ΥΠΑΤΙΑ
ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ
Στην Αλεξάνδρεια γύρο στο 355 και άλλοι λένε στο 370 μ.χ Αξίζει να σημειώσουμε πως τόσο ο Θέωνας όσο και η κόρη του Υπατία είχαν αλεξανδρινή υπηκοότητα κάτι που εκείνη την εποχή ηταν δύσκολο κανείς να αποκτήσει μιας και την υπηκοότητα την παραχωρούσε ο βασιλιάς ( ΣΕ ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΕΝΟ ΑΡΙΘΜΟ ΑΤΟΜΩΝ ΚΥΡΙΩΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΚΑΤΑΓΩΓΗΣ ) Η Υπατία ηταν θυγατέρα του φωτισμένου Θέωνα, μαθηματικού, φιλοσόφου και αστρονόμου και μελετητή των ορφικών και ερμητικών κειμένων. Αυτός ηταν και ο δάσκαλος της. Έτσι λοιπόν διπλά στον πατερά της η Υπατία έλαβε εξαιρετική μόρφωση, την οποία ανέπτυξε και καλλιέργησε σε τέτοιο βαθμό, ώστε τελικά των ξεπέρασε. Για να ολοκληρώσει της σπουδές της έπεισε των πατερά της να την στείλει στην Αθηνά. Σπούδασε στην νεοπλατωνική σχολή του Πλουτάρχου του νεότερου. Την εποχή εκείνη υπήρχε διάκριση μεταξύ των νεοπλατωνικών σχολών της Αλεξάνδρειας και της Αθηνάς. Η σχολή της Αθηνάς τόνιζε περισσότερο τη μαγεία και την απόκρυφη επιστήμη. Εκτός από την Αθηνά ταξιδέψε και στην Ιταλία και εντυπωσίαζε όσους συναντούσε με την εξυπνάδα και την ομορφιά της. Όταν επέστρεψε στην Αλεξάνδρεια έγινε δασκάλα. Είναι μάλλον αξιοπρόσεκτο ότι η Υπατία έγινε επικεφαλής της σχολής των Πλατωνιστών στην Αλεξάνδρεια περίπου το 400 μ.χ. Εκεί δίδαξε μαθηματικά και φιλοσοφία, ειδικότερα ασχολήθηκε με την διδασκαλία της φιλοσοφίας των Νεοπλατωνιστών. Η Υπατία βάσισε τις διδασκαλίες της στους Πλωτίνο, ιδρυτή του Νεοπλατωνισμού, και τον Ιάμβλιχο που ήταν ένας από τους υπεύθυνους για την ανάπτυξη του Νεοπλατωνισμού στο 300 μ.χ. Ο Πλωτίνος δίδαξε ότι υπάρχει μια τελευταία πραγματικότητα που είναι πέρα από την προσιτότητα της σκέψης ή της γλώσσας. Το αντικείμενο της ζωής ήταν να στοχεύσει σε αυτή τη τελευταία πραγματικότητα που δεν θα μπορούσε ποτέ να περιγράφει ακριβώς. Ο Πλωτίνος τόνισε ότι οι άνθρωποι δεν είχαν τη διανοητική ικανότητα να καταλάβουν πλήρως τη τελευταία πραγματικότητα ή τις συνέπειες της ύπαρξής της. Ο Ιάμβλιχος διέκρινε τα περαιτέρω επίπεδα πραγματικότητας σε μια ιεράρχηση των επιπέδων κάτω από τη τελευταία πραγματικότητα. Υπήρξε ένα επίπεδο πραγματικότητας που αντιστοιχεί σε κάθε ευδιάκριτη σκέψη της οποίας το ανθρώπινο μυαλό ήταν ικανό. Επίσης θεωρείται ότι βοήθησε τον πατέρα της στην παραγωγή μιας νέας έκδοσης των στοιχείων του Ευκλείδη που έχει γίνει η βάση για όλες τις πιο πρόσφατες εκδόσεις του Ευκλείδη. Έκανε μόνο προσθήκες στο περιεχόμενο των "στοιχείων" και προσπάθησε να αφαίρεση τις δυσκολίες που γίνονται αντιληπτές από τους αρχάριους στη μελέτη του βιβλίου. