Τάγμα του Κρίνου και του Αετού: Οι βασικές διδασκαλίες του....

[Ορφέας]

    Γ. Ειδικώτερα στοιχεία της Πορείας

   1. Κίνητρο

Χωρίς κίνητρο δεν υπάρχει πορεία. Κίνητρο για την πορεία του ανθρώπου -- τόσο την υλική, όσο και την πνευματική -- είναι η παρόρμηση προς το ζήν.

   2. Προσπάθεια -- Πάλη -- Αποτέλεσμα

   Ο άνθρωπος προσπαθεί να διαφυλάξει και να επαυξήσει εκείνο που πιστεύει ως αληθές, το «πιστεύω» του, το οποίο αφορά στους διαφόρους τομείς της ζωής: επαγγελματικό, κοινωνικό, πνευματικό, οικογενειακό κλπ. Γεννάται όμως το ερώτημα: τί είναι εκείνο που πιστεύει ο άνθρωπος ως αληθινό;

   α. Υποκειμενική αλήθεια και Περιβάλλον

   Αυτό που πιστεύει ο κάθε άνθρωπος είναι η υποκειμενική του αλήθεια· είναι το απαύγασμα της ζωής του, των πράξεών του και της συμπεριφοράς    του προς τους συνανθρώπους του. Συνθέτει την ατομική του ηθική.

   Πώς δημιουργείται όμως αυτή η υποκειμενική αλήθεια;

   Ερχόμενος ο άνθρωπος στον κόσμο, εισέρχεται σ' ένα ψυχοπνευματικό περιβάλλον, μείγμα αφ' ενός της πλάνης του κακού και αφ' ετέρου των Αποκαλύψεων του Θείου. Καθώς δε ο άνθρωπος ζη εντός του περιβάλλοντος, δεν έχει κάτι άλλο με το οποίο να συγκρίνει αυτή την ψυχοπνευματική ατμόσφαιρα. Μέσα σ' αυτήν γεννιέται, ανατρέφεται και φτιάχνει την υποκειμενική του αλήθεια.

   Καθώς ζη στον κόσμο της πτώσεως, εντός του σημειώνεται η εμφάνιση της αντινομίας μεταξύ Καλού και κακού. Ποιο είναι εν τέλει το Καλό; Ποιο είναι το κακό; Δεν ξέρει.

β. Θείοι Απεσταλμένοι και Φωνή της Συνειδήσεως

   Εάν τα πράγματα έμεναν εκεί, ο άνθρωπος δεν θα είχε καμμίαν ελπίδα ν' ανακαλύψει την αντικειμενική Αλήθεια.

   Όμως συμβαίνουν δύο πράγματα:

εξωτερικώς, εμφανίζονται συνεχώς Θείοι Απεσταλμένοι, οι οποίοι διακηρύσσουν την εξ Αποκαλύψεως Αλήθεια·
εσωτερικώς, η φωνή της Συνειδήσεώς του τον οδηγεί στις περιστάσεις της ζωής του.
Θείοι Απεσταλμένοι είναι όλοι όσοι εργάζονται για να βοηθήσουν τον άνθρωπο να συνειδητοποιήσει την Αντικειμενική Αλήθεια, ν' απελευθερωθή από την δυναστεία του κακού και να ζήσει σύμφωνα με τον Νόμο της Ζωής: ιδρυτές θρησκειών, προφήτες, και πάνω απ' όλους ο Ίδιος ο Κύριος.

   Επειδή στην εποχή μας ιδιαιτέρως βρίθουν οι πάσης φύσεως "διδάσκαλοι", οφείλουμε να διευκρινίσουμε ότι ο Θείος Απεσταλμένος είναι αφανής και ταπεινός εργάτης του Καλού. Η πνευματική του ιδιότητα αποδεικνύεται εκ των υστέρων  από τα έργα του. Παρέχει τον εαυτό του ανιδιοτελώς και απροσώπως. Ο λόγος του εξυψώνει και απελευθερώνει τον άνθρωπο. Δωρεάν έλαβε, δωρεάν δίδει.
Εκείνοι οι οποίοι καθίστανται επίκεντρα της προσοχής των άλλων, προβάλλουν τον εαυτό τους, επιβάλλουν εξουσία και γεμίζουν τις τσέπες τους, ενώ εγείρουν αξιώσεις Θείου Απεσταλμένου, δεν είναι απλώς απατεώνες, αλλά συκοφάντες (διαβολείς) του Θεού, διότι εν Ονόματί Του προβάλλουν τον άκρατο εγωκεντρισμό τους.

   Η δε φωνή της Συνειδήσεως είναι εκείνος ο διακριτικός ψίθυρος ο οποίος -- πολλές φορές σε πείσμα και της λογικής μας ακόμη -- μάς υπαγορεύει το Ορθό, το Καλό και το Αληθές.

   γ. Ελεύθερη Θέληση και Θεία Προστασία

   Για κάθε άνθρωπο υπάρχει μία χρυσή τομή, η οποία ορίζει το σημείο μέχρι το οποίο φθάνει η Θεία Προστασία και από το οποίο αρχίζει η επίθεση της εναντιώσεως. Το σημείο αυτό ποικίλει ανάλογα με την ιδιοσυγκρασία, το περιβάλλον, τις συνθήκες και τον βαθμό συνειδήσεώς του.

   Ακριβώς στο σημείο αυτό εμφανίζεται η ελεύθερη θέληση του ανθρώπου. Με όπλο αυτήν την θέληση και συμμάχους αφ' ενός την φωνή των Απεσταλμένων και αφ' ετέρου την φωνή της συνειδήσεώς του αρχίζει να παλεύει με το κακό. Που ευρίσκεται το κακό;

   Έξω απ' αυτόν, είναι η βαρειά ψυχοπνευματική ατμόσφαιρα -- το κατεστημένο -- της ανθρωπότητας.
Μέσα του, είναι τα διάφορα βάρη του.

   Στόχος της πάλης είναι η απελευθέρωση του ανθρώπου από την αιχμαλωσία στο κακό. Κι αυτό που πρέπει να κατανοηθή είναι ότι την μάχη της απελευθερώσεως ο άνθρωπος την δίδει μόνος του. Στον ίδιο εναπόκειται η απελευθέρωσή του από την δουλεία στο κακό.

[Ορφέας]

    Δ. Η Απελευθέρωση

   Όπως βλέπουμε, λοιπόν, κύριος άξονας του πέμπτου Θεωρήματος είναι η έννοια της απελευθερώσεως του ανθρώπου, η οποία αναλύεται στις τέσσερεις παραγράφους του Θεωρήματος.

   Ο άνθρωπος, ερχόμενος στον κόσμο, δεν είναι ούτε καλός, ούτε κακός· ούτε δέσμιος, ούτε ελεύθερος. Γεννιέται με εφόδια, με προίκα. Έχει ελεύθερη θέληση, αλλά δυνάμει, όχι εν εκδηλώσει.

   Μπορεί ο άνθρωπος χρησιμοποιώντας την ελεύθερη Θέλησή του να καταστή ελεύθερος. Είναι όμως δυνατόν -- από δική του επιλογή -- να δεσμεύσει την ελευθερία της θελήσεώς του και να καταστή ανελεύθερος.


   Παραδείγματα εθελουσίας απεμπολήσεως της ελευθερίας της Θελήσεως (όσο κι αν αυτό ακούγεται αντιφατικό) υπάρχουν πολλά. Μεταξύ άλλων:
ο οπαδός πολιτικού κόμματος, ο οποίος ενεργεί καθ' υπαγόρευσιν του "κομματικού συμφέροντος".
ο τοξικομανής, ο οποίος δρα με κύριο (εάν όχι αποκλειστικό) άξονα την εξεύρεση της ουσίας του.
ο συναισθηματικώς εξηρτημένος, που έχει υπαγάγει την Θέλησή του στα χέρια τρίτου.
Χαρακτηριστικό δε σε όλες αυτές τις περιπτώσεις είναι ότι ο άνθρωπος δεν έχει πλέον την δυνατότητα να επιλέξει ο ίδιος τον τρόπο με τον οποίον θα ενεργήσει.

   Η ανελευθερία αυτή δεν έγκειται, ασφαλώς, στην ελεύθερη ή μη μετακίνηση στον χώρο. Τούτο δεν ενδιαφέρει από πνευματικής πλευράς. Εκείνο που ενδιαφέρει εν προκειμένω είναι η δράση του όντος, η οποία πηγάζει από τα κριτήρια της λογικής του.

Με ποιά κριτήρια ενεργεί ο άνθρωπος; Από που προέρχονται; Τίνος είναι προϊόν; Είναι γεννήματα της ελευθέρας φύσεως του Θεού; Ή μήπως είναι επηρεασμένα από τον παράγοντα του κακού, ο οποίος είναι η άρνηση της Ελευθερίας; Εδώ εντοπίζεται το πρόβλημα.
Γι' αυτό είναι ανάγκη να ανατρέξουμε στην δημιουργία των κριτηρίων, ώστε να δούμε που οφείλουν την ύπαρξή τους.


    Ε. Το Κατεστημένο

   Ο άνθρωπος, γεννώμενος, γίνεται μέλος της ανθρωπότητας. Συνεπώς η ύπαρξή του είναι δισδιάστατη: αφ' ενός είναι άτομο ανεξάρτητο, ανόμοιο, με την δική του γραμμή πλεύσεως, αφ' ετέρου είναι μέλος της ανθρωπότητας, της οποίας υποχρεωτικώς μοιράζεται την τύχη.
Υποχρεώνεται δηλαδή να δεχθή όλη την ψυχοπνευματική ατμόσφαιρα της ανθρωπότητας, που μεταφέρεται από άνθρωπο σε άνθρωπο και από γενεά σε γενεά.

   Όλοι οι άνθρωποι που έζησαν στο παρελθον συνέβαλαν στην δημιουργία γενικών αντιλήψεων για την Αλήθεια. Κατ' αυτόν τον τρόπο έδωσαν εμφάνιση στο λεγόμενο κατεστημένο. Το κατεστημένο αναφέρεται στην ανθρωπότητα, στις αντιλήψεις της και στα «πιστεύω» της· δεν αναφέρεται στον άνθρωπο - άτομο.

   Αλλ' όπως γεννιέται ο άνθρωπος στον κόσμο, ευρίσκεται εγκλωβισμένος μέσα σ' αυτό το κατεστημένο της ανθρωπότητας, όπου υφίσταται δύο πράγματα:

δεν του είναι δυνατόν να κρίνει το κατεστημένο, αφού δεν ευρίσκεται εκτός αυτού, ώστε να μπορεί να το συγκρίνει με κάτι άλλο·
επηρεάζεται από αυτό υποχρεωτικώς και δημιουργεί την υποκειμενική του αλήθεια, αναλόγως προς την επίδραση του κατεστημένου επάνω του.
Η ανθρωπότητα δέχεται την επίδραση των υποκειμενικών αντιλήψεων των ανθρώπων και τις «φορτώνει» στον γεννώμενο άνθρωπο, ο οποίος προσθέτει σ' αυτό και την δική του θέληση. Να φύγει από την επήρεια της ανθρωπότητας και ν' ανακαλύψει ποιά είναι η αντικειμενική Αλήθεια, δεν μπορεί. Ούτε είναι δυνατόν ν' αντιμετωπίσει αυτό το πρόβλημα με το υποκειμενικό του «πιστεύω», αφού τούτο είναι επηρεασμένο.


    ΣΤ. Το λυτρωτικό Έργο της Αγάπης

   Ο άνθρωπος έχει μία Πύλη για να βγή από την τραγική μοίρα του: την Πύλη της Αγάπης. Η Αγάπη στην απλότητά της ζητά:

   Αγάπη προς τον Θεό, που σημαίνει Πίστη· και κάθε άνθρωπος, όσο εσφαλμένη υποκειμενική αλήθεια κι αν έχει, είναι δυνατόν δια της Πίστεως να δημιουργήσει κάποιαν ανάταση προς τον Θεό.
Αγάπη προς τον συνάνθρωπο, που παρέχεται με την βοήθεια, την ανιδιοτελή προσφορά.
Αγάπη προς τον εαυτό, που έγκειται στην απαλλαγή του εαυτού μας από τις προσβάσεις του κακού επάνω μας (απαλλαγή από την κατάσταση της ελαττωματικότητας) και κυριαρχία του εαυτού από την Συνείδηση.
Δια της Αγάπης ο άνθρωπος θραύει τα φράγματα της πλάνης, καθώς υψώνεται σε Συνείδηση της Αληθείας. Για κάθε βήμα που επιχειρεί δια της Αγάπης, κατακτά αντίστοιχο βαθμό Συνειδήσεως.

   Αυτή είναι η Κλείδα της Πνευματικής εξελίξεως του ανθρώπου. Δεν εξελίσσεται κανείς διαβάζοντας ή συζητώντας, αλλ' αγαπώντας εμπράκτως.
Κατ' αυτόν τον τρόπο, συνειδητοποιεί την πεπλανημένη του υποκειμενική αντίληψη περί αληθείας, την οποία και διορθώνει.

   Τότε μπορεί να διαχωρίσει το κατεστημένο κατά τις δύο προελεύσεις του, να απορρίψει τίς κακές του όψεις και να αξιοποιήσει τα θετικά του στοιχεία. Διότι η απόρριψη αδιακρίτως ολοκλήρου του κατεστημένου θα τον έκανε πνευματικώς αναρχικό.

   Η απελευθέρωση, λοιπόν, συντελείται δια της Αγάπης, της οποίας το έργο αξιοποιεί η Συνείδηση.

   Δια της Αγάπης ο άνθρωπος επικοινωνεί με τον Θεό (αφού ο Θεός είναι Αγάπη), απελευθερώνεται από την κατεστημένη ψυχοπνευματική ατμόσφαιρα και έρχεται να επιδράσει θετικά σ' αυτήν, βοηθώντας έτσι ολόκληρη την ανθρωπότητα.

[Ορφέας]

    Ζ. Οι Συμβατικότητες, τα Ήθη και τα Έθιμα

   Τρία είναι τα στοιχεία τα οποία συνθέτουν την κατεστημένη νοοτροπία που διέπει τον άνθρωπο και επικρατεί στην ανθρωπότητα:

   οι συμβατικότητες
   τα ήθη και
   τα έθιμα.

   Και τα τρία αυτά στοιχεία ξεκίνησαν ως προβολή Καλού, για να οδηγήσουν τον άνθρωπο στην αντίληψη της Αληθείας μέσα σε μία ατμόσφαιρα ανεπηρέαστη και ελεύθερη· κατέληξαν όμως -- δια της παρεμβάσεως του κακού -- να παραπλανούν τον άνθρωπο σε βαθμό μεγαλύτερο ή μικρότερο και να τον οδηγούν σε εντελώς αντίθετες εκδηλώσεις, με αποτέλεσμα να γίνουν φραγμοί στην αντίληψη της Αληθείας.
Ο συμβατικότητες είναι τα μέσα δια των οποίων το εκάστοτε επικρατούν καθεστώς εξαναγκάζει την ανθρώπινη θέληση να δέχεται υποχρεωτικώς ό,τι το καθεστώς θέλει. Όμως, βάσει των όσων προαναφέραμε, κάθε κατεστημένο είναι μεικτό· οφείλει λοιπόν ο ενσυνείδητος άνθρωπος να μελετά και να εξετάζει τα πάντα, χωρίς ν' απορρίπτει τίποτε εκ των προτέρων.

   Ιδού μερικά παραδείγματα:

   Σε οποιοδήποτε πολιτειακο καθεστώς υπάρχει ως Καλό η Θεία φύση της Ιεραρχίας και ως κακό μία εγγενής τάση για τυραννία.

   Το κοινωνικό καθεστώς έχει ως Καλό την ισοτιμία των ανθρώπων και ως κακό τον διαχωρισμό και την διαίρεση των ανθρώπων σε κοινωνικώς ανωτέρους και κατωτέρους.

   Το οικονομικό καθεστώς έχει ως Καλό την αμοιβαία συνεργασία και συναλλαγή των ανθρώπων και ως κακό την εκμετάλλευση και την ατομική συμφεροντολογία.

   Το νομοθετικό καθεστώς ως Καλό αντανακλά την Θεία Δικαιοσύνη· ως κακό επιβάλλει εξαναγκασμο ορισμένων από τους άλλους.

   Το θρησκευτικό καθεστώς έχει ως Καλό την εξ αποκαλύψεως Αλήθεια των Θείων Απεσταλμένων και ως κακό την παρείσφρυση ξένων προς αυτή την Αλήθεια στοιχείων.

