Αγαπητοί φίλοι,
είναι πράγματι πολύ σκληρά, τα τελευταία γεγονότα που διαδραματίστηκαν με το Amorc στην Ελλάδα... Είμαι ακόμα ζαλισμένη από τις επανωτές ραγδαίες εξελίξεις μια και μόλις πριν 3 μήνες στήναμε, με πολλές θυσίες, τον πρόναο της Αθήνας... Τι έφταιξε πραγματικά;... Γιατί όλα αυτά;...
Θα προσπαθήσω να δώσω μια πιο βαθιά εικόνα, έτσι όπως την αντιλήφθηκα εγώ από την αρχή που ξεκίνησα.
Ήταν Μάρτιος του 2005. Μόλις είχα αναλάβει Δάσκαλος στον Πρόναο «Εστία» στην Θεσσαλονίκη, έναν ρόλο που πρώτη φορά αναλάμβανα, ενώ παράλληλα είχα ένα προσωπικό φορτίο, η μητέρα μου ήταν στο τελευταίο στάδιο Αλσχάιμερ, και πάλευα να την βοηθήσω να ζήσει. Για πρώτη φορά στην ζωή μου γνώριζα την τραγική αυτή νόσο, και πάλευα να την αντιμετωπίσω.
Ο συνδυασμός αυτών των δύο γεγονότων, η συνεχόμενη πτώση της μητέρας μου, με την οποία ήμουν πολύ δεμένη συναισθηματικά, αλλά και το γκρέμισμα της προηγούμενης Ελληνικής Δικαιοδοσίας, λόγω οικονομικού σκανδάλου, με το που ανέλαβα Δάσκαλος, με έκανε να βουλιάζω κυριολεκτικά από το βάρος... Πως μπορούσα εγώ, να σηκώσω το Τάγμα στην Ελλάδα; Μου ήταν αδιανόητο.
Όμως αυτό το βάρος, αν και εξοντωτικό με δυνάμωνε και με ωρίμαζε όλο και πιο πολύ, και έπαιρνα θάρρος μέσα στην θλίψη μου, να φαντασιώνομαι λύσεις για την θεραπεία των ανθρώπων.
Πάει καιρός περίπου 10 χρόνια, που ενδιαφέρομαι να στηθεί ένας σοβαρός Πνευματικός Οργανισμός, Φιλοσοφίας, Επιστήμης και Ολιστικής Θεραπείας, έτσι ώστε ο άνθρωπος να μπορεί να θεραπευτεί και να ευημερήσει.
Δεν ήξερα τι θα διδασκόταν, και δεν ήξερα πως θα δημιουργούνταν, απλά γνώριζα πως ήθελα με όλη μου την ψυχή να γίνει. Περνώντας από διάφορες ομάδες σκέψεις, σχολές, τάγματα, χίλια δύο...μαύρους, λευκούς, κόκκινους μάγους... το Αμορκ είχε κερδίσει την καρδιά μου. Συνδύαζε την Επιστήμη και την Μεταφυσική, με έναν πολύ γλυκό και συναισθηματικό τρόπο, και υποσχόταν να καταστήσει τον άνθρωπο Κυρίαρχο στην ζωή του.
Έτσι λοιπόν, δεν είχα πρόβλημα να κάνω θυσίες, να τα δώσω όλα για το Αμορκ, ακόμα και σημαντικά χρηματικά ποσά, γιατί μέσω του Αμορκ το όνειρό μου θα γινόταν πραγματικότητα, ο κόσμος θα θεραπευόταν.
Ενώ ήμουν Δάσκαλος, και λόγω της θλίψης μου με την μητέρα μου, βίωνα έντονες και βαθιές συγκινησιακές καταστάσεις, που οι άλλοι τις αντιλαμβανόταν σαν σοφία, αλλά εγώ απλά κουβαλούσα τον σταυρό μου. Έτσι ενώ το Τάγμα στην Ελλάδα γκρεμιζόταν, ο Πρόναος Εστία εμπνεόταν από ένα νέο Όραμα, διπλασίαζε τα μέλη του, και μία νέα φλόγα της Εστίας του Amorc ζωντάνευε, στην κυριολεξία η φλόγα μιας νέας κίνησης.
Το θεώρησα συμβολικό με το που ανέλαβα Δάσκαλος να πέσει το Τάγμα στην Ελλάδα, και να μείνουμε το μοναδικό θυγατρικό σώμα σε λειτουργία, και έτσι κατανόησα πως κάτι καινούργιο εκκολαπτόταν, που θα άλλαζε την μορφή του Αμορκ στην Ελλάδα, μέσω της συμβολής μου.
Ήδη στον Πρόναο Εστία υπήρχαν δύο υπο-ομάδες, η παλιά σχολή και η καινούργια.
Η παλιά σχολή με επίκεντρο τον Τοποτηρητή Βίκο, και την νέα ομάδα με επικεφαλή τον Ορφέα και εμένα. Η παλιά σχολή, ήταν μία κλειστή κλίκα φίλων, που βίωναν το Αμορκ ως απλά το κλαμπ της Τετάρτης. Υπήρχε ένα κλίμα δογματισμού, εκφράσεις του στυλ «θα κατανοήσεις από μόνος σου, δεν επιτρέπεται να μιλάμε γι’αυτά», και γενικά μία θρησκευτική ευλάβεια προς τις διδασκαλίες.
