Σκληρό ακριβώς όπως η πραγματικότητα.
Σε κατ'ιδίαν συνομιλίες που είχα κατα καιρούς με πολιτικές και κοινωνικές οργανωσεις ειχαν τεθεί επι του τάπητος ζητήματα όπως η στρατευμένη τέχνη και τα λούμπεν στοιχεία της κοινωνίας μας.Καμιά φόρα πέρα απο την ξύλινη γλώσσα, του 'καθαρού' πολιτικού λόγου, πέρα απο ευχολόγια δεν ακουγόταν μια ανθρώπινη φωνή ότι όλοι αυτοί οι απόκληροι είναι τα πραγματικά ορφανά της εποχής μας.
Χωρίς ταυτότητα, χωρίς συνείδηση, σύγχηση στην διάνοια, δέσμιοι ουσιών που φτιάχτηκαν για τα 'έξυπνα' παιδιά, παιδιά που πέθαναν στα 19, σαν ζόμπι, σερνάμενοι από αίσθηση σε αίσθηση, που πάνε άκλαφτοι από όλους μας.Είναι δύσκολο και ανυπόφορο να είσαι λούμπεν των δρόμων.
Το σοβιετικό κράτος τους ονόμαζε αστική νεανική υποκουλτούρα και κυνηγούσε μετά μανίας την ροκ μουσική ονοματίζοντάς την τελευταίο αστικό προπύργιο στην νεολαιίστικο κίνημα,ένω η 'άλλη' πλευρά απλώς punk, bump,junkies.
Αιχμάλωτοι κατοχής εν καιρώ ειρήνης.
Το παραπάνω βίντεο έιναι αρκετά στρατευμένο, ως ένα βαθμό τουλάχιστον, ποντάροντας στην συναισθηματική μας νοημοσύνη,μόνο που δεν απαντά στο ερώτημα: -Τίς Πταίει;
