ΟΡΙΣΜΟΙ ΕΝΝΟΙΩΝ
Η Αλήθεια είναι άπειρη στην φύση της και δεν «χωρά» σε καμμία διατύπωση. Οι διδόμενοι ορισμοί αποτελούν όψεις της Αληθείας, οι οποίες προβάλλονται στα Θεωρήματα· περιγράφουν, αποσαφηνίζουν, προσεγγίζουν, διαφωτίζουν, αλλ' επ' ουδενί λόγω δεν περιορίζουν.
Αγάπη.
Προς τον εαυτό, είναι η δημιουργία και διατήρηση καταστάσεως αγνότητας.
Προς τον πλησίον, είναι η ανιδιοτελής προσφορά.
Προς τον Θεό, είναι η κατάσταση Υπαγωγής της διανοίας υπό το Υπερούσιο Φως της Συνειδήσεως.
Η Αγάπη είναι το μέσον αναζητήσεως της Αληθείας στην οδό των πραγματώσεων του εαυτού.
Η Αγάπη είναι το Αίτιο πάσης Δημιουργίας.
Αγνότητα.
Είναι η κατάσταση η οποία επιτρέπει στον άνθρωπο, βάσει του Νόμου της ομοιογενείας, να ομοιώνεται προς την Θεία Φύση. Είναι κατάσταση αμιγής κακού, αμιγής ελαττωμάτων.
Είναι το αποτέλεσμα της απουσίας ξένων στοιχείων.
Είναι η προϋπόθεση της Ενότητας.
Αδιαφορία.
Είναι πάθος αναφερόμενο στην ψυχική σκλήρυνση του ανθρώπου. Καταλήγει στην διαίρεσή του από τους συνανθρώπους του.
Αιθέρας ή Αιθερικό (επίπεδο)
Είναι ο πλάστης και συντηρητής των μορφών.
Δεν είναι ο δημιουργός, αλλά ο "τεχνίτης" ο οποίος συντονίζει την Ιδέα με την ύλη.
Αισθαντικότης
Είναι μία ιδιότης η οποία ρυθμίζει την ποιόητα των συνθηκών, την ποιότητα του "χώρου" εντός του οποίου ευρίσκεται η ψυχή.
Αλήθεια.
Είναι η αντικειμενική θέση εντός του κόσμου, εκτός του κόσμου και πέραν παντός κόσμου.
Είναι το απειροσύνολο των απειραιωνίων Ιδεών, οι οποίες είναι συλλήψεις της Θείας Φαντασίας και περιεχόμενο της Θείας Σοφίας.
Αμοιβαιότητα.
Είναι η αλληλο - δοσοληπτική συναλλαγή μεταξύ των ανθρώπων.
Αμφιβολία.
Η άρνηση της πίστεως.
Αναγέννηση.
Είναι το αποτέλεσμα που προκύπτει από τον μυστικό γάμο της Αγάπης και της Σοφίας στο εσωτερικό του εαυτού μας.
Είναι η ισόρροπη και ισότιμη συλλειτουργία της Αγάπης και της Σοφίας σε κάθε πράξη μας, η οποία απευθύνεται είτε προς τον Θεό, είτε προς τον συνάνθρωπο, είτε προς τον εαυτό μας.
Ανάγκες.
Είναι οι απαιτήσεις του Ανθρώπου για να διατηρηθή στην ζωή.
Ανάγκη είναι το δικαίωμα και η εξώθηση προς το ζην.
Αναλογική.
Είναι ο γνώμων που κατευθύνει την σκέψη για την σύγκριση θεμάτων τα οποία κείνται επί επαλλήλων επιπέδων.
Ανθρώπινο Όν.
Το ανθρώπινο όν είναι η αρχή νέου δημιουργήματος, πνευματικής τάξεως, που εμφανίζεται στον κόσμο της ύλης.
Είναι το αποτύπωμα μίας Θείας Ιδέας, η οποία προβάλλεται ως Θεία Ακτίνα στον κόσμο της ύλης. Η Θεία Ακτίνα, τοποθετώντας το πνεύμα, την ψυχή και το σώμα κατά μίαν ορισμένη νομοτέλεια και τάξη, συγκροτεί και εμφανίζει το ανθρώπινο όν.
Το ανθρώπινο όν, δημιουργώντας την Προσωπικότητά του, δύναται από ατελές να αποβή Όν αιώνιο.
Είναι κατάσταση με οντικά σπέρματα και με δυνατόητες τελικής οντοποιήσεως.
Άνθρωπος.
Ο καθ' εαυτού άνθρωπος είναι ένα νέο δημιούργημα γύρω από το οποίο περιστρέφονται -- κατά ορισμένη σύνθεση και λειτουργία -- το πνεύμα, η ψυχή και το σώμα, για να το υπηρετήσουν και για να υπηρετηθή τούτο μέσω αυτών.
