Τράπεζες: Βαμπιρισμός, τοκογλυφία, δόλος, απάτες και λοιπές παρανομίες.

[Ορφέας]

19η ημερίδα Νικ.Νικολαϊδης – Τραπεζικό σύστημα

ΝΙΚΟΛΑΪΔΗΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ
ΤΑ ΚΥΡΙΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ ΚΑΙ Η ΕΞΕΛΙΞΗ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΤΡΑΠΕΖΙΚΟΥ  ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ
Εισαγωγή

Είναι πάγκοινα γνωστό ότι το Ελληνικό Τραπεζικό Σύστημα είναι το ολιγότερο παραγωγικό και ανταγωνιστικό μέσα στην Ε.Ε. αλλά και στις αναπτυγμένες χώρες του ΟΟΣΑ εκτός Ε.Ε. Παρέχει στους αποταμιευτές τα χαμηλότερα επιτόκια καταθέσεων και επιβαρύνει την οικονομία με τα υψηλότερα επιτόκια χορηγήσεων και αντίθετα με αυτό που συμβαίνει στις υπόλοιπες χώρες η διαφορά αυτή αντί να μειώνεται διευρύνεται συνεχώς. Ενώ σε ολόκληρο τον Κόσμο η μείωση των επιτοκίων προβάλλει ως η μοναδική διέξοδος για την αντιμετώπιση της οικονομικής ύφεσης, στην Ελλάδα η αύξηση των επιτοκίων για τη διάσωση ενός αντιπαραγωγικού Τραπεζικού συστήματος παρουσιάζεται σαν συνταγή Εθνικής Σωτηρίας.

Η προηγούμενη Κυβέρνηση παρακολουθούσε με απάθεια τις εξελίξεις αυτές και αντί διορθωτικής παρέμβασης «συσκεπτότανε» με τις Τράπεζες πώς να τις ενισχύσει με το Γ΄ ΚΠΣ και πώς να τις «προστατεύσει» από δικαστικές αποφάσεις που αρχίζουν να ερευνούν τη νομιμότητα και τα όρια των Τραπεζικών εκτοκισμών και ανατοκισμών. Να συγκαλύψει τη χαμηλή παραγωγικότητα και ανταγωνιστικότητα του κλάδου πιστεύοντας ότι έτσι, σώζοντάς τον «όπως όπως» και ενισχύοντάς τον θα συνέβαλε στην Ανάπτυξη της χώρας. Τα αποτελέσματα είναι γνωστά και ορατά. Σε όλους τους δείκτες (απασχόληση, μισθούς, κοινωνική ασφάλιση, παιδεία, επενδύσεις και πολλούς άλλους) όχι μόνο υστερούμε των μέσων Κοινοτικών όρων  αλλά το χάσμα της υστέρησης συνεχώς διευρύνεται – πλην του δείκτη της κερδοφορίας των Τραπεζών. Η παρούσα Κυβέρνηση, παρά τις προεκλογικές υποσχέσεις της, το ωραιοποιεί, το «μπουρδουκλώνει» και ουσιαστικά το ανακυκλώνει.

Εκείνο που δεν έχει γίνει κατανοητό είναι ότι η παραγωγικότητα και ανταγωνιστικότητα του Τραπεζικού συστήματος δεν έχει σχέση με την κερδοφορία των Τραπεζών αλλά με τη συμβολή τους στην οικονομική ανάπτυξη της χώρας. Τράπεζες με χαμηλή παραγωγικότητα και ανταγωνιστικότητα και κατά συνέπεια αρνητική συμβολή στην οικονομική ανάπτυξη της χώρας, μπορεί να έχουν, όπως είχαν τις περασμένες δύο δεκαετίες, υψηλή κερδοφορία.

Για να αξιολογήσουμε, μετρήσουμε και συγκρίνουμε την παραγωγικότητα και ανταγωνιστικότητα του Τραπεζικού συστήματος μιας χώρας χρησιμοποιούμε δύο δείκτες :

Α. Τη διαφορά μεταξύ επιτοκίων καταθέσεων και επιτοκίων χορηγήσεων που αποκαλύπτει το τμήμα του εθνικού πλούτου που αφαιρεί από το εθνικό σύνολο και πιο συγκεκριμένα τους αποταμιευτές και τους επιχειρηματίες, το τραπεζικό σύστημα ως αμοιβή του για το διαμεσολαβητικό  του ρόλο στην αγορά χρήματος.

Β. Το κόστος του χρήματος για τους επιχειρηματικούς φορείς του εσωτερικού σε σχέση με το κόστος του χρήματος των εκ του εξωτερικού ανταγωνιστών τους που αποτελεί έναν από τους κύριους παράγοντες της ανταγωνιστικότητάς τους.

Η παραγωγικότητα και η ανταγωνιστικότητα του Τραπεζικού συστήματος με αριθμούς.
Tο ΔΕΛΤΙΟ ΤΗΣ ΕΝΩΣΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΤΡΑΠΕΖΩΝ έχει αναφερθεί στο θέμα σε διάφορα τεύχη (Δ/1997, σελ. 15-26, Γ/1998, σελ. 61-70, Γ-Δ/1999, σελ. 53-60), όπου οι διαφορές αναφέρονται σε ονομαστικά και όχι πραγματικά επιτόκια. Στο τεύχος Γ/1998, σελ. 65 παρουσιάζεται συγκριτικός πίνακας διαφορών επιτοκίων (ονομαστικών) χορηγήσεων και καταθέσεων στην Ελλάδα και σε 9 άλλες ευρωπαϊκές χώρες στη δεκαετία 1986-1996 (βλ. ΠΙΝΑΚΑ Α).

Η διαφορά στην Ελλάδα ήταν σταθερά ανώτερη σε σύγκριση με τις υπόλοιπες χώρες. Στην Ελλάδα κυμάνθηκε τη δεκαετία αυτή μεταξύ 5,6 – 8,5 έναντι 1,0 – 7,7 στις υπόλοιπες χώρες. Το 1994, για παράδειγμα, αναφέρεται ότι η διαφορά αυτή ήταν 8,3 ποσοστιαίες μονάδες στην Ελλάδα έναντι 1,8 στη Μεγάλη Βρετανία, 2,3 στην Ισπανία και 7,0 στη Γερμανία.


Με τις πιο πάνω συγκρίσεις δημιουργείται η εντύπωση ότι στην Ελλάδα το κόστος  της διαμεσολάβησης του Τραπεζικού συστήματος και το κόστος του χρήματος στο δανειολήπτη επιχειρηματία κυμαινόντουσαν σε «φυσιολογικά» επίπεδα, +/- 2-3 μονάδες γύρω από αυτά των υπόλοιπων χωρών. Πόσο απέχει η εντύπωση αυτή από την πραγματικότητα αποκαλύπτεται αν συγκρίνουμε όχι τις διαφορές μεταξύ επιτοκίων αλλά τα επιτόκια αυτά καθ΄ εαυτά.  Η διαφορά των 7 εκατοστιαίων μονάδων στη Γερμανία το 1994 αντιπροσώπευε διαφορά μεταξύ επιτοκίων καταθέσεων 2% και χορηγήσεων 9%  και η διαφορά των 1,8 μονάδων στη Μ. Βρετανία  αντιπροσώπευε διαφορά μεταξύ επιτοκίων καταθέσεων 1% και χορηγήσεων 2,8%, ενώ το 8,3 στην Ελλάδα διαφορά μεταξύ  μέσου σταθμικού επιτοκίου καταθέσεων  14,2% (όψεως 6,1%, ταμιευτηρίου 15,1% και προθεσμίας 15%) και μέσου σταθμικού επιτοκίου (ονομαστικού) χορηγήσεων 27,1%, το οποίο με τις επιβαρύνσεις ΕΦΤΕ, οδοιπορικών, εξόδων ελέγχου φακέλου, αμοιβών δικηγόρων, μηχανικών κ.λ.π. έφτανε  στην πράξη το 33%-38%. Έτσι οι δυο δείκτες έχουν ως εξής:



Το χάσμα παραγωγικότητας του Ελληνικού Τραπεζικού συστήματος διευρύνθηκε, αντί να μειωθεί, μετά την είσοδο της χώρας μας στην Ο.Ν.Ε. όπως αποκάλυψε έρευνα της εφημερίδας «ΤΑ ΝΕΑ» της 19.12.2000, με τίτλο  «Ανοίγει η ψαλίδα των επιτοκίων, ΡΕΚΟΡ ΕΥΡΩΠΗΣ σε ακριβά δάνεια, φθηνές καταθέσεις».


(α)  Μέγιστη τιμή = 100
(β) Σταθμικοί μέσοι όροι Εμπορικών Τραπεζών κατά την 30.6.2000 (πηγή:   Τράπεζα της Ελλάδος, Μηνιαίο Στατιστικό Δελτίο). Το δημοσίευμα   αναφέρεται σε ονομαστικά επιτόκια και αναφέρει επίσης επιτόκιο καταναλωτικών δανείων 12,50% ενώ το Μηνιαίο Στατιστικό Δελτίο της Τράπεζας της Ελλάδος 17,00 %. Για την ίδια περίοδο όμως σε δύο δικαστικές αποφάσεις (6774/2 003 του Πολυμελούς Πρωτοδικείου της Αθήνας και 2640/2002 του Μονομελούς Πρωτοδικείου της Αθήνας) διαπιστώθηκε ότι το πραγματικό επιτόκιο, με διάφορες «πλάγιες» επιβαρύνσεις, ήταν 22%.

….συνεχίζεται….

[Ορφέας]

Η ιστορία των «πανωτοκίων»

Οι πιο πάνω διαφορές αναφέρονται σε δανεισμούς χωρίς ανατοκισμό τόκων σύμφωνα με τα άρθρα 808 (κανόνα) και 296 (εξαίρεση) του Α.Κ.

Την πάγια καθιερωμένη αρχή του ελληνικού δικαίου της γενικής απαγόρευσης του ανατοκισμού, εκτός των περιοριστικών περιπτώσεων του άρθρου 296 του ΑΚ, ήρθε να ανατρέψει η απόφαση 289/4/27.11.1980 της Νομισματικής Επιτροπής η οποία όρισε, με βάση εξουσιοδότηση της παρ. 6 του άρθρου 8 του Ν.1083/25/30.10.1980,
«ο εκτοκισμός των οφειλομένων εις τας τραπέζας και τους λοιπούς πιστωτικούς οργανισμούς εν καθυστερήσει τόκων, δύναται να γίνεται από της πρώτης ημέρας καθυστερήσεως άνευ οιουδήποτε χρονικού ή άλλου περιορισμού».

Οι Τράπεζες, με κοινή μεταξύ τους συμφωνία, είχαν καθιερώσει τον τρίμηνο ανατοκισμό. Και ενώ η απόφαση αυτή αφορούσε «εν καθυστερήσει τόκους», οι Τράπεζες είχαν γενικεύσει, με διάφορες μεθοδεύσεις και λογιστικές πρακτικές, τον τρίμηνο ανατοκισμό όχι μόνο για τους τόκους δανείων σε καθυστέρηση αλλά σε όλες τις χορηγήσεις, δάνεια και πιστώσεις,  σε καθυστέρηση και μη και όχι μόνο στους τόκους αλλά και σε κάθε άλλη επιβάρυνση του δανείου όπως φόροι, προμήθειες, οδοιπορικά, έξοδα ελέγχου φακέλου, αμοιβές δικηγόρων, μηχανικών, ταχυδρομικά, οδοιπορικά, κλπ. ενώ είχαν ενσωματώσει παράλληλα αυτή τη γενίκευση στις τυποποιημένες και ουσιαστικά αδιαπραγμάτευτες συμβάσεις δανεισμού ώστε να καλύπτουν την υπέρβαση του νόμου επικαλούμενες συμβατικά δικαιώματα. Αυτή η σκανδαλώδης και προκλητική παρανομία των Τραπεζών δεν θα ήταν δυνατή αν οι εποπτεύουσες Αρχές (Υπουργείο Εθνικής Οικονομίας, Τράπεζα Ελλάδος) ασκούσαν σωστά τα καθήκοντά τους.