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι η έκδοσή του εγκρίθηκε από τους μαθητές στην Αλεξάνδρεια για τους οποίους γράφτηκε, καθώς επίσης και μετέπειτα από πιο παλαιότερους Έλληνες οι οποίοι το χρησιμοποίησαν σχεδόν αποκλειστικά. Τέλος για τη κοινή εργασία με τον πατέρα της, ενημερωνόμαστε ότι η Υπατία έγραψε τα σχόλια στα Αριθμητικά του Διόφαντου, στις Κωνικές του Απολλώνιου και στις αστρονομικές εργασίες του Πτολεμαίου. Η Υπατία ήταν η τελευταία μεγάλη μαθηματικός και Φιλόσοφος της Αλεξάνδρειας. Με το να γράψει ένα υπόμνημα στα Κωνικά του Απολλώνιου του Περγαίου όπου μίλαγε για τις κωνικές τομές από ένα επίπεδο, έκανε την γεωμετρία προσιτή στους φοιτητές της. Δίδασκε Έλληνες και χριστιανούς. Μεταξύ των μαθητών της ήτο και ο χριστιανός Συνέσιος της Κυρήνης. Δίδασκε σύμφωνα με τον Φιλοστόργιο στην Νεοπλατωνική Σχολή της πόλεως από ηλικίας 25-30 ετών. Υπήρξε πνευματική μητέρα αρκετών προσωπικοτήτων της Αλεξάνδρειας, λ.χ. Ευοπτίου, Ησυχίου, Ολυμπίου, Ερκουλιανού, Τρωίλου, Ιεροκλέους. Άνθρωποι απ’ όλες τις πόλεις ερχόντουσαν να την ακούσουν και να μάθουν απ’ αυτήν. Ξεπέρασε ακόμη και την φήμη του πατρός της. Οι πηγές αντιφάσκουν στο αν ήτο παντρεμένη ή όχι. Ο Δαμάσκιος λέει ότι σύζυγός της ήταν ένας σημαντικός άντρας, επίσης φιλόσοφος, ο Ισίδωρος. Η συμβολή της Υπατίας στην ανάπτυξη των μαθηματικών και ειδικότερα της γεωμετρίας υπήρξε αναμφισβήτητη σε βαθμό, που οι σύγχρονοί της, αλλά και οι μεταγενέστεροι συγγραφείς να την ονομάζουν Γεωμετρική. Μεγάλος θαυμασμός διαποτίζει τα κείμενα των συγγραφέων τούτων και για τις επιδόσεις της σε τομείς τεχνικούς ή σχετικούς με ζητήματα μηχανικά. Εφηύρε διάφορα επιστημονικά όργανα: όργανο για απόσταξη του ύδατος, όργανο για την μέτρηση του ειδικού βάρους του ύδατος, έναν αστρολάβο Υπατία συνέγραψε πολλά έργα, από τα οποία φαίνεται η ευρυμάθειά της. Οι τίτλοι των κυριότερων έργων της είναι: «Υπόμνημα εις Διόφαντον», ο οποίος υπήρξε περίφημος προγενέστερός της μαθηματικός. «Υπόμνημα στα Κωνικά» του Απολλώνιου του Περγαίου, που ήταν επίσης διαπρεπής μαθηματικός. «Αστρονομικός Κανών». Γνωστά, επίσης είναι τα «Σχόλια» στο αστρονομικό σύστημα του Πτολεμαίου.
4ος αιώνας.