Ο όρος Άνθρωπος καλύπτει τις τρεις φάσεις:
α. Ιδέα - Άνθρωπος (εκπόρευση)·
β. Ανθρώπινο Όν (επίγειος ζωή)·
γ. Όν - Άνθρωπος (τελική οντοποίηση).
Ανομοιότητα.
Είναι Θείος Νόμος, ο οποίος διέπει την διαφορότροπη εκδίπλωση του Θεού για την υπηρέτηση απείρων σκοπιμοτήτων στα πλαίσια του Θείου Ενός. Η ανομοιότητα, εν τη ενώσει, παρουσιάζει την έννοια της Μονάδος.
Αποκατάσταση. Βλ. Επάνοδος.
Αποκτώ.
Θέτω υπό την εξουσία μου κάτι και με τον τρόπο αυτόν αυξάνω αριθμητικώς τα κεκτημένα μου, επί των οποίων έχω ιδιοκτησία, νομή και εξουσία.
Απολυτότης.
Η γεννήτειρα της Απειροσύνης και της Αιωνιότητος.
Αποστολή.
Είναι ένα ρεύμα εντός του οποίου εισέρχεται ο μεμυημένος στην Θεία Αλήθεια και -- αναλόγως με την Θεία Οικονομία και τα Θεία Σχέδια -- λαμβάνει τις Εντολές να προχωρήσει σε έργο.
Αποτέλεσμα.
Είναι οι καταλήξεις των διαφόρων δράσεων του ανθρωπίνου όντος, είτε κατά περίπτωσιν είτε συνολικώς λαμβανομένων, καθ' όλη την ζωή του στον υλικό κόσμο.
Απόφαση.
Δυναμισμένη έκφραση του εαυτού μας, η οποία ρέει πάντοτε προς τα εμπρός.
Απρόσωπον.
Είναι η αποσύνδεση της αντιλήψεως του ανθρώπου από τους υποδουλωτικούς περιορισμούς της σχετικότητας και η ένταξή της σε μία συνεχή πορεία προς την Απειροσύνη της Θείας Φύσεως.
Είναι η κατάσταση εκείνη στην οποία, όταν φθάσει ο άνθρωπος, παύει να θεωρεί τον εαυτό του ως μεμονωμένο άτομο και αρχίζει να συμμετέχει ενσυνειδήτως στην Άπειρη Φύση του Θεού.
Είναι η συνειδησιακή επανένταξη του ανθρώπου στην δημιουργική ιεραρχική εκδίπλωση της Ιεράς Μονάδος.
Είναι η αποσύνδεση στην αντίληψη του ανθρώπου της φύσεώς του ως όν από την μορφή του.
Αρετή.
Ποιοτικό γνώρισμα του Καλού. Εκδίπλωση της φύσεως του Καλού.
Η ιδιαίτερη Αρετή την οποία έχει ο άνθρωπος είναι το αποτύπωμα της ειδικής φύσεως της Θείας Ακτίνας, στο πλαίσιο της Ανομοιότητος.
Αρμονία.
Είναι το προϊον της Αγάπης. Είναι η λειτουργία της Τάξεως.
Αρρώστια
Δεν είναι αλλοίωση της ύλλης, αλλά δυσευνοϊκή προσφορά των ιδιοτήτων της ύλης στο ανθρώπινο όν.
Αρχή.
Είναι αναλλοίωτος, αδιαίρετος, ιεραρχημένος και θεμελιακός συντελεστής της Δημιουργίας.
Ατομικότητα.
Είναι κατάσταση υπάρξεως, η οποία χαρακτηρίζει και σφραγίζει άνευ εξαιρέσεως κάθε μορφή η οποία έχει εκφρασθή στον κόσμο της ύλης.
Άτομο.
Είναι η παρουσία του Θείου Ενός μέσα στις συνθήκες του υλικού κόσμου, όπου καλείται να ζήσει ο άνθρωπος.
Βάρος επί της συνειδήσεως.
Είναι το αποτέλεσμα των αντιδραστικών επιθέσεων του κακού επάνω στον άνθρωπο· μετατοπίζει την δυνατότητα της αντιλήψεώς του από το Φως της Αληθείας στο σκότος της πλάνης.
Βεβαίωση της Προσωπικότητας.
Είναι η δια του έργου επιβεβαίωση της προσωπικότητας. Βλ. και Διαδήλωση.
Βίωση.
Είναι το υπάρχειν του όντος κατά τρόπο μη ενεργητικό.
Γνώση.
Είναι η υπό του ανθρωπίνου όντος λογική κατάταξη και απαρίθμηση των γνωρισμάτων της εξωτερικής πραγματικότητος.
Είναι οι αποκρυσταλλωμένες καταλήξεις της σκέψεως, καθώς αυτές εμφανίζονται ενώπιον του Εγώ.
Δεσποτεία.
Είναι η «διακυβέρνηση» του ανθρώπου από την πεφωτισμένη του Συνείδηση.
Δημιουργία.
