδοση αυτούς τους στόχους επιδιώκει, παρέχοντας σε κάθε Ροδόσταυρο τα μυστικιστικά εφόδια για να τους πετύχει. Ανεξάρτητα από τη μορφή που παίρνει η μύηση, συνίσταται πάντα σε μία απλή τελετή που εναρμονίζει την αντικειμενική συνείδηση μας με την Κοσμική Συνείδηση. Αυτός ο εναρμονισμός εδραιώνει την επικοινωνία μεταξύ εξώτερου και εσώτερου εαυτού που μεταφράζεται σε σταδιακή αφύπνιση των λανθανουσών ικανοτήτων μας. Επιπλέον, έχουμε πρόσβαση & εκείνη την γνώση που θα ήταν αδύνατον ν' αποκτήσουμε με καθαρά αντικειμενικά δεδομένα.

Παράλληλα, η ροδοσταυρική μύηση καταπολεμά αποτελεσματικά κάποιες προκατασκευασμένες απόψεις μας. Ας μην ξεχνάμε πως πολλά άτομα μένουν δέσμια των δογμάτων, των πεποιθήσεων και των ταμπού που ο πολιτισμός ή η εκπαίδευση εμφύσησε στα μύχια της συνειδήσεως τους. Εάν όμως θέλετε ν' αποκτήσετε βαθύτερη κατανόηση των κοσμικών νόμων και αρχών, πρέπει εσείς ο ίδιος να εξαγνιστείτε και ν' απελευθερωθείτε από τα ψυχολογικά δεσμά που σας εμποδίζουν ν' ατενίσετε άλλους ορίζοντες. Ανέκαθεν, η μυστικιστική μύηση ήταν το κατ' εξοχήν μέσον επίτευξης αυτού του εξαγνισμού κι αυτής της απελευθερώσεως, γιατί όπως ήδη είπαμε, δίνειτα πρωτεία στον Εσώτερο Εαυτό και διαμέσου αυτού στις πραγματικές αξίες της ζωής.

Πριν ξεκινήσετε το τυπικό της μυήσεως που θα συμπεριλαμβάνεται στην επόμενη αποστολή μονογραφιών, θέλουμε να τονίσουμε κάποιο ιδιαίτερα σημαντικό σημείο. Αφορά τις ιδανικές συνθήκες διεξαγωγής, ώστε να υπάρξει το επιδιωκόμενο εσωτερικό αποτέλεσμα. Το sanctum και ο συμβολισμός του δεν επαρκούν για να καταστήσουν την τελετή πραγματική μύηση. Είναι απαραίτητο να έχετε και την απαιτούμενη ησυχία. Πρέπει να είστε μόνος σας και γι' αυτό προβλέψτε περίοδο μίας ώρας περίπου όπου δεν θα σας ενοχλήσει κανείς. Μονάχα έτσι θα αναδειχθεί η μυητική αξία του τυπικού που θα επιτελέσετε στο σπίτι σας. Το ίδιο ισχύει και για όλα τα τυπικά μυήσεων που θα κάνετε στο sanctum κατά την πρόοδό σας στους βαθμούς του Τάγματος".

Αυτά τα "σοφά" μας παρέθεσαν οι "ειδήμονες" του amorc περί μυήσεων και μυστηρίων. Ας δούμε λοιπόν μια σοβαρή ανάλυση για τα πραγματικά μυστήρια, τα Ελληνικά μυστήρια της Ελευσίνας και τότε, συγκρίνοντας θα διαπιστώσουμε αηδιασμένοι ότι, οι άνθρωποι που στήσαν το amorc, όχι μόνον ήταν και συνεχίζουν να είναι παντελώς άσχετοι με τα μυητικά μυστήρια, αλλά αποβαίνουν δυστυχώς επικίνδυνοι τσαρλατάνοι που "παίζουν" με τον ψυχισμό των αφελών, οφθαλμοφανέστατα με ύπουλες σκοπιμότητες για όσους έχουν γνώση και διακρίνουν, αποσκοπώντας να εγκλωβίσουν θύματα, άβουλους αιμοδότες προς εκμετάλλευση, εξαρτώμενους παρίες της υψηλής τάξης των αριστοκρατών του υπάτου συμβουλίου, μαριονέτες των σκοτεινών ραδιουργιών περί Πανθρησκείας και μίας Παγκόσμιας Κυβέρνησης.