Την εποχή έκδοσης (1980) της προαναφερθείσας απόφασης της Ν.Ε. τα επιτόκια χορηγήσεων ήταν διοικητικά ελεγχόμενα, σχετικά σταθερά και χαμηλά (σε επίπεδα κατώτερα του πληθωρισμού). Την 9.6.1986 τα τραπεζικά επιτόκια (συμβατικά και υπερημερίας) «απελευθερώθηκαν προς τα πάνω». Η Νομισματική Επιτροπή καθόριζε τα κατώτατα όρια, κάτω των οποίων καμία τράπεζα δεν μπορούσε να χορηγήσει δάνεια, ενώ τα ανώτατα όρια ήταν «ελεύθερα διαπραγματεύσιμα» μεταξύ Τραπεζών και δανειοληπτών. Ο πιο περίεργος και πρωτότυπος ανταγωνισμός «αποσυμπίεσης των τιμών»!! Από 4.8.1994 τα Τραπεζικά επιτόκια χορηγήσεων απελευθερώθηκαν πλήρως τόσο προς τα πάνω όσο και προς τα κάτω. Παράλληλα, ενώ στη δεκαετία 1980-1990 τα Τραπεζικά επιτόκια ήταν σχετικά σταθερά, από το 1990 σημειώθηκε μία ραγδαία άνοδος.


Η συγκυρία του ανατοκισμού και της αύξησης των επιτοκίων είχαν δραματικές επιπτώσεις στους δανειολήπτες και στις επιχειρήσεις τους γιατί αύξησαν το κόστος του χρήματος από 14%-16% το 1979-80 στο  183,3 % το 1990 όπως προκύπτει από τον ΠΙΝΑΚΑ Γ. Θα πρέπει να σημειωθεί ότι η αύξηση αυτή έχει υπολογιστεί για 3μηνο ανατοκισμό μόνο τόκων. Όταν ο ανατοκισμός περιλαμβάνει προμήθειες, φόρους, έξοδα κλπ, το κόστος του χρήματος έφτανε μέχρι και  288,7 % το χρόνο!! (συγκεκριμένη περίπτωση Ξενοδοχείου στη Σάμο από δάνειο ΕΤΒΑ).

Η κύρια δικαιολογία των Τραπεζών ότι τα υψηλά επιτόκια ήταν αναγκαία για να αντιμετωπίσουν τις συνέπειες του πληθωρισμού διαψεύδεται από τα στατιστικά στοιχεία που έχει δημοσιεύσει η Τράπεζα της Ελλάδος. Κατά την περίοδο 1990-1997, της μεγάλης έξαρσης του πληθωρισμού και των εξωφρενικών επιτοκίων που προαναφέρθηκαν, ο μέσος ετήσιος όρος των πιστώσεων των Τραπεζών προς ιδιώτες και ιδιωτικές επιχειρήσεις ήταν 7.175,4 δισ. δραχμών έναντι μέσου ετήσιου όρου ιδιωτικών καταθέσεων (όψεως, προθεσμίας και δεσμευμένων σε δραχμές) 12.680,0 δισ. δραχμών. Έτσι ότι έχαναν από την απαξίωση, εξ αιτίας του πληθωρισμού, των χορηγήσεών τους προς τους ιδιώτες και τις ιδιωτικές επιχειρήσεις το κέρδιζαν με το παραπάνω, σχεδόν στο διπλάσιο, από την απαξίωση των καταθέσεών τους.
Τι γινόταν όμως με το υπόλοιπο των καταθέσεων 12.680,0 – 7.175,4= 5.504,6 δισεκ. δραχμών; Αυτό ήταν το «μεγάλο όπλο» τους για την εξασφάλιση της κυβερνητικής ανοχής, συνενοχής και υποστήριξης  όχι μόνο στο θέμα των πανωτοκίων αλλά και πολλών άλλων. Αυτή η διαφορά χρησιμοποιήθηκε για τη χρηματοδότηση με ευνοϊκούς όρους δημοσίων επιχειρήσεων και οργανισμών, την κάλυψη ελλειμμάτων του προϋπολογισμού, τη μετάλλαξη του εξωτερικού δημόσιου χρέους σε εσωτερικό, το «φούσκωμα» της «φούσκας» του χρηματιστηρίου σε προεκλογικές περιόδους, σε «αγαθοεργίες» όπως η αποκατάσταση των σεισμόπληκτων στο Μενίδι, και πολλά άλλα τα οποία κατέστησαν το Τραπεζικό σύστημα παράγοντα της διαπλοκής.


Η «ενθυλάκωση» των παραγωγικών επενδύσεων από τις Τράπεζες
Αν συσταθεί μία εξεταστική επιτροπή της Βουλής για να ερευνήσει την τύχη των επενδύσεων που επιδοτήθηκαν από τους εκάστοτε αναπτυξιακούς νόμους, θα διαπιστώσει ότι οι περισσότερες αν όχι όλες οι ιδιωτικές επιχειρήσεις που έκαναν το τραγικό λάθος να ζητήσουν από Ελληνικές Τράπεζες τη συμπληρωματική δανειοδότηση (15-30% της επένδυσης), όχι μόνο έχασαν τελικά τις επιχειρήσεις τους, τα δικά τους κεφάλαια (ίδια συμμετοχή), αλλά και τα σπίτια τους που είχαν υποθηκεύσει για να πάρουν το συμπληρωματικό Τραπεζικό Δάνειο και επί πλέον υβρίζονται ως αναξιόπιστοι και «μπαταξήδες».

Η πιο σκανδαλώδης ίσως περίπτωση ήταν η απόφαση 50730/30.8.1990 του Υπουργού Εθνικής Οικονομίας με την οποία εκχώρησε στο Διοικητή της Α.Τ.Ε. τις αρμοδιότητές του σχετικά με την αποδοχή αιτήσεων, έλεγχο, έγκριση, ανάκληση και έκδοση αποφάσεων  επενδυτικών σχεδίων σύμφωνα με τον αναπτυξιακό νόμο 1892/1990. Η εκχώρηση αυτή ήταν γενική και αφορούσε όλες τις παραγωγικές δραστηριότητες και όχι μόνο αυτές της πρωτογενούς παραγωγής. Με την εκχώρηση αυτή η Αγροτική Τράπεζα είχε διπλή αρμοδιότητα: της Εποπτεύουσας Αρχής και ταυτόχρονα της δανείστριας Τράπεζας.

Από περιπτώσεις που έχουν φτάσει ενώπιον της Δικαιοσύνης προέκυψαν αποδείξεις ότι χρησιμοποίησε την πρώτη αρμοδιότητα για να μεγιστοποιήσει, κατά την επιεικέστερη έκφραση, τα ίδια οφέλη από τη δεύτερη αρμοδιότητα και δραστηριότητά της που σε μερικές περιπτώσεις άγγιζε τα όρια της καταδολίευσης του πιστούχου.
Εδώ θα πρέπει να προσέξει η σημερινή κυβέρνηση αλλά και κάθε κυβέρνηση, παρελθούσα και μέλλουσα, καθώς και οι διοικήσεις και τα υπεύθυνα στελέχη των Τραπεζών, ότι οι επιδοτήσεις αυτές καλύπτονταν σε μεγάλο ποσοστό από Κοινοτικούς πόρους που είχαν δοθεί για το συγκεκριμένο σκοπό  της δημιουργίας παραγωγικών επενδύσεων και δεν ήταν δυνατόν να διοχετευθούν με πράξεις  και παραλείψεις των Ελληνικών Αρχών σε παράνομες επιδοτήσεις και πλουτισμό τραπεζών. Οι θιγέντες έχουν το δικαίωμα να καταφύγουν στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο και όχι μόνο είναι βέβαιο ότι θα δικαιωθούν αλλά θα υποχρεωθεί και η χώρα μας να καταβάλλει βαρύτατα πρόστιμα για παράβαση της κοινοτικής νομοθεσίας.

….συνεχίζεται….

[Ορφέας]

Ο Νόμος και η Δικαιοσύνη έναντι των «πανωτοκίων»

Οι τραγικές καταστάσεις που έφερε ο ανατοκισμός οδηγήθηκαν στις αίθουσες των δικαστηρίων όπου με σειρά αποφάσεων δικαστηρίων όλων των βαθμών, οι περισσότερες ρήτρες των συμβάσεων δανεισμού και πολλές πρακτικές των Τραπεζών έχουν κριθεί παράνομες και καταχρηστικές. Αναφέρονται ενδεικτικά 3 αποφάσεις-«κλειδιά» του Αρείου Πάγου.
Η απόφαση 8/1998 της Ολομέλειας του Α.Π. έκρινε ότι οι Τράπεζες δεν μπορούν μονομερώς να χρεώνουν τόκους ανατοκισμού, χωρίς συμφωνία των συμβαλλομένων και πάντοτε μέσα στους περιορισμούς του άρθρου 296 του Α.Κ.
Μετά την απόφαση αυτή του Α.Π. επιχειρήθηκε από την τότε Κυβέρνηση η αναδρομική νομιμοποίηση του εξάμηνου ανατοκισμού με εμβόλιμη διάταξη … στον αναπτυξιακό νόμο !!! (άρθρο 12 Ν.2601/1998) η οποία είχε παρόμοια τύχη. Ο Α.Π. με την απόφαση 1119/2002 έκρινε (α) ότι δεν μπορεί να έχει αναδρομική ισχύ και (β) Ο κατά παράβαση των άρθρων 296 του Α.Κ., 111 Εις. ΝΑΚ και της αποφάσεως 289/80 της Ν.Ε. συμφωνούμενος ανατοκισμός έχει τις αυτές συνέπειες όπως και ο υπέρ το ανώτατο θεμιτό όριο συμφωνούμενος τόκος, άρα η συμφωνία είναι άκυρη, ή, αν ο ανατοκισμός επιτρέπεται μέχρι ορισμένου χρόνου ή ποσού, είναι άκυρη κατά το υπερβάλλον. Η αναφορά στην  απόφαση 289/80 της Ν.Ε. υπενθυμίζει ότι αφορά ανατοκισμό τόκων κεφαλαίου εν καθυστερήσει και ως εκ τούτου θεωρεί παράνομες και άκυρες τις αυτόματες κεφαλαιοποιήσεις και ανατοκισμούς που όπως προαναφέρθηκε (βλ. σελ. 3) έχουν καθιερώσει καθ΄ υπέρβαση του νόμου οι Τράπεζες.
Τέλος, με την απόφαση 1219/2001 του Α.Π. (Δ΄ πολιτικό) κρίθηκε :«…Τα τραπεζικά επιτόκια είναι σήμερα κατά κανόνα ελευθέρως διαπραγματεύσιμα και το ισχύον γι΄αυτά καθεστώς δεν συνοδεύεται από τη θέσπιση ανωτάτων ορίων. Η επέμβαση του νομοθέτη περιορίζεται στη ρύθμιση των εξωτραπεζικών μόνο επιτοκίων. Εξάλλου τα εξωτραπεζικά επιτόκια παρά τον περιορισμό τους στις εξωτραπεζικές συναλλαγές δεν παύουν να έχουν γενικότερη κοινωνικοοικονομική σημασία και ν΄ αφορούν και τις τραπεζικές συμβατικές σχέσεις. Ο κοινωνικός και οικονομικός σκοπός του δικαιώματος στην ελεύθερη διαμόρφωση των τραπεζικών επιτοκίων είναι η συμπίεσή τους κάτω από τα όρια των εξωτραπεζικών. Έτσι η συμφωνία για επιτόκια που υπερβαίνουν τα ανώτατα αυτά όρια δεν παύει να απαγορεύεται από το νόμο (ΑΚ 281)».

….συνεχίζεται….

