Νέα Ακρόπολη

[ΚΡΑΧΤΗΣ]

Καλησπέρα σας. Χαίρομαι πάρα πολύ που ήρθα στην παρέα σας. Είμαι παλαιό στέλεχος της Νέας Ακρόπολης και θα ήθελα να δηλώσω ότι γνωρίζω τον Γιάννη Γαρατζιώτη. Μαζί έχουμε συζητήσει για πάρα πολλά θέματα που αφορούν και απασχολούνε την κοινωνία μας και τον άνθρωπο από όλες τις πτυχές του. Θα προσπαθήσω να συμβάλω κι εγώ με τον καλύτερο δυνατό τρόπο στο θέμα αυτό για να αποκομίσουμε  χρήσιμα συμπεράσματα. Οφείλω να πω ότι η αντιμετώπισή σας είναι πολύ ευγενική σε βαθμό "σκλαβωτικό". Είστε το πρώτο φόρουμ που έχουν αυτήν την δεκτική συμπεριφορά και αυτό είναι προς τιμή σας. 
Να είστε καλά, εύχομαι έναν καλό διάλογο σε όλους μας.

[Rose]

Αγαπητέ Κράχτη,

χαιρόμαστε ιδιαίτερα, που θα συμβάλεις επίσης στην συζήτηση.  Ο λόγος που βλέπετε αυτή μας, την συμπεριφορά, είναι όλες οι προηγούμενες "δυσάρεστες" εμπειρίες   στον χώρο του εσωτερισμού, για τις οποίες και εμείς, με την σειρά μας, επαναστατήσαμε, στο παρελθόν.

[Rose]

Θα ήθελα να κάνω κάποιες ερωτήσεις να διευκολύνω την συζήτηση, έτσι ώστε να αντλήσουμε χρήσιμα συμπεράσματα.

Από την εμπειρία σας, στην Ν.Α.,

1. Τι προσπαθούσε να προσφέρει η Ν.Α. στην Κοινωνία?
2. Ποιά ήταν η χρησιμότητά της?
3. Ποιά ήταν τα αρνητικά - θετικά της στοιχεία?
4. Αν θεωρείτε πως το έργο της Ν.Α. προσφέρει στην Κοινωνία, και αν όχι, τι προτείνετε εσείς, ως αντιστάθμισμα, ή πρόταση, αντί της Ν.Α.

Με άλλα λόγια, αν ερχόταν οι "Κοσμικοί Διδάσκαλοι" ας πούμε, και σας έλεγαν...

"Neo, είσαι σε Αποστολή, σχεδίασε, ένα Νέο Project, να βοηθήσουμε την Πνευματική και Κοινωνική Εξέλιξη των Συνανθρώπων μας."

Τι θα κάνατε?

Γιατί είναι σημαντικό να βρίσκουμε τα λάθη, και τα αρνητικά σε κάθε οργάνωση, είναι σημαντικό να βρίσκουμε τα "bugs", αλλά επίσης σημαντικό είναι, να καταθέτουμε και τις δικές μας, προτάσεις, μέσα από την εμπειρία μας, έτσι ώστε, όλοι μαζί, να βοηθήσουμε, να γίνει ο κόσμος μας, λίγο καλύτερος...

[ΚΡΑΧΤΗΣ]

Θα ήθελα να κάνω κάποιες ερωτήσεις να διευκολύνω την συζήτηση, έτσι ώστε να αντλήσουμε χρήσιμα συμπεράσματα.

Από την εμπειρία σας, στην Ν.Α.,

1. Τι προσπαθούσε να προσφέρει η Ν.Α. στην Κοινωνία?
2. Ποιά ήταν η χρησιμότητά της?
3. Ποιά ήταν τα αρνητικά - θετικά της στοιχεία?
4. Αν θεωρείτε πως το έργο της Ν.Α. προσφέρει στην Κοινωνία, και αν όχι, τι προτείνετε εσείς, ως αντιστάθμισμα, ή πρόταση, αντί της Ν.Α.

Με άλλα λόγια, αν ερχόταν οι "Κοσμικοί Διδάσκαλοι" ας πούμε, και σας έλεγαν...

"Neo, είσαι σε Αποστολή, σχεδίασε, ένα Νέο Project, να βοηθήσουμε την Πνευματική και Κοινωνική Εξέλιξη των Συνανθρώπων μας."

Τι θα κάνατε?

Γιατί είναι σημαντικό να βρίσκουμε τα λάθη, και τα αρνητικά σε κάθε οργάνωση, είναι σημαντικό να βρίσκουμε τα "bugs", αλλά επίσης σημαντικό είναι, να καταθέτουμε και τις δικές μας, προτάσεις, μέσα από την εμπειρία μας, έτσι ώστε, όλοι μαζί, να βοηθήσουμε, να γίνει ο κόσμος μας, λίγο καλύτερος...

Αγαπητή Rose θα πιάσω ένα ένα τα σκέλη γιατί έχουν πολύ ψωμί και δεν δίνατε να τα απαντήσουμε συνοπτικά όπως θα καταλαβαίνεις. Είναι εμπειρίες και θέλουν πολλά λόγια για να γίνουν κατανοητά.

Σε μια σχετική σύνοψη μπορώ να πω τα εξής:

Η Νέα Ακρόπολη αν αφαιρέσουμε ένα μεγάλο και σημαντικό μέρος της είναι ένας απλό σύλλογος που μπαινοβγαίνουν άνθρωποι χωρίς να έχει κάποια ουσία. Την κοινωνική τους προσφορά προσπαθούν να την δείξουν με διάφορες υπηρεσίες προς την πολιτεία π.χ. διαφυλάξεις, περιποίηση σε κάποια παρκάκια κ.τ.λ Βεβαίως κανένας από αυτούς δεν είναι ευαισθητοποιημένος για αυτά, τα αναλαβαίνουν με στρατιωτική πειθαρχία επειδή το ζητάν η ανώτεροι και έτσι πιστεύουν ότι συντελούν στον βασικό σκοπό της οργάνωσης που είναι να γίνουν γνωστοί για να μαζέψουν άτομα. Εώς εδώ δεν συμβαίνει κάτι το τραγικό διότι μετά από κάποιες υπηρεσίες οι περισσότεροι άνθρωποι φεύγουν ακριβώς όπως μπαίνουν.
Το πρόβλημα ξεκινά από το σημείο που διαφαίνεται ο λεγόμενος ανώτερος σκοπός. Εδώ τώρα από που να ξεκινήσουμε και που να τελειώσουμε. Μετά το ξεκαθάρισμα κάποιον ανθρώπων που φαίνονται κατάλληλοι για αυτούς, ξεκινά ένας κύκλος δοκιμασιών που αναδεικνύει τους αφοσιωμένους στο ιδεώδες τους και αυτούς που είναι άχρηστοι στο να είναι στον ελιτιστικό κύκλο που θα σώσει το κόσμο και θα κυοφορήσει την 6 φυλή που είναι το επόμενο στάδιο της εξελιγμένης ανθρωπότητας. Στο όνομα αυτού του πράγματος πλέον, όλα επιτρέπονται και όλα αγιάζονται. Τα ψέματα δεν είναι τίποτα για αυτούς πλέον αν είναι για το κάλο του ιδεώδους όπως και μας λέγανε. Η ειρωνεία είναι ότι αν μπορούσαν να το σκεφτούν, θα καταλαβαίνανε ότι έχουν ξεφύγει ακόμα και από το σκληροπυρηνικό ιδεώδες που ήθελε και μετέδωσε ο κυριολεκτικά πολεμοχαρής ιδρυτής τους.
Θα μου ήταν εύκολο από εδώ και πέρα να μεταφέρω κάποια έτοιμα κείμενα γiατί στο πέρασμά μας από τα φόρουμ, τα έχουμε εξηγήσει με μεγάλη λεπτομέρεια.

[ΚΡΑΧΤΗΣ]

Να κάτι πολύ σημαντικό για την Νέα Ακρόπολη, για το οποίο έχουν μαύρα μεσάνυχτα οι ίδιοι ΝεοΑκροπολιτανοι.

http://translate.google.gr/translate?hl ... 6tbm%3Dblg

Εδώ παραπκάτω έχουμε τεκμήρια για κάτι αρκετά σημαντικό. Είναι επιστολή που στάλθηκε προς τον αρχηγό της Αιγύπτου της Νέας Ακρόπολης από την Θεοσοφική εταιρία μαρτυρώντας ότι ουδέποτε δοθήκαν οι ευλογίες από τον Ν. Σρι Ραμ διεθνή πρόεδρο της Θεοσοφικής Εταιρείας προς τον ιδρυτή της Νέας ακρόπολης Jorge Άγγελος Livraga ώστε να ανοίξει την Νέα ακρόπολη. Ισχυρισμός που διαδίδονταν από τον ίδιο τον ιδρυτή της Νέας ακρόπολης Jorge Άγγελος Livraga και από τα Μεγαλοστελέχη της Νέας Ακρόπολης για δεκαετίες. Όχι μόνο δεν δόθηκαν ευλογίες, αλλά τον είχαν διαγράψει από την θεοσοφική εταιρία λόγο της σκληροπυρηνικής του νοοτροπίας.

Η Ιερά Majesty ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ

Thomas Taylor
Παρασκευή, 15 του Οκτωβρίου, 2010
ΕΠΙΣΤΟΛΗ Θεοσοφικής Εταιρείας;
Σε απάντηση στα αιτήματα για να αποσαφηνιστεί η σχέση τους με τη Νέα Ακρόπολη και μερικά από τα αιτήματα που έκαναν ορισμένοι από τους ηγέτες αυτής της οργάνωσης.

Επιστολή δημοσιεύθηκε αρχικά στο: http://www.kelebekler.com/cesnur/txt/theosophy.htm
ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ:
Τετάρτη, 9 Ιουνίου, 2004
Σήμερα στέλνουμε την απάντηση μας στο μήνυμά σας ζητώντας ορισμένες διευκρινίσεις σχετικά με το όργανο που ονομάζεται Νέα Ακρόπολη.
Σήμερα λάβαμε επίσης μια άλλη αίτηση για το ίδιο ζήτημα κατ 'επανάληψη.
Ελπίζουμε ότι το μήνυμά μας θα φτάσει πρώτος με ασφάλεια.
Εκτιμώ ότι ο λογαριασμός που έλαβε. Με εκτίμηση,
Διεθνές Γραφείο Γραμματείας
 Η Θεοσοφική Εταιρεία
Adyar - 600020 Chennai - Ινδία

 Τετάρτη, 9 Ιουνίου, 2004

Αναφερόμαστε στο μήνυμά σας ημερομηνίας 30 Μαΐου, ζητώντας κάποιες διευκρινίσεις σχετικά με τη σύνδεση μεταξύ της Θεοσοφικής Εταιρείας και του φορέα που ονομάζεται Νέα Ακρόπολη. Η Θεοσοφική Εταιρεία δεν έχει καμία απολύτως σχέση με το ΕΓ ή Hastinapura, ή οποιοσδήποτε άλλος οργανισμός που προωθεί αυτό που αποκαλούν Θεοσοφικής διδασκαλίας.

Ο κ. Jorge Άγγελος Livraga, ιδρυτικό κεφάλαιο, της Νέας Ακρόπολης, ήταν μέλος της Θεοσοφικής Εταιρείας στην Αργεντινή. Όμως, λόγω της κακής συμπεριφοράς του - επιβεβαιώνεται από τις δικαστικές αρχές της χώρας (Αργεντινή) - νομίμως απελαθεί από τη Θεοσοφική Εταιρεία. Μετά από αυτό το περιστατικό, μαζί με κάποιους άλλους, δημιούργησε το ίδρυμα NA διακηρύσσοντας ακριβώς τους ίδιους στόχους της Θεοσοφικής Εταιρείας. Κλήθηκε να επανεξετάσει τη χρήση των ίδιων στόχων, στην οποία ποτέ δεν έδινε προσοχή.

Η δήλωση που αναφέρεται στην ανάρτησή σας: "Λένε ότι είναι οι κληρονόμοι των αρχικών στόχων της Θεοσοφικής Εταιρείας κατά τις πρώτες ημέρες" είναι εντελώς ψευδή. Η κληρονομικότητα είναι ό, τι απομένει μετά από ένα σώμα που υπήρχε προηγουμένως εξαφανίζεται.

Η Θεοσοφική Εταιρεία ιδρύθηκε το 1875 και έχει μια επαληθεύσιμη και αδιάλειπτη ύπαρξη: ως εκ τούτου είναι αρκετά θρασείς ισχυρίζονται ότι έχουν παύσει να υφίστανται. Κατά τη στιγμή της απόφασης του κ. Livraga, ο κ. Ν. Σρι Ραμ, ήταν η διεθνής πρόεδρος της Θεοσοφικής Εταιρείας. Μετά την πολιτική της ελευθερίας της σκέψης, μία από τις αρχές της Θεοσοφικής Εταιρείας, ο ίδιος ποτέ δεν συμφώνησε να δημιουργήσει μια ελίτ κύκλο των μαθητών.

Έτσι, το όνομα του Ν. Sri Ram δεν πρέπει να χρησιμοποιείται ως ένα είδος αρχής. Σε μια επίσημη δήλωση του Γενικού Συμβουλίου της Θεοσοφικής Εταιρείας μπορείτε να διαβάσετε: "Δεν υπάρχει δάσκαλος ή συγγραφέας, από την Ε.Π.Μπλαβάτσκυ κάτω, δεν έχει την εξουσία να επιβάλει τις διδασκαλίες ή τις απόψεις της σχετικά με τα μέλη της."

Κα Ada Albrecht με έδρα το Μοντεβιδέο, Ουρουγουάη, μια οργάνωση γνωστή ως Hastinapura, περισσότερο ως ένα μέσο για να κερδίσουν τα προς το ζην από ό, τι ως μέσο διάδοσης της espititualidad. Τα γραπτά της Ε.Π.Μπλαβάτσκυ διάσπαρτα σε όλο τον κόσμο σε πολλές γλώσσες, έτσι ώστε να είναι ήδη μέρος της παγκόσμιας λογοτεχνίας.
Ελπίζουμε ότι τα παραπάνω θα σας βοηθήσει να βρείτε τον εαυτό σας για τον τρόπο

 Με εκτίμηση,

Διεθνές Γραφείο Γραμματείας της Θεοσοφικής Εταιρείας
 Αντυάρ Chennai 600 020 Ινδία
 Αναρτήθηκε από John στις 22:46

[Rose]

Η ειρωνεία είναι ότι αν μπορούσαν να το σκεφτούν, θα καταλαβαίνανε ότι έχουν ξεφύγει ακόμα και από το σκληροπυρηνικό ιδεώδες που ήθελε και μετέδωσε ο κυριολεκτικά πολεμοχαρής ιδρυτής τους.

1. Υπήρχε Ιδεώδες, ή ήταν από την Αρχή μία καλοστημένη απάτη, εν γνώση του Ιδρυτή?

2. Αν υπήρχε ένα Σωτηριακό Ιδεώδες, ποιο ήταν το σχέδιο δράσης, έτσι ώστε να πετύχουν την Πνευματική εξέλιξη των ανθρώπων?

