ΤΑ ΜΥΗΤΙΚΑ
Οπός όλοι γνωρίζομε
«Και οι Αιγυπτιακές τελετές μύησης; Ξέρουμε, με κάποιο βαθμό ακριβείας, περί τίνος επρόκειτο; Άραγε, πόσες μυητικές αδελφότητες υπήρξαν και εξάσκησαν την τέχνη τους κατά την διάρκεια των 4.000 ετών Αιγυπτιακής ιστορίας; Ήταν ανταγωνιστικές μεταξύ τους; Πότε έφτασε η μυητική τέχνη στο πνευματικό της ζενίθ; Πότε άρχισε να εκφυλλίζεται για να καταντήσει τελικά κενή νοήματος μορφή; Υπάρχουν σήμερα σχολές μύησης που να είναι πραγματικά κληρονόμοι των Αιγυπτιακών μαγικών σχολών; Νομίζω πως η μοναδική τίμια απάντηση σε όλα αυτά είναι : Κανείς δε γνωρίζει πραγματικά .
Όμως παρόλο την δυσκολία που παρουσιάζει το θέμα, κάποιοι μυημένοι ανά τους αιώνες, προσπάθησαν να αποκαλύψουν με διάφορες αλληγορίες ή με συμβολικές ιστορίες τον χαρακτήρα των μυστηρίων.
Οι κυριότερες ιστορικές πηγές που θα εξετάσουμε και που γενικά υπάρχουν πάνω στο θέμα είναι : Στον εντυπωσιακό πάπυρο του Άνι, που παρουσιάζεται με μεγάλα γράμματα σαν διάζωμα στις Αιγυπτιακές Αίθουσες του Βρετανικού Μουσείου με συνολικό μήκος 28 μέτρων (και αποτελούμενος από 37 φύλλα), μπορούμε να διακρίνουμε ένα βασικό πρότυπο, την περιγραφή της μεταθανάτιας κατάστασης του γραφέα Άνι.
Εκ πρώτης όψεως η Βίβλος των Νεκρών δεν φαίνεται να έχει κάποιο μυητικό χαρακτήρα, αν όμως κατανοήσουμε σε βάθος τον σκοπό της περιγραφόμενης τελετουργίας τότε τα συμπεράσματα μας θα αλλάξουν. Για να γίνει αυτό πιο κατανοητό ας δούμε μια πρώτη γενική σύγκριση μεταξύ του θανάτου (ακούσια έξοδος του εγώ από το σώμα) και της μύησης (εκούσια έξοδος του εγώ από το σώμα)
«Όπως η μύηση περιέχει το συμβολισμό του θανάτου, με σκοπό να εντυπώσει καλύτερα την ιδέα της πνευματικής αναγέννησης, έτσι και οι αιγυπτιακές νεκρικές τελετές μας προσφέρουν ένα υπόβαθρο για τις πίστεις και τις πραχτικές της Μυστηριακής θρησκείας. Σχετικά με αυτό, είναι σημαντικό να παρατηρήσουμε ότι η συλλογή των πάπυρων που πραγματεύονται αυτό το θέμα ονομάζεται γενικά «Η Βίβλος των Νεκρών», ενώ στην αρχαία Αίγυπτο την ονόμαζαν «Η Βίβλος της ανάδυσης στο φως της Ημέρας». «Κι εσύ φιλομαθή αναγνώστη, ίσως να απαιτείς να μάθεις τι λέχθηκε και γίνηκε εκεί μέσα: μα την αλήθεια, θα σού έλεγα αν δε γινόμουν παραβάτης, θα μάθαινες αν σωστό για σένα ήταν να ακούσεις: αλλά, αμέσως και τα αυτιά σου και η γλώσσα σου θα υπέφεραν από τον πόνο της παράτολμης περιέργειας. Αλλά δε θα βασανίσω για πολύ το μυαλό σου, που ίσως πιστεύει σε κάποια θρησκεία και είναι δοσμένο σε κάποια λατρεία' άκου, λοιπόν, και πίστεψε πως είναι αλήθεια. Πρέπει να καταλάβεις πως έφτασα κοντά στον κάτω κόσμο, στις ίδιες τις πύλες της Περσεφόνης κι αφού από εκεί αρπάχτηκα και πέρασα μέσα από όλα τα στοιχεία, μετά