[Ορφέας]

Η σκοτεινή πλευρά των πανωτοκίων

Έχουν γίνει αναφορές στον ελληνικό  τύπο για περιπτώσεις «κυκλωμάτων», «μέσα και έξω από τις Τράπεζες» που «λυμαίνονται» τους πλειστηριασμούς οφειλετών Τραπεζών. Η εφημερίδα Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ αφιέρωσε (16.3.2003) ειδικό ένθετο. Μερικοί από τους τίτλους: «Σπίτια στο σφυρί για ένα κομμάτι ψωμί», «Ένας ισχυρότατος νομιμοφανής μηχανισμός λυμαίνεται, με την ανοχή της πολιτείας, τον χώρο των πλειστηριασμών», «Πάνω από 6.000 πλειστηριασμοί από Τράπεζες το 2002». Με τον τίτλο «Τα «κοράκια» της οδού Αρμοδίου», το ΒΗΜΑ της Κυριακής 28  Ιανουαρίου 2007 επαναφέρει το θέμα και αποκαλύπτει «τα οργανωμένα κυκλώματα των πλειστηριασμών» με τα οποία «συνεργάζονται» στελέχη των Τραπεζών, ενώ η Τράπεζα της Ελλάδος «σφυρίζει αδιάφορα».
Για τους «παροικούντες στην Ιερουσαλήμ» η «ενδοτραπεζική εκμετάλλευση» των θυμάτων των πανωτοκίων είναι γνωστή και αναπτύσσεται σε τρία κυρίως επίπεδα.

Το πρώτο επίπεδο  είναι ενδο-υπηρεσιακό και αποτελείται από τη Διοίκηση, το Τμήμα Χορηγήσεων και το Τμήμα Εμπλοκών και Καθυστερήσεων. Τα στελέχη που επανδρώνουν τις υπηρεσίες αυτές «φροντίζουν» να εξασφαλίσουν εν γνώσει τους παράνομα οφέλη  (δόλος) για την Τράπεζα αλλά και για τον εαυτόν τους (είτε άμεσα είτε έμμεσα με τη μορφή επιδόματος «παραγωγικότητας») και τους προϊσταμένους τους (φακελάκια, δωράκια, μίζες, λαδώματα) για αναστολές και αναβολές πλειστηριασμών, «ρυθμίσεις οφειλών» κλπ.

Στο δεύτερο επίπεδο είναι πάλι στελέχη των ίδιων υπηρεσιών των Τραπεζών που δεν αρκούνται σε «μικροδωράκια» και «επιδόματα παραγωγικότητας» αλλά έχουν στόχο «να φάνε το σπίτι του οφειλέτη  για ένα κομμάτι ψωμί»,  και τέλος.

Στο τρίτο επίπεδο είναι,  κατά τα καταγγελλόμενα στη ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, στελέχη των Τραπεζών σε μόνιμη και διαρκή «συνεργασία» με «κοράκια» των πλειστηριασμών.

Το νομοθετικό πλαίσιο για την εξάλειψη αυτών των φαινομένων υπάρχει (Π.Κ. 404 § 3,4 και 187 περί οργανωμένου εγκλήματος). Αν τα φαινόμενα αυτά παραμένουν ενδημικά δεν οφείλεται στη έλλειψη νομοθετικής πρόβλεψης αλλά στην αδιαφορία και αδράνεια των εποπτικών αρχών  για την εφαρμογή του Νόμου.

Η Τράπεζα της Ελλάδος αποποιείται τον ελεγκτικό ρόλο της και συγκαλύπτει την τραπεζική παρανομία
‘Όλες οι παράνομες και καταχρηστικές πράξεις των Τραπεζών που προαναφέρθηκαν καθώς και η προκλητική περιφρόνηση του Νόμου και των δικαστικών αποφάσεων δεν θα μπορούσαν να πραγματοποιηθούν και να καθιερωθούν αν οι ελεγκτικές Αρχές (Υπουργείο Εθνικής Οικονομίας σαν πολιτική Αρχή και η Τράπεζα της Ελλάδος, θεσμικό  όργανο και ανεξάρτητη Αρχή ελέγχου του Τραπεζικού συστήματος) ασκούσαν σωστά τα εποπτικά καθήκοντα τους. Για ποιο σκοπό η Τράπεζα της Ελλάδος διαθέτει μια πολυπληθή Γενική Διεύθυνση Ελέγχου Τραπεζών;
Χαρακτηριστικές και αποκαλυπτικές είναι οι ενέργειες  του τότε Διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος για τη συμμόρφωση των Τραπεζών προς την προαναφερθείσα  απόφαση  1219/2001 του Α.Π.  Αντί  να ελέγξει, σαν Εποπτεύουσα Αρχή, τη συμμόρφωση των Τραπεζών προς το Νόμο και τις αποφάσεις των Δικαστηρίων,  συγκάλεσε,   ύστερα  από  αίτηση  της Ένωσης Ελληνικών Τραπεζών (βλ. ΔΕΛΤΙΟ ΕΝΩΣΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΤΡΑΠΕΖΩΝ (τεύχος Γ/2002, σελ. 21-30), το Νομικό Συμβούλιο της Τράπεζας, συμβουλευτικό και μη νομοθετημένο όργανο, το οποίο γνωμοδότησε  ότι :

«τα ανώτατα όρια που ισχύουν για τα εξωτραπεζικά επιτόκια δεν είναι δυνατόν να ισχύσουν αναλογικώς  και   επί των τραπεζικών επιτοκίων στις περιπτώσεις που η Τράπεζα της Ελλάδος δεν καθορίζει ανώτατο ύψος των τελευταίων, δεδομένου ότι η παράλειψη αυτή της Τράπεζας  δεν  δημιουργεί  κενό αλλά  συνιστά νόμιμη διαχείριση  της ανατεθειμένης σ΄αυτή αρμοδιότητος.»

Αυτό το σκεπτικό θα πρέπει να διδάσκεται στις Νομικές Σχολές σαν κλασσική περίπτωση μετάλλαξης της παράλειψης καθήκοντος σε άσκηση αρμοδιότητος.

Στις αρμοδιότητες της Τράπεζας της Ελλάδος είναι και η εποπτεία της σύννομης δραστηριότητας της Ένωσης Ελληνικών Τραπεζών. Στη Γερμανία, το 2002, τον ίδιο χρόνο που στην Ελλάδα η εποπτεύουσα αρχή και συγκεκριμένα η Τράπεζα της Ελλάδος,  ενεργούσε περίπου σαν «Γραμματεία»  της Ένωσης Ελληνικών Τραπεζών, η Υπηρεσία Προστασίας Ανταγωνισμού (Kartellamt)  ξεκίνησε έρευνα αν  η δήλωση της Ένωσης Ιδιωτικών Τραπεζών Γερμανίας ότι οι Τράπεζες που ανήκουν στην Ένωση δεν θα εφαρμόσουν τη σύσταση της Κεντρικής Τράπεζας για μείωση κατά 1% των επιτοκίων χορηγήσεων, αποτελεί «αθέμιτη συμφωνία τιμών» ή «σύσταση για προσυμφωνημένη δράση» προκειμένου να επιβάλει κυρώσεις που φτάνουν μέχρι τη διάλυση της Ένωσης (DER SPIEGEL, 16.12.2002). 

Και ενώ στην Ελλάδα η Ένωση Ελληνικών Τραπεζών δεν περιφρονεί απλώς «συστάσεις» των αρχών αλλά παραβιάζει κατάφορα με «αθέμιτες συμφωνίες τιμών» και «συστάσεις για προσυμφωνημένη δράση» νόμους και δικαστικές αποφάσεις, όπως έχει βεβαιωθεί σε σωρεία δικαστικών αποφάσεων, ο Διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος, έντονα διαποτισμένος φαίνεται από το πνεύμα της «Γραμματείας», στην εξάμηνη έκθεσή του προς τη Βουλή των Ελλήνων (Μάιος 2004) συνέδεσε την αναπτυξιακή πορεία της Ελληνικής Οικονομίας … με την προστασία των Τραπεζών από τις «απειλές εφαρμογής του Νόμου και των δικαστικών αποφάσεων στο θέμα των πανωτοκίων». Τι να πρωτοθαυμάσουμε  στην τοποθέτηση αυτή του κ. Διοικητή; Το ότι αγνοεί τα στοιχεία που δημοσιεύει το Μηνιαίο Στατιστικό Δελτίο που εκδίδει η Τράπεζα της οποίας ο ίδιος προΐσταται;  τις βαθυστόχαστες γνώσεις του για τις σχέσεις μεταξύ ανάπτυξης και κόστους δανεισμού; ή το ότι διάλεξε τη Βουλή των Ελλήνων για να κηρύξει τον πόλεμο του Κράτους της Τραπεζικής διαπλοκής κατά του Κράτους  Δικαίου;

….συνεχίζεται….

[Ορφέας]

Η απέχθεια των Ελληνικών Τραπεζών προς τις παραγωγικές επενδύσεις και τις εξαγωγές

Καθόλη τη μεταπολεμική περίοδο και μέχρι την 9.6.1986, που άρχισε η σταδιακή «απελευθέρωση» των Τραπεζικών επιτοκίων, τόσο οι χορηγήσεις των Τραπεζών όσο και οι όροι δανεισμού ήταν διοικητικά ελεγχόμενοι (όροι και προϋποθέσεις δανεισμού, όρια, εγγυήσεις, επιτόκια, ποινικές ρήτρες κ.λ.π.). Ουσιαστικά, οι Τράπεζες ενεργούσαν σαν εκτελεστικά όργανα της Κυβερνητικής πιστωτικής πολιτικής με μηδενικό μεταξύ τους ανταγωνισμό στο πεδίο των όρων και κόστος (επιτόκια) δανεισμού.

Το ενδιαφέρον τους επικεντρωνότανε Πρώτο στη βελτίωση υπέρ των Τραπεζών των διοικητικά καθοριζόμενων όρων δανεισμού. Έτσι το Τραπεζικό σύστημα «εναγκαλίστηκε» την κυβερνητική εξουσία και εξελίχτηκε σε κύριο παράγοντα της διαπλοκής. Τα «πανωτόκια», προεκλογική προσφορά της ηττηθείσας στις εκλογές (1981)  κυβέρνησης, παρέμεινε ο ακρογωνιαίος λίθος της Τραπεζιτικής πολιτικής όλων των επόμενων κυβερνήσεων, συμπεριλαμβανόμενης και της σημερινής.  Δεύτερο σε επιλογή «καλών πελατών» που δεν ήταν άλλοι από εκείνους, που θα απέδιδαν τελικά στη δανείστρια Τράπεζα, με τις «παράλληλες εργασίες» τους και ανεξάρτητα των διοικητικά καθοριζόμενων επιτοκίων,  μικτά οφέλη μεταξύ  70%, κατ΄ ελάχιστο και άνω του επιθυμητού 100% του δανειζόμενου κεφαλαίου.

Έτσι τα κριτήρια των Τραπεζών στη διάκριση μεταξύ «καλών» και «κακών» πελατών δεν ήταν και δεν είναι αυτά που υποτίθεται ότι αντιλαμβάνεται ο μέσος ‘Έλληνας και υπαγορεύει η κοινή λογική,  δηλαδή η συμβολή των δανειοληπτών στην οικονομική ανάπτυξη της χώρας και η συνέπειά τους στην εκπλήρωση των δανειακών υποχρεώσεών τους αλλά αποκλειστικά και μόνο  το «μικτό όφελος» που θα έφερνε στη δανείστρια Τράπεζα ο δανειοδοτούμενος μαζί με τις «παράλληλες» εργασίες του. Αυτά ελέγοντο και εδιδάσκοντο στα Σεμινάρια ενδο-υπηρεσιακής εκπαίδευσης τραπεζοϋπαλλήλων και η «σαράφικη» αυτή νοοτροπία παρουσιαζότανε σαν υπόδειγμα σύγχρονης Τραπεζικής Διοίκησης που είχε σα μοναδικό στόχο την κερδοφορία των Τραπεζών και όχι η συμβολή τους στην οικονομική ανάπτυξη της χώρας (βλ. σχετικούς δείκτες στους ΠΙΝΑΚΕΣ Α.2 και Α.3, σελ. 2-3).


Το θέμα των «παράλληλων τραπεζικών εργασιών» με τις οποίες οι Τράπεζες υπονόμευσαν μεθοδικά και συστηματικά την οικονομική ανάπτυξη και τις εξαγωγές της χώρας χάριν της κερδοφορίας τους αναλύεται πιο κάτω σε ειδικό κεφάλαιο (βλ. σελ. 16 κ.ε.). Το παρόν κεφάλαιο περιορίζεται σε μια μόνο πτυχή του γενικότερου αυτού προβλήματος, την απέχθεια των  εν Ελλάδι, ελληνικών και ξένων, Τραπεζών προς τις παραγωγικές επενδύσεις.


