Αρσένιος Μέσκος - Σοκ και δέος

[Rose]

http://www.antifono.gr/portal/index.php?option=com_content&view=article&id=981&Itemid=49

Σοκ και Δέος. Ο Θεός στην μετά Χριστόν εποχή

Κυριακή, 01 Μάρτιος 2009 08:49
Συγγραφέας: Αρσένιος Μέσκος
Eκδόσεις: Αρμός

από τον επίλογο του βιβλίου

...Ὅπως λέει ἡ σχετικὴ παροιμία, ὑπάρχουν πολλοὶ σκελετοὶ μέσα στὴν ντουλάπα τῆς χριστιανικῆς, καὶ μάλιστα τῆς ὀρθόδοξης θεολογίας. Ἡ ντουλάπα αὐτή, στὴν Ἁνατολή, βυθίστηκε στὰ σκοτεινὰ νερὰ τῆς Τουρ­κοκρατίας καὶ μένει στὸ σκοτάδι τους μέχρι τὶς μέρες μας. Οἱ σύγχρονοι κληρονόμοι τοῦ πολιτικοῦ καὶ πολι­τιστικοῦ ναυαγίου τοῦ ἑλληνικοῦ μεσαίωνα, οἱ θεολόγοι καὶ λοιποὶ ἐκπρόσωποι τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ χώρου, ὑ ­πόσχονται καὶ συναλλάσσονται μὲ τὸ περιεχόμενο τῆς ντουλάπας αὐτῆς, ὡσὰν τὸ περιεχόμενό της νὰ εἶναι ἀ ­τόφιο χρυσάφι, χωρὶς ὅμως νὰ φέρνουν στὸ φῶς τὸ πε­ριεχόμενό της. Καταφέρνουν νὰ πείθουν τοὺς ἑαυτούς τους καὶ ὅποιους τὰ κύματα τῆς ζωῆς ρίχνουν στοὺς κόλπους τῆς Ἐκκλησίας, γιὰ τὸ λαμπερὸ περιεχόμενό της, ἀποκρύπτοντας μὲ μοναδικὴ τέχνη καὶ ἱκανότητα τὸ σκοτεινὸ περιεχόμενό της. Στὴν Δύση ἡ ντουλάπα δὲν ἔμεινε κρυφή, δὲν ὑπῆρξε Τουρκοκρατία γιὰ νὰ τὴν σώσει, καὶ ἡ Ἁναγέννηση ἔβγαλε στὸ φῶς τὸ περιεχό­μενό της. Ἡ κριτικὴ ὑπῆρξε ἀδυσώπητη καὶ τὸ ἀποτέ­λεσμα ἦταν νὰ παραχθεῖ ἕνας πολιτισμὸς τοῦ ὁποίου ἕνας βασικὸς πυλώνας ἦταν ἡ ἀπόρριψη τῆς χριστια­νικῆς θεολογίας ὡς κυρίαρχης ἰδεολογίας καὶ ὁ ἀπο­γαλακτισμὸς ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία. Ἕνας πολιτισμὸς ποὺ τελικὰ κυριάρχησε στὸν πλανήτη Γῆ.

Στὴν καθ’ ἡμᾶς Ἁνατολή, ἡ ντουλάπα ἀνοίγει τώ­ρα. Καὶ ἀνοίγει ἀπὸ πολλὲς πλευρές: ἀπὸ τὸν ἐκφυλι­σμὸ τῶν προσδοκιῶν τῆς θεολογικῆς ἄνοιξης, τὴν ἀπο­μυθοποίηση τοῦ μοναχισμοῦ καὶ τὸν ὀχετὸ τῶν ἐκκλη­σιαστικῶν σκανδάλων. Πάνω ἀπὸ ὅλα, ὅμως, ἀπὸ τὸ γεγονὸς ὅτι τὰ ἰδεολογικὰ γκέτο δὲν ἔχουν πιὰ ἀρκετὲς ἄμυνες ἀπέναντι στὴν κοινωνία τῆς πληροφορίας. Ἡ ντουλάπα ἀνοίγει ἀκόμα καὶ σὲ κοινωνίες σὰν τὴν δική μας, ποὺ ἀντιστέκεται στὸ ἄνοιγμα στὸν σύγχρονο κό­σμο. Ἡ ἀντίσταση αὐτὴ ὅμως εἶναι καταδικασμένη καὶ ὁδηγεῖ σὲ ἕνα στεῖρο ἀρνητισμό, κάτι ποὺ οἱ πολλοὶ πιὰ τὸ ἀντιλαμβάνονται. Ὄχι βέβαια ὅλοι – καὶ εὐτυ ­χῶς. Τὸ ἀνθρώπινο εἶδος δὲν εἶναι μονοκόμματο, οὔτε μονόπλευρο, ἀλλὰ ἐξαιρετικὰ ποικίλο καὶ διαφοροποι­ημένο. Εἶναι πολὺ ρομαντικὸ νὰ ὑπάρχουν κάποιοι ποὺ ἀκόμα ὀνειροπολοῦν ὅσον ἀφορᾶ στὰ πλούτη ποὺ κρύ­βονται σὲ αὐτὴν τὴν ντουλάπα καὶ φαντασιώνονται τὸ ἔνδοξο βυζαντινὸ παρελθόν. Εἶναι ὅμως ἐξαιρετικὰ ἐπι­κίνδυνο, ἂν αὐτὴ ἡ ὀνειροπόληση προβάλλει ἀπαιτήσεις ρεαλισμοῦ καὶ ἐπηρεάζει ἢ κινητοποιεῖ σημαντικὰ τμή­ματα μιᾶς κοινωνίας. Μιὰ κοινωνία ποὺ ὀνειροπολεῖ, ὅ ­σο λαμπερὸ καὶ νὰ εἶναι τὸ ἀντικείμενο τῆς ὀνειροπόλη­σης, εἶναι καταδικασμένη στὸν μαρασμό, στὸν ἀρνητι­σμό, στὴν ἀρρωστημένη προσκόλληση στὸ παρελθόν.

Ὁ χριστιανικὸς μύθος μπορεῖ νὰ θρέψει ὀνειροπολή­σεις, ἀλλὰ δὲν μπορεῖ νὰ μᾶς ὁδηγεῖ στὸν κόσμο τῆς πραγματικότητας, γιατὶ ὁ πυρήνας του εἶναι κυριολε­κτικὰ μύθος. Ὅπως ἀποδεικνύεται ἀπὸ τὰ πράγματα εἶναι προϊὸν δημιουργικῆς φαντασίας καὶ ἡ φαντασία αὐτὴ δὲν μποροῦσε νὰ προβλέψει τὴν ἐξέλιξη τῶν πρα ­γμάτων. Τί τὸ φυσικότερο! Θυμηθεῖτε τὶς ταινίες ἐπι­στημονικῆς φαντασίας τῆς δεκαετίας τοῦ ’80 καὶ τῶν ἀρχῶν τῆς δεκαετίας τοῦ ’90, δηλαδὴ πρὶν τὴν ψηφιακὴ ἐπανάσταση. Πόσο πρωτόγονα φαντάζουν τὰ σκηνικὰ ἐκείνης τῆς ἐποχῆς, χωρὶς PC, ἐπίπεδες μεγάλες ὀθό­νες καὶ διαδίκτυο! Ἡ φαντασία δὲν μπορεῖ νὰ σκεφτεῖ αὐτὸ ποὺ θὰ συμβεῖ λίγες δεκαετίες μετά. Πόσο ἀξιό­πιστη μπορεῖ νὰ εἶναι μιὰ φαντασία ποὺ προσπαθεῖ νὰ μιλήσει γι’ αὐτὸ ποὺ θὰ συμβεῖ ἀπὸ τώρα μέχρι τὸ τέ­λος τῆς ἱστορίας; Αὐτὸ ἔκαναν οἱ χριστιανοὶ θεολόγοι καὶ πρόβαλλαν ἀπίστευτες ἀξιώσεις, γιατὶ δὲν ἀντιλαμ­βανόντουσαν ὅτι ἁπλὰ φαντάζονταν. Ἔκρυψαν μὲ ἐπι­μέλεια τὸ μυστικό τους, ἀλλὰ ἦρθε ἡ ὥρα ποὺ αὐτὸ δὲν μπορεῖ νὰ παραμείνει κρυμμένο.

