Σχετικά με τα ερωτήματα του αγαπητού Fr. Ορφέα, αν και θεωρώ πως ήδη ξέρει την απάντηση (
), θα δώσω και τη δική μου άποψη:
Εγώ πιστεύω πως μέχρι ενός σημείου, ακόμη και σε αυτή την μη "εξευγενισμένη" πνευματική κατάσταση που βρισκόμαστε διατηρούμε την ατομικότητά μας και αυτό θεωρώ πως δεν θα σταματήσει να υφίσταται. Η ειδοποιός διαφορά έγκειται στο ότι ο άνθρωπος καθορίζεται και εξατομικεύεται λόγω της ψυχής που κατοικεί μέσα του. Η ψυχή είναι αθάνατη και αναλλοίωτη και πιστεύω πως το μόνο που μπορεί να της συμβεί είναι η εξέλιξή της.
Γνωρίζουμε φυσικά πως το ανθρώπινο σώμα μας θα πάψει να υφίσταται με την παρούσα μορφή του από τη στιγμή που θα πεθάνουμε (άλλοι είναι αυτοί που αναζητάνε τα φυσικά τους σώματα στη μεταθάνατον κατάσταση
) και αυτό είναι το λογικό. Συνδέεται επίσης με το ότι το ανθρώπινο σώμα και η ψυχή, ως υπαρκτός συνδυασμός είναι κάτι το προσωρινό.
Κατά συνέπεια δεν θεωρώ πως θα χάσουμε την ατομικότητά μας όταν καταφέρουμε να ενωθούμε με τον Δημιουργό μας, ακριβώς γιατί η κατανόηση αυτής της ένωσης προέρχεται από εμάς τους ίδους, ως πρακτική εφαρμογή ύπαρξης της ατομικότητάς μας. Από το πρώτο μέτρο που διανύουμε προς αυτόν τον δρόμο, μέχρι εκεί που τελικά φτάσουμε, κάθε αναγνώριση της εξέλιξής μας υφίσταται γιατί προέρχεται από την ατομικότητά μας. Δεν θα μπορούσαμε να αναγνωρίσουμε πως τελικά ενωθήκαμε με τον Θεό αν δεν υπάρχει η ατομικότητά μας για να το συμπεράνει και να το αναγνωρίσει. Σε όλα αυτά, η διάκριση της εξαφάνισης από τη διατήρηση της ατομικότητας προέρχεται από την αθανασία και διατήρηση της ατομικότητας της ψυχής.
Ίσως να θέτουμε ως πιθανότητα την απώλεια της ατομικότητας επειδή σχετίζουμε τα πάντα με τις χωροχρονικές σταθερές ως άνθρωποι. Ο Emmanuel Swedenborg μας έδωσε μία καλή ερμηνεία αυτής της πνευματικής "παγίδας" καθώς αναφέρει πως στη μεταθάνατον κατάσταση (καθαρά πνευματική/αγγελική), οι έννοιες του χώρου και του χρόνου πάυουν να ισχύουν, όμως δεν ακυρώνεται η ατομικότητά μας, καθώς στη νέα πνευματική κατάσταση που θα βιώνουμε ο χρόνος θα σχετίζεται με μία κατάσταση της υπόστασης και ο χώρος με μία κατάσταση του είναι. Ταυτόχρονα, αυτά που σήμερα ορίζουμε ως μυστικιστικά, ως στοιχεία που βρίσκονται πίσω από το πέπλο της Ίσιδας, στη μεταθανάτια κατάσταση θα αποτελούν πλέον την "καθημερινότητά" μας και πάει λέγοντας. Ακόμη και τότε θα συνεχίσουμε να επεξεργαζόμαστε πληροφορίες και όλα αυτά επειδή η ψυχή μας είναι αθάνατη, άρα μας δίνει το χαρακτηριστικό της αέναης αλλά διαρκώς μεταβαλλόμενης ατομικότητας.