Οι Νομισματικές Αρχές, για να υποστηρίξουν την οικονομική ανάπτυξη της χώρας, καθόριζαν επιτόκια χορηγήσεων χαμηλότερα για τις παραγωγικές δραστηριότητες έναντι των εμπορικών  και για τις εξαγωγικές έναντι των εισαγωγικών και, ταυτόχρονα, προκαθόριζαν το ποσοστό των διαθεσίμων της που κάθε Τράπεζα έπρεπε να επιμερίσει στη δανειοδότηση επί μέρους δραστηριοτήτων. Τα χαμηλά επιτόκια από τη μια μεριά και το περιορισμένο ύψος «παράλληλων εργασιών», από την άλλη, δραστηριοτήτων «αναπτυξιακής προτεραιότητας» εξηγεί την απέχθεια των ελληνικών Τραπεζών προς αναπτυξιακές δραστηριότητες που προαναφέρθηκαν. Το αποτέλεσμα, όπως προκύπτει από τα στατιστικά στοιχεία που έχουν δημοσιευτεί στο Μηνιαίο Στατιστικό Δελτίο της Τράπεζας της Ελλάδος, ήταν η προϊούσα συρρίκνωση της χρηματοδότησης παραγωγικών επενδύσεων και, κατ΄ ακολουθία, η συρρίκνωση των αντίστοιχων παραγωγικών δραστηριοτήτων.

Όπως προκύπτει από τον ΠΙΝΑΚΑ Δ,  η Τραπεζική πιστοδότηση των κυρίων παραγωγικών κλάδων της Εθνικής Οικονομίας περιορίστηκε, μεταξύ 1980-2001, από 75 % στο 32,2 % του συνόλου. Ειδικά η πιστοδότηση του εξαγωγικού εμπορίου μειώθηκε στο 1/3 (από 2,8% στο 0,8%). Αντίθετα η πιστοδότηση κλάδων που συμβάλλουν στην υποστήριξη κυρίως εισαγόμενων ανταγωνιστικών προϊόντων και υπηρεσιών όπως είναι το εισαγωγικό εμπόριο, το μεγαλύτερο μέρος του εσωτερικού εμπορίου και της καταναλωτικής πίστης υπερτετραπλασιάστηκε και αυξήθηκε από 13,1 % στο 45,8 %.  Η ανακατανομή επιτεύχθηκε όχι με μεταφορά  πιστώσεων από τον ένα κλάδο στον  άλλο αλλά με ασύμμετρη, βοηθούντος του πληθωρισμού και της απουσίας ελέγχου, πιστωτική επέκταση.

Πηγή : Τράπεζα της Ελλάδος, Μηνιαίο Στατιστικό Δελτίο

Λογικά θα υποθέσει καθένας ότι η αδυναμία των ελληνικών προϊόντων να κρατήσουν  τη θέση τους στην εγχώρια αγορά θα οφείλεται σε επιτυχημένη και επιθετική εμπορική πολιτική (μεγάλη και αποτελεσματική διαφήμιση, χαμηλές τιμές, καλύτερη ποιότητα,  σοβαρή και μελετημένη υποστήριξη των αντιπροσώπων και συνεργατών των ξένων ανταγωνιστών) με παράλληλη αδράνεια ή μειωμένη ποιοτική και εμπορική ανταγωνιστικότητα των ελληνικών. Δεν συνέβη όμως τίποτε από όλα αυτά όπως αποδείχτηκε από τα στοιχεία που προαναφέρθηκαν.  Δεν απέτυχε η εγχώρια παραγωγή στην άμυνα της εσωτερικής αγοράς αλλά το αντιπαραγωγικό Τραπεζικό σύστημα άνοιξε την κερκόπορτα της άλωσής της με δύο κινήσεις «ματ» στη σκακιέρα της Τραπεζικής κερδοσκοπίας.

Η πρώτη, η σταδιακή συρρίκνωση της δανειοδότησης των εγχώριων παραγωγικών δραστηριοτήτων, συμπεριλαμβανόμενης και της δανειοδότησης των εξαγωγικών επιχειρήσεων, από 75,0% το 1980 σε 32,2% το 2001 της συνολικής χρηματοδότησης των Εμπορικών Τραπεζών αναλύεται στον  Πίνακα Δ. Η δεύτερη και πιο σημαντική όμως από τη συρρίκνωση της πιστοδότησης, ήταν η με γεωμετρική πρόοδο αύξηση του κόστους της πιστοδότησης από 14%-18% το 1979-1980 σε 183,3% – 288,7% το 1990 που έχει επίσης αναλυθεί στις σελίδες 3-5. 

Έτσι το 36,4% δεν αντιπροσωπεύει το σύνολο των χορηγήσεων των εμπορικών Τραπεζών προς τις παραγωγικές και εξαγωγικές επιχειρήσεις αλλά το λογιστικό υπόλοιπο των οφειλών τους που περιλαμβάνει δανεισθέν κεφάλαιο, τόκους, έξοδα και πανωτόκια επί όλων αυτών. Ενδεικτική και αποδεικτική περίπτωση αναλύεται στον ΠΙΝΑΚΑ H (σελ. 11) από τον οποίο προκύπτει ότι η οφειλή κεφαλαίου  κρεατοπαραγωγικής επιχείρησης κάλυπτε μόλις το 13,18%  της συνολικής οφειλής έναντι του 86,82 %  που κάλυπταν τόκοι, έξοδα και πανωτόκια. Με βάση αυτά τα δεδομένα η πραγματική  συρρίκνωση της δανειοδότησης των εγχώριων παραγωγικών και εξαγωγικών δραστηριοτήτων  πρέπει να υπολογίζεται από 76,0% (1980) πολύ κάτω του 15,0 -20,0 % (2002 και μετέπειτα).


….συνεχίζεται….

[Ορφέας]

Πρωτοποριακές πρωτοβουλίες εκσυγχρονισμού πολλών κλάδων της ελληνικής  οικονομίας βρέθηκαν αντιμέτωπες με την αντιπαραγωγική νοοτροπία των ελληνικών Τραπεζών μεταξύ των οποίων και η Αγροτική Τράπεζα «εξειδικευμένη» στις Αγροτικές Βιομηχανίες. Πριν να τελειώσει η κατασκευή των νέων εγκαταστάσεων, οι επενδυτές βρέθηκαν, χάρις στα πανωτόκια που είχαν τεθεί σε εφαρμογή από το 1981 με τις προαναφερθείσες νομικές και λογιστικές υπερβάσεις των Τραπεζών (βλ. σελ. 3-4), όχι μόνο υπερχρεωμένοι αλλά και ακάλυπτοι καθώς κατά τις Τράπεζες όσα είχαν επενδύσει δεν είχαν αξία αφού δεν είχαν τεθεί σε λειτουργία και καθώς απαράβατος όρος ήταν δάνεια και πιστώσεις να καλύπτονται με εμπράγματες ασφάλειες τριπλάσιας αξίας όχι απλώς του δανεισθέντος κεφαλαίου αλλά της με γεωμετρική πρόοδο αυξανόμενης, με τόκους, πανωτόκια και πολλαπλές παράνομες χρεώσεις (βλ. σελ. 3-4) συνολικής οφειλής. 

Έπρεπε λοιπόν «να κόψουν το λαιμό τους να βρουν  αυτές τις ασφάλειες» αλλιώς η οικονομική καταστροφή τους έπρεπε να θεωρείται δεδομένη προς ανακούφιση των Τραπεζών από «ανεπιθύμητους πιστούχους» χωρίς «παράλληλες εργασίες». Αυτή την «Τραπεζική δόξα» εξύμνησε στην έκθεσή του προς τη Γ.Σ. των  μετόχων της Α.Τ.Ε. για τη χρήση του 2002 ο απελθών Διοικητής της κ. Λάμπρου ο οποίος τόνισε ότι οι χορηγήσεις της είναι ασφαλέστατες καθώς καλύπτονται με εμπράγματες ασφάλειες τριπλάσιας αξίας.  Το σημαντικό δεν ήταν, κατά τον κ. Διοικητή, ότι βιομηχανίες αιχμής είχαν γίνει ήδη προβληματικές πριν να τεθούν καν σε λειτουργία, αλλά ότι το λογαριασμό των μεγάλων ζημιών που σημείωσε η Α.Τ.Ε. στο χρηματιστήριο δεν θα πλήρωναν οι «ατυχήσαντες» μέτοχοι της Α.Τ.Ε. αλλά οι αγρότες της χώρας με την εκποίηση, «για ένα κομμάτι ψωμί», των χωραφιών τους, των σπιτιών τους, του παραγωγικού εξοπλισμού τους. Συμπερασματικά, σημαντικό θέμα δεν ήταν η κατάρρευση της Ελληνικής γεωργίας αλλά η συγκάλυψη των χρηματιστηριακών ζημιών της Α.Τ.Ε.

Παράλληλες εργασίες με μεταχρονολογημένες επιταγές σε μεταπρατικές και διαμεσολαβητικές οικονομικές δραστηριότητες το el dorado της Τραπεζικής κερδοφορίας.

Κατά γενικό κανόνα ο διακανονισμός του συνόλου σχεδόν τόσο των εξαγόμενων όσο και των εισαγόμενων  προϊόντων γινότανε «έναντι φορτωτικών εγγράφων» που σήμαινε ότι με την άφιξη του εμπορεύματος ο παραλήπτης έπρεπε να καταβάλλει στη μεσολαβούσα Τράπεζα την αξία τους  και να παραλάβει από το Τελωνείο ή το μεταφορέα (για τις ενδοκοινοτικές συναλλαγές) το εμπόρευμα. Σε εμπορεύματα αξίας και κυρίως μη φθαρτά (μηχανήματα, εξοπλισμό, ρουχισμό και παρόμοια) ήταν  συνηθισμένη, σαν εξαίρεση, μια πιστωτική διευκόλυνση 10-90 ημερών  με την εγγύηση της μεσολαβούσας Τράπεζας ενώ για φρούτα, λαχανικά, κρέατα και γενικά νωπά προϊόντα, ο διακανονισμός ήταν κατά γενικό κανόνα τοις μετρητοίς.

Για να διεισδύσει ο ξένος εισαγωγέας στην εσωτερική αγορά είχε τέσσερα κύρια μέσα ανταγωνισμού:

(α)    εκπτώσεις επί των τιμών των εισαγόμενων προϊόντων σε επίπεδα αποτελεσματικού ανταγωνισμού των εγχώριων.

(β)    πιστωτικές διευκολύνσεις με στόχο τη μείωση της χρηματοδοτικής επιβάρυνσης της διαδικασίας διανομής-πώλησης των εισαγόμενων προϊόντων στην εσωτερική αγορά που αποκλειστικά ή συμπληρωματικά είχε τον ίδιο στόχο δηλαδή τον αποτελεσματικό ανταγωνισμό έναντι των εγχώριων στο επίπεδο της λιανικής τιμής.

(γ)    την οργάνωση ειδικών υποδομών, κέντρων και δικτύων διανομής.

(δ)    τη διαφήμιση και προβολή των  εισαγόμενων προϊόντων για ενίσχυση της ενεργού ζήτησης τους και της προτίμησης  των καταναλωτών. Για τα κρέατα και γενικά τα ευρείας κατανάλωσης διατροφικά προϊόντα ο ανταγωνισμός περιοριζότανε στο (α) και στο (β) ενώ το (γ) και (δ) χρησιμοποιούντο επικουρικά για «πολυτελή» και «επώνυμα» προϊόντα (ποτά, κοσμήματα, καλλυντικά, ενδύματα μόδας και παρόμοια).