Παραθέτουμε παρακάτω την ανάλυση του Καρλ Γιουνγκ, από το βιβλίο, "Η ΕΠΙΣΤΗΜΗ ΤΗΣ ΜΥΘΟΛΟΓΙΑΣ", από τις εκδόσεις ΙΑΜΒΛΙΧΟΣ.

[Ορφέας]

ΤΟ   ΕΛΕΥΣΙΝΙΑΚΟ    ΠΑΡΑΔΟΞΟ

    Οι εμπειρίες των μυημένων στην Ελευσίνα είχαν ένα πλούσιο μυθολογικό περιεχόμενο που εκφραζόταν, για παράδειγμα, με την εκθαμβωτική και αισθησιακή εικόνα της Αναδυόμενης που έβγαινε μέσα από τα κύματα. Από την άλλη, αυτό μπορούσε να εκφραστεί με σαφέστερο και απλούστερο τρόπο. Από τα ιερά αρχεία του Βουδισμού, από μια θρησκεία με εντελώς διαφορετικό ύφος, μαθαίνουμε πως ο ιδρυτής της απηύθηνε στους μαθητές του μια «ιερή ομιλία».

Μια μέρα ο Βούδας κράτησε σιωπηλά μπροστά στους συγκεντρωμένους μαθητές του ένα λουλούδι. Αυτό ήταν το περίφημο «Λουλούδι του Κηρύγματος». Και στην Ελευσίνα γινόταν σχεδόν το ίδιο όταν επιδεικνυόταν σιωπηλά ένα θερισμένο στάχυ. Ακόμη και αν είναι λαθεμένη η ερμηνεία που δίνουμε σε αυτό το σύμβολο, το γεγονός παραμένει: ένα θερισμένο στάχυ που το παρουσίαζαν κατά την πορεία των μυστηρίων αποτελούσε το «κήρυγμα χωρίς λόγια» και ήταν η μόνη μορφή καθοδήγησης στην Ελευσίνα. Πρόκειται για ένα γεγονός που έχει πολλές πιθανότητες να είναι αληθινό.

Η διαφορά ανάμεσα στα δυο «κηρύγματα» είναι πιο χαρακτηριστική από την ομοιότητα τους. Ο Βούδας είχε ασχοληθεί με το άτομο και το μοναδικό δρόμο του μέσα από τον οποίο μπορούσε να φτάσει στην προσωπική λύτρωση. Είχε ανακαλύψει την αλήθεια μέσα σε μια αναλαμπή αποκάλυψης. Όλοι οι άνθρωποι διακατέχονται αρχικά από τη σοφία, την αρετή και τη μορφή του Ενός Που Είναι. Όλοι οι άνθρωποι είναι σαν το Βούδα, το ίδιο και όλα τα πράγματα -τα φυτά, τα δέντρα, ολόκληρη η γη. Πάνω σε αυτή τη βάση κήρυξε ο Βούδας την αλήθεια για σαρανταπέντε χρόνια. Τελικά στο «Λουλούδι του Κηρύγματος» τα λόγια ήταν ολοκάθαρα. Με τη σιωπή του εννοούσε τη βαθύτερη αποκάλυψη της αλήθειας, γιατί η σιωπή του αγκάλιαζε τα πάντα και ήταν η πηγή ολόκληρης της διδασκαλίας του. Είναι αρκετά χαρακτηριστικό το γεγονός πως το «Λουλούδι του Κηρύγματος» δεν το κατάλαβε κανείς από τους μαθητές του, εκτός από έναν.

Από την άλλη πλευρά, στην Ελευσίνα ενδιαφέρονταν -από όσο μπορούμε να γνωρίζουμε-για μια κοινή άποψη μέσα από την οποία οι κοινωνοί θα αποχτούσαν ξαφνικά κατανόηση -χάρη στον έντονο οραματισμό και την ενόραση. Δε γνωρίζουμε αν τα λόγια έπαιζαν κάποιο σημαντικό ρόλο στις μυητικές τελετές της Ελευσίνας, και της Αγρας. Είναι μάλλον απίθανο να γινόταν κάποιο είδος κηρύγματος. Οπωσδήποτε υπήρχαν λειτουργικές εκφωνήσεις, αλλά δεν αποτελούσαν κάποιο είδος «ομιλίας» που να διατηρείται στα αρχεία.