Είναι το αποτέλεσμα της ενσυνειδήτου δραστηριότητας του Δημιουργού εντός ενός επιπέδου, προς υπηρέτησιν εκ των προτέρων καθορισμένου σκοπού.
Είναι το αποτέλεσμα της συνδράσεως της Αγάπης και της Σοφίας του Θεού.
Είναι η πραγμάτωση των Θελήσεων του Θεού στα άπειρα σημεία των κόσμων του Παντός.
Δημιούργημα.
Είναι η κατάληξη της εκφράσεως μίας Ιδέας.
Δημιουργικό Έργο.
Είναι το αποτέλεσμα κάθε δραστηριότητας η οποία υπηρετεί πάντοτε -- άμεσα ή έμμεσα -- την εμφάνιση της Ζωής.
Δημιουργικότητα.
Είναι η Δράση της Θείας Σοφίας.
Διαδήλωση της Προσωπικότητας.
Είναι η δια του έργου αντικειμενική μαρτυρία της προσωπικότητας.
Μόνον όταν το έργο αντανακλά την προσωπικότητα, μπορούμε να μιλάμε για διαδήλωση της Προσωπικότητας.
Διαίρεση.
Η ελλειψη συνοχής και συνεργασίας μεταξύ των πολλών.
Διαλογισμός.
Είναι ενεργητική κατάσταση του ανθρωπίνου όντος με τάση της σκέψεώς του και κατεύθυνσή της προς την εσωτερικότητα (πράγμα που πρέπει να γίνεται με σταθερότητα και με άφεση) με στόχο την είσδυση του ανθρώπου στις Αιώνιες Ιδέες, την απόκτηση συνειδήσεως της Αληθείας και σκοπό την βοήθεια των συνανθρώπων του μέσα στο πλαίσιο της Αποστολής του.
Διάνοια.
Είναι η δύναμη της αντιλήψεως, σε συνάρτηση με την σχέση μεταξύ ανθρωπίνης νοήσεως και Θείας Φαντασίας.
Δίκαιον.
Είναι Θεία Φύση.
Δικαιοσύνη.
Είναι ο φρουρός της Αρμονίας.
Είναι ο ρυθμιστής της εκτάσεως των Δικαιωμάτων.
Θεία Δικαιοσύνη είναι ο προπομπός ο οποίος χαράσσει τον δρόμο που ακολουθεί η Αλήθεια.
Είναι η αρετή της διακρίσεως του Καλού από το κακό.
Δικαίωμα.
Είναι η εξωτερική παρουσία του Δικαίου.
Δόγμα.
Αλήθεια περιορισμένη υπό της ανθρωπίνης σχετικότητος.
Αλήθεια διατυπωμένη υπό περιορισμούς.
Δόνηση.
Κίνηση μορφοποιημένη.
Δράση.
Είναι το υπάρχειν του όντος κατά τρόπο ενεργητικό.
Είναι η εξωτερίκευση της Θελήσεως.
Είναι η εκδήλωση της Ισχύος.
Δυναμικές ιδιότητες.
Βλ. Εν δυνάμει ικανότητες.
Εγρήγορση.
Κατάσταση Ζωής μέσα στο Φως. Είναι το σημείο εκκινήσεως για κάθε προσπάθεια.
Εγώ
Είναι η αρχή και το επίκεντρο νέου δημιουργήματος πνευματικής τάξεως στον κόσμο της ύλης. Είναι το αποτύπωμα Θείας εκφράσεως, η οποία προβάλλεται ως Θεία Ακτίνα στον κόσμο της ύλης.
Το Εγώ, εφοδιασμένο με πνεύμα, ψυχή και σώμα κατά μίαν ορισμένη νομοτέλεια και τάξη, συγκροτεί το ανθρώπινο όν.
Το Εγώ, δημιουργώντας την προσωπικότητά του, δύναται από ατελές να αποβή Όν αιώνιο.
Εγωϊσμός.
Είναι η αντίληψη του διαχωρισμού του ατομικού συμφέροντος έναντι της Μονάδος του Όλου. Είναι βαρύτατη πνευματική νόσος.
Έθιμα.
Είναι θεσμοί απαγορευτικοί ή υπαγορευτικοί, οι οποίοι ως νόμοι υποχρεωτικοί έρχονται να εξαναγκάσουν τον άνθρωπο να συμπεριφερθή σύμφωνα με ό,τι αυτοί οι θεσμοί θεσπίζουν.
Εικόνα.
Η παρουσία της Ιδέας στο αιθερικό επίπεδο.
Ειρήνη πνεύματος.
Είναι η αποτύπωση της Θείας Τάξεως στο ανθρώπινο πνεύμα.
Ελάττωμα.
Είναι έκφραση της ελαττωματικότητας. Είναι το αποτέλεσμα της δράσεως του κακού στον νοητικό τομέα του ανθρώπου.
