Ομοτοξικολογία

[Rose]

http://www.therapeia.gr/omoio/themata/6/1.shtml

Ομοτοξικολογία

του Aχιλλέα Πιστοφίδη
(ειδικός χειρουργός)

Επειδή το επίκεντρο της ομοτοξικολογίας (homotoxikologie) είναι η γνωστή στους Ελληνες "homotoxin" θα κάνουμε μία μικρή ανάλυση και στη συνέχεια θα αναφερόμαστε σε αυτή είτε με τους λατινικούς χαρακτήρες, είτε με τη λέξη "τοξίνη".

"Homotoxin" κατά τον Reckeweg, σημαίνει "ανθρώπινο δηλητήριο" ή "ανθρώπινη τοξική ουσία" (από το λατινικό homo = άνθρωπος και το ελληνικό toxon = δηλητήριο).

Ετσι με τον όρο "homotoxin" θα αναφερόμαστε πλέον όχι μόνο στις ουσίες που είναι δηλητηριώδεις για τον άνθρωπο, αλλά ακόμη και σε αυτές που δε γίνονται καλά ανεκτές από τον ανθρώπινο οργανισμό.

Τέτοιες ουσίες μπορεί να είναι ενδογενείς ή εξωγενείς. Χρησιμοποιήθηκε δε η λέξη «homotoxin» γιατί η δράση μίας τοξίνης (δηλητηρίου) μπορεί να έχει διαφορετικές επιδράσεις πάνω σε διαφορετικά βιολογικά είδη.

Σύμφωνα με τα παραπάνω και πάντα κατά τον Reckeweg, ασθένειες είναι η έκφραση σκοπίμων βιολογικών διεργασιών του οργανισμού, εναντίον δηλητηρίων (τοξινών) τόσο ενδογενών όσο και εξωγενών ή ακόμη και η έκφραση της προσπάθειας του οργανισμού για να επανορθώσει τοξικές βλάβες. Αυτή κατά τον Reckeweg είναι η βασική σκέψη για τη διδασκαλία των τοξινών.

Στη συνέχεια, θα παρουσιαστούν εν συντομία οι σπουδαιότερες αρχές της ομοτοξικολογίας.

Ολες οι εκφράσεις της ζωής βασίζονται στη μεταβολή χημικών ενώσεων, από τις οποίες αποτελείται ο οργανισμός.

O οργανισμός, κατά τον Bertalanffy, είναι ένα ανοικτό θερμοδυναμικό σύστημα ροής. Oυσίες, όπως π.χ. τροφές, ρέουν μέσα σε αυτό αντιδρώντας με τα όργανα και τους ιστούς του συστήματος ροής, τα μεταβάλλουν, ενώ συγχρόνως αλλάζουν και αυτές οι ίδιες οι ουσίες για να εγκαταλείψουν τελικά και πάλι το σύστημα.

Oι ωφέλιμες ουσίες δεν προκαλούν καμία διαταραχή στην ισορροπία του συστήματος ροής.

Τοξικές ουσίες (τοξίνες) προκαλούν αμυντικές αντιδράσεις οι οποίες κάνουν την εμφάνισή τους σαν ασθένειες.

Ετσι, ασθένειες είναι η έκφραση των βιολογικών αμυντικών αντιδράσεων εναντίον εσωτερικών και εξωτερικών τοξικών ουσιών ("homotoxine"), ή, η έκφραση που προκλήθηκε από δηλητηριώδεις βλάβες κατά την προσπάθεια του οργανισμού να διορθώσει τις βλάβες αυτές.

Η μάχη της άμυνας εναντίον των τοξινών που χαρακτηρίζεται σαν ασθένεια δίδεται μέσω:

1. του δικτυοενδοθηλιακού συστήματος με αποθηκευτική λειτουργία και σχηματισμό αντισωμάτων,

2. του αμυντικού μηχανισμού του προσθίου λοβού της υποφύσεως -συστήματος φλοιού των επινεφριδίων με ρύθμιση της λειτουργίας του συνδετικού ιστού,

3. της νευρογενούς αντανακλαστικής άμυνας με ρύθμιση της άμυνας εναντίον δηλητηρίων μέσω του συμπαθητικού συστήματος,

4. της "αποτοξίνωσης" του ήπατος (= καθαρισμός του ήπατος από τα δηλητήρια) με κατ' εξοχήν χημική αδρανοποίηση πολλαπλών τοξινών,

5. της αποβολής δηλητηρίων του μεσεγχυματικού συνδετικού ιστού.

Στην άμυνα εναντίον της τοξίνης ο οργανισμός την αποβάλλει είτε με φυσιολογικό τρόπο (εκκριτικές φάσεις) ή μέσω αυξημένης παθολογικής αντίδρασης π.χ. σαν πύον (αντιδραστικές φάσεις). Εκτός αυτών υπάρχει και η δυνατότητα της αποθήκευσης (συσσωρευτικές φάσεις). Σε αυτές τις φάσεις οι τοξίνες δεν έχουν ακόμη προκαλέσει βλάβες στα όργανα και στα κύτταρα, είναι είτε ατοξικές, είτε αποθηκευμένες ή έχουν αποβληθεί.