Ἡ θεολογικὴ διδασκαλία ἀναφορικὰ μὲ τὸν Χριστὸ καταρρέει, καθὼς θέματα ποὺ ἔμεναν ἔξω ἀπὸ τὸ πεδίο τῆς ἐπιστημονικῆς γνώσης καὶ ἦταν ἀποκλειστικότη­τα τοῦ θεολογικοῦ καὶ φιλοσοφικοῦ στοχασμοῦ ἀποκα­λύπτουν πιὰ τὰ μυστικά τους. Ἡ Γῆ, ὁ κόσμος, τὸ σύμ­παν, ὁ ἄνθρωπος, μᾶς διηγοῦνται μιὰ τελείως διαφορε­τικὴ ἱστορία καὶ ἀναγκάζουν τοὺς χριστιανοὺς θεολό­γους νὰ καταφύγουν καὶ πάλι στὴν δημιουργικὴ φαντα­σία, προκειμένου νὰ ἀπαντήσουν στὰ θέματα τὰ ὁ ποῖα ἀνέπτυξα. Ὅμως τώρα τοὺς ἔχουμε ἀντιληφθεῖ. Δὲν εἶ ­ναι εὔκολο νὰ δεχθοῦμε τὰ προϊόντα τῆς φαντασίας τους ὡς τὴν μία καὶ μοναδικὴ ἀλήθεια γιὰ τὸν Θεό, τὸν κόσμο καὶ τὸν ἄνθρωπο. Ὅ,τι καὶ νὰ ποῦν, θὰ δεχτεῖ ἕ ­να συστηματικὸ κριτικὸ ἔλεγχο καὶ καμιὰ ἀναφορὰ σὲ αὐ θεντίες τοῦ παρελθόντος δὲν θὰ μπορέσει νὰ ἀνασυ­στήσει τὴν χαμένη τους ἀξιοπιστία.

Εἶναι φανερὸ ὅτι ἡ χριστιανική, καὶ ἀκόμα πιὸ εἰδικὰ ἡ ὀρθόδοξη θεολογικὴ πρόταση ἔφθασε στὰ ὅριά της, ἔφθασε στὸ τέλος της. Οἱ θεολόγοι μπορεῖ νὰ ἐξακολου­θοῦν νὰ μιλοῦν περὶ παντὸς ἐπιστητοῦ καὶ νὰ προσπα­θοῦν νὰ ἐμφανισθοῦν πιὸ σύγχρονοι ἀπὸ ὅλους, ἀλλὰ δὲν τολμοῦν νὰ μιλήσουν γι’ αὐτὸ ποὺ τοὺς κάνει χριστια­νοὺς θεολόγους. Ὁ Χριστός, ἔτσι ὅπως τὸν κατανόησε καί, ἂν θέλετε, τὸν βίωσε ἡ ἀρχαία Ἐκκλησία καὶ ὅ ­πως τὸν φανταζόντουσαν οἱ ἄνθρωποι στὴν Ἑλλάδα μέ­χρι πρὶν 25 χρόνια, ἔχει πάψει πιὰ νὰ ὑπάρχει στὰ ἐνδια­φέροντα καὶ τὴν θεματολογία τῆς Ἐκκλησίας. Τὸ τέ­λος τοῦ χριστιανικοῦ μονοθεϊσμοῦ εἶναι ἤδη ἐδῶ. Ὅπως εἶ ναι φυσικὸ καὶ συμβαίνει σὲ ἀνάλογες περιπτώσεις, αὐ τὸ τὸ γεγονὸς θὰ κάνει κάποια χρόνια νὰ περάσει στὸ κοινωνικὸ σῶμα, ἀλλὰ τὰ σημάδια εἶναι ἀνάγλυφα καὶ εὔγλωττα ἤδη καὶ φανερὰ σὲ ὅποιον θέλει νὰ τὰ δεῖ.

Ἡ θεότητα τοῦ Χριστοῦ ἔσβησε, ὅπως ἔσβησε πρὶν ἀπὸ πολλοὺς αἰῶνες ἡ θεότητα τοῦ Ἁπόλλωνα, ἀλλὰ ἄραγε χάθηκε ἡ πίστη, ἔσβησε ὁ Θεός, δὲν ὑπάρχει πιὰ θεολογία; Τὰ ἐρωτήματα αὐτὰ τὰ δημιούργησε ἡ χρι­στιανικὴ προπαγάνδα ποὺ θεώρησε τὴν πίστη καὶ τὸν Θεὸ ἀποκλειστικὴ ἰδιοκτησία τοῦ Χριστιανισμοῦ, ὅμως ποιός μπορεῖ πιὰ νὰ προβάλλει τέτοιες ἀξιώσεις; Κα­νείς. Οὔτε ἡ πίστη οὔτε ὁ Θεὸς ἀποτελεῖ ἰδιοκτησία κα­νενός. Εἶναι εἰρωνεία τῆς τύχης τὸ γεγονὸς ὅτι τὸ κα­ράβι τοῦ Χριστιανισμοῦ βυθίζεται σὲ μιὰ ἐποχὴ ποὺ ἡ θρησκεία καὶ ὁ Θεὸς ἐπιστρέφουν στὸ προσκήνιο τῆς ἱ ­στορίας. Ὁ Θεός, ἡ πίστη καὶ ἡ θεολογία ἐπιβιώνουν καὶ συνεχίζουν τὴν πορεία τους στὴν μετὰ Χριστὸν ἐ ­ποχή! Ἁλλὰ δὲν εἶναι μόνο ποὺ ἡ πίστη καὶ ἡ θεολογία ἐ πιβιώνουν τοῦ θανάτου τοῦ Χριστοῦ. Καὶ ὁ ἴδιος ὁ Χρι­στὸς καὶ ἡ χριστιανικὴ πίστη καὶ θεολογία μποροῦν νὰ ἐπιβιώσουν, ὅταν ἀποκατασταθοῦν στὶς πραγματικές τους διαστάσεις. Ὅταν ἀποβληθεῖ ἀπὸ ἐπάνω τους ὅλο τὸ ψέμα μὲ τὸ ὁποῖο τὸ ἱστορικὸ παρελθὸν καὶ οἱ πολιτι­κοκοινωνικές του ἐπιδιώξεις174 φόρτωσαν τὸν Χριστὸ καὶ τὴν διδασκαλία του. Στὸ ἐξωτερικὸ ἡ θεολογία ἔχει κινηθεῖ πρὸς τὴν κατεύθυνση αὐτὴ πρὸ πολλοῦ, ἀλλὰ καὶ στὴν Ἑλλάδα ἤδη ἔχει γίνει ἡ πρώτη προσπάθεια ἀπὸ τὸν κ. Στέλιο Ράμφο μὲ τὸ ἔργο του Τὸ Μυστικὸ τοῦ Ἰησοῦ.