επέστρεψα στη θέση μου: εκεί γύρω στα μεσάνυχτα είδα τον ήλιο να λάμπει εκτυφλωτικά, είδα και τους θεούς, ουράνιους και υποχθόνιους μπροστά τους ". παρουσιάστηκα και τους λάτρεψα». Ένας άλλος τρόπος, μέσα από τον οποίο εκφράζονται οι πνευματικές διδασκαλίες των Μυστηριακών λατρειών, δίνεται από τον Λούκιο σε ένα μακροσκελές ανέκδοτο, ενσωματωμένο μέσα στην κύρια ιστορία του με τίτλο «Η Αγάπη της Ψυχής και του Έρωτα». Η Ψυχή, μία νεαρή κοπέλα που συμβολίζει την ανθρώπινη ψυχή, έχει ερωτική σχέση με το Θεό Έρωτα, όμως χάνει την πίστη και την εμπιστοσύνη αυτής της αγάπης επειδή ακούει τις ζηλόφθονες πονηριές των αδελφών της. Αφήνει την περιέργεια και την υποψία να ξεπηδήσουν μέσα στο στήθος της, σε σημείο που προδίδει τον Έρωτα, το θείο εραστή της. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να περάσει πολλές δοκιμασίες και περιπέτειες. Οι δοκιμασίες είναι να βάλει σε τάξη χιλιάδες σπόρους μέσα σε μία νύχτα, να αναζητήσει ένα χρυσόμαλλο δέρας, να φέρει λίγο από το νερό που τροφοδοτεί τους ποταμούς του Κάτω Κόσμου και να παρακαλέσει την Περσεφόνη να της δώσει λίγη από την ομορφιά της, πράγμα που σήμαινε ότι έπρεπε να κατέβει στο ίδιο το βασίλειο του Άδη. Τους πετυχαίνει αυτούς τους άθλους, τόσο γιατί δείχνει μια παραδειγματική αγάπη και υπηρεσία προς τους άλλους, όσο και γιατί το αξίζει. Στο τέλος αποκαθίσταται ερχόμενη σε ένα θείο γάμο με το Θεό Έρωτα. Αυτές οι φάσεις μύησης, όπως θα δούμε, δεν αντιπροσωπεύουν τίποτα γι' αυτόν που δεν ξέρει τα μυστήρια του αστρικού επιπέδου, αλλά έχουν, αντίθετα, πολύ μεγάλο ενδιαφέρον, γι' αυτούς πού είχαν εισχωρήσει στις στοές της αναδίπλωσης και της πνευματικής ζωής. 'Ή θεά θα σε πληροφορήσει η ίδια για το πότε είναι η κατάλληλη στιγμή. Στο χέρι της υπάρχουν τα κλειδιά της κόλασης κι η σιγουριά της σωτηρίας. Η μύηση είναι σαν ένας εθελοντικός θάνατος, που ακολουθείται από μια πιθανή σωτηρία και μια αναγέννηση. Όσο έντονη κι αν είναι η έκκληση του δόκιμου, πρέπει να περιμένει την επίσημη γνώμη της θεάς". Μετά τη βάπτιση, ο μυημένος έπρεπε, επί δέκα μέρες, να μην τρώει τίποτα που είχε ζωή και να μη χρησιμοποιεί τίποτα το διεγερτικό. Ξαναβρίσκουμε σ' αυτό την αρχαία σοφία που κατέφευγε στη χορτοφαγία κατά περιόδους που δεν ξεπερνούν ποτέ τις σαράντα μέρες, και που επιφύλασσε αυτή την πρακτική στις επικοινωνίες ανάμεσα στο ορατό και στο αόρατο. Όταν περνούσαν οι δέκα μέρες της νηστείας, άρχιζε η δεύτερη φάση των μυστηρίων, η πιο σημαντική απ' όλες, αυτή που αναφέρεται στη γέννηση και στο θάνατο. Αυτοί που θα ήθελαν να μελετήσουν το βαθμό του Ροδόσταυρου του Ερεντόμ θα δουν ότι ο 2ος θάλαμος μύησης είναι η αναπαράσταση αστρικών πινάκων. Η είσοδος κι η