3. Γιατί θεωρείς πως η Ν.Α. είχε ξεφύγει από το σκληροπυρηνικό της ιδεώδες?

4. Χρειαζόμαστε τελικά, μία αγνή, υγιής, συνεργατική, "σωτηριακή" λαϊκή κίνηση, που να ξεκινάει από τον λαό, και να υπηρετεί τον λαό?

[γαραντζώτης γιάννης]

Να!, το σχέδιο....

Δημιουργία των <ικρών Μυστηρίων μέσα από τον δρόμο των Ζωντανών Δυνάμεων.

Οι ζωντανές δυνάμεις (Ζ.Δ.)

Οι ΖΔ όπως διδάσκονται στη Ν.Α είναι όπως πιστεύουν ο σπόρος των Μικρών Μυστηρίων. Έχουν μια λειτουργικότητα ταυτόχρονα μυστικιστική και πρακτική. Πρόκειται να γεννήσουν τον Νέο Άνθρωπο της 6ης υποφυλής της 5ης φυλής ή αλλιώς την Αρία φυλή. Για να το κάνουν αυτό πρέπει να περάσουν τις δυσκολίες ενός μεσαίωνα και να κατορθώσουν να φτιάξουν ένα χιλιόχρονο πολιτισμό. Ο νέος άνθρωπος μεταξύ άλλων διαφορών σε σχέση με τον παλιό παρουσιάζει το ουσιαστικό χαρακτηριστικό της Μαγικής Αντίληψης.
Οι ΖΔ είναι η ενσάρκωση στον παρόντα ιστορικό χρόνο όλων των στοιχείων που αποτέλεσαν τα Μυστήρια όταν οι Θεοί αναγκάστηκαν να δώσουν στους ανθρώπους φόρμουλες ζωής και θα αποτελέσουν τα Μυστήρια όταν οι σημερινοί άνθρωποι θα τελειώσουμε την εξέλιξή μας. Σήμερα τα Μικρά Μυστήρια προσπαθούν ξανά να αναδυθούν σε ένα κόσμο που έχει πέσει στο σκοτάδι του υλισμού. Αποτελούνται από ανθρώπους καλής θέλησης που είναι διατεθειμένοι να τείνουν ξανά τη γέφυρα της ίριδας για να ανανεωθεί η παλιά συμφωνία μεταξύ των ανθρώπων και των Θεών.

Ρόλος και σκοπός των ΖΔ
Η ενσάρκωση των Μικρών Μυστηρίων περνάει μέσα από τέσσερις δρόμους.
1. μορφική οδός.
Διοχετεύεται μέσα από την υπηρεσία ( εργασία ) και αποτελείται από…
1. χωρισμό σε ρόλους ( ανδρικούς – γυναικείους )
2. στολές – σύμβολα.
3. ναούς
4. οργανωτικές δομές
2. ψυχολογική οδός που διοχετεύεται μέσα από την αφοσίωση και αποτελείται από…
1. δοκιμασίες
2. τελετές
3.αναζωογόνηση παλιών θεοτήτων κάτω από νέες μορφές. Αρχαίοι Θεοί που ¨ ίσως ¨ κοιμούνται από αιώνες θα αναστηθούν με νέες μορφές αλλά με την παλιά δύναμή τους για να ξαναγίνουν Μυστικιστικοί Κυβερνήτες μας. Σιγά – σιγά οι ιεροί χώροι θα φορτίζονται ξανά με την μαγική δύναμη της αφοσίωσης, αυτή τη δύναμη που μεταλλάζει, εξαγνίζει και ανυψώνει τον αστρικό ( συναισθηματικό ) μας κόσμο, για να μπορέσουμε μέσα από αυτόν να ξαναμπούμε σε επαφή με το θείο.

3. μέσα από τις ιδέες
Αποτελείται από έρευνα η οποία μας οδηγεί να καταλάβουμε
1. τον τριπλό ηλιακό Λόγο που βρίσκεται μέσα μας
2. τις τρεις ενέργειες που κυβερνούν το σύμπαν…Κονδαλίνι – Πράνα _ Φοχάτ
3. τα τρία κανάλια για την αντίληψη των ιδεών κάμα-μάνας (εγωιστικός νους) μπούντι (διαισθητικός φορέας)
4. οδός μεταφυσικής εισόδου, που είναι ο δρόμος που αποκαλύπτει το ΕΙΝΑΙ των πραγμάτων και το ΕΝΑ στην πολλαπλότητα.
Σκιαγράφηση 2ης οδού ψυχολογικής εισόδου
Αυτή αποτελείται από το τελετουργικό στοιχείο και εμπεριέχει από δοκιμασίες μέχρι προσευχές και τελετές για να τελούνται στους ναούς των ΖΔ και στις συγκεντρώσεις.
Στις τελετές ακολουθούνται τυπικά ειδικά και παραδοσιακά, αιώνια, κοσμικά, όπου συμμετέχουν σύμβολα, στολές, χαιρετισμοί, όρκοι, κραυγές , λάβαρα κλπ και που είναι παρμένα κυρίως από ελληνο- αιγυπτιακές πηγές.

( Στο σημείο αυτό θα πρέπει να σας ξεκαθαρίσω πως όλα όσα λέω παραπάνω και όλα όσα θα πω παρακάτω για τις ΖΔ δεν είναι προσωπικές μου απόψεις αλλά όλα όσα αναφέρει το ¨τελετουργικό εγχειρίδιο¨ , ένα εσωτερικό έντυπο προορισμένο μόνο για τους αρχηγούς της Ν.Α. )

Για να μπει κάποιος στις ΖΔ περνάει από μια δοκιμαστική περίοδο τριών φάσεων που κρατάει γύρο στον ένα χρόνο. Για να έχει δικαίωμα να είναι κάποιος σε αυτές τις φάσεις θα πρέπει να είναι συνεπής ως προς τις τρεις υποχρεώσεις του μέλους.

Στη πρώτη φάση , που κρατά ένα μήνα, πληροφορείτε από τον αρχηγό της δομής του τους σκοπούς των ΖΔ, τη χρήση στολών, λαβάρων, ιερών, τελετουργικών, στρατιωτικών κανονισμών και την ύπαρξη των τριών σωμάτων των ΖΔ.
1. το Σώμα Σιγουριάς ( ΣΣ ) αποτελούμενο μόνο από άνδρες (τελευταία πληροφορήθηκα πως μπορούν να είναι και ομοφυλόφιλοι αρκεί να μην είναι κραγμένοι ), αφιερωμένο στον θεό Άρη και που χρησιμοποιεί μαύρες στολές με κόκκινο περιβραχιόνιο.
2. το Ανδρικό Σώμα Εργασίας ( ΑΣΕ ), αφιερωμένο στον θεό Ήφαιστο με καφέ στολές και πορτοκαλί περιβραχιόνιο.
3. το Γυναικείο Σώμα ( ΓΣ ) , αφιερωμένο στην Αθηνά ή στην Αφροδίτη ή σε κάποια άλλη γυναικεία θεότητα. Χρησιμοποιεί μπλε στολές και μπλε περιβραχιόνια.

Αυτό για το οποίο έχω μείνει με την απορία, τώρα που έμαθα πως στις ΖΔ μπορούν να συμμετάσχουν και ομοφυλόφιλοι , είναι το εξής…μπορούν άραγε να συμμετέχουν στο ΓΣ άνδρες που θέλουν να αναπτύξουν την θηλυκή πλευρά τους? Ή , μπορούν στο ΣΣ ή το ΑΣΕ να συμμετέχουν γυναίκες που θέλουν να αναπτύξουν την αρσενική πλευρά τους ?
Ας μου απαντήσει κάποιος που γνωρίζει.

Στο τέλος της πρώτης φάσης ο υποψήφιος αποφασίζει αν θα συνεχίσει στις ΖΔ. Αν συνεχίσει, τότε περνάει στη δεύτερη φάση όπου ονομάζεται συνοδός και η οποία κρατάει ένα ή δύο μήνες και κατά την οποία δεν μπορεί να μπει ακόμα στους ναούς, αλλά μόνο στις στρατιωτικές συγκεντρώσεις του σώματος που διάλεξε.
Στη συνέχεια περνάει στη Τρίτη φάση, σαν ασπιδοφόρος, όπου υπάρχει η τελετή εισόδου στο ναό. Του δένουν τα μάτια και αφού του δώσουν να κρατάει μια αλυσίδα…

. Του δένουν τα μάτια και αφού του δώσουν να κρατάει μια αλυσίδα τον τραβούν σε διάφορους χώρους ώστε να χάσει τον προσανατολισμό του. Συγχρόνως υπάρχει υποβλητική μουσική και τον βρέχουν, τον κτυπούν, τον εμποδίζουν, τον περνούν από φωτιά, μέχρι που να φτάσει στην είσοδο του ναού του. Εκεί λύνει τα μάτια και μπαίνει στον ναό, όπου κάτω από επιβλητική μουσική αντικρίζει σύμβολα, λάβαρα, αναπαραστάσεις θεών και τους συντρόφους του που τους χαιρετά με το μπράτσο ψηλά.
Στη Τρίτη φάση περνάει τέσσερις δοκιμασίες…

Την αιθεροφυσική δοκιμασία, η οποία είναι το να προσφέρει κάτι τι υλικό που θα του ζητηθεί για το Σώμα.
Την πρανική (ενεργειακή ) δοκιμασία που είναι το να φτιάξει κάτι για τη ΝΑ.
Την Αστρική (συναισθηματική) δοκιμασία, που αποτελείτε από το να προσφέρει στους συντρόφους του κάτι συναισθηματικό π.χ μια απαγγελία, ένα σκετς ή κάτι άλλο παρόμοιο.
Τέλος η Νοητική δοκιμασία που είναι το να γράψει μια εργασία πάνω στις ιδιαιτερότητες του σώματος που έχει διαλέξει. Ταυτόχρονα, ο υποψήφιος πρέπει να ετοιμάσει όλα τα στοιχεία της στολής του και τα σήματά του.
Ύστερα από ένα μήνα, μέχρι να υποσχεθεί σαν μέλος του Σώματος και που τότε θα λέγεται ιππότης (αν είναι άνδρας) και Ντάμα (αν είναι γυναίκα), περνάει μια περίοδο μοναξιάς κάνοντας ετοιμασίες, διαλογισμούς και καθαρμούς για την ημέρα της υπόσχεσης σε επίσημη τελετουργία.
Τώρα μη με ρωτήσετε πως θα λέγονται οι γκέι ιππότες ή ντάμες, δεν το γνωρίζω.
Πολύ πιθανόν να φτιαχτεί και ένα ροζ τάγμα ιπποτών με ξεχωριστές δοκιμασίες και διακριτικά.

ΤΕΛΕΤΟΥΡΓΙΑ ΥΠΟΣΧΕΣΗΣ
Όπως λέει και το τελετουργικό εγχειρίδιο των ΖΔ …<< μονάχα μετά την τελετουργική υπόσχεση, που γίνεται σε ειδική τελετή μπροστά σε όλο το Σώμα της χώρας ( επίσημη αναγνώριση του κουταβιού μπροστά στην αγέλη ), θα αποτελεί κανείς πραγματικό μέλος της αδελφότητας των ΖΔ. Η τελετή αρχίζει έξω από τον ναό του Σώματος με ερωτήσεις που κάνει ένα παλιό μέλος στον υποψήφιο. Αφού απαντηθούν, ο υποψήφιος ντυμένος πλέον με τη στολή του, την οποία επαγρύπνησε συμβολικά λίγη ώρα πριν την τελετή, θα μπει στην αίθουσα του ναού όπου μπροστά στο λάβαρο και τα άλλα τελετουργικά στοιχεία , μπροστά στους αρχηγούς του και τα μέλη του σώματος, θα δώσει την υπόσχεση. Σε αυτή υπόσχεται πως όσο είναι μέλος του σώματος θα εκτελεί σωστά όλα όσα αντιστοιχούν στο σώμα. Για να καταλάβετε καλύτερα, σας μεταφέρω την υπόσχεση που θα δώσει ένα υποψήφιο μέλος του ΑΣΕ..<< μπρος στο σύμβολο του ηλιακού τροχού με τα τέσσερα μπράτσα, την ιερή φωτιά, την ψυχή μου και των συντρόφων μου στο ψάξιμο της αλήθειας, εγώ γνωστός τώρα σαν……………… υπόσχομαι σαν ιππότης του ΑΣΕ. Μπρος στον αρχηγό μου και το λάβαρό μου , χαιρετώ (με το μπράτσο ψηλά) ΑVE!!

Τα μέλη των ΖΔ εκτός από τις εβδομαδιαίες τελετές και τις τελετές υποσχέσεων που κάνουν στους θεούς που είναι αφιερωμένοι, κάνουν επίσης τελετές επετείων και εποχών και απ ότι έμαθα τελευταία τελούν και ακροπολιτανικά μνημόσυνα για αυτούς που πέθαναν.

Ένα μέλος των ΖΔ εκτός της εβδομαδιαίας συγκέντρωσης που έχει με τα άλλα μέλη του σώματος και στην οποία εκτός από το τελετουργικό μέρος υπάρχει και το οργανωτικό σε σχέση με τον καταμερισμό των εργασιών που θα γίνουν στις επόμενες 7 ημέρες και τον καθορισμό των δύο τουλάχιστον βαρδιών υπηρεσίας για το κάθε μέλος καθώς επίσης και το τμήμα μαθητείας κατά το οποίο διδάσκονται δημόσιες σχέσεις, κατασκευές, πυρόσβεση, πολεμικές τέχνες και πολλά άλλα.

ΤΑΓΜΑ ΤΟΥ ΠΥΡΙΝΟΥ ΣΠΑΘΙΟΥ

Από τη στιγμή που κάποιος είναι μέλος στις ΖΔ και ταυτόχρονα Γραμματέας, έχει το δικαίωμα να προσπαθήσει να μπει σε ένα επίλεκτο πυρήνα των ΖΔ τον αποκαλούμενο Τάγμα του Πύρινου Σπαθιού (ΠΣ). Για να γίνει μέλος αυτού του τάγματος ο Γραμματέας πρέπει αφού μπει στη διαδικασία των Σκαλοπατιών , όπως λέγεται, κατά την οποία κάθε 15 ημέρες στέλνει αναφορά στον Εθνικό Αρχηγό του για όλα όσα αφορούν την προσωπική του ζωή ( εγώ εξασκώντας βέτο, λόγω θέσης, και λόγω του ότι ο θεσμός άρχισε να εφαρμόζεται όταν εγώ ήμουν ήδη στο ΠΣ, δεν δέχτηκα να στέλνω αναφορές για την προσωπική μου ζωή ), θα πρέπει να περάσει τέσσερις δοκιμασίες σε σχέση με τα στοιχεία…γη, νερό, αέρας, φωτιά και τα οποία αντιστοιχούν στην ύλη, την ενέργεια, τα συναισθήματα και τη νόηση.
Οι δοκιμασίες έχουν μαγικό-συμβολικό χαρακτήρα και επιτρέπουν να δοκιμάσει ο υποψήφιος μια μυθική εμπειρία, καθώς και να δοκιμαστεί ο ίδιος ψυχολογικά.