Ο 4ος αιώνας χαρακτηρίστηκε από την προσπάθεια των αυτοκρατόρων, με εξαίρεση τον Ιουλιανό, να επιβάλουν τον χριστιανισμό ως κυρίαρχη θρησκεία στην Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Για το λόγο αυτό η νέα θρησκεία ήρθε αντιμέτωπη με τις υπόλοιπες θρησκευτικές και φιλοσοφικές τάσεις που υπήρχαν μέσα στο ρωμαϊκό κράτος. Ο νεοπλατωνισμός μάλιστα, αποτελούσε τον μεγαλύτερο «εχθρό», μιας και αποτελούσε την ποιο σοβαρή εναλλακτική λύση έναντι του Χριστιανισμού. Έτσι οι αυτοκράτορες, με μια σειρά διατάξεων προσπάθησαν να περιορίσουν τις ελευθερίες λατρείας των εθνικών και στην συνέχεια με μια πληθώρα νομοθετημάτων στράφηκαν να εξαλείψουν την αρχαία ελληνική θρησκεία κλείνοντας τα ιερά, απαγορεύοντας τις θυσίες και αφαιρώντας τις περιουσίες τους. Προς το τέλος μάλιστα του 4ου αιώνα, οι ναοί των εθνικών άρχισαν να καταστρέφονται (ιδιαίτερα στην Ανατολή), ενώ η εθνική λατρεία ποινικοποιήθηκε. Μάταια, ο σπουδαίος ρήτορας και σοφιστής Λιβάνιος έκανε έκκληση στον αυτοκράτορα Θεοδόσιο να μεριμνήσει, ώστε να εμποδιστούν οι φανατικοί χριστιανοί να καταστρέφουν τα ιερά των εθνικών.Το 386 ο επίσκοπος Μάρκελλος της Απάμειας κατάστρεψε το ναό του Δία Βήλου στην Απάμεια, ενώ το 392 καταστράφηκε το Σεραπείο της Αλεξάνδρειας, ένας από τους σημαντικότερους ναούς της αυτοκρατορίας, από τον χριστιανικό όχλο, που καθοδηγείτο από τον πατριάρχη Θεόφιλο. Η καταστροφή του Σεραπείου ήταν σημαντική γιατί κτίστηκε από τον Πτολεμαίο Α και συμβόλιζε την συνύπαρξη, την αλληλοκατανόηση και τον αλληλοσεβασμό των τριών σημαντικότερων πληθυσμιακών ομάδων της Αλεξάνδρειας, των Ελλήνων, των Αιγυπτίων και των Ιουδαίων. Έτσι, η ορθόδοξη χριστιανική θρησκεία μπόρεσε να απορρίψει τελείως την κλασσική ελληνική παιδεία, γεγονός που έμεινε γνωστό με την ρήση «χείλη υμνούνται τον Χριστών δεν δύνανται τον Δίαν να υμνήσουν».Ο αυτοκράτορας Ουάλης (364-378), με αφορμή την αποκάλυψη μια υποτιθέμενης συνομωσίας για την ανατροπή του από εθνικούς, αποδύθηκε σε ένα «κυνήγι μαγισσών», εξαπολύοντας απηνή διωγμό, κυρίως εναντίον των εθνικών διανοούμενων. Για λόγους αυτοπροστασίας, πολλοί έκαψαν τα βιβλία και τις βιβλιοθήκες τους, αφού ήταν δυνατό να θεωρηθούν ότι κρύβουν μαγείες και επωδούς. Τα θύματα των διωγμών ήταν πολλά, ενώ αρκετοί, για να αποφύγουν τυχών τιμωρία τους, διέφευγαν έξω από τα όρια της αυτοκρατορίας. Έτσι, το 391 τερματίστηκε και η λειτουργία του Αλεξανδρινού Μουσείο, με το διάταγμα του Θεοδοσίου, το οποίο επέβαλλε την καταστροφή όλων των εθνικών ναών της πόλης.
ΤΟ ΜΙΣΟΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΛΛΟΥ
Το ότι η Υπατία ανακατεύτηκε στα πολιτικά θέματα της Αλεξάνδρειας είναι
αδιαμφισβήτητο. Σαν παγανίστρια, που ασπάστηκε την ελληνική επιστημονική
σκέψη και σαν πολιτικό πρόσωπο με επιρροή, η Υπατία βρέθηκε σε πολύ
επικίνδυνη θέση σε μια όλο και πιο χριστιανική πόλη. Το 412 ο Κύριλλος,
ένας φανατικός χριστιανός, έγινε Πατριάρχης της Αλεξάνδρειας και μεγάλη
εχθρότητα αναπτύχθηκε μεταξύ του Κυρίλλου και του Ορέστη, του Ρωμαίου
Κυβερνήτη της Αιγύπτου, ενός παλιού μαθητή και καλού φίλου της Υπατίας.
