Αυταπάτες!

[Avaris]

Βλέπεις το φορτηγό να πλησιάζει με ιλιγγιώδη ταχύτητα προς τα πάνω σου......


Έχεις παγώσει στη θέση του οδηγού συνειδητοποιώντας ακαριαία πως δεν προλαβαίνεις να κάνεις τίποτα για να αποφύγεις την σύγκρουση.....


Σε κλάσματα δευτερολέπτου περνάει μπροστά σου όλη σου η ζωή.....πράξεις...σκέψεις...συναισθήματα....μη - πράξεις....


Μαζί με αυτήν "βλέπεις" και την "Κλίμακα Αξιών" σου.....


Ορθώνεται μπροστά σου...και αναγκαστικά την "συγκρίνεις" με το θεριό τον "Θάνατο" που σου γνέφει απο απέναντι.....


Οι "Αξίες" που είχες μέχρι τώρα, σε βοηθούν σε κάτι ως προς αυτή την "Νέα απρόσμενη εξέλιξη" της ζωής σου?



Υπ' αυτό το πρίσμα, τι θα θεωρούσες λοιπόν εκείνη τη στιγμή ως



           
                                                                    "Αυταπάτες" ?

[Ορφέας]

Εγώ το μόνο που σκέφτηκα όταν βρέθηκα απέναντι σε μια επερχόμενη νταλίκα, ήταν,
"πω πω, μετωπική !" και την άλλη στιγμη βρέθηκα να "χοροπηδάω" σε έναν αγρό με τριφύλλι.
(Δεν πρόσεξα άν ήταν ...τυχερά τα τριφύλλια !!!!)

[Avaris]

Εγώ το μόνο που σκέφτηκα όταν βρέθηκα απέναντι σε μια επερχόμενη νταλίκα, ήταν,
"πω πω, μετωπική !" και την άλλη στιγμη βρέθηκα να "χοροπηδάω" σε έναν αγρό με τριφύλλι.
(Δεν πρόσεξα άν ήταν ...τυχερά τα τριφύλλια !!!!)

Δηλαδή,

δεν πρόλαβες να συνειδητοποιήσεις ποιές είναι οι "αυταπάτες στη ζωή μας"?

πω πω.....

άντε να ξανασκηνοθετηθεί το ατύχημα απο την αρχή τώρα....

(και πάρε τα τριφύλλια απο εκεί την άλλη φορά...σου χαλάσανε όλη την ........"διδακτική διαδικασία" 

[Eleni]

Ευτυχώς που έχω ταχύτητα στους οραματισμούς..

<< Πώ! πω!  χρόνο που έχω χάσει να ασχολούμε με ανούσια πράγματα!!! >>
<< Αν τό ήξερα θα περιγελούσα το χρόνο, τον χώρο και τον χάρο σύμφωνα με την ''συνταγή'' που δεν κατάφερα να ακολουθήσω >>.

Ωραίο Αβαρις...πολύ εποικοδομητικό, ειδικά μερικές ημέρες που μοιάζουν χλωμές και χάνονται...

[Avaris]

Ευτυχώς που έχω ταχύτητα στους οραματισμούς..

<< Πώ! πω!  χρόνο που έχω χάσει να ασχολούμε με ανούσια πράγματα!!! >>
<< Αν τό ήξερα θα περιγελούσα το χρόνο, τον χώρο και τον χάρο σύμφωνα με την ''συνταγή'' που δεν κατάφερα να ακολουθήσω >>.

Ωραίο Αβαρις...πολύ εποικοδομητικό, ειδικά μερικές ημέρες που μοιάζουν χλωμές και χάνονται...

Πραγματικά "γρήγορη"....

Λοιπόν,

Ο Δον Χουάν στη διδασκαλία του προς τον Καστανέντα, παρατήρησα πως διαρκώς επιμένει σε ένα σημείο.....

διαρκώς του υπενθυμίζει πως "Μοναδικός Σοβαρός Σύμβουλός του είναι ο Θάνατός του".....