Ὁ δεύτερος τόμος τῆς ἐργασίας μου αὐτῆς θὰ εἶναι μιὰ τέτοια συστηματικὴ προσπάθεια. Δὲν χρειαζόμα­στε μιὰ νέα θρησκεία, ἁπλὰ πρέπει νὰ μὴν κλείσουμε τὰ μάτια μας στὶς γνώσεις ποὺ ἔχει μαζέψει ἡ ἀνθρωπό­τητα καὶ νὰ δοῦμε μὲ νέο μάτι τὸν πλοῦτο ποὺ μᾶς πα­ρέδωσε τὸ παρελθόν, ἀπαλλαγμένο ἀπὸ τὰ ἱστορικά του βάρη. Ἤδη στὴν Ὑπόθεση τῶν Λογικῶν Κβάντων ἔ ­δειξα μὲ ποιόν τρόπο μπορεῖ νὰ γίνει αὐτό, ὅσον ἀφορᾶ εἰδικὰ θέματα. Στὸν τόμο ποὺ ἀκολουθεῖ θὰ δείξω μὲ ποιόν τρόπο μπορεῖ κανεὶς νὰ κατανοήσει ἐκ νέου τὴν ἔν νοια τοῦ Θεοῦ, ἔτσι ὥστε νὰ ἔχει νόημα καὶ ἡ πίστη, ἀλλὰ καὶ ἡ ἀπιστία, ὁ Χριστιανισμός, ἀλλὰ καὶ κάθε ἄλ λη θρησκεία. Ἔτσι ὥστε νὰ μπορεῖ ὁ πιστός, ἀλλὰ καὶ ὁ ἄπιστος, νὰ δεχθεῖ τὸ δῶρο ποὺ μπορεῖ νὰ τοῦ δώ­σει ἡ Ἐκκλησία, δηλαδὴ τὴν Λατρεία, χωρὶς νὰ εἶναι ὑποχρεωμένος νὰ ὑποκύψει στοὺς ἠθικοὺς ἐκβιασμούς της. Καὶ θὰ δείξω αὐτὸν τὸν τρόπο ὄχι γιὰ νὰ πῶ ὅτι εἶ ­ναι ὁ σωστὸς τρόπος, ἀλλὰ γιὰ νὰ ἀποδείξω στὴν πρά­ξη ὅτι ὄντως εἶναι δυνατὸν νὰ ὑπάρξει μιὰ διαφορετικὴ θεολογία, ὄντως εἶναι δυνατὸν νὰ ὑπάρξουν ἐναλλακτι ­κὲς προτάσεις. Εἶμαι βέβαιος ὅτι ὅταν οἱ σκεπτόμενοι θρησκευόμενοι ἀπεγκλωβίσουν τὴν σκέψη τους ἀπὸ τὸ παραδοσιακὸ γκέτο, θὰ ἀνακαλύψουν πλῆθος νέων ἀ ­παντήσεων στὰ ἀρχαῖα ἐρωτήματα.

Καὶ τώρα τί μπορεῖ κανεὶς νὰ περιμένει; Τί περιμένω ἐγώ; Μὰ τί ἄλλο ἀπὸ τὸ νὰ περιμένω νὰ δικαιωθῶ γιὰ ὅλα ὅσα γράφω σὲ αὐτὸ τὸ κεφάλαιο. Ὑποθέτω ὅτι ἡ συντριπτικὴ πλειοψηφία τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ χώρου δὲν πρόκειται νὰ συζητήσει τὶς θέσεις, τὰ ἐρωτήματα καὶ τὰ ἐπιχειρήματα ποὺ παρουσίασα, χρησιμοποιώντας ὅ ­λες τὶς τεχνικὲς ποὺ ἀνέπτυξα. Περιμένω νὰ ἀσχολη­θοῦν ἐντατικὰ μὲ ἐμένα, τοὺς τρόπους μου, τὸ ἦθος μου, τὰ ἀσυνείδητα καὶ ὑποσυνείδητα κίνητρά μου καὶ ὅ,τι ἄλλο, ὥστε ἡ κουβέντα νὰ στραφεῖ σὲ ἐμένα καὶ ὄχι σὲ αὐτὸ ποὺ λέω. Φυσικὰ καὶ περιμένω νὰ ψάξουν συστη­ματικὰ καὶ σχολαστικὰ γιὰ τυχὸν λάθη, ἀνακρίβειες ἢ κακὲς διατυπώσεις, ὥστε ἡ κριτική τους νὰ στραφεῖ σὲ αὐτὰ τὰ σημεῖα καὶ ὄχι στὰ ἐρωτήματα ποὺ θέτω. Ἁ­κόμα περιμένω τὴν διαστρέβλωση τῶν ἀπόψεών μου καὶ ὅλα τὰ σχετικά. Πάνω ἀπὸ ὅλα ὅμως περιμένω ὅτι οἱ ὑψηλόβαθμοι τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ χώρου θὰ φυγομα­χήσουν, θὰ ἀγνοήσουν τὸν προβληματισμὸ ποὺ θέτω καὶ θὰ συνεχίσουν τὴν δουλειά τους σὰν νὰ μὴν συμ­βαίνει τίποτα.

Καὶ θὰ ἐρωτήσει κάποιος: Μὰ γιατί ἔγραψες αὐτὸ τὸ βιβλίο; Τὸ ἔγραψα ἀπευθυνόμενος στὸν μέσο Ἕλλη­να, ποὺ εἶναι καιρὸς νὰ ἀρχίζει νὰ γνωρίζει καλύτερα τὸ παρελθόν του καὶ τὴν ἱστορία του μὲ ἕνα κριτικὸ τρόπο, ὁ ὁποῖος γιὰ λόγους ἱστορικοὺς καὶ πολιτιστικοὺς δὲν ὑπῆρξε παλιότερα. Γι’ αὐτὸ δὲν ἔχει σημασία ἂν ὅλα ὅ ­σα λέω εἶναι ἐντελῶς σωστὰ οὔτε ἂν καλύπτουν πλή­ρως καὶ ἀντικειμενικὰ τὸ θέμα. Σημασία ἔχει νὰ ἔρθει στὴν ἐπιφάνεια τὸ πρόβλημα τῆς ἀληθείας καὶ τοῦ ψέ­ματος ποὺ ὑπάρχει στὸ ἱστορικὸ καὶ θεολογικὸ παρελ­θόν μας καὶ νὰ ἀρχίσει νὰ συζητιέται. Στὴν ἀρχὴ εἶναι ἀναπόφευκτη ἡ σύγχυση τῆς μάχης. Ἂν ὅμως ἐπιμεί­νουμε, ὁ κουρνιαχτὸς θὰ καταλαγιάσει καὶ θὰ ἀποκτή­σουμε σὰν κοινωνία, σὰν λαὸς καὶ σὰν ἄτομα μιὰ εἰλι­κρινέστερη καὶ αὐθεντικότερη αὐτογνωσία, στοιχεῖα ποὺ εἶναι ἀπαραίτητα γιὰ τὴν ἐπιβίωση, στὸ ὑπὸ δια­μόρφωση νέο πολυπολιτισμικὸ καὶ πολυπολιτικὸ περι­βάλλον. Καὶ θὰ πρέπει νὰ πῶ ὅτι πιστεύω στὸ αἰσθητή­ριο τῶν ἀνθρώπων. Μπορεῖ πρὸς στιγμὴ νὰ ξεγελα­στοῦν, νὰ παρασυρθοῦν, ὅμως ἡ ἴδια ἡ ζωὴ τοὺς κατευ­θύνει τελικὰ στὸ γνήσιο καὶ αὐθεντικό…

Πέρα ἀπὸ αὐτά, ἔγραψα αὐτὸ τὸ βιβλίο γιὰ τὸν ἴδιο λόγο ποὺ ἔγραψα –γιὰ τὴν ἀκρίβεια μελέτησα καὶ ἀ­σχολήθηκα– καὶ τὴν Ὑπόθεση τῶν Λογικῶν Κβάντων. Γιὰ νὰ μπορῶ νὰ γράψω τὸν δεύτερο τόμο αὐτῆς τῆς ἐργασίας. Γιὰ νὰ μπορέσω νὰ πῶ κάποιες νέες ἰδέες καὶ σκέψεις, κάποιες νέες ἑρμηνεῖες γιὰ τὰ μεγάλα ἐ ­ρωτήματα, νὰ μιλήσω γιὰ τὸν Θεό, γιὰ τὴν θρησκεία, γιὰ τὴν ζωή, τὸ νόημά της, τὴν προσευχὴ καὶ τὴν πνευ­ματικὴ ἐμπειρία, γιὰ τὸν θάνατο καὶ τὴν πιθανότητα τῆς μετὰ θάνατον ἐπιβίωσης, τὴν πίστη καὶ τὴν ἀθεΐα, μὲ τρόπο συνεκτικὸ καὶ αὐτοσυνεπῆ. Μεταφυσικὸ ἀλλὰ ὄχι αὐθαίρετο, μεταφυσικὸ ἀλλὰ μὲ σεβασμὸ στὴν ἐπι­στημονικὴ γνώση καὶ χρησιμοποιώντας τὰ ἐργαλεῖα ποὺ αὐτὴ ἔχει ἀναπτύξει γιὰ νὰ ἀντιμετωπίσει ἀνάλο­γα προβλήματα. Μὲ τρόπο σύγχρονο, ἀλλὰ ἀφομοιώ­νοντας τὴν δημιουργικὴ ἐργασία τῶν περασμένων γε­νεῶν.