Η μεγάλη διαφορά κόστους χρήματος (βλ. Πίνακες Α.2 και Α.3, σελ.2-3) για τον Έλληνα εισαγωγέα (35,5% το 1994, 18,5% το 2000)   σε σύγκριση με το κόστος χρήματος  π.χ. του Γερμανού εξαγωγέα (7%  το 1994  και 8,59% το 2000) απλοποιούσε την επιλογή. Για τον Έλληνα εισαγωγέα μια ολιγοήμερη πίστωση του εξαγωγέα σήμαινε την πραγματοποίηση του μεγαλύτερου επιχειρηματικού του ονείρου. «Να κάνει χρυσές δουλειές χωρίς ίδια κεφάλαια και χωρίς δανεικά». Διαθέτοντας τα εισαγόμενα εμπορεύματα στους λιανοπωλητές του με πίστωση 30-90 ημερών με κάλυψη συναλλαγματικών και κυρίως μεταχρονολογημένων επιταγών, τις οποίες προεξοφλούσε στη συνέχεια στις Τράπεζες, τους «κατακτούσε» κάνοντας κοινωνούς του κοινού επιχειρηματικού ονείρου  χρυσές δουλειές χωρίς λεφτά.   Από την άλλη μεριά για το Γερμανό και γενικά το Κοινοτικό εξαγωγέα η επιβάρυνσή του για μία πιστωτική διευκόλυνση 30-60 ημερών, με κόστος χρήματος μεταξύ 6-8% το χρόνο, σήμαινε μια εφάπαξ επιβάρυνση 10-12 τοις χιλίοις του πωληθέντος εμπορεύματος. Η πιο οικονομική και αποδοτική δαπάνη για τον εκτοπισμό των εγχώριων προϊόντων και την κατάκτηση της Ελληνικής εσωτερικής αγοράς.

Το επιχειρηματικό όνειρο του Έλληνα μεταπράτη, σε αντίθεση με τον Έλληνα παραγωγό, βρήκε κατανόηση και ενθουσιώδη ανταπόκριση στο Τραπεζικό σύστημα της χώρας που αναζητούσε με τη σειρά του τη χρυσή ευκαιρία των «παράλληλων εργασιών» για να υπερβεί τα διοικητικά καθοριζόμενα και «γελοία» επιτόκια του 16%-18% (βλ. σελ. 4) και να πραγματοποιεί κέρδη 70% κατ΄ ελάχιστο με ορίζοντα το 100% επί των δανειζομένων κεφαλαίων όχι βέβαια από τα εταιρικά τους κεφάλαια αλλά τις χαμηλότοκες καταθέσεις των καταθετών τους.

Οι «παράλληλες εργασίες», μεταπρατικές και μη παραγωγικές, περιλαμβάνανε, πέρα των πιστοδοτήσεων, την έκδοση εγγυητικών επιστολών, ασφαλίσεις κινητών και ακινήτων, ανοίγματα πιστώσεων εισαγωγών και εξαγωγών, εμβάσματα και κυρίως προεξοφλήσεις συναλλαγματικών και μεταχρονολογημένων επιταγών της πελατείας του πιστούχου. Στις περιπτώσεις αυτές συμπίπτανε τα συμφέροντα και ενδιαφέροντα  τόσο του πιστούχου όσο και της Τράπεζας και έτσι εξηγείται η μείωση της χρηματοδότησης της εγχώριας παραγωγής από 75 % (1980) στο 32,2% (2001)  με  παράλληλη αύξηση των συναφών με την υποστήριξη των εισαγωγών δραστηριοτήτων πιστοδοτήσεων από 13,1% (1980) σε 45,8% (2001) (βλ. σελ. 10). Αν λάβουμε υπόψη ότι τα στατιστικά στοιχεία στα οποία βασίζονται οι συγκρίσεις αυτές έχουν ληφθεί από το Μηνιαίο Στατιστικό Δελτίο  της Τράπεζας της Ελλάδος  στο οποίο τα στοιχεία «της συνολικής Τραπεζικής χρηματοδότησης κατά  κλάδο» δεν αναφέρονται στο χορηγηθέν κεφάλαιο αλλά στο λογιστικό υπόλοιπο των οφειλών των πιστούχων που περιλαμβάνει υπόλοιπο οφειλόμενου κεφαλαίου συν οφειλόμενους τόκους, έξοδα και επιβαρύνσεις. Στην περίπτωση χοιροτροφικής επιχείρησης που προαναφέρθηκε (βλ. ΠΙΝΑΚΑ Η, σελ. 11 ) η οφειλή κεφαλαίου κάλυπτε μόλις το 13,18 % του λογιστικού υπολοίπου και το υπόλοιπο 86,82% τόκους, έξοδα και πανωτόκια. Τηρουμένων των αναλογιών και με βάση ανάλογες περιπτώσεις χρηματοδοτήσεων παραγωγικών επιχειρήσεων που έχουμε υπόψη, η καθαρή κεφαλαιουχική οφειλή κυμαίνεται μεταξύ 30%-50% του λογιστικού υπολοίπου της οφειλής. Έτσι η πραγματική συρρίκνωση της χρηματοδότησης δραστηριοτήτων εσωτερικής παραγωγής πρέπει να υπολογίζεται από 75,0% (1980)  στο 11% – 22% (2001).

Με βάση την προαναφερθείσα κερδοσκοπική και αντι-αναπτυξιακή συμπεριφορά των ελληνικών Τραπεζών, η πρόβλεψη για την επιτυχία της κυβερνητικής πολιτικής ανά¬καμψης της οικονομίας είναι αρκετά δυσοίωνη. Στα επόμενα χρόνια, όταν η μια μετά την άλλη χώρα θα θέτει την οικονομία της σε αναπτυξιακή τροχιά, η Ελλάδα θα έχει να αντιμετωπίσει όχι μόνο την αποτυχία της κυβερνητικής πολιτικής ανάκαμψης της οικονομίας αλλά τρία τεράστια προβλήματα.

Τη χρεοκοπία των ελληνικών νοικοκυριών και των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, ενώ η εφ’ όρου ζωής ανεργία θα είναι ο διαρκής εφιάλτης όχι μόνο των εργαζομένων αλλά της μεγάλης πλειοψηφίας του Ελληνικού Λαού.  θυσία στο βωμό της τραπεζικής κερδοφορίας. Αν η κυβέρνηση στην ενίσχυση των Τραπεζών δεν θέσει απαράβατο όρο  την αναπροσαρμογή όλων των συμβάσεων δανεισμού μέσα στους περιορισμούς που έχουν οροθετηθεί από τις τρεις προαναφερθείσες αποφάσεις του Α.Π. (βλ. σελ. 6) και αν ταυτόχρονα δεν υποθηκεύσει, ως εγγύηση εξασφάλισης του πακτωλού των χρημάτων που  θα διοχετεύσει στις Τράπεζες, την ακίνητη περιουσία τους η αποτυχία της Κυβερνητικής πολιτικής θα είναι συγκλονιστική.

Όπως προκύπτει από τα στοιχεία των Πινάκων ΣΤ΄,Θ1 και Θ2 της επόμενης σελίδας, αυτοί  και όχι το χρηματιστήριο ή οι αναμενόμενοι ξένοι επενδυτές, αποτελούν το καταναλωτικό δυναμικό της χώρας μερίδιο του οποίου διεκδικούν τόσο οι εγχώριοι όσο και οι ξένοι επενδυτές.


(1)   Άνεργοι που πριν από την ανεργία τους είχαν κανονική απασχόληση
(2)   Άνεργοι που πριν από την ανεργία τους δεν είχαν καμία απασχόληση
Πηγή : Ε.Σ.Υ.Ε.  ΣΤΑΤΙΣΤΙΚΗ ΕΠΕΤΗΡΙΔΑ 2004, ΄Εκδοση 2006




….συνεχίζεται….

[Ορφέας]

Ποινικές διατάξεις

Αρθρο 187 Π.Κ. – Εγκληματική οργάνωση.    Με κάθειρξη μέχρι δέκα ετών τιμωρείται όποιος συγκροτεί ή εντάσσεται ως μέλος σε δομημένη  και με διαρκή δράση ομάδα από τρία ή περισσότερα πρόσωπα (οργάνωση) και  επιδιώκει τη  διάπραξη περισσοτέρων Κακουργημάτων προβλέπονται στα άρθρα 207 (παραχάραξη), 208 (κυκλοφορία παραχαραγμένων νομισμάτων),  216 (πλαστογραφία),  218  (πλαστογραφία  και  κατάχρηση ενσήμων ), 242 (ψευδής βεβαίωση και νόθευση), 264 (εμπρησμός), 265  (εμπρησμός σε δάση), 268 (πλημμύρα), 270 (έκρηξη), 272 (παραβάσεις σχετικές με τις εκρηκτικές ύλες), 277 (πρόκληση ναυαγίου), 279 (δηλητηρίαση πηγών και τροφίμων), 291 (διατάραξη της ασφαλείας σιδηροδρόμων, πλοίων και αεροσκαφών), 299 (ανθρωποκτονία με πρόθεση), 310 (βαριά σωματική βλάβη), 322 (αρπαγή), 323 (εμπόριο δούλων), 324 (αρπαγή ανηλίκων), 327 (ακούσια απαγωγή), 336 (βιασμός), 338 (κατάχρηση σε ασέλγεια),  339  (αποπλάνηση παιδιών), 374 (διακεκριμένες  περιπτώσεις  κλοπής), 375 (υπεξαίρεση), 380 (ληστεία),  385 (εκβίαση), 386 (απάτη), 386Α (απάτη με υπολογιστή ),  404  (τοκογλυφία).

Άρθρο 404  Π.Κ. Τοκογλυφία

1. Όποιος σε δικαιοπραξία για την  παροχή  οποιασδήποτε   πίστωσης, ανανέωση της ή  παράταση της  προθεσμίας  πληρωμής,  εκμεταλλεύεται  την ανάγκη, την πνευματική αδυναμία, την κουφότητα, την απειρία ή την ψυχική έξαψη  εκείνου που παίρνει την πίστωση, συνομολογώντας ή παίρνοντας  για τον  εαυτό του   ή  για τρίτον περιουσιακά ωφελήματα, πού ανάλογα με τις ειδικές περιστάσεις είναι προφανώς δυσανάλογα προς την παροχή του υπαιτίου, τιμωρείται με φυλάκιση τουλάχιστον έξι μηνών και με χρηματική ποινή (όπως αντικαταστάθηκε η τελευταία φράση από το άρθρο 14, παρ. 8α του ν. 2721/1999).

2. Με τις ίδιες ποινές τιμωρείται και α) όποιος ανεξάρτητα από τους πιο πάνω όρους, κατά την παροχή ή την παράταση  της προθεσμίας πληρωμής, κατά  την ανανέωση  ή  προεξόφληση δανείου, συνομολογεί ή παίρνει για τον εαυτό του ή για τρίτο περιουσιακά ωφελήματα που υπερβαίνουν το κατά το νόμο θεμιτό ποσοστό του τόκου. β) όποιος απαλλοτριώνει παραπέρα ή δίνει ως ενέχυρο κάποια απαίτηση που απέκτησε και πού είναι  του  είδους που αναφέρεται στην παρ. 1 ή στην παρ. 2, στοιχ. α, ή επιδιώκει στην εκπλήρωση τοκογλυφικών ωφελημάτων που πηγάζουν από αυτή την απαίτηση.

3, Αν ο υπαίτιος  επιχειρεί κατ΄ επάγγελμα ή κατά συνήθεια τοκογλυφικές πράξεις του είδους των παραγράφων 2α και 2β τιμωρείται με κάθειρξη μέχρι 10 ετών  και   χρηματική ποινή.

4. Αν οι πράξεις των πιο πάνω παραγράφων τελούνται από νομικά πρόσωπα ποινική ευθύνη υπέχουν οι Διοικητές και οι Διευθυντές τους.

[Rose]

Αρθρο 187 Π.Κ. – Εγκληματική οργάνωση.    Με κάθειρξη μέχρι δέκα ετών τιμωρείται όποιος συγκροτεί ή εντάσσεται ως μέλος σε δομημένη  και με διαρκή δράση ομάδα από τρία ή περισσότερα πρόσωπα (οργάνωση) και  επιδιώκει τη  διάπραξη περισσοτέρων Κακουργημάτων προβλέπονται στα άρθρα
[...] 404  (τοκογλυφία).