Τα ελαττώματα είναι τα μέσα με τα οποία οι δυνάστες υποδουλώνουν τους δυνατευομένους και εκμηδενίζουν την προσωπικότητά τους.
Ελαττωματικότητα.
Είναι η άρνηση της Προσωπικότητας και εγκαθίσταται στον άνθρωπο ως αποτέλεσμα της υποδουλώσεώς του στα βάρη της συνειδήσεως.
Η Ελαττωματικότητα είναι κατάσταση εσωτερική, που βαρύνει την Συνείδηση του ατόμου.
Είναι κατάσταση ανοίκειος προς το Θέλημα του Θεού.
Εν δυνάμει ικανότητες.
Είναι τα εφόδια που έχει ο άνθρωπος για να συναλλάσσεται με τους τρεις κόσμους του παντός. Λέγονται και Δυναμικές ιδιότητες.
Είναι τα μέσα λειτουργίας του πνεύματος, της ψυχής και του σώματος.
Ενέργεια.
Είναι υλική μορφή υπό την οποίαν εμφανίζεται η δύναμη κατά περίπτωσιν.
Ενοίκηση
Σημαίνει την συνεργασία ανθρώπου και θείου (πνευματικού) όντος.
Ένστικτα.
Είναι τα μέσα δια του οποίου το Εγώ εκφράζεται, ζώντας την κατάσταση του Ασυνειδήτου.
Ενσυνείδητη Ατομικότητα.
Είναι το αποτέλεσμα της συμβολής του ατόμου με την συνείδηση.
Επάνοδος.
Η αποκατάσταση της Τάξεως που διαταράχθηκε από την Πτώση.
Η κατάργηση της διαιρέσεως.
Η ένταξη της ανθρωπότητας στην Ιεραρχία του Πνευματικού Κόσμου.
Επήρεια.
Είναι θέληση που μεταφέρεται δια μέσου της ψυχής και κατευθύνεται σε στόχο εκ των προτέρων καθορισμένο, επί του οποίου εκκενούται προς ικανοποίησίν της.
Επιθυμία.
Είναι η αποδυναμωμένη κατάσταση του Θέλω μέσα στην ανθρώπινη ψυχή.
Επίπεδο.
Είναι σύνολο συνθηκών εντός των οποίων εμφανίζεται και λειτουργεί μία δημιουργία.
Είναι χώρος ο οποίος πληρούται και υπηρετείται αναλώμασι της Αρχής η οποία ταυτίζεται με αυτό.
Εποχές πνευματικές
Δεν είναι χρονικές περίοδοι της ανθρωπότητος, αλλά πνευματικά στάδια, πνευματικές φάσεις τις οποίες περνά η ανθρωπότητα και οι οποίες εμφανίζονται στον κάθε άνθρωπο που έρχεται στον κόσμο.
Έργο.
Είναι η αλαγή στο εξωτερικό περιβάλλον, η οποία οφείλεται στην συμβολή του αποτελέσματος των πράξεών μας.
Έργο Ευποιίας.
Είναι κάθε πράξη η οποία καθοδηγεί το πνεύμα στην Αλήθεια, φέρει στην ψυχή την γαλήνη και ανακουφίζει την υλική ανάγκη.
Εσωτερικότης
Εσωτερικότης ή εσωτερικό περιβάλλον στον άνθρωπο είναι ό,τι δεν συλλαμβάνουν οι αισθήσεις μας και δεν υπόκειται στην λογική μας, και εν τούτοις υπάρχει μέσα μας.
Ευθύτης.
Είναι παράγων που χαρίζει στον άνθρωπο την συνοχή της δραστηριότητας των τριών του αρχών μετά του Εγώ του, η οποία εκδηλώνεται με την συνέπεια μεταξύ Ιδέας και πράξεως.
Ηθική.
Είναι ο Νόμος που δομεί την Τάξη και επισημαίνει την δημιουργική σκοπιμότητα.
Θάνατος φυσικός.
Είναι όταν παύουμε να τελούμε υπό την επίδραση των νόμων του υλικού περιβάλλοντος.
Θεωρία.
Είναι το ακεραιωμένο σύνολο των ιδεών τις οποίες ο άνθρωπος συλαμβάνει από την εξωτερικότητα και το οποίο συνέχεται δια της λογικής.
Ιεραρχία.
Διαφορισμός στο πλαίσιο της Τάξεως.
Ισορροπία
Είναι το αποτέλεσμα της δημιουργικής δράσεως του Νόμου του Θεού και της εναντιώσεως του νόμου του Μοιραίου -- του νόμου του Κόσμου.
Είναι κατάσταση η οποία εμφανίζεται μόνον στους κόσμους της πτώσεως, ποτέ όμως στον κόσμο του πνεύματος.
Ισχύς.
Είναι ο εσωτερικός δυναμισμός της Προσωπικότητας· πηγάζει από την συνείδηση του ατόμου.
Ικανότητες.