[Rose]

http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=37917

Αρσένιος Μέσκος - Σοκ και δέος

«Η θεολογική διδασκαλία αναφορικά με τον Χριστό καταρρέει, καθώς και θέματα που έμεναν έξω από το πεδίο της επιστημονικής γνώσης και ήταν αποκλειστικότητα του θεολογικού και φιλοσοφικού στοχασμού αποκαλύπτουν πια τα μυστικά της». Αυτά υποστηρίζει ο Γεώργιος Αρσένιος Μέσκος στο τελευταίο του βιβλίο «Σοκ και δέος» («Αρμός», σελ. 332, ευρώ 14).

Ο συγγραφέας, αφού σπούδασε μηχανολόγος-μηχανικός και Θεολογία στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο, εκάρη μοναχός, και το 1991 ίδρυσε την Ιερά Μονή Μεταμορφώσεως Σωτήρος στον Νομό Θεσσαλονίκης - τελικά αποχώρησε από την Εκκλησία, το καλοκαίρι του 2006. Ηδη, από το 1989, έθεσε στο κέντρο τού ενδιαφέροντός του τη μελέτη της θρησκείας σε σχέση με τη σύγχρονη επιστήμη. Προηγούμενα βιβλία του: «Το μέλλον και η προσευχή» («Τροχαλία»), «Ο πλανήτης της θεολογίας», «Η υπόθεση των λογικών κβάντων» («Αρμός»).

Αφού σπουδάσατε θετικές επιστήμες, Θεολογία, γίνατε μοναχός και κληρικός. Εχετε πλέον εγκαταλείψει τον εκκλησιαστικό χώρο και διδάσκετε Θεολογία στη Μέση Εκπαίδευση. Εκ των υστέρων, αντιλαμβάνεσθε αυτές τις μεταβάσεις-περάσματα ότι αποτελούν την έκφραση μίας και αδιαιρέτου περιπέτειας;

ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΑΡΣΕΝΙΟΣ ΜΕΣΚΟΣ: Οταν βλέπει κανείς την πορεία μου, ίσως θεωρήσει ότι οι σταθμοί αυτοί σηματοδοτούν αλλαγές της προσωπικότητάς μου. Η δική μου αντίληψη είναι ότι σ' όλη αυτή την πορεία παρέμεινα θεμελιωδώς ο ίδιος και αντέδρασα στις περιστάσεις των καιρών. Δηλαδή, συγκεκριμένες συνθήκες μιας συγκεκριμένης εποχής με ώθησαν προς τον μοναχισμό - θα γράψω σύντομα γι' αυτό. Η αλλαγή λοιπόν στον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβανόμουν τα πράγματα με οδήγησε στην απόφαση ν' αλλάξω πορεία.

Κάποια στιγμή σάς προκάλεσαν ασφυξία τα μαύρα ρούχα του μοναχού;

Γ.Α.Μ.: Οχι. Παρ' όλο που ίσως αυτό πιστεύουν μερικοί. Προσωπικά χάρηκα πολύ τα χρόνια, τα οποία έζησα ως μοναχός, γι' αυτό δεν έχω καμία δυσκολία να μιλώ γι' αυτά.

Ποιες είναι οι χαρές της μοναστικής ζωής;

Γ.Α.Μ.: Η χαρά της πνευματικής ζωής είναι η προσευχή. Επί είκοσι χρόνια ήταν η χαρά μου.

Υπάρχει διαφορά ως προς την ενεργειακή ένταση από προσευχή σε προσευχή;

Γ.Α.Μ.: Βεβαιότατα. Υπάρχουν πολλοί τρόποι προσευχής, ανάλογα με την ποικιλία των καταστάσεων και την ποικιλότητα των προσώπων.

Εχει όρια; Κι αν ναι, πότε αυτά ξεπερνιούνται;

Γ.Α.Μ.: Κατά τη γνώμη μου, περιορίζεται από τα ψυχοσωματικά χαρακτηριστικά του ανθρώπου.

Η μυστική εμπειρία μπορεί να περιγραφεί με λόγια ή δεν πρέπει να μιλάμε γι' αυτήν;

Γ.Α.Μ.: Πιστεύω ότι αυτός που τη βιώνει, δεν την περιγράφει ως δικό του βίωμα, αλλά επειδή είναι μία ανθρώπινη εμπειρία μιλάμε και συζητάμε γι' αυτήν.

Αυτή η εμπειρία ξεφεύγει από την πραγματική πραγματικότητα;

Γ.Α.Μ.: Οχι. Η μυστική εμπειρία είναι στοιχείο της πραγματικής φυσικής πραγματικότητας. Δηλαδή, μιλώντας φιλοσοφικά, πιστεύω ότι ερμηνεύεται νατουραλιστικά.

Είναι σαν ένα φως φωτεινότατο;

Γ.Α.Μ.: Εχει την αίσθηση του φωτός, αλλά προσωπικά δεν πιστεύω ότι προκαλείται από εκπομπή φωτονίων ή ηλεκτρομαγνητικών κυμάτων.

Η ερμηνεία αυτής της αίσθησης είναι πέρα από τη Φυσική και πέρα από τη Θεολογία;

Γ.Α.Μ.: Ερμηνεύεται με τη σύνθεση της Φυσικής με τη Θεολογία. Αυτή η σύνθεση καταλήγει στο να αποδοθεί φυσική υπόσταση στην πληροφορία. Δηλαδή, η πληροφορία να συνιστά ένα μη αναγώγιμο σε κάτι άλλο φυσικό στοιχείο του Σύμπαντος, όπως είναι η ύλη και η ενέργεια.

Με την επιστήμη της Κβαντομηχανικής καταργήθηκε ο Θεός;

Γ.Α.Μ.: Δεν θα πω μόνον όχι, αλλά θα πω ότι κάθε άμεση ανάμειξη της Κβαντικής Φυσικής με θεολογικά θέματα συνιστά βιασμό και της Κβαντικής Φυσικής και της Λογικής.

Τον Θεό έχουμε τη δυνατότητα να τον σκεφτόμαστε με τη Λογική;

Γ.Α.Μ.: Η Λογική έχει ένα πεδίο εφαρμογής. Κάποιο τμήμα της έννοιας του Θεού εμπίπτει στον χώρο αυτό, με συνέπεια οι λογικές κατασκευές των θεολογιών και των θρησκειών να εμπίπτουν στα όρια και στον έλεγχο της Λογικής.

Στο βιβλίο σας «Σοκ και δέος» υποστηρίζετε ότι η πίστη στη θεότητα του Χριστού σβήνει, όπως κάποτε έσβησε η πίστη στο λάλον ύδωρ του Απόλλωνος;

Γ.Α.Μ.: Η φράση «Ο Χριστός είναι Θεός» έχει χάσει όλο το αρχαίο περιεχόμενό της, και επομένως αυτό έχει ήδη συμβεί. Απλώς η κοινωνία μας δυσκολεύεται και θα δυσκολευτεί ακόμη να το χωνέψει.

Γιατί όμως;

Γ.Α.Μ.: Σ' αυτή την πίστη υπάρχουν εθνικές και πολιτικές επενδύσεις από πολύ παλιά. Αυτός είναι ο λόγος που δυσκολευόμαστε να ομολογήσουμε αυτά τα οποία στην πραγματικότητα καταλαβαίνουμε.