Ο Ορφέας ήταν ο επαναστάτης, όπου επειδή ήταν ο μοναδικός από όλους μας, που ήταν πραγματικά μορφωμένος, έβρισκε και έβλεπε πολλά λάθη στο σύστημα διαχείρισης του Αmorc, αλλά και στην διδασκαλία του... Επίσης είχε κρύψει ότι ήταν ήδη μυημένος από Καμπαλιστή Ροδόσταυρο, για να μην δημιουργηθούν περαιτέρω αντιδράσεις, γιατί θεωρούσε το Amorc ανάλογο του δημοτικού σχολείου.
Έτσι λοιπόν, άρχισε να γίνεται αντιπαθητικός από την παλιά ομάδα, αν και αρκετές φορές ελκύονταν πάνω του γιατί μάθαιναν. Δεν κρύβω πως και εγώ πάλευα να αντιμετωπίσω τις αντιρρήσεις του Ορφέα, για τον τρόπο λειτουργίας και τις διδασκαλίες του Τάγματος, γιατί λάτρευα την Ουτοπία που δημιουργούσε το Αμορκ, και τι να πω, τόσο έβλεπα...
Όμως σιγά σιγά, έβλεπα και περισσότερα λάθη, και η εσωτερική σύγκρουση μέσα μου μεγάλωνε. Ήδη όταν ανέλαβα Δάσκαλος, είχα αλλάξει τον τρόπο λειτουργίας του Προνάου, προσπαθώντας να συνδυάσω το παλιό με το νέο. Για πρώτη φορά, όσο εγώ συμμετείχα σε εκείνη την ομάδα, γινόταν οργανωμένα φόρα μελών, όπου δινόταν βήμα σε όλα τα μέλη να παρουσιάσουν τις όποιες σκέψεις τους ελεύθερα. Το δυναμικό που δημιουργήθηκε στην ομάδα, ήταν καταπληκτικό, και τα μέλη του Πρόναου διπλασιάστηκαν, μια και πολλοί φίλοι μας εμπιστεύτηκαν να συμμετέχουν. Όμως υπήρχαν και αρκετές γκρίνιες από παλιά μέλη, που ήθελαν απλά την ησυχία τους.
Όντως εκείνη η χρονιά, 2005-2006 ήταν η πιο μαγική χρονιά για μένα στο Amorc, αν και η πιο τραγική, μια και ο παλιός μου εαυτός έφθινε παράλληλα με τον ψυχισμό της μητέρας μου. Όμως κάτι καινούργιο γεννιόταν, που αν και γνώριζα την αποστολή μου και το όραμα μου, αφηνόμουν στο ρεύμα να ανοίξει μία μία τις μυήσεις της ζωής που θα έπρεπε να λάβω για να βγω, έξω από την θάλασσα του αστρικού, έξω από το φαινομενικό, και να δω πιο βαθιά την κάθε ψυχή του ανθρώπου, μια και άρχιζα να βλέπω πιο βαθιά την δική μου.
Ορισμένες από αυτές τις μυήσεις ήταν ευχάριστες, και άλλες άκρως δυσάρεστες, συντριπτικές... μετά όμως ήμουν μία άλλη, ένας νέος άνθρωπος. Μέσα σε αυτήν την έξοχη συναισθηματική μεταστοιχείωση συνάντησα τον Sven Johansson, που στο πρόσωπό του είχα δει έναν συνεργάτη στο Όραμα μου. Είχαμε πολλά κοινά με τον Sven, και ένιωθα πως με καταλάβαινε. Του υποσχέθηκα λοιπόν να γίνω η γραμματέας του δωρεάν και να στηρίξω το Αμορκ στην Ελλάδα που το λάτρευα.
Ο Ορφέας όμως επειδή έβλεπε πιο βαθιά και πιο μακριά, πρότεινε τον Βίκο, ως Διαχειριστή, και εμείς να τον υποστηρίξουμε στον ρόλο του. Ξαφνιάστηκα, αν και πραγματικά ήθελα να βοηθήσω τον Βίκο, να βιώσει αυτόν τον ρόλο, αλλά ένιωθα πως ο Βίκος δεν είχε το ίδιο όραμα με μένα, όμως δέχτηκα αβίαστα, προσπαθώντας να δω τι τελικά μου επιφύλασσε η ζωή.
Ο Sven, όμως επέμενε να αναλάβουμε με τον Ορφέα, και έτσι αντιπροτείναμε, πως δεχόμαστε μόνο αν αναλαμβάναμε μαζί με τον Βίκο, μια και γνωρίζαμε τις αντιρρήσεις των παλιών και μέσω του Βίκου, θα είχαν τον αντιπρόσωπό τους.
Ήταν ένας τέλειος συνδυασμός, το παλιό σε συνεργασία με το νέο, και ευελπιστούσαμε να γεννηθεί ένα κράμα Ερμαφρόδιτης αρμονικής συνέχισης και εξέλιξης του Τάγματος στην Ελλάδα.
Όμως ένα χρόνο μετά έχουμε ΣΧΙΣΜΑ. Το παλιό έμεινε στο AMORC και το νέο έγινε AΜΡΑ.
Συνεχίζεται...
