Διαβάζοντας κανείς τα ανωτέρω άρθρα σίγουρα δεν βρίσκει λόγια για να εκφράσει την απεριόριστη θλίψη και δυστυχία που νοιώθει. Διότι, ναι μεν οι ατυχείς συνάνθρωποι μας, μπορεί να μας ήταν παντελώς άγνωστοι, αλλά δεν παύουμε να είμαστε μεταξύ μας αδέρφια απέναντι στον Μεγάλο Δημιουργό μας. Που αυτό σημαίνει ότι όταν συντελείται μια θλιβερή κατάσταση στην ανθρώπινη κοινωνία μας, σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης, κατά μυστηριώδη τρόπο, μας επηρεάζει άμεσα όλους μας, μηδενώς εξαιρουμένου, ασχέτως αν έχουμε λάβει γνώση ή όχι του θλιβερού γεγονότος.
Οπότε, δεν μπορούμε να είμαστε αδιάφοροι και αμέτοχοι σε τέτοιες καταστάσεις και θα πρέπει όλοι μας να φροντίζουμε να παίρνουμε προληπτικά μέτρα για να μην συμβαίνουν αυτοκτονίες. Διότι σήμερα αυτός, αύριο κάποιο συγγενικό πρόσωπο ή φίλος μας ή ακόμη και... ο ίδιος μας ο εαυτός . Πάντα θα πρέπει να αναζητούμε τα αίτια που οδηγούν κάποιον στην αυτοκτονία και αν διαπιστώνετα δόλος ή αμέλεια κάποιου υπαιτίου αυτός θα πρέπει να λογοδοτεί άμεσα στην δικαιοσύνη και στην κοινωνία.
Όσο τέτοιες δυσάρεστες καταστάσεις τις περνάμε στο "ντούκου" και στο απυρόβλητο... Τόσο η ανθρωπότητα στο σύνολο της θα είναι υποκείμενη στα παθήματα της.
Αναφέρθηκε επίσης, ότι τα ψυχοφάρμακα οδηγούν πολλές φορές στην αυτοκτονία. Με την σειρά μου θα αναφέρω ένα παράδειγμα θλιβερότατου περιστατικού που προσφάτως έλαβε χώρα στην Θεσ/νικη και δυστυχώς αφορά την περίπτωση αυτοκτονίας ενός φίλου μου. Τα κύρια χαρακτηριστικά του χαρακτήρα αυτού του ατόμου ήταν σοβαρότητα, πραότητα, ευγένεια και με ήθος, χωρίς να έχει δημιουργήσει ποτέ προβλήματα στον κοινωνικό του περίγυρω και επιδεικνύοντας πνεύμα αλληλεγγύης. Δυστυχώς, προβλήματα υγείας που αντιμετώπιζε τον έκαναν να κλειστεί ακόμη περισσότερο στον εαυτό του και να απομονωθεί με αποτέλεσμα να καταστραφεί η καλή ψυχολογία του. Κατέφυγε σε ψυχίατρο, ο οποίος του χορηγούσε ψυχοφάρμακα και μετά από λίγους μήνες αποφάσισε να βάλει δραματικό τέλος στην ζωή του σε ηλικία εικοσιεννέα ετών.
Σίγουρα τα χάπια και ιδιαίτερα τα ψυχοφάρμακα, δίνουν πρόσκαιρες λύσεις στα προβλήματα αλλά δεν τα εξαλείφουν και στο τέλος, και μετά από καταχρηστική τους δοσοληψία, μπορεί να τα φέρουν σε δραματικό επίπεδο.
Αυτό που μάλλον δίνει λύση είναι ο απεγκλωβισμός και η απόδραση από την φυλακή που δημιουργεί και μας βάζει μέσα σε αυτήν το ίδιο το τρομοκρατικό σύστημα το οποίο μας κυβερνά και το οποίο φροντίζει να φορτώνει τον μέσο άνθρωπο με εκατοντάδες χιλιάδες προβλήματα, καθιστώντας αυτόν στο τέλος να μην μπορεί κυριολεκτικώς να ανασάνει. Αν αναλογιστούμε τα τεράστια σε μέγεθος και έκταση ειδεχθή εγκλήματα των νοσηρών, φιλοτομαριστών και ματαιοδόξων εγκεφάλων, που κρατούν στα χέρια τους την μοίρα της ανθρωπότητας και που προκαλούν σε βάρος της, η καταδίκη τους, αν παραπέμπονταν ποτέ σε δικαστήριο, θα ήταν σίγουρα στην ποινή των 200.000 φορών της ισοβίας καθείρξεως!( Η ποινή του θανάτου έχει καταργηθεί).
