Ενα παιδί...ένα μεσημέρι....

[ΔΙΟς ΑΕΤΟς]

Καθόταν στην αυλή και έπαιζε ήσυχα.Πάντα ήταν ένα ήσυχο παιδί...
Πολλοί το έλεγαν ''μοναχικό''...μα αυτό ήξερε πως είχε φίλους,έβλεπε κι άκουγε συνεχώς διάφορα γύρω του.
Τι λέγαν τα πουλιά,τα σκυλιά,οι γάτες...μπά..μοναχικό..κάθε άλλο..μα οι άλλοι δεν ήξεραν.

Μεσημέρι ντάλα,καλοκαίρι Αύγουστος κι ο Ήλιος έψηνε αβγό στα λιθάρια...
Στην γή της Λαυρεωτικής όλα αναπαύονται και οι μεγάλοι κοιμούνται τον μεσημεριάτικο τους ύπνο.
Το παιδί εκεί στην αυλή μόνο ανάμεσα στα όνειρα του και στα παιχνίδια κάθετε χάμω και ξάφνου το άκουσε....

Ναι ναι...εκεί στο ψήλωμα.Ούτε εκατό μέτρα από το σπίτι..γύρισε τα μάτια και είδε..
Ο κοντινός ορίζοντας είχε γίνει νερένιος και σαν γυάλινος.Σαν μια τζαμαρία που τρέχει επάνω της νερό...

Και άκουσε καθαρά το βαρύ φτερούγισμα.

Η καρδιά του παιδιού φτερούγισε κι αυτή μια στιγμή..μια μόνο στιγμή...(μια αιωνιότητα κρατούν κάποιες στιγμές)

Και τότε το είδε.Το είδε με τα καθαρά παιδικά του μάτια να σηκώνετε έτσι μια στιγμή..εκεί στο πέρα ψήλωμα και να πέφτει ...μα που...να πέφτει..
Ανάμεσα στον ΝΕΡΕΝΙΟ ΤΟΙΧΟ....τον έσχισε με τις τεράστιες φτερούγες του το υπέροχο γκρίζο-καφέ πουλί και χάθηκε.

Το παιδί χαμογέλασε με μια όμορφη αίσθηση μέσα στην μικρή του ψυχή...
Ωραία .Σκέφτηκε....Το μεγάλο πουλί έφυγε..κι ο ουρανός απέναντι είναι πάλι ακίνητος...όλα είναι εντάξει.

Συνέχισε σκυφτό το παιχνίδι του χαμογελώντας και αναπολώντας το ταξίδι του πουλιού...που να πηγαίνει..που μένει άραγε...θα ρωτήσω τη μαμά.

Οι μεγάλοι ξύπνησαν και το παιδί βιαστικά και ενθουσιασμένα πήγε κοντά...

ΜΑΜΑ..ΜΑΜΑ....Είδα πριν που εσείς κοιμόσασταν ένα μεγάλο πολύ μεγάλο πουλί!!! Τόσο πολύ μεγάλο όσο το απέναντι σπίτι μαμά..έξι μέτρα..και ...ξέρεις μαμά?...δεν πέταξε στον ουρανό..έσχισε τον ουρανό και βγήκε έξω.

Η μάνα ταλαιπωρημένη και κουρασμένη γυναίκα του μεροκάματου...ταρακούνησε το παιδί από τους δυο ώμους και είπε αυστηρά:

TA BΛΕΠΕΙς?ΓΙ'ΑΥΤΟ ΣΟΥ ΛΕΩ ΝΑ ΚΟΙΜΑΣΕ ΤΑ ΜΕΣΗΜΕΡΙΑ.Ο 'ΗΛΙΟς ΣΕ ΧΤΥΠΗΣΕ ΣΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΚΑΙ ΒΛΕΠΕΙς ΧΑΖΑ Ή ΚΟΙΜΑΣΕ ΟΡΘΙΟ..ΝΑ ΤΩΡΑ..ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΠΟΥΛΙΑ 6 ΜΕΤΡΑ..ΟΥΤΕ ΚΑΝ ΑΕΤΟΙ ΣΤΑ ΜΕΡΗ ΜΑς..ΑΛΛΗ ΦΟΡΑ ΘΑ ΠΕΦΤΕΙς ΚΙ ΕΣΥ ΓΙΑ ΥΠΝΟ.

Το παιδί δεν τον ξαναείδε από τότε...μα δεν τον ξέχασε ποτέ.
Ξέρει μόνο δυο πράγματα.
Πως αυτό που είδε υπάρχει.
Και πως έλεγε αλήθεια.

[ΙΠΠΟΛΥΤΟΣ]

           NAI,.....το   εβενινο   αυτο   πουλι    τη   ΛΥΠΗ   διωχνει....και   η  ψυχη   κρυφα   χ α μ ο γ ε λ α ε ι ....

