....συνέχεια....
Η ΜΕΤΑΦΟΡΑ ΠΟΡΩΝ Από την παραπάνω μικρή ανάλυση συμπεράναμε, μεταξύ άλλων ότι, ουσιαστικά «μεταφέρθηκαν» οικονομικοί πόροι από τους ιδιώτες στις τράπεζες, αυξάνοντας προφανώς το συνολικό ιδιωτικό χρέος.
Όσον αφορά την Ελλάδα τώρα, επειδή η «αρρώστια» εμφανίσθηκε κατ’ αρχήν στο δημόσιο τομέα της, επιλέχθηκε η μεταφορά περιουσιακών στοιχείων από τους ιδιώτες, στα ταμεία του κράτους. Επειδή όμως οι Έλληνες Πολίτες μάλλον δεν «συναίνεσαν» (μειωμένα φορολογικά έσοδα), ενώ τόσο η κυβέρνηση τους, όσο και η υπόλοιπη Ευρώπη (κυρίως η Γερμανία) ήταν πεπεισμένοι ότι δεν επρόκειτο να αποδεχθούν την «αιμοδοσία», όπως οι «συμπολίτες» τους σε άλλες δυτικές οικονομίες (Η.Π.Α. κλπ), θεωρήθηκε απαραίτητος ο εξαναγκασμός τους - με τη βοήθεια του ΔΝΤ.
Άλλωστε, ήταν γνωστές οι υψηλές «φοροδοτικές» ικανότητες των Ελλήνων Πολιτών, όπως πολύ εύκολα συμπεραίνεται από τον Πίνακα Ι που ακολουθεί (ας σημειωθεί εδώ ότι, το αυξημένο ιδιωτικό χρέος υποδουλώνει τους Πολίτες στο κράτος τους, αφού τους καθιστά απόλυτα εξαρτημένους από τις «υπηρεσίες» του):
ΠΙΝΑΚΑΣ Ι: Συνολικό χρέος, δημόσιο και ιδιωτικό
Χώρα Συνολικό Χρέος* Δημόσιο Χρέος** Ιδιωτικό Χρέος
Ελλάδα 248% 124,90 123,1%
Γερμανία 285% 76,70 208,3%
Ιταλία 315% 116,70 198,3%
Γαλλία 323% 82,50 240,5%
Πορτογαλία 323% 84,60 238,4%
Μ. Βρετανία 466% 80,00 386,0%
Πηγή: Συνδυασμός στοιχείων από Κομισιόν, McKinsey Global Institute και μελέτη της Deutsche Bank, σύμφωνα με την οποία το ιδιωτικό χρέος της Ελλάδας είναι 123% του ΑΕΠ, ενώ της Πορτογαλίας 239%
Πίνακας: Β. Βιλιάρδος
* Δημόσιο και ιδιωτικό, εσωτερικό και εξωτερικό
** Πρόβλεψη 2010
Όπως φαίνεται καθαρά από τον Πίνακα Ι, το συνολικό ιδιωτικό χρέος των Ελλήνων Πολιτών (νοικοκυριά) είναι πολύ χαμηλότερο, από το αντίστοιχο των υπολοίπων επιλεγμένων κρατών. Μία από τις αιτίες είναι η περιορισμένη «μεταφορά πόρων» εκ μέρους τους στο δημόσιο - πιθανότατα σαν αποτέλεσμα των κατά πολύ χαμηλότερων «υπηρεσιών» που τους προσφέρονται, σε σχέση με τα υπόλοιπα κράτη. Εκτός αυτού, οι Έλληνες αναρωτιούνται (εννοούμε αυτούς που διαθέτουν πράγματι φορολογική συνείδηση), εάν τα χρήματα τους διαχειρίζονται σωστά από το δημόσιο – ότι δεν «αναλώνονται» δηλαδή στη διαφθορά, στο χρηματισμό, στις υπερβολικές δαπάνες ή στην «κάλυψη» των «εισπρακτικών» κενών που προέρχονται από τη φοροαποφυγή των πολυεθνικών (οι οποίες έχουν «αλώσει» τη χώρα τα τελευταία έτη, επιδεινώνοντας το πρόβλημα των δημοσίων εσόδων).
Στα πλαίσια λοιπόν της ενεργοποίησης του ΔΝΤ, αποφασίσθηκε η καταναγκαστική «μετάγγιση», μέσω της αύξησης των εμμέσων φόρων, σε συνδυασμό με τη μείωση των αμοιβών (συντάξεων κλπ) –ανεξάρτητα από την τεράστια ύφεση (Stagflation), την οποία θα προκαλέσει η «θανατηφόρα» αυτή μέθοδος.
Στην προκειμένη περίπτωση οι Έλληνες, αντιμετωπίζοντας μελλοντικά έναν πληθωρισμό της τάξης του 5% (λόγω της επίδρασης των εμμέσων φόρων – τα τρομακτικά αποτελέσματα του «στασιμοπληθωρισμού», στα επιτόκια και αλλού, θα ακολουθήσουν πολύ σύντομα), με μειωμένες ή «παγωμένες» αμοιβές, θα αναγκασθούν να ρευστοποιήσουν τα περιουσιακά τους στοιχεία (να δανεισθούν κλπ), έτσι ώστε να αποφύγουν μία δραματική, απότομη πτώση του βιοτικού τους επιπέδου.
Επομένως, θα μεταφερθούν έμμεσα τα δικά τους περιουσιακά στοιχεία στο δημόσιο, για την εξόφληση των χρεών του – ανεξάρτητα από το εάν έχουν οι ίδιοι την ευθύνη ή όχι, όπως ακριβώς συνέβη και με τους πολίτες των υπολοίπων χωρών. Δυστυχώς, την ίδια «πορεία» θα ακολουθήσουν και τα περιουσιακά στοιχεία του Ελληνικού Δημοσίου τα οποία, συμπεριλαμβανομένης της ακίνητης περιουσίας του, υπολογίζεται ότι ξεπερνούν τα 350 δις € - από τα οποία όμως ένα μικρό μόνο μέρος θα συμβάλλει στην πληρωμή του χρέους.
