Στη φράση,
"ήμουν πολύ λυπημένος επειδή δεν είχα παπούτσια.
Μέχρι που είδα κάποιον που δεν είχε πόδια",
βρίσκουμε κάποιες εξηγήσεις - ερμηνείες της απάνθρωπης ανθρώπινης συμπεριφοράς.
Ο άνθρωπος δεν είναι κακός,
πάσχει, πονάει, υποφέρει
και ο πόνος του γίνεται πιο υποφερτός,
όταν ένας άλλος άνθρωπος υποφέρει περισσότερο.
Δυστυχώς δεν μάθαμε να διακρίνουμε, αλλά μόνον να κρίνουμε
μέσα από συγκρίσεις με τους άλλους.
Δίνουμε αξία στον εαυτό μας, στον απάνθρωπο, μοχθηρό ανώριμο εαυτό μας,
συγκρίνοντάς τον με τον χειρότερο εγκληματία, γιατί έχουμε ανάγκη να πιστεύουμε ότι είμαστε καλοί,
ικανοί, έντιμοι, σωστοί, με λίγα λόγια άνθρωποι.
Χαιρόμαστε στο βάθος με τον πόνο του άλλου, γιατί τον έχουμε ως μέτρο της δικής μας ευμάρειας.
Χρειαζόμαστε κάποιους ανθρώπους που πονάνε
και αν δεν υπάρχουν, φροντίζουμε να τους δημιουργήσουμε.
Κάθε χωριό πρέπει νάχει τον τρελλό του κι άμα δεν υπάρχει
φροντίζουμε να τον φτιάξουμε, επιλέγοντας συνήθως τον πιο μαλακό, τον πιο ήπιο.
Δυστυχώς δεν μπορούμε να διαχειριστούμε τίποτα δικό μας και έτσι πασχίζουμε να τα παρατηρήσουμε στους άλλους, κι άν δεν τάχουν οι άλλοι, φροντίζουμε να τους τα δημιουργήσουμε ή να προβάλλουμε τα δικά μας πάνω τους.
Δεν υπάρχουν κακοί άνθρωποι....
Υπάρχουν πληγωμένοι, πονεμένοι, άρρωστοι που υποφέρουν.
Υπάρχουν ανώριμα παιδιά που δεν τα αποδέχτηκαν και ασυνείδητα συνεχώς επαναλαμβάνουν το ίδιο σκηνικό της απόρριψης, με το οποίο έχουν εξοικιωθεί.
Ο παιδικός και ο εφηβικός εγωισμός συνοδεύει τον άνθρωπο, γιατί σωματικά μπορεί να ενηλικιώνεται αλλά συναισθηματικά έχει μείνει ανώριμος.
Επυθημεί την αποδοχή της κοινωνίας ο έφηβος και αν του την στερήσουνε, γίνεται πολέμιός της, αντιδραστικός τρομοκράτης. Ένα παιδί που δεν ωρίμασε ποτέ....
Αυτός που φαίνεται ως ο πιο κακός,
που φαίνεται τέρας,
είναι ο πιο δυστυχής άνθρωπος,
είναι το παιδί Π Ο Υ Δ Ε Ν Α Γ Α Π Η Θ Η Κ Ε Π Ο Τ Ε !!!!