ότι και να σου συμβαίνει, λέει, γύρνα αριστερά σου (δεν ξέρω γιατί ειδικά αριστερά) και δες τον θάνατό σου.....

και ρώτησέ τον γι' αυτό που σου συμβαίνει.....

Τι περιμένεις πως θα σου απαντήσει?

Οτι, ναι ,είναι σοβαρό αυτό που σου συμβαίνει?

Κάθε άλλο:

Θα σου πει τα παρακάτω:

"Αφού με βλέπεις να κάθομαι εδώ και να σε κοιτάω και να συζητάμε ακόμη, μην ανησυχείς......

Δεν σε "άγγιξα ακόμη".....

Μόνον αυτό.....το "άγγιγμά μου" θα είναι "σοβαρό"......."όταν θα συμβεί".....

Όλα τα άλλα.....μπροστά σε αυτό το "άγγιγμα", δεν είναι απολύτως τίποτα....."

Συνεπώς,

τις αποφάσεις σου για τις "ιεραρχήσεις" της ζωής σου πάρτες σε σύγκριση πάντα με αυτόν τον "σκοτεινό σύντροφό" σου...


Λοιπόν,

αναρωτιέμαι, εαν αρχίσουμε να "διαλογιζόμαστε" επάνω σε αυτή την "Σκοτεινή Φιγούρα" τι "εσωτερικά αποτελέσματα" θα έχει άραγε επάνω στις "προσωπικές μας ιεραρχίσεις"?

[Ορφέας]

Τον σκοτεινό σύντροφο -γιατί σκοτεινός ; μια χαρά χαρούμενος και γελαστός είναι. Την μοναδική φορά που σοβαρεύεται και σκοτεινιάζει, δεν είσαι πια εκεί να τον δεις- δεν είναι φυσικό να τον σκέφτεται ο νέος.

Ο νέος έχει την ζωή μπροστά του, την ενέργεια της ζωής περίσσεια και είναι φυσικό να σκέφτεται την ζωή.

Ο μεσήλικας είναι αυτός που φυσιολογικά αρχίζει να πλησιάζει τον θάνατο, καθώς η ζωτικότητά του γίνεται υποδεέστερη της φθοράς και είναι φυσικό και ορθό να σκέφτεται τον θάνατο, να εξοικιωθεί με αυτόν και να αποδεχθεί να τον συντροφεύει με αξιοπρέπεια.

Ούτε ο νέος να σκέφτεται τον θάνατο, ούτε ο γέρος να σκέφτεται την ζωή.

Ο νέος να κάνει όνειρα και σχέδια για μια αρμονική, γεμάτη δράση και δημιουργία, αλλά και αξιοπρεπή ζωή,
ο μεσήλικας να οραματίζεται και να κάνει σχέδια για έναν ειρηνικό και αξιοπρεπή θάνατο που θα  αφήσει πίσω όμως την υστεροφημία του.

[Avaris]

ας πούμε ότι γλιτώσαμε απο την παραπάνω σύγκρουση στο παρά τρίχα....

Είδαμε όμως τον Χάρο με τα μάτια μας....νοιώσαμε την παγωμένη ανάσα του στον αυχένα μας....

Ας σκεφτούμε το εξής - εφόσον μάλλον δεν απαντιέται δημόσια:


Αν μπορούσαμε να γυρίσουμε πίσω στο χρόνο, υπάρχουν μήπως κάποια πράγματα που κάναμε, κάποιες επιλογές ζωής που κάναμε, και που δεν θα

επαναλαμβάναμε εαν είχαμε την ευκαιρία της "επανέναρξης"?


Κάποιες φιλοσοφίες και στάσεις ζωής μήπως θα τις αλλάζαμε?

 
Μπορούμε να τις εντοπίσουμε άραγε?

[LordPayens]

Να προτείνω το εξαιρετικό βιβλίο του Ευστάθιου Λιακόπουλου, "Η ζωή μέσα από το φωτεινό καλειδοσκόπιο του θανάτου".