Είναι εκπεφρασμένες Αρετές στην διάθεση του ανθρώπου, για να τις χρησιμοποιήσει αυτός στην εκτέλεση έργου.
Οι Αρετές συνθέτουν την φύση του Καλού.
Κάθαρση.
Απαλλαγή από τα βάρη της συνειδήσεως.
Καθήκον.
Είναι η αυτό - επιταγή του ανθρώπου· δηλαδή η υπό του ανθρώπου επιταγή του ιδίου του εαυτού του προς εκτέλεσιν υποχρεώσεως.
Κακία.
Η έμπρακτος παρουσία του κακού.
Κακό, πνευματικό.
Είναι ό,τι διαστρέφει την αγαθή ανθρώπινη νοοτροπία ή δηλητηριάζει δια της πλάνης και του ψεύδους την ανύποπτη (ανθρώπινη νοοτροπία).
Κακό, υλικό.
Είναι κάθε τί που πλήττει την υλική ύπαρξη και τις ανάγκες του ανθρώπου.
Κακό, ψυχικό.
Είναι το δηλητήριο που χύνεται στις ανθρώπινες ψυχές και συντηρεί σ' αυτές καταστάσεις ταραχής ή αντίθετες προς την Αγάπη.
Καλός.
Είναι εκείνος ο οποίος διακρίνεται από δύο πράγματα:
καταπολεμά τον εγωϊσμό του για να μπορέσει να αφήσει τον "χώρο" της Αγάπης να εμφανισθή
και πιστεύει στον Θεό.
Κατάκτηση.
Σημαίνει την είσδυση, ταύτιση και ενοποίηση του κατακτώντος με το κατακτώμενο.
Κατάσταση.
Είναι τρόπος αντιλήψεως και βιώσεως.
Είναι τρόπος υπάρξεως.
Κατάσταση σημαίνει τις συνθήκες και τον τρόπο του Είσθαι (του υπάρχειν), τις συνθήκες εντός των οποίων υπάρχει κάτι και τον τρόπο δια του οποίου ζη και εκδηλώνεται.
Είναι οι συνθήκες υπάρξεως και ο τρόπος υπάρξεως.
Κατεστημένο.
Είναι το αποτέλεσμα της επηρειακής δράσεως όλων των ανθρώπων.
Κενό.
Είναι η έκδηλη φύση της αρνήσεως.
Κέντρα στον Άνθρωπο.
Πατρικό, Λογικό και Κοσμικό.
Κίνηση.
Είναι μία συνεχής ροή που έχει σκοπό να μεταφέρει το ζωοποιό πνεύμα και με αυτό να εμψυχώνει κάθε δημιούργημα.
Είναι η εξωτερική παρουσία της Ζωής.
Είναι η Ζωή εκπεφρασμένη.
Κλοπή.
Είναι η απατηλή οικειοποίηση ξένων αγαθών ή δικαιωμάτων, η οποία προσβάλλει την έννοια της Δικαιοσύνης.
Είναι η καθ' υπέρβασιν του μέτρου των αναγκών οικειοποίηση.
Κλοπή, πνευματική.
Είναι η ιδιοποίηση αλλοτρίας φύσεως. Είναι η καταστρατήγηση του Νόμου της Ανομοιότητας.
Κοινωνία.
Είναι Θείος Νόμος, ο οποίος έχει ως Έργο να βοηθήσει τον άνθρωπο να αποκτήσει αντίληψη της εννοίας του Συνόλου, να πραγματώσει την Ενότητα και έτσι να μπορέσει αυτός να εισδύσει και να βιώσει εντός της Ιδέας του Θείου Ενός, της Ιεράς Μονάδος.
Είναι ο χώρος εντός του οποίου πραγματοποιείται η Αμοιβαιότητα.
Είναι η Πύλη της Αγάπης στον Κόσμο.
Κυριαρχία.
Είναι η συνεχής και σταθερή κατάσταση όπου το ανώτερο διευθύνει το κατώτερο προς όφελος τόσο του ανθρώπου όσο και του Έργου της Δημιουργίας.
Είναι ο έλεγχος και η κατεύθυνση των εκφράσεών μας από την ανώτερη συνείδηση.
Είναι ο συνειδητός έλεγχος των εκφράσεών μας.
Λειτουργία του ανθρωπίνου όντος.
Είναι η αφ' εαυτού, εν εαυτώ και δι' εαυτό συνέκφραση των δυνατοτήτων όλων των παραγόντων που συγκροτούν το ανθρώπινο όν.
Λογική.
Είναι ο γνώμων που κατευθύνει την σκέψη και ο οποίος αρθρώνεται άλλοτε στην συνείδηση του Εγώ και άλλοτε στην ελαττωματικότητά του.
Λόγος.
Η σχέση που συνδέει αίτιο και αποτέλεσμα.
Λόγος του Θεού.
Είναι η έκφραση των συνειδητών αποφάσεων και Θελήσεων του Θεού.
Μελισμός.