ΔΟΚΙΜΑΣΙΕΣ ΤΟΥ ΠΥΡΙΝΟΥ ΣΠΑΘΙΟΥ

Όλες οι δοκιμασίες τελούνται στη φύση.
Πρώτη είναι η δοκιμασία της γης….

Ο υποψήφιος, στη δοκιμασία της γης, διασχίζει ένα δάσος μέσα στη νύχτα κρατώντας ένα αναμμένο δαδί , το οποίο έφτιαξε μόνος του. Αφού διασχίσει το δάσος βρίσκει ένα δρόμο που θα τον οδηγήσει σε ένα ιερό χώρο όπου τον περιμένει μια μικρή φωτιά και ο αρχηγός του, τον οποίο θα χαιρετήσει τελετουργικά. Σε όλη τη διαδρομή, θα του βάζουν εμπόδια και θα του επιτίθενται ώστε να τον κάνουν να βγάλει από μέσα του όλη την δύναμή του και να δημιουργήσει τις δικές του ηρωικέ αναμνήσεις που θα τον τρέφουν και θα τον συντροφεύουν στο μέλλον.
πρώην αρχηγός Νέας Ακρόπολης Θεσσαλονίκης

ΔΟΚΙΜΑΣΙΑ ΤΟΥ ΝΕΡΟΥ

Σε αυτή ο υποψήφιος διασχίζει, μέσα στη νύχτα, κολυμπώντας ντυμένος με τη στολή εκστρατείας του, κάποια υδάτινη έκταση. Αφού φτάσει στο άλλο σημείο θα μαζέψει ένα ιερό σύμβολο που θα βρει εκεί και ύστερα θα επιστρέψει κολυμπώντας για να δείξει το σήμα της νίκης του στον Εθνικό Αρχηγό του. Σε όλη τη διαδρομή οι παλαιότεροι του δημιουργούν προβλήματα έτσι ώστε να χρειαστεί να ξεπεράσει τις ψυχικές και σωματικές αντοχές του για να μη πνιγεί.

ΔΟΚΙΜΑΣΙΑ ΤΟΥ ΑΕΡΑ

Ο υποψήφιος θα πρέπει να ανέβει ,με δεμένα μάτια, και να κατέβει μια δύσκολη πλαγιά, πηδώντας ή και περνώντας ανάμεσα από βράχια, τάφρους, και γέφυρες από κορμούς δένδρων. Αφού φτάσει σε ένα σημείο θα πάρει ένα ιερό σύμβολο και θα επιστρέψει από τον ίδιο δρόμο στον Εθνικό Αρχηγό του, ο οποίος θα του ζητήσει να πηδήξει στο κενό, ενώ από κάτω του κάποιοι είναι έτοιμοι να τον πιάσουν.

ΔΟΚΙΜΑΣΙΑ ΤΗΣ ΦΩΤΙΑΣ

Αυτή αποτελείται από δύο φάσεις. Μια ατομική και μια ομαδική. Ο κάθε ένας θα μαζέψει ξύλα και όταν θα δοθεί το σύνθημα θα ανάψει τη δική του φωτιά από την οποία θα μεταφέρει φωτιά σε μια κεντρική εστία. Κάποια στιγμή ο αρχηγός δίνει το σύνθημα και οι παλαιότεροι προσπαθούν να σβήσουν την κεντρική εστία. Γίνεται συμπλοκή και αν σβήσει η φωτιά μέσα σε συγκεκριμένο χρονικό διάστημα που έχει ορίσει ο αρχηγός, επαναλαμβάνεται το ίδιο άλλες δυο φορές.
Σε αυτή τη δοκιμασία οι υποψήφιοι πρέπει να δουλέψουν ομαδικά για να αποκρούσουν τους πιο παλιούς.

[ΚΡΑΧΤΗΣ]

1. Υπήρχε Ιδεώδες, ή ήταν από την Αρχή μία καλοστημένη απάτη, εν γνώση του Ιδρυτή?

Υπήρχε και υπάρχει ιδεώδες, αυτό είναι και ένα πολύ βασικό πρόβλημα. Και μάλιστα αντιτίθεται σε αυτό που λένε ότι αντιπροσωπεύουν. Λένε ότι είναι σχόλη φιλοσοφίας στον κλασικό τρόπο αλλά αυτό είναι φύσης αδύνατο.
Δεν υπάρχει φιλοσοφικός νους μέσα σε μια ιδεολογία. Ιδεολογία σημαίνει  ότι ακολουθείς κάποιο συγκεκριμένο σύστημα, δρόμο. Αυτό είναι εντελώς αντικρουόμενο με την φιλοσοφία που σημαίνει ότι ερευνώ χωρίς να δεσμεύομε από ιδεολογίες.

"Ιδεολογία είναι μια οργανωμένη συλλογή ιδεών. Η λέξη χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά από τον Κόμη Antoine Destutt de Tracy στα τέλη του 18ου αιώνα για να ορίσει μια «επιστήμη των ιδεών». Ως ιδεολογία μπορεί να θεωρηθεί ότι είναι ένα συνολικό όραμα, ένας τρόπος αντιμετώπισης των πραγμάτων (σύγκρινε με κοσμοθεωρία)"


Η ιδεολογία δημιουργεί πάγιες απόψεις, δόγματα. Άρα λένε ψέματα όχι μόνο στους ανθρώπους που τους εμπιστεύονται αλλά και στο εαυτό τους. Αν λέγανε ότι είναι δογματικοί δεν θα υπήρχε πρόβλημα. Θα συζητούσαμε τώρα για το κατά ποσό ένα δόγμα βοήθα την προσωπικότητα του ανθρώπου. Αλλά αυτοί λένε ψέματα, μεγάλα ψέματα εν αγνοία τους και αυτό δεν είναι τίμιο απέναντι σε αυτούς που τους επέλεξαν σαν οργάνωση ώστε να δράσουν.

Παράδειγμα, η πολιτεία του Πλάτωνα (που λένε ότι αγαπούν τόσο μέσα στην Ν.Α) είναι βασισμένη σε μια ιδεολογία. ή πρέπει να την ακολουθήσεις πιστά ή όχι για να αποδειχτεί του λόγου το αληθές. Δεν υπάρχει ενδιάμεση προοπτική. Αν προβούμε σε ενδιάμεση προοπτική τότε δεν θα ακολουθούμε πιστά το μοντέλο και δεν θα μπορούμε να έχουμε κατά συνέπεια συμπεράσματα σωστά, ούτε θα μπορούμε να λέμε ότι ακολουθούμε το πλατωνικό μοντέλο και έτσι γινόμαστε αναξιόπιστοι ψεύτες. Από τέτοια παραδείγματα βρίθει η Νέα Ακρόπολη. Είναι οι άνθρωποι του λίγο απ' όλα και του τίποτα σε τελική ανάλυση. Λένε ότι είναι η άνθρωποι του "ΚΑΙ"  αλλά τελικά είναι οι άνθρωποι του "ΚΑΘΟΛΟΥ"
Δεν επιδίδονται σε φιλοσοφία διότι δεν συζητούν και δεν κάνουν διάλογο άρα δεν φιλοσοφούν. Κατήχηση κάνουν με την βιτρίνα της φιλοσοφίας. Και λέω ότι κάνουν κατήχηση διότι αποδέχονται δογματικά μια κοσμοθεωρία ολοκληρωμένη αφού θεοποιούν την Έλενα Πετροβα Μπλαβατσκι. Η ίδια πριν πεθάνει απαρνήθηκε την ιεραρχία τον διδασκάλων και έλεγε ότι όλοι η κοσμικοί διδάσκαλοι την εκμεταλλεύτηκαν. Ο ίδιος ο Σρι ραμ ποτέ δεν ευλόγησε τον φιλοναζιστή Λιβράγκα και όμως αυτοί διαδίδουν ψέματα για δεκαετίες τώρα. Η Νέα Ακρόπολη όταν ιδρύθηκε έμοιαζε με το τάγμα της θουλης και είχε την δομή του εθνικοσοσιαλιστικού ναζιστικού κόμματος, αλλά με τον καιρό επειδή δεν τους έπαιρνε και ξαναδιαμορφώσαν τα σύμβολα και ιδεολογίες τους με ένα ποιο ήπιο χαρακτήρα για να μην καρφωθούν καταλίγοντας σε ένα σύλλογο με πολύ ντιζαηνατο περιβάλλον. Αυτοί βέβαια προσποιούνται ότι θυμούνται και κρατούν την σκληροπυρηνική δομή μέσα στα εσωτερικά τους τάγματα των ζωντανών δυνάμεων. Ακόμα και εκεί μέσα στα τάγματα όμως έχουν μετατραπεί σε μαλθακούς ανθρώπους που παίζουν τους σκληροπυρηνικούς μαχητές του πνεύματος. Δεν ξέρω αν τελικά είναι προσβολή για αυτούς το να πούμε ότι είναι πλέον σαν μαλθακοί αξιωματική των S.S.
To πολιτικό τους ιδεώδες, τους επιτάσσει σε μια είδους εσωτερίστικης ναζιστικής δράσης με βιτρίνα φιλοσοφίας στην οποία είναι ανίκανοι τεμπέληδες να ανταποκριθούν διότι δεν έχουν συνειδητοποιήσει τίποτα. Μπένωντας τελικά σε άμυνα εν αγνοία τους για ένα ιδεολόγημα που είναι φύσης αδύνατο να το φέρουν σε πέρας λόγο των τεράστιων αντιφατικών λογικών που το διακατέχει.
Είναι βολεμένοι μέσα σε ένα ολοκληρωτικό σύστημα και φθίνουν. Θα καταλήξουν σε κάποια χρόνια σε ένα σύλλογο από γερόντια αφού χάνουν διαρκώς ενδιάμεσους κρίκους ηλικιακά δημιουργώντας ένα μεγάλο χάσμα γενεών. Τελικά σε λίγο καιρό θα υπάρχουν κάποια παλαιά μελή από την μια και κάποια καινούρια από την άλλη δίνοντας την εντύπωση ενός μουσείου.

2. Αν υπήρχε ένα Σωτηριακό Ιδεώδες, ποιο ήταν το σχέδιο δράσης, έτσι ώστε να πετύχουν την Πνευματική εξέλιξη των ανθρώπων?

Προσπαθούν να ενσαρκώσουν την 6 φυλή της εξελιγμένης ανθρωπότητας, αυτό είναι το πλάνο.
Προσπαθούν να δημιουργήσουν μια ελίτ,έναν πύρινα που θα είναι η οδηγοί της ανθρωπότητας.

Τι σχέση έχει αυτό το πλάνο με την φιλοσοφία δεν μπορώ να το καταλάβω. Αλλά πραγματικά προσπαθώ να καταλάβω πως φάγανε τέτοια τρικλοποδιά από τον εαυτό τους!

3. Γιατί θεωρείς πως η Ν.Α. είχε ξεφύγει από το σκληροπυρηνικό της ιδεώδες?

Γιατί αν ακολουθήσεις πιστά το ιδεώδες τους, μοιάζουν με το φασιστικό Τάγμα της θουλης ενώ αυτοί το έχουν μετατρέψει σε κάτι που ούτε οι ίδιοι δεν μπορούν να συνειδητοποιήσουν. Έχουν μετατραπεί σε μια εκφυλισμένη μαλθακή έκδοση της θουλης βάζοντας πολύ εσωτεριστικη παραφιλολογία.
Αυτό συμβαίνει για δυο λόγους. Πρώτων, γιατί δεν ξέρουν με τι μοιάζουν αφού δεν μελετούν ιστορία ώστε να αναγνωρίσουν τα φασιστικά κομμάτια του εαυτού τους και δεύτερον είναι δύσκολο να ακολουθήσει κάποιος εν καιρό ειρήνης τις πολεμικές αντιλήψεις του Χίτλερ διότι πρέπει να έχει αυξημένη επιθετικότητα και αυτό έρχεται σε σύγκρουση με της προοπτικές μια ειρηνικής περιόδου. Θα έπρεπε να αρχίζουν να μοιάζουν με την Χ.Α αν θέλουν να τους παραλληλίζουν με τους Σπαρτιάτες που τόσο θαυμάζουν για τις πολεμικές τους ικανότητες, αλλά δεν έχουν το θάρρος και κρύβονται πίσω από την έννοια του φιλοσόφου. Τελικά φιλόσοφοι δεν είναι γιατί δεν κάνουνε διάλογο, Σπαρτιάτες δεν είναι γιατί δεν ρίχνουν μπουνίδια (συχωρέστε με για την φράση), Τι είναι τελικά; Ένα αλαπαμ παπαντάμ, ένα αρλουμπουργημα χωρίς αυτογνωσία. Ότι προσποιούνται διάφορα προσωπεία για την επίτευξη του ανωτέρου σκοπού τους, το έχουν παραδεχτεί. Μας το προωθούσαν μάλιστα λέγοντας σε μας, ότι για το ιδεώδες πρέπει να παίρνουμε πολλά προσωπεία. Αλλά δεν είναι τίμιο αυτό, ούτε συνάδει με τον ελληνικό πολιτισμό που η λογική του είναι η εξωτερίκευση του ανθρώπου μέσω της αγοράς. "Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα" δεν είναι δημοκρατία, ούτε αρετή.

4. Χρειαζόμαστε τελικά, μία αγνή, υγιής, συνεργατική, "σωτηριακή" λαϊκή κίνηση, που να ξεκινάει από τον λαό, και να υπηρετεί τον λαό?

Αγαπητή Rose ανοίγεις μεγάλο θέμα αλλά θα προσπαθήσω να φανώ αντάξιος σε αυτό.
Για αρχή θα σου τοποθετηθώ συνοπτικά και έπειτα αν θες το αναλύουμε.
Όχι δεν πιστεύω ότι μπορεί να υπάρξει μια λαϊκή κίνηση τέτοιου τύπου διότι έτσι όπως τουλάχιστον το ρωτάς δίνει την εντύπωση ότι αυτή η κίνηση θα λύσει ολοκληρωτικά τα προβλήματα. Ενώ τέτοιες λύσεις δεν είναι εφικτές. Έχουμε δει στην ιστορία που οδηγούν οι ολοκληρωτικές προσπάθειες. Στον φασισμό.
Δεν χρειάζεται ο κόσμος σωτήρες οδηγούς μια ολοκληρωτικής λύσης διότι αυτό αυτομάτως στην καλύτερη περίπτωση είναι ουτοπικό και από κάποια άλλη οπτική προβληματικό.
Ο κόσμο μας όταν έχει ανάγκες της λύνει επιτόπου όπως μπορεί και όσο μπορεί. Είναι αρκετό αυτό. Αυτοί που εμφανίζονται ως σωτήρες, απλά έχουν αργήσει σε σχέση με την επικαιρότητα και έπειτα προσπαθούν να καλύψουν αυτό το κενό νομίζοντας ότι θα εμφανιστούν ξαφνικά μπροστά από τα πράγματα με την μία κόβοντας δρόμο. Αυτό μπερδεύει ακόμα περισσότερο τους πολίτες αφού μπλέκει με θεωρητικά ζητήματα την στιγμή που πρέπει να δράση πρακτικά. Είναι φυσικό να επιλέγει εκείνη την στιγμή ο πολίτης τα θεωρητικά ζητηματα διότη ειναι πιο ανάλαφρα και είναι οι διακοπές της ψυχολογίας του(είναι φυσιολογικό, αφού ο οργανισμός λειτουργεί με την εναλλαγή δραση-αναπαυλα). Αλλά μετά, τα προβλήματά του, χτυπούν την πόρτα όλα μαζί.