O κακουργηματικός Βαμπιρισμός του Παράνομου Καρτέλ των Τραπεζών, έχει φτάσει στο τέλος του, μια και κάθε δανειολήπτης που ζημιώθηκε, έχει δικαίωμα να ασκήσει αστικές και ποινικές διώξεις και να διεκδικήσει αποζημιώσεις.

'Ηρθε η ώρα της Δικαιοσύνης, ήρθε η ώρα της Αντίδρασης του Ελληνικού Λαού, που κινδύνεψε προς αφάνιση, αυτή τη φορά από ένα ύπουλο εσωτερικό εχθρό, που έπινε το αίμα του, επί δεκάδες χρόνια.

Η εκάστοτε Ελληνική Κυβέρνηση, είναι συνένοχη για την συγκάλυψη, αυτής της Απάτης, αυτού του κυριολεκτικά βαμπιρισμού, και η αποσιώπηση πλέον, ΠΡΕΠΕΙ να λάβει τέλος, για την σωτηρία όλων.

[Ορφέας]

Πλαφόν στα επιτόκια πιστωτικών καρτών!
Από http://www.banksnews.gr/portal/home-page/124-top-story/741-2010-05-18-23-10-14

Την ώρα που οι υπερχρεωμένοι Έλληνες πασχίζουν να εξυπηρετήσουν χρέη από κάρτες με επιτόκια που ξεπερνούν και το 20%, στην άλλη όχθη του Ατλαντικού το ρεύμα γυρίζει εναντίον των  τραπεζιτών, καθώς αναμένεται η συζήτηση στην Γερουσία τροπολογίας, που θα επιτρέψει την επιβολή ανώτατων ορίων στα επιτόκια.

Οι Έλληνες τραπεζίτες υπερασπίζονται με υπερβάλλοντα ζήλο το… αυτονόητο των χρεώσεων κατά το δοκούν στις πιστωτικές κάρτες, αψηφώντας ακόμη και τη νομολογία του Αρείου Πάγου.

Στην επί συλλογικής αγωγής, ιστορική απόφασή του 1219/2001, ο Άρειος Πάγο ορίζει ανώτατα όρια στα επιτόκια, τονίζοντας τα ακόλουθα (σελ. 34): «Τα εξωτραπεζικά επιτόκια παρά τον περιορισμό τους στις εξωτραπεζικές συναλλαγές δεν παύουν να έχουν γενικότερη κοινωνικοοικονομική σημασία και ν’ αφορούν και τις τραπεζικές συμβατικές σχέσεις. Ο κοινωνικός και οικονομικός σκοπός του δικαιώματος στην ελεύθερη διαμόρφωση των τραπεζικών επιτοκίων είναι η συμπίεσή τους κάτω από τα όρια των εξωτραπεζικών. Έτσι η συμφωνία για επιτόκια που υπερβαίνουν τα ανώτατα αυτά όρια δεν παύει να απαγορεύεται από το νόμο (ΑΚ 281)».

Στις ΗΠΑ, την πατρίδα της… τραπεζικής ασυδοσίας, την οποία ακολούθησαν αρκετά χρόνια αργότερα οι ευρωπαϊκές χώρες και η Ελλάδα στην ίδια κατεύθυνση, διαμορφώνεται ισχυρό πολιτικό ρεύμα υπέρ της επανόδου στο παλαιότερο καθεστώς του καθορισμού ανώτατων ορίων:

-         Όπως μετέδωσε το Bloomberg, γερουσιαστής κατέθεσε τροπολογία στο υπό συζήτηση νομοσχέδιο για τη ρύθμιση του τραπεζικού συστήματος, όπου προτείνει να επανέλθει η δυνατότητα κάθε πολιτείας να επιβάλει όρια στα επιτόκια των πιστωτικών καρτών.
-         Στις ΗΠΑ, η τραπεζική ασυδοσία επικράτησε μετά το 1978, όταν το Ανώτατο Δικαστήριο έκρινε, ότι οι πολιτείες δεν έχουν το δικαίωμα να επιβάλλουν όρια επιτοκίων διαφορετικά από αυτά που ισχύουν στην πολιτεία όπου είναι εγκατεστημένη η τράπεζα που εκδίδει μια πιστωτική κάρτα.
-         Αυτό άνοιξε ένα τεράστιο παράθυρο στις απαγορεύσεις των πολιτειών για τα υπερβολικά επιτόκια. Ορισμένες μικρές πολιτείες (Ντέλαγουερ, Νότια Ντακότα κ.α.) «εξαγοράσθηκαν» από ισχυρά τραπεζικά συμφέροντα και κατήργησαν τα δικά τους όρια επιτοκίων.
-         Στη συνέχεια, οι τράπεζες εγκατέστησαν σε αυτές τις πολιτείες τις θυγατρικές τους που εκδίδουν πιστωτικές κάρτες και άρχισαν να δανείζουν τους πελάτες τους στις υπόλοιπες πολιτείες των ΗΠΑ, χωρίς να δεσμεύονται από τα εκεί ισχύοντα όρια!

Με αυτή την αρκετά μακριά…. παράκαμψη πέτυχαν για πρώτη φορά οι τραπεζίτες διεθνώς να επιβάλλουν τους δικούς τους κανόνες, χωρίς να επηρεάζονται από την καθιερωμένη από αιώνες στις περισσότερες χώρες νομοθεσία για την απαγόρευση της τοκογλυφίας, που ως τα τέλη της δεκαετίας του ’70 έθετε περιορισμούς και στη δράση των τραπεζών.

Η πολιτική επίθεση στις τράπεζες στις ΗΠΑ, όπως σχολιάζει το “Bloomberg” έχει προκαλέσει αιφνιδιασμό και αμηχανία, καθώς ήδη με άλλη τροπολογία που ψηφίσθηκε καθιερώθηκαν ανώτατα όρια στις χρεώσεις που μπορούν να επιβάλλουν οι εταιρείες πιστωτικών καρτών στους εμπόρους, κάθε φορά που χρησιμοποιείται μια κάρτα –σημειώνεται ότι ανάλογο πρόβλημα με δυσθεώρητες χρεώσεις των εμπόρων παρατηρείται και στην Ελλάδα, αλλά ουδέποτε συζητήθηκε δημόσια.

Το διεθνές πρακτορείο φιλοξενεί δήλωση του διευθύνοντος συμβούλου της Discover, μίας από τις μεγαλύτερες εταιρείες έκδοσης καρτών στις ΗΠΑ, η οποία αντανακλά το κλίμα που έχει διαμορφωθεί στο τραπεζικό κύκλωμα: η ροή των προτεινόμενων κανόνων για τις τράπεζες είναι τόσο ισχυρή, «που την συναγωνίζονται μόνο οι αναφορές για την ηφαιστειακή δραστηριότητα στην Ισλανδία. Δυο φορές την ημέρα έρχεται και κάποια νέα “φουρνιά”», ανέφερε χαρακτηριστικά ο Ρόι Γκάθρι.

Στην Ελλάδα πάντως, οι εξελίξεις μοιάζουν να βρίσκονται αιώνες πίσω. Το λόμπι των τραπεζιτών, αν και αποδυναμωμένο αισθητά από την κρίση, καταφέρνει να υπερασπίζεται την… κεκτημένη ασυδοσία, διαθέτοντας άριστες προσβάσεις στο πολιτικό σύστημα. Είναι χαρακτηριστικό, ότι ακόμη και η αυτονόητη ρύθμιση για τους υπερχρεωμένους οφειλέτες, με την οποία επιχειρεί η Λ. Κατσέλη να ενσωματώσει στο ελληνικό δίκαιο στοιχεία σύγχρονου πτωχευτικού δικαίου ιδιωτών, παρέμενε επί μήνες μπλοκαρισμένη και αναμένεται μόλις τώρα να φθάσει στη Βουλή.

Περιέργως, όπως λέγεται στην τραπεζική αγορά, η μεγάλη δύναμη επιρροής που ασκούν σήμερα οι τραπεζίτες στο ελληνικό πολιτικό σύστημα πηγάζει από την… αδυναμία τους: όσο περισσότερο «φλερτάρουν», λόγω της κρίσης, με το χείλος της αβύσσου, τόσο λιγότερη αποφασιστικότητα δείχνει το πολιτικό σύστημα στην επιβολή κανόνων, που θα έθιγαν ακόμη και τις πιο αντικοινωνικές πτυχές της τραπεζικής δραστηριότητας, υπό τη συνεχή απειλή ότι θα «θιγούν τα οικονομικά μεγέθη των τραπεζών σε μια κρίσιμη συγκυρία».

Σε αυτό το κλίμα, ακόμη και η αξιέπαινη εξαγγελία του Απ. Ταμβακάκη, ότι η Εθνική θα προσαρμόσει τα προϊόντα της σύμφωνα με τη νομολογία, που θα υποχρέωνε και τις άλλες τράπεζες να σεβαστούν αργά ή γρήγορα τη νομιμότητα, φαίνεται ότι έχει μπει στο συρτάρι, εν αναμονή καλύτερων εποχών…

Σχετικά θέματα, http://www.amra.gr/forum/index.php/topic,2158.0.html
                  και http://www.amra.gr/forum/index.php/topic,1311.0.html

[ΣΕΡΑΠΙΣ]

        Μαξ Κάιζερ

        Την ίδια στιγμή που η Ελλάδα διασύρεται και λοιδορείται από τα διεθνή μέσα ενημέρωσης, ο Μαξ Κάιζερ, ένας από τους πιο ριζοσπαστικούς και τολμηρούς οικονομικούς αναλυτές, στέκεται στο πλευρό μας και μιλά ανοιχτά για «οικονομική μαφία» και «οικονομικούς τρομοκράτες» που οδήγησαν την χώρα στην καταστροφή.

        Γνωρίζοντας άριστα τον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί το χρηματοπιστωτικό σύστημα, καθώς υπήρξε χρηματιστής στην Γουόλ Στρητ για περίπου 25 χρόνια, ο Μαξ Κάιζερ, που είχε προβλέψει με απόλυτη ακρίβεια την οικονομική κατάρρευση της Ισλανδίας, ζητά την σύλληψη των τραπεζιτών της Goldman Sachs και προτρέπει τους Έλληνες να διεξάγουν δημοψήφισμα για την προσφυγή της χώρας μας στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.

        Παρουσιαστής οικονομικών εκπομπών στα μεγαλύτερα τηλεοπτικά  δίκτυα του κόσμου, ανάμεσα στα οποία το BBC, το Αγγλικό Αλ Τζαζίρα και το Russia Today, ο Μαξ Κάιζερ μιλώντας στο «ΘΕΜΑ», χαρακτηρίζει ανούσια τα μέτρα της ελληνικής κυβέρνησης, υποστηρίζοντας πως τα πραγματικά μέτρα θα μας τα επιβάλει το Δ.Ν.Τ.  Θεωρεί πως η Ελλάδα είναι μια χώρα που θα θυσιαστεί από τις διεθνείς αγορές και προτρέπει τους Έλληνες να εμποδίσουν  αυτήν την προοπτική.

        Είναι το Δ.Ν.Τ  μονόδρομος για την Ελλάδα, ή υπάρχουν εναλλακτικές οδοί;

        Ο μονόδρομος για την Ελλάδα αυτή τη στιγμή πρέπει να είναι η σύλληψη των τραπεζιτών της Goldman Sachs και όλων όσων συμμετείχαν στην χάλκευση της ελληνικής οικονομίας  το 2000, που μπήκατε στο ευρώ. Το επόμενο βήμα, η εθνικοποίηση των τραπεζών, όπως έκανε η Σουηδία το 1993. Το Δ.Ν.Τ είναι το τελευταίο πράγμα που χρειάζεστε. Θα χάσετε την κυριαρχία σας. Ασκεί οικονομική τρομοκρατία. Χρησιμοποιεί οικονομικά όπλα μαζικής καταστροφής. Θα σας βιάσει με τέτοιον τρόπο, που δεν θα έχετε νιώσει ποτέ χειρότερο πόνο.