Ολοκληρώνοντας, επειδή αναφέρεται ευρύτατα η «οικονομική ενίσχυση» της χώρας μας από την ΕΕ και το ΔΝΤ, σαν κάποιο «δώρο» που μας προσφέρθηκε, παραθέτουμε εν πρώτοις τον Πίνακα ΙΙ.
ΠΙΝΑΚΑΣ ΙΙ: Λήξη Ομολόγων, με ημερομηνία καταγραφής 29.04.2010*, σε δις €
Έτος Ελλάδα Ιταλία Ισπανία Πορτογαλία Ιρλανδία
2010* 15,80 251,50 76,50 17,90 8,60
2011 31,30 192,20 84,00 15,90 4,60
2012 31,70 168,20 61,20 8,60 6,00
2013 24,90 100,40 51,50 8,20 6,00
2014 31,60 89,10 46,80 13,60 10,00
2015 21,10 85,40 24,70 9,90 0,20
2016 15,10 51,10 16,10 5,60 8,60
2017 22,10 64,40 29,80 6,20 0,00
2018 9,80 46,20 16,50 6,50 8,20
2019 24,70 86,50 28,70 7,90 14,50
2020 5,30 52,70 8,30 5,00 16,70
Σύνολο 233,40 1.187,70 444,10 105,30 83,40
Πηγή: Bloomberg
Πίνακας: Β. Βιλιάρδος
Σύμφωνα με τον Πίνακα ΙΙ, η χώρα μας θα χρειασθεί, απλά για την εξυπηρέτηση του υφιστάμενου δανεισμού της έως το 2013, το ποσόν των 103,7 δις €. Στο ποσόν αυτό, θα προστεθούν οι τόκοι και τα μέχρι τότε ελλείμματα των προϋπολογισμών της, τα οποία υπολογίζουμε αισιόδοξα (με ετήσιο μέσον όρο το 6% επί ΑΕΠ 240 δις € για τέσσερα έτη), στα 14,4 δις € Χ 4 = 57,6 δις €. Συνολικά λοιπόν θα απαιτηθούν, στην καλύτερη των περιπτώσεων, 161,3 δις € δάνεια, από τα οποία έχουν εξασφαλισθεί τα 110 δις € (με βάση την ανακοίνωση του Eurogroup).
Προφανώς, τα 110 δις € δόθηκαν επειδή αποφασίσθηκε η «απομάκρυνση» της Ελλάδας από το διεθνές πιστωτικό σύστημα, λόγω των τεράστιων κινδύνων που προβλεπόταν για ολόκληρο τον πλανήτη – μεταξύ άλλων, σαν αποτέλεσμα των επιθέσεων των κερδοσκόπων εναντίον της, τις οποίες ουσιαστικά προκάλεσε η ανεύθυνη (αν όχι σκόπιμη) στάση της Γερμανίας, αλλά και η έμμονη ιδέα της κυβέρνησης μας να αναζητάει παντού δανεικά, αντί να ασχοληθεί με τη λήψη ουσιαστικών «μέτρων» στο εσωτερικό της.
Δηλαδή, αντί να δανεισθεί αυτό το ποσόν η χώρα μας από τις διεθνείς αγορές, όπως συνέβαινε ανέκαθεν, θα το δανεισθεί από την ομάδα ΕΕ-ΔΝΤ. Εάν βέβαια αργότερα τα καταφέρει, τότε δεν θα χρησιμοποιήσει το δηλητηριώδες «πακέτο» που της προσφέρθηκε. Φυσικά, τα 110 δις € οφείλουν να επιστραφούν στους δανειστές με τόκους – ενώ δεν είναι καθόλου σίγουρη η «επάνοδος» της Ελλάδας στο διεθνές πιστωτικό σύστημα, από το οποίο θα χρειαστεί σύντομα τα υπόλοιπα 51,3 δις €(161,3 – 110,0).
Ακόμη λιγότερο σίγουρη είναι η επίλυση των προβλημάτων της, αφού κατέφυγε αναγκαστικά στη μείωση των ονομαστικών αμοιβών (σχεδόν ποτέ στην Ιστορία δεν έχει γίνει αποδεκτή από τους εργαζομένους) και στην αύξηση των φόρων, εν μέσω παγκόσμιας και εγχώριας ύφεσης – μη έχοντας τη δυνατότητα μίας «ανταγωνιστικής» υποτίμησης του νομίσματος της.
Πολύ περισσότερο, επειδή η μείωση των αμοιβών αφορά μόνο το δημόσιο τομέα, ο οποίος δεν ανταγωνίζεται τις υπόλοιπες χώρες - ενώ ο ιδιωτικός τομέας θα πρέπει να ανταπεξέλθει με τεράστιες πληθωριστικές πιέσεις, οι οποίες πολύ πιθανόν θα «αποδεκατίσουν» έναν μεγάλο αριθμό μικρομεσαίων επιχειρήσεων της χώρας, αποβιομηχανοποιώντας την ολοσχερώς.
Επομένως, η «αντιστροφή της τάσης» μέσω των «κλασσικών» ΔΝΤ-μεθόδων είναι εξαιρετικά αμφίβολη - με αποτέλεσμα τα «μέτρα» που λήφθηκαν να αποβούν στην κυριολεξία καταστροφικά, «εγκληματικά» ίσως για τη χώρα μας.
....συνεχίζεται....