[ΚΡΑΧΤΗΣ]

Rose σβήσε αυτά τα τέσσερα τελευταία μηνύματα σε παρακαλώ, δημοσιεύτηκαν από λάθος μου.

[Rose]

Ειλικρινά είμαι εντυπωσιασμένη, από την βαθιά ανάλυση που κάνουμε και πραγματικά είναι πάρα πολύ επίκαιρη... Θα αναλύσουμε τα πάντα σε βάθος, έτσι ώστε να τα ξεκαθαρίσουμε απολύτως, διότι μόνο όταν είμαστε ξεκάθαροι, και κατέχουμε όσο το δυνατόν περισσότερο την Αλήθεια, μπορούμε και να κάνουμε πραγματικό Εργο, να φανούμε χρήσιμοι και στον εαυτό μας και στην Κοινωνία μας.

Θα επανέλθω σύντομα για την συνέχεια...

[ΚΡΑΧΤΗΣ]

Συμφωνώ μαζί σου Rose και θέλω να πιστεύω ότι θα είναι το δικό σας φόρουμ που θα αποδειχθεί ένα πραγματικό φόρουμ μιας σύγχρονης εποχής με ένα πραγματικό βήμα. Να είστε καλά Rose.
O άνθρωπος για να παράγει πολιτισμό χρειάζεται δυο πράγματα, βιοπορισμό και ελευθερία λόγου. Όλα τα άλλα είναι προαιρετικά. Όταν λέω προαιρετικά δεν εννοώ άχρηστα, εννοώ ότι από ένα σημείο και μετά ο καθένας μπορεί να χρωματίσει την ζωή με τον τρόπο που αντιλαμβάνεται.

Ας δούμε και αυτό το παράδειγμα. Εδώ έχουμε από την μια το σύμβολο την Νέας Ακρόπολης και από την άλλη το σύμβολο του ναζισμού.


Υπάρχουν ομοιότητες και διαφορές γεμάτο συμβολισμούς. Ένα ακόμα ενδιαφέρον θέμα για ανάπτυξη απόψεων.

[γαραντζώτης γιάννης]

Μιας και το θέμα έχει πάει προς τον φασισμό, που τόσο επίκαιρο είναι στις μέρες μας, ας εξετάσουμε λίγο περισσότερο το θέμα.

Το θέμα του φασισμού, αν και οι περισσότεροι θεωρούν πως το γνωρίζουν, είναι ένα αρκετά δύσκολο θέμα, και αυτό επειδή, ενώ για όλους τους άλλους πολιτικούς χώρους έχουμε εκτενή βιβλιογραφία, για τον φασισμό δεν έχουμε.
Τα όσα λίγα γνωρίζουμε τα έχουν γράψει κυρίως οι αντίπαλοί του παρά οι ιδεολογικοί εκπρόσωποί του.
Γιατί συνέβη αυτό?
Επειδή, απλά, η ιδεολογία του φασισμού μεταδόθηκε μέσα από τις διάφορες μυστικές εταιρείες, τύπου τάγματος της θούλις (παρακλάδι της Θεοσοφικής Εταιρείας), μέλος της οποίας ήταν και ο Χίτλερ και στη συνέχεια εξ αιτίας καταστάσεων σοκ και δέους που πέρασαν οι διάφορες κοινωνίες, επεκράτησαν και αναρριχήθηκαν στις εξουσίες των χωρών τους και έκαναν ότι έκαναν.
Ταυτόχρονα όμως με τη γρήγορη και οδυνηρή πτώση τους, μετά το τέλος του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου και την επικράτηση της δημοκρατίας, κανείς από τους θιασώτες του φασισμού δεν τόλμησε να βγάλει προς τα έξω τις θεωρίες του.
Έτσι λοιπόν, ακόμα και τα λίγα που ξέρουμε προέρχονται από τους νικητές αντιπάλους τους.
Σήμερα, όταν λέμε την λέξη «φασίστας», την χρησιμοποιούμε συνήθως με αρνητική σημασία, συχνά ως μια ετικέτα για επίκριση μιας αντίθετης άποψης, υποδηλώνοντας απολυταρχισμό και αντιδημοκρατική αντίληψη. Αποτέλεσμα αυτής της στάσης είναι ακόμα και μια φασιστική ομάδα να μη δέχεται να ονομάζεται έτσι
Όμως, στην πραγματικότητα, ο φασισμός, είναι πολλά περισσότερα από μια ετικέτα ή ακόμα και από την αίσθηση μιας αντιδημοκρατικής αντίληψης.

Έτσι, αν κάνουμε τον κόπο να εξετάσουμε το θέμα ακόμα πιο βαθειά, θα αντιληφθούμε πως, παρά τις διαφορές που έχουν μεταξύ τους τα διάφορα φασιστικά καθεστώτα, διαθέτουν όλα τους, κάποια θεμελιώδη χαρακτηριστικά. Χωρίς αυτό να σημαίνει πως σε κάθε φασιστικό καθεστώς θα συνυπάρχουν όλα τα φασιστικά χαρακτηριστικά.
Για τον λόγο αυτό, έχουν υπάρξει φασιστικά καθεστώτα, όπως το ιταλικό που ήταν γεμάτο από δομημένη σύγχυση και ιδεολογικές αντιφάσεις και άλλα όπως το γερμανικό που ήταν αυστηρά οριοθετημένο ως προς την εθνικοσοσιαλιστική του ιδεολογία..

Έτσι η χρήση του όρου «φασισμός» έχει γίνει τόσο ευρεία και περιεκτική ώστε να μπορείς να αφαιρέσεις κάποιο χαρακτηριστικό από ένα φασιστικό καθεστώς και παρόλα αυτά αυτό θα εξακολουθεί να είναι φασιστικό.


Παρά την ασάφεια αυτή, μπορούμε να σκιαγραφήσουμε έναν κατάλογο χαρακτηριστικών τα οποία είναι αντιπροσωπευτικά αυτού που θα μπορούσαμε να αποκαλέσουμε… «άχρονο φασισμό»
Αυτά τα χαρακτηριστικά δεν μπορούν να οργανωθούν σε ένα ενιαίο σύστημα.
Πολλά απ’ αυτά αλληλοαναιρούνται, και είναι επίσης αντιπροσωπευτικά και άλλων πολιτικών συστημάτων, όπως των δεσποτικών. Η παρουσία ενός και μόνο απ’ αυτά όμως, αρκεί για να επιτρέψει στο φασισμό να αναπτυχθεί γύρω του.

Όπως και να έχει το θέμα, ο ιστορικός φασισμός δεν είναι παρά μια ριζοσπαστική και αυταρχική ιδεολογία που έχει σαν στόχο να θέσει το έθνος, το οποίο ορίζει βάσει αποκλειστικών βιολογικών, πολιτιστικών ή και ιστορικών συνθηκών, υπεράνω κάθε άλλης αξίας και να δημιουργήσει μια κινητοποιημένη εθνική κοινότητα.
Ο όρος φασισμός προέρχεται από την ιταλική λέξη fascio που με την σειρά της ετυμολογείται από το λατινικό fosces που σημαίνει <<ράβδοι δεμένες μαζίς σε έναν πέλεκι>>. Η λέξη παραπέμπει στους littores που ήταν ένα είδος ομάδων σωματοφυλάκων των γερουσιαστών της αρχαίας Ρώμης οι οποίοι διακρίνονταν από μια ράβδο που κρατούσαν και η ποία ήταν σύμβολο της εξουσίας τους. Οι fasces ήταν στην αρχαία Ρώμη σύμβολο της εξουσίας των δικαστών και συμβόλιζαν << την ισχύ δια της ενώσεως>> Οι ράβδοι ήταν δεμένες γύρω από ένα διπλό πέλεκι που έγινε σύμβολο του φασισμού. Η αντιστοιχία με τους φασίστες της δεκαετίας του 1920 βρίσκεται στο ότι οι πρώτες ομάδες φασιστών στην Ιταλία ονομάστηκαν fascio di combattimento δηλ. ομάδες - δέσμες μάχης..
Ο ναζισμός ή εθνικοσοσιαλισμός στοχεύει στην αντικατάσταση του μισητού δημοκρατικού συστήματος με καθεστώς που θα βασίζεται στην αρχή της <<κοινότητας>> με την έννοια της εθνικής και βιολογικής ενότητας, με επικεφαλής τον Φύρερ.
Ο όρος <<εθνικοσοσιαλισμός>> χρησιμοποιήθηκε από τους ίδιους τους εθνικοσοσιαλιστές για να χαρακτηρίσουν το κίνημα, ενώ ο όρος ναζισμός, ο οποίος στη Γερμανία χρησιμοποιείται πολύ σπάνια (οι εθνικοσοσιαλιστές δεν τον χρησιμοποιούν καν), προέρχεται από την αγγλική λέξη nazism, η οποία έχει την ρίζα της στην συντόμευση της γερμανικής λέξης nationalsozialismus.
Μετά την πτώση του Γ ράιχ ο όρος του εθνικοσοσιαλισμού υιοθετήθηκε από την κατοπινή Δυτική Γερμανία, ενώ στην Ανατολική Γερμανία, όπως και στην ΕΣΣΔ καθιερώθηκε ο όρος του φασισμού.
Η φυλή αποτελούσε κεντρική έννοια της εθνικοσοσιαλιστικής ιδεολογίας. Τέθηκε ως αίτημα <<η ανωτερότητα της άριας φυλής>>, η οποία έπρεπε οπωσδήποτε να προστατευθεί από την ανάμειξη με άλλες φυλές που θα αποτελούσαν <<επιβλαβή επιρροή>>.
Οι Ναζί πέτυχαν την απόλυτη κατάληψη της εξουσίας με τον <<εξουσιοδοτικό νόμο>>, ο οποίος παραχώρησε όλη τη νομοθετική εξουσία στην κυβέρνηση. Είχαμε δηλ. ενοποίηση της εκτελεστικής με την νομοθετική εξουσία. Έτσι ξεκίνησε το Γ Ράιχ.
Η λέξη Ράιχ σημαίνει βασίλειο ή αυτοκρατορία. Είναι παρμένη από το ιστορικό όνομα της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας του Γερμανικού Έθνους ( Heiliges Romisches Reich Deutscher Nation ) η οποία υπήρξε από το 962 μέχρι το 1806 και αποτελεί το ''πρώτο Ράιχ''
Ως δεύτερο Ράιχ υπολογίζεται η αυτοκρατορία της εποχής του Οττο φον Μπίσμαρκ, συμπεριλαμβανομένης και της Δημοκρατίας της Βοιμάρης 1918-1933 και ως ''Τρίτο Ράιχ'' από το 1933-1945 σύμφωνα και με την προπαγανδιστική ονομασία των ναζιστών για την περίοδο που ήταν στην εξουσία.
Υπάρχουν σήμερα πολλές νεοναζιστικές και κρυφοναζιστικές ομάδες, οι οποίες πιστεύουν πως η μεγάλη άρια φυλή, η φυλή των υπερανθρώπων όπως καυχιόταν ο Χίτλερ, δεν είναι φυλή εξ αίματος αλλά από πνευματική ουσία με πηγή απ την αρχαία Βαβυλώνα και την αρχαία Ινδία, σύμφωνα πάντα με τις διδασκαλίες της Θεοσοφικής Εταιρείας. Αν τώρα στις θεωρίες περί άριας φυλής προσθέσουμε και την ιδέα της αναβίωσης μιας νέας πνευματικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, τότε το θεωρητικό μίγμα γίνεται λίαν εκρηκτικό.

Αλλά, ας ξαναγυρίσουμε στα θεμελιώδη χαρακτηριστικά του άχρονου φασισμού…

1. Το πρώτο χαρακτηριστικό του άχρονου φασισμού είναι η λατρεία της παράδοσης.
Η παραδοσιαρχία, βέβαια γεννήθηκε στους ελληνιστικούς χρόνους, ως αντίδραση στον κλασικό ελληνικό ορθολογισμό. Στη λεκάνη της Μεσογείου, λαοί διαφόρων θρησκειών, που οι περισσότερες απ’ αυτές είχαν γίνει δεκτές στο ρωμαϊκό πάνθεο, άρχισαν να ονειρεύονται κάποια αποκάλυψη που είχε συμβεί στην αυγή της ανθρώπινης ιστορίας. Αυτή η αποκάλυψη, σύμφωνα με τη μυστηριακή αίγλη που καλλιεργούσε η παραδοσιαρχία, είχε παραμείνει για πολύ καιρό κρυμμένη κάτω από το πέπλο γλωσσών που ήταν πια ξεχασμένες — στα αιγυπτιακά ιερογλυφικά, στους κέλτικους ρούνους, στους παπύρους των σχεδόν άγνωστων θρησκειών της Ασίας.