        Υπάρχει η άποψη πως το Δ.Ν.Τ δεν είναι ο «κακός λύκος» αλλά η μοναδική λύση για την Ελλάδα;

        Αν κάποιος σας κάψει το σπίτι για να σας πουλήσει μετά κάρβουνο θα το θεωρούσατε λογικό; Αυτό ακριβώς έκανε και η Goldman Sachs στην ελληνική οικονομία. Σας έκαψαν σαν εμπρηστές και τώρα έρχονται και σας λένε μην ανησυχείτε θα σας δώσουμε κάρβουνο. Είναι εξωφρενικό. Το Δ.Ν.Τ διεμήνυσε στην Ελλάδα πως αν το χρειαστεί θα έρθει για βοήθεια. Τα επενδυτικά hedge funds της Γουόλ Στρητ επιτίθενται στην αγορά ομολόγων της Ελλάδας για να κατευθύνουν την κατάρρευση της ελληνικής οικονομίας. Και ο λόγος που το κάνουν είναι απλός. Να αναγκάζουν τον ελληνικό λαό να ζητήσει τη βοήθεια του Δ.Ν.Τ. Και το Δ.Ν.Τ θα πει, αφού μας φωνάξατε για βοήθεια εμείς απλώς ήρθαμε. Οι τραπεζίτες της Γουόλ Στρητ συνεργάζονται απόλυτα με το Δ.Ν.Τ. Είναι μια οικονομική μαφία και τα hedge funds είναι οι εκτελεστές. Οι έρευνες για την Goldman Sachs στις Η.Π.Α αλλά και στην Ευρώπη δείχνουν το μέγεθος της μαφίας. Είναι αναμεμειγμένοι σε παράνομες δραστηριότητες σε όλον τον κόσμο.

        Η Ευρωπαϊκή Ένωση που βρίσκεται; Πως εξηγείτε την αντιμετώπιση της Γαλλίας και της Γερμανίας;

        Η Γερμανία είναι στην πλευρά των τραπεζιτών της Γουόλ Στρητ. Δεν ενδιαφέρεται για την Ελλάδα ή το ευρώ. Το ευρώ αντικατέστησε ένα φθηνό μάρκο ώστε να διατηρήσει ανταγωνιστικές τις εξαγωγές της. Όσο η Ελλάδα είναι το πρόβλημα, το ευρώ πέφτει και η Γερμανία ευνοείται.

        Η Ευρωπαϊκή Ένωση και το ευρώ ανταγωνίζονται το δολάριο. Δυστυχώς η κρίση θα καταστρέψει το ευρώ. Οι τραπεζιτικοί τρομοκράτες της Γουόλ Στρητ, έχουν σκοπό μετά την Ελλάδα, να καταστρέψουν την Πορτογαλία και να συνεχίσουν. Η καταστροφή του ευρώ θα βοηθήσει το δολάριο να παραμείνει το μοναδικό διεθνές νόμισμα, το μοναδικό «αποθεματικό νόμισμα». Αν μια χώρα θέλει να αγοράσει πετρέλαιο, πρέπει πρώτα να αγοράσει δολάρια. Αν μια χώρα θέλει να αγοράσει χαλκό, πρέπει πρώτα να αγοράσει δολάρια. Γιατί αυτά και αρκετά ακόμα προϊόντα πωλούνται μόνο σε δολάρια. Αυτό σημαίνει πως οι Η.Π.Α κερδίζουν διαρκώς. Όλος ο κόσμος είναι υποχρεωμένος να αγοράζει συνεχώς δολάρια. Το ευρώ λοιπόν απείλησε την αυτοκρατορία του δολαρίου. Ήταν λογικό αυτό να μην αρέσει στους τραπεζίτες της Γουόλ Στρητ. Χρησιμοποιούν την κρίση για να καταστρέψουν το ευρώ. Οι Έλληνες πρέπει να σταθούν ενάντια στους τραπεζίτες, όπως κάνανε οι Ισλανδοί.

        Τι προτείνετε; Πώς θα καταφέρουμε να ζητήσουμε δάνεια από τις αγορές;

        Να κάνετε δημοψήφισμα. Όπως στην Ισλανδία. Οι Ισλανδοί αποφάσισαν με 93% να μην δώσουν σε μερικούς τραπεζίτες 5 δις ευρώ. Πρέπει εσείς οι Έλληνες να αποφασίσετε αν θέλετε το Δ.Ν.Τ στη χώρα σας. Η κυβέρνησή σας δεν έχει αυτήν την εντολή. Σας θεωρούν ανόητους και δεν ζητάνε τη γνώμη σας; Θεωρούν πως είστε μωρά και δεν έχετε δικαίωμα λόγου; Πως δεν μπορείτε να αποφασίσετε για τις ζωές σας; Ζητείστε δημοψήφισμα. Θέλετε το Δ.Ν.Τ στη χώρα σας ή όχι; Εσείς έχετε τη δύναμη. Πρέπει να παλέψετε, να αγωνιστείτε. Αν δεν γίνει δημοψήφισμα τότε να γίνουν εκλογές. Να εθνικοποιήσετε άμεσα όλες τις τράπεζές σας, να δημιουργήσετε δύο ή τρεις κρατικές τράπεζες και να αναδομήσετε την οικονομία σας. Μην πάτε μακριά. Κοιτάξτε το μοντέλο που εφάρμοσε η Σουηδία το 1993.

     

[ΣΕΡΑΠΙΣ]

Καλά ρε μας κάνετε πλάκα; Βάλατε διευθύνων σύμβουλο του Οργανισμού Διαχείρισης Δημόσιου Χρέους τον Πέτρο Χριστοδούλου; Είναι δυνατόν ο άνθρωπος που δούλευε επί χρόνια για την goldman sachs που κάνει κερδοσκοπικά παιχνίδια να είναι αυτός που θα μας ενημερώνει για δημόσιο χρέος και θα το βάλει σε μια τάξη; Δηλαδή ένας άνθρωπος από τα …σπλάχνα της κερδοσκοπικής εταιρείας που παίζει παιχνίδια εναντίον χωρών ανέλαβε να βγάλει το φίδι από την τρύπα. Και τα srpeds έχουν ήδη πάει στα 460!

[ΣΚΙΩΝΑΣ]

ΤΙ ΠΙΣΤΕΥΕΤΕ ΟΤΙ ΘΑ ΠΡΟΚΥΨΕΙ ΑΝ ΚΑΠΟΙΟΣ ΦΙΛΕΛΛΗΝ ΕΞΟΦΛΗΣΗ ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΧΡΕΟΣ ΚΑΙ ΣΕ ΤΙ ΠΟΣΟ ΑΝΕΡΧΕΤΕ ΤΕΛΙΚΑ ΣΗΜΕΡΑ? 

[Ορφέας]

    Το συνολικό Ελληνικό χρέος πλησιάζει το ένα τρις περίπου. Αν υποθετικά κάποιος εξοφλούσε το Ελληνικό χρέος, σίγουρα θα προκύψουν το ίδιο όπως και πριν, ικανότατες κυβερνήσεις στην "ρεμούλα", στην κατάχρηση, στην "άρπα" και στην ανευθυνότητα, στην απάτη και ατιμία, ώστε σε ελάχιστα χρόνια θα ξανακατάφερναν να το φέρουν το χρέος στο "ζηλευτό" σημερινό ύψος.

    Εκτός και αν, ο λαός αφυπνισθεί και πάρει τις τύχες του στα χέρια του....

    Τότε η Ελλάδα θα ξαναβαδίσει σε δρόμους Δόξας, Ευημερίας και πραγματικής Ελευθερίας....

[Rose]

ΤΙ ΠΙΣΤΕΥΕΤΕ ΟΤΙ ΘΑ ΠΡΟΚΥΨΕΙ ΑΝ ΚΑΠΟΙΟΣ ΦΙΛΕΛΛΗΝ ΕΞΟΦΛΗΣΗ ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΧΡΕΟΣ ΚΑΙ ΣΕ ΤΙ ΠΟΣΟ ΑΝΕΡΧΕΤΕ ΤΕΛΙΚΑ ΣΗΜΕΡΑ? 

Αγαπητή ΣΚΙΩΝΑΣ,

καλοσώρισες στο φόρουμ μας και ευχόμαστε γόνιμους διαλόγους.

Το χρέος υπάρχει, διότι λοξοδρομήσαμε, εδώ και αιώνες, ως Ελληνικός λαός, και βρίσκεται εκεί για να εναρμονιστούμε και πάλι με τις Ελληνικές αρχές και αξίες που ΧΑΣΑΜΕ, ή μας τις ΛΗΣΤΕΨΑΝ.

Η Ελλάδα χρειάζεται πρώτα από όλα να ΑΦΥΠΙΝΣΤΕΙ στην Αυθεντική της Ελληνική ταυτότητα, στον ηρωισμό που χάθηκε από ορισμένους γενίτσαρους που τσάμπα έχουν τον τίτλο "Ελληνας" και ύστερα εφόσον ΚΑΤΑΝΟΗΣΟΥΜΕ, τι έφταιξε, πως σχεδόν κατέστρεψαν αυτή τη χώρα, τότε χρειάζεται να ΕΝ-αρμονιστούμε, να ΣΥΝ-εργαστούμε όλοι οι Αφυπνισμένοι 'Ελληνες, να Αναγεννηθεί όλη η Ελληνική εθνότητα, και κατ' επέκταση όλη η ανθρωπότητα...

Το χρέος λοιπόν υπάρχει εκεί για να μας διδάξει, και αν κάποιος το ξεπληρώσει, απότομα, θα καταστρέψει την τεράστια ευκαιρία ΣΥΝΕΙΔΗΣΙΑΚΗΣ ΜΕΤΑΣΤΟΙΧΕΙΩΣΗΣ, που θα επαναφέρει τις Ανθρώπινες αξίες αλλά και την Ελληνική Γνώση που χάσαμε.

'Ολα βαίνουν καλώς βάση σχεδίου, και δυστυχώς ο κοινός άνθρωπος, λόγω έλλειψης εσωτερικής παιδείας, δεν μπορεί να κατανοήσει το μεγαλείο των Κοσμικών δυνάμεων που είναι υπεύθυνες, για την πνευματική μας ωρίμανση.

'Ομως συν Αθηνά και χείρα κίνει. 

Το παιχνίδι δεν θα μας το κερδίσει κάποιος εξωτερικός Θεός, ή Σωτήρας, αλλά βρίσκεται εκεί, ως ΕΥΚΑΙΡΙΑ για τον καθένα μας, εφόσον επιλέγουμε την Πνευματική μας Ελευθερία, και όχι την δουλικότητα ενός ζόμπι.

[Ορφέας]

               Οι περίεργες συμπτώσεις της υπόθεσης ‘ελληνική κρίση’: Rothschild
               Από: http://www.sofokleous10.gr/portal2/toprotothema/toprotothema/-------rothschild-2010060123975/


    Το ελληνικό χρηματιστήριο έχει δεχτεί έναν άνευ προηγουμένου πόλεμο τους τελευταίους μήνες και αυτό αποτυπώνεται όχι μόνο στο ποσοστό της κατά 50%, περίπου, πτώσης του ΓΔ σε αυτό το διάστημα, όσο, κυρίως, στην τεράστια αρνητική απόκλιση του από τις διεθνείς αγορές μετοχών, καθώς έχει φτάσει να παρουσιάζει τη μεγαλύτερη αρνητική συσχέτιση με βασικούς δείκτες, όπως, ο S&P 500, από τα τέλη της δεκαετίας του ‘90.
Μία από τις εταιρίες που πρωτοστάτησαν στη χρηματιστηριακή επίθεση εναντίον του ΧΑ ήταν η Neuberger Berman η οποία έπαιξε καταλυτικό ρόλο στην πτώση του ελληνικού χρηματιστηρίου, πουλώντας 1,7 εκατομμύρια μετοχές της Εθνικής Τράπεζας (μετοχή με τη μεγαλύτερη βαρύτητα στο ΓΔ) στο τελευταίο τρίμηνο του έτους. Μερικές περίεργες συμπτώσεις όσον αφορά στην εταιρία αυτή είναι πως ο νυν πρόεδρος της ήταν πρώην πρόεδρος του επενδυτικού τμήματος της Lehman Brothers, πρώην συνεταίρος και πρόεδρος του επενδυτικού τμήματος της Goldman Sacks και στενό συγγενικό πρόσωπο του τέως προέδρου των ΗΠΑ George Bush. Η πιο ενδιαφέρουσα σύμπτωση, όμως, είναι πως η συγκεκριμένη εταιρία έχει ιδρυθεί από ένα μέλος της οικογένειας Rothschild, της μεγαλύτερης τραπεζικής δυναστείας στον κόσμο.