   Τα ήθη έχουν το επίκεντρό τους ιδιαιτέρως στα πλαίσια του ανθρωπίνου συναισθηματικού κόσμου. Ξεκίνησαν ως Θεία Προβολή, για να διαφυλάξουν τα δικαιώματα των ανθρώπων κατά τις συναισθηματικές τους εκδηλώσεις. Όμως, με την παρείσφρυση του κακού, κατήντησαν να δημιουργούν μίαν ασφυκτική ατμόσφαιρα, η οποία πολλές φορές ωθεί τον άνθρωπο ακόμη και στην εγκληματικότητα. (Π.χ. η «τιμή της αδελφής», από πλαίσιο προστασίας της οικογενείας, κατέληξε σε πλείστες περιπτώσεις να βυθίζει ανθρώπινες υπάρξεις στην δυστυχία ή να τις καταδικάζει σε κοινωνικό αποκλεισμό).


   Λέγοντας "ήθη" δεν αναφερόμαστε στη Ηθική ως Νόμο Ζωής του Ανθρώπου (η οποία εκπορεύεται από την Αγάπη), αλλά στις διάφορες αντιλήψεις περί ηθικής, οι οποίες αντί να εξυψώνουν και να απελευθερώνουν τον άνθρωπο, τον περισφίγγουν σ' έναν κλοιό ταλαιπωρίας και δυστυχίας.

   Τέλος, τα έθιμα είναι θεσμοί απαγορευτικοί ή υπαγορευτικοί, που σάν νόμοι υποχρεωτικοί έρχονται να εξαναγκάσουν τον άνθρωπο να συμπεριφερθή σύμφωνα με ό,τι θεσπίζουν, υποδουλώνοντας κατ' αυτόν τον τρόπο την ελεύθερη εκδήλωση της προσωπικότητός του.

   Όταν οι άνθρωποι υψωθούν δια της Αγάπης και συνειδητοποιήσουν το κατεστημένο όσον αφορά στις συμβατικότητες, τα ήθη και τα έθιμα και απορρίψουν τα αρνητικά και παράλογα στοιχεία του, κρατήσουν δε ό,τι καλό ενυπάρχει σ' αυτό, τότε το μεν άτομο θα βρεί τις συνθήκες που θα το βοηθήσουν να δημιουργήσει την ελεύθερη και ανεξάρτητη προσωπικότητά του, η δε ανθρωπότητα θα καταστή το ευεργετικό λίκνο όπου οι νέοι άνθρωποι θα γαλουχούνται με την Αλήθεια και μόνον.


   Σημείωση:
   Πρέπει να τονισθή ότι επ' ουδενί λόγω δεν ευαγγελιζόμασθε την τυφλή και συλλήβδην απόρριψη των ηθών, εθίμων και γενικώτερα της πολιτιστικής κληρονομίας, η οποία εξ άλλου φέρει την σφραγίδα του Νόμου της Ανομοιότητας.

   Αλλά είναι γεγονος ότι σήμερα -- στις απαρχές του εικοστού πρώτου αιώνος -- υπάρχουν ακόμη περιοχές του πλανήτη μας όπου επικρατούν ήθη και έθιμα απίστευτης θηριωδίας (π.χ: σε κάποιες χώρες οι χήρες υποχρεούνται να καούν ζωντανές, μαζύ με την σωρο του συζύγου τους· αλλού, εφαρμόζεται η εκτομή της κλειτορίδος στις εφήβους· κλπ).

   Το Θεώρημα λοιπόν καλεί τον κάθε άνθρωπο να κάνει διάκριση των στοιχείων που συνθέτουν την κατεστημένη νοοτροπία της κοινωνίας εντός της οποίας ζη και -- βεβαίως -- να κρατήσει εκείνα που προάγουν και εξυψώνουν τον άνθρωπο.


    Η. Η Δυναμισμένη Ετοιμότητα

   Η απελευθέρωση του ανθρώπου από την υποδούλωση στο κακό δεν γίνεται με... παιγνίδια. Γίνεται με ατομική πάλη. Για να μπορέσει λοιπόν να επιτύχει στην πάλη αυτή, ο άνθρωπος οφείλει να έχει προετοιμασθή όσον αφορά στον δυναμισμό του.

   Προκειμένου να το κατανοήσουμε αυτό, άς ασχοληθούμε με την ενεργητικότητα του ανθρώπου. Αυτή εκδηλώνεται σε τρία επίπεδα: στο σώμα, στην ψυχή και στο πνεύμα.

   Αφού το Θεώρημα συνιστά στον άνθρωπο «να ενισχύει την ενεργητικότητά του» -- δηλαδή τον δυναμισμό του -- συνεπάγεται ότι αυτός δεν είναι αρκετά ισχυρός. Για να μπορέσουμε να επιλύσουμε τό ζήτημα αυτό, θα πρέπει να ανεύρουμε στον εαυτό μας την ρίζα της ενεργητικότητας και να την παρακολουθήσουμε στην ανάπτυξή της, ώστε να δούμε τί είναι εκείνο που την αναπτύσσει και τί είναι εκείνο που καθυστερεί ή δεσμεύει την ανάπτυξή της.

   Η ρίζα της ενεργητικότητας:

   στο πνεύμα είναι η Θέληση·
   στην ψυχή, η επιθυμία·
   στο σώμα, το ένστικτο.

   Όλοι οι άνθρωποι κατέχουν αυτή την τριπλή ρίζα, αλλά δυνάμει -- όχι σε πλήρη εκδήλωση. Μόνον όταν η ενεργητικότητα αρχίσει να αυξάνεται και στα τρία επίπεδα, η τριπλή αυτή ρίζα εκδηλώνεται όλο και τελειότερα.

   Στο πνεύμα η ενεργητικότητα αξιοποιεί την ρίζα της ενεργητικότητας -- την Θέλησή του -- δια της υπαγωγής του υπό το Φως του Θείου Θελήματος. Ταπεινούμενος, αποκαθαίρει τον πνευματικό του «χώρο» από όλα τα εγωϊστικά στοιχεία· και τότε ο πνευματικός του «χώρος» καταλαμβάνεται από την Παρουσία του Θεού, ο Οποίος εμποτίζει το ανθρώπινο πνεύμα με τον δικό Του δυναμισμό. Η δυναμοποίηση εκδηλώνεται ως αύξηση της θελήσεως επί τω Καλώ.

   Η επιθυμία, ως ρίζα της ενεργητικότητας της ψυχής, εκδηλώνεται, αυξάνεται και δυναμοποιείται με την χαρά. Εάν δεν χαίρεται κανείς, δεν είναι δυνατόν να έχει ψυχή δυναμισμένη επί τω Καλώ.

   Τέλος, η εκδήλωση της ρίζας της ενεργητικότητας του σώματος -- του ενστίκτου -- αυξάνεται επί τω Καλώ με την παρόρμηση προς το ζήν.


    Θ. Οι Ενδόμυχες Σκέψεις

   Η τρίτη συμβουλή του πέμπτου Θεωρήματος αναφέρει ότι για να απλευθερωθή ο άνθρωπος, «οφείλει να τολμά να εκφράζει άνευ δισταγμού τις ενδόμυχες σκέψεις του σε κάθε περίσταση υπέρ της Αληθείας, του Καλού και της Ηθικής».

   Εκ πρώτης όψεως, θα έλεγε κανείς ότι κάθε άνθρωπος θα πρέπει να τολμά να εκφράζει τις σκέψεις του σε κάθε περίπτωση που νομίζει ότι γνωρίζει το Αληθές, το Καλό και το Ηθικό. Όμως, σύμφωνα με όσα έχουμε πεί μέχρι τώρα, είναι βέβαιον ότι ο άνθρωπος, τελώντας κάτω από άγνοια και υπό το βάρος της πλάνης, έχει δημιουργήσει μίαν υποκειμενική πίστη, αντιστοίχως βεβαρυμένη. Πώς είναι λοιπόν δυνατόν -- πλανώμενος περισσότερο ή λιγότερο -- να εκφέρει γνώμη υπέρ της Αληθείας, του Καλού και της Ηθικής;

   Η απάντηση ευρίσκεται στον όρο «ενδόμυχες». Ο άνθρωπος δεν καλείται να εκφράζει όλες τις σκέψεις του, αλλά «τις ενδόμυχες σκέψεις του». Ποιές είναι οι ενδόμυχες σκέψεις;

   Εάν προσέξουμε ότι αυτές συναρτώνται με το Αληθές, το Καλό και την Ηθική, παρατηρούμε ότι πίσω από τις λέξεις υπάρχει ένας πνευματικός άξονας με δύο πόλους:

   αφ' ενός το Αληθές - Καλό - Ηθική ως πηγή,
   αφ' ετέρου τις ενδόμυχες σκέψεις ως έκφραση προς το εξωτερικό περιβάλλον.

   Αντιλαμβανόμαστε λοιπόν ότι οι ενδόμυχες σκέψεις δεν είναι απλές σκέψεις του ανθρώπου, αλλά Φως που επιδαψιλεύεται στον άνθρωπο άνωθεν -- από τον Θεό -- για να τις εκδηλώσει στο περιβάλλον του υπέρ των όσων αναφέραμε. Δεν πρόκειται λοιπόν για σκέψεις που προέρχονται από την εμπειρία, την κρίση ή τις γνώσεις του, αλλά για Θεία Φώτιση.

   Άραγε έχουν όλοι οι άνθρωποι τέτοιας τάξεως ενδόμυχες σκέψεις; Είναι προφανές ότι προϋποτίθεται υψηλος βαθμός τελειώσεως, ώστε να ικανοποιείται ο Νόμος της Ομοιογενείας. Τότε παρέχονται στον τελειωθέντα άνθρωπο οι ενδόμυχες σκέψεις του Θεωρήματος, ώστε να δύναται αυτός να μεταφέρει την Θεία Θέληση ως οδήγηση στους συνανθρώπους του.

Και μάλιστα «άνευ δισταγμού» και «σε κάθε περίσταση». Διότι -- όντας τέλειος και ευρισκόμενος στην υπηρεσία του Θεού -- ο άνθρωπος δεν έχει δικαίωμα να παρακρατήσει το Φως που του δωρήθηκε. Έχει καθήκον να το μεταφέρει στους συνανθρώπους του, διαφορετικά διαπράττει βαρύ αδίκημα αθετήσεως καθήκοντος.

Η Αλήθεια, το Καλό και η Ηθική είναι ο Θεός εκφραζόμενος (ή δρών) στα τρία επίπεδα.

Ως Αλήθεια, ο Θεός απευθύνεται στο πνεύμα των ανθρώπων και υποδεικνύει το αντικειμενικώς ορθόν.
Ως Καλό, απευθύνεται στον ψυχικό τομέα και αποσκοπεί στην εγκαθίδρυση της Αγάπης μεταξύ των ανθρώπων, αφού από το Καλό απορρέει η Καλωσύνη, η οποία δηλώνει την παρουσία της Αγάπης.

   Εν τέλει, ως Ηθική αναφέρεται στις σχέσεις του ανθρώπου με τους συνανθρώπους του και με τον εαυτό του, εντός του υλικού κόσμου.


    Ι. Τα Ελαττώματα, τα Πάθη και οι κακές Έξεις

   Μέχρι τώρα το Θεώρημα μάς είπε ότι ο άνθρωπος οφείλει:

   1. Να κόψει τις σχέσεις του με την κακή κατεστημένη νοοτροπία της ανθρωπότητας.
   2. Να ευρεθή στην κατάσταση της δυναμισμένης ετοιμότητας, επιστρατεύοντας όλες του τις δυνάμεις.
   3. Τελειούμενος, να καταστή φορέας Θείων Ιδεών στον κόσμο, μετατασσόμενος από την θέση του κοινού ανθρώπου στην θέση του εργάτη του Θείου Θελήματος.

   Οι τρεις αυτές συμβουλές αναφέρονται στην παρούσα στιγμή της ζωής -- πώς να οικοδομήσει ο άνθρωπος την ζωή του τώρα και πώς να συνεχίσει στο μέλλον.
Η τετάρτη συμβουλή, «να αποβάλει τα ελαττώματά του, τα πάθη του και τις κακές έξεις του» αναφέρεται στην εκκαθάριση του παρελθόντος.

   Το παρελθόν μας είναι -- άς μάς επιτραπή η έκφραση -- το ατομικό μας κατεστημένο. Είναι ένα κακό κατεστημένο που καλλιέργησε εντός μας ο παράγων της αρνήσεως, εκμεταλλευόμενος την άγνοιά μας και δημιουργώντας συνθήκες κατάλληλες, ώστε να μπορεί κάθε στιγμή να εισδύει και να ενεργεί εις βάρος μας.

   Τί είναι τα ελαττώματα, τα πάθη και οι κακές έξεις; Είναι η έμπρακτη παρουσία του κακού επάνω μας. Τα ελαττώματα έχουν την ρίζα τους στην εσφαλμένη νοοτροπία, δηλαδή στον νοητικό τομέα του ανθρώπου. Τα πάθη είναι η κατοικία του κακού στην ψυχή, οι δε κακές έξεις είναι οι εκφάνσεις της ελαττωματικότητας στο σώμα.


   Εν Κατακλείδι:
   Με την αποδέσμευση από το εξωτερικό ψυχοπνευματικό κατεστημένο -- από την κατεστημένη νοοτροπία της ανθρωπότητας -- ανοίγεται η οδός της ανατάσεως προς το Θείον.

   Με την κατάργηση του εσωτερικού κατεστημένου -- της ελαττωματικής καταστάσεως, κληρονομιάς των λαθών του παρελθόντος -- φρουρείται το έργο της ανατάσεως.

   Ενισχύοντας την ενεργητικότητα των τριών υποστάσεών του, ο άνθρωπος εισέρχεται σε κατάσταση δυναμισμένης ετοιμότητας επί τω Καλώ.

   Εργαζόμενος και τελειούμενος, συλλαμβάνει ενδυμύχως το Θείο Θέλημα και το εκδηλώνει, υπηρετώντας το Έργο του Θεού επί της Γης.

[Ορφέας]

ΕΚΤΟ ΘΕΩΡΗΜΑ

 
    «Τέλος, για να εκδηλώσει και να διαδηλώσει καλύτερα την προσωπικότητά του, ο άνθρωπος οφείλει να αποκτήσει την ικανότητα να κυριαρχεί και να δεσπόζει επί του εαυτού του· οφείλει να επιβάλει την σιωπή στις αστόχαστες κινήσεις του, διότι η ομιλία είναι μία εν δυνάμει ικανότητα, που σκοπον έχει να εκδηλώνει στην Δημιουργία το συνειδητο και εσκεμμένο έργο του Δημιουργού. Αντανάκλαση των ενδομύχων σκέψεών μας, η ομιλία είναι απόδειξη υψώσεως ή καταπτώσεως της ανθρώπινης νοοτροπίας. Ο κύριος εαυτού άνθρωπος άς προτιμά την σιωπή από τους ασκόπους λόγους».




Νοηματική Εκδίπλωση του Έκτου Θεωρήματος


 
   Α. Εισαγωγή

   Β. Περί του Πνεύματος

   Γ. Κυριαρχία και Δεσποτεία επί του Εαυτού

   Δ. Κίνηση και ομιλία

   Ε. Η Ανθρώπινη Νοοτροπία

   ΣΤ. Οι Ενδόμυχες Σκέψεις

   Ζ. Ο Κύριος Εαυτού Άνθρωπος

   Η. Συμπεράσματα

[Ορφέας]

ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΟΥ ΕΚΤΟΥ ΘΕΩΡΗΜΑΤΟΣ

    Α. Εισαγωγή

   Είδαμε ότι το προηγούμενο Θεώρημα αναφέρθηκε στον άνθρωπο ο οποίος πορεύεται στην οδό της τελειώσεως. Το έκτο Θεώρημα έρχεται να μάς καταδείξει το υψηλότερο σημείο στο οποίο μπορεί να φθάσει ο άνθρωπος.

   Εν πρώτοις το Θεώρημα μάς δίδει δύο εννοιολογικά ζεύγη, που συνάπτονται και αλληλεπιδρούν μεταξύ τους:
 
Εκδήλωση - Διαδήλωση  (της Προσωπικότητας)
Κυριαρχία - Δεσποτεία  (επί του εαυτού).


    Β. Περί του Πνεύματος

   Το Πνεύμα είναι τόσο συνδεδεμένο με τον Θεό, ώστε δεν είναι δυνατόν να διαχωρισθή από Αυτόν. «Πνεύμα ο Θεός...». Εν τούτοις, επειδή το Έν για τον άνθρωπο είναι παντελώς ασύλληπτο, είμαστε υποχρεωμένοι να κάνουμε κάποια κατανομή ή διάκριση, ώστε να μπορέσουμε -- έστω και ελάχιστα -- να αντιληφθούμε το πώς αυτό λειτουργεί και ποιά η υφισταμένη αναλογία και σχέση μεταξύ του Θείου και του ανθρωπίνου Πνεύματος.

   Εάν αποτολμούσαμε να δώσουμε έναν ορισμό του Πνεύματος θα λέγαμε ότι -- από μίαν άποψη -- "Πνεύμα είναι αρχή αδιαίρετη, αναλλοίωτη και αιώνια, προορισμένη να πληρώσει τους χώρους του Θείου Κόσμου και να υπηρετήσει τις εκφράσεις του ΟΝΤΟΣ κατά την φύση και το έργο τους".