Αυτή η νέα κουλτούρα έπρεπε, κατ ανάγκη, να είναι συγκρητιστική. Ο συγκρητισμός δεν είναι απλά, όπως λένε τα λεξικά, «ο συνδυασμός διαφόρων μορφών πίστης και λατρευτικής πρακτικής» και δεν έχει καμία σχέση με έναν εκλεκτισμό κατά τον οποίο ο άνθρωπος διαλέγει το καλύτερο ανάμεσα από όσα βρίσκει, ούτε και με τον όρο συν-κρίνω ο οποίος δηλώνει μια λογική αντιπαράθεση. Ο όρος συγκρητισμός επικράτησε από την διαγωγή των Κρητών, οι οποίοι λησμονούσαν τις διαφορές και έριδες που είχαν μεταξύ τους και ενώνονταν εναντίον του κοινού εχθρού. Ο όρος αυτός στη φιλοσοφία δείχνει την εναρμόνιση διαφορετικών στοιχείων και στη θρησκειολογία χαρακτηρίζει την τάση της ανάμειξης θρησκειών, θεών και θρησκευτικών τελετών.
Ο συγκρητισμός αυτός ορίζει δύο στρατόπεδα. Στο ένα αυτούς που ακολουθούν την χριστιανική, την ιουδαϊκή ή την μουσουλμανική διδασκαλία και στο άλλο αυτούς που ακολουθούν διδασκαλίες κυρίως ινδουιστικής προέλευσης. Αυτό διαπιστώνεται από την ανθρωπολογία των δύο στρατοπέδων. ¨Όλες αυτές οι κινήσεις, που ανήκουν στην νέα κουλτούρα, απορρίπτουν την δυνατότητα προσωπικής σχέσης με τον θεό και αντί γι αυτή κηρύττουν την ενότητα της ουσίας και όχι τη σχέση προσώπων.
Για τις κινήσεις δηλ. αυτές υπάρχει η ενιαία παγκόσμια ψυχή, η οποία δεν είναι προσωπικό ον. Ο άνθρωπος όπως και τα ζώα αποτελούν τμήμα της παγκόσμιας αυτής ψυχής με προορισμό την απώλεια της ατομικότητάς τους στην ενιαία θεία ουσία, όπως ακριβώς συμβαίνει με τη σταγόνα του νερού που διαλύεται μέσα στον ωκεανό ή της σπίθας που μέσα στη φλόγα έχει χαθεί.
Έτσι για τις κινήσεις αυτές ούτε ο θεός έχει πρόσωπο αλλά ούτε και ο άνθρωπος.
Οι άνθρωποι, στις κινήσεις αυτές, λειτουργούν μέσα σε ένα ολοκληρωτικού τύπου σύστημα, που προτεραιότητα έχει το απρόσωπο και όχι το προσωπικό, ο θεσμός και όχι ο άνθρωπος. Οι άνθρωποι υπάρχουν για να επανδρώνουν τους θεσμούς και όχι οι θεσμοί για να υπηρετούν τον άνθρωπο. Ολόκληρη η δομή του συστήματος έχει αυτονομηθεί από τον άνθρωπο, έχει την δικιά της οντότητα και έχει γίνει κάτι σαν τον ανεμόμυλο, κατά την λειτουργία του οποίου οι άνθρωποι δεν αποτελούν παρά τον περαστικό άνεμο, ενώ η πέτρα στο κέντρο που αλέθει είναι ο σκληρός πυρήνας του συστήματος.
Έτσι οι άνθρωποι είναι περαστικοί, αναλώσιμοι, όπως και ο αέρας που κινεί τα φτερά του ανεμόμυλου και αυτό που έχει προτεραιότητα είναι «το σύστημα».
Αυτό που εναπομένει στον άνθρωπο είναι να συμμορφωθεί, να αποδεχτεί την κατάσταση όπως είναι, αν θέλει να πετύχει, να γίνει κάποιος και να προχωρήσει μέσα στο σύστημα.
Έτσι βέβαια δημιουργείται ο μέσος άνθρωπος με τη μικροσυνείδησή του, ο άνθρωπος με τη δοτή και ετεροκεντρική αιτία ύπαρξης, που δεν έχει αμφιβολίες, που δεν βασανίζεται με διλήμματα, που δεν έχει συγκρούσεις και εσωτερικές ανησυχίες. Η έλλειψη ρίζας και συνείδησης τον ωθεί να στοιχηθεί στη μάζα των ανθρώπων του συστήματος, να θητεύσει στην ισοπέδωση, να ικανοποιείται στα ψευδοπρότυπα ελευθερίας ανάμεσα σε 3-4 λύσεις που άλλοι του προτείνουν, μόνο και μόνο επειδή είναι πιο πάνω ιεραρχικά από αυτόν.
Τα δε συστήματα, δεν είναι τίποτε άλλο παρά κλειστά φονταμεταλιστικά δόγματα που δεν μπορούν να συνυπάρξουν με άλλα συστήματα πεποιθήσεων, καθώς οι οπαδοί τους απορρίπτουν τη διαφορετικότητα και απαιτούν να έχουν τα χέρια τους ελεύθερα για να επιβάλλουν το τέλειο σύστημά τους. Γι αυτούς, ο κόσμος όπως είναι πρέπει να ισοπεδωθεί, ώστε να ανοίξει ο δρόμος για το ανόθευτο επινόημά τους. Έτσι λοιπόν θα τους δείτε να προετοιμάζουν το έδαφος μιλώντας για ένα νέο μεσαίωνα, για τους κύκλους της ιστορίας, για καταστροφές από την μεταπτωτική κίνηση του άξονα της γης, για κατακλυσμούς, για πυρκαγιές και τόσα άλλα καταστροφικά φαινόμενα και αυτό γιατί το μόνο που έχουν στο μυαλό και τις καρδιές τους είναι η λαχτάρα για μια <<λευκή σελίδα>>, η οποία μπορεί να επιτευχθεί μόνο μέσω κάποιου τέτοιου είδους καταστροφής.
Τέτοιες λογικές είναι που δίνουν τις δικαιολογίες για να προετοιμαστούν οι οπαδοί τους για την <<αναπόφευκτη βία>> που θα επακολουθήσει...
Συνήθως όταν μεγαλώνουν και βρίσκουν πολλούς οπαδούς αυτές οι ιδεολογίες οργανώνονται σε θρησκείες και φυλετικά συστήματα ιδεών που απαιτούν να αφανίσουν ολόκληρους λαούς και πολιτισμούς προκειμένου να εκπληρωθούν τα εξαγνισμένα οράματά τους για τον κόσμο.
Σήμερα μπορεί λοιπόν να παρουσιάζονται με όποιο απαλό προσωπείο κρίνουν πως θα βρουν ανταπόκριση από τον πολύ κόσμο, αύριο όμως μοιραία και αναπόφευκτα θα καταλήξουν στη βία.

Όλα αυτά, βέβαια, δεν είναι ανακαλύψεις της εποχής μας.
Η Αθηναϊκή πολιτεία, δημιούργημα της οποίας ήταν η Ακρόπολη που θαυμάζουμε όλοι μας, ήταν η αρμονική σύνθεση δύο τελείως διαφορετικών συστημάτων αγωγής. Της ομαδικής αγωγής της Σπάρτης και της ατομικής αγωγής των πόλεων της Ιωνίας. Η αγωγή της Σπάρτης ήταν ομαδική. Δεν επέτρεπε την ελεύθερη προσωπική ανάπτυξη. Γι΄αυτό δεν έχουμε παρά ελάχιστες προσωπικότητες στο χώρο των γραμμάτων και σχεδόν καθόλου στο χώρο της τέχνης. Αντίθετα στις πόλεις της Ιωνίας, δόθηκε πάντοτε η προτεραιότητα στην ατομική ελευθερία. Η ελευθερία του πολίτη ήταν πάνω από την πολιτεία. Γι΄αυτό αναπτύχθηκαν προσωπικότητες σαν τον Θαλή, τον Αναξαγόρα, του Αναξιμένη και άλλων.
Το αποτέλεσμα αυτής της σύνθεσης, στην αρχαία Αθήνα, ήταν, ο ένας να υπάρχει για χατίρι του άλλου. Οι πολίτες να αναδεικνύονται και να ευημερούν για χατίρι της πολιτείας και η πολιτεία να αναδεικνύεται και να ευημερεί για χατίρι του πολίτη.
Αντίθετα, οι σύγχρονοι φασίστες έχοντας γεννηθεί στους κόλπους των πυκνότερων σκιών, δημιουργήματα σκοτεινών κέντρων εξουσίας, είναι άνθρωποι μιας νέας νοοτροπίας που γνωρίζονται χωρίς ποτέ να έχουν ιδωθεί, καταλαβαίνονται χωρίς επεξηγήσεις, εξυπηρετούνται χωρίς να είναι φίλοι.
Υιοθετούν τον μυστικισμό αρχαίων λαών, την διάνοια των αρχαίων Ελλήνων, την οργάνωση και πειθαρχία των Ρωμαίων, την ευλάβεια των χριστιανών και τις δοκιμασίες των τεκτόνων.
Έτσι ενώ η Ακρόπολη ήταν αποτέλεσμα της γέννησης της Δημοκρατίας και του διαλόγου μεταξύ των αντιθέτων, οι θιασώτες του άχρονου φασισμού έρχονται για να καταργήσουν τον διάλογο εν ονόματι της (υποτιθέμενης) δημιουργίας (συνήθως) ενός χιλιόχρονου πολιτισμού.
Αν κοιτάξει κανείς τις βιβλιοθήκες διαφόρων φασιστικών καθεστώτων, θα βρει όλους τους μεγάλους διανοητές της παραδοσιαρχίας. Η ναζιστική εσωτερική γνώση τρεφόταν με παραδοσιαρχικά, συγκρητιστικά και μυστικιστικά στοιχεία. Η πηγή που επηρέασε περισσότερο τις θεωρίες της νέας ιταλικής δεξιάς ήταν ο Ιούλιος Έβολα ο οποίος συνδύαζε το Άγιο Δισκοπότηρο με τα Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών, και την αλχημεία με την Αγία Ρωμαϊκή και Γερμανική Αυτοκρατορία. Και μόνο το γεγονός ότι η ιταλική δεξιά, για να δείξει πόσο ανοιχτό μυαλό διαθέτει, διεύρυνε αυτό τον κατάλογο ώστε να συμπεριλάβει και έργα του Ντε Μαιτρ, του Γκενόν και του Γκράμσι, αποτελεί ολοφάνερη απόδειξη συγκρητισμού.
Ο συγκρητισμός αυτός, πρέπει, από την φύση του, να είναι ικανός να συνδυάζει όλα τα αντιφατικά στοιχεία. Για τον λόγο αυτό, υποτίθεται πως, κάθε ένα από τα αρχικά μηνύματά του, περιέχει μόνο ψήγματα σοφίας, και έτσι, όποτε φαίνεται πως λένε διαφορετικά ή ασυμβίβαστα, μεταξύ τους, πράγματα αυτό συμβαίνει μόνο και μόνο γιατί (σύμφωνα με αυτούς) όλα παραπέμπουν, με αλληγορικό τρόπο, στην ίδια αρχέγονη αλήθεια.
Στο τέλος-τέλος, η γνώση για τον άχρονο φασίστα δεν παράγεται, μέσα από μια ορθολογική διαδικασία, αλλά γίνεται κοινό κτήμα στα πλαίσια μιας κοινής βιωματικής εμπειρίας και μυστικής-μυητικής τελετής,

[γαραντζώτης γιάννης]

Στην νέα αυτή κουλτούρα, προωθείται η στρεβλή αντίληψη πως ο πανθεϊσμός, ο πολυθεϊσμός και ο μονοθεϊσμός είναι ένα και το αυτό και αυτό γιατί έτσι τους βολεύει στη παρερμηνεία και παραποίηση των αρχαίων διδασκαλιών και της ιστορίας. Το σίγουρο όμως είναι πως, αν οι αρχαίοι Έλληνες, δεν είχαν πολυθεϊσμό, κατά τον οποίο οι ανθρωπόμορφοι Θεοί δεν ήταν τίποτα άλλο παρά υπεράνθρωποι με τα ίδια ελαττώματα και προτερήματα με τους κοινούς ανθρώπους, δεν θα μπορούσαν να αυτονομηθούν από την εξουσία των αντιπροσώπων των Θεών, βασιλέων τους και να τους καταργήσουν δημιουργώντας το πρώτο δημοκρατικό πολίτευμα.
Όλοι, όσοι υποστηρίζουν την νέα αυτή κουλτούρα, το μόνο που θέλουν είναι να υιοθετήσουν κάποιες "αιώνιες αλήθειες" και ταμπουρωμένοι πίσω απ αυτές, απ τη μια να αισθανθούν μέρος ενός συνόλου ομοϊδεατών (μαζί με όση ψυχολογική ασφάλεια τους παρέχει η ομάδα) και απ την άλλη να το παίξουν τιμητές της "αιώνιας αλήθειας" τους, με όση ικανοποίηση μπορεί να τους προσφέρει αυτό, με το να τους δίνει κάποιο υποτιθέμενο ανώτερο σκοπό στη ζωή τους.
Το θέμα των "αιώνιων αληθειών" είναι ένα αιώνιο πρόβλημα των παραδοσιακών κοινωνιών και αυτό γιατί μας αναγκάζουν να προσχωρήσουμε σ ένα στείρο ιδεολογικό απολογητισμό, να κρίνουμε δηλ. ό,τι πιστεύουμε σύμφωνα πάντα με τις "αιώνιες αλήθειες" της παραδοσιακής κοινωνίας χωρίς να βάλουμε στα πράγματα ένα ιστορικό προσδιορισμό και έτσι να καταλήγουμε πάντα στο ίδιο σημείο όπου οι "αιώνιες αλήθειες" διεκδικούν την κυριαρχία τους στα πάντα και απαιτούν παραίτηση από την κριτική σκέψη.
Τι ελευθερία πνεύματος και πράξεων να διεκδικήσεις, τη στιγμή που δεσπόζει η υποταγή σε ασάλευτες αρχές παρελθόντων αιώνων? Με τον τρόπο αυτό, δεν μπορεί να υπάρξει καμία πρόοδος στη γνώση. Η αλήθεια έχει ήδη καταγραφεί μια για πάντα, κι εμείς το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να συνεχίζουμε να ερμηνεύουμε το δυσνόητο μήνυμά της.
Ποιό μπορεί να είναι το πραγματικά νέο που θα μπορούσε να μας προσφέρει η υποταγή μας σε μια παραδοσιακή κοινωνία με τις "αιώνιες αλήθειες" της?
Σίγουρα απολύτως τίποτα!
Χρειάζεται μια διαρκής προστριβή και σύγκρουση μεταξύ, μιας κλειστής αμυντικής πνευματικότητας με τις "αιώνιες αλήθειες" της και μιας σύγχρονης ανοικτής κοινωνίας, μεταξύ δηλ. μιας δογματικής αλήθειας και μιας αλήθειας διαρκώς συζητήσιμης.
Ναι, είναι χρήσιμο να παίρνουμε κάτι από το παρελθόν, χρειάζεται όμως να το εισαγάγουμε στον χωρόχρονό μας και να το προεκτείνουμε σε κάτι νέο και έτσι μολονότι θα παραμένει υλικώς αμετάβλητο, πρέπει να είναι πάντα ανοικτό στο χρόνο. Αυτό είναι και το πραγματικό νόημα της λέξης ερμηνεύω.
Χρειάζεται επομένως να ερμηνεύουμε κάθε "αιώνια αλήθεια" ,χρειάζεται μια διαρκής αναδιαπραγμάτευση και αυτό γιατί τίποτα δεν είναι ακίνητο και αμετάβλητο.


2. Η παραδοσιαρχία συνεπάγεται την απόρριψη του μοντερνισμού. Και οι φασίστες και οι εθνικοσοσιαλιστές Ναζί, κυριολεκτικά λάτρευαν την τεχνολογία, ενώ οι διανοητές της παραδοσιαρχίας συνήθως την απορρίπτουν ως αντίθετη προς τις παραδοσιακές πνευματικές αξίες. Όμως, παρόλο που ο ναζισμός υπερηφανευόταν για τα βιομηχανικά του επιτεύγματα, ο εγκωμιασμός του μοντερνισμού δεν ήταν παρά η επιφάνεια μιας ιδεολογίας βασισμένης στην ιδέα Αίμα και Σώμα (Blut und Boden) κατά ην οποία, για να έχει αξία κάτι, θα πρέπει να έχει γίνει με πολύ μεγάλες θυσίες και με πολύ κόπο. Η απόρριψη του σύγχρονου κόσμου ήταν μεταμφιεσμένη σαν αντίκρουση του καπιταλιστικού τρόπου ζωής, αλλά αφορούσε κυρίως στην απόρριψη του Πνεύματος του 1789 (και του 1776, φυσικά). Ο Διαφωτισμός για τους άχρονους φασίστες και η Εποχή του Ορθολογισμού, γίνεται αντιληπτή ως απαρχή ενός σύγχρονου μεσαίωνα. Κατ’ αυτή την έννοια, ο άχρονος φασισμός μπορεί να οριστεί ως ανορθολογισμός.