Είναι ατομικοποίηση άνευ διαιρέσεως.
Μεμυημένος στην Αλήθεια.
Είναι ο κυρίαρχος των Νόμων που διέπουν τον εαυτό του και την Δημιουργία.
Μετάνοια.
Αλλαγή του νοείν επί τω Καλώ. Είναι το μόνο που μπορεί να αναστείλει την επί τω κακώ ανταπόδοση.
Μνήμη.
Είναι πνευματική λειτουργία συνεπικουρούμενη από την ψυχή και το σώμα, που έχει σκοπό την διαφύλαξη της γνώσεως από τον παράγοντα της λήθης.
Μοιραίο.
Η δράση των κοσμικών δυνάμεων στην Δημιουργία.
Μορφή.
Είναι το αποτέλεσμα της εκφράσεως -- ο τρόπος εμφανίσεως -- μίας Ιδέας στο εξωτερικό περιβάλλον του υλικού κόσμου.
Μύηση στην Αλήθεια.
Η τέχνη του υπηρετείν τις Θείες Ιδέες.
Μυστήριο.
Είναι δράση πνευματικού όντος στο πνευματικό επίπεδο και συνεπώς μη υποκείμενη στον έλεγχο των αισθήσεων και της λογικής του ανθρώπου.
Μύστης.
Είναι ο Κυρίαρχος των τριών επιπέδων: υλικού, ψυχικού (ή αιθερικού) και πνευματικού.
Είναι ο μέτοχος της Αληθείας.
Είναι εκείνος ο οποίος έχει πραγματοποιήσει τον πλήρη συντονισμό του Φαίνεσθαι προς το Είναι του.
Είναι εκείνος ο οποίος έχει αντίληψη της Θείας Ακτίνας που τον εμψυχώνει και της Θείας Ιδέας την οποίαν εκπροσωπεί.
Νόηση.
Είναι μία ικανότητα που οφείλεται στην αρετή της Φαντασίας, καθώς αυτή συντονίζεται με τις συνθήκες του κατωτέρου επιπέδου και εγκαθίσταται στον άνθρωπο, χρησιμοποιώντας την δυνατότητα που έχει αυτός να σκέπτεται.
Νόμος.
Είναι ρεύμα δυνάμεως που μεταφέρει Θεία Θέληση, την ο-ποία συνεχώς και αδιαλείπτως μετατρέπει σε Έργο.
Είναι η Ιδέα της Δράσεως, η οποία εκδιπλώνεται απείρως για να υπηρετήσει απείρους σκοπούς στα πλαίσια του Θείου Ενός.
Νοοτροπία.
Είναι το σύνολο των νοητικών συμφωνημάτων του ανθρώπου, εν συνδυασμώ προς την εξωτερική εμπειρία.
Νόσος.
Είναι μία παρέκκλιση από την φυσική κατάσταση, την οποία ενεφάνισε ο Αιθέρας κατά το πλάσιμο της μορφής με την εφαρμογή των απαιτήσεων της Ιδέας.
Ομαδική Ζωή.
Είναι η υλοποίηση του Νόμου της Κοινωνίας, μέσω της εμφανίσεως ομάδος ανθρώπων που συμβιώνουν.
Ομιλία.
Είναι η προβολή της συνειδήσεως του όντος, η οποία καταλήγει σε δημιουργικό αποτέλεσμα.
Όρκος.
Ηθικό συμβόλαιο με τον Θεό.
Πείρα.
Είναι η έσωθεν ή έξωθεν αποκτώμενη πνευματική εσοδεία υπό του ατόμου.
Πεπρωμένο.
Είναι ένας νόμος που εμφανίζει την δράση του ως αποτέλεσμα των πράξεων του ανθρώπου.
Περιβάλλον.
Είναι κυρίως η ψυχική και πνευματική «ατμόσφαιρα» -- συνθήκες -- την οποίαν αναπνέει, καθώς εντός αυτής γεννάται και ζη ο ανθρωπος. Γενικώτερα, όμως, είναι ο,τιδήποτε περιβάλλει τον άνθρωπο: ο κόσμος, οι μορφές, η κοινωνία, η ανθρωπότητα, τα πάντα.
Πίστη.
Είναι η βαθειά πεποίθηση περί του υπάρχοντος Είναι.
Είναι προκαταβολή συνειδήσεως, η οποία αφορά στο υπάρχον άγνωστο.
Η Πίστη είναι κατάσταση του όντος.
Πλάνη.
Είναι το εκλαμβάνειν το ψευδές ως αληθές.
Είναι η εσφαλμένη πίστη.
Πλάνη, Ομαδική.
Είναι κατάσταση που αφορά σε μία ομάδα ανθρώπων, οι οποίοι τελούν όλοι υπό την επίδραση μιάς εσφαλμένης αντιλήψεως. Πρόκειται δηλαδή για μίαν εσφαλμένη πίστη, την οποίαν εκφράζουν ομοίως όλα τα άτομα της ομάδος.