   Το Πνεύμα κατέχει τρεις Αρετές: την Φαντασία, την Θέληση και την Ισχύ.

   Η Θεία Φαντασία γεννά την Ιδέα,
   η Θεία Θέληση την λαμβάνει και την καθορίζει,
   η δε Θεία Ισχύς δρά και εμφανίζει το αποτέλεσμα.

   Το ανθρώπινο πνεύμα είναι κάποια αντανάκλαση του Δημιουργού Πνεύματος. Στην θέση της Φαντασίας έχει την νόηση· αλλά δεν συνδέεται με την Πηγή των Ιδεών.

   Η Θεία Φαντασία γεννά Ιδέες, ενώ η ανθρώπινη Φαντασία -- υποδεέστερη ούσα -- μπορεί δια της σκέψεως να συλλαμβάνει Ιδέες. Έχει Θέληση, η οποία όμως εμφανίζεται ως επιθυμία. Η δε Ισχύς του είναι όση του επιτρέπει το υλικό του σώμα.

   Στο Θείον Πνεύμα τα πάντα συνεργάζονται με συνοχή και κατευθύνονται από το Υπερσυνείδητο. Τα πάντα λειτουργούν ως Έν.


   Ένας ύμνος προς την Αγία Τριάδα προσπαθεί να περιγράψει με γλαφυρό ύφος την άρρηκτη ενότητα του Θεού με τα εξής λόγια:
"Δόξα τη Παντοκρατορική Δυναστεία Σου, η μία εκ της μίας Θεότητος Έλλαμψις, ενικώς διαιρουμένη και συναπτομένη διαιρετώς και υπερβάλλουσα αμέρεια της τριφαούς Ενότητος, εν ή πάντα συνήπται και πρόσεστιν αρρήτως και υπερήνωται" (βλ. Προσευχητάριο Σιμώνωφ σελ 82, εκδ. Σχοινά, Βόλος 1985).

   Στον άνθρωπο, όμως, τα πάντα είναι χωρισμένα· δεν υπάρχει συνείδηση για να τα συντονίσει. Αυτός λοιπόν ο άνθρωπος πρέπει να ομοιάσει προς τον Θεό, εναρμονίζοντας την νόησή του με την επιθυμία του και με την δύναμή του.

   Για να το επιτύχει, πρέπει να δημιουργήσει Συνείδηση, με άλλα λόγια: Προσωπικότητα.

   Γιατί όμως το ανθρώπινο πνεύμα -- δημιούργημα του Θεού -- έχει γίνει ισχνό και ατελές είδωλο του Θείου Πνεύματος;

   Για να εμφανισθή το ανθρώπινο πνεύμα, έγινε προβολή και αντανάκλαση του Θείου Πνεύματος εντός του κόσμου της Πτώσεως. Συνέπεια τούτου ήταν να προκληθή η αντίδραση της αρνήσεως. Αποτέλεσμα της συγκρούσεως της δράσεως του Θείου Πνεύματος και της εναντιώσεως είναι η κατάσταση του ανθρωπίνου πνεύματος ως υποτονικού και ισχνού ειδώλου: κατέχει μεν τούτο όλα τα χαρακτηριστικά των Αρετών του Θείου Πνεύματος, αλλά περιορισμένα και σφραγισμένα από την εναντίωση της αρνήσεως.

   Το ανθρώπινο πνεύμα -- ως νόηση, επιθυμία και υλική ισχύς -- είναι εικόνα ως προς την δομή και ομοίωση ως προς την λειτουργία του Πνεύματος του Θεού.

   Γ. Κυριαρχία και Δεσποτεία επί του Εαυτού

   Το συμπέρασμα που προκύπτει από την προηγουμένη ενότητα είναι ότι εάν ο άνθρωπος απαλλαγή από την επίδραση του αρνητικού παράγοντος -- εάν δηλαδή νικήσει την εναντίωση της αρνήσεως -- τότε θα δημιουργήσει όλες τις προϋποθέσεις ομοιογενείας του πνεύματός του προς το Θείον Πνεύμα. Απελευθερούμενος από τον αντίπαλο, έρχεται εντός των προδιαγραφών που έχει θέσει γι' αυτόν ο Θεός. Καθίσταται αμιγής, αγνός.

   «Αγνότητα είναι η κατάσταση η αμιγής κακού». Όταν ο άνθρωπος είναι αμιγώς καλός, κατέχει μόνον τα στοιχεία του εαυτού του. Η επίδραση του αντιπάλου εξαφανίζεται. Δύναται τότε να είναι ο μόνος κύριος του εαυτού του. Δηλαδή:

   Απελευθέρωση -- Αγνότητα -- Κυριαρχία

   Βάσει όμως του Νόμου της Ομοιογενείας, ο αγνος άνθρωπος έχει όλες τις προποθέσεις για να επικοινωνήσει το Θείον με το πνεύμα του, με αποτέλεσμα την δημιουργία Συνειδήσεως της Αληθείας.

   Η Αγνότητα καθιστά τον άνθρωπο Κυρίαρχο· με την Συνείδηση, ο πεφωτισμένος πλέον άνθρωπος κατευθύνει, οδηγεί, εξουσιάζει τον εαυτό του: δεσπόζει επί του εαυτού του.

   Αγνότητα -- Συνείδηση -- Δεσποτεία

   Με άλλα λόγια Δεσποτεία είναι η «διακυβέρνηση» του ανθρώπου από την πεφωτισμένη του Συνείδηση.

   Η Αγνότητα είναι η άνοδος του ανθρώπου προς τον Θεό· η Συνείδηση είναι η κάθοδος του Θεού προς τον άνθρωπο.

   Πώς όμως σχετίζεται η Κυριαρχία και η Δεσποτεία με την εκδήλωση και την διαδήλωση της Προσωπικότητας;

   Ας θυμηθούμε από τα πρώτα Θεωρήματα ότι και οι δύο όροι εκδήλωση και διαδήλωση τοποθετούν το ανθρώπινο όν στο εξωτερικό περιβάλλον. Ως προς την εξωτερικότητα, ο άνθρωπος αφ' ενός εμφανίζεται, αφ' ετέρου δρά. Όπως είχαμε πεί, την εμφάνιση της προσωπικότητός του αποκαλούμε εκδήλωση, την δε δράση του -- που έχει ως συνεπαγόμενο αποτέλεσμα ένα έργο -- ονομάζουμε διαδήλωση της Προσωπικότητας.

   Όσο έχει συντελεσθή η απελευθέρωση από τον αρνητικόν παράγοντα, όσο η αγνότητα -- και η κατάσταση Κυριαρχίας -- είναι μεγαλύτερη, τόσο περισσότερο ο άνθρωπος εκδηλώνει την Θεία δωρεά που έχει ως προικοδότηση, αφού δεν παρεμποδίζεται πλέον από το κακό.
Κι όσο η συνείδηση -- και η κατάσταση Δεσποτείας -- είναι υψηλότερη, είναι προφανές ότι τόσο περισσότερο το έργο του ανθρώπου στον κόσμο διαδηλώνει τον αληθινο εαυτό του.


   Δ. Κίνηση και ομιλία

   Από όλες τις εν δυνάμει ικανότητες του σώματος, οι μεν πέντε αισθήσεις έχουν ως έργο τους την εσοδεία από τον εξωτερικό κόσμο, ενώ η κίνηση και η ομιλία αφορούν στην έκφραση του ανθρώπου στο περιβάλλον.

   Δι' αυτών των δύο μέσων, ο άνθρωπος ενεργεί κινήσεις και λόγους, άλλοτε μεν στα πλαίσια της προσωπικότητός του -- συνεπώς εντός της Θείας σκοπιμότητας -- άλλοτε δε ασκόπους. Κι επειδή το σκόπιμο και το άσκοπο δεν νοούνται να ανάγονται στην ίδια πηγή, συμπεραίνουμε ότι ο άνθρωπος, εκφραζόμενος, παρορμάται από δύο Πηγές, διαφορετικής φύσεως:

   είτε από την Πηγή της Θείας σκοπιμότητας, η οποία υπηρετεί την Ζωή·
   είτε από την πηγή της αρνήσεως, που εναντιώνεται προς την Ζωή.

   Η κίνηση διέπει κάθε τί το δημιουργημένο, είτε στον υλικό είτε στον αιθερικό κόσμο.

   Ακόμη και τα -- θεωρούμενα ως ακίνητα -- ορυκτά, είναι γνωστό ότι απαρτίζονται από ταχύτατα κινούμενα σωματίδια.
«Η κίνηση είναι μία συνεχής ροή με σκοπό να μεταφέρει το ζωοποιο πνεύμα και με αυτό να εμψυχώνει κάθε δημιούργημα».

   Η ομιλία (εννοούμε την έναρθρη ομιλία) συναντάται μόνον στον άνθρωπο. «Η ομιλία είναι η προβολή της συνειδήσεως του όντος, που καταλήγει σε δημιουργικό αποτέλεσμα».

 
   Ε. Η ανθρώπινη Νοοτροπία

   Η ομιλία εκφράζει πάντοτε την ποιότητα των σκέψεων του κάθε ανθρώπου.

   Ανθρώπινη νοοτροπία ονομάζεται το περιβάλλον των αντιλήψεων, εντός του οποίου κινείται η σκέψη, ως ικανότητα του ανθρωπίνου πνεύματος. Όταν όμως ο Νόμος της Ομοιογενείας φέρει τον ολοένα αγνοποιούμενο άνθρωπο σε «συντονισμό» με την Φύση του Θεού, τότε η σκέψη του ανθρώπου αντλεί πλέον από την Θεία Αλήθεια όλα εκείνα που η ιδιαίτερη ανομοιότητα του του επιτρέπει να συλλαμβάνει.

   Υπάρχουν λοιπόν άνθρωποι με εξυψωμένη νοοτροπία -- των οποίων το νοείν μετέχει του Θείου Υπερσυνειδήτου, κατά τον βαθμό της αγνότητός τους -- και άλλοι με υλιστική νοοτροπία, οι οποίοι περιορίζονται στο υλικώς νοείν.


   ΣΤ. Οι Ενδόμυχες Σκέψεις

   Αντιλαμβανόμαστε πλέον ότι με τον όρο «ενδόμυχες σκέψεις» εννοούμε την παροχή οδηγήσεων από τον Θεό προς τον άνθρωπο.

   Απαραίτητη προϋπόθεση -- βάσει του Νόμου της Ομοιογενείας -- είναι η Αγνότητα του ανθρωπίνου όντος.

   Αντικείμενο των ενδομύχων σκέψεων είναι η επιτέλεση του Θείου Έργου επί της Γης, δηλαδή η συμβολή ή συνεισφορά του συγκεκριμένου ανθρώπου στο Θείο Έργο της Αποκαταστάσεως.

   Ένα είναι το Κλειδί για την πραγματοποίηση του έκτου Θεωρήματος: η Αγάπη. Δια της Αγάπης ο άνθρωπος εξαγνίζεται και κυριαρχείται. Υπό το Φως της Αγάπης αποκτά υψηλότερη συνείδηση. Η νόησή του υψώνεται στην Αρετή της Φαντασίας. Οι «κεραίες» του πνεύματός του εισέρχονται στο Θείο Υπερσυνείδητο και αντλούν Θείες οδηγήσεις. Και τότε ο άνθρωπος υπηρετεί στον κόσμο το Έργο της Επανόδου.


   Ζ. Ο Κύριος Εαυτού Άνθρωπος

   Ο άνθρωπος έχει το αυτεξούσιον (την ελευθερία της θελήσεώς του). Δύναται λοιπόν να διαθέτει τον εαυτό του όπως θέλει. Ακόμη κι αν σήμερα είναι αγνός, τούτο δεν σημαίνει ότι είναι εξασφαλισμένος από τυχόν σφάλματα, που θα τον οδηγήσουν σε πνευματική πτώση.

   Γι' αυτό το Θεώρημα, απευθυνόμενο στον κύριο εαυτού άνθρωπο -- στον αγνό, που είναι Κυρίαρχος και Δεσπότης του εαυτού του -- του υποδεικνύει έναν τρόπο περιφρουρήσεως των πνευματικών του κατακτήσεων: να προτιμά την σιωπή από τους ασκόπους λόγους.


   Η. Συμπεράσματα

   Διαδήλωση της Προσωπικότητας σημαίνει επιτέλεση έργου στο εξωτερικό περιβάλλον. Το έργο αυτό εξαρτάται από την ποιότητα του πνεύματός μας, δηλαδή από τον βαθμό αρμονικής συνεργασίας και συνδράσεως των τριών αρετών του: της Φαντασίας, της Θελήσεως και της Ισχύος, που για τον άνθρωπο -- όπως είπαμε -- είναι το νοείν, το επιθυμείν και το δύνασθαι.

   Όταν οι τρεις αρετές του ανθρωπίνου πνεύματος δεν συνεργάζονται μεταξύ τους, η Προσωπικότητα δεν είναι δυνατόν να διαδηλώσει αντίστοιχο έργο, διότι η κινητήριος δύναμη (το πνεύμα) είναι σε κατάσταση δυσαρμονίας, ασυναρτησίας και αδυναμίας.

   Ποιο είναι το αποτέλεσμα της αρμονικής συνεργασίας των τριών αρετών του ανθρωπίνου πνεύματος; Εάν αυτές συνεργάζονται μεταξύ τους -- εάν δηλαδή απαλλαγούν από τις παρεμβάσεις του παράγοντος του κακού (δηλαδή από εκείνα τα βάρη που αναφέρει το δεύτερο Θεώρημα) -- τότε δημιουργούνται νέες συνθήκες μεταξύ Πηγής αφ' ενός και έργου στο εξωτερικό περιβάλλον αφ' ετέρου. Ανοίγεται μία νέα οδός ανάμεσα στο πνεύμα ως αίτιο και στο έργο ως αποτέλεσμα.

   Η κακοδαιμονία του ανθρώπου έγκειται στην δυσαρμονία του πνεύματός του. Η ευτυχία και επιτυχία του ανευρίσκεται στην εμφάνιση ανοικτής οδού μεταξύ νοήσεως και υλικής ισχύος, μεταξύ Ιδέας και έργου. Προτού εξασφαλισθή η ομαλή λειτουργία του ανθρωπίνου πνεύματος, δεν είναι δυνατόν να μιλάμε περί εκδηλώσεως και διαδηλώσεως της Προσωπικότητας.

Όταν το νοείν, το θέλειν και το δύνασθαι του ανθρώπου, απελευθερωμένα από την υποδούλωση του κακού και ιεραρχημένα, είναι ικανά να συλλειτουργούν και να συνδρούν, τότε ο δρόμος ανοίγει ελεύθερος για να διαδηλώσει ο άνθρωπος δημιουργικό αποτέλεσμα.

   Πνευματική αρμονία είναι η οδός που εμφανίζεται με την τακτοποίηση των αρετών του πνεύματός μας: είναι ο Μυστικός Λόγος που συνδέει το αίτιο (Θεία Ιδέα που εμψυχώνει τον συγκεκριμένον άνθρωπο) με το αποτέλεσμα (έργο που αντανακλά την ιδιαίτερη φύση και ποιότητα της Ιδέας).


   Περί του Μυστικού Λόγου εν γένει βλ. το Η' κεφ. του τρίτου Θεωρήματος.
Η απαλλαγή από την ελαττωματικότητα και η απελευθέρωση των εν δυνάμει ικανοτήτων είναι η προϋπόθεση για την εμφάνιση του Μυστικού Λόγου, ο οποίος θα μάς καταστήση Όν αιώνιο.


   Εν Κατακλείδι:
Όταν ο άνθρωπος καταστή αγνός (δηλαδή αμιγής), γίνεται κύριος του εαυτού του και οδηγείται από τον Θεό δια της πεφωτισμένης Συνειδήσεώς του, προκειμένου να συνεισφέρει κατά το ατομικό του μέτρο στο Θείο Έργο της Επανόδου.

[Ορφέας]

ΕΒΔΟΜΟ ΘΕΩΡΗΜΑ

    «Κάθε γενικώς πράξη του όντος κατά την γήινη ζωή είναι όμοια με δακτύλιο της αλύσου της παγκόσμιας ζωής του· δακτύλιο αισθητό, ο οποίος σε κάθε βήμα της ζωής ανακαλεί στο άτομο την πράξη ή το υποχρεώνει να προβεί σε σειρά άλλων δραστηριοτήτων, οι οποίες μπορούν να καλύψουν και να δεσμεύσουν τον χρόνο ολόκληρης ζωής».
 
