Η Δημιουργία και η Καταστροφή, Φως και Σκότος, Θετικό και Αρνητικό, αποτελούν τις δύο όψεις της ΜΙΑΣ Πραγματικότητας.
Οι όποιες ηθικές σημασίες αποδίδονται, είναι εξαιτίας του αναπόφευκτου ανθρώπινου περιορισμού.
Η Καταστροφική όψη είναι απολύτως αναγκαία στη Φύση. Μόνο εξωτερικά συνιστά "αποσύνθεση" και "αφανισμό".
Στην πραγματικότητα (και εφόσον πραγματοποιείται στον κατάλληλο χρόνο) οδηγεί την Συνείδηση και τους Κόσμους σε ολοένα μεγαλύτερη Σύνθεση και ΖΩΗ...
Το ΜΑΥΡΟ στην Κοσμογονία είναι ό,τι παραμένει εν κρυπτώ,
το οποίο,
είτε θα εκδηλωθεί σ' έναν μελλοντικό χρόνο,
είτε έχει διανύσει έναν κύκλο εκδήλωσης και έχει πλέον επιστρέψει ή περάσει Υ π έ ρ λ α μ π ρ α και δοξασμένα σε μία φάση προσωρινής ανάπαυσης,
είτε ουδέποτε θα εκδηλωθεί, καθώς αφορά το ΑΠΟΛΥΤΟ, την Αναίτιος ΑΙΤΙΑ των Πάντων.
Ό,τι Μαύρο /σκοτεινό, καθώς εμφανίζεται γίνεται Φωτεινό.
Τα Μαύρα Πτηνά τα σχετιζόμενα με την Π ρ ω τ α ρ χ ι κ ή ΣΟΦΙΑ, κατά την εμφάνισή τους γίνονται Λευκά Πτηνά -εκδηλωμένη Σοφία (?).
Για να επανακατευθυνθούν πάλι προς το ανοδικό τόξο της εξέλιξης, εμπλεκόμενα και περιβεβλημένα με την ερπετική Σοφία των όφεις /ναγκά...
Από μία άλλη οπτική:
"ο κορμός του Ασβαττχα (του δένδρου της Ζωής και του Όντος , η ΡΑΒΔΟΣ του κηρυκείου) αναπτύσσεται και κατέρχεται σε κάθε Αρχή (κάθε νέο μανβαντάρα) από τα δυο σκοτεινά φτερά του Κύκνου (ΧΑΝΣΑ) Της Ζωής. Τα δύο Φίδια, το πάντα ζωντανό και η πλάνη του, των οποίων τα δύο κεφάλια προβάλλουν από το κεφάλι ανάμεσα στα φτερά, κατέρχονται κατά μήκος του κορμού και συνενώνονται σε στενό αγκάλιασμα."
Μ.Δ. Ι 549