3. Ο ανορθολογισμός βασίζεται επίσης στη λατρεία της δράσης για τη δράση. Επειδή η δράση είναι από μόνη της όμορφη, πρέπει να αναλαμβάνεται πριν, ή χωρίς, οποιαδήποτε σκέψη. Η σκέψη είναι μια μορφή αποδυνάμωσης, μια μορφή τροχοπέδης. Επομένως, η κουλτούρα είναι ύποπτη, στο βαθμό που ταυτίζεται με την κριτική στάση. Η καχυποψία απέναντι στον κόσμο της διανόησης αποτελούσε πάντοτε σύμπτωμα του άχρονου φασισμού, από την υποτιθέμενη ρήση του Γκέμπελς («όταν ακούω να μιλάνε για κουλτούρα αρπάζω το όπλο μου») μέχρι τη συχνή χρήση εκφράσεων όπως «εκφυλισμένοι διανοούμενοι» ή «κουλτουριάρηδες». Έτσι οι επίσημοι φασίστες διανοούμενοι ασχολούνταν κυρίως με το να επιτίθενται στον σύγχρονο πολιτισμό και την διανόηση, που έχουν προδώσει τις παραδοσιακές αξίες.

4. Καμιά συγκρητιστική πίστη δεν αντέχει στην αναλυτική κριτική. Το κριτικό πνεύμα κάνει διακρίσεις μεταξύ των εννοιών, και αυτές οι διακρίσεις αποτελούν σημάδι μοντερνισμού. Στον σύγχρονο πολιτισμό, η επιστημονική κοινότητα επαινεί τη διαφωνία ως μέθοδο βελτίωσης της γνώσης. Για τον άχρονο φασισμό, η διαφωνία είναι προδοσία.

5. Εξάλλου, η διαφωνία αποτελεί σημάδι ποικιλομορφίας. Ο άχρονος φασισμός καλλιεργεί και αναζητεί τη συναίνεση με το να οξύνει και να εκμεταλλεύεται το φυσικό φόβο του διαφορετικού. Η πρώτη έκκληση ενός φασιστικού ή πρώιμου φασιστικού κινήματος είναι η έκκληση ενάντια στους παρείσακτους. Αυτούς δηλαδή που προέρχονται απ έξω, κουβαλώντας μια διαφορετική άποψη ή κουλτούρα. Επομένως, ο άχρονος φασισμός είναι εξ ορισμού ρατσιστικός.

6. Ο άχρονος φασισμός πηγάζει από την ατομική ή κοινωνική απογοήτευση. Αυτός είναι και ο λόγος που ένα από τα πιο τυπικά χαρακτηριστικά των φασιστικών καθεστώτων του παρελθόντος ήταν η επίκληση προς μια απογοητευμένη μεσαία τάξη που μαστιζόταν από μια οικονομική κρίση ή ένιωθε πολιτικά εξευτελισμένη και φοβισμένη από την πίεση που ασκούσαν οι χαμηλότερες κοινωνικές τάξεις. Παρ όλα αυτά όμως δεν διστάζει να συμπράξει με τα «φωτισμένα μυαλά» , τους νεοφιλελεύθερους του Μίλτον Φρήντμαν και της Σχολής του Σικάγου με οδυνηρά αποτελέσματα για την μεσαία τάξη. Στην εποχή μας, που οι παλιοί «προλετάριοι» είναι πλέον μικροαστοί (και τα λούμπεν στοιχεία είναι κατά κανόνα αποκλεισμένα από την πολιτική σκηνή), ο φασισμός του αύριο θα βρει το ακροατήριό του σ’ αυτή τη νέα πλειοψηφία.
Έτσι σήμερα, στην πατρίδα μας, ο άχρονος φασισμός, θα προσπαθήσει να εκμεταλλευτεί την οικονομική κρίσι που περνάει τώρα η χώρα μας και η οποία έχει σοκάρει ψυχολογικά και έχει διώξει το χαμόγελο από εκατομμύρια συνέλληνες. Το μεγαλύτερο κακό είναι η απώλεια της ελπίδας για ένα καλύτερο αύριο, αυτή δυστυχώς είναι η ψυχολογική κατάσταση που θα προσπαθήσουν να εκμεταλλευτούν όλοι οι βοναπάρτηδες του σήμερα διαβλέποντας την δημιουργία, ένεκα της κρίσης, μιας λευκής σελίδας , εύφορο έδαφος για την επανεγγραφή των δικών τους καταστροφολάγνων ιδεολογιών.



7. Στους ανθρώπους που νιώθουν πως δεν έχουν πλέον ξεκάθαρη κοινωνική ταυτότητα, ο άχρονος φασισμός λέει πως το μοναδικό τους προνόμιο είναι το πιο κοινό, ότι έχουν γεννηθεί στην ίδια χώρα. Αυτή είναι και η απαρχή του εθνικισμού. Άλλωστε, το μοναδικό πράγμα που μπορεί να δώσει ταυτότητα στο έθνος είναι οι εχθροί του. Έτσι, στη ρίζα της άχρονης φασιστικής ψυχολογίας υπάρχει μια εμμονή με τις συνωμοσίες, ιδιαίτερα τις διεθνείς. Οι οπαδοί πρέπει να νιώθουν πολιορκημένοι. Ο πιο εύκολος τρόπος να πολεμήσεις μια συνωμοσία είναι η επίκληση στην ξενοφοβία.

8. Οι οπαδοί πρέπει να νιώθουν ταπεινωμένοι από τον επιδεικτικό πλούτο και την δύναμη των εχθρών τους Έτσι, με μια συνεχή μετατόπιση της ρητορικής εστίασης, οι εχθροί είναι ταυτόχρονα πολύ ισχυροί και πολύ αδύναμοι. Αυτός όμως, είναι και ο λόγος που, οι φασιστικές κυβερνήσεις είναι καταδικασμένες να χάνουν τους πολέμους τους, γιατί είναι, από την φύση τους, ανίκανες να κάνουν μια αντικειμενική εκτίμηση της δύναμης του εχθρού.

9. Για τον άχρονο φασισμό, δεν υπάρχει αγώνας για τη ζωή• αντίθετα, η ζωή είναι ένας συνεχής αγώνας. Επομένως, ο ειρηνισμός ισοδυναμεί με συναλλαγή με τον εχθρό. Είναι κακός, γιατί η ζωή είναι ένας συνεχής πόλεμος. Αυτό, όμως, επιφέρει ένα «σύμπλεγμα Αρμαγεδδώνα». Εφόσον οι εχθροί πρέπει να ηττηθούν, θα πρέπει να υπάρξει μια τελική μάχη, μετά από την οποία το κίνημα θα έχει υπό τον έλεγχό του ολόκληρο τον κόσμο. Μια τέτοια «τελική λύση», όμως, θα σημάνει την αρχή μιας περιόδου ειρήνης, μιας Χρυσής Εποχής, πράγμα που έρχεται σε αντίφαση με το δόγμα του συνεχούς πολέμου. Κανείς φασίστας ηγέτης δεν έχει καταφέρει ποτέ να λύσει αυτό το πρόβλημα.

10. Ο ελιτισμός αποτελεί χαρακτηριστική διάσταση κάθε αντιδραστικής ιδεολογίας, στο βαθμό που είναι θεμελιωδώς αριστοκρατικός, και ο αριστοκρατικός και μιλιταριστικός ελιτισμός συνεπάγεται την περιφρόνηση προς τους αδύναμους. Ο άχρονος φασισμός μπορεί να εκφράσει μόνο έναν λαϊκό ελιτισμό. Κάθε πολίτης του άχρονου φασιστικού συστήματος… «ανήκει στον καλύτερο λαό του κόσμου», τα μέλη του είναι… « οι καλύτεροι πολίτες», κάθε πολίτης.. « μπορεί (ή πρέπει) να γίνει μέλος του» .
Αλλά δεν μπορεί να υπάρχουν πατρίκιοι χωρίς πληβείους. Ο Ηγέτης που, γνωρίζει ότι η εξουσία δεν του απονεμήθηκε δημοκρατικά, γνωρίζει επίσης ότι η δύναμή του βασίζεται στην αδυναμία των μαζών, (οι μάζες, γι αυτόν, είναι αδύναμες, και γι’ αυτό χρειάζονται και αξίζουν έναν ηγεμόνα.) Και εφόσον η ομάδα είναι οργανωμένη ιεραρχικά (σύμφωνα με το στρατιωτικό πρότυπο), κάθε ηγέτης περιφρονεί τους υφισταμένους του, και καθένας απ’ αυτούς περιφρονεί τους κατωτέρους του καθώς και όλους όσους δεν ανήκουν στην ομάδα , αφού όπως θεωρείται δεδομένο, είναι κατώτεροι. Αυτό ενισχύει την αίσθηση του μαζικού ελιτισμού.

11. Μέσα σ’ αυτή την προοπτική, όλοι μαθαίνουν, πως πρέπει να γίνουν ήρωες.
Σε κάθε μυθολογία, ο ήρωας είναι ένα εξαιρετικό ον και σε κάθε κοινωνία η έννοια του ήρωα είναι ταυτισμένη με την στάση που κρατάει κάποιος όταν, κάτω από λίαν αντίξοες συνθήκες επιβίωσης, χρειάζεται να ριψοκινδυνεύσει, να ρισκάρει δηλαδή την σωματική ακεραιότητά του για να βοηθήσει αυτούς που βρίσκονται σε βέβαιο κίνδυνο, κάτι τέτοιο βέβαια, στις πολιτισμένες κοινωνίες, δεν αποτελεί καθημερινό φαινόμενο , αλλά για την άχρονη φασιστική ιδεολογία ο ηρωισμός είναι ο κανόνας. Αυτή η λατρεία του ηρωισμού συνδέεται στενά με τη λατρεία του θανάτου. Δεν είναι τυχαίο ότι ένα από τα συνθήματα που είχαν οι ισπανοί φαλαγγίτες ήταν το «viva la muerte» («ζήτω ο θάνατος»). Στις μη φασιστικές κοινωνίες, ο απλός λαός μαθαίνει ότι ο θάνατος είναι κάτι το δυσάρεστο που όμως πρέπει να το αντιμετωπίζει με αξιοπρέπεια• Αντίθετα, ο άχρονος φασίστας ήρωας αποζητά τον ηρωικό θάνατο, ο οποίος διαφημίζεται και οι οπαδοί μαθαίνουν ότι είναι ένας οδυνηρός τρόπος για να περάσουν σε μια μεταφυσική ανώτερη κατάσταση, σαν μια μεγάλη ανταμοιβή εξ αιτίας μιας ηρωικής ζωής. Ο άχρονος φασίστας ήρωας ανυπομονεί να πεθάνει. Μέσα στην ανυπομονησία του, συχνά στέλνει τους άλλους στο θάνατο.

12. Επειδή και ο συνεχής πόλεμος και ο ηρωισμός είναι δύσκολα παιχνίδια, ο άχρονος φασίστας μεταθέτει τον πόθο του για εξουσία στη σεξουαλική συμπεριφορά του. Έτσι προκύπτει η διδασκαλία της υπεροχής του αρσενικού χαρακτήρα, που συνεπάγεται αφενός την περιφρόνηση προς κάθε τι το θηλυκό και αφετέρου την καταδίκη παρεκκλινουσών ερωτικών συνηθειών, όπως η αγνότητα ή η ομοφυλοφιλία. Και επειδή και το σεξ είναι δύσκολο παιχνίδι, ο άχρονος φασίστας ήρωας προτιμά να παίζει με τα όπλα – σαν φαλλικό υποκατάστατο.

13. Ο άχρονος φασισμός βασίζεται σε έναν επιλεκτικό λαϊκισμό, έναν ποιοτικό λαϊκισμό, θα έλεγε κανείς.
Σε μια δημοκρατία, οι πολίτες έχουν ατομικά δικαιώματα, αλλά οι πολίτες συνολικά έχουν πολιτική επιρροή μόνο από ποσοτική άποψη — ακολουθούνται οι αποφάσεις της πλειοψηφίας. Για τον άχρονο φασισμό, όμως, τα άτομα ως άτομα δεν έχουν δικαιώματα, και ο Λαός γίνεται αντιληπτός σαν ποιότητα, σαν μια μονολιθική οντότητα που εκφράζει την Κοινή Βούληση. Και επειδή κανένα μεγάλο σύνολο ατόμων δεν μπορεί ποτέ να έχει κοινή βούληση, ο Ηγέτης παριστάνει το διερμηνέα τους. Έχοντας χάσει την εξουσία της αντιπροσώπευσης, οι πολίτες δεν πράττουν, καλούνται μόνο να παίξουν το ρόλο του Λαού. Έτσι, ο Λαός δεν είναι παρά ένα θεατρικό εφεύρημα
Λόγω του ποιοτικού λαϊκισμού του, ο άχρονος φασισμός πρέπει να είναι κατά των «διεφθαρμένων» κοινοβουλευτικών κυβερνήσεων. Μια από τις πρώτες φράσεις που είπε ο Μουσολίνι στο ιταλικό κοινοβούλιο ήταν «Θα μπορούσα να μετατρέψω αυτό το βουβό και καταθλιπτικό μέρος σε στρατόπεδο για τις σπείρες μου» — οι «σπείρες» είναι μια υποδιαίρεση της παραδοσιακής ρωμαϊκής λεγεώνας. Βέβαια, αμέσως βρήκε καλύτερο καταυλισμό για τις σπείρες του, αλλά λίγο αργότερα διέλυσε το κοινοβούλιο. Το ίδιο ακριβώς έκανε και ο Χίτλερ μόλις, με δημοκρατικό τρόπο, ανέλαβε την εξουσία. Όποτε ένας πολιτικός αμφισβητεί τη νομιμότητα ενός κοινοβουλίου με την δικαιολογία πως δεν αντιπροσωπεύει πλέον τη Φωνή του Λαού, αρχίζει και μυρίζει άχρονο φασισμό.

14. Ο άχρονος φασισμός μιλάει την «Νέα Ομιλία». Η Νέα Ομιλία επινοήθηκε από τον Όργουελ στο βιβλίο του 1984, ως επίσημη γλώσσα του Αγγλικού Σοσιαλισμού. Αλλά και σε πολλές μορφές δικτατορίας συναντά κανείς άχρονοφασιστικά χαρακτηριστικά ομιλίας. Όλα τα ναζιστικά και φασιστικά σχολικά εγχειρίδια χρησιμοποιούσαν φτωχό λεξιλόγιο και στοιχειώδη σύνταξη, με σκοπό να περιορίσουν τη διάδοση των εργαλείων της σύνθετης και κριτικής σκέψης. Αλλά πρέπει να είμαστε σε θέση να αναγνωρίσουμε άλλα είδη Νέας Ομιλίας, ακόμα κι αν παίρνουν τη φαινομενικά αθώα μορφή ενός δημοφιλούς τοκ-σόου.