 
   Νοηματική Εκδίπλωση του Εβδόμου Θεωρήματος


   Α. Βίωση και Δράση

   Β. Πράξεις

   Γ. Εσωτερική και εξωτερική ζωή

   Δ. Επί μέρους ανάλυση

[Ορφέας]

ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΟΥ ΕΒΔΟΜΟΥ ΘΕΩΡΗΜΑΤΟΣ

    Α. Βίωση και Δράση

   Οι πράξεις του ανθρώπου τοποθετούνται στα πλαίσια της δράσεώς του. Προκειμένου όμως να κατανοήσουμε επαρκώς την έννοια της δράσεως, θα πρέπει να την αντιδιαστείλουμε από μίαν άλλη έννοια: εκείνην της βιώσεως.

   Κάθε όν -- από τον Θεό έως τον άνθρωπο -- εκφράζεται σε δύο «διαύλους»: αφ' ενός ζη, αφ' ετέρου δρά. Άλλο η βίωση, άλλο η δράση. Εν τούτοις κανένα από τα δύο αυτά δεν νοείται μόνο του. Δηλαδή δεν νοείται το όν να ζη χωρίς να δρά, αφού η ζωή είναι κίνηση και η κίνηση είναι δράση. Συνεπώς η βίωση και η δράση είναι μεν δύο εκφράσεις του όντος διαφορετικές η μία από την άλλη, αλλά που όμως δεν είναι δυνατόν να γίνουν αντιληπτές χωριστά.

   «Βίωση είναι το υπάρχειν του όντος κατά τρόπο μη ενεργητικό· δράση είναι το υπάρχειν του όντος κατά τρόπον ενεργητικό».


    Β. Πράξεις

   «Πράξη είναι η έκφραση των ηθελημένων αποφάσεων του όντος». Οι εν λόγω αποφάσεις, εκφραζόμενες, καταλήγουν σε αποτέλεσμα.

   Πηγή: η Θέληση του όντος
   Εκπόρευση: η πράξη
   Κατάληξη: το αποτέλεσμα της πράξεως.

    Γ. Εσωτερική και Εξωτερική Ζωή

   Κάθε όν έχει διπλή ζωή: εφ' ενός εσωτερική, αφ' ετέρου εξωτερική. Η εσωτερική ζωή αναφέρεται στην βίωση και στην δράση του όντος εντός του πλαισίου του εαυτού του. Η εξωτερική ζωή εμφανίζεται όταν το όν -- ζώντας και δρώντας πάντοτε -- εκδηλώνεται εκτός του εαυτού του, δηλαδή στο περιβάλλον του.

   Υπάρχουν λοιπόν πράξεις εξωτερικής ζωής και πράξεις εσωτερικής ζωής. Της τελευταίας αυτής οι πράξεις καθίστανται αντιληπτές από τον άνθρωπο ως σκέψεις και ως συναισθήματα.

   Οι σκέψεις καταλαμβάνουν το νοείν του ανθρώπου και διατηρούν την ύπαρξή τους σε αυτό επειδή ο άνθρωπος τις αποδέχεται και τις θέλει· αποτελούν συνεπώς ηθελημένες αποφάσεις του.


   Ως ηθελημένες αποφάσεις χαρακτηρίζονται οι σκέψεις εκείνες τις οποίες αποδεχόμαστε, και όχι οι τυχαίες σκέψεις που περνούν από το νου μας και τις οποίες αντιπαρερχόμεθα ή αποδιώκουμε. Το ίδιο ισχύει και για τις συναισθηματικές καταστάσεις τις οποίες ηθελημένα καλλιεργούμε, τροφοδοτούμε και διαιωνίζουμε.
Παρομοίως, οι συναισθηματικές καταστάσεις οι οποίες καταλαμβάνουν τον «χώρο» της ψυχής συντηρούνται κι αυτές λόγω των ηθελημένων αποφάσεών του. Εν τέλει, οι πράξεις της εξωτερικής ζωής του ανθρώπου είναι οι ηθελημένες αποφάσεις του οι οποίες εξέρχονται στο περιβάλλον του υλικού κόσμου· είναι θελήματά του που υλοποιούνται μέσω της κινήσεως και της ομιλίας.


   Ως πράξεις νοούνται και οι ηθελημένες παραλήψεις, διότι όταν ηθελημένα αποφασίζω να παραλείψω κάτι που όφειλα να πράξω, τούτο αποτελεί επίσης έκφραση ηθελημένης αποφάσεώς μου, δηλαδή πράξη.
Όπως έχουμε πεί, ο άνθρωπος έχει συνείδηση η οποία μετέχει του Καλού αλλά ταυτοχρόνως παρεμποδίζεται -- δια των βαρών της -- από το κακό. Εκφράζει λοιπόν θελήματα τα οποία συνάπτονται ή με την συνείδηση του Καλού ή με την ελαττωματικότητα.

   Ο άνθρωπος είναι ελεύθερος να αποφασίζει· σε τούτο έγκειται και η ευθύνη του. Αφ' ής στιγμής όμως αρχίσει να εκφράζει την Θέλησή του, υποχρεωτικώς θα συντονισθή ή με τον δημιουργικό παράγοντα του Καλού ή με τον καταστρεπτικό παράγοντα του κακού. Τρίτη περίπτωση δεν υπάρχει.

   Συνεπώς, δια των πράξεών του ο άνθρωπος ή δημιουργεί ή καταστρέφει. Τί; Τον ίδιο του τον εαυτό, είτε ως άτομο είτε ως μέλος της ανθρωπότητας.


   Ο Θεός, εκφράζοντας τις Θελήσεις Του, δημιουργεί αντικειμενικά ως προς Εκείνον όντα ή περιβάλλοντα.
   Ο παράγων του κακού, δια της εκπεφρασμένης εναντιώσεώς του, αποπειράται να καταστρέψει τα αντικειμενικά ως προς αυτόν Θεία Δημιουργήματα.
   Ο άνθρωπος, όμως, δια των πράξεών του δημιουργεί ή καταστρέφει τον ίδιο του τον εαυτό, αφού εν τέλει η αποκόμιση των έργων του θα είναι ή η οντοποίηση ή ο λεγόμενος δεύτερος θάνατος.


    Δ. Επί μέρους ανάλυση

   Βάσει των όσων προαναφέραμε, το Θεώρημα αφορά σε όλες γενικώς τις πράξεις του ανθρωπίνου όντος, δηλαδή τόσο στις εξωτερικές, όσο και στις εσωτερικές. Αλλ' εν συνεχεία καθορίζει ότι αναφέρεται σ' εκείνες τις πράξεις που περιορίζονται στην γήινη ζωή του ανθρώπου, όπου αυτός αποφασίζει και δρά αυτοβούλως και έχει ατομική ευθύνη ως προς το αποτέλεσμα των πράξεών του.

   Εάν το ανθρώπινο ον αποφύγει τον δεύτερο θάνατο, ζη για κάποιο διάστημα στο αιθερικό (ή αλλιώς λεγόμενο "αστρικό") επίπεδο. Εκεί δεν νοείται αυτόβουλη δράση. Δεν επιτρέπεται η εκδήλωση ηθελημένων αποφάσεων. Το αιθερικό επίπεδο χαρακτηρίζεται από το αισθάνεσθαι, το δέχεσθαι και το μεταφέρειν. Εκεί, λοιπόν, η βίωση και η δράση του όντος (εάν μπορούμε να μιλήσουμε για δράση) νοείται και περιγράφεται ως κίνηση, ως ροή, ως διέλευση και μάλιστα όχι αυτόβουλη.

    Στον δε Πνευματικό Κόσμο το ανθρώπινο όν περνά και πάλι σε κατάσταση ενεργητικότητας, όπου οι ηθελημένες αποφάσεις του είναι Θέλημα της Μονάδος και η εκδίπλωσή τους είναι οικειοθελώς εντεταγμένη στην εκδίπλωση των Θελήσεων της Μονάδος (δηλαδή του Θεού). Κάθε πράξη λοιπόν του ανθρωπίνου όντος κατά την γήινη ζωή του παρομοιάζεται με δακτύλιο αλύσου της παγκοσμίας ζωής του -- μιάς αλύσου η οποία αρχίζει από την γήινη ζωή και καταλαμβάνει τον «χώρο» της ζωής του ανθρώπου σε όλους τους Κόσμους. Με άλλα λόγια η άλυσος αυτή δεν σταματά με τον γήινο θάνατο του ανθρώπου, αλλ' επεκτείνεται και συνεχίζεται και στους άλλους Κόσμους.

   Η εικόνα του δακτυλίου υποδηλώνει ότι κάθε πράξη του ανθρώπου συνδέεται με όλες τις προηγούμενες αλλά και με όλες τις επόμενες, αφού ο άνθρωπος ζώντας δρά και δρώντας ζη. Εάν η δράση είναι σύνολο πράξεων, πώς θα ήταν δυνατόν οι πράξεις να μη συνδέονται μεταξύ τους, αφού λαμβάνουν χώραν εντός του πλαισίου της συνεχούς ζωής του όντος; Εάν μία πράξη μας ήταν ασύνδετη με την προηγούμενη και με την επόμενη, τούτο θα εσήμαινε ότι και η ζωή μας είναι... ασυνεχής!

Η εικόνα του δακτυλίου έχει και μίαν άλλη όψη. Εκκινεί από ένα σημείο, ακολουθεί μία καμπύλη πορεία και επανέρχεται στο σημείο της εκπορεύσεώς του. Το σημείο αυτό της εκκινήσεως είναι νοητό, μη αισθητό. Υποδηλώνεται λοιπόν συμβολικώς ότι το σημείον εκκινήσεως των πράξεων δεν σημειώνεται μέσα στο υλικό περιβάλλον, αλλά στον πνευματικό «χώρο» της συνειδήσεως του ανθρώπου.

   Αφ' ής στιγμής όμως αρχίσει η εκδίπλωση της πράξεως, αυτή λαμβάνει χώραν στο υλικό περιβάλλον και καθίσταται αντιληπτή.

   Το τέλος της διαδρομής του δακτυλίου -- δηλαδή το τελικό αποτέλεσμα των πράξεών μας -- είναι κι αυτό μη υλικό, πνευματικό, αφού αναφέρεται στην πνευματική μας φύση.

   Με άλλα λόγια, όλες οι πράξεις μας -- είτε πρόκειται για ηθελημένα υιοθετούμενες σκέψεις είτε για ηθελημένα τροφοδοτούμενες συναισθηματικές καταστάσεις είτε για υλοποιημένες θελήσεις στο εξωτερικό περιβάλλον -- κάποτε κλείνουν τον κύκλο τους και επιφέρουν ένα αποτέλεσμα που επιδρά στην πνευματική μας ζωή.

   Μόλις μία ηθελημένη απόφαση αρχίσει να εκδιπλώνεται, τίθεται υπό τον έλεγχο δύο Νόμων της Δημιουργίας:

   του Νόμου της Ομοιογενείας· και
   του Νόμου της Ανταποδόσεως.

   Ο Νόμος της Ομοιογενείας παραλαμβάνει την δράση του όντος και, αναλόγως της ποιότητός της, την εντάσσει ή στο πλαίσιο της δράσεως του Θεού ή σ' εκείνο της αντιδράσεως του αρνητικού παράγοντος.Έπειτα, την σκυτάλη παραλαμβάνει ο Νόμος της Ανταποδόσεως, ο οποίος διαφυλάσσει την Θεία Δικαιοσύνη ανταποδίδοντας στον άνθρωπο καλό μεν για πράξεις που επήγασαν από θελήσεις αγαθής συνειδήσεως, κακό δε για πράξεις που εκπορεύθηκαν από θελήσεις συσκοτισμένης και βεβαρυμένης συνειδήσεως.

   Πηγή και παραλήπτης της ανταποδόσεως είναι πάντοτε ο άνθρωπος.

   Έτσι υφαίνεται το πεπρωμένο του ανθρωπίνου όντος. Εάν εσόδευσε καλό από την πράξη του, ο άνθρωπος εξψώνεται προς το Καλό και οι επόμενες πράξεις του θα φέρουν περισσότερο την σφραγίδα του Καλού (με αποτέλεσμα την περαιτέρω ανταπόδοση επί τω Καλώ κ.ο.κ.). Εάν όμως η πράξη του απέρρευσε από το κακό, η συνεπαγομένη συσσώρευση κακού θα τον καταβιβάσει προς το κακό, πράγμα που θα επηρεάσει την επομένη φάση της ζωής του.


   Ένα μόνον μπορεί να ανακόψει την κατά τα άλλα αναπόδραστη ανταπόδοση επί το κακό: η ειλικρινής και έμπρακτη μετάνοια.
Μετά + νοώ σημαίνει ότι τώρα νοώ διαφορετικά εν σχέσει προς ό,τι κακώς νοούσα στο παρελθόν.
Η συμβολική εικόνα λοιπόν του δακτυλίου μάς αποκαλύπτει ότι κάθε πράξη του ανθρώπου αφ' ενός είναι συνέπεια της προγενεστέρας ζωής του, αφ' ετέρου δημιουργεί την επομένη φάση της ζωής του. Δεδομένου δε ότι μόνον στον κόσμο αυτόν ενεργούμε πράξεις αυτοβούλου δραστηριότητας οι οποίες προκαλούν τον Νόμο της Ανταποδόσεως, συνεπάγεται ότι οι πράξεις της ζωής μας αυτής έχουν αποτέλεσμα και αντίκτυπο στο υπόλοιπο τμήμα της αλύσου της παγκοσμίας ζωής μας. Με άλλα λόγια: ότι κάνουμε στον κόσμο αυτόν είναι που θα εσοδεύσουμε ως ανταπόδοση στους άλλους Κόσμους.

   Πώς μπορεί ο άνθρωπος -- ως άτομο και ως σύνολο -- να θραύσει τον φαύλο κύκλο της επί τω κακώ ανταποδόσεως;

   Η οδός είναι μία και έχει σαφώς υποδειχθή στην ανθρωπότητα: η Αγάπη.

   Δια της Αγάπης προς εαυτον ο άνθρωπος θα απαλλάξει τον εαυτό του από την ελαττωματικότητα και θα καταστή αμιγής, αγνός, ατόφιος, θέτοντας τις βάσεις της πέραν του κόσμου τούτου επιβιώσεώς του.
Δια της Αγάπης προς τον πλησίον θα παράσχει στους συνανθρώπους του συνθήκες ευνοϊκές για την εκδήλωση και επάνθηση της δικής τους ανόμοιας Προσωπικότητας.

   Δια της Αγάπης προς τον Θεό θα υπαγάγει την διάνοιά του ειλικρινώς υπό το Φως της συνειδήσεώς του και θα εντάξει ολόκληρη την ζωή του εντός του πλαισίου του Νόμου της Ζωής. Θα καταστή έτσι τρόπον τινά «πλανήτης» που θα διαγράφει Θεοκεντρική τροχιά γύρω από τον Θείο Πνευματικό Ήλιο της Σοφίας και της Αγάπης.
Δεδομένου δε ότι η βίωση δεν δύναται να νοηθή χωριστά από την δράση, εξυπακούεται ότι η Αγάπη είναι πάντοτε έμπρακτη· Αγάπη θεωρητική δεν υφίσταται!

   Οι πράξεις, ως εκδηλώσεις των θελήσεων του ανθρωπίνου όντος, δίδουν την δυνατότητα να σταθμίσουμε και να μετρήσουμε τον βαθμό τελειώσεως και συνειδητοποιήσεώς μας στην Αλήθεια. Συνεπώς, η παρατήρηση και αξιολόγηση των πράξεων -- σκέψεων, λόγων, συναισθημάτων, κινήσεών μας -- μάς δίδει αντικειμενικώς και αψευδώς το μέτρο της δημιουργίας της Προσωπικότητός μας.


Από την ανάλυση του Θεωρήματος αυτού συνεπάγεται η ευθύνη του ανθρώπου για την ηθελημένη (αν και όχι πάντοτε συνειδητή) δράση του και στα τρία επίπεδα: των σκέψεων, των συναισθημάτων και το υλικό.
Μήπως όμως και ο Κύριος δεν απεκάλυπτε το ίδιο, όταν -- επί παραδείγματι -- έλεγε ότι ένοχος μοιχείας είναι και όποιος επιθυμήσει μέσα στην καρδιά του ξένη γυναίκα; Ή ότι φέρει ευλύνη κι εκείνος ο οποίος απλώς θα οργισθή; (Ματθ. 5.21,32).
Εν Κατακλείδι:

   Το Θεώρημα αυτό μάς αποκάλυψε την Νομοτέλεια εντός της οποίας ο άνθρωπος καλείται να δημιουργήσει την Προσωπικότητά του. Κι η εν λόγω Νομοτέλεια έγκειται σε δύο αλληλένδετους Νόμους: τον Νόμο της Ομοιογενείας κι εκείνον της Ανταποδόσεως.

   Ο Νόμος της Ομοιογενείας ελέγχει και σταθμίζει τον άνθρωπο σε κάθε βήμα της ζωής του ως προς την Αγνότητα και -- ανάλογα με τις πράξεις του -- τον τοποθετεί εκεί όπου ανήκει ηθικώς και πνευματικώς.