Ουσιαστικά ήταν μια μύηση χωρίς λόγια, που οδηγούσε σε μια γνώση η οποία δεν ήταν αναγκαίο ούτε δυνατό να ντυθεί με λόγια. Πρέπει να υποθέσουμε πως στην ιστορία των Ελευσίνιων Μυστηρίων και κατά τη διάρκεια της τέλεσης τους υπήρχε μια ορισμένη χρονική περίοδος αφιερωμένη στην αποκάλυψη του νοήματος του σταχιού στους κατηχούμενους. Πρέπει να θεωρήσουμε σαν αξίωμα το γεγονός πως ένα τέτοιο ολοκάθαρο νόημα συνυπήρχε στην εμπειρία και τον εορτασμό της μυστηριακή γιορτής. Είναι αδιανόητο άνθρωποι να μην έβρισκαν ποτέ κάποιο νόημα στη γεμάτη σεβασμό συμμετοχή τους στα μυστήρια. Για αυτούς ήταν αυταπόδεικτο από τη στιγμή που είχαν έστω και για μια φορά υιοθετήσει την κοινή άποψη της μύησης χωρίς λόγια.

Υπάρχει μια επιπλέον διαφορά που μπορεί να μας διαφωτίσει. Το λουλούδι που κράτησε ο Βούδας και το έδειξε στους μαθητές του σαν κήρυγμα, ήταν ο πιο αποκαλυπτικός υπαινιγμός πως όλα τα πράγματα είναι σαν το Βούδα και έτσι μπορούν να αποκαλύψουν σιωπηλά την αλήθεια, όπως και ο ίδιος. Πρόκειται για μια πολύ διδακτική αλλά και αινιγματική χειρονομία, που μπορεί να γίνει κατανοητή και με άλλους τρόπους. Το στάχυ στην Ελευσίνα ανακεφαλαιώνει μια ορισμένη όψη του κόσμου, τη δημητριακή όψη. Οι δύο θεές και η μοίρα τους αποτελούν παραλλαγές αυτού του σύμβολου, μόνο που είναι πιο έντεχνες, πιο ανεπτυγμένες και καλύτερα σχηματισμένες πνευματικά.

Επίσης, η γέννηση σαν θεϊκό συμβάν αποτελεί ένα άλλο είδος σύνοψης. Ο Βούδας θα μπορούσε να είχε δείξει το ίδιο καλά κάτι άλλο αντί για το λουλούδι -μια πέτρα ή ένα κομμάτι ξύλο, χωρίς φυσικά να αλλάζει το νόημα. Στην Ελευσίνα, όμως, οι θεές μέσα στην τελειότητα τους σχηματίζουν μια μοναδική, απαράμιλλη και αδιάρρηκτη ομάδα. Διαχωρίζονται η μία από την άλλη και ταυτόχρονα συγχωνεύονται. Εκείνο που τις ενώνει σε μια κοινή ρίζα είναι το ίδιο θετικό. Μέσα από όλα αυτά, μέσα από το σπόρο του σταριού και τη Θεά Μητέρα-Θυγατέρα ξανοίγεται το ίδιο όραμα, το όραμα μέσα στην «άβυσσο του πυρήνα». Κάθε στάχυ και κάθε θυγατέρα περιέχει όλους τους απογόνους του και όλους τους απογόνους της -μια ατέλειωτη ζωή -όσο βέβαια μια τέτοια διάρκεια σημαίνει πραγματικά «ενδελέχεια».

Τα δύο πρώτα στοιχεία αυτού του παράδοξου δεν είναι στην πραγματικότητα αντιφατικά ως προς εκείνη την άφωνη γνώση και ύπαρξη, όταν έχει κανείς για μοίρα του μια υπερατομική μοίρα και για ύπαρξη του ολόκληρη την ύπαρξη. Πραγματικά, σαν οργανικά όντα διαθέτουμε και τα δύο.