Ένα απόσπασμα:

"Η εσωτερική σοφία, δεν ήταν δυνατό να αφήσει απαρηγόρητο και απροστάτευτο τον άνθρωπο, έρμαιο του παράλογου και αποτρόπαιου γεγονότος. Από την αρχή του σκέπτεσθαι και του όποιου πολιτισμού, έστρεψε στοργικά την προσοχή του στην τόσο οικεία διαδικασία της σποράς και του θερισμού, ώστε αυτός να αποκτήσει την απαραίτητη γνώση και κυρίως μια άλλη προοπτική ύπαρξης. Και δεν ήταν φυσικά απλά συμβολισμός και διδασκαλία, αλλά κόπος και ιδρώτας καθημερινός και άμεση αλλά βαθιά παρατήρηση. Ο σπόρος έπρεπε να ενταφιασθεί, να διαλυθεί και να προσφερθεί, ωστέ μέσα από την θυσία η εενέργειά του να ενισχύσει το κρυμμένο μέσα του φύτρο, να του δώσει την δύναμη και την εμπειρία να ξεπροβάλλει από την γη όταν έπρεπε, για να αναπτυχθεί, να καλλιεργηθεί, να μεστώσει και να καρπίσει, προσφέροντας ευφρόσυνα και πανηγυρικά, πολλαπλάσιο πλέον το σπόρο που θυσιάστηκε.
Και αργότερα, η μυθική και ηρωική εποχή, επένδυσε σκηνικά και με αρκετά στοιχεία κάθαρσης σε αυτόν τον ελπιδοφόρο και σωτήριο κύκλο της ύπαρξης. Με τρόπο βέβαια τραγικό και εξόχως παραστατικό.

---

Ο ισχυρός θεός Όσιρις, σύζυγος της Ίσιδος και βασιλέας της Αιγύπτου, δολοφονήθηκε από τον αδελφό του Τυφώνα ο οποίος εποφθαλμιούσε την εξουσία του. Ο κακούργος τεμάχισε το σώμα του και έρριψε τα μέλη του στον ποταμό Νείλο. Η Ίσις μετά από περιπετειώδεις αναζητήσεις ανακάλυψε τα λείψανα του αγαπημένου της και τα έθαψε με τον επιβαλλόμενο σεβασμό, πάλι στην γη, στην Άβυδο. Στη συνέχεια με την κορύφωση των συναισθημάτων της και με τη βοήθεια του γιου της Ώρου, τον ανάστησαν. Ο Τυφών νικήθηκε και η εξουσία επανήλθε στο νόμιμο βασιλέα της χώρας, τον εξουσιαστή των υδάτων και τον έμπειρο και σοφό πλέον μυσταγωγό..."

[Avaris]

Να προτείνω το εξαιρετικό βιβλίο του Ευστάθιου Λιακόπουλου, "Η ζωή μέσα από το φωτεινό καλειδοσκόπιο του θανάτου".

Ένα απόσπασμα:

"Η εσωτερική σοφία, δεν ήταν δυνατό να αφήσει απαρηγόρητο και απροστάτευτο τον άνθρωπο, έρμαιο του παράλογου και αποτρόπαιου γεγονότος.

Από την αρχή του σκέπτεσθαι και του όποιου πολιτισμού, έστρεψε στοργικά την προσοχή του στην τόσο οικεία διαδικασία της σποράς και του θερισμού, ώστε αυτός να αποκτήσει την απαραίτητη γνώση


                                                  και κυρίως μια άλλη προοπτική ύπαρξης.

Και μόνον υπό το πρίσμα αυτής της

                                                                  άλλης προοπτικής ύπαρξης,


το γεγονός του θανάτου παύει να είναι "παράλογο" και "αποτρόπαιο".....


                                     ενίοτε μάλιστα συμβαίνει το "εντελώς αντίθετο".....

                                                                                       ενεργοποιείται ο Πόθος αυτής της Μετάβασης....