Πνεύμα.
Είναι αρχή αδιαίρετη, αναλλοίωτη και αιωνία, προωρισμένη να πληρώσει τους χώρους του Θείου Κόσμου και να υπηρετήσει τις εκφράσεις του ΟΝΤΟΣ κατά την φύση τους στο έργο τους.
Είναι αρχή λογιζομένη.
Το πνεύμα δεν εντοπίζεται κάπου. Αλλά στο πλαίσιο της λειτουργίας του στον άνθρωπο, έχει ως προσφορώτερο σημείο ενώσεως με το υλικό σώμα, τον εγκέφαλο.
Πνευματική πορεία.
Είναι ποιοτική αλλαγή η οποία πραγματώνεται με τον τρόπο του ζήν του Ανθρώπου, με την εσωτερική του δράση και με την συμπεριφορά του προς τους συνανθρώπους του και έχει ως αποτέλεσμα την προσαρμογή του κατωτέρου προς το ανώτερο.
Πραγματικότης.
Είναι η εξωτερική εμφάνιση της Αληθείας.
Είναι η Αλήθεια του συγκεκριμένου.
Πραγμάτωση.
Είναι το αποτέλεσμα της δράσεως του ανθρώπου, η οποία αναφέρεται στην αντανάκλαση της Ιδέας στον εξωτερικό κόσμο και η οποία μπορεί να θεωρηθή ως αποτύπωση ή αποκρυστάλλωση της Ιδέας στο εξωτερικό περιβάλλον.
Πράξη.
Είναι η έκφραση των ηθελημένων αποφάσεων του όντος, η οποία καταλήγει σε αποτέλεσμα.
Είναι οι ηθελημένες παρορμήσεις του όντος· καταλήγουν πάντοτε σε νοητικά συμφωνήματα ή σε ψυχικά συναισθήματα ή σε εξωτερικές υλοποιήσεις.
Είναι οι υλοποιημένες θελήσεις του Εγώ.
Προδιάθεση.
Είναι μία τάση, βαίνουσα προς ορισμένο στόχο, χωρίς όμως ν' αποτελεί έκφραση είτε συνειδητή είτε ασυνείδητη. Είναι μία τάση η οποία δίδει την δυνατότητα, όταν συντρέξουν οι αντίστοιχες περιστάσεις, να εκδηλωθή ο άνθρωπος δια μέσου αυτής.
Προσωπικότητα του ανθρωπίνου όντος.
Είναι τα ιδιάζοντα χαρακτηριστικά κατά το σώμα, την ψυχή και το πνεύμα, εν συνδυασμώ προς την ενσυνείδητο αυτού ατομικότητα.
Είναι η ανωτέρα συνειδητή κατάσταση, η αντίληψη της Αληθείας, η βίωση της Μονάδος.
Είναι ο συντονισμός του Φαίνεσθαι του ανθρωπίνου όντος προς το Είναι του.
Είναι η ενσυνείδητη, ηθελημένη και έμπρακτη εμφάνιση στον εξωτερικό κόσμο της εντός ημών Θείας Ιδέας.
Είναι ο συντονισμός των τριών επενδυμάτων του ανθρωπίνου όντος προς την Θεία Ακτίνα που το εμψυχώνει.
Είναι το απαύγασμα της δράσεως του Εγώ με την συνείδηση.
Η δημιουργία της προσωπικότητος είναι η συνειδητοποίηση της Ιδέας την οποίαν εκφράζει ο άνθρωπος.
Η προσωπικότης δεν είναι μία πραγματικότης που υπάρχει και την ανακαλύπτουμε, αλλά είναι μία κατάσταση την οποίαν δημιουργεί ο άνθρωπος για τον εαυτό του.
Ρεύμα.
Είναι κατευθυνόμενη κίνηση, δυναμισμένη.
Ρίζα της ενεργητικότητας.
Στο πνεύμα είναι η Θέληση· στην ψυχή είναι η επιθυμία· στο σώμα είναι το ένστικτο.
Ρυθμός.
Είναι η σειρά εμφανίσεως της Τάξεως στα πλαίσια του χρόνου.
Συνείδηση.
Για τον άνθρωπο, είναι εκείνη η κατάσταση του όντος του, η οποία του επιτρέπει την αντίληψη της Αληθείας, την συμμετοχή του σ' αυτή και την βίωσή του εν αυτή.
Δηλαδή, Συνείδηση σημαίνει βαθμό συμμετοχής του ανθρώπου στο Θείο Υπερσυνείδητο. Είναι κλίμακα διαβαθμισμένη, η οποία προχωρεί από το ατελές προς το Τέλειο.
Συνείδηση είναι η υπό του ανθρωπίνου όντος αντίληψη της φύσεως και της μεταξύ των σχέσεως των γνωρισμάτων της εξωτερικής πραγματικότητος υπό το φως της εξ αντικειμένου Αληθείας η οποία το διέπει.