Μόνο το τρίτο στοιχείο φαίνεται να βρίσκεται σε σύγκρουση με την πραγματικότητα: η πεποίθηση του ανθρώπου πως η πλήρης και ευτυχής κατοχή ολόκληρης της ύπαρξης περιορίζεται αποκλειστικά και μόνο σε εκείνους που έχουν «δει» στην Ελευσίνα και «γνωρίζουν».

Η εξάρτηση της ύπαρξης από τη γνώση είναι κάτι που ξεπερνά τον ελληνικό συνδυασμό αυτών των δύο. Μια τέτοια πεποίθηση έχει έναν παγκόσμια ανθρώπινο χαρακτήρα, όσον άφορα την πίστη στη συνεχιζόμενη ύπαρξη. Πάνω σε αυτό ακριβώς βασίζονται οι οδηγίες στα ορφικά «διαπιστευτήρια» των νεκρών αυτός που πέθανε θα διαλέξει την πηγή της Μνημοσύνης και όχι την πηγή της Λήθης. Για να χρησιμοποιήσουμε ένα παράδειγμα από το Βουδισμό, ολόκληρη η θιβετανική Βίβλος των Νεκρών στηρίζεται πάνω σε αυτή την ιδέα.

Μήπως αυτό δεν είναι παρά μια ανόητη προσκόλληση των θνητών ανθρώπων στη συνείδηση; Μήπως το άνοιγμα προς την άφωνη γνώση αποτελεί πραγματικά το αποκορύφωμα όλης της ύπαρξης μας, που αποκόβει με ένα τόσο θεμελιώδες «όραμα» τους συμμετέχοντες από τους μη συμμετέχοντες και διαχωρίζει τις φύσεις τους για πάντα;

Σε αυτή τη μελέτη δε σκοπεύαμε να αναλύσουμε και να φανερώσουμε τις λογικές αντιφάσεις που υπάρχουν μέσα στις μυθολογικές εμπειρίες και τις «σπερματικές» ιδέες. Για μας, όπως και για το Σέλινγκ, η μυθολογία παραμένει «ένα φαινόμενο που σε βάθος, διάρκεια και παγκοσμιότητα συγκρίνεται μόνο με τη φύση».

Για να συνοψίσουμε την ουσία των λόγων του Σέλινγκ, επιθυμούμε η ερμηνεία μας «να είναι δίκαιη, να μην υποβαθμίζει, να μην απλοποιεί και να μη διαστρέφει το θέμα για να το κάνει ευκολονόητο».

Δε ρωτήσαμε "ποια άποψη του φαινόμενου πρέπει να γίνει αποδεκτή για να δωσουμε μια κατάλληλη ερμηνεία με κάποια φιλοσοφία", αλλά αντίθετα ποια φιλοσοφία απαιτείται για να ταυτιστούμε με το θέμα μας. Δεν συζητήσαμε πως πρέπει να αντιμετωπιστεί ή να διαστρεβλωθεί το φαινόμενο για να εμφανίζεται με κάθε θυσία ερμηνεύσιμο -με την βοήθεια φυσικά των αρχών που είμαστε αποφασισμένοι να μην υπερβούμε.

Το ερώτημα είναι σε ποια κατεύθυνση πρέπει να στρέψουμε τις σκέψεις μας για να είμαστε αντάξιοι του φαινομένου. Οποιοσδήποτε και για οποιονδήποτε λόγο δεν αισθάνεται άνετα με μια τέτοια διεύρυνση της σκέψης του, θα έπρεπε τουλάχιστον να είναι αρκετά τίμιος ώστε να ομολογήσει ότι δεν κατανοεί το φαινόμενο, αντί να το υποβαθμίζει στα δικά του επίπεδα αντίληψης και να το μεταμορφώνει σε κάτι κοινό.

Και αν δεν είναι άξιος να φανεί επαρκής για αυτά τα φαινόμενα, τότε ας προσέχει τουλάχιστον να μην ξεστομίσει κάτι εντελώς ανόητο".

Karl G. Jung