Γιατι αλήθεια η ατραπός της Δύναμης όσο μακρια και να βγάζει, δεν οδηγεί ποτέ στα χνάρια της Αυτολύτρωσης, στην ατραπό της Σοφίας όπως την ονομάζουν στην ανατολή. Ο δυτικός εσωτερισμός αγκάλιασε οτι τον βόλευε από τον ανατολικό μυστικισμό κλείνοντας τα αυτιά του στην παραπάνω προιδοποιηση.
Η ατραπός της Δύναμης, όταν είναι αυτοσκοπός, σίγουρα δεν οδηγεί στα χνάρια της Αυτολύτρωσης,
όμως,
όποιος αρνηθεί να διέλθει από το μονοπάτι της Δύναμης,
όποιος αρνηθεί την πιο Δυνατή δοκιμασία,
δεν έχει καμιά πιθανότητα να συνεχίσει στην ατραπό της Σοφίας.
Λέγεται ότι ο δυτικός εσωτερισμός αγκάλιασε ότι τον βόλευε από τον ανατολικό μυστικισμό.
Αυτό φαινομενικά δείχνει σωστό, ειδικά τα σύγχρονα χρόνια που ο ανατολικός μυστικισμός, προτού διαδοθεί στη Δύση, πέρασε πρώτα από το Προκρούστειο κρεβάτι της δυτικής προσαρμογής - αν όχι της ολοκληρωτικής αλλοίωσής του.
Αν όμως διερευνύσομε βαθύτερα,
έκπληκτοι διακρίνουμε ότι,
αυτό που αποκαλούμε "Ανατολικός εσωτερισμός", είναι το προϊόν που προήλθε από την Άρεια επίδραση των κατακτητών της Δύσης, σε πρώτη φάση, μετά τους κατακτητικούς πολέμους των Αρίων κατά τον 18ο προχριστιανικό αιώνα. Αυτή η επίδραση φυσικά συνεχίστηκε σε όλους τους μετέπειτα αιώνες, με κορύφωση τα Αλεξανδρινά και Ελληνιστικά χρόνια.
Ιερά κείμενα, όπως η Ραμαγιάνα και η Μαχαμπαράτα, εύκολα υποδεικνύουν τις καταλυτικές επιδράσεις των Αρίων....
Το πιο ξεχωριστό και πολλάκις αναφερόμενο κομάτι, ως καθαρό γέννημα της Ανατολής, ο Ανατολικός μυστικισμός,
συγκρινόμενος με τον Δυτικό μυστικισμό -Έκαρτ, Φιλοκαλία -μας εκπλήσσει με τις ομοιότητές τους.
Αυτό δεν σημαίνει βέβαια αντιγραφή του ενός από τον άλλον, αλλά μόνον ότι τα παράλληλα αυτά ρεύματα, κατέληξαν στις ίδιες σχεδόν πρακτικές και μυστικιστικές αντιλήψεις.
Είναι άτοπο να κατηγορούμε την Δύση για συγκεκριμένο τρόπο αναζήτησης, σωστό ή λάθος θα το συζητήσουμε,
όταν η ίδια η Δύση που φαίνεται να ακολουθεί το μονοπάτι της κυριαρχίας, παράλληλα έχει αναπτύξει μυστικισμό που δεν υπερτερεί ή υστερεί του Ανατολικού μυστικισμού, όπως φυσικά και η Ανατολή έχει ασκήσει πρακτικές κυριαρχίας της ύλης, π.χ. Χάθα, παρότι θεωρείται στην πλειονότητα μυστικιστική.
Εκεί όμως όπου και οι δύο σχολές -Ανατολή και Δύση- τα κάναν μπάχαλο,
ήταν το να κάνουν άνω κάτω την σειρά των διδαχών που απαιτούνται για την εξελικτική διαδικασία.
Μάλλιστα, πολλές φορές, δίδονται στους Νεόφυτους οι διδαχές των προχωρημένων σταδίων, με αποτέλεσμα να δημιουργείται σύγχυση και να εμφνίζονται παθογένειες στους ασκούμενους.
Παράδειγμα,
η μη θέληση, ο διαλογισμός του κενού, κλπ...
Ας δούμε την φυσική εξέλιξη του ανθρώπου, όπως την παρακολουθούμε στην παιδική ηλικία.
Το παιδί,
το φυσιολογικό παιδί, είναι το πλέον εγωιστικό και ιδιοτελές πλάσμα και αλίμονο αν στα πρώτα του βήματα του αλλοιώσουμε αυτήν την φύση.