Αμέσως μόλις πήρε την εξουσία, ο Κύριλλος άρχισε να διώκει τους
Εβραίους, διώχνοντας χιλιάδες από αυτούς από την πόλη. Έπειτα, παρά τη
σφοδρή αντίθεση του Ορέστη, έστρεψε την προσοχή του στο να καθαρίσει την
πόλη από του νεοπλατωνιστές. Αγνοώντας τις εκκλήσεις του Ορέστη, η
Υπατία αρνήθηκε να απαρνηθεί τις ιδέες της και να ασπασθεί το Χριστιανισμό. Ο Κύριλλος, ο οποίος αργότερα αναγορεύτηκε ο πατέρας τους δόγματος της
Χριστιανικής Τριάδας και αγιοποιήθηκε για το ζήλο του έβλεπε στην Υπατία
μια συνεχή απειλή για τη διάδοση της Χριστιανικής πίστης, ο Κύριλλος,
τουλάχιστον έμμεσα, ήταν η αιτία του τραγικού της θανάτου. Παρά κάθε
επόμενη προσπάθεια να τον απαλλάξουν από το στίγμα του δολοφόνου, το
αδιαμφισβήτητο γεγονός παραμένει ότι δεν έκανε καμία προσπάθεια να
αποτρέψει το αποτρόπαιο και βίαιο έγκλημα. Το μόνο ελαφρυντικό που
μπορεί κανείς να προσφέρει σαν υπεράσπισή του είναι το ότι, τυφλωμένος
από τη μανία του φανατισμού, ο Κύριλλος θεωρούσε την Υπατία ως μάγισσα
εκπρόσωπο του Κακού. Οι δολοφόνοι της Υπατίας ήταν Παραβολικοί, φανατικοί μοναχοί της Εκκλησίας του Αγ. Κυρίλλου της Ιερουσαλήμ, πιθανώς υποβοηθούμενοι από Νιτριανούς μοναχούς. Το αν ο Κύριλλος διέταξε ο ίδιος το φόνο παραμένει
ανοικτό ερώτημα. Πάντως, δημιούργησε το λιγότερο το πολιτικό κλίμα που
επέτρεψε μια τέτοια θηριωδία. Ο Κύριλλος αργότερα ονομάστηκε άγιος.
Ο ΤΡΑΓΙΚΟΣ ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΗΣ
Ο Ιωάννης ο Νικίου, χριστιανός χρονογράφος, συκοφαντεί την Υπατία γράφοντας ότι άσκουσε την μαγεία και εξαπατούσε πολύ κόσμο με σατανικές τελετουργίες. Και ότι ο κυβερνήτης Ορέστης την τιμούσε διότι τάχα τον είχε εξαπατήσει και αυτόν με τα μαγικά της. Και γι' αυτό ο κυβερνήτης σταμάτησε να έρχεται στην χριστιανική εκκλησία όπως ήταν το έθιμο. Και όχι μόνον αυτό, αλλά έστειλε πολλούς χριστιανούς στην Υπατία, ενώ αυτός δεχόταν απίστους στην οικία του. Με αυτά τα ψεύδη ο Ιωάννης ο Νικίου υποδαύλιζε το μίσος κατά της Υπατίας. Ήταν δεκατρείς. Έμοιαζαν με κυνηγούς που παραμονεύουν το θήραμά τους. Μπορούσε να διακρίνει τον αρχηγό τους: φορούσε δερμάτινα σανδάλια και λευκό χιτώνα. Οι άλλοι ήταν ξυπόλυτοι και η αμφίεσή τους περιοριζόταν σε κάτι μανδύες από τραχύ ύφασμα χρώματος καφέ. Είχαν πρόσωπα στεγνωμένα από τους ανέμους και τον ήλιο της ερήμου και δασείες, αναμαλλιασμένες γενειάδες. H Υπατία, που είχε πάψει να κοιτάζει έξω, δεν αντιλήφθηκε αρχικά τι συνέβαινε. Υστέρα τινάχτηκε μακριά από το κάθισμά της και έπεσε με φόρα στο λιθόστρωτο. Τότε είδε την ομάδα των ανδρών, που αποτελείωναν τους μεταφορείς της. πεσμένους κατάχαμα, μερικούς να συστρέφονται από τον πόνο, τους υπόλοιπους ήδη αποκεφαλισμένους. Ένιωσε την πίεση κάτι αρπακτικών νυχιών που χώνονταν στις σάρκες τις και τη σήκωναν στον αέρα. Αντιλήφθηκε ότι την έβαζαν ξανά στο φορείο. Ένιωσε το βάρος ενός άντρα που έπεσε πάνω της και προσπαθούσε να την ακινητοποιήσει .