Ο άχρονος φασισμός βρίσκεται πάντα γύρω μας, πολλές φορές με πολιτικά.
Θα ήταν πολύ ευκολότερο, για μας, αν εμφανιζόταν στην παγκόσμια σκηνή κάποιος και να έλεγε… «Θέλω να ξανανοίξω το Άουσβιτς, θέλω να παρελάσουν ξανά οι Μελανοχίτωνες στις ιταλικές πλατείες, θέλω να ξαναδώ τα Ες-Ες». Αλλά η ζωή δεν είναι τόσο απλή. Ο άχρονος φασισμός μπορεί να επιστρέψει με το πιο αθώο προσωπείο. Ακόμα και με την μορφή μιας ΜΚΟ ή και ενός πολιτιστικού ή φιλοσοφικού σωματείου. Είναι καθήκον μας να τον αποκαλύπτουμε και να καταδεικνύουμε οποιαδήποτε από τις νέες εκφάνσεις του — κάθε μέρα, σε κάθε μέρος του κόσμου

Η δημοκρατική ελευθερία είναι μια ατέρμονη διαδικασία και γι αυτό η δράση του κάθε ανθρώπου διαδραματίζει σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση της ιστορίας. Αυτό που χρειάζεται είναι να λειτουργούμε όπως έλεγε ο Σωκράτης για τον εαυτό του, σαν αλογόμυγα μέσα στην κοινωνία, ώστε κάποιοι να χάνουν ακόμα και τον ύπνο τους μόνο και μόνο επειδή υπάρχουμε. Πάντως ότι κάνουμε, πρέπει να το κάνουμε γιατί αφ ενός οφείλουμε να υποστηρίζουμε τους συνανθρώπους μας απέναντι σε όλους αυτούς τους επικίνδυνους βλάκες, τους άχρονους φασίστες, αν και εκ των προτέρων γνωρίζουμε πως...δεν θα τους πείσουμε ακόμα και αν τους πείσουμε.
Η συνειδητοποίηση αυτής της κατάστασης είναι που πολλές φορές θα μας απογοητεύσει, πράγμα που το γνωρίζουν πολύ καλά οι κάθε λογής βοναπάρτηδες και γι αυτό θα προσπαθούν να μας ποδηγετούν για να αποχωρούμε από τις διαδικασίες της δημοκρατικής κοινωνίας. Ο πραγματικός όμως λόγος που πρέπει να βγαίνουμε από τα τείχη της σιωπής μας, είναι για να μη κλειστούμε μέσα σε οποιαδήποτε τείχη, αλλά να προχωράμε σε επικοινωνία με ολόκληρο τον κόσμο, με όλους όσους είναι γύρω μας αλλά και όχι μόνο με αυτούς. Έτσι κάθε φορά που θα αποκλειόμαστε από κάπου πρέπει να ξέρουμε πως ποτέ δεν θα αποκλειστούμε από ένα μέρος τόσο μεγάλο, ώστε να μην απομένει κάποιο άλλο, ακόμα μεγαλύτερο. Η υπηρεσία που μπορούμε να προσφέρουμε στους γύρω μας, ποτέ δεν είναι ανώφελη... με το να ακουστούμε, να γίνουμε ορατοί, με την έκφρασή μας, τις χειρονομίες μας, τη σιωπηλή επιμονή μας, τα γραπτά μας, ακόμα και μόνο με την παρουσία μας.
Το σίγουρο είναι πως, όσο και να προσπαθούν οι διάφοροι βοναπάρτηδες να ελέγξουν την κατάσταση στον μικρόκοσμο που λειτουργούν, η ορμή της εξέλιξης της ιστορίας θα τους ξεπεράσει, θα τους αφήσει πίσω και δεν θα μιλάμε γι αυτούς παρά μόνο όταν αναφερόμαστε σε κάποιους σκοτεινούς μεσαίωνες της ιστορίας.
Ως τότε βέβαια θα πρέπει να είμαστε… άμμος στα μάτια τους και να περιμένουμε καρτερικά πότε θα ευοδώσουν οι συγκυρίες για μια πιο αποτελεσματική δράση.

Τα φασιστικά μορφώματα, πρέπει να γνωρίζουμε, πως είναι καταδικασμένα να βγαίνουν με ημερομηνία λήξης, διότι δεν είναι παρά το αποτέλεσμα ενός κυκεώνα, με βασικό δομικό στοιχείο την «επικίνδυνη βλακεία» και όταν μιλάω για «επικίνδυνη βλακεία», δεν αναφέρομαι σε άτομα που απ΄όσα λένε και απ όσα κάνουν να γίνεται φανερό πως δεν είναι και πολύ έξυπνα, αυτά θα τα αποκαλούσα απλοϊκούς ή έντιμους βλάκες αλλά για μια άλλη κατηγορία ανθρώπων, που ενώ έχουν μια μεγάλη ευφυΐα, καταφέρνουν να την ακυρώσουν εξαιτίας των διαφόρων ψυχολογικών προβλημάτων τους. Έτσι αν και έχουμε να κάνουμε με έξυπνους ανθρώπους, τα αποτελέσματα των πράξεών τους μας αναγκάζει να τους λέμε και αυτούς βλάκες. Παρατηρώντας τους καλύτερα διαπιστώνουμε πως αυτού του είδους οι άνθρωποι είναι πάντα πεπεισμένοι για την ηθική ανωτερότητά τους και αυτό επειδή προσαρμόζουν πάντα την ηθική στα μέτρα της νοητικής τους ικανότητας, γι΄αυτό το λόγο και διάλεξαν να υπηρετούν την πνευματικότητα της δύναμης αντί γι΄αυτή της αγάπης. Γι΄αυτούς τους ανθρώπους δεν μπορούμε να μιλάμε για έλλειψη ευφυΐας αλλά για την αποτυχία της. Είναι όλοι αυτοί που πιστεύουν πως έχουν βγει έξω από την μυθική σπηλιά του Πλάτωνα και αφού έχουν δει το αληθινό φως, αποτελούν την ελίτ του πνεύματος που έχει το ηθικό δικαίωμα να κάνει ότι θέλει για να εξουσιάσει τους άλλους και να τους οδηγήσει στη δικιά τους αλήθεια.
Η Δημοκρατία γνωρίζει πολύ καλά όλα αυτά αλλά επιτρέπει στους κόλπους της την ύπαρξη αντιδημοκρατικών ομάδων, ακόμα και κομμάτων που, αν βγουν στην εξουσία θα καταλύσουν κάθε δημοκρατικό θεσμό.
Αυτό όμως που θέλει μεγάλη προσοχή, είναι η αδίστακτη στάση των ομάδων αυτών απέναντι στην κριτική και στους ανθρώπους που ασκούν κριτική. Προκειμένου να εξουδετερωθεί αυτός που τους κρίνει, οι περισσότερες δεν έχουν πρόβλημα να χρησιμοποιήσουν κάθε αθέμιτο μέσο, με βάση την αντίστροφη ηθική τους. Έτσι λοιπόν, αν ένα μέλος μια τέτοιας ομάδας, μια προβληματική προσωπικότητα δηλαδή, εξαναγκαστεί να δώσει μάχη, θα την δώσει με τον πνευματικώς ευκολότερο τρόπο και επομένως ανηθικότερο, δηλ. με το ψέμα, τη ραδιουργία, τη διαστροφή όλων όσων λέει ο αντίπαλός του και τη συκοφαντία και αυτό γιατί γι αυτόν , ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Ας μη ξεχνάμε πως η κάθε ομάδα απ αυτές ισχυρίζεται πως κατέχει τη μοναδική συνταγή για τη σωτηρία της ανθρωπότητας και πρέπει τώρα όλοι οι άνθρωποι να πάρουν θέση ή με την ομάδα ή με τον ολοκληρωτικό αφανισμό της ανθρωπότητας .Όποιος ασκεί κριτική και παρεμποδίζει την διάδοση της οργάνωσης, παρεμποδίζει και το έργο της σωτηρίας του κόσμου και λογίζεται σαν εγκληματίας κατά της ανθρωπότητας. Γι αυτό το λόγο πρέπει να εξουδετερωθεί, για το καλό της ανθρωπότητας, η σωτηρία της ανθρωπότητας έχει προτεραιότητα, όχι η ζωή και η υπόληψη του "εγκληματία"!
Οι ομάδες αυτές έχουν συνήθως ολοκληρωτικές δομές και δεν ανέχονται αντιρρήσεις. Καταπατούν παράφορα τα ανθρώπινα δικαιώματα των οπαδών .Όμως κάθε φορά που αντιμετωπίζουν κάποιον που τους κρίνει, θυμούνται τα ανθρώπινα δικαιώματα και χαρακτηρίζουν ακόμη και την πλέον καλόπιστη και αντικειμενική κριτική ως... μεσαίωνα, μισαλλοδοξία, διωγμό ή ακόμα και ναζισμό.
Όλες οι ομάδες αυτές, έχουν άριστα οργανωμένες μυστικές υπηρεσίες που φροντίζουν για την εσωτερική και εξωτερική ασφάλεια και γι αυτό φακελώνουν και βάζουν στο στόχαστρό τους οποιονδήποτε τολμήσει να ασκήσει εναντίον τους κριτική και να αποκαλύψει το αληθινό τους πρόσωπο, πίσω από τα τόσα άλλα προσωπεία.

Μεταξύ τους οι οργανώσεις αυτές δεν έχουν σχέσεις και αυτό γιατί κανένας ολοκληρωτισμός δεν ανέχεται δίπλα του άλλο ολοκληρωτισμό. Και όμως, μπροστά σ ένα κοινό εχθρό, ενώνονται εναντίον του "εγκληματία" που τόλμησε να τους κάνει κριτική.
Οι επικίνδυνες αυτές ομάδες ασκούν τρομοκρατία μηνύσεων και χρησιμοποιούν δικηγόρους, ομοϊδεάτες τους, οι οποίοι έχουν γνώση των πραγμάτων και χρησιμοποιούν τις ίδιες μεθόδους με τις ομάδες, ιδιαίτερα σε ότι αφορά στη δυσφήμιση.
Στην παρούσα συγκυρία που η παγκόσμια οικονομική και κοινωνική κρίση γιγαντώνονται, είναι πολλοί και από διαφορετικά κοινωνικά πλαίσια εκείνοι που ψάχνουν να βρουν ένα σημείο επανεκκίνησης. Εκείνο, δηλαδή, από όπου θα μπορούσαμε να ξεκινήσουμε για να βάλουμε τάξη στη δύσκολη φάση που περνά ο πολιτισμός μας. Είναι σίγουρο ότι κανείς δεν κατέχει το κλειδί που μπορεί να μας οδηγήσει σε μια πραγματικά αειφόρα λύση. Επίσης, μοιάζει να απουσιάζει ένα συμπαγές όραμα, ικανό να αποτελέσει την πηγή έμπνευσης για όλους μας ώστε να αποκτήσουμε κίνητρο για να το ακολουθήσουμε. Σήμερα, πολύ περισσότερο από τα προηγούμενα χρόνια, επικρατεί μια διάχυτη αίσθηση ανασφάλειας στις καρδιές μας. Ο πολιτισμός μας μοιάζει σαν να περνά από μια φάση «οικουμενικής κατάθλιψης» η οποία εκδηλώνεται τόσο σε ατομικό όσο και συλλογικό επίπεδο. Για να ξεπεράσουμε τη σημερινή «στενωπό» προκειμένου να φτάσουμε σε ένα αποδεκτό μοντέλο λύσης, φαίνεται πως απαιτείται ο συνδυασμός πολλών παραμέτρων και δυνάμεων από διαφορετικές τάσεις και ιδεολογίες.
Και το πρώτο ερώτημα είναι: Μήπως τελικά ο δυτικός πολιτισμός έχει «ποντάρει» σε «λάθος φύλλο»; Πολλοί θεωρούν ότι έχουμε δημιουργήσει μια πολιτισμική εξίσωση που είναι πολύ πιθανό να μη βγαίνει. Κανένας δε θέλει να παραδεχτεί ανοιχτά την πιθανότητα μιας τόσο μεγάλης συλλογικής αποτυχίας που αγγίζει οικουμενικές διαστάσεις Ίσως η λύση που ψάχνουμε να είναι ανέφικτη, διότι είναι σύνθετη και εξαιρετικά δύσκολη – ως και αδύνατη τελικά στην εφαρμογή της. Ισχύει όμως και το αντίθετο: μπορεί να είναι τόσο απλή, που να χρειάζεται μονάχα την υπομονή μας ωσότου να συνειδητοποιήσουμε «πού βρισκόμαστε» και στη συνέχεια να επανεξετάσουμε την «κατεύθυνση» μας ως προς τους κοινωνικούς και ουμανιστικούς μας στόχους – και όχι μόνο σε σχέση με τους οικονομικούς, όπως κάναμε μέχρι σήμερα. Όπως και να έχει η κατάσταση, το μόνο σίγουρο είναι ότι πρέπει λειτουργήσουμε όσο πιο συλλογικά μπορούμε, να μην σηκώσουμε τα χέρια ψηλά, και να προσπαθήσουμε με κάθε τρόπο να βρούμε τη «λύση».
Αυτή, ακριβώς, την «λύση», είναι που θα προσπαθήσουν να μας σερβίρουν οι διάφορες ομάδες του άχρονου φασισμού. Δεν πρέπει να «τσιμπήσουμε» και αυτό επειδή το σίγουρο είναι πως, δεν θα πρόκειται παρά για ένα «ξαναζεσταμένο πιάτο» με κάποιο άλλο όνομα.
Δεν υπάρχει καμία περίπτωση, κάποια από αυτές τις ομάδες να έχει την «λύση» , όσο και αν προσπαθούν να μας πείσουν για το αντίθετο.
Εμείς, δεν πρέπει, ούτε λεπτό, να ξεχνάμε τα 14 θεμελιώδη χαρακτηριστικά του άχρονου φασισμού και να τα καταδεικνύουμε όπου και αν τα συναντήσουμε.



Μέλη της Νέας Ακρόπολης χαιρετούν με τον (αρχαιότερο χαιρετισμό, Χα! Χα! Χα!) φασιστικό χαιρετισμό.

[γαραντζώτης γιάννης]

4. Χρειαζόμαστε τελικά, μία αγνή, υγιής, συνεργατική, "σωτηριακή" λαϊκή κίνηση, που να ξεκινάει από τον λαό, και να υπηρετεί τον λαό?

Κάθε κίνηση, ομάδα, σύλλογος, κόμμα, Μ.Κ.Ο., είναι καταδικασμένα να μπλεχτούν στο παιχνίδι εξουσίας  και για τον λόγο αυτό να απομακρυνθούν από την αλήθεια.
Το παιχνίδι της εξουσίας σηκώνει μεγάλη συζήτηση για το πότε πρέπει να το παίζουμε και πότε όχι.
Τα πράγματα δεν είναι και τόσο απλά.

Ας θυμηθούμε τα λόγια του Πλάτωνα, που έβαλε στο στόμα του Σωκράτη και που έλεγαν πως… «ο μόνος λόγος για να αναλάβει κάποιος μια θέση εξουσίας είναι… για να μην επιτρέψει σε ανθρώπους χειρότερους από αυτόν να τον διοικούν»

Ας θυμηθούμε και τα λόγια του Ναζωραίου διδάσκαλου, που συστήνει στους μαθητές του, όχι να είναι καλοί ηγέτες, αλλά  να μην γίνονται ηγέτες.

Μην ξεχνάμε επίσης πως κάθε στεφάνι έχει και τα αγκάθια του.