Ο χριστιανισμός που γνωρίζουμε είναι ο χριστιανισμός του Αποστόλου Παύλου;

Γ.Α.Μ.: Νομίζω ότι αυτό η βιβλική επιστήμη το θεωρεί δεδομένο, με την έννοια ότι ο Παύλος διαμόρφωσε την εικόνα που επικράτησε σχετικά με τον Χριστό.

Η επιστροφή στην θρησκεία είναι συγκυριακό φαινόμενο; Οι «προφητείες» του Σάμιουελ Χάντιγκτον περί σύγκρουσης των πολιτισμών θα δικαιωθούν;

Γ.Α.Μ.: Οι θρησκείες επιστρέφουν στο προσκήνιο και για συγκυριακούς λόγους, δηλαδή κοινωνικοπολιτικούς, αλλά πιστεύω ότι υπάρχουν βαθύτεροι υπαρξιακοί λόγοι που ευνοούν αυτή την επιστροφή. Η επιστήμη η οποία προσπάθησε να αντικαταστήσει τη θρησκεία δίνει πολλές απαντήσεις, αλλά αφήνει και καίρια κενά, όσον αφορά τα υπαρξιακά ερωτήματα των ανθρώπων. Ενας ώριμος άνθρωπος μπορεί να ζήσει χωρίς να έχει «τελικές» λύσεις στα υπαρξιακά του ερωτήματα. Ο μέσος άνθρωπος έχει ανάγκη «τελικών» απαντήσεων, τις οποίες μόνον η θρησκεία μπορεί να υποσχεθεί.

* * *

Ενα κείμενο για τη «Βιβλιοθήκη»

Αντί να υπάρξει μια σύγκλιση ανάμεσα στην πραγματικότητα της ζωής και των θεολογικών διδασκαλιών και αναλύσεων, υπάρχει μια πιο ολοκληρωμένη και γενικευμένη απόκλιση.

Ο λόγος που αυτός ο διαχωρισμός είναι δημοφιλής, είναι εύλογος. Μπορεί κανείς να λέει εντυπωσιακά λόγια, λόγια εύηχα, περί αγάπης, ελευθερίας, σχέσης και άλλων συναφών χωρίς να κινδυνεύει να τον ελέγξει κάποιος, γιατί, βέβαια, στον χώρο της φαντασίας μπορεί να δώσει στις λέξεις ό,τι νόημα θέλει, αλλά και να το αλλάζει κατά βούληση. Ταυτόχρονα, έχει έτοιμη την απάντηση για οποιαδήποτε κριτική προκύψει σχετικά με την ιστορική ύπαρξη της Εκκλησίας. Αν πρόκειται για σκάνδαλα, η απάντηση είναι ότι οι κακοί χριστιανοί δεν εφαρμόζουν την καλή χριστιανική διδασκαλία. Αν πάλι πρόκειται για απόψεις που διατυπώνουν άνθρωποι της πραγματικής - ιστορικής Εκκλησίας και είναι εξόφθαλμα παράλογες, η απάντηση είναι ότι αυτοί δεν είναι η όντως πραγματική Εκκλησία.

Σύμφωνα λοιπόν με τον τρόπο που αντιμετωπίζουν την Εκκλησία οι απολογητές, αυτή αποτελείται από δύο τμήματα: ένα υλικό, ορατό, ψηλαφητό και απίστευτα κακό· και ένα άλλο, το οποίο έχει όλα τα χαρακτηριστικά του άυλου, δεν φαίνεται, δεν πιάνεται, δεν μετριέται, κανείς δεν ξέρει πού βρίσκεται και ταυτόχρονα είναι η πραγματοποίηση, η υλοποίηση της χριστιανικής τελειότητας. Αυτή η τελευταία βέβαια νοείται σύμφωνα με τις προτιμήσεις του εκάστοτε απολογητή· άλλοτε ως μη μεταφυσική αλλά ως εμπειρική πραγματικότητα, άλλοτε ως χώρος σχέσης, άλλοτε ως χώρος θεοφάνειας και ούτω καθεξής. Αυτός ο δυαλισμός όμως δεν θα πρέπει να νομισθεί ότι άπτεται μόνο του ηθικού χώρου. Οχι, άπτεται και της διδασκαλίας. Για πολλούς απολογητές οι δύο Εκκλησίες δεν διαφέρουν μόνον ηθικά, αλλά και ως προς τα πιστεύω τους.

Η διδασκαλία της κακιάς Εκκλησίας είναι νομικιστική, ηθικιστική, πλατωνίζουσα, εκκοσμικευμένη και ό,τι άλλο, ενώ η καλή Εκκλησία είναι πιστή στην αληθινή διδασκαλία. Ποια είναι αυτή η αληθινή διδασκαλία; Για χρόνια ήταν η πατερική διδασκαλία.

Τώρα που οι Πατέρες φαίνεται ότι παρεξήγησαν την αλήθεια και ότι θεολόγησαν με τη δημιουργική φαντασία τους, την αληθινή διδασκαλία την εκφράζει πια μόνον ο Χριστός, και τα Ευαγγέλια. Πάντα όμως μένω με την απορία: Εχουν άραγε το θάρρος και την ειλικρίνεια να πούνε ότι ένα μεγάλο μέρος της μεσαιωνικής θεολογικής παραγωγής είναι προϊόν φαντασίας και χρήζει δραστικής αναθεώρησης; Οχι, αυτό το κρίσιμο ερώτημα το θάβουν άλλοτε εντέχνως και άλλοτε ατέχνως, γιατί βέβαια δεν μπορούν να διαχειρισθούν το άλλο ερώτημα που ακολουθεί: Αυτοί με τίνος τη φαντασία θεολογούν;

Αυτός ο δυαλισμός προσφέρει πολλά πλεονεκτήματα στους απολογητές. Τους δίνει έναν σάκο του μποξ, στον οποίο μπορούν να εκτονώσουν την απογοήτευση και τον προβληματισμό που προκαλεί η εκκλησιαστική πραγματικότητα, ικανοποιώντας τόσο τον δικό τους ψυχισμό όσο και των ακροατών τους. Ταυτόχρονα τους ενδύει με τον μανδύα της ειλικρίνειας και της γνησιότητας, γιατί εκφράζουν με αυθεντικό τρόπο το δημόσιο αίσθημα. Αλλά, όπως ξέρουμε και από την ψυχολογία, τέτοιες δημόσιες αυτοκριτικές συνήθως χρησιμεύουν για να σκεπάζουν τα πραγματικά προβλήματα. Στρέφουν την προσοχή στις συνέπειες, με σκοπό να αφήσουν στο σκοτάδι τις αιτίες που παράγουν τα προβλήματα.

Αρσένιος Μέσκος

[Rose]

Τον αγαπητό Αρσένιο Μέσκο¹, τον είχα συναντήσει την ‘Ανοιξη του 2000.  Μου τον είχαν συστήσει πως επειδή ήταν επιστήμονας, ήταν ανοιχτόμυαλος μοναχός, και ίσως θα μπορούσε να με συμβουλεύσει κατάλληλα για το τι μου συνέβαινε.

Τότε δυστυχώς ήταν η αρχή μιας δύσκολης περιόδου, πνευματικής αναζήτησης, και δεν υπήρχε κανείς γύρω μου, να με βοηθήσει να κατανοήσω, τα πνευματικά – ψυχολογικά φαινόμενα, που βίωνα…

Ο λόγος που με οδήγησε για πρώτη και μοναδική φορά στην ζωή μου, να συμβουλευτώ, έναν Χριστιανό Μοναχό, ήταν κάποια οράματα που είχα με τον «Χριστό», που μάλιστα με αποκαλούσε αδελφή του, και δεν μπορούσα να κατανοήσω καθόλου, τι περνούσα...