έξοδος αυτού του θαλάμου, που λέγεται κολάσιμος, είναι σφραγισμένες με ένα σκελετό, πράγμα που υποδεικνύει, γι' αυτούς που ξέρουν να διαβάζουν, ότι πρέπει να περάσουν τις πόρτες του θανάτου πριν εισέλθουν σ' αυτήν αίθουσα κι ότι έπρεπε να ξαναπεράσουν αυτές τις μυστηριώδεις πόρτες πριν ξαναγυρίσουν από την αίθουσα αυτή στο γήινο επίπεδο. Όταν ο μύστης -γιατί αυτό ήταν το όνομα που έπαιρνε ο δόκιμος μετά απ' αυτή την αστρική την αναδίπλωση- είχε διακρίνει αυτό το μεγάλο μυστήριο των σχέσεων με το αόρατο, παρουσιαζόταν στο λαό μέσ' από μεγάλο ενθουσιασμό και γινόταν ένας ήλιος που ζούσε πάνω στη γη. Ήταν τότε που άρχιζε το δεύτερο μέρος της διδασκαλίας, στη διάρκεια του οποίου ο μυημένος εκπαιδευόταν σιγά-σιγά στο να προκαλεί με τρόπο δραστήριο κι εθελοντικό την αστρική αναδίπλωση, που είχε προκαλέσει με παθητικό τρόπο κατά το πρώτο μέρος της μύησής του. Ο πρώτος Έλληνας Φιλόσοφος ο οποίος πήγε στην Αίγυπτο περίπου το 587 π.Χ. ήταν ο Θαλής, ο οποίος μελέτησε γεωμετρία και αστρονομία κοντά σε Αιγύπτιους Ιερείς. Ο Θαλής όταν ανέλαβε την διδασκαλία του Πυθαγόρα τον προέτρεψε να πάει στην Αίγυπτο για να μυηθεί στα εκεί μυστήρια (τα οποία θεωρούσε ανώτερα και καθαρότερα από όλα τα άλλα). Έτσι ο Πυθαγόρας έγινε ο δεύτερος Έλληνας μετά τον Θαλή, ο οποίος έγινε δεκτός στις σχολές των Αιγυπτίων και ο πρώτος (αν εξαιρέσει κανείς τον Ορφέα) που έλαβε μύηση στα μυστήρια τους. Στον Πυθαγόρα χορηγήθηκε, λόγω της επίμονης του και των πιέσεων που άσκησε, το προνόμιο της μυήσεως, αφού προηγουμένως, υποβλήθηκε σε εξαιρετικά σκληρές δοκιμασίες, ακριβώς για να καμφθεί η επιθυμία του να μυηθεί. Πιο συγκεκριμένα έχουμε την μαρτυρία του Διογένη του Λαέρτιου, που αναφέρει την διαμεσολάβηση του τύραννου Πολυκράτη (χορήγηση συστατικής επιστολής προς τον Άμαση), καθώς και το έργο του Πρφύριου (233 - 305 μ.Χ.), Βιος Πυθαγόρου όπου περιγράφονται αναλυτικά οι διάφορες δυσκολίες. Ο Πυθαγόρας έμεινε 23 χρόνια στην Αίγυπτο και μυήθηκε σε όλες τις μυστηριακές σχολές της Αιγύπτου. Ο Ισοκράτης (436 π.Χ-338 π.Χ.) μας λέει ότι ο Πυθαγόρας είναι ο πρώτος που μεταβίβασε την «άλλην Φιλοσοφία» από την Αίγυπτο στην Ελλάδα: Από τα παραπάνω προκύπτει η καταγωγή και των Καβειρίων μυστήριων από την Αίγυπτο (έτσι και αλλιώς η ετοιμολογία του ονόματος των Καβείρων δεν είναι ελληνική, το καβίρ στις σημιτικές γλώσσες σημαίνει μεγάλος, στην αραβική γράφεται Kebir ενώ στα σανσκριτικά το Kawiras σημαίνει επίσης μεγάλος). Ο Ορφέας, ο διάσημος Έλληνας ποιητής μυήθηκε στη Αίγυπτο και εγκαθίδρυσε τις Ορφικές τελετές, οι οποίες, σύμφωνα με τον Ηρόδοτο, τηρούνταν και από τους Αιγυπτίους και από τους Πυθαγορείους.
Πηγή: http://www.mystica.gr/egypt.htm