   Ο Νόμος της Ανταποδόσεως αποδίδει στον άνθρωπο ό,τι του αρμόζει, ανυψώνοντας ή καταβιβάζοντάς τον, βάσει του ήθους και της πνευματικότητας που διαδηλώνει δια των πράξεων στην καθημερινή ζωή του.

   Αυτοί οι δύο Νόμοι είναι που ρυθμίζουν την επιβίωση ή μη του ανθρωπίνου όντος μετά το πέρας της ζωής του στον υλικό κόσμο.

[Ορφέας]

ΟΓΔΟΟ ΘΕΩΡΗΜΑ

 
   «Η φιλοδοξία να φαίνεται κανείς ό,τι δεν μπορεί να είναι, είναι πλάνη, είναι σφάλμα το οποίο προκαλεί πολλές δυστυχίες στην ζωή του ανθρώπου».
 
 
 
    Νοηματική Εκδίπλωση του Όγδοου Θεωρήματος

 
    Α. Εισαγωγή

    Β. Η Φιλοδοξία

    Γ. Η Φιλοδοξία να φαίνεται κανείς ό,τι δεν μπορεί να είναι.

    Δ. Ο Άνθρωπος ως κατάληξη Θείας Ιδέας

    Ε. Ο ρόλος της Αγάπης

    ΣΤ. Η Θεία Ακτίνα

    Ζ. Η Ελευθερία και η έλλειψη Συνειδήσεως στον Άνθρωπο

    Η. Ο Εσωτερικός Εαυτός του ανθρώπου

    Θ. Σύνδεση με τον Θεό και Ύψωση προς τον Θεό

    Ι. Ελάττωμα και Σφάλμα

    Κ. Η Ζωή στον Άνθρωπο

    Παράρτημα: Το Είναι και το Φαίνεσθαι

[Ορφέας]

ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΟΥ ΟΓΔΟΟΥ ΘΕΩΡΗΜΑΤΟΣ

    Α. Εισαγωγή

   Έχοντας συνδέσει την πνευματική ζωή με την Συνείδηση, εξάγουμε το συμπέρασμα ότι ο άνθρωπος γεννώμενος είναι κατ' ουσίαν νεκρός, αφού δεν γνωρίζει απολύτως τίποτε ως προς το τί είναι ο ίδιος και που ευρίσκεται. Καλείται λοιπόν να φύγει από αυτή την κατάσταση, αποκτώντας αντίληψη της Αληθείας, Συνείδηση, δηλαδή Προσωπικότητα.


    Β. Η Φιλοδοξία

   «Φιλοδοξία είναι η συνεχής βίωση και επιδίωξη υπό του ανθρώπου προκαθορισμένων υπό του ιδίου και μη εισέτι πραγματοποιηθέντων στόχων».
Η Φιλοδοξία δηλαδή είναι κατάσταση και ως τέτοια εντάσσεται στην βίωση του ανθρώπου και όχι στην έκφραση της δράσεώς του.


    Γ. Η Φιλοδοξία να φαίνεται κανείς ό,τι δεν μπορεί να είναι...

   Το όγδοο Θεώρημα δεν μιλά για κάθε λογής φιλοδοξία, αλλά για μία συγκεκριμένη μορφή της. Η φιλοδοξία «να φαίνεται κανείς ό,τι δεν μπορεί να είναι» θα πρέπει να νοηθή τόσο στην υπέρβαση των ικανοτήτων, όσο και στην απόκρυψη αυτών. Όταν ένας άνθρωπος είναι αυτός που είναι, με δεδομένες τις ιδιαίτερες αρετές, ποιότητες, χαρίσματα και ικανότητές του, και εν τούτοις επιθυμεί να εκφράζεται πέραν του πλαισίου αυτών, ή όταν για οποιονδήποτε λόγο καταπνίγει τις ικανότητές του και δεν τις εκφράζει, τότε εντάσσεται στην έννοια του
Θεωρήματος. Με άλλα λόγια το Θεώρημα αυτό θέλει τον άνθρωπο να εκφράζει ό,τι ακριβώς είναι. Οπότε γεννάται το ερώτημα: Τί είναι ο άνθρωπος;


    Δ. Ο Άνθρωπος ως κατάληξη Θείας Ιδέας

   Όπως γνωρίζουμε, ο άνθρωπος είναι η κατάληξη μιάς εκδηλωμένης Ιδέας του Θεού, η οποία (κατάληξη) είναι συνάρτηση τόσο του κόσμου της ύλης όσο και του σκοπού του ανθρώπου. Ο άνθρωπος είναι η κατάληξη της εκφράσεως μιάς Θείας Ιδέας -- δεν είναι η ίδια η Ιδέα.
Ακριβώς στο σημείο τούτο υπεισέρχεται η έννοια της ελευθερίας: αφού ο άνθρωπος δεν ταυτίζεται με την Ιδέα του, διατηρεί το δικαίωμα να την απαρνηθή, στρέφοντας την δραστηριότητά του προς άλλες κατευθύνσεις, ξένες προς αυτήν. Είτε λοιπόν ο άνθρωπος υπερβάλλει είτε υστερεί της πραγματικότητας, εκδηλώνει κάτι άλλο από την δική του ιδιαίτερη φύση, από την δική του προσωπικότητα.

   Το Θεώρημα λοιπόν καλεί τον άνθρωπο να εκφράζεται εντός του πλαισίου του εαυτού του, όπως καθορίζεται από την Θεία Ιδέα που τον δημιούργησε και τον εμψυχώνει.


    Ε. Ο Ρόλος της Αγάπης

   Πώς ο άνθρωπος θα κατορθώση να αποκτήσει συνείδηση της Θείας Ιδέας του, ούτως ώστε να ζη και να εκφράζεται μέσα στην «κοίτη» όπου «ρέει» αυτή η Ιδέα, αποφεύγοντας παρεκκλίσεις προς ό,τι ο ίδιος δεν μπορεί να είναι;

   Κι εδώ η απάντηση είναι η Αγάπη:

   η Αγάπη προς τον εαυτό μας,
   προς τον συνάνθρωπο και
   προς τον Θεό.

   Διότι δεν νοείται συμβιβασμος και συμπαρεύρεση Αγάπης και ελαττωματικότητας.
Ας θυμηθούμε την Κλείδα της πνευματικής εξελίξεως του ανθρώπου, όπως την περιγράψαμε στο πέμπτο Θεώρημα: «Για κάθε βήμα που επιχειρεί ο άνθρωπος δια της Αγάπης, κατακτά αντίστοιχο βαθμό Συνειδήσεως». Έτσι, ο άνθρωπος αγαπώντας υψώνεται σε Συνείδηση και υψούμενος σε Συνείδηση δημιουργεί την Προσωπικότητά του.


    ΣΤ. Η Θεία Ακτίνα

   Στο σημείο τούτο είναι καλό να σταθούμε λίγο στην σχέση που υφίσταται μεταξύ αφ' ενός της Θείας Ιδέας και αφ' ετέρου του ανθρώπου.

   Η Θεία Ιδέα έχει ως Πηγή το Αίτιο εκ του οποίου απορρέει: δηλαδή τον Θεό. Εκφράζεται, εκδιπλώνεται και καταλήγει σε ένα αποτέλεσμα: το δημιούργημα «άνθρωπος».

   Εάν θέλαμε να απεικονίσουμε σχηματικώς την εκδίπλωση της Ιδέας, θα συνδέαμε με μία ευθεία γραμμή τα δύο σημεία: την Πηγή και την κατάληξη. Η εν λόγω ευθεία -- δεδομένου ότι δεν πρόκειται περί υλικής γραμμής -- νοείται ως πνευματική ακτινοβολία: πρόκειται λοιπόν για μία Θεία Ακτίνα.

   Αναφορικά λοιπόν προς την Θεία Ιδέα έχουμε τα εξής:

   Πηγή της, ο Θεός·
   Εκδίπλωσή της, η Θεία Ακτίνα·
   Κατάληξή της, ο Άνθρωπος.

   Είναι σημαντικό να κατανοήσουμε ότι ο άνθρωπος δεν είναι η Θεία Ακτίνα, αλλά το άκρο της ή η κατάληξή της. Βεβαίως, άκρο και Ακτίνα δεν διαχωρίζονται, αλλά ούτε και ταυτίζονται.

   Ας θεωρήσει ο αναγνώστης ως αναλογικό παράδειγμα μίαν ακτίνα φωτός, η οποία προσπίπτει πάνω σε μία επιφάνεια, όπου σχηματίζει φωτεινό ίχνος. Το ίχνος αυτό -- η κατάληξη της φωτεινής ακτίνας -- είναι μεν αρρήκτως συνδεδεμένο με την φωτεινή ακτίνα, αλλ' εν τούτοις δεν μπορεί να ταυτισθή μαζύ της. Είναι κάτι το διακεκριμένο, του οποίου η εμφάνιση εξαρτάται και από την φύση της επιφανείας επί της οποίας εμφανίζεται.
Σ'αυτή την έλλειψη ταυτίσεως -- σ' αυτή την ετερότητα -- Ακτίνας και καταλήξεώς της ανευρίσκεται όλη η φύση του ανθρώπου αλλά και η δυσκολία του έργου του.


    Ζ. Η Ελευθερία και η Έλλειψη Συνειδήσεως στον Άνθρωπο

   Τί είναι λοιπόν αυτό το «άλλο», που συνδέεται με την Θεία Ακτίνα αλλά ταυτοχρόνως διακρίνεται από αυτήν;

   Είναι ένα δημιούργημα με δύο χαρακτηριστικά:

   την ελευθερία· και
   την έλλειψη συνειδήσεως.

   Η ελευθερία, όπως προαναφέραμε, ανευρίσκεται στην ετερότητα που υφίσταται μεταξύ της Θείας Ακτίνας και της καταλήξεώς της. Αφού ο άνθρωπος είναι κάτι άλλο από την Ακτίνα, είναι αδέσμευτος και ελεύθερος -- διατηρεί την δυνατότητα είτε να συντονίζεται προς αυτήν και να εκφράζεται εντός του πλαισίου της Ιδέας την οποία φέρει εν εαυτώ, είτε να την αρνείται, αρνούμενος όμως έτσι την εσώτερη φύση του, εν τέλει τον ίδιο του τον εαυτό.

   Ο Θεός θέλει να αποκαταστήσει την Τάξη, η οποία διεταράχθη λόγω της εωσφορικής πτώσεως. Καθώς ο Θεός είναι Παντοδύναμος, μία άμεση επέμβασή Του θα μπορούσε πάραυτα να αποκαταστήσει την Τάξη, καταργώντας ακαριαία την σχέση της εωσφορικής εναντιώσεως με το Πνεύμα. Κάτι τέτοιο όμως θα ήταν πράξη εξαναγκασμού και έξω από την Θεία Φύση της Ελευθερίας.

   Γι'αυτόν τον λόγο συνέλαβε ο Θεός την Ιδέα της δημιουργίας ενός όντος, το οποίο θα μπορεί να είναι ελεύθερο -- να μην κυριαρχείται δηλαδή υποχρεωτικώς ούτε από τον Θεό, ούτε από τον αντίπαλο -- και συγχρόνως να μην είναι συνειδητό, ούτως ώστε να μη θίγεται η ελευθερία του αντιπάλου.

   Το όν αυτό, μέσα στην ασυνειδησία του, θα πρέπει να επιλέξει μόνο του, ελεύθερο, την οδό του, αποκτώντας -- εάν θέλει -- συνείδηση της Θείας Ιδέας του και κατ' επέκτασιν του εντός του εαυτού του Θεού. Κατ' αυτόν τον τρόπο επιτυγχάνει την αποδέσμευση του πνεύματός του από την εναντίωση και υπηρετεί το Σχέδιο της Επανόδου, δηλαδή την αποκατάσταση της διαταραχθείσης Τάξεως.


    Η. Ο Εσωτερικός Εαυτός του Ανθρώπου

   Από όσα αναφέραμε μέχρι στιγμής συνάγεται ότι ο άνθρωπος έχει -- τρόπον τινά -- δύο εαυτούς:
 
   έναν βαθύτερο, θείο εαυτό (την Θεία Ακτίνα), στον οποίον οφείλει την ύπαρξή του και ο οποίος προσδιορίζει την ανόμοια φύση του και τις ιδιαίτερες προδιαγραφές του όντος του· και
   έναν καθημερινό, περιστασιακο εαυτό (την απόληξη της Θείας Ακτίνας), ελεύθερο και χωρίς συνείδηση, ο οποίος μπορεί να αποφασίσει να εκφράζεται εντός ή εκτός του αληθινού πλαισίου του όντος του, αναλόγως προς την εμπειρία, τις περιστάσεις και την διαμόρφωση της αντιλήψεώς του ? εν τέλει αναλόγως προς την παγίδευσή του ή όχι από το κακό.

   Εάν ο άνθρωπος παγιδευθή από το κακό και εκδηλωθή εκτός των πλαισίων του όντος του -- είτε υπερβάλλοντας είτε μειώνοντας τις πραγματικές του ικανότητες -- τότε αρνείται τον θείο εαυτό του, υποδουλώνεται στο κακό και κυριαρχείται από τον αντίπαλο. Κι αν αυτή η κατάσταση παγιωθή και φθάσει ο άνθρωπος στην στιγμή της αποχωρήσεώς του από τον υλικό κόσμο, όταν η Θεία Ακτίνα αναδιπλωθή στην Πηγή της δεν θα είναι δυνατόν να λάβει μαζύ της καταστάσεις εκτός της φύσεώς της: ο συγκεκριμένος άνθρωπος θα καταλήξει στην ανυπαρξία, στον θάνατο.

   Γι' αυτό λοιπόν ο άνθρωπος έχει ως πρώτιστο καθήκον να αποτινάξει την υποδούλωσή του στην πλάνη και στο σφάλμα και να ανεύρει τον θείο εαυτό του. Κατ' αυτόν τον τρόπο θα μπορέσει αφ' ενός να συνδεθή με αυτόν, αφ' ετέρου να αναδιπλωθή επί της νοητής γραμμής της Ακτίνας και να επανεύρει την Πηγή του, αποδεσμεύοντας συγχρόνως το πνεύμα του από τον κόσμο της πτώσεως και εκπληρώνοντας έτσι την αποστολή του.


    Θ. Σύνδεση με τον Θεό και Ύψωση προς τον Θεό

   Δύο λοιπόν πράγματα οφείλει να επιτύχει ο άνθρωπος:

   να συνδεθή με τον Θείο Εαυτό του (την Θεία Ακτίνα)· και
   να ανέλθει δια του Θείου Εαυτού του προς τον Θεό.

   Την σύνδεση με την Θεία Ακτίνα πραγματοποιεί η Αγάπη· την αναδίπλωση στην Πηγή μας, μέσω της Θείας Ακτίνας την οποία εκφράζουμε, παρέχει η συνεχώς υψουμένη συνείδησίς μας, η ολοένα αυξανόμενη αντίληψη της Αληθείας.
Υψώνεται ο άνθρωπος προς την Πηγή του, ακολουθώντας την νοητή γραμμή της Θείας Ακτίνας, όταν αποκτά ολοένα και μεγαλύτερη αντίληψη της Ιδέας την οποίαν εκφράζει, όταν αποκτά αντίληψη του Θεού και επανέρχεται εν Πνεύματι στην Πηγή απ' όπου απέρρευσε. Έτσι ο άνθρωπος φεύγει από την κατάσταση της ατομικότητας· ενωμένος με την Θεία Ακτίνα εισχωρεί συνειδησιακώς στην κατάσταση του συνολικού Ενός, της Μονάδος.


    Ι. Ελάττωμα και Σφάλμα

   Στο Θεώρημα γίνεται διάκριση μεταξύ ελαττώματος και σφάλματος.

   Η ελαττωματικότητα είναι κατάσταση την οποία βιώνει ο άνθρωπος.
Το ελάττωμα είναι ο τρόπος εκδηλώσεως της ελαττωματικότητας και -- στα πλαίσια του παρόντος Θεωρήματος -- ο τρόπος βιώσεως του ανθρώπου εκτός των πλαισίων του εαυτού του. Τα σφάλματα είναι οι εκάστοτε ελαττωματικές εκφράσεις.


    ΙΑ. Η Ζωή στον Άνθρωπο

   Το πρώτο Θεώρημα μάς αποκάλυψε ότι ο άνθρωπος είναι όν υπό αίρεσιν και ότι στον ίδιον επαφίεται το να ταυτισθή με την Ζωή ή να καταλήξει στον θάνατο.

   Το όγδοο τούτο Θεώρημα μάς δίδει την έννοια - κλειδί της ετερότητας μεταξύ της Θείας Ακτίνας και της απολήξεώς της (του ανθρώπου). Η Θεία Ακτίνα ζη· ο άνθρωπος, ως κάτι άλλο από την Ζωή, δεν ζη· αλλ' εν τούτοις έχει την δυνατότητα να ζήσει, εάν το θελήσει.

