Το κείμενο ξανατέθηκε για συζήτηση στο
http://www.astrologicon.org/forum/viewtopic.php?f=8&t=77&st=0&sk=t&sd=a&start=30, όπου και το σχολίασα την 11 Φεβ 2009….
Είχα γράψει,
«Το κείμενο δυστυχώς περιλαμβάνει πληθώρα ανακριβειών, αλλά και επί της ουσίας, στέκεται μακράν από το να χαρακτηρισθεί σχετικό με το θέμα που διαπραγματεύεται, καθώς από την βάση του ακόμα είναι προβληματικό. Θα σημειώσω μόνον ότι, άλλο «εγρηγορός» και άλλο «ομαδική ψυχή». Τα εγρηγορότα όμως ενίοτε «διατρέφονται» και από «ομαδικές ψυχές». Ακόμα, δεν έχουν καμία σχέση με οποιασδήποτε άλλης μορφής άυλες «οντότητες», ούτε με «αιθερικές», ούτε με «αστρικές» και ούτε με «σκεπτομορφές».
Ένα «εγρηγορός» αποτελεί ένα ολοκληρωμένο δημιούργημα – οντότητα, στερούμενο μόνον υλικού σώματος. Ξεκινά η οντοποίησή του με ένα σύμβολο το οποίο εκφράζει κάποια ιδέα, δύναται να εξάρει κατώτερα συναισθήματα και να διεγείρει πάθη και το χειρότερο, να ενεργοποιήσει αρχέγονες κτηνώδεις ενστικτώδεις συμπεριφορές. Μεγενθύνεται από τα πάθη όσων βρίσκονται στην επιρροή του τα οποία και διεγείρει – ενδυναμώνει, (φθόνος, μίσος κλπ) και ζωογονείται και ενδυναμώνεται με θυσίες αίματος, στις οποίες ωθεί τους «αφιονισμένους» από την επιρροή του.
Ένα καλό εγχειρίδιο δημιουργίας «εγρηγορότος», είναι η εβραϊκή πεντάτευχος (και κατ’ επέκταση και η ιουδαιοχριστιανική «θεόπνευστη βίβλος» - η «παλαιά διαθήκη»), όπου ο Μωυσής δημιουργεί το πιο πετυχημένο ιστορικά «εγρηγορός», τον γνωστό «Γιαχβέ». Ξαναθυμίζουμε ότι, για να είναι ενδυναμωμένο ένα «εγρηγορός», απαιτεί θυσίες αίματος, αρεσκόμενο ιδιαίτερα σε ανθρώπινο αίμα….»
Είχε τοποθετηθεί ο IxNiLaTiS την 14 Φεβ 2009, γράφοοντας:
«Ο Γκουαϊτά, μαθητής του Ελιφάς Λεβή, στο βιβλίο του "Το Πρόβλημα του Κακού στο Αστρικό Πεδίο" αναφέρεται στην γένεση και τον πόλεμο των Μεγάλων εγρηγορότων. Και από ότι έχω καταλάβει, ως εγρηγορότα αναφέρει όλους τους θεούς ....
Ή μάλλον, εννοεί πως επάνω στην φιλοσοφική αντίληψη περί των θεών, έχουν στηθεί τα εγρηγορότα ...
…………………..
@ Ορφέας
Σε παρακαλώ αν έχεις χρόνο και όρεξη, να μου δώσεις έναν σαφή διαχωρισμό - ορισμό ( αν υπάρχει τέτοιος) γιατό τί είναι Εγρηγορός και τί Ομαδική Ψυχή».
Απαντώντας έγραψα,
«ἀπὸ Ορφέας τὴν Ἀπο Φεβ 15, 2009 12:24 am
Καθώς ο Πρωτογέννητος Φάνης, ο αληθινός παγκόσμιος άνθρωπος, υποπολλαπλασιάστηκε διαιρούμενος σε αμέτρητα μέρη, το κάθε υποπολλαπλάσιο που είναι ο κάθε άνθρωπος, παρότι είναι πανομοιότυπο μέρος με το όλον, δύναται να κατέχει μόνον απειροελάχιστη ισχύ σε σχέση με τον πρωταρχικό Διόνυσο. Αθροιστικά αποκαθίσταται η θεϊκή ισχύς, όταν ο άνθρωπος συσπειρώνεται σε ομάδες. Γράφει ο Γκουαϊτά στο βιβλίο, «Το πρόβλημμα του κακού στο αστρικό πεδίο»:
«Όταν εκατομμύρια άνθρωποι οργανώνονται για πολιτικούς, κοινωνικούς ή θρησκευτικούς λόγους, με βάση κάποιον αυστηρό κανόνα, ως αποτέλεσμα δημιουργούν – είτε συνειδητοποιούν είτε όχι το έργο τους (καλό ή κακό) στον αόρατο κόσμο – δυνητικά Όντα, συλλογικές Οντότητες (Εγρηγορότα), με μια λέξη καλές ή κακές Εξουσίες, με ισχύ και διάρκεια ανυπολόγιστη».