Συνεργασία.
Η αυτόβουλη και ανεμπόδιστη συναλλαγή αρετών.
Σφάλμα.
Είναι πράξη του ανθρώπου εξωτερική και συνήθως αποτελεί εξωτερίκευση της ελαττωματικότητός του.
Είναι το αποτέλεσμα της εκδηλώσεως της ελαττωματικότητος του ανθρώπου.
Τάξη.
Η παρουσία του Ενός στα πολλά.
Τελείωση, εσωτερική.
Είναι η ποιοτική μεταλλαγή της φύσεως του όντος μας, δια συνεχούς μεταλλαγής της ατελείας σε Τελειότητα, μέσω της προσαρμογής του εαυτού μας προς το Καλό.
Τόλμη.
Είναι ο λελογισμένος ηρωισμός, η συνετή αποφασιστικότητα.
Ύλη.
Είναι αρχή μη ζώσα.
Υπερβατισμός.
Είναι η βίωση και η δράση εκτός του υλικού κόσμου.
Υπερουσία.
Φύση της υπάρξεως.
Υπερσυνείδηση.
Είναι η ιεραρχημένη (δηλαδή διαβαθμισμένη) αντίληψη του ανθρωπίνου όντος περί της αντιστοίχου συμμετοχής του στο Απόλυτον και Ενιαίον της Θείας Φύσεως, υπό το Φως της Μίας και Μόνης υπαρχούσης εν τω Παντί Αληθείας.
Φαντασία.
Είναι η αρετή η οποία συλλαμβάνει, διατηρεί και διαθέτει τις άπειρες Ιδέες του Θεού.
Φιλοδοξία.
Είναι η συνεχής βίωση και επιδίωξη υπό του ανθρώπου προκαθορισμένων υπό του ιδίου και μη εισέτι πραγματοποιηθέντων στόχων.
Φύση.
Είναι η συγκεκριμένη υπόσταση του υπάρχειν.
Είναι η κατάσταση του Είναι.
Είναι η διάκριση της Ιδέας στο πλαίσιο της Ανομοιότητος.
Φυσική κατάσταση.
Για το σώμα, είναι η εν υγιεία επάνθησή του· για την ψυχή, είναι η γαλήνη· για το πνεύμα, είναι η φώτισή του στην Αλήθεια.
Φυσική Προσωπικότητα του ανθρωπίνου όντος.
Είναι το σύνολο των ιδιαζόντων χαρακτηριστικών του σώματος, της ψυχής και του πνεύματος, τα οποία νοούνται μεν ως αντανακλάσεις της Θείας Ιδέας, αλλ' επίσης τελούν υπό την εναντίωση του αντιπάλου στον κόσμο της ύλης.
Φώτιση.
Η κατάσταση της υγείας του Εγώ.
Χάος.
Είναι αποτέλεσμα της εωσφορικής αρνήσεως.
Είναι κατάστασις χωρίς λειτουργία Νόμου, χωρίς σκοπό, χωρίς συνέχεια, όπου κυριαρχεί η σύγχυσις και η αταξία, η αδράνεια, το άμορφο και το συγκεχυμένο, το χάσμα, το ατέρμον κενό.
Χαρακτήρας.
Η Φυσική Προσωπικότητα του ανθρωπίνου όντος.
Χαρακτηριστικά ιδιάζοντα του ανθρώπου.
Είναι η αντανάκλαση, η αποτύπωση της Θείας Ιδέας. Είναι μάρτυρες της παρουσίας της Θείας Ιδέας στον άνθρωπο.
Χωροχρόνος.
Ο χώρος και ο χρόνος είναι βασικές εκδηλώσεις της παρουσίας του Θεού μέσα στον κόσμο, ως αντανακλάσεις της Θείας Αγάπης και της Θείας Σοφίας ή της Απειροσύνης και της Αιωνιότητας. Ο μεν χώρος νοείται ως διάταξη σημείων, ο δε χρόνος, ως διαδοχή στιγμών.
Κατ' αναλογίαν, εάν υπερβούμε τον κατακερματισμό της διαιρέσεως, αντιλαμβανόμαστε την μεν Απειροσύνη ως ένα μοναδικό, ιδεατό και απόλυτο σημείο, την δε Αιωνιότητα ως μία μοναδική ιδεατή και απόλυτη στιγμή.
Ψεύδος.
Είναι η διεστραμμένη εμφάνιση της Αληθείας, η οποία (εμφάνιση) διαταράσσει την δημιουργικότητα και εναντιώνεται προς την Θεία Σοφία.
Ωραιότης.
Είναι η έκφραση της Αρμονίας στον κόσμο.
Ωφέλεια.
Ως προς την εξωτερική ζωή του ανθρώπου, είναι η απόκτηση αγαθών ή η δημιουργία ευεργετικών συνθηκών διαβιώσεως. Ως προς την εσωτερική του ζωή, είναι η δημιουργία της προσωπικότητός του.