(Φαντάζομαι σε αυτή την περίπτωση εντάσσεται το Φαινόμενο Λιαντίνης (και όχι μόνον αυτός φυσικά)....)


Με αυτή την οπτική, ο "Θάνατος" μετατρέπεται στην μεγαλύτερη ίσως Αυταπάτη του Ανθρώπου.......και την πιο καθοριστική ίσως για


τον τρόπο σκέψης και Δράσης του...

[Trithemius]

Δεν ξέρω αν ακούγεται αλλαζονικό, αλλά ένα από τα ζητήματα που έχω "λύσει" μέσα μου είναι ακριβώς το ζήτημα του θανάτου. Σε καμία περίπτωση δεν πείθομαι πως δεν υπάρχει τίποτε μετά. Σίγουρα ο θάνατος είναι το τέλος, αλλά μιλάμε για την επί γης ζωή μας.

Τώρα μου ήρθε στο νου ένας πολύ "δυνατός" στίχος από ένα γνωστό ελληνικό τραγούδι:

Τα καλύτερα είναι αυτά που ακόμα δεν έχουνε 'ρθει
αφού κρύβεται το αύριο σ' ότι έχω ονειρευτεί...

Τώρα σχετικά με την επιθυμία του να δραπετεύσουμε πριν την ώρα μας από τον κόσμο αυτό, δεν θα έλεγα πως με εκφράζει κάτι τέτοιο. Δύο είναι οι περιπτώσεις όπου κάποιος θα μπορούσε να αξιώσει την οικειοθελή αποχώρηση:

α) επειδή πραγματικά έχει ζήσει τα πάντα στη ζωή του
β) επειδή έχει χάσει κάθε λόγο για να ζει

Και οι δύο περιπτώσεις μου φαίνονται εντελώς παράλογες

[Avaris]

Δεν ξέρω αν ακούγεται αλλαζονικό, αλλά ένα από τα ζητήματα που έχω "λύσει" μέσα μου είναι ακριβώς το ζήτημα του θανάτου. Σε καμία περίπτωση δεν πείθομαι πως δεν υπάρχει τίποτε μετά. Σίγουρα ο θάνατος είναι το τέλος, αλλά μιλάμε για την επί γης ζωή μας.

Τώρα μου ήρθε στο νου ένας πολύ "δυνατός" στίχος από ένα γνωστό ελληνικό τραγούδι:

Τα καλύτερα είναι αυτά που ακόμα δεν έχουνε 'ρθει
αφού κρύβεται το αύριο σ' ότι έχω ονειρευτεί...

Τώρα σχετικά με την επιθυμία του να δραπετεύσουμε πριν την ώρα μας από τον κόσμο αυτό, δεν θα έλεγα πως με εκφράζει κάτι τέτοιο. Δύο είναι οι περιπτώσεις όπου κάποιος θα μπορούσε να αξιώσει την οικειοθελή αποχώρηση:

α) επειδή πραγματικά έχει ζήσει τα πάντα στη ζωή του
β) επειδή έχει χάσει κάθε λόγο για να ζει

Και οι δύο περιπτώσεις μου φαίνονται εντελώς παράλογες

Ξέχασες την βαρύτατη οδύνη.....

Υπάρχουν άνθρωποι που υποφέρουν τα πάνδεινα απο τις ασθένειές τους.....

Αλλά εν πάσει περιπτώσει,

η προοπτική μιας άλλης ζωής, είναι κάτι σαν "Ισχυρός καταλύτης".....

Εαν δούμε την ζωή μας με αυτό το "φίλτρο", φαντάζομαι πολλές "αρχές" μας, "πιστεύω", "στάσεις ζωής" θα τείνουν ν' αλλάξουν προς το "πνευματικότερο"....

Εφόσον το θέμα πλέον θα είναι

                                             "τι είδους εφόδια θα πάρει μαζί του το άτομο, μετά το θάνατο?"....

