Κάθε στρατός στην αρχαιότητα χρησιμοποίησε τους Μάντεις.
Οι Κέλτες μάλιστα έστελναν μπροστά απο τις στρατιωτικές τους μονάδες, τους "Μάγους" τους να κάνουν πρώτα τα "ξόρκια" τους προς τον αντίπαλο στρατό.
Το ίδιο και οι Σάξονες αργότερα.
"Απαγορεύονταν" δε, απο το Δίκαιο της εποχής να "χτυπηθεί" αντίπαλος μάγος. Οι Στρατοί έπρεπε να περιμένουν να τελειώσουν οι Μάγοι τα ξόρκια τους και μετά συγκρούονταν.
Κάτι ανάλογο βλέπουμε και απο τους Μαορί (αλλά και άλλες "φυλές" - ας πούμε - Νεολιθικού Τύπου") οι οποίοι με τους τελετουργικούς χορούς τους επιχειρούν να "τρομάξουν" τον εχθρό, να "κάμψουν" ψυχολογικά το ηθικό του προτού επιτεθούν.
Η ίδια η Π.Διαθήκη βρίθει απο περιστατικά "Μυστικιστικής Παρέμβασης". Πολλά δε απο αυτά αποδείχτηκε εκ των υστέρων πως δεν ήταν τίποτε άλλο απο "επιστημονική φαντασία".
Το ίδιο και κάθε Θρησκευτική Παράδοση.
Σε όλο αυτό τον "καμβά" ανακατεύεται το "γνήσιο αποκρυφιστικό μυστήριο", η "λογοτεχνική έμπνευση", η "προπαγάνδα".
Το τραγελαφικό της υπόθεσης είναι όταν δύο εχθρικοί στρατοί της ίδιας θρησκείας στέκονται ο ένας απέναντι στον άλλον και οι ιερείς και των δύο παρατάξεων προσεύχονται "στον ίδιο Θεό" να ευλογήσει τα δικά τους όπλα και να εξοντώσει τον αντίπαλο.
