Το πρώτο ερώτημα που προκύπτει είναι :
Γιατί χαρακτηρίστηκαν ως "Αμαρτήματα"?
Είναι όντως και με βάση ποιά Ηθική?
Την Χριστιανική και μόνον ή μήπως μια ευρύτερη Κοσμική Ηθική?
Ίσως η μονομερής χριστιανική προσέγγιση να μας δίνει μόνον ένα μέρος της σφαιρικής αντίληψης για τον όρο "αμάρτημα". Με πολύ απλά λόγια, θα συσχέτιζα την αμαρτία με την πνευματική "αστοχία", δηλαδή την ενασχόληση του πνεύματος με συνήθειες και πρακτικές που καθίστανται εμπόδια στην πνευματική μας εξέλιξη.
Πως συνδέονται αλήθεια αυτοί οι επτά "Σκόπελοι" με την πορεία του γνήσιου Ζηλωτή στον Εσωτερισμό?
Είναι όπως ακριβώς το είπες, είναι
σκόπελοι. Δηλαδή, θέλουμε δεν θέλουμε, αυτοί υπάρχουν. Έτσι χρέος μας είναι να αναγνωρίσουμε και να αποδεχτούμε την ύπαρξή τους, μετά να αναγνωρίσουμε το πότε μπορεί να εμφανιστούν στη ζωή μας και τελευταία, να βρούμε τρόπους και λύσεις αποφυγής των.
Θα μπορούσαμε άραγε να πούμε ότι μιλώντας για τα παραπάνω, είναι το ίδιο σαν να μιλάμε για τον "Σκόπελο των Παθών" του ανθρώπου?
Όταν ένα αμάρτημα επαναλαμβάνεται γίνεται πλέον πάθος. Και όταν τα αποτελέσματα της ενέργειας του πάθους είναι επιζήμια σε υπερθετικό βαθμό, τότε μιλάμε για θανάσιμα αμαρτήματα.
πως συνδέονται τα Πάθη (ο χειρισμός τους εννοείται) με την την Εσωτερική Ανέλιξη του Ψυχισμού του Ζηλωτή?
Ο διαρκής σκοπός μας, είναι η απαλλαγή από τα πάθη μας. Μόνον τότε θεωρείται πως μπορεί η ψυχή μας να εξελιχτεί πραγματικά. Αν όμως μιλάμε για μια ψυχή πλήρως απαλλαγμένη από πάθη, τότε δεν μιλάμε πλέον για μια ανθρώπινη ψυχή. Μιλάμε για άλλα συνειδησιακά επίπεδα γιατί αν πλέον η ψυχή δεν "χρωματίζεται" από τα ανθρώπινα πάθη, παύει και να ορίζεται ως ανθρώπινη γιατί ήδη θα έχει εισέλθει σε άλλον "ξενιστή".