Αλίμονο αν του υποβάλουμε να εγκαταλείψει κάθε εγωιστική διάθεση και κάθε παρόρμηση για την ανάπτυξη της εγωιστικής του θέλησης.
Φυσικά του ενδυναμώνουμε την θέληση, φυσικά το ωθούμε για την ανάπτυξη και την κατάκτηση της δύναμης, φυσικά και υπηρετούμε την ιδιοτελή του εξέλιξη, διογκώνοντας το Εγώ του και βοηθώντας το με κάθε κόστος να βρεί την καταξίωση μέσα στην κοινωνία, βοηθώντας το στην πράξη να ενηλικιωθεί ομαλά και να αποβεί ένας υγιής εχέφρων ενήλικας. Με απώτερο βέβαια σκοπό, ως υπεύθυνο πλέον άτομο, να αναλάβει την ευθύνη του εαυτού του και στην συνέχεια να επωμισθεί και την ευθύνη να αναθρέψει και άλλες ψυχές.
Μέσα από το φυσιολογικό αυτό "παιχνίδι", ελπίζουμε ο καθένας μας να ανακαλύψει τον βαθύτερο λόγο, τον πραγματικό σκοπό της ενσάρκωσής του και να προσπαθήσει να τον υλοποιήσει, για να φτάσει στην Αυτολύτρωση.
Στο δεύτερο στάδιο της εξέλιξής του, θα μπει στην διαδικασία της ταπείνωσης του Εγώ και της προσφοράς, φτάνοντας στο βάθος της διαδρομής, να απορρίψει ακόμα και την ίδια την γνώση που αποκόμισε.
Όμως, για να πετύχει το μεγάλο άλμα πάνω από τον πήχυ των περιορισμών της Ύλης, απαιτείται ένα άλμα επί κοντώ και το κοντάρι που θα χρησιμοποιηθεί για το πέρασμά του, χτίζεται λίγο λίγο με την αυτοσυνείδηση, την γνώση, την κατανόηση.
Το κοντάρι της γνώσης είναι το εργαλείο που θα επιτρέψει στον καθένα να πετύχει το μεγάλο άλμα
και μόλις βέβαια κατορθώσει να περάσει τον υψηλό πήχυ, θα εγκαταλείψει και το ίδιο το κοντάρι που με τόσο κόπο έχτιζε μακροχρόνια....
Για να έχει την ικανότητα κάποιος να επιλέξει την "μή θέληση", απαιτείται τεράστια Δύναμη και αδάμαστη Θέληση,
γεγονός που η παραποίηση των εσωτερικών διδασκαλιών έχει ξεχάσει, με αποτέλεσμα να ωθεί τον άνθρωπο στην εγκατάλειψη και να τον θέτει κάτω από την κυριαρχία του μοιραίου.
Έχει ατυχώς διαστρεβλωθεί η εσωτερική διδαχή της ανάπτυξης, που αντί να προσπαθήσει να ενδυναμώσει τον Νεόφυτο, καθιστώντας τον ικανό οδοιπόρο στην ατραπό, ακολουθώντας κυριολεκτικά τις μεθόδους που η φύση υποδεικνύει, αποδυναμώνει και απονεκρώνει αυτόν, ωθώντας τον εγκληματικά στην φυγή, αποστερώντας τον ουσιαστικά από τον σκοπό της ίδιας του της ενσάρκωσης.
Η Ελληνική μυθολογία, η αληθής πράγματι και η πλέον ισορροπημένη μυητική γνώση, με τον π.χ. μύθο του Θησέα, υποδεικνύει σαφέστατα τα βήματα που οφείλει να ακολουθήσει ο Ζηλωτής για να επιτύχει την Αυτολύτρωση.
Πρώτον ενδυνάμωση του Εγώ σε ζηλευτά επίπεδα, δεύτερον ο εξοπλισμός του Εγώ με την ασπίδα της αυτοεκτίμησης και αυτοπεποίθησης και με το σπαθί της ισχυρής θέλησης, ώστε να υπερνικήσει τα πάθη και και να αγνοήσει τις Σειρήνες, για να μπορέσει να θέσει εθελούσια τον εαυτό του στην υπηρεσία του Μεγάλου σχεδίου.
Ο ταπεινός όμως υπηρέτης του Μεγάλου σχεδίου, οφείλει να έχει τεράστιες δυνατότητες και χαλύβδινη θέληση, για να αποβεί χρήσιμος συνεργάτης.
Έρρωσθε....