   Συνεπώς ο άνθρωπος δεν ζη -- φέρει εντός του την ζωή. Η Θεία Ακτίνα είναι που του παρέχει την δυνατότητα να ζήσει. Αυτό που εμείς αισθανόμαστε ως ζωή είναι η εν ημίν παρουσία της Ζωής, (δηλαδή του Θεού), που μάς έχει παρασχεθή ούτως ώστε να μπορέσουμε να γίνουμε οι ίδιοι Ζωή (δηλαδή να καταλήξουμε στην Θέωση).

   Εκφραζόμενος ο άνθρωπος στα πλαίσια του αληθινού του εαυτού,

   αφ' ενός εκφράζει στον υλικό κόσμο την Θεία Ιδέα που τον εμψυχώνει και δημιουργεί την Προσωπικότητά του, προάγοντας ταυτοχρόνως το Θείο Έργο της Αποκαταστάσεως· και
   αφ' ετέρου συνδέεται με τον εσώτερό του εαυτό (την Ζώσα Θεία Ακτίνα) και καταλήγει να ζήσει ο ίδιος ως όν αθάνατο.


   Παράρτημα
   Μία υψηλότερη θεώρηση του 8ου Θεωρήματος:
   Το Είναι και το Φαίνεσθαι

   Ο άνθρωπος είναι πνευματικό δημιούργημα αλλά ευρίσκεται εντός του κόσμου της πτώσεως. Τούτο το «αλλά» δίδει μίαν άλλη, νέα διάσταση, απαραίτητη για την κατανόηση της φύσεως του ανθρώπου.

   Ως δημιούργημα του Θεού, ο άνθρωπος υπάρχει ένεκα της δράσεως της Θείας Ακτίνας, στην οποίαν οφείλει την ύπαρξή του, αλλά και την ιδιαίτερη ταυτότητά του. Ο άνθρωπος Είναι ό,τι έχει καθορίσει η Θεία Ακτίνα· Είναι ό,τι υπαγορεύει η Θεία Ιδέα.

   Η νέα διάσταση για την οποία μιλήσαμε θέτει τον άνθρωπο εντός του εξωτερικού κόσμου, που είναι κόσμος ατομικότητας και διαιρέσεως, κόσμος εκτός της Μονάδος. Εκεί ο άνθρωπος δεν Είναι αλλά Φαίνεται.
 
   Το Είναι αφορά στην σχέση του ανθρώπου προς τον εσώτερον εαυτό του, την Δημιουργο Πηγή του. Εσωτερικώς, ο άνθρωπος Είναι.Το Φαίνεσθαι αφορά στην εξωτερικότητα. Εξωτερικώς, ο άνθρωπος Φαίνεται.

   Ο άνθρωπος όμως ταυτοχρόνως τελεί υπό έλλειψη συνειδήσεως. Γεννάται χωρίς συνείδηση και είναι ελεύθερος να αποφασίζει για την τύχη του. Αλλά δεν γνωρίζει το Είναι του, δεν έχει δηλαδή αντίληψη του βαθυτέρου εαυτού του και δρά εκτός του εαυτού του, σε περιβάλλον που δεν είναι ο εαυτός του.

   Αφ' ενός Είναι θείο δημιούργημα, αφ' ετέρου ευρίσκεται και Φαίνεται στον εξωτερικό κόσμο. Δεν έχει όμως αντίληψη ούτε του τί Είναι, ούτε του τί πρέπει να κάνει, ούτε του πώς πρέπει να φανή.

   Κι εδώ αρχίζει η ζωή του κόσμου. Ο παράγων του κακού εκμεταλλεύεται την έλλειψη συνειδήσεως του ανθρώπου ως προς τον εαυτό του και τον οδηγεί σε εξωτερικές ενασχολήσεις κατά τις οποίες ο άνθρωπος -- μη γνωρίζοντας τον εαυτό του -- δεν εκφράζει εκείνο που Είναι, αλλά Φαίνεται ό,τι δεν είναι.

   Στην περίπτωση αυτή το Είναι και το Φαίνεσθαι του ανθρώπου ευρίσκονται εν διαστάσει. Εάν όμως αυτός, υπό το φως της Αληθείας που αποκαλύπτεται από τον Θεό στην Ανθρωπότητα, αρχίσει ν' αποκτά αντίληψη του βαθυτέρου εαυτού του (του Είναι του), τότε η δραστηριότητά του στον εξωτερικό κόσμο βαθμιαίως θα απηχεί την αντίληψη του Είναι του. Το Φαίνεσθαι θα αρχίσει να προσαρμόζεται προς το Είναι.

   Με άλλα λόγια η διαφορά μεταξύ του ασυνειδήτου ανθρώπου κι εκείνου ο οποίος έχει αντίληψη του εσωτερικού εαυτού του, έγκειται στο Φαίνεσθαι, στο πώς ο άνθρωπος εμφανίζεται στον κόσμο της εξωτερικότητας, κι όχι στο Είναι, αφού το Είναι είναι αυτό που είναι, αμετάβλητο.

   Η απόκτηση αντιλήψεως του εσωτερικού εαυτού του γίνεται βαθμιαίως, στην διάσταση του χρόνου, υπό πολλές προϋποθέσεις· βαθμιαίως λοιπόν δημιουργείται ένας «άξων» που συνδέει και συντονίζει το Φαίνεσθαι προς το Είναι. Κι όσο ο εν λόγω άξων ισχυροποιείται, τόσο αποσαφηνίζεται η σχέση ανθρώπου και Δημιουργού και τόσο περισσότερο ο άνθρωπος αντιλαμβάνεται πώς και πόσο θα Φαίνεται στο πλαίσιο που απηχεί το Είναι του.

   Επομένως ο άνθρωπος ζη δύο ζωές:

   μίαν εσωτερική, κατά την οποία καλλιεργεί ολοένα και περισσότερο την σχέση του με τον Δημιουργό· και
   μίαν εξωτερική, καθώς διαρκώς και περισσότερο μεριμνά ώστε να Φαίνεται καλύτερα το Είναι του στον εξωτερικό κόσμο.

   Αυτή η συνεχής και βαθμιαία αλλαγή ομοιάζει με πλάστιγγα, της οποίας ο ένας δίσκος αναφέρεται στην εσωτερική ζωή του ανθρωπίνου όντος, η δε άλλη, στην εξωτερική του δράση. Αυτή η πλάστιγγα κινείται. Αρχικώς και μέχρις ορισμένου σημείου, το βάρος πέφτει στο Φαίνεσθαι, όπου αυτό δεν εκπροσωπεί το Είναι.

   Από κάποιαν στιγμή και έπειτα, καθώς ο άνθρωπος στρέφεται προς τα έσω για να ανεύρει τον εσωτερικόν εαυτό του, το Φαίνεσθαι αρχίζει ν' αντισταθμίζεται από το Είναι. Σιγά - σιγά η πλάστιγγα αλλάζει κατάσταση. Η εσωτερική ζωή αρχίζει να βαρύνει όλο και περισσότερο.

   Κάποια στιγμή -- κι αυτό είναι ένα σημείο που έχει αντίκτυπο και στους άλλους Κόσμους -- η πλάστιγγα θα ισορροπήσει και κατόπιν θα αρχίσει η ανάστροφη κίνηση των δίσκων. Θα βαρύνει τότε η εσωτερική ζωή, η αντίληψη του Είναι, περισσότερο από το επιπόλαιο Φαίνεσθαι.

   Όποιος ξεπεράσει το μοιραίο τούτο σημείο καμπής, έχει υπερβή το αντίστοιχο σημείο καμπής στο αιθερικό επίπεδο και δεν κινδυνεύει πλέον από τον δεύτερο θάνατο, διότι έχει ενσυνειδήτως θέσει τον εαυτό του υπό την θεία βοήθεια, που είναι ισχυρότερη από την εναντίωση του κακού.

[Ορφέας]

ΕΝΑΤΟ ΘΕΩΡΗΜΑ

   «Εάν σάς λέγω "αποβάλατε τα ελαττώματά σας" δεν είναι για να αποκτήσετε την Αιώνια Βασιλεία, αλλά για να κατακτήσετε την ανεξαρτησία σας ως όν και ως άνθρωπος.  Τα ελαττώματα είναι τα μέσα δια των οποίων οι δυνάστες υποδουλώνουν τους δυναστευομένους και εκμηδενίζουν την προσωπικότητά τους».
 
 
 

    Νοηματική Εκδίπλωση του Ενάτου Θεωρήματος

 
 
    Α. Εισαγωγή

    Β. Η Αιώνια Βασιλεία

    Γ. Η Ανεξαρτησία

    Δ. Όν και Άνθρωπος

    Ε. Ελαττώματα και Δυνάστες

[Ορφέας]

ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΘΕΩΡΗΜΑΤΟΣ

    Α. Εισαγωγή

   Δια του ρήματος «αποβάλατε» μάς δίδεται μία ιδιαίτερη παρουσίαση των ελαττωμάτων.

   Τί δύναται να αποβάλει κανείς; Ασφαλώς όχι τον εαυτό του ή κάτι που ανήκει στον εαυτό του. Μπορεί όμως να αποβάλει κάποιο ξένο στοιχείο, το οποίο έχει παρεισφρύσει εντός του από άλλη πηγή· στοιχείο που -- ως ξένο προς την ίδια του την φύση -- τον δυναστεύει προς ζημίαν του εαυτού του.

   Εδώ λοιπόν αφ' ενός μεν δηλώνεται η ανάγκη να αντιληφθούμε την προέλευση των ελαττωμάτων, αφ' ετέρου δε δίδεται η οδήγηση να τα αποβάλουμε, καθιστώντας τον εαυτό μας ελεύθερο από τα δεσμά εκείνου του παράγοντος ο οποίος επεδίωξε -- δια μέσου των ελαττωμάτων -- να καταλάβει τον εαυτό μας.

   Καλείται λοιπόν ο άνθρωπος να προχωρήσει με θάρρος, πίστη και επίγνωση της πραγματικότητας, σε μία «εγχείριση» επί του εαυτού του, προκειμένου να τον απαλλάξει από τα ξένα προς την φύση του στοιχεία, από τις κάθε λογής δεσμεύσεις που τον εμποδίζουν στην πνευματική του πρόοδο. Διότι δεν είναι δυνατόν στην πνευματική του πορεία να φέρει βάρη που τον εμποδίζουν να επιτύχει τον προορισμό για τον οποίο γεννήθηκε.

   Για ποιον λόγο όμως να αναλάβει κανείς μία τέτοια δυσχερή πάλη; Μήπως για να αποκτήσει την Αιώνια Βασιλεία των Ουρανών; Λάθος! διακηρύσσει το Θεώρημα. Είναι λάθος να ενεργεί ο άνθρωπος το καλό, μόνο και μόνο για να αποκτήσει την Ουράνια Βασιλεία. Είναι λανθασμένη αυτή η -- τόσο διαδεδομένη -- νοοτροπία συναλλαγής.


    Β. Η Αιώνια Βασιλεία

   Η Αιώνια Βασιλεία είναι το αιωνίως Υπάρχειν και ζήν του Πνευματικού Κόσμου. Πώς λοιπόν είναι δυνατόν ο άνθρωπος, εκ των κάτω, να θέλει να αποκτήσει δια συναλλαγής την πνευματική Βασιλεία του Θεού; Είναι δυνατόν το ατελές να έχει εξουσία επί του τελείου; Το κατώτερον επί του ανωτέρου; Το ασυνείδητον επί του Υπερσυνειδήτου;

   Είναι συνεπώς μεγάλη πλάνη και θλιβερή προκατάληψη εκείνη η νοοτροπία που θέλει τον άνθρωπο να κάνει το καλό για να αποκτήσει δια συναλλαγής την Βασιλεία των Ουρανών.


    Γ. Η Ανεξαρτησία

Στόχος της αποβολής των ελαττωμάτων είναι η κατάκτηση της ανεξαρτησίας μας ως όντος και ως ανθρώπου.

   «Κατάκτηση σημαίνει την είσδυση, ταύτιση και ενοποίηση του κατακτώντος με το κατακτώμενο».

   Δεν πρόκειται για μία απόκτηση, δηλαδή για μία ποσοτική προσθήκη στον υπάρχοντα πλούτο, αλλά για μία κατάσταση του όντος. Ο όρος κατάκτηση χρησιμοποιείται εδώ για να υποδηλώση δράση στον ιδεατό και όχι στον υλικό χώρο.

   Αντικείμενο της κατακτήσεως είναι η ανεξαρτησία. Τί είναι η ανεξαρτησία και ποιά η διαφορά της από την ελευθερία;

   Η ελευθερία συσχετίζεται πάντοτε με κάποια δέσμευση -- ή καλύτερα με την απουσία δεσμεύσεως. Νοείται περισσότερο ως απελευθέρωση. Είμαστε ελεύθεροι από κάτι το δεσμευτικό. Με άλλα λόγια η ελευθερία αντιδιαστέλλεται προς την έννοια της υποδουλώσεως.

   Ως εκ τούτου η ελευθερία είναι μία κατάσταση που αναφέρεται πάντοτε στον κόσμο της πτώσεως. Εκεί υπάρχουν όντα ελεύθερα ή ανελεύθερα. Ο Θεός όμως δεν είναι ελεύθερος, αφού δεν υπάρχει κάτι που θα μπορούσε να Τον δεσμεύση -- ο Θεός είναι πέραν της ελευθερίας. Είναι ανεξάρτητος.

   Η ανεξαρτησία λοιπόν ως έννοια δεν συναρτάται προς κάποιον άλλον παράγοντα.


Η ανεξαρτησία είναι χαρακτηριστικό της φύσεως του Πνεύματος: "το πνεύμα όπου θέλει πνει" (Ιω. 3..
Και δεν αποκτάται από τον άνθρωπο δια κάποιας συναλλαγής, ως αντιμισθία, αλλά κατακτάται: δηλαδή ο άνθρωπος καθίσταται ο ίδιος ανεξάρτητος.


    Δ. Όν και άνθρωπος

   Οι τρεις αυτές λέξεις -- όν και άνθρωπος -- έρχονται να επιβεβαιώσουν και να επισφραγίσουν τα όσα έχουν λεχθή μέχρι τώρα περί του ανθρώπου.

   Ο άνθρωπος είναι πνευματικό δημιούργημα. Ο Δημιουργός, εκδηλώνοντας την Θέλησή Του ως Ακτίνα, καταλήγει αρχικώς στην προδημιουργία του ανθρωπίνου πνεύματος και εν συνεχεία -- με την συμβολή των κατωτέρων κόσμων (αιθερικού και υλικού) -- στην δημιουργία του ανθρώπου.

   Το ανθρώπινο πνεύμα, θα λέγαμε, κοιτά ταυτοχρόνως προς δύο κατευθύνσεις, σάν το πρόσωπο του Ιανού:

αφ' ενός βλέπει την Θεία Ακτίνα, στην οποίαν οφείλει την ύπαρξή του ως όν (ως υπάρχον δημιούργημα)·
αφ' ετέρου βλέπει τον κόσμο, του οποίου μετέχει ως άνθρωπος.
Διαπιστώνει τότε δύο αντίρροπες έννοιες: από την μία το Θείο στοιχείο, την Θεία Ακτίνα, που του δίδει το Υπάρχειν· από την άλλη, τον κόσμο, την υλική φύση, της οποίας μετέχει ως αναπόσπαστο μέλος.
Καλείται λοιπόν, αυτά τα δύο ξεχωριστά και αντίρροπα στοιχεία -- το όν και τον άνθρωπο -- να τα συνδέσει με ένα και και να συγκροτήση μία τριάδα: όν και άνθρωπος.


   Όταν κατ' αυτόν τον τρόπο ο άνθρωπος επιτύχει να συνδεθή με τον εσωτερικό του εαυτό, με την εσωτερική του ύπαρξη, αποκτώντας συνείδηση αυτής, τότε αποκτά συνείδηση της Ιδέας, η οποία εκφράζεται ως άνθρωπος στον κόσμο. Θεία Ακτίνα και άνθρωπος συνδέονται αρρήκτως σε Έν κι αυτό το Έν δεν υπόκειται πλέον στις καταστρεπτικές επιδράσεις του κόσμου.

   Τότε ο άνθρωπος εισχωρεί ενοποιημένος στον Πνευματικό Κόσμο, μετέχει της ανεξαρτήτου φύσεως του Πνεύματος, καθίσταται αιώνιο πνευματικό Όν.


    Ε. Ελαττώματα και Δυνάστες

   Η ανεξαρτησία του ανθρώπου κατακτάται δια της αποβολής των ελαττωμάτων. Τούτο σημαίνει ότι ο άνθρωπος, αποβάλλοντας τα ελαττώματά του, μεταβάλλει την κατάσταση της υπάρξεώς του, μεταμορφώνεται βαθμιαίως και καθίσταται ανεξάρτητος.