Όλη της η ζωή περνούσε μπροστά της σαν μυθιστόρημα. Τα παιδικά της παιχνίδια. O πατέρας της να τη σηκώνει ψηλά. Οι κήποι του σπιτιού. H πρώτη φορά που συνόδευσε τον πατέρα της στην αίθουσα όπου παρέδιδε τα μαθήματά του. H πρώτη φορά που η ίδια παρέδωσε μάθημα σ' εκείνη την αίθουσα. Την έσυραν μέσα στην εκκλησία και της ξέσκισαν τα ρούχα. Την πέταξαν καταγής, δίπλα στην Αγία Τράπεζα, και ένας άντρας σήκωσε το ράσο του. Προσπάθησε να αμυνθεί, ο άλλος άρχισε να τη γρονθοκοπά στο πρόσωπο. Ένιωσε ναυτία και άρχισε να κάνει εμετό. Και πάλι οι γροθιές στο πρόσωπο και τα νύχια που την έσφιγγαν σαν μέγγενη. Βυθισμένη σ' εκείνη την αφόρητη κατάσταση, αντιλήφθηκε ότι μπορούσε να κάνει μια νοητική προσπάθεια και να κοιτάξει τη σκηνή σαν να συνεβαίνανε όλα αυτά σε κάποιον άλλο. Μπορούσε να αγναντεύει τα πάντα από ψηλά. να βγει από τον εαυτό της και να καταφύγει σ' εκείνες τις σφαίρες όπου είχε εκτυλιχθεί πάντοτε η ζωή της. Εκεί ψηλά βρισκόταν ο Όμηρος και ο Ευριπίδης της, ο Ευκλείδης και ο Διόφαντός της, η ποίηση, η μουσική, τα θαυμάσια παραληρήματα της φαντασίας όταν ακολουθούσε το μονοπάτι της μαθηματικής έρευνας... Παρευρισκόταν στο ίδιο της το δράμα σαν να παρακολουθούσε θεατρική παράσταση. Χαμογελούσε κρυφά είχε κοροϊδέψει εκείνους τους ανθρώπους, τους είχε νικήσει. Τελικά έχασε τις αισθήσεις της. Δίπλα στην πόρτα του σκευοφυλακίου υπήρχαν δυο άδειοι αμφορείς. Οι άντρες τούς κομμάτιασαν καταγής. Όρμισαν πάνω στην Υπατία και βάλθηκαν να ξεκολλάνε τις σάρκες από τα οστά της. χρησιμοποίησαν τα θραύσματα για να της ακρωτηριάσουν τα μέλη. Και ξαφνικά έπαψε να αισθάνεται το σώμα της. Κάθε πόνος εξαφανίστηκε και την κυρίευσε μια παράξενη ευδαιμονία. Είδε τον εαυτό της, εκπληκτικά ήρεμο, στην είσοδο μιας πένθιμης σήραγγας. Διέκρινε στο βάθος τη μορφή του πατέρα της, που της άπλωνε τα χέρια. Έπρεπε να τρέξει κοντά του, να αναζητήσει καταφύγιο στην αγκαλιά του. Και όταν σταμάτησε να τρέχει, τα φώτα έδωσαν τη θέση τους στο έρεβος και βασίλεψε το σκοτάδι. H τάξη διαλύθηκε μέσα στο χάος. Εκ του δίφρου εκβαλόντες, επί την εκκλησίαν Kαισάριον συνέλκουσιν• αποδύσαντές τε την εσθήτα, οστράκοις ανείλον. Και μεληδόν διασπάσαντες, επί τον καλουμένων Kιναρώνα τα μέλη συνάραντες, πυρί κατηνάλωσαν. ( Σωκράτης ο Σχολαστικός, «Εκκλησιαστική Ιστορία», 5ος αι. μ.X.). που στα νεοελληνικά λέει: «αφού την άρπαξαν από το άρμα της την έσυραν στην εκκλησία που λεγόταν Καισάριο, και αφού την γύμνωσαν την κομμάτιασαν με θραύσματα αγγείων. Και αφού την κομμάτιασαν, σώριασαν τα κομμάτια της στον λεγόμενο Κιναρώνα και τα αφάνισαν με φωτιά. Ύστερα επακολούθησαν δέκα