[γαραντζώτης γιάννης]

Μιας και το θέμα, μοιραία έφτασε να άπτεται και της πολιτικής, ας μιλήσουμε, λίγο περισσότερο για το τι είναι ο πολιτικός πολιτισμός  Η έκφραση  αυτή  είναι  μία έκφραση για την οποία γίνεται πολύς λόγος τα τελευταία δέκα χρόνια στη πολιτική ζωή της χώρας μας.
Αντιλαμβανόμαστε άραγε το μεγάλο βάθος του όρου ή μήπως θεωρούμε πως μιλάει για ένα savoir vivre της πολιτικής ζωής? Για μένα τουλάχιστον ο όρος έχει σχέση με μια σειρά από σοβαρότατα θεσμικά και πολιτικά ζητήματα που αποτελούν στοιχεία του πολιτικού πολιτισμού μας και τα οποία έχουν άμεση σχέση και επίπτωση στο όλο οικοδόμημα της δημοκρατίας μας και κατ επέκταση και σε κάθε πολίτη. Πολιτικός πολιτισμός δηλαδή είναι πολλά περισσότερα και σοβαρότερα πράγματα απ όσα μπορούν να αντιληφθούν πολλοί πολιτικά άσχετοι και βάρβαροι, αν και ασχολούνται με τα κοινά και που θεωρούν πως ο πολιτικός πολιτισμός αρχίζει και τελειώνει στην καλή συμπεριφορά και στην αυτονόητη ευγένεια μεταξύ των πολιτικών αντιπάλων, λες και είναι απαραίτητο να γίνουν φίλοι μεταξύ τους…Καιρός είναι να γίνει αντιληπτό πως ο όρος πολιτικός πολιτισμός είναι κάτι πολύ βαθύτερο. Δυστυχώς όμως, αυτοί οι πολιτικά βάρβαροι, βρίσκουν έδαφος στην ευρύτερη αποπολιτικοποίηση και στη γενικότερη έλλειψη πολιτικής παιδείας. Κάτι τέτοιο είναι , δυστυχώς, επιτρεπτό σε ένα περιβάλλον του οποίου ακόμα και τα διακεκριμένα στελέχη του, στερούνται των βασικών πολιτικών γνώσεων. Σχεδόν όλοι δεν θα έχουν διαβάσει στοιχειώδη κοινωνικοπολιτικά βιβλία μεγάλων στοχαστών όπως του Μαρξ, του Βέμπερ, του Ανταμ Σμιθ, του Πλάτωνα, του Αριστοτέλη και πολλών άλλων…και παρ όλα αυτά προσπαθούν να λειτουργήσουν πολιτικά μέσα από ένα πρωτόγονο εμπειρισμό, αποτέλεσμα συνήθως της επαγγελματικής τους, και κοινωνικής τους εμπειρίας, χωρίς να καταλαβαίνουν πως αυτός ο τρόπος αν και τους φαίνεται λειτουργικός δεν αποτελεί παρά τον θάνατο της πολιτικής. Αν κάποιος π.χ. ενώ στην επαγγελματική του ζωή μπορεί να ήταν συνεταίρος με τον αδελφό του, όταν τα παιδιά του μεγάλωσαν, έκρινε πως για να τα αποκαταστήσει επαγγελματικά θα έπρεπε να διώξει τον αδελφό του και τη θέση του να την πάρουν τα παιδιά του και έτσι έκανε. Ασχολούμενος με τα κοινά, ο ίδιος άνθρωπος , θα είναι απόλυτα πεπεισμένος, όπως κάθε επικίνδυνος βλάκας, πως η λύση σε κάθε πρόβλημα είναι η ίδια. Να ποδηγετήσει κάθε πολιτικό του αντίπαλο προς την έξοδο του χώρου που θάπρεπε να συνεργάζονται Τον λαϊκίστικο αυτό τρόπο αντιμετώπισης της πολιτικής τον περνούν, δυστυχώς, και στους άλλους πολίτες, επιφέροντας έτσι αλλοίωση του πολιτικού μας πολιτισμού, στον οποίο έχει παύσει οποιαδήποτε έννοια αναζήτησης του καθαρού πολιτικού διαλόγου. Έτσι έχουμε φτάσει στο σημείο ακόμα και αυτοί που υποτίθεται πως ασχολούνται με πάθος με τα κοινά να λειτουργούν με μια ξύλινη γλώσσα και με μια συνθηματολογία που αγγίζει τα όρια του ρατσισμού, ταξινομώντας τους υπόλοιπους σαν…αριστερούς, δεξιούς, κεντρώους, κομμουνιστές, νεοφιλελεύθερους, φασίστες και με τόσους άλλους πολιτικούς προσδιορισμούς, λες και αν τους ρωτήσει κάποιος , τι είναι π.χ φασισμός και ποιος είναι ο φασίστας, ξέρουν να του πουν…Το πιο πιθανόν είναι να του απαντήσουν…<<αφού ξέρεις για τι μιλάμε, αυτά θα λέμε τώρα!>> και έτσι δεν θα έχουν δείξει τίποτε άλλο παρά την πολιτική γύμνια τους.
Η αλήθεια είναι, πως αντιμετωπίζοντας, εγώ προσωπικά, με τόση βαρύτητα τον όρο πολιτικός πολιτισμός δεν είναι δυνατό να παρακολουθώ όλα όσα συμβαίνουν γύρω μου και να μην ενοχλούμαι Αν η ποιότητα της δημοκρατίας υστερεί μέσα σε ένα οποιοδήποτε θεσμικό όργανο, αυτό είναι επακόλουθο του ότι η διαχωριστική γραμμή μεταξύ νόμιμου και παράνομου έχει καταστεί ασαφής, αν δεν έχει και καταργηθεί εντελώς σε ορισμένες περιπτώσεις. Δυστυχώς, για πολλούς, η ανάγκη εφαρμογής του νόμου δεν θεωρείτε απόλυτη. Η ευκολία με την οποία παρανομεί ένας πρόεδρος επιμελητηρίου ή ανέχεται την παρανομία ενός μέλους της διοικητικής επιτροπής που εκμεταλλευόμενο τη θέση του και εξαιτίας της πολιτικής του ασχετοσύνης φέρεται ασεβώς προς μέλη του Δ.Σ., είναι ανάλογη με την απόλυτη φυσικότητα με την οποία παρανομεί ένας Υπουργός, ένας Νομάρχης, ένας Δήμαρχος. Με άλλα λόγια , οι πολιτικά βάρβαροι, με τις πράξεις τους σχετικοποιούν την ισχύ αυτού που είναι νόμιμο. Οι νόμοι ,γι αυτούς, πρέπει να βρίσκονται στην εφεδρεία και να τους εφαρμόζουν κατά περίπτωση, λογαριάζοντας τις εκάστοτε σκοπιμότητες και το κοινωνικοπολιτικό κλίμα.
Πόσο σοβαρά όμως, μπορεί να πάρει κανείς αυτούς τους πολιτικά βάρβαρους που θεωρούν πως η εφαρμογή των νόμων είναι θέμα πολιτικής απόφασης? Οι νόμοι πρέπει να είναι στη διάθεση αυτών που ασκούν εξουσία, δηλ. των δυνατότερων, ή στη διάθεση αυτών που αναζητούν ένα πιο δημοκρατικό και αξιοκρατικό σύστημα διοίκησης?
Δυστυχώς στη πράξη παρατηρείτε μια κοινή πολιτική κουλτούρα την οποία συμμερίζεται ο άρχων με τον αρχόμενο, με αποτέλεσμα η ίδια η δημοκρατία να αυτοϋπονομεύεται και τελικά να αυτοαναιρείται .
Όλη αυτή η πραγματικότητα δημιουργεί ένα πολιτικό πολιτισμό που νομιμοποιεί (υποτίθεται) ορισμένες ενέργειες. Έτσι παράνομες ενέργειες θεωρούνται νόμιμες από τους διαμορφωτές κοινής γνώμης και γίνονται ανεκτές ή ακόμα χειρότερα και αγαπητές. Η υψηλοβάθμων αυτή υπεράσπιση της παρανομίας λησμονεί ότι ο νόμος προστατεύει τα δικαιώματα τα οποία έχει ο αρχόμενος, από τις έκνομες διαθέσεις που έχει ο κατά περίπτωση ισχυρός και ισχυρός εν προκειμένω είναι αυτός που ενεργεί με βία είτε ατομικά είτε συλλογικά. Όποιος δηλ. χρησιμοποιεί τη δύναμη που του δίνει ο τίτλος του για να παρανομήσει χωρίς να τιμωρηθεί.
Όλη αυτή η πολιτική βαρβαρότητα είναι η μόνη υπεύθυνη για την βαθειά οικονομική κρίση που διανύει η χώρα μας.
Κάθε κρίσει για να εμφανιστεί πρέπει να αποδομηθεί ένα ολόκληρο σύστημα μέσα στο οποίο, μία οικονομία λειτουργούσε και η αποδόμηση αυτή έχει να κάνει και με την αντίληψη που έχουν να κάνουν οι άνθρωποι για την κοινωνία, την εργασία, την σχέση των ανθρώπων στον δημόσιο χώρο, με άλλα λόγια για την αντίληψη που έχουμε για την καθημερινότητά μας και την οικονομία μας. Αυτό στην Ελλάδα φαίνεται πως συνέβη αρκετό καιρό πριν επέλθει η κρίση. Έτσι λοιπόν για να ξεπεραστεί η κρίση θα πρέπει να κτυπηθούν τα βαθύτερα αίτιά της, οι ρίζες της και όχι μόνο με πρόσκαιρα μέτρα να την ξεπεράσουμε προσωρινά. Θα πρέπει δηλ. να διαμορφώσουμε μια νέα αντίληψη που θα διέπει τις σχέσεις μας, την οικονομία μας, την καθημερινότητά μας, τους δημόσιους διαλόγους μας, όλα αυτά δηλ. που έχουν να κάνουν με τον πολιτικό πολιτισμό μας. Για να τα καταλάβουμε όμως όλα αυτά χρειάζεται πριν απ όλα  να έχουμε τον κατάλληλο χρόνο που θα μιλήσουμε γι αυτά.
Ο Αριστοτέλης ήταν αυτός που πρώτος μας είπε…<< εμείς φτιάξαμε τη γλώσσα μας και χωρίσαμε την σχόλη από την ασχολία – εργασία και το να μην εργαζόμαστε και να ασχολούμαστε με τη σχόλη το σχολιάσαμε σαν δημιουργό της πολιτικής, της αρετής και του ήθους.>>. Με πιο απλά λόγια είναι αυτό που λένε οι Μεξικανοί…<<δώσε χρόνο στο χρόνο>>. Χρειάζεται δηλ. πέρα από την απλή διαχείριση αυτών που πρέπει να γίνουν να δώσουμε χρόνο σε ένα δημιουργικό πολιτικό διάλογο . ειδικά σε αυτή τη συγκυρία της οικονομικής κρίσης χρειάζεται καταξίωση της σχόλης , ως κοινωνικού γεγονότος και όχι ως ραθυμίας-τεμπελιάς, και έτσι μέσα από ορθές κοινωνικές σχέσεις μεταξύ μας να κάνουμε ένα ειλικρινή πολιτικό διάλογο που θα μας οδηγήσει σε ένα νέο πολιτικό πολιτισμό ικανό όχι μόνο να  μας βγάλει από την βαθειά κρίση στην οποία βρισκόμαστε, αλλά και να μας εκτινάξει με δύναμη σε ένα ελπιδοφόρο μέλλον.
Η τραγωδία μας , σαν νεοέλληνες είναι πως ποτέ δεν βρήκαμε τον χρόνο να ξεκαθαρίσουμε με σαφήνεια, ποιοι είμαστε, από πού ερχόμαστε και που πάμε. Δεν είδαμε ποτέ ρεαλιστικά τα πράγματα και έτσι δεν μπόρεσαν να γεννηθούν στάσεις και δυναμικές που σήμερα δεν προβλέπονται και που μόνο αυτές μπορούν να μας γεφυρώσουν με ένα καλύτερο μέλλον.
Τα πράγματα σήμερα είναι όντως απελπιστικά!!!
Όμως μόνο μέσα από την απογοήτευση με τα κοινά μέτρα και σχήματα λογικής μπορούμε να πάμε κόντρα στο ρεύμα της απελπισίας που μας περιβάλλει.
Αυτή την απελπιστική κατάσταση, στη οποία φτάσαμε, είναι που προέβλεπα αρκετά χρόνια πριν και που με την όλη πολιτική στάση μου και τις ενέργειές μου προσπάθησα να κάνω αντιληπτή και μέσα από τα έδρανα του επιμελητηρίου μας και αρκετά χρόνια πριν όταν σαν υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος έγραφα…<<είμαι από τους πολίτες που εμπνέονται, σχεδιάζουν, δημιουργούν και τελικά φιλοδοξούν να κατακτήσουν το δικό τους μέλλον σ αυτή τη πόλη. Είμαι από τους έλληνες που έχουν απαγκιστρώσει τον σχεδιασμό της ζωής τους από τις τύχες του δημοσίου. Είμαι από τους πολίτες που δεν βλέπουν το πολιτικό σύστημα σαν διέξοδο, αλλά πολλές φορές σαν τροχοπέδη. Που δεν ανέχονται ανοησίες, γραφικότητες και υπερβολές. Είμαι από αυτούς που αντικρίζουν με ειρωνεία κι έκδηλη καχυποψία κόμματα και πολιτικούς. Είμαι από εκείνους που αδιαφορούν για παροχές κι αποστρέφονται τις ρηχές υποσχέσεις. Που διψάνε για αξιοπιστία και σοβαρότητα. Είμαι από τους έλληνες που χτίζουν με αισιοδοξία το μέλλον της πατρίδας μας ενώ υφίστανται βάναυσες φορολογικές επιδρομές και παράλογες γραφειοκρατικές παρεμβάσεις. Είμαι όπως όλοι εσείς που κατά κύριο λόγο επιζητείτε ένα περιβάλλον ασφάλειας και σταθερότητας ώστε με σιγουριά και ευχέρεια να είστε σε θέση να υλοποιήσετε τους ατομικούς σας σχεδιασμούς. Είμαι από τους πολίτες που δεν θέλουν να τους μεταχειρίζονται σαν φοροδοτικά και μόνο υποζύγια για τη μακροημέρευση των συντεχνιών και των ειδικών συμφερόντων που λυμαίνονται τον δημόσιο τομέα. Είμαι από αυτούς που δεν κατεβαίνουν στους δρόμους, δεν κάνουν καταλήψεις δημοσίων κτιρίων και ούτε συγκρούονται με την αστυνομία. Όμως καθώς παρακολουθώ και ενοχλούμαι δεν ξεχνώ και σπάνια συγχωρώ και αυτό γιατί απαιτώ σωστή υποδομή και αποτελεσματικές κοινωνικές υπηρεσίες σε αντάλλαγμα των επιβαρύνσεων που υφίσταμαι, ενώ αρνούμαι να υποβαστάζω την ανέξοδη καλοπέραση όσων εκμεταλλεύονται το σύστημα χωρίς να προσφέρουν κι ουσιαστικά δίχως να εργάζονται.>>