‘Ηταν τόσο δυνατή η βιωματική εμπειρία που χωρίς να το θέλω, βρέθηκα στον χώρο των χριστιανών πιστών, αν και μέχρι τότε ήμουν καθαρά Επιστήμονας, και μίλια μακριά, από τον χώρο της Θεολογίας.

Μου έκαναν εντύπωση τα σχόλια του, όσον αφορά τα οράματά μου.  Ουσιαστικά, μου είπε, πως πλήθος μοναχών είχαν ανάλογα οράματα και ορισμένοι ταλαιπωρήθηκαν πνευματικά πολύ, μέχρι και αυτοκτόνησαν. 

Μου είπε, «Σίγουρα δεν ήταν η Παναγία που είπε στον τάδε μοναχό να τον ακολουθήσει, και πήδηξε από το βράχο».  Και πλήθος άλλα παραδείγματα.

Ενώ η σκέψη του ήταν πρωτοποριακή, δυστυχώς, δεν είχε αποκτήσει μία ολιστική κατανόηση, (ούτε φυσικά και εγώ, τότε) και έτσι λέγοντάς μου, πως αυτός δεν ήταν κανένας Χριστός, αλλά ο ίδιος ο Σατανάς, πέρασα 3 μήνες σε πλήρη ψυχικό πανικό.

‘Όμως του ανταπόδωσα το καλό που μου έκανε, ενημερώνοντάς του, για το ότι, ο Ιησούς Χριστός δεν υπήρξε ποτέ, και πως αν υπήρξε ήταν ένας Δάσκαλος, και απλός θνητός, όπως όλοι οι άνθρωποι. 

Μάλιστα του είπα πως το πνεύμα που επικοινώνησε μαζί μου δεν ήταν ο Ιησούς, αλλά ο Χριστός, και μου είπε πως ο Ιησούς δεν υπήρξε ποτέ.  Του άφησα κάποια βιβλία και έφυγα.

Δυστυχώς βρισκόμουν σε πολύ μεγάλη σύγχυση ακροβατώντας ανάμεσα στον μύθο και την πραγματικότητα, για όλα αυτά τα τόσο δυνατά και επώδυνα πνευματικά θέματα, που πραγματικά ταλαιπωρήθηκα πάρα πολύ, μέχρι να κατανοήσω…

…πως βρισκόμουν απλά στην αρχή της Πνευματικής μου Αφύπνισης, με το Χριστικό – Ηρωϊκό αρχέτυπο, που μόνο όταν το αποκωδικοποιούσα ορθά, θα γλύτωνα από τα δίχτυα μιας ψύχωσης…

Ο μοναδικός σωτήρας για τον άνθρωπο είναι η κατανόηση και η γνώση.

Βλέποντας σήμερα, το έργο του Αρσένιου Μέσκου, μετά από τόσα χρόνια, καθώς και την προσωπική μου κατανόηση, χαίρομαι διότι υπήρξε εξέλιξη, διότι υπήρξε πραγματική πνευματική εργασία.

Χαίρομαι ιδιαίτερα που είχε το θάρρος να πει την Αλήθεια, και να αποδείξει πως μέσα στην βρωμιά και την διαφθορά, που λέγεται Ορθόδοξη Χριστιανική Εκκλησία της Ελλάδος, υπάρχουν ακόμα καθαρές ψυχές, που ΤΟΛΜΟΥΝ ΝΑ ΠΟΥΝ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ.

Δεν υπάρχει γυρισμός, ο κύβος ερίφθη, και όλη η Αλήθεια θα βγει πλέον στο Φως, προς φώτιση των τυφλών, ενδυνάμωση των ασθενών, και αφύπνιση των κοιμισμένων.

Ο καθένας μας, χρειάζεται να κάνει την δική του έρευνα, έτσι ώστε να βρει την Αλήθεια και να την καταθέσει στην κοινωνία του, έτσι ώστε αυτός ο Κόσμος, να πάει, ένα βήμα πιο μπροστά, έξω από τους βάλτους, της ηλιθιότητας, και του θανάτου.
________________________________________________________

¹ http://arsme.blogspot.com/

[Rose]

Ας απολαύσουμε το μεγαλείο της Πνευματικής Μεταστοιχείωσης ενός Αυθεντικού Αναζητητή του Πνευματικού Φωτός.  Ειλικρινά είμαι πολύ συγκινημένη.  Ευχαριστούμε αδελφέ μας, για το πανέμορφο μήνυμά σου.

http://arsme.blogspot.com/

Επί τη ευκαιρία των εορτών έστειλα στους γνωστούς μου ένα e-mail με την παρακάτω ευχή:

Χρόνια Πολλά!!

Καλά Χριστούγεννα και ευτυχές το νέο έτος!

Είθε ο νοητός ήλιος να μας φωτίζει και οι εκλάμψεις του να μας τροφοδοτούν με αρμονία, δημιουργικότητα και αγάπη!

Αρκετοί από τους παραλήπτες εξέφρασαν την απορία, ποιος είναι αυτός ο ήλιος που εύχομαι να μας φωτίζει. Μερικοί ήταν ευγενικοί κάποιοι όμως με αποπήραν που τόλμησα να οικειοποιηθώ τον ήλιό τους. Ξέρετε, οι μονοθεϊστές συχνά θεωρούν ότι έχουν τα πνευματικά δικαιώματα της λέξης Θεός και οτιδήποτε παραπέμπει σε αυτήν.

Ανεξάρτητα από όλα αυτά μου φαίνεται καλό να πω τι εννοώ, γιατί και πάλι καθώς με έκαναν να σκεφτώ διαπίστωσα ότι πίσω από αυτήν την ευχή κρύβονται αρκετά ενδιαφέροντα νοήματα. Κατ’ αρχάς ήλιος είναι …ο ήλιος που μας φωτίζει, μας ζεσταίνει, μας ζωοποιεί, μας κάνει να χαιρόμαστε την ζωή μας. Φυσικά εδώ χρησιμοποιώ την λέξη μεταφορικά, αλλά πάλι με την ίδια έννοια. Ο ήλιος για τον οποίο μιλώ είναι κάθε τι που μας φωτίζει, μας ζεσταίνει, μας ζωοποιεί, κάθε τι που αγαπάμε, που θέλουμε, που επιθυμούμε, κάθε τι που μας κάνει να χαιρόμαστε την ζωή μας. Η ευχή λοιπόν έχει το νόημα τέτοιοι «ήλιοι» να υπάρχουν στην ζωή μας και να μας την κάνουν αρμονική, δημιουργική, γεμάτη αγάπη. Εύχομαι δηλαδή να υπάρχουν στην ζωή μας όλα τα απαραίτητα στοιχεία που συγκροτούν τον ήλιο ο οποίος είναι τόσο αναγκαίος για όλους μας.

Ο σκληρός πυρήνας του μονοθεϊσμού θεωρεί ότι μόνο ένας τέτοιος ήλιος υπάρχει, ο δικός τους θεός και κάθε άλλο από αυτά που εγώ εύχομαι τα θεωρεί ανταγωνιστικά προς τον δικό τους ήλιο και γι’ αυτό καταλήγουν να μισούν την πραγματική ζωή… Οι πιο προοδευτικοί μονοθεϊστές πασχίζουν να δώσουν ένα νόημα σε αυτούς, τους δικούς μου, ήλιους αλλά ποτέ δεν μπορούν να τους δεχθούν ως αυτόνομους, τους φαντάζονται κάπως σαν την …σελήνη, ότι αντανακλούν τρόπον τινά το φως του δικού τους ήλιου. Μου λεν λοιπόν, αφού εσύ δεν πιστεύεις στον δικό μας ήλιο, τι στο καλό εύχεσαι; Ας βρουν οι ίδιοι την απάντηση.