αιώνες πνευματικού σκότους. Κατά την διάρκεια της πνευματικής κυριαρχίας των απογόνων του Κυρίλλου η νύκτα έπεσε πάνω στην ανθρωπότητα, και η σκλαβιά πάνω σε κάθε πνεύμα Η Υπατία δολοφονήθηκε διότι μόνον οι πτωχοί τω πνεύματι-πνευματικοί νάνοι- είναι οι εκλεκτοί του παραδείσου των Ναζωραίων. Εκεί δεν έχουν θέση οι γίγαντες της διανοήσεως, μόνον τα κατακάθια της κοινωνίας. Ο Νεοπλατωνισμός αντιμετωπίστηκε από τους χριστιανούς ως θρησκευτικός αντίζηλος πράγμα που όντως ήταν δεδομένου ότι προωθούσε τον πυθαγόρειο ως ελληνιστική ενναλακτική πρόταση στο ανερχόμενο κύμα του χριστιανισμού και αναγόρευε τον Πυθαγόρα σε ορθολογική εναλλακτική λύση απέναντι στο Χριστό. Μέσα σ' αυτό το κλίμα για τους φανατικούς χριστιανούς η επιστήμη και η φιλοσοφία ταυτιζόταν με την ειδωλολατρία Με την εξάπλωση του Χριστιανισμού, η έρευνα έδωσε τη θέση της στην εμφάνιση πολλών θρησκευτικών λατρειών και μεγάλο θρησκευτικό χάος και ενδιαφέρον για την αστρολογία και το μυστικισμό. Το 640 εισέβαλαν οι Άραβες στην Αλεξάνδρεια και ότι είχε απομείνει από το Μουσείο καταστράφηκε. Αλλά αν και η Ευρώπη είχε μπει στους σκοτεινούς χρόνους του Μεσαίωνα, η ελληνική επιστήμη επρόκειτο να επιβιώσει στο Βυζάντιο και να ανθίσει στον Αραβικό κόσμο
Τα Έργα της
Με επιχειρήματα και δημόσια αναγνώριση και σεβασμό η Υπατία επισκίαζε κάθε αντίπαλο των Χριστιανικών δογμάτων της Βόρειας Αιγύπτου. Ήταν φημισμένη για το βάθος της γνώσης της και τη γοητεία της προσωπικότητάς της και αγαπημένη των πολιτών της Αλεξάνδρειας. Συχνά την καλούσα ως σύμβουλο οι άρχοντες της πόλης. Αν και τα γραπτά της καταστράφηκαν στην πυρκαγιά της βιβλιοθήκης της Αλεξάνδρειας, μπορούμε να σχηματίσουμε μια εικόνα του περιεχομένου τους από τα σχόλια σύγχρονών της συγγραφέων. Η Υπατία έγραψε σχόλια για την Αριθμητική του Διόφαντου, επίσης για τον Αστρονομικό Κανόνα του Πτολεμαίου και ακόμα για τις Κωνικές Τομές του Απολλώνιου της Πέργα. Τα περισσότερα από τα γραπτά της Υπατίας ξεκίνησαν σαν σημειώσεις για τους μαθητές της. Κανένα δεν έχει διασωθεί ολοκληρωμένο, αν και είναι πιθανό τμήματα του έργου της να έχουν ενσωματωθεί στις εκτενείς πραγματείες του Θέωνα. Μερικές πληροφορίες για τα επιτεύγματά της προέρχονται από δασωμένα γράμματα του μαθητή και φίλου της Συνέσιου του Κυρηναίου, που αργότερα έγινε ο πλούσιος και ισχυρός Επίσκοπος της Πτολεμαΐδας. Κάποτε ο Συνέσιος, Επίσκοπος και γνωστός για τη μόρφωσή του, της έγραψε ζητώντας τη βοήθειά της στην κατασκευή ενός αστρολάβου και ενός υδροσκοπίου, αναγνωρίζοντας τη μοναδική υπεροχή του νου της. Το σημαντικότερο έργο της Υπατίας ήταν στην άλγεβρα. Έγραψε σχόλια στην Αριθμητική του Διόφαντου σε 13 βιβλία. Ο Διόφαντος έζησε και εργάσθηκε στην Αλεξάνδρεια τον τρίτο αιώνα και έχει ονομασθεί 