    Ένα άλλο μέλος αυτής της οικογένειας, ο Nathaniel Rothschild,  το Φεβρουάριο του 2010 υποστήριξε σε συνέντευξή του στην Les Echos πως η ελληνική (και η ευρωπαϊκή κρίση) αποτελούν ‘πολύ φασαρία για το τίποτα’ και ότι στην πραγματικότητα τον καταλυτικό ρόλο στη δημιουργία της έπαιξαν οι κερδοσκόποι και όχι τα πραγματικά οικονομικά προβλήματα. ‘Ο ρόλος τους (των κερδοσκόπων στην ελληνική κρίση) ήταν πολύ, πολύ μεγάλος’ είπε χαρακτηριστικά, συμπληρώνοντας: ‘όλα έγιναν τόσο εύκολα (για τους κερδοσκόπους)’. ‘Το πρωτογενές έλλειμμα της Ευρώπης δεν είναι άσχημο συγκρινόμενο με αυτό των ΗΠΑ, της Ιαπωνίας και άλλων κρατών’.

    Το πιθανότερο είναι ο Nathaniel Rothschild να ξέρει καλά τι λέει τόσο για τα οικονομικά προβλήματα της Ευρώπης, των ΗΠΑ της Ιαπωνίας και της Ελλάδας όσο και για το ρόλο των κερδοσκόπων στην δημιουργία της τεχνητής ελληνικής και στη συνέχεια ευρωπαϊκής κρίσης.

    Η οικογένεια του έχει τη μεγαλύτερη παράδοση στον κόσμο στο εμπόριο χρέους έχοντας χρηματοδοτήσει δεκάδες κράτη για περισσότερα από 200 χρόνια ενώ αποτελεί τη μεγαλύτερη τραπεζική δυναστεία διεθνώς με ανυπολόγιστη περιουσία και αμέτρητες 'εμπλοκές' σε χρηματιστηριακές και χρηματοπιστωτικές κρίσεις. Στις 3 Δεκεμβρίου 1923 η Chicago Evening American είχε γράψει σχετικά: ‘Οι Rothschilds μπορούν να ξεκινήσουν ή να εμποδίσουν πολέμους. Ο λόγος τους μπορεί να δημιουργήσει ή να διαλύσει αυτοκρατορίες.’ Η New York Evening Post στις 22 Ιουλίου 1924 ε'ιχε γράψει: ‘Ο Κάιζερ έπρεπε να συμβουλευτεί έναν Rothschild προκειμένου να μάθει αν μπορεί να κάνει πόλεμο ή όχι. Ένας άλλος Rothschild σήκωσε όλο το βάρος της διαμάχης που οδήγησε στην κατάρρευση του Ναπολέοντα.’ Στις 8 Ιουλίου 1937, οι New York Times είχαν γράψει για τη δυναστεία: ‘Οι Rothschilds εισήγαγαν τον κανόνα του χρήματος στην ευρωπαϊκή πολιτική. Δεν έχουμε πλέον έθνη αλλά οικονομικές επαρχίες’,

    Σύμφωνα με υπολογισμούς αναλυτών για τα έσοδα της δυναστείας Rothschild, το 2001 ο τζίρος τους από τόκους δανείων που είχαν πουλήσει ξεπερνούσε τα 5 δις δολάρια ημερησίως. Τότε το παγκόσμιο κρατικό χρέος υπολογίζονταν κοντά στα 10 τρις δολάρια ενώ σήμερα αγγίζει τα 40 τρις.

    Η οικογένεια Rothschild είναι στο τιμόνι του μεγαλύτερου διεθνούς δικτύου εξόρυξης και εμπορίας χρυσού, διαμαντιών, πολύτιμων λίθων και μετάλλων, μέσα από εταιρίες όπως η Barick Gold, η Gold Fields, η De Beers, η Rio Tinto κλπ ενώ είναι από τις ισχυρότερες οικογένειες της βιομηχανίας πετρελαίου. Οι Rothschilds εισήγαγαν τον υπολογισμό της spot τιμής του χρυσού στο χρηματιστήριο του Λονδίνου και ήταν οι ίδιοι υπεύθυνοι γι' αυτή τη διαδικασία καθημερινά από το 1919 μέχρι το 2004 όταν τοποθέτησαν ως αντικαταστάτη τους την Barclays, εταιρία με την οποία έχουν ισχυρούς δεσμούς.

    Ο ρόλος των Rothschild στην Ελλάδα υπήρξε και είναι εξαιρετικά σημαντικός και αυτό κάνει τις συμπτώσεις ακόμη πιο ενδιαφέρουσες. Τα δάνεια Rothschild ήταν από τα πρώτα και μεγαλύτερα που έλαβε το ανεξάρτητο ελληνικό κράτος μετά το 1821, ενώ οι Rothschild είναι οι δημιουργοί του σύγχρονου τραπεζικού και νομισματικού συστήματος της Ελλάδας, καθώς ήταν βασικοί χρηματοδότες, συνιδρυτές και μεγαλομέτοχοι της Εθνικής Τράπεζας της Ελλάδος,  μέσα από την οποία εισήγαγαν το κλασματικό αποθεματικό / κεντρικό τραπεζικό σύστημα στη χώρα , παρέχοντας στην ΕΤΕ την άδεια να τυπώνει χρήμα χωρίς αντίκρισμα, ένα ποσοστό του οποίου ανήκε στους ίδιους. Έχοντας το νομισματικό έλεγχο και τον έλεγχο της παραγωγής χρήματος στην Ελλάδα στα χέρια τους, μπόρεσαν να παίξουν κύριο ρόλο,σε βάθος χρόνου, στην έκδοση δανείων για τη δημιουργία έργων υποδομής, ενώ δανειοδότησαν εκατοντάδες ελληνικές επιχειρήσεις και δεκάδες βιομηχανίες.

    Μέχρι του σημείου που τα στοιχεία γίνονται ασαφή, παρέμεναν βασικοί μέτοχοι της ΕΤΕ μέσω πολλών εταιριών (μία από αυτές η Neuberger Berman) αλλά και οι πιθανότεροι μεγαλομέτοχοι της ιδρυθείσας στην πορεία Τράπεζας της Ελλάδας η οποία πήρε το ρόλο της Κεντρικής Τράπεζας από την ΕΤΕ.

    Η N.M. Rothschild & Sons υπήρξε σύμβουλος του ελληνικού κράτους για την ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ και της Δημόσιας Επιχείρησης Αερίου, σύμβουλος της Cosmote, των ΕΛΠΕ, της Τράπεζας Εγνατία, της Γενικής Τράπεζας, της Μυτιληναίου, της Eurobank και δεκάδων άλλων τραπεζών και εταιριών στην Ελλάδα.

 Έτσι, το γεγονός πως η Neuberger Berman που πρωταγωνίστησε στην πτώση της ΕΤΕ στο κρίσιμο τελευταίο τρίμηνο του 2009, είναι συμφερόντων Rothschild, αποτελεί μία πολύ περίεργη και προκλητική σύμπτωση. Δεν είναι, όμως, η μοναδική.

    Στις 13 Μαΐου 2010 ο νυν βασικός οικονομικός σύμβουλος της κυβέρνησης Ομπάμα και πρώην διοικητής της Κεντρικής Τράπεζας των ΗΠΑ Paul Volcker, υποστήριξε στο Λονδίνο ότι η ελληνική κρίση  δημιούργησε το πρόβλημα μίας ‘ενδεχόμενης αποσύνθεσης του ευρώ’, προκαλώντας πανικό στις αγορές. Έχει ενδιαφέρον η σύμπτωση πως ο Paul Volcker, αφού παρέδωσε τη θέση του διοικητή της FED στον Alan Greenspan το 1987, έγινε πρόεδρος της επενδυτικής τράπεζας J. Rothschild, Wolfensohn & Co, της οικογένειας Rothschild.

    Στις 03 Μαρτίου 2010 ο George Soros,  κατηγορήθηκε μαζί με τους Paulson, Cohen και Einhorn  από το Υπουργείο Δικαιοσύνης των ΗΠΑ ότι οργάνωσε την επίθεση στο ευρώ.

    Είναι ενδιαφέρον πως ο Soros, μαζί με την πρώην υπουργό των ΗΠΑ Madeleine Albright και τον τραπεζίτη Jacob Rothschild, είναι συνεταίροι σε επενδυτική εταιρία με έδρα το Λονδίνο, η οποία εξειδικεύεται σε επενδύσεις στην Αφρική. Η οικογένεια Rothschild είναι ο μεγαλύτερος επενδυτής στην Αφρική για περισσότερο από 200 χρόνια, με πρωταγωνιστικό ρόλο στην αγορά χρυσού και πολύτιμων μετάλλων. Οι Rothschild έχουν πρωταγωνιστικό ρόλο και στη δανειοδότηση των αφρικανικών κρατών. Ο Soros είναι στενός συνεργάτης της οικογένειας Rothschild σε μία σειρά άλλων επενδυτικών έργων ενώ μέλη του διοικητικού συμβουλίου εταιριών του Soros έχουν υπάρξει μέλη του διοικητικού συμβουλίου εταιριών των Rothschild και αντίστροφα. (Ο Soros, ήταν ο μεγαλύτερος δανειοδότης της πρώτης κυβέρνησης της ΠΓΔΜ).  Η επενδυτική εταιρία του Soros ονομάζεται Quantum Fund. Μέλος στο διοικητικό συμβούλιο της εταιρίας είναι ο Richard Katz ο οποίος προηγουμένως ήταν πρόεδρος της “Rothschild Italia S.p.A.” και μέλος της επιτροπής εμπορικών τραπεζών της “N.M. Rothschild & Sons” στο Λονδίνο.

    Οι συμπτώσεις συνεχίζονται αυτή τη φορά με τον John Paulson, δεύτερο βασικό πρόσωπο που κατηγορήθηκε από το Υπουργείο Δικαιοσύνης των ΗΠΑ ότι οργάνωσε την επίθεση στο ευρώ. Είναι ο 50ος πλουσιότερος άνθρωπος στον κόσμο και μαζί με τον Nathaniel Rothschild είναι βασικοί μέτοχοι της ‘Rusal’, της μεγαλύτερης εταιρίας παραγωγής αλουμινίου στον κόσμο.

 Ο Steven Cohen είναι το τρίτο βασικό πρόσωπο που κατηγορήθηκε από το Υπουργείο Δικαιοσύνης των ΗΠΑ  για την επίθεση στο ευρώ. Είναι ο 27ος πλουσιότερος άνθρωπος στον κόσμο. Μαζί με την Atticus Capital  της οικογένειας Rothschild, είναι ο δεύτερος μεγαλύτερος μέτοχος του διάσημου οίκου δημοπρασιών Sotheby’s (ο οίκος είναι εισηγμένος στο χρηματιστήριο της Νέας Υόρκης) κατέχοντας το 6,2% των μετοχών της εταιρίας, με τους Rothschild να κατέχουν το 5,4%. Η μετοχή της εταιρίας ενισχύθηκε κατά 700% μετά την τοποθέτηση των Rothschild και Cohen.

    Οι παραπάνω είναι, πράγματι, λίγες από τις περίεργες συμπτώσεις της 'υπόθεσης ελληνική κρίση' που συνδέονται με τη δυναστεία των Rothschild. Σε επόμενα άρθρα θα παραθέσω περισσότερες και ίσως σημαντικότερες. Θα αναφέρω, όμως και μία σειρά άλλων περίεργων και προκλητικών συμπτώσεων από τις σχέσεις των πρωταγωνιστών της ελληνικής κρίσης, οι οποίες θα προβληματίσουν ακόμη και τον πιο αθώο και καλόπιστο παρατηρητή της υπόθεσης.

 

          Πάνος Παναγιώτου - Διευθυντής ΕΚΤΑ, 3FVIP.com, info@ekta1.gr