Εγώ για άλλο πράγμα θέλω να μιλήσω. Σκέφτηκα λοιπόν ότι ο …αυθεντικός ήλιος, ανατέλλει καθημερινά …βρέξει χιονίσει. Ότι και να κάνουμε εμείς αυτός είναι εκεί και μας χαμογελά! Δεν συμβαίνει όμως το ίδιο με τους νοητούς, ή περιληπτικά με τον νοητό ήλιο! Δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι αύριο το πρωΐ θα είναι εκεί και θα μου χαμογελά! Ο νοητός ήλιος εξαρτάται από εμένα. Αν δεν τον φροντίσω αυτός θα αρνηθεί να ανατείλει! Ή αν ανατείλει μπορεί να είναι σκεπασμένος από σύννεφα και να μην τον βλέπω! Απ’ ότι αντιλαμβάνομαι πολύ λίγοι άνθρωποι γνωρίζουν αυτήν την σκληρή πραγματικότητα. Οι περισσότεροι πέφτουν να κοιμηθούν πιστεύοντας ότι αυτοδικαίως και αυτονοήτως το πρωΐ θα τους φωτίσει ο νοητός ήλιος, ότι σχεδόν έχει υποχρέωση να το κάνει. Και όταν συχνά πυκνά αυτός αρνείται να είναι εκεί, τα βάζουν μαζί του ή με όποιον άλλον, παρεκτός την δική τους αμέλεια!

Θα σας πω και ένα μυστικό! Δεν είναι μόνο που δείχνω περισσή φροντίδα ώστε κάθε πρωΐ να ανατέλλει ο ήλιος μου, αλλά φροντίζω τον πλανήτη μου να τον φωτίζουν πολλοί ήλιοι, έτσι ώστε όταν δύει ο ένας να ανατέλλει ο άλλος και αν κάποιος δυστροπήσει και μείνει στο σκοτάδι, να υπάρχει πάντα ένας …αναπληρωματικός! Έτσι στον πλανήτη μου να υπάρχει πάντα φως!

Αυτό λοιπόν σας εύχομαι για την νέα χρονιά: Πάντα στο φως. Υπάρχουν τόσοι τρόποι, δεν μπορεί κάποιον θα βρείτε και εσείς!

Καλή Χρονιά!

[Rose]

Σίγουρα ο κάθε αναζητητής του Φωτός, βρίσκεται σε ένα δικό του, προσωπικό δρόμο, τελειοποίησης, που σημαίνει πως ως ατελή Ανθρώπινα όντα προσεγγίζουμε την Αντικειμενική πραγματικότητα, και δεν είμαστε σε απόλυτη πάντα κατανόηση αυτής. 

‘Ομως το σημαντικό γεγονός, είναι πως εργαζόμαστε για την ψυχική ολοκλήρωσή μας, για την ολοκληρωμένη κατανόηση μας, και κάποια στιγμή θα φτάσουμε έτσι και στον τελικό μας στόχο, που είναι το απόλυτο φως, ή η απόλυτη ταύτιση μας, με την Θεότητα.

Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να καταθέσω την δική μου έρευνα, μέχρι στιγμής, όσον αφορά την δημιουργία του χριστιανικού δόγματος, πολύ περιληπτικά, αλλά εύχομαι ουσιαστικά. 

Βρισκόμαστε στην εποχή 300πχ στην Ιουδαία.  Υπάρχουν 2 διαφορετικές ομάδες.  Οι Εσσαίοι, φανατικοί εβραίοι, κολλημένοι στην διδασκαλία της Παλιάς Διαθήκης, και οι Φαρισαίοι, οι οποίοι λόγω του ότι συνεργαζόταν, είτε με τους Μακεδόνες, είτε με τους Ρωμαίους αργότερα, εξελληνιζόταν.

Αυτό ενοχλούσε τους ακραίους Εσσαίους, διότι αισθανόταν πως χανόταν η Ιουδαϊκή παράδοση, και υπήρχε ένας έντονος μισελληνισμός.   Υπήρχαν ΝΑΖΩΡΑΙΟΙ, Εσσαίοι ΜΟΝΑΧΟΙ, (πόλη Ναζαρέτ δεν υπήρξε ποτέ) αφιερωμένοι, φανατισμένοι, να ρίξουν από την εξουσία τους πουλημένους στους Ρωμαίους Φαρισαίους και να διώξουν κάθε τι ξένο πολιτισμικά από τον τόπο τους καθώς και τους ίδιους τους Ρωμαίους.

Ο ΔΑΣΚΑΛΟΣ ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ, (που αναφέρουν τα χειρόγραφα του Κουμράν) ήταν ένας φανατισμένος μισέλληνας Εσσαίος, ο οποίος αγωνιζόταν για την Ελευθερία της Ιουδαίας, και την επιστροφή πίσω στον Νόμο της Παλαιάς Διαθήκης. 

Οι φαρισαίοι τους έπιασαν γύρω στο 88πχ και κρέμασαν σε ταφ, αρκετά άτομα από την Σέκτα τους, σκότωσαν τις οικογένειες τους, καθώς και τον Δάσκαλο με τους 12 μαθητές.

Με άλλα λόγια, υπήρχε μία εσωτερική πολιτική – πολιτισμική κόντρα ανάμεσα σε εξελληνιζόμενους εξουσιαστές Φαρισαίους, και επαναστάτες ακραίους Ιουδαίους.

Αυτή η ιστορία, καθώς και γνωστικά κείμενα, νεοπλατωνικά κείμενα, ως Συμβολικές διδασκαλίες περί Χριστού, (Χρισμένου), συν άλλες παλιές παραδόσεις όπως ο Μιθραϊσμός, αποτέλεσαν την βάση του χριστιανικού μύθου, πολύ αργότερα επί Κωνσταντίνου…

Περίπου το 35μχ, ο Παύλος (Σαούλ) ένας Καμπαλιστής Εβραίος Φαρισαίος, μάλιστα γαμπρός του Αρχιραβίνου της Ιουδαίας Γαμαλιήλ, πρωτοστατούσε στο κυνήγι όλων αυτών των φανατισμένων εβραϊκών σεκτών, (όπως οι Εσσαίοι), διότι υπήρχε ένας συνεχόμενος ανταρτοπόλεμος, ανάμεσα στους Εβραίους που εκπολιτιζόταν, και σε εκείνους που ήθελαν να μην αλλοιωθεί η Ιουδαϊκή παράδοση.

Ο Αρχιραβίνος Φαρισαίος, διατηρούσε άριστες σχέσεις, με την Ρωμαϊκή Ηγεσία, και το ίδιο και ο Σαούλ.  Δυστυχώς όμως εξαιτίας που δεν πέρασε τον τέταρτο και τελευταίο βαθμό της Καμπάλα, έγινε αιτία να τσακωθεί με τον πεθερό του και να στραφεί εναντίον των συνεργατών του, την Ρωμαϊκή εξουσία.

Αυτό που σκέφτηκε ο πονηρός Παύλος, ήταν πως ρίχνοντας τον δημοκρατικό Νέρωνα, από την εξουσία της Ρώμης, και βοηθώντας τον φασίστα Σενέκα (δάσκαλο του Νέρωνα), να πάρει την εξουσία, θα έριχνε ταυτόχρονα και τον Αρχιραβίνο πεθερό του από την αντίστοιχη εξουσία της Ιουδαίας.

‘Ετσι λοιπόν συμμάχησε με τις φανατισμένες Ιουδαικές (Εσσαικες κτλ) σέκτες κατά των Φαρισαίων ραβίνων, και βοήθησε μέσα από κηρύγματα στις Εβραϊκές συναγωγές, να ξεσηκωθεί επανάσταση κατά της Ρώμης, και να καεί η Ρώμη, το 64μχ. 

Οι φασίστες Σενέκα και Παύλος πιάστηκαν και τιμωρήθηκαν καθώς και πλήθος φανατισμένων εβραίων επαναστατών, δικάστηκαν, που συνεργάστηκαν έτσι ώστε να πέσει η δημοκρατία και να επιβληθεί μία Δικτατορία.  (Φυσικά ο χριστιανισμός, αναφέρεται, ψευδώς, για διωγμό των καημένων χριστιανών, και όχι για τιμωρία των φανατισμένων εγκληματιών).