   Η κλείδα της όλης επιτυχίας είναι μία: η αποβολή των ελαττωμάτων. Μάλιστα το Θεώρημα δηλώνει ότι τα ελαττώματα είναι «τα μέσα» (και όχι απλώς μέσα, δηλαδή κάποια μέσα, αλλά τα μόνα μέσα), δια των οποίων οι δυνάστες καταδυναστεύουν τους δυναστευομένους. Γιατί όμως ομιλεί για δυνάστες (στον πληθυντικό αριθμό), αφού είναι γνωστο ότι ο δυνάστης είναι ένας, ο γνωστος αντίπαλος, το εκπεσον όν που αντιστρατεύεται κάθε δημιουργική ενέργεια του Θεού στον κόσμο τούτον;

   Ο πληθυντικός ερμηνεύεται κατά δύο τρόπους. Κατ' αρχήν ο εωσφόρος δεν δύναται να θεωρηθή ως Μονάδα. Ενσαρκώνοντας την άρνηση της Θείας Μονάδος, έδωσε εμφάνιση στην διαίρεση -- γι' αυτό ομιλεί ο Χριστος για «λεγεώνα» στην θεραπεία του δαιμονιζομένου.

   Ο δεύτερος λόγος χρήσεως του πληθυντικού είναι ότι ο αντίπαλος, στην προσπάθειά του να εναντιωθή προς το Θείο Σχέδιο, παγιδεύει -- και πάλι δια των ελαττωμάτων -- ορισμένους ανθρώπους τους οποίους χρησιμοποιεί ως όργανά του κατά των συνανθρώπων τους.

   Δυνάστες και δυναστευόμενοι έχουν ένα κοινο σημείο: καταλήγουν στην εκμηδένιση της Προσωπικότητας, δηλαδή στην διακοπή κάθε σχέσεως μεταξύ του ανθρώπου και της εντός αυτού Ακτίνας την οποίαν εκπροσωπεί.

   Τα ελαττώματα είναι τα μέσα του δυνάστη. Πλανώντας τον άνθρωπο, στοχεύει να τον φορτώσει με ελαττώματα και να του δημιουργήσει άλλη φύση, ελαττωματική και άσχετη προς τον Θείο του προορισμό.

   Μόνον με την αποβολή των ελαττωμάτων -- δηλαδή με την επίτευξη Αγνότητας -- θα λειτουργήσουν προς όφελος του ανθρώπου οι Νόμοι της Ομοιογενείας και της Ανταποδόσεως και θα του επιτρέψουν να συνταυτισθή με την αμιγή και ανεξάρτηση φύση της Ζωής.


   Εν Κατακλείδι:

   Ο άνθρωπος πρέπει να επανέλθει στην φυσική του κατάσταση, όχι για να λάβει κάποιαν ανταμοιβή, αλλά για να αποκατασταθή στο ύψος του αληθινού εαυτού του.

   Τα ελαττώματά του δεν ζημιώνουν σε τίποτε την Θεία Νομοτέλεια· ζημιώνουν όμως τον ίδιο τον άνθρωπο, ως άτομο και ως σύνολο.

[Ορφέας]

ΔΕΚΑΤΟ ΘΕΩΡΗΜΑ

   «Το ψεύδος είναι ελάττωμα, διότι κυοφορεί και δημιουργεί σειρά πράξεων αντιθέτων προς το ίδιον συμφέρον του όντος και υποδουλώνει την προσωπικότητά του.

   Η κλοπή είναι ελάττωμα, διότι περικλείει τον άνθρωπον σε κλοιο μυστηρίου και τον υποχρεώνει να αποστερεί την προσωπικότητά του από τους πλησίον του».
 
 
    Νοηματική Εκδίπλωση του Δεκάτου Θεωρήματος

    Α. Εισαγωγή

    Β. Η Κλοπή

    Γ. Το Ψεύδος

    Δ. Η Πάλη του Ανθρώπου

    Ε. Ελάττωμα και Σφάλμα

    ΣΤ. Ψεύδη εν επιγνώσει και Ψεύδη εν αγνοία

    Ζ. Κλοπή εν επιγνώσει και Κλοπή εν αγνοία

    Η. Το μέτρο των Αναγκών.

[Ορφέας]

ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΟΥ ΔΕΚΑΤΟΥ ΘΕΩΡΗΜΑΤΟΣ

    Α. Εισαγωγή

   Ο σημερινος άνθρωπος δεν δέχεται εύκολα τις προτροπές της Ηθικής. Συχνά τις απορρίπτει, για τον λόγο ότι δεν βοηθείται από τον τρόπο με τον οποίον προσφέρεται σήμερα η Ηθική· δεν του δίδεται η βαθύτερη δικαιολόγησή της, η οποία θα στηρίξει την πίστη του και θα δημιουργήσει την δύναμη της συνειδήσεώς του.

   Το Θεώρημα τούτο θέλει μεν την Ηθική ως απαραίτητη προϋπόθεση της ανθρωπίνης τελειώσεως, αλλά δεν σταματά εκεί: εισέρχεται στην διερεύνηση της Αληθείας, προκειμένου να δικαιολογήσει την Ηθική και να της δώσει ακλόνητο θεμέλιο στην συνείδηση των ανθρώπων.


    Β. Η Κλοπή

   «Κλοπή είναι απατηλή οικειοποίηση ξένων αγαθών ή δικαιωμάτων, η οποία προσβάλλει την έννοια της Δικαιοσύνης».

   «Δικαιοσύνη είναι ο φρουρος της Αρμονίας· Αρμονία είναι το προϊον της Αγάπης».

   Από τους ανωτέρω ορισμούς βλέπουμε τις τρεις έννοιες Δικαιοσύνη, Αρμονία και Αγάπη να αλληλοσυνάπτονται. Είναι συνεπώς φυσικό η προσβολή μιάς εννοίας να αντανακλά και επί των άλλων.

   Η κλοπή προσβάλλει την Δικαιοσύνη. Καθώς η Δικαιοσύνη φρουρεί την Αρμονία, δια της προσβολής της διαταράσσεται η Αρμονία, με αποτέλεσμα να εμφανίζεται τελικώς μία εναντίωση προς την Αγάπη, την μία εκ των δύο εκφράσεων του Θεού.


    Γ. Το Ψεύδος

   «Το ψεύδος είναι η διεστραμμένη εμφάνιση της Αληθείας, η οποία (διεστραμμένη εμφάνιση) διαταράσσει την δημιουργικότητα και εναντιώνεται πος την Θεία Σοφία».

   Η Αλήθεια είναι αυτό που είναι· είναι ο Θεός. Είναι δυνατόν λοιπόν να διαστραφή; Ασφαλώς όχι. Γι' αυτό δεν λέγει ο ορισμός ότι ψεύδος είναι η διαστροφή της Αληθείας, αλλά ότι είναι η διεστραμμένη εμφάνιση της Αληθείας.

   Η εναντίωση δεν δύναται να θίξει αυτήν καθ' εαυτήν την Αλήθεια, αλλά μόνο τον τρόπο εμφανίσεώς της. Ο αντίπαλος δεν μπορεί να θίξει τον Θεό, αλλά μόνον ό,τι ο Θεός εμφανίζει στους κόσμους της πτώσεως: το δημιούργημά του.


   Έχουμε ήδη πει ότι κόσμοι της πτώσεως είναι ο υλικός και ο αιθερικός, όπου έχει πρόσβαση το κακό.

 
   Το ψεύδος, εμφανιζόμενο, προσβάλλει την Αλήθεια. Η πλάνη, χρησιμοποιώντας το ψεύδος, διαστρέφει την εμφάνιση της Αληθείας. Προσβάλλει έτσι την Θεία Σοφία -- την άλλη έκφραση του Θεού -- και διαταράσσει την Δημιουργικότητά της. Και μέσα σ' αυτή την Δημιουργικότητα εντάσσεται και η αυτοδημιουργία του ανθρωπίνου όντος. Πλανώμενος ο άνθρωπος είναι αδύνατον να δημιουργήσει την προσωπικότητά του και να καταλήξει στην οντοποίηση, στην Ζωή, στην Αιωνιότητα.

   Εάν λοιπόν το δέκατο Θεώρημα ομιλεί για την κλοπή και το ψεύδος, το κάνει επειδή τα δύο αυτά ελαττώματα -- εναντιούμενα προς τις δύο Θείες Εκφράσεις -- μάς δίδουν πλήρη την εικόνα της εναντιώσεως προς τον Ίδιο τον Θεό στην ολοκληρωμένη Του εκδήλωση της Αγάπης και της Σοφίας.


    Δ. Η Πάλη του Ανθρώπου

   Μέσα στην Δημιουργία, ο άνθρωπος είναι το όν εκείνο στο οποίο έχει ανατεθή το έργο της Αποκαταστάσεως. Φροντίζοντας εν τη ελευθερία του και αφ' εαυτού του να αποκτήσει συνείδηση της Αληθείας, καθίσταται ο ίδιος προϊον της Αληθείας και γίνεται δεκτος στον Πνευματικό Κόσμο της Αληθείας.

   Είναι συνεπώς φυσικό ο εωσφόρος, το εκπεσον όν, να στραφή κατά του ανθρώπου για να ματαιώσει τα δημιουργικά του σχέδια.

   Το εκπεσον όν, έχοντας ως κατοικία και μέσον δράσεώς του το κατώτερο αιθερικό επίπεδο, επιτίθεται εναντίον του ανθρώπου σφραγίζοντας την ανθρώπινη ψυχή με διάφορες προδιαθέσεις και -- εν προκειμένω -- με την προδιάθεση της κλοπής.

   Τούτο δεν σημαίνει ότι ο άνθρωπος έρχεται στον κόσμο με το βάρος του ελαττώματος της κλοπής, αλλά με την προδιάθεση. Η προδιάθεση είναι μία τάση, βαίνουσα προς ωρισμένο στόχο, χωρίς ν' αποτελεί έκφραση είτε συνειδητή είτε ασυνείδητη. Δίδει όμως την δυνατότητα, όταν συντρέξουν οι αντίστοιχες περιστάσεις, να εκδηλωθή ο άνθρωπος δια μέσου αυτής.

   Εάν παρατηρήσουμε το μικρο παιδάκι, ποιά τάση διαπιστώνουμε ότι έχει κατά το μάλλον ή ήττον έντονη; Την τάση να πάρει (τα παιγνίδια των άλλων παιδιών ή ό,τι άλλο βρεί). Κι αυτή η τάση είναι έκφραση της προδιαθέσεως της αποκτήσεως, της κατακρατήσεως -- εν τέλει της κλοπής.

   Μεγαλώνοντας, η τάση αυτή συγκεκριμενοποιείται. Ο άνθρωπος παίρνει αρχικώς για να καλύψει τις ανάγκες του και κατόπιν για να συγκεντρώνει ό,τι αγαθά διαθέτει η κοινωνία στην οποία ζη. Αυτή ακριβώς η καθ' υπέρβασιν του μέτρου των αναγκών του οικειοποίηση είναι η κλοπή.

   Μάλιστα το να πάρει κανείς καθ' υπέρβασιν από τον κοινο κορβανά της Φύσεως θεωρείται εξ ίσου κλοπή, αφού τα αγαθά της Φύσεως έχουν σκοπό την εξυπηρέτηση των αναγκών όλων των ανθρώπων.

   Εκείνος ο οποίος οικειοποιήθηκε αγαθά καθ' υπέρβασιν του μέτρου των αναγκών του, προσπαθεί εν συνεχεία να τα διατηρήσει ψευδόμενος ή αρνούμενος την πράξη του, είτε προβάλλοντας λογικοφανείς δικαιολογίες. Έτσι, έχοντας προσβάλλει αρχικώς την Θεία Αγάπη δια της κλοπής, προσβάλλει τώρα την Θεία Σοφία δια του ψεύδους.

   Πώς ο άνθρωπος θα μπορέσει να αντιμετωπίσει αποτελεσματικώς αυτή την επίθεση του αντιπάλου;

   Γνωρίζοντας την Αλήθεια και εφαρμόζοντάς την. Και λέγοντας «Αλήθεια» δεν εννοούμε αορίστως γνώσεις περί του Παντός, αλλά συγκεκριμένα τον Νόμο ο οποίος διέπει την ύπαρξη και την ζωή του ανθρωπίνου όντος.


   "Γνώσεσθε την Αλήθειαν και η Αλήθεια ελευθερώσει υμάς" (Ιω. 8.32).

 
   Η εφαρμογή της Αληθείας, η υιοθέτησή της στην καθημερινή ζωή, έχει ως αποτέλεσμα την βίωση του ανθρώπου εν Αγάπη και Σοφία Θεού. Κατ' αυτόν τον τρόπο α?ρεται η Πτώση και συντελείται η Αποκατάσταση.



    Ε. Ελάττωμα και σφάλμα

   Καλά θα ήταν στο σημείο αυτό να κάνουμε διάκριση μεταξύ σφάλματος και ελαττώματος.

   «Σφάλμα είναι πράξη του ανθρώπου εξωτερική και συνήθως είναι η εξωτερίκευση της ελαττωματικότητός του».

   «Η ελαττωματικότητα είναι κατάσταση εσωτερική, βαρύνουσα την συνείδηση του ατόμου».

   Η εξωτερική πράξη είναι πράξη στα πλαίσια της σχέσεως του ανθρώπου με τον εξωτερικό υλικό κόσμο αλλά και με όλους τους κόσμους του Παντός. Το σφάλμα λοιπόν προϋποθέτει πράξη η οποία έχει τις μεν ρίζες της στην εσωτερικότητα του ανθρώπου (και συγκεκριμένα στις θελήσεις του), την δε εμφάνισή της έξωθεν του ανθρώπου, στο εξωτερικό του περιβάλλον. Το σφάλμα είναι υλοποίηση μίας ελαττωματικής καταστάσεως εσωτερικής.

   Γιατί όμως ο ορισμός του σφάλματος λέγει ότι συνήθως το σφάλμα είναι εξωτερίκευση της ελατωματικότητός του;

   Εάν προσέξουμε, θα διαπιστώσουμε ότι υπάρχουν δύο μείζονες κατηγορίες σφαλμάτων:

   σφάλματα κατά συρροήν· και
   σφάλματα περιστασιακά.

   Τα κατά συρροήν είναι φανερό ότι αποτελούν εκδήλωση της ελαττωματικότητός μας.

   Τα περιστασιακά διακρίνονται περαιτέρω σε:

   α. Εκείνα που ουδέποτε επανελήφθηκαν και ουδεμία σχέση έχουν με την συνείδησή μας. Αυτά δεν αποτελούν ελάττωμα, δεν απορρέουν δηλαδή από εσωτερική κατάσταση που υφίσταται ως βάρος στην συνείδησή μας, αλλά οφείλονται σε κάποια συγκυρία εξωτερικών γεγονότων, τα οποία κατά κάποιον τρόπο άμεσον ή έμμεσο μάς εξώθησαν προς το σφάλμα.

   β. Εκείνα που διεπράχθησαν μεν μία φορά, αλλ' εν τούτοις αποτελούν εκδήλωση της ελαττωματικότητός μας. Δηλαδή σ'αυτή την περίπτωση υπάρχει ελάττωμα τέτοιας φύσεως, ώστε να ικανοποιείται με μία και μόνη -- εφ' άπαξ -- εξωτερική εκδήλωση.
Εάν λοιπόν τα σφάλματα αφορούν στην σχέση του ανθρώπου με την εξωτερικότητα, η ελαττωματικότητα είναι κατάσταση εσωτερική του εαυτού. Αποτελεί βάρος που εναντιώνεται στην συνείδησή μας και υποχρεώνει τον δείκτη της αντιλήψεως να κατέρχεται στο σκότος της πλάνης και να εκδηλώνεται δια μέσου των σφαλμάτων, με τις ολέθριες συνέπειες που έχουμε ήδη αναφέρει.


    ΣΤ. Ψεύδη εν επιγνώσει και Ψεύδη εν αγνοία

   Ο άνθρωπος ψεύδεται εν επιγνώσει όταν γνωρίζει εκ των προτέρων ότι τα λεγόμενά του αντιστρατεύονται την Αλήθεια. Είναι όμως δυνατόν κάποιος να ψεύδεται εν αγνοία του, έχοντας περιπέσει σε πλάνη. Και στην μία και στην άλλη περίπτωση ο άνθρωπος αρνείται την Αλήθεια και φέρει ευθύνη γι' αυτό. Και όταν μεν ψεύδεται εν επιγνώσει, θα το θεωρούσαμε φυσικό. Γιατί όμως κάποιος να ευθύνεται εάν, έχοντας πλανηθή, αρνείται την Αλήθεια εν αγνοία του;

   Διότι οι Νόμοι που διέπουν το Πάν λειτουργούν είτε ο άνθρωπος τους αντιλαμβάνεται είτε όχι. Δεν αναστέλλουν την δράση τους επειδή ενδεχομένως κάποιοι άνθρωποι τους αγνοούν. (Επί παραδείγματι, η άγνοια του νόμου της βαρύτητος δεν πρόκειται να σώσει κάποιον που πέφτει σ' έναν γκρεμό!)