                 ΚΑΙ .....γεμισα     τοτε   θ α υ μ α σ μ ο ....που   το   πτηνο   αυτο....μια   λεξη    ε κ σ τ ο μ ε ι ....


            ΜΟΝΟ.....που   η   λεξη   αυτη....ελαχιστο    ΝΟΗΜΑ   ειχε .....τοτε...   ασχετη-παραξενη....ηχουσε...


                 ΠΩΣ.....μου   φανηκε   ομως   ο   αερας.....πιο    πυκνος....πιο   α ρ ω μ α τ ι σ μ ε ν ο ς .....ταχα   απο   θυμιατο...!


                            Η    Α Ρ Ν Η Σ Η .....φωναξα.....η    α ρ ν η σ η ....τα    φλογιστα   μου   ματια....καιγαν...


       τουτη    η    λεξη......τη    ΜΟΝΑΞΙΑ    μου....κανει    καθολικη....


                                                                                                ΠΙΣΩ.....να   πας....ΞΟΠΙΣΩ  της....      ουρλιαξα......

[ΔΙΟς ΑΕΤΟς]

           NAI,.....το   εβενινο   αυτο   πουλι    τη   ΛΥΠΗ   διωχνει....και   η  ψυχη   κρυφα   χ α μ ο γ ε λ α ε ι ....

         


                            Η    Α Ρ Ν Η Σ Η .....φωναξα.....η    α ρ ν η σ η ....

ΑΔΕΡΦΕ ΜΟΥ....ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ...ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΚΛΕΙΝΟΥΝ..ΟΥΤΕ ΤΑ ΑΦΤΙΑ..
ΤΗΝ ΑΡΝΗΣΗ ΑΛΛΟΙ ΜΑς ΠΕΡΑΣΑΝ ΕΝΤΟς ΜΑς...ΙΣΩς ΣΕ ΗΛΙΚΙΕς ΤΡΥΦΕΡΕς ΚΑΙ ΔΕΝ ΜΑς ΑΦΗΣΑΝ ΝΑ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΠΙΑ ΝΑ ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΚΑΙ ΝΑ ΑΚΟΥΜΕ ΔΥΣΤΥΧΩς....

ΕΝΤΕΧΝΑ

ΟΥΤΕ ΤΙς ΠΥΛΕς ΠΟΥ ΟΔΗΓΟΥΝ ΣΤΑ ΠΕΡΑΤΑ ΤΗς ΟΜΟΡΦΙΑς ΚΑΙ ΤΗς ΑΛΗΘΕΙΑς...
ΟΥΤΕ ΤΟΥς ΓΡΥΠΕς ΕΝΤΟς ΜΑς ΚΑΙ ΕΚΤΟς ΜΑς....
ΟΥΤΕ ΚΑΝ ΤΟ ΓΛΥΚΟ ΠΟΥΛΙ ΤΗς ΝΙΟΤΗς ΜΑς ΔΕΝ ΜΑς ΑΦΗΣΑΝ Ν'ΑΚΟΥΣΟΥΜΕ......

ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΠΙΑ..ΥΠΑΡΧΟΥΝ 2 ΔΡΟΜΟΙ ΚΑΛΕ ΜΟΥ...

'Η ΝΑ ΜΕΙΝΟΥΜΕ ΕΤΣΙ ΜΕ ΣΤΟΙΧΕΙΩΜΕΝΑ ΜΕΛΗ ΑΦΤΙΑ ΚΑΙ ΜΑΤΙΑ 'Η
Ν'ΑΝΟΙΞΟΥΜΕ ΟΛΕς ΤΙς ΑΙΣΘΗΣΕΙς ΜΑς ΚΑΤΑΝΟΩΝΤΑς ΠΛΕΟΝ ΤΟ ΑΔΙΚΟ ΠΟΥ ΜΑς ΕΧΕΙ ΓΙΝΕΙ..ΟΛΕς ΚΑΙ ΤΙς 7..
ΚΑΙ ΝΑ ΒΟΥΤΗΞΟΥΜΕ ΣΤΑ ΒΑΘΕΙΑ ΝΕΡΑ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ ΜΕΣΑ ΜΑς....

ΚΑΙ ΣΕ ΛΟΓΙΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΓΕΙΝΑΝ ΠΟΤΕ ''ΝΕΚΡΑ''.

[ΙΠΠΟΛΥΤΟΣ]

        ΠΛΗΘΟΣ.....αντιλαλοι,    στοιχεια    μοχθηρα    με   πενθιμους   Μανδυες.....

                  της    φωτεινης....ψυχρης   Σεληνης....Α χ ν ο φ ε γ γ α ν .....στης   ΚΑΡΔΙΑς  ΜΟΥ   τη   νυχτα...