άρα,


                                             "τι είδους εμπειρίες και δραστηριότητα απαιτείται για ν' αποκτηθούν αυτά τα ψυχικά εφόδια"

[Avaris]

Καιρός να κάνουμε όλοι επιτέλους την διάκριση μεταξύ σημαντικού και ασήμαντου...

Παρ'ότι το "δανείστηκα" απο άλλο topic το παραθέτω μια και νοιώθω πως εκφράζει στην εντέλεια την έννοια "Αυταπάτες".....

[Trithemius]

Ξέχασες την βαρύτατη οδύνη.....

Υπάρχουν άνθρωποι που υποφέρουν τα πάνδεινα απο τις ασθένειές τους.....

Όχι, δεν το ξέχασα, απλώς και αυτή η εξέλιξη εντάσσεται στο β) στο ότι δηλαδή έχουν χάσει κάθε λόγο για να ζουν. Η σωματική ή ψυχική οδύνη προκαλεί ακριβώς αυτό. Δεν είναι λίγοι εκείνοι που παρακαλάνε να τους κλείσουν τα μηχανήματα υποστήριξης επειδή δεν αντέχουν να βλέπουν έτσι τον εαυτό τους ή γιατί σφαδάζουν από πόνους

[Eleni]

η προοπτική μιας άλλης ζωής, είναι κάτι σαν "Ισχυρός καταλύτης".....

Εαν δούμε την ζωή μας με αυτό το "φίλτρο", φαντάζομαι πολλές "αρχές" μας, "πιστεύω", "στάσεις ζωής" θα τείνουν ν' αλλάξουν προς το "πνευματικότερο"....

Σε αυτό τον ''μαγικό ύπνο'' θέλησαν να μας πάνε οι θρησκείες και οι φιλοσοφίες ανα τους αιώνες.
Αν σκεφτούμε πως θα ηταν η ανθρωπότητα χωρίς το φόβο του θανάτου...αν το οραματιστούμε, θα δούμε οτι χωρίς αυτόν εξέλιξη αν υπήρχε, θα ήταν πολύ πολύ αργη.
Μιλάω για τον ΦΟΒΟ του , οχι για τον ιδιο τον θάνατο...
Οι περισσότερες πράξεις μας, αν τις παρατηρήσουμε είναι απάντηση σε αυτό το φόβο...
Δημιουργούμε για να αφήσουμε
Γεννάμε για να διατηρηθούμε
Ερωτευόμαστε για να νιώθουμε ζωντανοί
Σκεφτόμαστε για την χαρά της σκέψεως ..αφού σκέφτομαι αρα υπάρχω...[ δεν θυμάμαι ποιός απ όλους το είπε αλλά είχε δίκιο]

Ομως εμείς μπορούμε να την ζήσουμε πλέον αυτή την αυταπάτη?

[Trithemius]

Έγώ πάντως θα προτιμούσα, αντί να έχουμε τον φόβο του θανάτου, να είχαμε αποδεχτεί εξ' αρχής πως ο θάνατος δεν είναι το τέλος. Πως υπάρχει η ψυχή, πως είναι αθάνατη και δρα ακόμα και μετά τον θάνατο. Έτσι, θα γινόμασταν ακόμα πιο περίεργοι για το τι ακολουθεί μετά τον θάνατο και κατά συνέπεια πιο παραγωγικοί και αποτελεσματικοί στις έρευνές μας περί θανάτου.

Όταν κυριαρχεί ο φόβος-τρόμος του θανάτου, της τελικής κρίσης κλπ, τότε μέσα στον πανικό μας χρίζουμε σωτήρες μας κάποιους που όλοι γνωρίζουμε ποιοί είναι και κατά συνέπεια τους εξουσιοδοτούμε να μας σώσουν. Κατά τη γνώμη μου, ο φόβος του θανάτου είναι η τροφή των θρησκειών.

Ας μην ξεχνάμε και μία φράση από τη γνωστή λίστα:

Η δύναμη του κοπαδιού λέγεται λύκος και η δύναμη του λύκου λέγεται κοπάδι...