   Το ψεύδεσθαι λοιπόν -- που στην εποχή μας είναι ευρύτατα διαδεδομένο, ιδιαιτέρως στις επαγγελματικές συναλλαγές -- στην πραγματικότητα συντονίζει ποιοτικώς τον ψευδόμενο με τον πατέρα του ψεύδους: τον εωσφόρο. Ως αποτέλεσμα, οδηγεί τον άνθρωπο στην συνταύτιση του πεπρωμένου του με τον πνευματικό θάνατο. Και τούτο είτε ο άνθρωπος το γνωρίζει είτε όχι!

   Τί πρέπει να κάνει για να εξέλθει από αυτήν την δύσκολη θέση;
Να αναζητήσει, να ανεύρει και να εφαρμόσει την Αλήθεια, μεριμνώντας για τα εξής τρία πράγματα:

Να αποκτήσει πρόθεση στην ζωή του. Να καλλιεργήσει εντός του το κίνητρο που θα τον οδηγήσει στον σκοπό τον οποίον επιζητεί. Να βιώσει την ανάγκη να ζη υπό το φως της Αληθείας.

Να μετατρέψει την πρόθεση αυτήν σε θέληση ισχυρή και ακατάβλητη.

Να υλοποιήσει την πρόθεση και την θέληση σε προσπάθεια.

Αυτή του η έμπρακτη αίτηση θα ικανοποιήσει την αναγκαία συνθήκη της Ελευθερίας και θα ανακινήση κάποιους άλλους Νόμους, οι οποίοι θα προσέλθουν να καλύψουν την ανάγκη του αιτούντος.


    Ζ. Κλοπή εν επιγνώσει και κλοπή εν αγνοία

   Η πράξη της κλοπής αναπαράγει και αναβιώνει την αρχέτυπη και αρχέγονη πράξη της απατηλής οικειοποιήσεως της Δημιουργίας από τον εωσφόρο.

   Η Δημιουργία ανετέθη στον εωσφόρο προς δόξαν Θεού· αυτός όμως την κατεχράσθη με σκοπό την δόξα του εαυτού του, άρχων εντός αυτής. Αρνούμενος να την προσαρτήσει στην Μονάδα του Παντός, εξέπεσε και απομονώθηκε εντός του Χάους, το οποίο προεκάλεσε δια της πτώσεώς του. Αυτός ο αποκλεισμός περιγράφεται ως κλοιος μιάς καταστάσεως απρόσιτης στην ανθρώπινη διάνοια, γι' αυτό χαρακτηρίζεται ως «κλοιος μυστηρίου».

Ανάλογο αποκλεισμό υφίσταται ο άνθρωπος όταν διαπράττει κλοπή. Αναγκάζεται τότε να αποκρύπτει την προσωπικότητά του από τους συνανθρώπους του, απομονώνεται από την λοιπή ανθρωπότητα και χάνει την ευκαιρία να εμφανίσει την Ιδέα την οποία ενσαρκώνει.

Όπως συμβαίνει και στην περίπτωση του ψεύδους, οι άνθρωποι κλέβουν είτε εν επιγνώσει είτε εν αγνοία. Εν επιγνώσει κλέβουν όταν γνωρίζουν ότι οικειοποιούνται ξένα αγαθά ή δικαιώματα. Πώς όμως μπορεί κάποιος να κλέβει εν αγνοία του;

   Ξεκινά αρχικώς να ικανοποιεί τις ανάγκες του -- κάτι απολύτως θεμιτό, που επιβάλλεται από το αναφαίρετο δικαίωμα προς το ζήν. Μη έχοντας όμως αντίληψη της Αληθείας και μη δυνάμενος να εκτιμήσει επακριβώς το μέτρο των πραγματικών αναγκών του, είτε τις υπερεκτιμά, οπότε επιδίδεται πλέον σ' έναν ξέφρενο καλπασμο συσσωρεύσεως αγαθών, είτε τις υποτιμά, με αποτέλεσμα την ατομική του στέρηση και ζημία.


    Η. Το Μέτρο των Αναγκών

   Πώς δύναται ο άνθρωπος να αποκτήσει συνείδηση του πραγματικού μέτρου των αναγκών του, ούτως ώστε να διατηρήσει την ευθεία οδό που οδηγεί στον στόχο του;

   Γνωρίζουμε την Κλείδα της πνευματικής εξελίξεως του ανθρώπου: είναι η Αγάπη. Η τρίκλωνη Αγάπη -- προς εαυτόν, προς τον συνάνθρωπο και προς τον Θεό -- είναι εκείνο το μυστικό πύρ που μεταμορφώνει τον άνθρωπο, τον ανυψώνει συνειδησιακώς και τον συνταυτίζει με την Αλήθεια. Δια της Αγάπης ο άνθρωπος θα πορευθή προς την Αλήθεια.


   Η Αγάπη είναι ο μίτος της Αριάδνης που θα τον οδηγήσει στην αντίληψη της Αληθείας. Και η Αλήθεια θα του καθορίσει επακριβώς το μέτρο των αναγκών του, δίδοντάς του την ευκαιρία να περιορισθή στην ικανοποίηση των πραγματικών του αναγκών, διακόπτοντας έτσι κάθε επαφή με το εκπεσον όν.

[Ορφέας]

ΕΝΔΕΚΑΤΟ ΘΕΩΡΗΜΑ

   «Κάθε πράξη επωφελής σε ένα άτομο δεν είναι πάντοτε και ωφέλιμη στην ανεξαρτησία της προσωπικότητάς του».
 
 

    Νοηματική Εκδίπλωση του Ενδεκάτου Θεωρήματος

    Α. Άτομο και Προσωπικότητα

    Β. Οι Πράξεις

    Γ. Η σχέση εξωτερικής και εσωτερικής Ζωής

    Δ. Η Ωφέλεια των Πράξεων

    Ε. Το Κριτήριο των Πράξεων

    ΣΤ. Οι Πράξεις Θυσίας

[Ορφέας]

ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΟΥ ΕΝΔΕΚΑΤΟΥ ΘΕΩΡΗΜΑΤΟΣ

    Α. Άτομο και Προσωπικότητα

   Αν και απλο στην διατύπωσή του, το ενδέκατο Θεώρημα δίδει μία κλείδα στον άνθρωπο για να περάσει από το σκότος της αγνοίας στο Φως της Αληθείας.

   Παρατηρούμε κατ' αρχάς μία αντιδιαστολή μεταξύ ατόμου και Προσωπικότητας. Τούτο μάς οδηγεί στην διαπίστωση ότι ο άνθρωπος αφ' ενός μεν ζη ως άτομο, αφ' ετέρου δε δημιουργεί την προσωπικότητά του.

   Ο άνθρωπος θεωρείται ως άτομο, καθώς ζη στον υλικό κόσμο και αντιδιαστέλλεται λόγω της ανομοιότητός του από τους άλλους ανθρώπους και από τις άλλες μορφές της δημιουργίας· Εκ παραλλήλου δημιουργεί την προσωπικότητά του, δηλαδή τελειούμενος αποκτά συνείδηση, ώστε να συνδεθή κάποτε με την Πηγή του και να καταστή αιώνιο πνευματικό Όν. Ως άτομο, το ανθρώπινο όν ζη και εκφράζεται στον κόσμο της εξωτερικότητας. Ως προσωπικότητα, υψώνεται σε τελείωση και τείνει να ενωθή με την Θεία Ακτίνα, της οποίας είναι η προβολή και το αποτύπωμα.


   Άρα ο άνθρωπος -- ιδού η μυητική κλείδα -- ζη διπλή ζωή:

   αφ' ενός, μία ζωή εξωτερική, καθώς εμφανίζεται ως άτομο και δρά στον κόσμο της ύλης· και
   αφ' ετέρου, μία ζωή εσωτερική, άϋλη, αόρατη, καθώς δημιουργεί την προσωπικότητά του και συνάπτει σχέση με την Θεία Ακτίνα της οποίας είναι προβολή.


    Β. Οι Πράξεις

Κατόπιν αυτής της διαπιστώσεως, παρατηρούμε ότι η προεξάρχουσα έννοια στο Θεώρημα αυτό είναι η πράξη.

   «Πράξεις είναι οι ηθελημένες παρορμήσεις». Καταλήγουν πάντοτε σε:

   νοητικά συμφωνήματα (δηλαδή σκέψεις τις οποίες αποδεχόμαστε, υιοθετούμε και επεξεργαζόμαστε)· ή
   ψυχικά συναισθήματα τα οποία επιτρέπουμε να εμφανίζονται και να διατηρούνται· ή
   εξωτερικές υλοποιήσεις (δηλαδή ηθελημένες κινήσεις και λόγους).

   Γνωρίζουμε εξ άλλου ότι τις πράξεις διέπει ο Νόμος της Ανταποδόσεως, ο οποίος -- κινούμενος από την Θεία Δικαιοσύνη -- δρά ως εξής: Εάν μεν οι πράξεις είναι δημιουργικές, προερχόμενες από αγαθή συνείδηση, ο Νόμος αυτός θα επανέλθει και θα ευεργετήσει εκείνον από τον οποίον απέρρευσαν οι πράξεις. Εάν όμως είναι καταστρεπτικές, προερχόμενες από βεβαρυμένη συνείδηση, η ανταπόδοση θα επιφέρει την τιμωρία, προκειμένου να επανακτηθή η ισορροπία.

   Στην πραγματικότητα η ανταπόδοση είναι η φώτιση ή η συσκότιση της συνειδήσεως και η συνεπακόλουθη ορθή ή λανθασμένη δράση του ανθρώπου. Ο Θεός δεν είναι τιμωρός!


    Γ. Η σχέση εξωτερικής και εσωτερικής Ζωής

   Βάσει λοιπόν των παραπάνω, το Θεώρημα λέγει ότι κάθε πράξη που ωφελεί τον άνθρωπο στην εξωτερική του ζωή (καθώς αυτός συναλλάσσεται με τον εξωτερικό κόσμο), δεν μπορούμε να πούμε ότι είναι πάντοτε και ωφέλιμη στην εσωτερική του Ζωή, δηλαδή στην σχέση του με την Θεία Ακτίνα και στην ανεξαρτησία της προσωπικότητός του.

   Εκείνο που έχει μεγαλύτερη σημασία για τον άνθρωπο δεν είναι η κοσμική του ζωή, η ζωή την οποία ζη στο εξωτερικό περιβάλλον. Διότι αυτή η ζωή είναι εκ των προτέρων γνωστο ότι κάποτε θα τελειώσει. Το πνευματικό όμως δημιούργημα πρέπει να παραμείνει αθάνατο. Η μεν ζωή του κόσμου τούτου αποτελεί κάτι το προσωρινό, η δε εσωτερική Ζωή (η σχέση του με την Θεία Ακτίνα) μπορεί να αποβεί αιώνια.

   Ένα όμως είναι βέβαιον: ότι η ατομική ζωή του ανθρώπου -- η ζωή του εδώ στον κόσμο -- είναι που επιδρά στην επιτυχία ή όχι της πνευματικής του Ζωής. Με άλλα λόγια, μπορεί μεν να είναι περιορισμένη η ζωή του ανθρώπου σ'αυτόν τον κόσμο, αλλά δεν είναι άνευ σημασίας: αντιθέτως είναι μοναδικής σημασίας, διότι από αυτήν την εξωτερική και προσωρινή ζωή εξαρτάται και η αιώνια Ζωή του.

   Γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο οφείλει ο άνθρωπος να προσέχει τις πράξεις που διαπράττει στην εξωτερικότητα και να τις ελέγχει ως προς την ωφέλειά τους.



    Δ. Η Ωφέλεια των Πράξεων

   Αφού ο άνθρωπος ζη δύο ζωές (μία εξωτερική και μία εσωτερική), είναι λογικό ότι άλλα είναι τα κριτήρια της ωφελείας για την ζωή στον κόσμο και άλλα για την δημιουργία της Προσωπικότητας.

   Αναφερόμενοι στην ζωή του ανθρώπου ως ατόμου που συναλλάσσεται με τον εξωτερικόν κόσμο, θα λέγαμε ότι «ωφέλεια είναι η απόκτηση αγαθών ή η δημιουργία ευεργετικών συνθηκών διαβιώσεως». Όταν λοιπόν θέλουμε να κρίνουμε μία πράξη ως προς την εξωτερική της ωφέλεια, θα πρέπει να δούμε τί αγαθά ή ευνοϊκές συνθήκες διαβιώσεως μάς προσκομίζει.

   Τί είναι ωφέλεια για τον άνθρωπο ως προς την σχέση του με την Θεία Ακτίνα; Η ολοένα μεγαλύτερη τελείωσή του. Η κατάκτηση διαρκώς υψηλοτέρων βαθμίδων συνειδήσεως. Ο όλο και μεγαλύτερος συντονισμός του Φαίνεσθαί του προς το Είναι του. Η προϊούσα μεταστοιχείωσή του δια του Πυρος της Αγάπης. Αυτό είναι που ωφελεί τον άνθρωπο στην προσπάθειά του να δημιουργήσει την προσωπικότητά του και να συνδεθή με την Θεία Ακτίνα του, εκδηλώνοντας έτσι την Θεία Ιδέα την οποίαν ενσαρκώνει.


    Ε. Το Κριτήριο των Πράξεων

   Το όλο πρόβλημα λοιπόν ανάγεται στο εξής ερώτημα: Ποιές από τις πράξεις που μάς αποφέρουν ωφέλεια στην εξωτερική μας ζωή (αγαθά και ευνοϊκότερες συνθήκες διαβιώσεως) μπορούν να ωφελήσουν και στην δημιουργία της Προσωπικότητας;

   Κριτήριο και μέτρο των πράξεων είναι οι Ανάγκες. Εάν μία ωφέλεια στην εξωτερική ζωή ικανοποιεί μία ανάγκη του ανθρώπου, συνεπάγεται ότι η εν λόγω ωφέλεια συμβάλλει και στην δημιουργία της προσωπικότητας. Διότι η ικανοποίηση της ανάγκης απελευθερώνει το άτομο από την δυσχέρεια που βιώνει, οπότε το ανθρώπινο πνεύμα έχει την δυνατότητα να υψωθή εσωτερικώς σε βαθμό τελειώσεως.

   «Ανάγκες είναι οι απαιτήσεις του ανθρώπου για να διατηρηθή στην ζωή». Είναι φανερό ότι εάν κάποιος δυσκολεύεται να διατηρηθή στην ζωή του κόσμου (π.χ. ένας άνεργος), δεν ευρίσκεται υπό τις συνθήκες πνευματικής διαυγείας, ψυχικής γαλήνης ή και υγιείας σώματος ακόμη, ώστε να μπορέσει να δημιουργήσει την προσωπικότητά του.

   Αλλά και η υπέρμετρη συσσώρευση αγαθών αποπροσανατολίζει το άτομο, αφού το βάρος των αποκτημάτων μεταφράζεται εν τέλει σε απασχολήσεις διαχειρίσεως.

   Άρα, εάν ο άνθρωπος κατορθώσει να διαπιστώσει και να συγκεκριμενοποιήσει το μέτρο των αναγκών του (οι οποίες αποτελούν απαίτηση του όντος για να διατηρηθή στην ζωή), και αποφύγει τόσο μεν την υπερβολή, όσο δε την στέρηση, τότε έχει καταστή ελεύθερος και ισορροπημένος· ο νούς του είναι καθαρος και η ψυχή του γαλήνια· και μέσα σ' αυτές τις ευνοϊκές συνθήκες δύναται να εργασθή για την δημιουργία της προσωπικότητός του.



    ΣΤ. Οι Πράξεις Θυσίας

   Το Θεώρημα τούτο δεν αναφέρεται καθόλου στις ζημιογόνες πράξεις του ανθρώπου -- εκδηλώσεις της ελαττωματικότητός του -- αφού μ' αυτές ασχολήθηκαν προηγούμενα Θεωρήματα.

   Εν τούτοις υπάρχει μία κατηγορία πράξεων που ζημιώνουν μεν το άτομο, αλλ' είναι επωφελείς για την προσωπικότητα. Πρόκειται για τις σπάνιες εκείνες πράξεις αυτοθυσίας, όπου, χάριν αγάπης, κάποιος δέχεται να στερηθή αγαθά τα οποία θα του ανήκαν δικαιωματικώς -- ακόμη και την ίδια την ζωή του. Τέτοιες εξαιρετικές πράξεις πνευματικού μεγαλείου υψώνουν και καταξιώνουν την προσωπικότητα.


    Εν Κατακλείδι:

   Κάθε πράξη του ανθρώπου -- από την οποίαν αυτός ωφελείται ατομικώς -- συμβάλλει στην δημιουργία της προσωπικότητός του μόνον υπό την προϋπόθεση ότι εντάσσεται στο πλαίσιο που προσδιορίζει το αληθές μέτρο των αναγκών του.