         
            ΑΝΥΠΕΡΒΛΗΤΗς     ωραιοτητας     Φωνες  ......το    Πνευμα    και   η   σοφια....με   Κυριευσαν.....


                  και     Γυρω....αρχιζε    και   ρ ο δ ι ζ ε     κι   Α ν θ ο υ σ ε .....


             Π ε λ ω ρ ι ε ς     μορφες.....οι    ταξιδιωτες      σε   τουτη    την    Κοιλαδα....αλλοκοτα     κινουνται....

                     
                                       ΘΑ    Χ Α Ρ Α Ξ Ε Ι .....Π Α Ν Ω   ΜΟΥ     ΤΟΥΤΟ   ΤΟ   Π Ρ Ω Ι Ν Ο ...!

                   Γλυκο   ναναι   μοναχα....  Μεσα   στη   γλυκια   που    ερχεται    μερα.....


              ΑΧ,    Ψυχη  μου..... σαν   Αγαλμα    σε   κοιτω....που   Στεκεσαι....

                       
                             αλιμονο,      Γεματος    Αγαπη    ο    κ ο σ μ ο ς     εμπρος  σου....

                                                                                                                                        Γ Ε Μ Α Τ Ο ς ...............

[ΔΙΟς ΑΕΤΟς]

ΕΧΕΙς  ΔΕΙ ΤΑ ΨΑΡΟΝΙΑ ΑΔΕΡΦΕ ΜΟΥ?
ΚΟΠΑΔΙΑΣΤΑ ΠΕΤΟΥΝ ΕΝΑ ΤΕΡΑΣΤΙΟ ΣΜΑΡΙ...ΧΙΛΙΑΔΕς ΠΟΥΛΑΚΙΑ ΜΙΚΡΑ ΚΑΙ ΑΡΜΟΝΙΚΑ ΔΕΜΕΝΑ ΚΑΙ ΠΑΝΕ ΚΙ ΕΡΧΟΝΤΕ ΑΝΥΣΗΧΑ ΟΛΗ ΜΕΡΑ ΣΗΜΕΡΑ ΠΑΝΩ ΑΠ'ΤΟ ΣΠΙΤΙ...

ΚΑΘΟΝΤΕ ΣΤΟ ΧΤΗΜΑ ΕΜΠΡΟς ΜΟΥ...ΛΙΓΟ ΚΑΙ ΞΑΦΝΟΥ ΟΛΑ ΜΑΖΙ ΞΑΝΑΠΕΤΟΥΝ ΣΑΝ ΚΑΠΟΙΟς ΝΑ ΔΙΝΕΙ ΕΝΑ ΣΥΝΘΗΜΑ...ΦΡΡΡΡΡΡΡ.....ΟΛΑ ΚΑΙ Ο ΟΥΡΑΝΟς ΜΑΥΡΟΛΟΓΑΕΙ..ΚΑΙ ΞΑΝΑ ...ΚΑΙ ΞΑΝΑ....

ΣΤΑΘΗΚΑ ΚΑΙ ΤΑ ΚΟΙΤΑΖΑ ΚΑΙ ΤΟΥς ΕΙΠΑ ΚΑΤΙ ΠΡΑΓΜΑΤΑ.....

ΜΕΤΑ ΤΑ ΕΔΙΩΞΑ...''ΑΝΤΕ ΜΠΡΟς...ΠΑΡΤΕ ΔΡΟΜΟ..ΤΩΡΑ..ΓΡΗΓΟΡΑ..ΝΥΧΤΩΝΕΙ..ΚΙ ΕΙΝΑΙ ΜΑΚΡΥΑ..''

ΑΥΡΙΟ ΠΑΛΙ ΘΑ'ΝΑΙ ΕΔΩ....ΤΑ ΨΑΡΟΝΙΑ...ΟΙ ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΙ ΤΗς ΨΥΧΗς ΜΟΥ, ΣΗΜΕΡΑ ΕΚΑΝΑΝ ΜΙΑ ΔΟΥΛΕΙΑ ΓΙΑ ΜΕΝΑ...

ΞΕΡΕΙς ΑΓΑΠΗΜΕΝΕ ΜΟΥ ΑΔΕΡΦΕ...ΤΑ ΠΟΥΛΙΑ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΟΥΝ ΤΟ ΕΝΑ ΤΟ ΑΛΛΟ...

ΔΕΝ ΘΥΜΩΝΩ..ΙΣΩς ΔΕΝ ΠΡΟΛΑΒΑΝ...ΙΣΩς ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΑΝ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΘΗΒΑ ΝΑ ΠΡΟΣΚΥΝΗΣΟΥΝ..

ΠΑΝΤΩς ΑΥΡΙΟ ...ΘΑ'ΝΑΙ ΠΑΛΙ ΕΔΩ..ΔΕΝ ΤΑ ΜΑΛΩΝΩ.