Ο Χριστός που αναφέρει ο Σαούλ-Παύλος, στις επιστολές του, δεν είναι κάποιο υπαρκτό πρόσωπο, αλλά αναφέρεται στην Καμπαλιστική έννοια του Χριστού – ‘Ηλιου.  Τα κείμενα του είναι φιλοσοφικά-καμπαλιστικά, αλλά ταυτόχρονα, δείχνουν τον δογματικό του φασισμό, καθώς και το μίσος του για τις γυναίκες.

Πολύ αργότερα ήταν, κατά το 323μχ, όταν ο «Μέγας» Κωνσταντίνος, ο οποίος έβρασε την γυναίκα του και σκότωσε τον γιο του, για να μην του πάρουν την εξουσία, σκέφτηκε να χρησιμοποιήσει και πάλι τις φανατικές σέκτες των επαναστατημένων Ιουδαίων,  ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΤΡΟΠΟΥ ΣΚΕΨΗΣ, της Φιλοσοφίας, της Επιστήμης και της Πνευματικής Ελευθερίας, για να επιβάλλει μία Μονοκρατορία, ΕΝΑΣ ΘΕΟΣ, ΕΝΑΣ ΑΥΤΟΚΡΑΤΩΡΑΣ.

‘Ετσι λοιπόν, μαζί με συμβούλους του, ανέτρεξαν, σε γνωστικά (νεοπλατωνικά) ευαγγέλια, Μιθραϊσμό, Εσσαίους, κτλ., και διάλεξε τα κατάλληλα κείμενα, που συνέθεσαν έναν ΝΕΟ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟ ΦΑΣΙΣΜΟ, που υποσχόταν αρκετές εκατοντάδες χρόνια Πνευματικού σκοταδισμού, και Πολιτικού Φασισμού.

ΟΛΑ ΤΑ ΒΙΒΛΙΑ ΤΗΣ ΓΝΩΣΗΣ ΚΑΗΚΑΝ, και επιβλήθηκε Η ΝΕΑ ΒΙΒΛΟΣ, που υποσχόταν ΤΗΝ ΥΠΟΔΟΥΛΩΣΗ ΚΑΙ ΕΚΜΕΤΑΛΕΥΣΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΤΗΣ ΓΗΣ, δίνοντας Πολιτική και θρησκευτική Εξουσία σε έναν Αυτοκράτορα συνεργαζόμενο με έναν Αρχιραβίνο.

Οι επιστολές του Παύλου, επειδή ήταν και αυτές του ίδιου πολιτικού φασιστικού καθεστώτος, εκδίωξης της Δημοκρατίας, από την Ρώμη, προστέθηκαν αρκετά αργότερα και δέθηκαν, στον Μύθο του Κωνσταντίνου, δημιουργώντας, την ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΣΥΝΟΜΩΣΙΑ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΥ ΓΕΝΟΥΣ ΠΟΥ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΘΗΚΕ ΠΟΤΕ.

[Rose]

Στο MATRIX του Χριστιανισμού, λοιπόν γεννηθήκαμε, όλοι μας, οι ‘Ελληνες, οι κάποτε Φιλόσοφοι και γεννήτορες της Επιστήμης, και ας μην ψάχνουμε άλλον Μεγαλύτερο «Μεγάλο Αδελφό» από την Χριστιανική Απάτη.

‘Οσο πιο γρήγορα ξυπνήσουμε όλοι μας, και κόψουμε τις αλυσίδες μας, από την Πνευματική μας σύνδεση με ένα Μολυσμένο Ιδεολογικά Εγρηγορός, που μας θέλει ΚΥΡΙΟΛΕΚΤΙΚΑ ΣΚΛΑΒΟΥΣ, τόσο πιο γρήγορα, θα επανέλθουμε στον στίβο της Πραγματικής Ζωής, και θα γλυτώσουμε από μία Πανανθρώπινη καταστροφή, που πλησιάζει όλο και πιο απειλητικά, καθημερινά, επιζητώντας την Αφύπνισή μας.

Ο Πόλεμος πλέον είναι Ιδεολογικός, είναι ένας Επαναστατικός Αγώνας Πνευματικής Κάθαρσης, με απώτερο στόχο, να πετάξουμε από πάνω μας, τις ΝΟΗΤΕΣ αλυσίδες, και να βγούμε επιτέλους, από τα Πνευματικά Κελιά που βρεθήκαμε, μια και οι πόρτες είναι πλέον Ανοιχτές.

Και ο αγώνας μας, είναι Νικηφόρος… αρκεί η Συνειδητοποίησή μας, αρκεί η Ενθύμηση μας, δια της αναζήτησης της Αλήθειας.

Δεν υπήρξε ποτέ κανένας Ιησούς Χριστός, εκτός από την Συμβολική Φιλοσοφική Καμπαλιστική έννοια του Χρισμένου ‘Ηρωα, του Χρήσιμου Κοινωνικοποιημένου ατόμου, που αγωνίζεται για την κοινωνία του.

Ο Χριστιανισμός, είναι μία ΑΠΑΤΗ, που χρειάζεται να καταδικαστεί παγκόσμια, και ως οικονομική εκμετάλλευση των ανθρώπων και ως ΔΟΓΜΑ, που οδηγεί σε ψυχώσεις και εγκλήματα, όπως μαρτυρούν πλήθος ιστορικά γεγονότα και παραδείγματα, επί αιώνες και παγκοσμίως.

‘Ηρθε ο καιρός, οι αφυπνισμένοι, ΔΙΑΦΩΤΙΣΜΕΝΟΙ, δια του Προμηθεϊκού Πυρός της Γνώσεως, ‘Ελληνες πολίτες, να διαλύσουμε την Απάτη, της Ορθόδοξης Χριστιανικής Επιχείρησης, και να επιστρέψουμε την περιουσία πίσω στον Ελληνικό λαό, στην Διαχείριση της Κοινωνικής Πρόνοιας για τον Ελληνικό Λαό.

‘Ηρθε ο καιρός, για αλλαγή του Συντάγματος, καθαρίζοντας όλα τα μελανά θεοκρατικά, φασιστικά στοιχεία, και στηρίζοντας μία πολιτική αναγέννηση, εξασφαλίζοντας την συνέχιση, μιας Αυθεντικής Δημοκρατίας. 

‘Ηρθε ο καιρός, που κάθε χριστιανική εκκλησία, θα μεταμορφωθεί σε εκκλησία του Δήμου, σε φιλοσοφική αγορά, και σε πνευματικό κέντρο, στήριξης πολιτών, γνώσης, και επιστήμης.

‘Ηρθε ο καιρός να πρωτοστατήσουμε και πάλι οι Αφυπνισμένοι, Ηρωϊκοί ‘Ελληνες, δείχνοντας τον δρόμο προς μία Παγκόσμια Πνευματική Αναγέννηση, αντλώντας αξίες και αρχές, από τον Αυθεντικό μας πολιτισμό, πριν την υποδούλωση μας.

‘Ηρθε ο καιρός, να αναλάβουμε τις ευθύνες μας, ΓΝΩΡΙΖΟΝΤΑΣ ΠΛΕΟΝ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ, ως ενεργοποιημένοι πολίτες ΕΛΛΗΝΕΣ,  μιας χώρας που κάποτε ήταν ο Πνευματικός Φάρος, όλης της Ανθρωπότητας.

'Ηρθε ο καιρός να αναπνεύσουμε καθαρό αέρα Πνευματικής Ελευθερίας, εμείς οι 'Ελληνες, δημιουργώντας, μία Νέα Ελλάδα, τον Νέο Ελληνικό πολιτισμό του Παναθρώπινου μέλλοντος.

Το Ηρωϊκό, το Αυθεντικό Χριστικό Πνεύμα, ενυπάρχει εντός κάθε ‘Ελληνα.

Κάθε Αυθεντικός ‘Ελληνας, είναι ένας Αυθεντικός Χριστός Επαναστάτης.

[προμηθέας]

Πολύ ενδιαφέρον το blog του,θα το διαβάσω.
Ευχαριστώ.