Αν όμως τώρα έχουμε επίδραση ιδιαίτερα ισχυρών τοξινών ή όταν οι βιολογικοί μηχανισμοί αποβολής δηλητηρίων εμποδίζονται ή καταστέλλονται στην πορεία τους, όπως όταν καταστέλλεται ο πυρετός και η απέκκριση των τοξινών παρεμποδίζεται, τότε προκαλούνται βλάβες των ενδοκυττάριων δομών (επαναδηλητηριάσεις). Αυτό εξηγεί επίσης την εμφάνιση μιας νέας (επακόλουθης) ασθένειας, π.χ. η εναλλαγή άσθματος σε έκζεμα ή μετά από μια αλλοπαθητική θεραπεία γρίππης - εμφάνιση έλκους στομάχου.

Μετά από μια αλλοπαθητική θεραπεία εκζέματος χεριών μπορεί να εμφανιστεί στηθάγχη, ή μετά από θεραπεία λευκόρροιας να εμφανιστεί ωοθηκίτις.

Αυτή η μετάπτωση μιας ασθένειας (φάση) σε μια άλλη ονομάζεται από τον Reckeweg αναπληρωματικό (ή εναλλακτικό) φαινόμενο (= vikariationsphaeonomen).

Η καταστολή ασθενειών είναι ιδιαίτερα συνυφασμένη με κινδύνους, π.χ. η θεραπεία της αμυγδαλίτιδας με αντιβίωση μπορεί να οδηγήσει σε βαριές χρόνιες παθήσεις (progressiver vikariation = προϊούσα εναλλαγή) είτε μέσω παρενεργειών είτε μέσω βλαβών από θεραπεία («ιατρογενής παθολογία»).

Αυτή η δυσμενής πορεία πρέπει και μπορεί να αποφευχθεί με αποκλειστική χορήγηση βιολογικών φαρμάκων.

Τα βιολογικά φάρμακα προκαλούν (regressive vikariation) παλίνδρομη υποχωρούσα εναλλαγή, δηλαδή, μία βιολογικά ευμενή πορεία. Τα αλλοπαθητικά δρουν κατά την αντίθετη έννοια προκαλώντας βιολογικά δυσμενή πορεία (progressive vikariation).

Oι ρυθμιστικοί μηχανισμοί του σώματος καθώς και οι μηχανισμοί αυτοθεραπείας, έχουν την αποστολή να θέσουν εκ νέου σε λειτουργία το μηχανισμό αποτοξίνωσης για την αποβολή των τοξινών, δηλαδή τη μετάπτωση χρονίων παθήσεων σε οξείες παθήσεις, με την έννοια της παλίνδρομης υποχωρούσας εναλλαγής (regressive vikariation). Αυτό σημαίνει ότι οι τοξικές ουσίες που αποβάλλονται από μια εκφυλιστική πάθηση που δεν έχει εκδηλωθεί ακόμα και είναι λανθάνουσα, π.χ. διαβήτης, εμφανίζονται σαν μια παράλληλη αντιδραστική φάση, π.χ. δοθιήνας.

Είναι βέβαια αυτονόητο, ότι τέτοιοι σπουδαίοι βιολογικοί μηχανισμοί αποβολής δηλητηρίων, δεν επιτρέπεται να καταστέλλονται, διότι αλλιώς υπάρχει ο κίνδυνος μετάπτωσης σε μια επικίνδυνη φάση της εκφυλιστικής ασθένειας (π.χ. διαβητικό κώμα). Ετσι λοιπόν, ασθένειες είναι, φυσιολογικές, σκόπιμες διεργασίες, οι οποίες σκοπό έχουν την αδρανοποίηση, την αποτοξίνωση και την αποβολή τοξινών, κατά τις οποίες γίνεται σύνδεση δύο τοξινών σε μια νέα μη τοξική ουσία, την ομοτοξόνη (homotoxon) (ενδεχομένως με ένα ενδιάμεσο παράγοντας δέσμευσης όπως π.χ. η γλυκόλη, τα γλυκουρονικά οξέα κ.ά).

Αυτή η διαδικασία κυριαρχεί σε όλη την πορεία της φυσιολογίας. Μη τοξικές ουσίες που είναι προϊόντα απέκκρισης είναι το πύον, εξιδρώματα, απ’ όπου είναι δυνατόν, μέσω διάσπασης, να απελευθερωθούν εκ νέου τοξίνες. Επίσης, ομοτοξόνες (homotoxone) ανευρίσκονται στις φυσιολογικές εκκρίσεις, όπως στα κόπρανα και στα ούρα.

Μέσω των βιολογικά κατασκευασμένων φαρμάκων, επιταχύνεται η φυσιολογική αποτοξίνωση και προάγεται η απέκκριση, δηλαδή διεγείρεται μια φυσική θεραπεία μέσω παλίνδρομης υποχωρούσας εναλλαγής (regressive vikariation).

Μέσω των βιολογικών φαρμάκων διεγείρεται ένα πρόσθετο δυναμικό άμυνας εναντίον των δηλητηρίων, το οποίο βρίσκεται σε εφεδρεία.

Αρα συνάγεται ότι από τους νόμους της διδασκαλίας των ανθρωπίνων τοξίνων, μία βιολογική θεραπεία έχει σαν στόχο την εξουδετέρωση των δηλητηρίων και την αποκατάσταση των βλαβών από τα δηλητήρια.