Παρότι ο συγκεκριμένος συγγραφέας δίνει λεπτομερέστατες ερμηνείες για όλα τα όντα του αστρικού, για τα συλλογικά Όντα περιορίζεται σε λίγες γραμμές και σε παραπομπές στα όσα έγραψε ο Σεντ Υβ Ντ’ Αλβεΐντρ, του οποίου τα γραπτά δεν είναι όμως περισσότερο κατατοπιστικά. Κι αυτό γιατί, τα θέματα αυτά ανήκουν στον χώρο των Μεγάλων Μυστηρίων, θέματα που ελάχιστοι έχουν προσεγγίσει και από αυτούς κανένας δεν προχώρησε να τα αποκαλύψει.
Ένα τυχαίο σύνολο ατόμων που συνθέτουν μία Ομάδα με χαλαρούς δεσμούς (π.χ. μία σχολική τάξη), παρότι προβάλλουν στο αστρικό την κοινή συναισθηματική τους ενέργεια, λόγω των συναισθηματικών δεσμών που αναπτύσσονται μεταξύ τους, φτάνοντας μάλιστα στο σημείο να δημιουργήσουν μία συλλογική Οντότητα, μια Ομαδική Ψυχή, απέχουν όμως πάρα πολύ από το να έχουν δημιουργήσει ένα Εγρηγορός. Μια Ομαδική Ψυχή επιδρά πάνω στα μέλη της Ομάδας ΜΟΝΟ συναισθηματικά και καθόλου εξουσιαστικά και επιβλητικά όπως επιδρά το Εγρηγορός. Ακόμη, μια Ομαδική Ψυχή στερούμενη ενεργειακού (αιθερικού) αναζωογονητικού φορέα, έχει διάρκεια ζωής όσο διαρκεί στο Φυσικό η Ομάδα. Με την διάλυση της Ομάδας, παύει να υφίσταται και η Ομαδική Ψυχή μιας τέτοιας Ομάδας.
Στα Εγρηγορότα όμως τα πράγματα είναι τελείως διαφορετικά, αν και πολλές φορές ένα Εγρηγορός μπορεί να ταυτίζεται (κατά ένα μέρος) με μια Ομαδική Ψυχή. Πρώτον, το Εγρηγορός ΔΕΝ είναι Ον ενός μόνο στοιχείου, δηλαδή δεν δύναται να είναι μόνον αιθερικό ή μόνον αστρικό κλπ, αλλά, όπως ανάφερα και παραπάνω, αποτελεί σύνθεση ΚΑΙ των τεσσάρων στοιχείων, στερούμενου μόνον Υλικού φορέα. Έτσι, κατέχει και ενστικτώδη ενέργεια, με αποτέλεσμα να χαρακτηρίζεται από ζωώδεις τάσεις, κατέχει και αστρική, οπότε είναι φορέας και προαγωγός έντονων παθών. Ακόμα, δεν του λείπει ούτε η κεντρική ιδέα – συνήθως μια στενοκέφαλη εμμονή – ούτε στερείται συμβολικών στοιχείων τα οποία απαρτίζουν τον πυρήνα του. Το κυριότερο, ένα Εγρηγορός δημιουργείται έντεχνα κάτω από την επίδραση μιας δυναμικής Φαντασίας και ισχυρής Βούλησης, κάτω από την οποία συντάσσονται «οπαδοί» ζωοδότες και ζωογονητές του καινούριου Όντος, τo οποίο όμως έχει ανεξάρτητη πλέον ύπαρξη από την αρχική Ομάδα που το δημιούργησε. Υπάρχουν και μερικά άλλα στοιχεία που είναι απαραίτητα για την δημιουργία Εγρηγορότος, τα οποία δεν είναι της στιγμής να σχολιάσουμε. Μακρυγορήσαμε, αλλά ευελπιστούμε ότι συμβάλλαμε λίγο στην διερεύνηση του θέματος. Έρρωσθε….»
Ο εισηγητής του άρθρου, «Θαλής», εκτός των πολλών αστοχιών, ξεκινά με τον χριστιανικότατον καταμερισμό του ανθρώπου σε «Σώμα – Ψυχή – Πνεύμα», κόντρα σε κάθε εσωτερική παράδοση – την οποία δήθεν επικαλείται αλλά ουσιαστικά προάγει την διαστρεβλωμένη αντίληψη του ιδαιοχριστιανισμού – αλλά επιπλέον ερχόμενος σε αντίθεση και με τον ιδρυτή του τάγματος που ακολουθεί (τον Παπύς, ως δημιουργό του Μαρτινιστικού τάγματος), ο οποίος στο βιβλίο του «Αποκρυφισμός» (τίτλος πρωτοτύπου Traite Elementaire d’ Occultisme) αναλυτικότατα παρουσιάζει την βασική τετραπλότητα του ανθρώπου (και όχι τριπλότητα, η οποία αναφέρεται σε άλλου είδους περιγραφή) και αρκετά πετυχημένα και την συνοπτική ανάλυση της τετραπλότητας σε εννεαπλότητα και δωδεκαπλότητα. Δυστυχώς η ιουδαιοχριστιανική πόρωση, δεν επιτρέπει στους παρωπιδιστές την εποπτεία του αυτονόητου – του καθαυτού λόγου – αλλά τους κατευθύνει ποδηγετούμενους στο έρεβος του παραλόγου….