'πατέρας της άλγεβρας'. Ανέπτυξε τις απροσδιόριστες (ή Διοφαντικές) εξισώσεις, δηλαδή εξισώσεις με πολλαπλές λύσεις. (Ένα συνηθισμένο παράδειγμα προβλημάτων αυτού του τύπου είναι το πώς μπορούμε να μετατρέψουμε ένα κατοστάρικο σε νομίσματα χρησιμοποιώντας διαφορετικά νομίσματα, 50άρικα, 20άρικα κλπ.). Εργάσθηκε επίσης με δευτεροβάθμιες εξισώσεις. Τα σχόλια της Υπατίας περιλάμβαναν εναλλακτικές λύσεις και πολλά νέα προβλήματα που προέκυπταν σαν συνέπεια στα χειρόγραφα του Διόφαντου. Η Υπατία έγραψε επίσης μια διατριβή Περί των Κωνικών του Απολλώνιου σε οκτώ βιβλία. Ο Απολλώνιος ο Πέργας ήταν ένας αλεξανδρινός γεωμέτρης του 3ου π.Χ. αιώνα, που προσπάθησε να εξηγήσει τις ασυνήθιστες τροχιές των πλανητών. Το κείμενο της Υπατίας ήταν μια εκλαΐκευση της εργασίας του. Όπως οι Έλληνες πρόγονοί της, η Υπατία γοητευόταν από τις κωνικές τομές (τα γεωμετρικά σχήματα που σχηματίζονται όταν ένα επίπεδο τέμνει ένα κώνο). Μετά το θάνατό της, οι κωνικές τομές αγνοήθηκαν μέχρι την αρχή του 17ου αιώνα όταν οι επιστήμονες συνειδητοποίησαν ότι πολλά φυσικά φαινόμενα, όπως οι τροχιές πλανητών, περιγραφόταν με τον καλύτερο τρόπο με τις καμπύλες που προκύπτουν από κωνικές τομές. Έτσι χάθηκε το 415 η μεγαλύτερη γυναίκα μύστης του αρχαίου κόσμου και μαζί της έπεσε και η Νεοπλατωνική Σχολή της Αλεξάνδρειας.
ΑΝΑΦΟΡΕΣ
Ο Ορέστης ανέφερε τη δολοφονία και ζήτησε από τη Ρώμη να ξεκινήσει
έρευνες. Αργότερα παραιτήθηκε και έφυγε από την Αλεξάνδρεια. Η έρευνα
αναβλήθηκε πολλές φορές λόγω «έλλειψης μαρτύρων» και τελικά ο Κύριλλος
ισχυρίσθηκε ότι η Υπατία ήταν ζωντανή και ζούσε στην Αθήνα.
Θα τελειώσω το αφιέρωμά με το απόσπασμα από τον χριστιανό Σωκράτη τον σχολαστικό που περιγράφει με κυνικό τρόπο την φρικιαστική δολοφονία από τα χριστιανικά κτήνη που την έσυραν μέσα σε μία χριστιανική εκκλησία. Το απόσπασμα είναι από την εκκλησιαστική του ιστορία, Βιβλίο έβδομο, κεφάλαιο 15ο :
Αποδύσαντές τε την εσθήτα οστράκοις ανείλον και μεληδόν διασπάσαντες επί τον Κυναριώνα τα μέλη συνάραντες πυρί κατηνάλωσαν». Δηλαδή την έγδυσαν και με κοφτερά κεραμίδια την έγδαραν και την έκοψαν κομμάτια τα οποία περιέφεραν στην πόλη και αφού έφτασαν στον Κυναριώνα άναψαν φωτιά και τα έκαψαν.
Βιβλιογραφία
Διαχείριση και βελτίωση λιβαδιών
Συγγραφείς. Νάστης Αναστάσιος, Τσιουβάρας Κωνσταντίνος
Εκδότης. University Studio Press
Υπατία η αλεξανδρινή
Συγγραφείς. Dzielska Maria
Εκδότης. Ενάλιος
Σειρά. Ιστορικό Δοκίμιο
Επισκόπηση Ελληνικής και Ξένης Βιβλιογραφίας για την Ενδοοικογενειακή Βία κατά των Γυναικών
Η Εκκλησία των Ελλήνων στο θρήσκευμα
Υπατία
Εκδοτικός Οίκος. Κυριακίδη Αφοί
Υπατία. Η γυναικά που αγάπησε την επιστήμη
Εκδότης. Μεταίχμιο
Φιλόσοφος στην Αλεξάνδρεια του 4ου μ.Χ
Επιμέλεια Μετάφραση
Μαίρη Ζωγράφου
Εκδόσεις Αϊβαλή
